We hebben weer een goedgevuld dagje achter de rug. Vanmorgen zijn we in eerste instantie een wandeling door een slotcanyon, Waterholes canyon, gaan maken. Het woord 'slot' betekent 'smalle gleuf'; een slotcanyon is een kloof met hoge verticale wanden, die erg kort bij mekaar staan. De meeste slot canyons zijn gevormd in droge gebieden, waar incidenteel hevige overstromingen plaatsvinden. Tijdens dergelijk natuurgeweld schuurt het water met steen en ander puin door de zachtere rotslagen heen, waardoor de smalle kloven ontstaan. Waterholes canyon is zo'n, bij het grote publiek minder bekende, slotcanyon. De canyon is gelegen op het grondgebied van de plaatselijke Navajo-indianen en dus is er voor het betreden een vergunning nodig. Om deze vergunning te verkrijgen volstaat het naar de parking van 'Antelope-canyon' (daar komen we later nog op terug) te rijden en daar de juiste som te betalen. Dit was dus het eerste wat vamorgen op onze agenda stond. Na het betalen ontvingen we ook nog een summier plannetje met de ligging van de canyon. Hierna zijn we met de auto 15 km verder gereden naar de plek waar we in de canyon konden afdalen. Er liep een padje van de plaats waar we geparkeerd hadden naar de canyon, maar nadat we dit eens goed van naderbij geïnspecteerd hadden leek het ons hier veel te steil om naar beneden te klauteren. We besloten dan maar om een beetje verder bovenaan de canyon te wandelen en een makkelijkere weg te zoeken. Een paar tientallen meters verder lukte het wel om op een veilige manier beneden te geraken. Tijdens onze tocht door de canyon waren er nu eens brede stukken en dan weer smallere.
De bodem van de canyon was ook niet gelijkmatig hellend, maar hier en daar moesten we eens op een verhoogje klimmen. Na ongeveer 1,5 km gewandeld te hebben kwamen we op een punt dat we niet meer verder konden, dus zijn we maar teruggekeerd. Op de terugweg zijn we niet meer helemaal teruggewandeld tot waar we in de canyon gekomen gekomen waren, omdat er een stukje verder een hele roedel wilde honden naar ons stond te blaffen en we dit toch niet goed vertrouwden. We waren toen toch op een punt gekomen waar de rotsen goed omhoog te beklimmen waren en hebben dan de rest van de terugweg naar de auto gewoon bovenaan gelopen. Van boven zagen we dat bij de honden ook een aantal geiten liepen, die ze waarschijnlijk moesten beschermen.
Daarna zijn we terug naar het hotel gereden om onze boterhammetjes op te eten.
Na de middag gingen we weer op pad, ditmaal naar de 'Glen Canyon Dam', de eerste van 9 dammen op de Colorado-rivier. Deze dam maakt dat Lake Powel gevormd wordt. Bij de ingang van het visiter-center dienden we door de metaaldetector te gaan. Na het bezoeken van het visiter-center hadden we besloten ons in te schrijven in een begeleide rondgang door de dam. Hiervoor kregen we een kaart met alles wat we niet mochten doen. We mochten op geen enkele manier spreken of verwijzen naar bommen, wapens, sabotage,... Het meer is maar liefst 300km lang en heeft een oppervlak van 658 km². De bouw van de dam starte in 1959 met de omleidingstunnels. Daarna heeft men een volledig nieuw stadje gebouwd alleen maar voor het werkvolk. Dit stadje werd Page. Vervolgens werd een brug gebouwd om aan de andere kant van de Colorado te geraken en pas dan kon men aan de dam zelf beginnen. De laatste betonstort was in 1963 en de dam werd uiteindelijk meer dan 200m hoog. Men had bijna 3.5 jaar ononderbroken beton gestort. In de daarop volgende 3 jaren werden de turbines geïnstalleerd. De turbines werden gemaakt door Cockerill Sambre (dat wist de gids ons mee te geven toen hij hoorde dat we van België waren). Vanaf 1963 werd er water gestuwd in het meer. Het duurde nog 17 jaren voor het meer vol was. De dam regelt water voor heel wat lager gelegen staten. Er vloeit bijna geen water van de Colorado in de zee, bijna alles wordt opgebruikt. Het was wel interessant om dit alles te zien.
Na deze rondleiding zijn we nog terug gereden naar de parking van 'Antelope canyon' (hier waren we vanmorgen ook al geweest). Ditmaal om een bezoekje te brengen aan deze slotcanyon. Deze canyon is veel beter gekend en veel toeristischer dan degene die we vanmorgen bezocht hadden. Aangezien we op voorhand al gelezen hadden dat je hier rond het middaguur letterlijk om de oren geslagen wordt met foto-statieven hadden we speciaal tot later op de middag gewacht om het te bezoeken. Het licht zou hier rond de middag wel het mooist zijn, vandaar de grote drukte, maar wij waren er nu ook al van onder de indruk. Aangezien ook deze canyon gelegen is in het Navajo-gebied en beheerd wordt door de Navajo-indianen moet ook hier weer voor betaald worden. Het toeristische karakter wordt door de indianen goed uitgebuit, want de toegang kostte een veelvoud van de vergunning van vanmorgen. In 1997 zijn in deze canyon 11 mensen om het leven gekomen toen ze verrast werden door een vloedgolf, veroorzaakt door een onweersbui in de verte. Nadien is de canyon lange tijd gesloten geweest voor het publiek en pas opnieuw geopend nadat een aantal bijkomende veiligheidsmaatregelen genomen werden om uit de canyon te kunnen ontsnappen bij een vloedgolf. De wandeling door de canyon duurde zo'n 1,5 uur.
Op het einde knorden onze magen en zijn we dus een restaurantje gaan bezoeken. Johan at vis en ik lekkere ribbekes. Johan had nog een klein beetje honger (zelfs na 2 extra ribbekes van mij) en bestelde dus nog een dessertje. Appelcrumble met ijs. Zijn crumble was wel een halve taart groot en er lagen wel minstens 4 bollen ijs en nog slagroom bovenop. Ik heb hem dus maar een beetje geholpen om dit te verorberen. Wat hebben we weer lekker en veel gegeten.
Morgen rijden we verder naar Kingman, dus niet naar Williams zoals eerst gepland. Deze plaats ligt een beetje verder op onze route, en zo hopen we een extra dagje te winnen. De geplande uitstap van morgen naar de Grand Canyon laten we voor wat ze is aangezien we deze vorige week reeds langs de andere zijde bezochten. Morgen dus voornamelijk kilometers malen.
13-07-2008 om 07:00
geschreven door Els
12-07-2008
Vrijdag: Lekke band en Marlboro-reclame
Nadat de auto gestart was, kregen we opnieuw een waarschuwing dat de bandenspanning van één van de banden te laag was. We reden naar een tankstation en bij het controleren van de spanning bleek dat het rechter voorwiel nog geen 15 PSI bedroeg ( terwijl het 32 PSI dient te zijn). We hebben deze band maar vervangen. Zo konden we onze handen nog eens vuil maken. Op weg naar ons volgende hotel in Page moesten vooral km's afgemaald worden. Het landschap veranderde van een rood rotslandschap naar een groen plateau met zowaar akkers. Dit veranderde naar een desolaat woestijnlandschap met enkele bergruggen. En dan kwamen we in een Marlboro-reclame terecht. In Monument Valley werd immers de bekende reclamefoto's opgenomen. Het typische rode woestijnzand gecombineerd met de eenzame rotspartijen was erg mooi, zeker toen de zon er opeens doorkwam (na ons vertrek in Moab was de lucht al snel dichtgetrokken met wolken). Na tientallen km's verder kwamen we uiteindelijk in Page terecht. We zagen Lake Powel al van een afstand al liggen. Nog even het hotel naar het hotel gezocht en we waren weer terecht. Avondeten: 'sub's' van Subway (als je wil weten wat dit is, dan moet je dit maar eens opzoeken op het internet) Dit was het verslag; kort maar morgen zeker meer.
12-07-2008 om 05:42
geschreven door Johan
11-07-2008
Donderdag: De boog kan niet altijd gespannen staan
We hadden voorzien om op 4.15u op te staan, naar het Arches national park te rijden voor de zonsopgang omstreeks 6.02u en daarna terug te rijden naar het hotel zodat we nog konden ontbijten. Het verliep echter anders... Toen ik 's morgens wakker werd, zag ik dat het licht begon te worden en op de wekker stond 5.30. Ondergetekende had de gsm foutief geprogrammeerd om af te lopen om 6.15u. Het was te laat om nog te gaan zien en daarop hebben we besloten nog een beetje te slapen. Na ons ontbijt zijn we naar het centrum gereden voor snel even enkele gift-shops af te lopen en wat inkopen te doen (waaronder nog eens een bus water van 1 gallon (3.78liter)). Daarna konden we eindelijk naar Arches vertrekken. We reden eerst tot op het einde van de geasfalteerde weg in het park. Daar hadden we een wandeling gepland van 9.0km die opschreven stond als 'inspannend'. Zoals de naam Arches national park het al aangeeft is het park bekend voor zijn veelvuldige natuurlijke bogen (in het totaal 1898 stuks). Hoe zijn deze ontstaan? Een klein beetje geologie: Eerst waren er oceanen die herhaaldelijke keren opdroogden. Hierdoor ontstond er een dikke zoutlaag. Deze zoutlaag werd bedekt door zand dat van de omliggende bergen door erosie naar beneden kwam. Deze zandlaag werd dikker en dikker en versteende uiteindelijk onder invloed van het gewicht en chemische processen. Op een gegeven moment sijpelde er water door de zandlaag en kwam dit in de zoutlaag terecht. De zoutlaag zwelde op en vormde een koepel onder de versteende zandlaag. Deze laag kwam evenzeer koepelvormig omhoog te staan. Hierdoor ontstonden er evenwijdige scheuren in de bovenzijde van de versteende zandlaag. Door regenwater dat in deze scheuren afvloeide werden de scheuren breder en ontstonden er vinnen. Door verdere erosie werden deze vinnen smaller en smaller waarbij er op sommige plaatsen gaten ontstonden. Hierdoor werden er bogen gevormd. Bij verdere erosie ontstaan dan solitaire rotsgroepen en pieken. Tot zover de theorie. De wandeling leidde ons eerst voorbij de 'landscape arch'. Dit is de grootste natuurlijke boog ter wereld. De overspanning bedraagt bijna 90m. Op het dunste punt is de boog slechts 1.8m dik. De breedte bedraagt circa 5.4m In 1991 viel er een groot stuk (22m lang) onderuit de boog. In 1995 vielen er op 2 gelegenheden nog eens een stuk naar beneden (14m en 9m lang). Daarna heeft men besloten om het wandelpad onder de boog te sluiten. Men heeft geen enkel idee hoelang de boog nog blijft bestaan. Wij hebben er toch al een foto van genomen voor de zekerheid. Verder liep de wandeling langs 'wall arch', 'partion arch' tot aan 'double O arch'.
We keerden via dezelfde route terug en maakte slechts enkele kleine zijsprongetjes naar ander bogen. We waren al behoorlijk moe. De tempertuur was 39°C. We reden terug in de richting van de ingang van het park. We maakten nog korte wandelingen naar 'sand dune arch' en naar een uitzichtpunt op de meest bekende boog van het park, 'delicate arch' (we ontbraken aan energie en tijd om de 4.8km wandeling naar de boog zelf te maken). Terug in het hotel fristen we ons even snel op en aten we opnieuw in het italiaanse restaurant waar we gisteren reeds gegeten hadden. Het was opnieuw zeer lekker. Morgen naar ons volgende doel: Page
11-07-2008 om 07:01
geschreven door Johan
Woensdag: smurfenland
Vandaag was het alweer tijd om verder te reizen, en dus weer vroeg opstaan. De bestemming vandaag is Moab, dit is tevens de plaats op onze rondreis die het verst van San Francisco ligt. Spijtig genoeg betekent dit ook dat de vakantie over de helft is, de tijd vliegt en de dagen zijn veel te kort. We hebben vanmorgen nog een kort bezoekje gebracht aan Capitol Reef national park. We zijn gestopt bij een aantal uitzichtspunten en we hebben de kortere versie van de 'scenic route' door het park gereden. Hierna zijn we nog gestopt bij de boomgaarden aan het bezoekerscentrum. Deze boomgaarden zijn vroeger aangeplant door de mormonen die in deze streek leefden en zijn daarom nu beschermd als historisch erfgoed. Het was nu het seizoen van de abrikozen. Normaal mag je terwijl je in de boomgaarden bent zoveel fruit eten als je wilt, maar door de koude lente was er veel minder fruit als normaal en waren er dus geen rijpe vruchten aan de bomen. De volgende stop die we maakten was bij 'Goblin valley', een plaats met rotsen die als gevolg van de erosie allerlei vreemde vormen hebben gekregen. Mits een beetje verbeelding waan je je er in smurfenland. Gargamel zijn we wel niet tegengekomen. Aan de andere kant van het park waren er ook nog rotsen met andere vormen. wij zagen hier eensgezind een eend in, maar iemand anders zal er ongetwijfeld iets anders in zien. Dit is juist het leuke van deze plek. Op weg naar 'Goblin Valley' waren we een wegwijzer naar 'Little wild horse canyon' tegengekomen. Deze naam deed wel een belletje rinkelen, maar we wisten beiden niet echt wat er te zien zou zijn. Natuurlijk konden we op de terugweg de nieuwsgierigheid niet bedwingen en moesten we ook dit (onverhard) weggetje inrijden. Bij de parking aangekomen ontdekten we op het informatiebord dat het ging over een wandeling van 9 mijl door de canyon. Gezien het al na de middag was en we nog een lange rit voor de boeg hadden voor ons dus een beetje te lang. We besloten toch een klein stukje van de wandeling te doen. Tijdens dit eerste stukje moesten we, zoals je kan zien, een aantal door de natuur veroorzaakte hindernissen overwinnen. Na ongeveer een km keerden we terug. Volgens wat we gezien hebben moet dit een erg leuke wandeling door de canyon zijn, we zullen ze zeker onthouden voor als als we hier ooit nog eens in de buurt zouden komen. Je weet maar nooit. We vervolgden onze weg naar Moab.Toen we incheckten in het volgende hotel gingen we in eerste instantie eens naar de kamer kijken zodat we niet onnodig met de bagage moesten sleuren. Bij het binnengaan in de kamer viel ons direct een bijzonder onaangename geur op. We besloten het raam te openen en de ventilatie op volle kracht te zetten. Toen we echter alle bagage naar de kamer gebracht hadden was de geur nog absoluut niet verminderd. Johan is er dan maar iets van gaan zeggen bij de receptie. Na een beetje overleg daar besloot men ons een andere kamer te geven (ze waren wel volgeboekt, maar ze hebben gewoon met iemand gewisseld, in de hoop dat die niks over de geur zouden zeggen). Deze kamer was uiteindelijk wel 3 keer zo groot als de eerste kamer, dus we klagen niet. Nadat we bij een Italiaans restaurant zijn gaan eten (eindelijk zijn we eens op een plaats waar er wat meer restaurants zijn en we dus keuze hebben) en de rest van de was gedaan hebben, zijn we nog naar het nationaal park 'Arches' gereden. Hier zijn we gebleven tot na zonsondergang. Zonsondergang is hier al om kwart voor negen. Aangzien het ons bij zonsondergang iets te druk was in het park, besluiten we om morgenvroeg terug te komen voor zonsopgang. Dat wordt dus weer vroeg opstaan.
11-07-2008 om 05:39
geschreven door Els
09-07-2008
Dinsdag: Capitol Reef
Weeral vroeg opstaan, uitchecken en wegwezen... Dat hadden we toch gedacht. Op het dashboard van de auto verscheen na het starten het lampje met lage bandendrukspanning. Geen van de banden stond echter plat. Eerst even rondkijken bij het pompstation in Bryce. Wel een persluchtaparaat, maar geen meter. Aangezien er nog geen verschil te zien was in de toestand van de banden besloten we te vertrekken en in het eerstvolgende dorp langs het tankstation te gaan. Daaraangekomen bleken ze geen perslucht te hebben, maar ze wisten te vertellen dat in het volgende dorp dit wel te vinden was. We vervolgden onze weg op een drafje. In het volgende dorp bleek echter de machine kapot te zijn. We besloten nogmaals het volgende dorp te proberen. Daar hadden we meer geluk. Wel een machine maar geen drukmeter. We hebben de banden maar een beetje bijgevuld. Het lampje bleef branden. We waren terug weg. Bij het volgende benzinestation hadden ze wel een persluchtmachine en een meter. Er bleek in 3 banden circa 55 PSI druk te zitten. In 1 band was er circa 40 PSI druk. De normale druk voor de banden bedroeg volgens de handleiding 32 PSI bij koude banden. Aangezien de banden al lang niet meer koud waren (we hadden al 110km gereden), besloten we 44 PSI aan druk te voorzien (maximaal toegelaten druk in de banden). Het lichtje bleef branden. Bij het vertrek na het middagmaal brandde het lampje niet meer. De rust had blijkbaar de auto ook goed gedaan. We besloten om door te rijden tot onze eindbestemming en de volgende ochtend de spanning met koude banden opnieuw te controleren. Genoeg over banden gezeverd. We konden al om 14.30u inchecken. Na het uitladen van de koffers, vertrokken we naar het visitor-center van Capitol Reef National Park. Daar besloten we niet de korte 'scenic'-route te nemen maar de langere route naar het midden en het zuiden van het park. Hiervoor moesten we het park opnieuw uitrijden en na 15km op de hoofdweg een zijweg nemen. Deze zijweg zou eerst circa 10km verhard zijn om vervolgens over te gaan naar een onverharde weg die nog 40km naar het zuiden liep. Vervolgens zou deze naar het westen draaien om reeds na enkele km's opnieuw verhard te zijn. Deze verharde weg liep circa 60km verder tot aan het dorpje Boulder (dit dorpje waren we in de verplaatsing tussen Bryce Canyon en Capitol Reef reeds gepasseerd). Van Boulder naar ons hotel was het opnieuw 60km verharde weg. De 'lange' scenic route bedroeg circa 185km (de korte was maar ongeveer 50km geweest). Op het onverharde deel, waar we 1.5u over gedaan hebben, kwamen we maar 2 auto's tegen. Onze witte auto is nu een beetje roze geworden. Maar de lange toeristische rit was het wel waard.
Nog even een amerikaans weetje: als je in de VS een drankbeker besteld, neem dan altijd een 'small'. De 'small' is minstens 33cl en is voor ons zeker genoeg. Je mag over het algemeen bovendien nog onbeperkt bijvullen, dus waarom een grotere duurdere beker nemen? Het enige voordeel van de grote beker is dat je na je laatste refill, je een grote beker mag meenemen (iedereen neemt zijn drank nog mee in de auto).
09-07-2008 om 07:02
geschreven door Johan
08-07-2008
Maandag: Bryce Canyon
Vandaag werd het een dag Bryce Canyon. Eerst hebben we een beetje uitgeslapen. Het waren erg lange dagen geweest. Het was 12u voordat we op weg waren. We zijn vlak aan de ingang van het nationale park gehuisvest zodat de rit er naar slechts een paar minuten duurt. We reden onmiddellijk door naar het einde van het park, alleszins het berijdbare deel ervan. Dit einde ligt 18 mijl van de ingang en bood een ruim uitzicht op de omgeving. We zaten er dan ook circa 2750m hoog. We maakten er een korte wandeling van 40 minuten. Vervolgens reden we terug richting uitgang. Hierbij waren er in het totaal 15 stopplaatsen voorzien langs de weg. Deze boden allen min of meer hetzelfde uitzicht. De relatief zachte rotsen worden gemakkelijk geërodeerd door de regen waardoor er zuilen, hoodoo's, bogen,... ontstaan. Deze regen sijpelt in de rotsspleten in bevriest 's nachts. In Bryce Canyon zijn er niet minder 200 (!) dagen per jaar met positieve dagtemperaturen en negatieve nachttemperaturen. Hierdoor wordt de verwering versneld. De temperatuur viel vandaag goed mee met een maximum van 27°C (in het visiter-center hadden we gelezen dat vannacht het maar 4°C warm (of koud) was geweest). Het maakte van boven af een iets mindere indruk. We zijn waarschijnlijk al immuum aan het worden voor al het moois van de natuur.
We deden ook een wandeling die ons de canyon in voerde. Dit was veel indrukwekkender. Nu liepen we immers naast en onder alle zuilen en bogen. Het zag er veel fragieler en grootser uit. Ook de kleuren waren veel intenser. We begonnen bovenaan de canyon met kale rotsen maar eenmaal lager aangekomen kwamen we tussen alsmaar meer bomen, hetgeen wat schaduw gaf. De wandeling was 3.5km lang met een hoogteverschil van 150m tussen het laagste en het hoogste punt.
Na deze wandeling was de dag weer ten einde. We kochten ons avondeten in de shop (pizza en gevulde broodjes voor de in microgolf) en lieten ons het eten smaken. Vandaag geen grote zoektocht naar eten. Na het eten heeft Els de lokale wasserij uitgetest. Tenslotte hebben we nog de zonsondergang meegepikt vanop één van de uitzichtspunten. Ondanks een nagenoeg wolkenloze horizon, viel het effect toch wat tegen. In Bryce Canyon zijn er opmerkelijk veel buitenlandse toeristen aanwezig (vooral duits- en franstaligen maar ook nederlandstaligen). Het valt op dat er veel minder Spaans sprekende waren, die in de eerste week zeer talrijk waren. Ik wil het ook nog eens hebben over de koopkracht in Amerika. Die koopkracht is volgens ons nog vrij hoog. We zitten redelijk dicht tegen Lake Powel en het is opvallend hoeveel pick-ups en jeeps (allemaal van een gigantisch kaliber) er een speedboot voorttrekken. Ook de boten zelf zijn gigantisch. Ook met de verkoop van digitale fototoestellen is alles nog dik in orde. Elk lid van het gezin heeft er één waarbij er ook vaak nog videocamera rond de schouders hangt.
08-07-2008 om 06:12
geschreven door Johan
07-07-2008
Zondag: Grand Canyon
Vanmorgen zijn we weeral vroeg opgestaan (6.15u). De reden hiervoor was dat we vandaag naar de Grand Canyon zouden gaan. Dit betekende dat we eerst naar het zuiden zouden rijden naar de Grand Canyon, om daarna terug naar het noorden te gaan, langs Kanab, en door te rijden naar Bryce Canyon. Maar eerst het verslag van de Grand Canyon. We waren uit Kanab vertrokken met een blauwe lucht en volop zon. Ook aan de Grand Canyon was het stralend weer. We hebben de Grand Canyon vandaag bezocht langs de noordzijde. Deze zijde is veel minder toeristisch dan de alomgekende zuidzijde. Hier geen bumperrijden en weggeduwd worden door toeristen (zoals we al gelezen en gehoord hadden van andere reisverslagen). Het was een indrukkend zicht. Eerst hebben we in de buurt van het visitercenter een wandeling gemaakt. Vervolgens reden we door naar een ander uiteinde van de canyonrand. De Grand Canyon bestaat niet enkel uit de canyon waar de Colorado in stroomt maar heeft ook veel dwars canyons. In deze canyon was er ook een natuurlijk boog ontstaan waar men over kon gaan.
Normaal gezien hadden we over een week ook nog een bezoek aan de zuidzijde van Grand Canyon gepland. Nu we de noordzijde al gezien hebben, overwegen we om de zuidzijde links te laten liggen, alsook ons verblijf in Wiliams, en zo sneller terug te keren richting California. Momenteel is nog niets beslist. We houden jullie nog verder op de hoogte.
Ondertussen was de lucht in de verte al donker geworden en kwamen de onweerswolken snel dichter. De namiddagonweders zijn courant en kunnen hevig zijn. Toen we terug koers hadden gezet richting Kanab begon het al te druppelen. Onderweg naar Bryce Canyon kregen we al de volle laag. Hevige regen en enkele bliksems. De temperatuur was reeds gezakt tot 14°C en het was nog namiddag. Het laatste stukje hebben we zonder regen kunnen afleggen maar de temperatuur bleef hetzelfde. Na het inchecken hebben we de onmiddelijke omgeving verkend. Blijkbaar is het motel waarin we zitten verbonden met het Bestwestern hotel aan de overkant. Heel wat faciliteiten zijn gemeenschappelijk. Het Bestwestern hotel is volgens ons 'hoofdsponser' van het Bryce Canyon national park. Nagenoeg alles wat met het park te maken heeft gaat via de website van het hotel. We zijn ook eens gaan kijken naar de kaart van het restaurant. Zoals bij vele restaurants stonden er geen prijzen bij de menu's, hetgeen ons al enerveerde. De lange rij wachtenden verbeterde ons gemoed niet. Doordat ze bijna een monopolie hebben qua restaurants aan de park-ingang, vertrouwen we het niet meer en zijn eerst op internet (tripadisor) gaan kijken naar de meningen van andere toeristen over dit restaurant. Dit bleek bijna unaniem slecht te zijn. Ik had onderweg naar Bryce nog een restaurant gezien met een uithangbord 'famous for it soups and pies'. We hebben ook dit nagecheckt op internet en de kritieken waren goed en in het bijzonder over de taarten. We hebben dan maar besloten daar te gaan eten, het was maar 4 mijl van ons verblijf. Ik had kalfsvlees genomen en Els nam opnieuw een 'bergforel', om te vergelijken met het restaurant in Zion. Het eten was goed. Ik had nog een beetje honger nadien en ik heb nog een stuk 'Boysenberrie-pie' besteld. Dit smaakt naar frambosen en was erg zoet (zelfs naar mijn maatstaven). Maar ze was erg lekker. Toch nog lekker gegeten. Ons instinct heeft ons niet in de steek gelaten.
