Vandaag zijn we voor de verandering weer eens vroeg opgestaan. We zijn snel gaan ontbijten voor we met de auto op pad gingen voor ons laatste, korte, ritje. We moesten onze RAV4 immers voor 8.30u vanmorgen inleveren op de luchthaven. We beginnen ondertussen onze weg al te kennen in de omgeving dus op 5 minuutjes waren we op onze eindbestemming. Nadat men eens snel rond de auto was gelopen en de km-stand had opgeschreven moesten we afscheid nemen van onze trouwe vierwieler die ons de afgelopen 3 weken exact 6539km ver bracht. Deze kon dan eindelijk ge-serviced worden want het lampje voor onderhoud brandde al meer dan 3000km.
Hierna namen we de metro van de luchthaven naar San Francisco centrum. Daar aangekomen liepen we eerst wat rond in de shopping-centra in de hoofdstraat. Hierna dachten we opnieuw een dagpas voor het openbaar vervoer te kopen, maar toen we zagen hoeveel volk er stond aan te schuiven om de cable-car tram te nemen hebben we hiervan afgezien. Deze pas is immers pas interessant als je ofwel heel veel met de bus rijdt, ofwel minstens 2 keer op 1 dag met de cable-car tram rijdt. Omdat we dit 3 weken geleden al eens gedaan hadden, hadden we geen zin om daarvoor zolang aan te schuiven. We zouden wel aparte ticketjes voor iedere busrit kopen. We besloten onze voeten nog eens wat werk te laten verrichten en te voet in de richting van fishermans Warf te lopen. Een paar mijl verder namen we een omweg om Lombard street te zien. Dit is een enkele-richting straat die zo steil is, dat men er allemaal haarspeldbochten in heeft gemaakt en voor de voetgangers zijn er trappen. Aangezien de straat heel steil naar beneden gaat, moesten we eerst natuurlijk heel steil omhoog wandelen om boven te komen. De meeste toeristen willen ook eens met de auto via deze straat naar beneden rijden en ze stonden dus al van 2 blokken ver aan te schuiven. De ene chauffeur raakte al beter gestart op de steile hellingen dan de andere. Het stonk er echt naar verbrand rubber. Johan bedacht ondertussen ook een betere naam voor de straat dan Lombard-street: de wiggel-waggelstraat.
Toen we bij Fishermans warf aankwamen bezochten we eerst wat van de vele winkletjes die je hier vind. Dit zijn vooral de gebruikelijke souvenirwinkeltjes. Het was er erg druk, veel drukker dan de vorige keer dat we hier waren. Ondertussen hadden we grote honger gekregen en zochten we een restaurant op. We besloten voor de plaatselijke specialiteit te kiezen en met 2 een krab van 1.5kg te delen. Voor we konden eten werden we eerst nog voorzien van een slabbetje zodat we niet te vuil zouden worden. Het was nodig want de strijd met de krabbepoten ging er hevig aan toe. Tijdens het eten heb ik Johan een aantal keer belaagd met een welgemikte aanval. Toen de maagjes gevuld waren (al was het niet zoveel als we van andere maaltijden op amerikaanse bodem gewend zijn) hebben we onze tocht te voet vervolgd. Het was vandaag, zoals we ondertussen in San Francisco gewend waren, opnieuw bewolkt. Maar het uitzicht leek toch iets beter dan de vorige keer dus beslisten we naar Coit-tower te gaan.Dit is een toren op een heuvel waar je uitzicht hebt op de hele stad. Wie uitzicht wil moet klimmen, dus deden we dit maar. Nadat we hier een tijdje hadden rondgekeken gingen we terug naar de hoofdstraat in het centrum (de beentjes begonnen ondertussen wel een beetje moe te worden). We hadden hier een goed uitzicht op Bay-bridge. Deze brug was, in tegenstelling tot de Golden-Gate brug, niet in mist gehuld. We hadden nog niet genoeg van de uitzichten, dus namen we daarna het openbaar vervoer in de richting van de Twin-peak heuvels, waar je opnieuw uitzicht over de stad zou moeten hebben. We deden nog een laatste inspanning om ook deze bergen te voet te beklimmen, maar we gingen voor de top terug. De heuvels waren in mist gehuld en we hadden nog een afspraak die we moesten halen. We wilden immers op tijd terug in het hotel zijn om via internet te kunnen inchecken voor onze vlucht van morgen. Het inchecken gaat pas vanaf 24 uur voor de vlucht, en we wilden er als de kippen bij zijn om opnieuw de luxe-plaatsen die we vorige keer in het vliegtuig hadden te bemachtigen.
20 minuten voor het inchecken normaal zou beginnen zaten we dus al klaar achter de computer. We hebben herhaaldelijk geprobeerd om ons aan te melden, maar steeds kregen we bericht dat we te vroeg waren. De spanning steeg, en toen we eindelijk aangemeld raakten vulden we snelsnel alle gegevens in om zo rap mogelijk de plaatsen in het vliegtuig te kunnen kiezen. De plaatsen waar we vorige keer zaten waren niet meer beschikbaar, maar dezelfde plaatsen aan de andere kant van het vliegtuig wel, dus was de keuze snel gemaakt. Als alles goed gaat (de luchtvaartmaatschappij heeft nog altijd het recht om iemand anders op deze plaatsen te zetten) hebben we dus een zee van ruimte voor ons en kunnen we tijdens de vlucht onze beentjes strekken.
Ondertussen waren de maagjes opnieuw aan het knorren en aangezien we vanmiddag al op restaurant geweest waren zouden we nu iets op de kamer eten. De hotelkamer is immers meer voorzien op langere verblijven, en heeft dus een volledig uitgeruste keuken. We gingen dus naar de winkel aan de overzijde van de straat. Daar kozen we ons avondmaal. Het werd om te beginnen warme appeltaart met vanille-ijs, en om af te sluiten pannekoeken. Het wordt tijd dat we naar huis komen en anders moeten ze ons het vliegtuig op rollen.
s Avonds hebben we dan nog de valiezen eens volledig leeggemaakt, herschikt en opnieuw ingepakt zodat alles klaar staat om morgen terug naar huis te keren.
24-07-2008 om 16:59
geschreven door Els
19-07-2008
Vrijdag: Point Reyes en de terugkeer naar San Francisco
We waren 's morgens snel weg uit de Fountaingrove Inn. Er was immers geen ontbijt inbegrepen. We doken een supermarkt (ontbijt: koffiekoeken) en een broodjeszaak (middagmaal) in. Ons ontbijt aten we in een park in Santa Rosa. Daarna reden we naar Point Reyes. Dit is een schiereiland 50km ten noorden van San Francisco. Het schiereiland is door de eeuwen heen bijna volledig losgescheurd van het het amerikaanse vasteland. Het schiereiland ligt namelijk vlak naast de berucht San Andreasbreuklijn. We vertrokken met volle zon maar toen we het eiland naderden zagen we in de verte de beruchte zomermist al opdagen. Het deel van het eiland dat het verst van de zee lag lag gelukkig nog in de zon. We deden daar aangekomen eerst een korte wandeling: the earthquake-trail. Naast info over aardbevingen vond men ook volgende replica van een hekwerk terug: Voor de grote aardbeving van 1906 stond het hek in 1 lijn. Maar tijdens de aardbeving verschoof het hek in 45 seconden maar liefst 6 meter. Het was wel niet het authentieke hek, maar er stond wel een oude foto van het oorspronkelijke hek bij. Na deze wandeling reden we verder naar het meest westelijk gelegen punt van het eiland. Daar stond een vuurtoren. Halverwege onze rit zaten we reeds in de mist en stond er een sterke wind. Het weer beterde niet meer en het zicht bleef beperkt. De wind maakt de temperatuur van 13°C nog extra koud. Zelfs met een lange broek, een pull en onze regenjasjes kregen we het nog koud. Dat het niet alleen vandaag veel waaide kon men ook aan de bomen zien. De 310 trappen naar de vuurtoren zelf vonden we de moeite niet waard aangezien het zicht toch niet beter zou zijn. We reden dan terug naar het visitor-center waar we ons middagmaal aten. Uiteindelijk reden we dan terug naar ons vertrekpunt: San Francisco. Ditmaal kwamen we niet met het vliegtuig maar reden we langs de Golden Gate-brug. Na eerst de uitzichtpunten naast
en onder de brug te hebben bekeken, reden we langs een toeristische route naar ons Hotel. Op deze route zagen we nog eens de Golden Gate brug. We reden ook langs een strand waar we zagen dat achter de auto's op de parkeerplaats telkens groepjes met vogels zaten. Zelfs zij vonden het koud in de wind. In het hotel, opnieuw de Staybridge Suites, checkten we in, laadde we al ons bagage uit de auto en gingen we opzoek naar een restaurant. Een restaurant in het lokale shoppingcenter had een wachttijd van minstens 1uur. Dat vonden we te veel en we zochten ons geluk elders. We aten st. jacobsschelpen met scampi's met pilav-rijst. Het was lekker. Morgen: auto inleveren en opnieuw sightseeing in San Francisco.
19-07-2008 om 08:36
geschreven door Johan
18-07-2008
donderdag: Koud - warm - koud
Het ontbijt in de Hilton was het uitgebreidste dat we gekregen hadden. Van versgebakken muffins tot zelfgemaakte wafels het was allemaal lekker. We ontdekten dat het amerikaanse leger nog geld op overschot heeft. Aan het ontbijt zaten 4 militairen van de luchtmacht. In plaats van in de barakken te zitten van het dichtbij gelegen vliegveld, logeert men in de Hilton. We hadden onze laptop kunnen meenemen in de ontbijtzaal, dit zou tussende zakenmensen niet opgevallen zijn. Hierna brachten we onze koffers naar de auto en bibberden bijna uit ons kleren. Het was 13°C en er stond veel wind. We hebben maar snel een lange broek aangedaan. We reden eerst naar Napa-valley, de wijnstreek van Californië. Hier zagen we talloze wijngaarden waar je, tegen betaling, kon proeven en kopen. Dit hebben we niet gedaan. het leverde wel een paar mooie foto's op.
Aangezien het hierna nog voor de middag was en niet zo ver tot ons volgende hotel beslisten we een omweggetje te maken langs een meer, Clear Lake, en terug te rijden langs de kustlijn. Dit omweggetje bleek uiteindelijk wel een erg grote omweg vermits het half negen vannavond was eer we ons volgende hotel bereikten. Deze lange rit was niet enkel het gevolg van de verre afstand, maar ook van de wegen die we volgden. Het leek bobbejaanland op z'n best. Op en neer en heen en weer. De wegen volgen hier perfect de bergen. Hoe dichter we bij het meer kwamen hoe warmer het werd. Toen we de 35°C overschreden vond ik het veel te warm en heb ik mijn lange broek en t-shirt met lange mouwen gewisseld voor luchtigere kledij. Nadat we bij de subway een broodje hadden gehaald hebben we bij het meer een picnic-plaats gezocht. Toen we hierna onze weg vervolgden stuitten we op een aantal wegenwerken waarbij slechts 1 rijstrook beschikbaar was. In België zou men aan weerszijden een verkeerslicht zetten om het verkeer afwisselend door te laten, in Amerika doet men het anders. Hier plaatst men aan weerszijden iemand met een verkeersbord (aan de ene zijde staat er 'slow' op en aan de ander kant 'stop'). Die moeten daar een hele dag met hun bordje staan. Bij één van deze wegenwerken ging men nog wat verder en werd het verkeer dat mocht verder rijden voorafgegaan door een 'pilot car'. Dit is een auto die de rij auto's voorafgaat en aangeeft waar iedereen moet rijden. Wanneer je de werken voorbij gereden bent, keert de pilot car om, om de tegenliggers te begeleiden. Zo gaat dit de hele dag door. Toen we eindelijk de kust naderden, vreesden we voor het zicht, aangezien we al wolken in de verte zagen en de temperatuur opnieuw pijlsnel gezakt was van 35° naar 15°C. Onze vrees was echter ongegrond, want de wolken trokken en weg en de zon kwam te voorschijn. Nadat we de kustlijn ongeveer 100km volgden zochten we het hotel voor vannavond op. Dit bleek nog chiquer te zijn dan de Hilton van gisteren. Er waren wel geen hotdogs, dus gingen we nog snel de stad in op zoek naar eten voor alle restaurants dicht waren. Na een beetje zoeken hebben we een italiaans restaurant gevonden dat nog tot 10 uur open was. Hier hebben we onze buikjes rond gegeten.
18-07-2008 om 08:42
geschreven door Johan
woensdag:Hilton en Hotdogs
Het wordt een routine: ontbijt - inpakken - uitchecken - wegwezen. We reden via de freeway naar Stockton. We zouden daar langs het visitor-center gaan om na te gaan of er in de stad iets speciaal te zien was. Zoals gevreesd was het visitor-center dicht (het was net 12.00u gepasseerd). We zochten dan maar een plaats om te eten. Op een kaartje van Stockton vonden we een park. We hebben de inkom betaald en ons aan een tafel gezet. We werden al snel belaagd door een paar ganzen die rijkhalzend uitkeken naar onze sushi (van de supermarkt) en nadien naar onze boterhammen. Na een kwartier hadden ze door dat ze niets zouden krijgen en zijn ze omgekeerd. Vervolgens reden we door en kwamen we in de San Francisco-delta terecht. Onze laatste stop voor het hotel was de fabriek van 'Jelly Belly'. Deze snoepfabriek maakt vooral 'snoepbonen', maar maken ook bijvoorbeeld de sunkist 'appelsientjes' en 'citroenen'. We maakten een rondleiding door het fabriek. Hoe meer de rondgang naar het einde liep hoe enthousiaster (of hysterischer) de kinderen werden. Op het einde van de rondleiding kregen we onze foto te zien van ons 2 samen met een reuze 'jelly belly', die men in het begin had gemaakt. De foto kon voor de zachte prijs van 20$ bekomen worden. Rara of we de foto gekocht hebben. We hebben in de snoepwinkel van Jelly Belly ook zelf foto's genomen (tijdens de rondgang was dit verboden). %%%FOTO3%% We reden hierna, elk gewapend met een gratis zakje jelly belly-beans, naar ons hotel: de Hilton Homewood Suites in Fairfield. Van bij het inchecken werd het duidelijk dat dit van een andere standing was dan de voorbije dagen. Een mooi in kostuum uitgedoste receptioniste, zakenmensen in maatpak, een mooi aangekleed kingsize bed met 6 kussens,... Het ontbijt was inbegrepen, maar ze boden ook elke weekdag een klein avondmaal aan. Vandaag waren dit hotdogs(!). Het hotel lag een beetje buiten het centrum en we hadden geen goesting om nog ver te rijden om te gaan eten. We besloten dan maar hotdogs in de Hilton te eten. Uiteindelijk bleken er ook hamburgers te zijn samen met de ingrediënten voor een klein slaatje. Het smaakte ons nog ook. We zijn dan om de hoek nog een dessert in de supermarkt gaan halen: mango-sorbet. Dat was onze dag.
18-07-2008 om 07:56
geschreven door Johan
16-07-2008
dinsdag: Sequoia
We gingen vandaag van Tulare naar Fresno via een grote omweg: Sequioa National Park & Kingscanyon. Dit waren onze laatste nationale parken. Na een relatief vlakke aanloop van een uur, kwamen we in Sequioa National Park aan bij het visitor-center. Daarna ging het al snel omhoog via ontelbare bochten en haarspelden. Onze volgende stop was bij het visitor-center van het gebied 'giant forest museum'. Voor het museum stond weer een grote sequoia boom. We zouden er nog vele zien. In het museum was ook een klein sequoia-boompje te zien. Het was afkomstig van een boom die 5 jaar geleden op een auto gevallen was (de inzittenden waren gaan wandelen en vonden hun auto vermorzeld terug). Het boompje was ongeveer 6cm groot. Sequioa-bomen groeien de eerste 500 à 600 jaren verticaal tot hun maximum hoogte (ca. 80m). Daarna groeien ze in de breedte. Men schat dat de oudere bomen minstens 3000 jaren oud zijn. We reden tot bij Moro-rock. Deze klif konden we via 300 trappen beklimmen en zouden we een 360° uitzicht op de omgeving moeten hebben. We hadden inderdaad 360° zicht maar de zichtbaarheid op zich was echter beperkt. Er kwam een regenwolk aan die het zicht minimaal maakte in 1 richting. Tijdens het einde van de beklimmig kregen we al de etoerste druppels. We reden verder naar Crescent Meadow. Dit was een gebied met natte graslanden. Na onze picknick deden we een wandeling rond één van de natte graslanden. Voordat aan de wandeling konden beginnen, moesten we onze auto beschermen tegen een eventuele inbraak van beren. Beren zijn in deze nationale parken frequente parkingbezoekers en worden aangetrokken door eten en alles wat een geurtje heeft (parfum, tandpasta, zeep,...). Ondanks dat vele andere bezoekers geen voorzorgen namen, namen we geen risico (we wilden niet dat we onze auto terugvonden als een geopend conserveblikje). We verzamelden een deel van ons eten in de rugzakken die we meenamen tijdens de wandeling. Het andere deel ging in de beerbestendige containers in het park. Op de wandeling stonden vele grote sequioa's rond het groene grasland. Hierna reden we verder 'general sherman tree'. Dit is de boom met het grootste volume (de redwoods in noord california zijn wel hoger maar niet groter in volume). We moesten bovenaan parkeren en fors afdalen naar de boom. Na een eerste goed uitzichtpunt besloten we terug te keren naar de parking. Er stond beneden sowieso veel te veel volk om deftig te kunnen zien. We reden door naar Kingscanyon National Park. Dit park licht tegen het andere aan en bevat naast een zone met sequoia's ook bergen (sierra nevada). Het grootste deel van het park is enkel te voet toegankelijk daar de wegen enkel aan de rand liggen. Het begon al laat te worden en we beperkten ons tot het begin van de route door het park. Hier vonden we terug sequioa's bomen. Ditmaal draaide alles rond de 'general grant tree'. Deze was iets kleiner dan de 'general sherman' maar nog altijd impressionant. Hieronder vinden jullie enkele foto's van vandaag.
Jullie zien dat niet de bomen niet voor iedereen even groot zijn.
1.5 uur na het verlaten van het park vonden we ons hotel. Bagage naar binnen brengen, even aan de receptie vragen waar er deftige restaurants zijn en we gingen ons avondmaal zoeken. We vonden wat we zochten en we lieten het ons smaken. Morgen rijden we door Fairfield naar de wijnstreek van Californië. We zullen verblijven in een hotel van de Hiltongroep (we zijn benieuwd).
16-07-2008 om 08:09
geschreven door Johan
15-07-2008
Maandag: weinig nieuws
Vandaag hebben we, buiten de normale routine, vooral veel mijlen gereden. De rit voerde ons voornamelijk door een woestijnlandschap met cactussen.
Op onze eindbestemming doet de omgeving wel veel meer Europees aan: akkers en weiden. De temperatuur volgt deze tendens wel nog niet, vandaag haalden we opnieuw 38°C, alhoewel het weer wel veel wisselvalliger geworden is dan in het begin van de reis. Zo kregen we vandaag onderweg weer een heuse stortbui over ons heen. Morgen kunnen we onze beentjes nog eens strekken, want dan staat een bezoek aan Sequoia/Kings Canyon nationaal park op het programma.
15-07-2008 om 06:08
geschreven door Els
14-07-2008
Update route
Zo 13/07: Page -> Kingman Overnachting: Travelodge Kingman
Ma 14/07 Kingman -> Tulare Overnachting: Best Western Town & Country Lodge
Di 15/07 Tulare -> Fresno Overnachting: Rodeway Inn Fresno
Wo 16/07 Fresno -> Fairfield Overnachting: Hilton Homewood Fairfield
Do 17/07 Fairfield -> Santa Rosa Overnachting: Fountaingrove Inn Santa Rosa
Vr 18/07 Santa Rosa -> San Francisco Overnachting: Staybridge Suites, San Bruno
Za 19/07 San Francisco Overnachting: Staybridge Suites, San Bruno
Zo 20/07 San Francisco -> Londen -> Brussel
14-07-2008 om 08:13
geschreven door Johan
Zondag: Colorado en Route 66
Vandaag stond de verplaatsing naar Kingman op het programma. Er was één speciale uitstap voorzien: Horse Shoe Bend. Dit is een beroemde bocht, in de vorm van een hoefijzer, in de coloradorivier die op enkele mijlen buiten Page ligt. Na een korte wandeling van nog geen mijl, bereikten we de rand. De zon scheen en ik vond het 'laf'. De luchtvochtigheid was hoger dan de andere dagen. Na enkele foto's gingen we terug naar de auto en reden we richting Flagstaff.
In Flagstaff gingen we naar het visiter-center en vroegen we naar een picknickplaats. Aan de kinderspeeltuin aten we onze boterhammen op. Het begon een beetje te regenen. Eenmaal terug in de wagen kregen we enkele regenvlagen maar daarna bleef het droog. We maakten uiteindelijk een kleine omweg langs een stuk van de historische 'route 66'. Deze weg ging langs groene weilanden in een heuvelachtig landschap. Het was nostalgie ten top zullen we maar denken: op de 'route 66' met cruise-controle op een rechte weg rijden, luisterend naar radio 'route 66' waar ze het nummer 'born to be wild' van steppenwolf speelden. Naast de 'route 66' ligt een spoorlijn, die ook door Kingman loopt. Hierop zagen we een trein met 4 locomotieven, circa 100 vrachtwagons met op elke wagon 2 zeecontainers (boven op elkaar gestapeld). Everthing is big in the usa. We kwamen in de late namiddag aan, we aten in een buffetrestaurant en we boekten de laatste openstaande verblijfsdagen. Morgen: een rit van bijna 400mijl naar Tulare.
14-07-2008 om 08:06
geschreven door Johan
13-07-2008
Zaterdag: canyons en dammen
We hebben weer een goedgevuld dagje achter de rug. Vanmorgen zijn we in eerste instantie een wandeling door een slotcanyon, Waterholes canyon, gaan maken. Het woord 'slot' betekent 'smalle gleuf'; een slotcanyon is een kloof met hoge verticale wanden, die erg kort bij mekaar staan. De meeste slot canyons zijn gevormd in droge gebieden, waar incidenteel hevige overstromingen plaatsvinden. Tijdens dergelijk natuurgeweld schuurt het water met steen en ander puin door de zachtere rotslagen heen, waardoor de smalle kloven ontstaan. Waterholes canyon is zo'n, bij het grote publiek minder bekende, slotcanyon. De canyon is gelegen op het grondgebied van de plaatselijke Navajo-indianen en dus is er voor het betreden een vergunning nodig. Om deze vergunning te verkrijgen volstaat het naar de parking van 'Antelope-canyon' (daar komen we later nog op terug) te rijden en daar de juiste som te betalen. Dit was dus het eerste wat vamorgen op onze agenda stond. Na het betalen ontvingen we ook nog een summier plannetje met de ligging van de canyon. Hierna zijn we met de auto 15 km verder gereden naar de plek waar we in de canyon konden afdalen. Er liep een padje van de plaats waar we geparkeerd hadden naar de canyon, maar nadat we dit eens goed van naderbij geïnspecteerd hadden leek het ons hier veel te steil om naar beneden te klauteren. We besloten dan maar om een beetje verder bovenaan de canyon te wandelen en een makkelijkere weg te zoeken. Een paar tientallen meters verder lukte het wel om op een veilige manier beneden te geraken. Tijdens onze tocht door de canyon waren er nu eens brede stukken en dan weer smallere.
De bodem van de canyon was ook niet gelijkmatig hellend, maar hier en daar moesten we eens op een verhoogje klimmen. Na ongeveer 1,5 km gewandeld te hebben kwamen we op een punt dat we niet meer verder konden, dus zijn we maar teruggekeerd. Op de terugweg zijn we niet meer helemaal teruggewandeld tot waar we in de canyon gekomen gekomen waren, omdat er een stukje verder een hele roedel wilde honden naar ons stond te blaffen en we dit toch niet goed vertrouwden. We waren toen toch op een punt gekomen waar de rotsen goed omhoog te beklimmen waren en hebben dan de rest van de terugweg naar de auto gewoon bovenaan gelopen. Van boven zagen we dat bij de honden ook een aantal geiten liepen, die ze waarschijnlijk moesten beschermen.
Daarna zijn we terug naar het hotel gereden om onze boterhammetjes op te eten.
Na de middag gingen we weer op pad, ditmaal naar de 'Glen Canyon Dam', de eerste van 9 dammen op de Colorado-rivier. Deze dam maakt dat Lake Powel gevormd wordt. Bij de ingang van het visiter-center dienden we door de metaaldetector te gaan. Na het bezoeken van het visiter-center hadden we besloten ons in te schrijven in een begeleide rondgang door de dam. Hiervoor kregen we een kaart met alles wat we niet mochten doen. We mochten op geen enkele manier spreken of verwijzen naar bommen, wapens, sabotage,... Het meer is maar liefst 300km lang en heeft een oppervlak van 658 km². De bouw van de dam starte in 1959 met de omleidingstunnels. Daarna heeft men een volledig nieuw stadje gebouwd alleen maar voor het werkvolk. Dit stadje werd Page. Vervolgens werd een brug gebouwd om aan de andere kant van de Colorado te geraken en pas dan kon men aan de dam zelf beginnen. De laatste betonstort was in 1963 en de dam werd uiteindelijk meer dan 200m hoog. Men had bijna 3.5 jaar ononderbroken beton gestort. In de daarop volgende 3 jaren werden de turbines geïnstalleerd. De turbines werden gemaakt door Cockerill Sambre (dat wist de gids ons mee te geven toen hij hoorde dat we van België waren). Vanaf 1963 werd er water gestuwd in het meer. Het duurde nog 17 jaren voor het meer vol was. De dam regelt water voor heel wat lager gelegen staten. Er vloeit bijna geen water van de Colorado in de zee, bijna alles wordt opgebruikt. Het was wel interessant om dit alles te zien.
Na deze rondleiding zijn we nog terug gereden naar de parking van 'Antelope canyon' (hier waren we vanmorgen ook al geweest). Ditmaal om een bezoekje te brengen aan deze slotcanyon. Deze canyon is veel beter gekend en veel toeristischer dan degene die we vanmorgen bezocht hadden. Aangezien we op voorhand al gelezen hadden dat je hier rond het middaguur letterlijk om de oren geslagen wordt met foto-statieven hadden we speciaal tot later op de middag gewacht om het te bezoeken. Het licht zou hier rond de middag wel het mooist zijn, vandaar de grote drukte, maar wij waren er nu ook al van onder de indruk. Aangezien ook deze canyon gelegen is in het Navajo-gebied en beheerd wordt door de Navajo-indianen moet ook hier weer voor betaald worden. Het toeristische karakter wordt door de indianen goed uitgebuit, want de toegang kostte een veelvoud van de vergunning van vanmorgen. In 1997 zijn in deze canyon 11 mensen om het leven gekomen toen ze verrast werden door een vloedgolf, veroorzaakt door een onweersbui in de verte. Nadien is de canyon lange tijd gesloten geweest voor het publiek en pas opnieuw geopend nadat een aantal bijkomende veiligheidsmaatregelen genomen werden om uit de canyon te kunnen ontsnappen bij een vloedgolf. De wandeling door de canyon duurde zo'n 1,5 uur.
Op het einde knorden onze magen en zijn we dus een restaurantje gaan bezoeken. Johan at vis en ik lekkere ribbekes. Johan had nog een klein beetje honger (zelfs na 2 extra ribbekes van mij) en bestelde dus nog een dessertje. Appelcrumble met ijs. Zijn crumble was wel een halve taart groot en er lagen wel minstens 4 bollen ijs en nog slagroom bovenop. Ik heb hem dus maar een beetje geholpen om dit te verorberen. Wat hebben we weer lekker en veel gegeten.
Morgen rijden we verder naar Kingman, dus niet naar Williams zoals eerst gepland. Deze plaats ligt een beetje verder op onze route, en zo hopen we een extra dagje te winnen. De geplande uitstap van morgen naar de Grand Canyon laten we voor wat ze is aangezien we deze vorige week reeds langs de andere zijde bezochten. Morgen dus voornamelijk kilometers malen.
13-07-2008 om 07:00
geschreven door Els
12-07-2008
Vrijdag: Lekke band en Marlboro-reclame
Nadat de auto gestart was, kregen we opnieuw een waarschuwing dat de bandenspanning van één van de banden te laag was. We reden naar een tankstation en bij het controleren van de spanning bleek dat het rechter voorwiel nog geen 15 PSI bedroeg ( terwijl het 32 PSI dient te zijn). We hebben deze band maar vervangen. Zo konden we onze handen nog eens vuil maken. Op weg naar ons volgende hotel in Page moesten vooral km's afgemaald worden. Het landschap veranderde van een rood rotslandschap naar een groen plateau met zowaar akkers. Dit veranderde naar een desolaat woestijnlandschap met enkele bergruggen. En dan kwamen we in een Marlboro-reclame terecht. In Monument Valley werd immers de bekende reclamefoto's opgenomen. Het typische rode woestijnzand gecombineerd met de eenzame rotspartijen was erg mooi, zeker toen de zon er opeens doorkwam (na ons vertrek in Moab was de lucht al snel dichtgetrokken met wolken). Na tientallen km's verder kwamen we uiteindelijk in Page terecht. We zagen Lake Powel al van een afstand al liggen. Nog even het hotel naar het hotel gezocht en we waren weer terecht. Avondeten: 'sub's' van Subway (als je wil weten wat dit is, dan moet je dit maar eens opzoeken op het internet) Dit was het verslag; kort maar morgen zeker meer.
12-07-2008 om 05:42
geschreven door Johan
11-07-2008
Donderdag: De boog kan niet altijd gespannen staan
We hadden voorzien om op 4.15u op te staan, naar het Arches national park te rijden voor de zonsopgang omstreeks 6.02u en daarna terug te rijden naar het hotel zodat we nog konden ontbijten. Het verliep echter anders... Toen ik 's morgens wakker werd, zag ik dat het licht begon te worden en op de wekker stond 5.30. Ondergetekende had de gsm foutief geprogrammeerd om af te lopen om 6.15u. Het was te laat om nog te gaan zien en daarop hebben we besloten nog een beetje te slapen. Na ons ontbijt zijn we naar het centrum gereden voor snel even enkele gift-shops af te lopen en wat inkopen te doen (waaronder nog eens een bus water van 1 gallon (3.78liter)). Daarna konden we eindelijk naar Arches vertrekken. We reden eerst tot op het einde van de geasfalteerde weg in het park. Daar hadden we een wandeling gepland van 9.0km die opschreven stond als 'inspannend'. Zoals de naam Arches national park het al aangeeft is het park bekend voor zijn veelvuldige natuurlijke bogen (in het totaal 1898 stuks). Hoe zijn deze ontstaan? Een klein beetje geologie: Eerst waren er oceanen die herhaaldelijke keren opdroogden. Hierdoor ontstond er een dikke zoutlaag. Deze zoutlaag werd bedekt door zand dat van de omliggende bergen door erosie naar beneden kwam. Deze zandlaag werd dikker en dikker en versteende uiteindelijk onder invloed van het gewicht en chemische processen. Op een gegeven moment sijpelde er water door de zandlaag en kwam dit in de zoutlaag terecht. De zoutlaag zwelde op en vormde een koepel onder de versteende zandlaag. Deze laag kwam evenzeer koepelvormig omhoog te staan. Hierdoor ontstonden er evenwijdige scheuren in de bovenzijde van de versteende zandlaag. Door regenwater dat in deze scheuren afvloeide werden de scheuren breder en ontstonden er vinnen. Door verdere erosie werden deze vinnen smaller en smaller waarbij er op sommige plaatsen gaten ontstonden. Hierdoor werden er bogen gevormd. Bij verdere erosie ontstaan dan solitaire rotsgroepen en pieken. Tot zover de theorie. De wandeling leidde ons eerst voorbij de 'landscape arch'. Dit is de grootste natuurlijke boog ter wereld. De overspanning bedraagt bijna 90m. Op het dunste punt is de boog slechts 1.8m dik. De breedte bedraagt circa 5.4m In 1991 viel er een groot stuk (22m lang) onderuit de boog. In 1995 vielen er op 2 gelegenheden nog eens een stuk naar beneden (14m en 9m lang). Daarna heeft men besloten om het wandelpad onder de boog te sluiten. Men heeft geen enkel idee hoelang de boog nog blijft bestaan. Wij hebben er toch al een foto van genomen voor de zekerheid. Verder liep de wandeling langs 'wall arch', 'partion arch' tot aan 'double O arch'.
We keerden via dezelfde route terug en maakte slechts enkele kleine zijsprongetjes naar ander bogen. We waren al behoorlijk moe. De tempertuur was 39°C. We reden terug in de richting van de ingang van het park. We maakten nog korte wandelingen naar 'sand dune arch' en naar een uitzichtpunt op de meest bekende boog van het park, 'delicate arch' (we ontbraken aan energie en tijd om de 4.8km wandeling naar de boog zelf te maken). Terug in het hotel fristen we ons even snel op en aten we opnieuw in het italiaanse restaurant waar we gisteren reeds gegeten hadden. Het was opnieuw zeer lekker. Morgen naar ons volgende doel: Page
11-07-2008 om 07:01
geschreven door Johan
Woensdag: smurfenland
Vandaag was het alweer tijd om verder te reizen, en dus weer vroeg opstaan. De bestemming vandaag is Moab, dit is tevens de plaats op onze rondreis die het verst van San Francisco ligt. Spijtig genoeg betekent dit ook dat de vakantie over de helft is, de tijd vliegt en de dagen zijn veel te kort. We hebben vanmorgen nog een kort bezoekje gebracht aan Capitol Reef national park. We zijn gestopt bij een aantal uitzichtspunten en we hebben de kortere versie van de 'scenic route' door het park gereden. Hierna zijn we nog gestopt bij de boomgaarden aan het bezoekerscentrum. Deze boomgaarden zijn vroeger aangeplant door de mormonen die in deze streek leefden en zijn daarom nu beschermd als historisch erfgoed. Het was nu het seizoen van de abrikozen. Normaal mag je terwijl je in de boomgaarden bent zoveel fruit eten als je wilt, maar door de koude lente was er veel minder fruit als normaal en waren er dus geen rijpe vruchten aan de bomen. De volgende stop die we maakten was bij 'Goblin valley', een plaats met rotsen die als gevolg van de erosie allerlei vreemde vormen hebben gekregen. Mits een beetje verbeelding waan je je er in smurfenland. Gargamel zijn we wel niet tegengekomen. Aan de andere kant van het park waren er ook nog rotsen met andere vormen. wij zagen hier eensgezind een eend in, maar iemand anders zal er ongetwijfeld iets anders in zien. Dit is juist het leuke van deze plek. Op weg naar 'Goblin Valley' waren we een wegwijzer naar 'Little wild horse canyon' tegengekomen. Deze naam deed wel een belletje rinkelen, maar we wisten beiden niet echt wat er te zien zou zijn. Natuurlijk konden we op de terugweg de nieuwsgierigheid niet bedwingen en moesten we ook dit (onverhard) weggetje inrijden. Bij de parking aangekomen ontdekten we op het informatiebord dat het ging over een wandeling van 9 mijl door de canyon. Gezien het al na de middag was en we nog een lange rit voor de boeg hadden voor ons dus een beetje te lang. We besloten toch een klein stukje van de wandeling te doen. Tijdens dit eerste stukje moesten we, zoals je kan zien, een aantal door de natuur veroorzaakte hindernissen overwinnen. Na ongeveer een km keerden we terug. Volgens wat we gezien hebben moet dit een erg leuke wandeling door de canyon zijn, we zullen ze zeker onthouden voor als als we hier ooit nog eens in de buurt zouden komen. Je weet maar nooit. We vervolgden onze weg naar Moab.Toen we incheckten in het volgende hotel gingen we in eerste instantie eens naar de kamer kijken zodat we niet onnodig met de bagage moesten sleuren. Bij het binnengaan in de kamer viel ons direct een bijzonder onaangename geur op. We besloten het raam te openen en de ventilatie op volle kracht te zetten. Toen we echter alle bagage naar de kamer gebracht hadden was de geur nog absoluut niet verminderd. Johan is er dan maar iets van gaan zeggen bij de receptie. Na een beetje overleg daar besloot men ons een andere kamer te geven (ze waren wel volgeboekt, maar ze hebben gewoon met iemand gewisseld, in de hoop dat die niks over de geur zouden zeggen). Deze kamer was uiteindelijk wel 3 keer zo groot als de eerste kamer, dus we klagen niet. Nadat we bij een Italiaans restaurant zijn gaan eten (eindelijk zijn we eens op een plaats waar er wat meer restaurants zijn en we dus keuze hebben) en de rest van de was gedaan hebben, zijn we nog naar het nationaal park 'Arches' gereden. Hier zijn we gebleven tot na zonsondergang. Zonsondergang is hier al om kwart voor negen. Aangzien het ons bij zonsondergang iets te druk was in het park, besluiten we om morgenvroeg terug te komen voor zonsopgang. Dat wordt dus weer vroeg opstaan.
11-07-2008 om 05:39
geschreven door Els
09-07-2008
Dinsdag: Capitol Reef
Weeral vroeg opstaan, uitchecken en wegwezen... Dat hadden we toch gedacht. Op het dashboard van de auto verscheen na het starten het lampje met lage bandendrukspanning. Geen van de banden stond echter plat. Eerst even rondkijken bij het pompstation in Bryce. Wel een persluchtaparaat, maar geen meter. Aangezien er nog geen verschil te zien was in de toestand van de banden besloten we te vertrekken en in het eerstvolgende dorp langs het tankstation te gaan. Daaraangekomen bleken ze geen perslucht te hebben, maar ze wisten te vertellen dat in het volgende dorp dit wel te vinden was. We vervolgden onze weg op een drafje. In het volgende dorp bleek echter de machine kapot te zijn. We besloten nogmaals het volgende dorp te proberen. Daar hadden we meer geluk. Wel een machine maar geen drukmeter. We hebben de banden maar een beetje bijgevuld. Het lampje bleef branden. We waren terug weg. Bij het volgende benzinestation hadden ze wel een persluchtmachine en een meter. Er bleek in 3 banden circa 55 PSI druk te zitten. In 1 band was er circa 40 PSI druk. De normale druk voor de banden bedroeg volgens de handleiding 32 PSI bij koude banden. Aangezien de banden al lang niet meer koud waren (we hadden al 110km gereden), besloten we 44 PSI aan druk te voorzien (maximaal toegelaten druk in de banden). Het lichtje bleef branden. Bij het vertrek na het middagmaal brandde het lampje niet meer. De rust had blijkbaar de auto ook goed gedaan. We besloten om door te rijden tot onze eindbestemming en de volgende ochtend de spanning met koude banden opnieuw te controleren. Genoeg over banden gezeverd. We konden al om 14.30u inchecken. Na het uitladen van de koffers, vertrokken we naar het visitor-center van Capitol Reef National Park. Daar besloten we niet de korte 'scenic'-route te nemen maar de langere route naar het midden en het zuiden van het park. Hiervoor moesten we het park opnieuw uitrijden en na 15km op de hoofdweg een zijweg nemen. Deze zijweg zou eerst circa 10km verhard zijn om vervolgens over te gaan naar een onverharde weg die nog 40km naar het zuiden liep. Vervolgens zou deze naar het westen draaien om reeds na enkele km's opnieuw verhard te zijn. Deze verharde weg liep circa 60km verder tot aan het dorpje Boulder (dit dorpje waren we in de verplaatsing tussen Bryce Canyon en Capitol Reef reeds gepasseerd). Van Boulder naar ons hotel was het opnieuw 60km verharde weg. De 'lange' scenic route bedroeg circa 185km (de korte was maar ongeveer 50km geweest). Op het onverharde deel, waar we 1.5u over gedaan hebben, kwamen we maar 2 auto's tegen. Onze witte auto is nu een beetje roze geworden. Maar de lange toeristische rit was het wel waard.
Nog even een amerikaans weetje: als je in de VS een drankbeker besteld, neem dan altijd een 'small'. De 'small' is minstens 33cl en is voor ons zeker genoeg. Je mag over het algemeen bovendien nog onbeperkt bijvullen, dus waarom een grotere duurdere beker nemen? Het enige voordeel van de grote beker is dat je na je laatste refill, je een grote beker mag meenemen (iedereen neemt zijn drank nog mee in de auto).
09-07-2008 om 07:02
geschreven door Johan
08-07-2008
Maandag: Bryce Canyon
Vandaag werd het een dag Bryce Canyon. Eerst hebben we een beetje uitgeslapen. Het waren erg lange dagen geweest. Het was 12u voordat we op weg waren. We zijn vlak aan de ingang van het nationale park gehuisvest zodat de rit er naar slechts een paar minuten duurt. We reden onmiddellijk door naar het einde van het park, alleszins het berijdbare deel ervan. Dit einde ligt 18 mijl van de ingang en bood een ruim uitzicht op de omgeving. We zaten er dan ook circa 2750m hoog. We maakten er een korte wandeling van 40 minuten. Vervolgens reden we terug richting uitgang. Hierbij waren er in het totaal 15 stopplaatsen voorzien langs de weg. Deze boden allen min of meer hetzelfde uitzicht. De relatief zachte rotsen worden gemakkelijk geërodeerd door de regen waardoor er zuilen, hoodoo's, bogen,... ontstaan. Deze regen sijpelt in de rotsspleten in bevriest 's nachts. In Bryce Canyon zijn er niet minder 200 (!) dagen per jaar met positieve dagtemperaturen en negatieve nachttemperaturen. Hierdoor wordt de verwering versneld. De temperatuur viel vandaag goed mee met een maximum van 27°C (in het visiter-center hadden we gelezen dat vannacht het maar 4°C warm (of koud) was geweest). Het maakte van boven af een iets mindere indruk. We zijn waarschijnlijk al immuum aan het worden voor al het moois van de natuur.
We deden ook een wandeling die ons de canyon in voerde. Dit was veel indrukwekkender. Nu liepen we immers naast en onder alle zuilen en bogen. Het zag er veel fragieler en grootser uit. Ook de kleuren waren veel intenser. We begonnen bovenaan de canyon met kale rotsen maar eenmaal lager aangekomen kwamen we tussen alsmaar meer bomen, hetgeen wat schaduw gaf. De wandeling was 3.5km lang met een hoogteverschil van 150m tussen het laagste en het hoogste punt.
Na deze wandeling was de dag weer ten einde. We kochten ons avondeten in de shop (pizza en gevulde broodjes voor de in microgolf) en lieten ons het eten smaken. Vandaag geen grote zoektocht naar eten. Na het eten heeft Els de lokale wasserij uitgetest. Tenslotte hebben we nog de zonsondergang meegepikt vanop één van de uitzichtspunten. Ondanks een nagenoeg wolkenloze horizon, viel het effect toch wat tegen. In Bryce Canyon zijn er opmerkelijk veel buitenlandse toeristen aanwezig (vooral duits- en franstaligen maar ook nederlandstaligen). Het valt op dat er veel minder Spaans sprekende waren, die in de eerste week zeer talrijk waren. Ik wil het ook nog eens hebben over de koopkracht in Amerika. Die koopkracht is volgens ons nog vrij hoog. We zitten redelijk dicht tegen Lake Powel en het is opvallend hoeveel pick-ups en jeeps (allemaal van een gigantisch kaliber) er een speedboot voorttrekken. Ook de boten zelf zijn gigantisch. Ook met de verkoop van digitale fototoestellen is alles nog dik in orde. Elk lid van het gezin heeft er één waarbij er ook vaak nog videocamera rond de schouders hangt.
08-07-2008 om 06:12
geschreven door Johan
07-07-2008
Zondag: Grand Canyon
Vanmorgen zijn we weeral vroeg opgestaan (6.15u). De reden hiervoor was dat we vandaag naar de Grand Canyon zouden gaan. Dit betekende dat we eerst naar het zuiden zouden rijden naar de Grand Canyon, om daarna terug naar het noorden te gaan, langs Kanab, en door te rijden naar Bryce Canyon. Maar eerst het verslag van de Grand Canyon. We waren uit Kanab vertrokken met een blauwe lucht en volop zon. Ook aan de Grand Canyon was het stralend weer. We hebben de Grand Canyon vandaag bezocht langs de noordzijde. Deze zijde is veel minder toeristisch dan de alomgekende zuidzijde. Hier geen bumperrijden en weggeduwd worden door toeristen (zoals we al gelezen en gehoord hadden van andere reisverslagen). Het was een indrukkend zicht. Eerst hebben we in de buurt van het visitercenter een wandeling gemaakt. Vervolgens reden we door naar een ander uiteinde van de canyonrand. De Grand Canyon bestaat niet enkel uit de canyon waar de Colorado in stroomt maar heeft ook veel dwars canyons. In deze canyon was er ook een natuurlijk boog ontstaan waar men over kon gaan.
Normaal gezien hadden we over een week ook nog een bezoek aan de zuidzijde van Grand Canyon gepland. Nu we de noordzijde al gezien hebben, overwegen we om de zuidzijde links te laten liggen, alsook ons verblijf in Wiliams, en zo sneller terug te keren richting California. Momenteel is nog niets beslist. We houden jullie nog verder op de hoogte.
Ondertussen was de lucht in de verte al donker geworden en kwamen de onweerswolken snel dichter. De namiddagonweders zijn courant en kunnen hevig zijn. Toen we terug koers hadden gezet richting Kanab begon het al te druppelen. Onderweg naar Bryce Canyon kregen we al de volle laag. Hevige regen en enkele bliksems. De temperatuur was reeds gezakt tot 14°C en het was nog namiddag. Het laatste stukje hebben we zonder regen kunnen afleggen maar de temperatuur bleef hetzelfde. Na het inchecken hebben we de onmiddelijke omgeving verkend. Blijkbaar is het motel waarin we zitten verbonden met het Bestwestern hotel aan de overkant. Heel wat faciliteiten zijn gemeenschappelijk. Het Bestwestern hotel is volgens ons 'hoofdsponser' van het Bryce Canyon national park. Nagenoeg alles wat met het park te maken heeft gaat via de website van het hotel. We zijn ook eens gaan kijken naar de kaart van het restaurant. Zoals bij vele restaurants stonden er geen prijzen bij de menu's, hetgeen ons al enerveerde. De lange rij wachtenden verbeterde ons gemoed niet. Doordat ze bijna een monopolie hebben qua restaurants aan de park-ingang, vertrouwen we het niet meer en zijn eerst op internet (tripadisor) gaan kijken naar de meningen van andere toeristen over dit restaurant. Dit bleek bijna unaniem slecht te zijn. Ik had onderweg naar Bryce nog een restaurant gezien met een uithangbord 'famous for it soups and pies'. We hebben ook dit nagecheckt op internet en de kritieken waren goed en in het bijzonder over de taarten. We hebben dan maar besloten daar te gaan eten, het was maar 4 mijl van ons verblijf. Ik had kalfsvlees genomen en Els nam opnieuw een 'bergforel', om te vergelijken met het restaurant in Zion. Het eten was goed. Ik had nog een beetje honger nadien en ik heb nog een stuk 'Boysenberrie-pie' besteld. Dit smaakt naar frambosen en was erg zoet (zelfs naar mijn maatstaven). Maar ze was erg lekker. Toch nog lekker gegeten. Ons instinct heeft ons niet in de steek gelaten.
07-07-2008 om 07:11
geschreven door Johan
06-07-2008
Zaterdag: 'The Wave'
Vanmorgen zijn we om 4u30 opgestaan (ja, ja,...vakantie) om vroeg op pad te kunnen gaan. Het was nog donker maar we dachten dat de zon rond kwart na vijf zou opkomen zodat we zouden kunnen vertrekken (We proberen hier, gezien de onverlichte wegen en de kans op dieren op de weg, niet te veel in het donker te rijden). Dit duurde echter nog een half uurtje langer waardoor we dus tegen kwart voor zes in de auto zaten op weg naar het beginpunt voor de wandeling die vandaag op ons programma stond. Deze wandeling (ongeveer 3 mijl enkele richting) leidde ons naar 'The Wave'. The Wave is een mooi stukje natuur waar je niet zomaar naartoe kan wandelen, je moet er een vergunning voor hebben. Gezien de kwetsbaarheid van het gebied mogen slechts 20 mensen per dag deze plek bezoeken. De vergunningen worden op 2 manieren verdeeld: 10 via het internet (3 maanden op voorhand), en 10 in het rangerstation (de dag ervoor). Beide toewijzingen gebeuren op basis van loting. Wij waren bij de gelukkigen die op 1 april per mail de bevestiging ontvingen dat we vandaag, 5 juli, deze wandeling mochten maken. Een maandje later ontvingen we per post de echte permits en de wegbeschrijving (6 foto's met daarop een pijl in de richting waarin je moet lopen). Ter plaatse staan er immers geen bordjes met aanwijzingen en aangezien er geen echt pad is, maar je over rotsen en tussen zandduinen moet lopen, ben je echt aangewezen op deze foto's. Bij vertrek met de auto was het nog maar +/- 20°C en bewolkt en onderweg vielen er zelfs een paar regendruppels. Toen we de parking waar de wandeling begon (het laatste stuk hiernaartoe ging over een onverharde weg van 8.5 mijl) bereikten leek het al een beetje op te klaren maar dit bleek achteraf gezien toch niet helemaal juist. Bij het b egin van de wandeling begint staat er een metalen kist met een register waarin je je naam en het tijdstip waarop je het gebied bent binnengegaan moet noteren. Bij het einde van de wandeling moet je hier ook opnieuw noteren wanneer je weer vertrokken bent, zodat ze weten dat iedereen is teruggekeerd. We weten wel niet hoe dikwijls en of dit gecontroleerd wordt. De wandeling leidde ons door een zeer mooie omgeving.
Rond 9 uur bereikten we 'The Wave' zelf. De foto's spreken voor zich.
Nadat we hier een tijdje rondgelopen hadden en iets gegeten en gedronken hadden (we hadden in totaal meer dan 8 liter water meegenomen) zijn we rond 11uur aan de terugweg begonnen. We werden een beetje gedwongen om terug te gaan aangezien het ondertussen redelijk hard was beginnen regenen. Doordat de rotsen nat waren leken de kleuren nog mooier dan op de heenweg. We hadden wel foto's om naar het gebied te gaan, maar aangezien er geen foto's gegeven worden voor op de terugweg, hadden we al gehoord dat hier veel mensen het noorden kwijtraken. Gelukkig konden wij gebruik maken van de gps die ons vlot terug naar ons beginpunt leidde. Anders had het toch wat moeilijker geweest want ieder bultje lijkt een beetje op elkaar.
Na terugkomst aan de auto (en registratie in het register) zijn we nog verder gereden naar een verderop gelegen bezoekerscentrum om wat meer informatie te krijgen over een wandelingetje dat we nog wilden maken. We laten ons immers niet afschrikken door een beetje regen. Tegen de tijd dat we bij het bezoekerscentrum buitenkwamen was de hemel helemaal opgeklaard en brandde de zon zoals de vorige dagen. Het wandelingetje was maar 1.6 mijl heen en terug en leidde naar een aantal hoodoos. Hoodoos zijn paddestoelachtige rotsformaties die bestaan uit een 'hoed' van hard gesteente en een 'steel' van zachter gesteente. Het zachter gesteente erodeert sneller dan het harde waardoor er na verloop van tijd een paddestoelvorm achterblijft.
Moe, maar voldaan keerden we daarna terug naar het hotel. Morgen staan er geen speciale wandelingen op het programma. Misschien brengen we wel een bezoekje aan de noordzijde van de Grand Canyon alvorens verder te rijden naar Bryce Canyon national park.
06-07-2008 om 04:48
geschreven door Els
05-07-2008
Vrijdag: Happy 4th of July
Vandaag dachten we de hitte nog eens voor te zijn en zijn we dus al om half zeven vanmorgen opgestaan. We hebben vanmorgen alles snel ingepakt aangezien we vandaag het hotel waar we gisteren aankwamen alweer verlieten. Na het uitchecken zijn we opnieuw naar 'Zion national park' gereden om daar het overgrote deel van de dag te wandelen alvorens verder te rijden.
De chauffeur die ons vanmorgen met de shuttle-bus door het park reed zei dat dit vroege uur normaal gezien ideaal was om de hitte en de mensenmassa te vermijden, maar vandaag was alleen deze eerste stelling juist. Het is vandaag immers 4th of july, de amerikaanse nationale feestdag, waardoor er veel meer mensen in het park waren dan op een andere doordeweekse dag. Halverwege de rit met de bus door de canyon zijn we uitgestapt bij het begin van de wandeling die we gepland hadden; de wandeling naar Angels Landing. Dit is een wandeling van 5 mijl naar de top van een rots die ongeveer 460 meter boven de bodem van de canyon (vanwaar we dus vertrokken) ligt. Het eerste stuk was steil en zwaar, maar gelukkig door het vroege uur nog in de schaduw. Vervolgens kwam er een vlakker stuk door refrigerator canyon, deze canyon is zo genoemd omdat het er door zijn ingesloten ligging normaal 5 tot 10° Fahrenheit koeler is dan in de rest van Zion. Hierna kwam er opnieuw een veel steiler stuk met in totaal 31 korte haarspeldbochtjes.
Toen we deze achter de rug hadden werden we beloond met een mooi zicht op de omgeving. Dit is het punt waar de meeste wandelaars die deze wandeling doen omkeren. De rest van de wandeling moet er immers geklauterd worden over steile rotswanden waar men hier en daar kettingen aan bevestigd heeft.
Wij zijn nog een stukje verder gegaan, maar toenhet moeilijkste stuk van de wandelingin zichtkwam en we zagen hoever het nog was naar de top zijn we toch maar omgekeerd.
Het vooruitzicht van het wandelen over een smalle richel met een afgrond van 360 meter aan de ene en 240 meter aan de andere kant leek ons toch iets te spannend en het uitzicht dat we hadden waar we omkeerden was ook al mooi.
De terugweg ging makkelijker dan naar boven; behalve dan het eerste stukje met de kettingen; maar de zon was ondertussen veel hoger komen te staan waardoor we een veel langer stuk in de zon liepen. Terug beneden aangekomen hebben we opnieuw de shuttle-bus genomen, ditmaal tot het verste punt in de canyon.Dit is het beginpunt van een makkelijke wandeling van 2 mijl naast de rivier die we hierna deden. Hoe verder langs het pad, hoe dichter de wanden van de canyon bij mekaar komen. Op het einde van de wandeling is de canyon nog maar zo breed als de rivier. Als je dan nog dieper de canyon wil ingaan moet je dus door de rivier gaan, dit deden we niet aangezien je hiervoor best waterschoenen draagt. Bovendien is het wandelen door de rivier niet geheel zonder gevaar aangezien bij hevige regenval, soms vele mijlen verderop, het peil van de rivierheel snel en onverwacht kan stijgen en er geen ander uitweg is. Bij het einde van het pad hebben we, ter verfrissing,wel even onze voetjes in het water gestoken. Het water was maar koud, mijn voeten vrozen er precies af en dat bij 40° omgevingstemperatuur!
Na deze wandeling hebben we de bus terug naar het bezoekerscentrum en de parking genomen (met nog een aantal fotostops onderweg) en zijn we vertrokken naar de volgende bestemming: Kanab. Dit wordt de uitvalsbasis voor de wandeling die we morgen gaan maken. Aangezien deze wandeling door onbeschut terrein loopt zullen we morgen nog vroeger opstaan. Nadat we ingecheckt waren in het hotel zijn we nog een extra watervoorraad voor morgen gaan inslaan en zoals een echte amerikaan gaan eten bij de McDonalds. Dat moesten we tijdens ons verlof toch minstens 1 keer gedaan hebben. Ondanks het vuurwerk dat hier vanavond is ter gelegenheid van de nationale feestdag gaan we vandaag vroeg slapen, zodat we morgen extra vroeg kunnenn opstaan.
05-07-2008 om 04:22
geschreven door Els
04-07-2008
Donderdag: Valley of Fire en Zion National Park
Na het uitchecken in Las Vegas, reden we richting Valley of Fire. Dit is een kleiner National Monument met rood gekleurde rotsformaties. In tegenstelling tot Red Rock Canyon van een paar dagen eerder zijn de rotsenValley of Fire veel gevoeliger voor erosie. Dit maakt dat deze rotsen de meest bizarre vormen aannemen. Men kan er echt alles in zien: gezichten, dieren, ... Er waren ook prehistorische afbeeldingen te zien.
Het is geen nieuws meer maar... het was weer warm (tot 47 °C). Hierna reden we door naar Springdale waar onze volgende overnachtingsplaats was. Onderweg veranderde het landschap. Het begon langzaamaan op brede canyons te gelijken. Hoe dichter we bij Springdale kwamen hoe mooier de omgeving werd. Het hotel lag uiteindelijk in de canyon van Zion National Park, weliswaar nog vlak buiten het park zelf. Voor en achter het hotel zijn er mooie rode kliffen.
Na het inchecken hebben we onmiddellijk een duik genomen in het zwembad. Het water was er zalig. Verbazingwekkend genoeg zagen we in het zwembad een Vlaams koppel met hun dochtertje, dat we eerder al ontmoet hadden in Mariposa, opnieuw. Ze hadden hun reis aangepast want een derde dag in Las Vegas zagen ze niet zitten. Daardoor hadden ze blijkbaar hetzelfde hotel geboekt als wij. De wereld is klein. Na een half uurtje zwemmen, zijn we gaan eten in het restaurant aan het hotel. De forel met pecannoten en een honigsausje was zeer lekker. Als afsluiter hebben we de tourbus in het nationale park al genomen en een kleine wandeling gemaakt. Zo konden we al een beter beeld vormen voor eventuele wandelingen morgen. De wandeling van vanavond ging naar een rotspartij waar er water uit de rotsen sijpelde. Het water in de bovenste meer doorlatende laag botst op de onderliggende minder doorlatende laag en komt er horizontaal uit. Het resultaat is een douche van 1200 jaar oud water (zolang duurt het immers vooraleer de regen van bovenop er langs opzij terug uitkomt. Bij onze terugkeer was het donker geworden. Nu nog even de mogelijke wandelingen overlopen en er één uitkiezen om morgen te doen.
04-07-2008 om 06:54
geschreven door Johan
03-07-2008
Woensdag: gegokt en niet verloren
Nadat we min of meer uitgeslapen waren, hebben we ontbeten op de kamer (geen roomservice maar gewoon een boterham). Daarna hebben we toch maar een internetaansluiting betaald omdat we de dagen ervoor maar een slechte of geen verbinding hadden en dat we daardoor bijvoorbeeld geen e-mails van het werk konden afhalen en verzenden. Vervolgens hebben we boodschappen gedaan: - voor onszelf: boodschappen - voor Greet: aloe vera - voor Herbert: GPS - voor RAV4: naft Temperatuur: 46°C Snel ons middagmaal opgegeten: broodje met pikante kruiden, broodje met mediterrane kruiden, boterhammen. Vervolgens zijn we begonnen met 'de strip' af te lopen. Het was al 16.00u voorbij. We verdroegen de warmte al beter. Ik heb maar oogdruppels gekocht (in de winkel was er wel keuze uit 100 verschillende soorten oogdruppels voor geïrriteerde ogen). Ik heb vandaag amper last gehad. De wandeling ging langs 'New York-New York', 'Planet Hollywood', 'Paris Las Vegas', 'Flamingo', 'The Venetian', 'The Forum Shops', ' Bellagio'. In het begin is dat plezant maar na 2 casino's weet ge al hoe de volgende gokzaal er uit gaat zien. Enkel de inkom is nog verschillend en afhankelijk van het thema van het casino. De 'Venetian' sprong er uit omdat die ook in de winkels veel meer moeite hadden gedaan om het venetiaanse karakter op te wekken. De gracht met de echte gondeliers (tegen betaling kan men uiteraard meevaren) was mooi uitgewerkt.
Ook de fonteinenshow voor 'Bellagio' was zeer goed. Vervolgens zijn we gaan eten in een restaurant in ons hotel (we hadden immers een kortingsbon van 15$). Als afsluiter van ons Vegas-avontuur zijn we eerst nog 2 fonteinshows (ze geven er om het kwartier één) gaan bekijken voor 'Bellagio' maar ditmaal 'by night'. Nog mooier als in de namiddag. Tenslotte hebben we nog een gokje gewaagd in 'Bellagio'. We hebben een gokmachine gezocht waar er voor 1 dollarcent per keer kon gegokt worden. Onze inzet: 1 dollar; 100 keer gokken dus. Na mijn 100 beurten had ik 1,49$ dollar (een winst van bijna een halve dollar). Vervolgens was het Els haar beurt. Na 75 beurten is ze gestopt op exact 1 dollar. We hebben onze inzet opnieuw uitgekeerd. Geen winst, geen verlies. Een professional moet weten wanneer hij moet stoppen. Volgende dag: weg uit Vegas, nieuwe avonturen tegemoet.
03-07-2008 om 10:48
geschreven door Johan
02-07-2008
Heet, heter, heetst... druk, drukker, drukst
Vandaag zijn we vroeg opgestaan (5 uur s morgens) om de hitte in Death Valley voor te zijn. We zijn om 6.15u vertrokken met 20°C. Onze eerste stop was Stovepipe Wells. We hebben daar in het wc onze batterij van het fototoestel opgeladen omdat we dit de avond voordien vergeten waren en na enkele fotos kregen we al melding dat batterij bijna leeg was.
Een beetje verder zijn we gestopt bij de zandduinen. Ondanks dat het woestijn is zijn er in Death Valley maar een paar plaatsen waar duinen gevormd worden. De windcondities moeten dusdanig zijn dat het opgewaaide zand er niet meer weggeblazen wordt.
Weer de auto in zijn we richting Bad Water gereden. Het werd warmer en warmer. Bad Water is de laagst gelegen plek in de VS: circa 85m onder de zeespiegel. Het is ook de heetste plek in de VS: hoogst gemeten temperatuur ooit: 57°C. Het is een plaats van uitersten. Het is verschikkelijk warm en toch is er water. Het water dat in de bergen in de grond is gedrongen, sijpelt via een ondergrondse barst naar de oppervlak. Door de hoge verdampingsgraad en doordat het water nergens afgevoerd wordt, blijft het zout achter en is het water er 2.5 keer zouter dan de zee (Els heeft het gecontroleerd). Gelukkig was het maar 42°C. De temperatuur zakts nachts er niet onder 30°C. De wind is verschikkelijk. Deze is erg heet maar ook droog, met geïrriteerde ogen tot gevolg. Lang leve de airco.
Vervolgens hebben we nog een aantal andere bezienswaardigheden aangedaan met allen welluidende namen: Devils Golfcourse (zoutkorst die volledig gebarsten en omhoog gedrukt is), Artist Palette (rondrit tussen rotsformaties in alle mogelijke kleuren), Golden Canyon (goud kleurige canyon), Zabriskies Point (uitzichtpunt op prachtige heuvels). Het was ondertussen 14.00 gepasseerd en we hadden al ieder 1.5l water naar binnen.
Hierna reden we richting Las Vegas. Lang leve de cruise-controle. Schakelen, gas geven, sturen is bijna niet meer nodig op de rechte wegen in de VS.
We zagen Las Vegas in de verte al liggen maar eerst bezochten we nog Red Rock Canyon. Hier deden we een rondrit van 13 mijl langs rood en goudgekleurde rotsen. Ondertussen hadden we reeds een nieuwe recordtemperatuur gemeten: 44°C.
Uiteindelijk kwamen we dus aan in Las Vegas (42°C). Het was behoorlijk druk op de straten met 3 rijstroken in elke richtingen. We zagen van ver reeds de strip, de hoofdas van Las Vegas met alle bekende casinos. We vonden van de eerste keer de inrit naar ons hotel: Het Excalibur Casino. Bij het uitstappen overviel de warmte ons weer. De wind blaast ook hier behoorlijk en is alsof je de ovendeur open trekt waarbij de warmte in je gezicht geblazen wordt. Enkel is de warme wind er nagenoeg constant. Onze kamer ligt op de 27ste verdieping (de op 1 na hoogste), en is zoals voorzien in de gerenoveerde vleugel. Vervolgens iets te eten zoeken. We besluiten om een aantal casinos af te lopen om te kijken waar we kunnen eten. De meeste hotels hebben hun eigen thema uitgewerkt (Excalibur: Middeleeuwen, Luxor: Oude Egypte, New York New York: New York), maar draaien eigelijk maar om 1 thema: Geld. In de speelzalen is het lawaai overdonderend: muziek, geroep, geluid van de gokmachines en van alle mogelijke toeters en bellen. Ondanks het rookverbond wordt er duchtig gepaft. Maar o wee als er een kind op de stoel van een gokmachine gaat zitten om te rusten. Onmiddellijk werd dit aangesproken en er af gejaagd (kinderen mogen alleen op de gangpaden lopen en mogen eigenlijk zelfs niet staan kijken naar het gokken). We zullen morgen misschien een gokje wagen maar het zal toch niet voor lang zijn, dit is echt ons ding niet.
Uiteindelijk hebben we gegeten in ons eigen hotel in het buffetrestaurant (we hadden een kortingsbon van 10 dollar). Het was degelijk maar niet buitengewoon.
Nog even een warme neus halen buiten (binnen is het om te bevriezen. Els heeft tijdens het eten haar pull aan, en ik krijg regelmatig kippenvel in mijn t-shirt). Het is nog altijd verschrikkelijk warm buiten We schatten 35°C.
We gaan terug naar onze kamer. Het is een lange dag (en lang verslag) geweest en we gaan voor morgenvroeg geen wekker zetten. Uitslapen?!
