Vrijdag: Point Reyes en de terugkeer naar San Francisco
We waren 's morgens snel weg uit de Fountaingrove Inn. Er was immers geen ontbijt inbegrepen. We doken een supermarkt (ontbijt: koffiekoeken) en een broodjeszaak (middagmaal) in. Ons ontbijt aten we in een park in Santa Rosa. Daarna reden we naar Point Reyes. Dit is een schiereiland 50km ten noorden van San Francisco. Het schiereiland is door de eeuwen heen bijna volledig losgescheurd van het het amerikaanse vasteland. Het schiereiland ligt namelijk vlak naast de berucht San Andreasbreuklijn. We vertrokken met volle zon maar toen we het eiland naderden zagen we in de verte de beruchte zomermist al opdagen. Het deel van het eiland dat het verst van de zee lag lag gelukkig nog in de zon. We deden daar aangekomen eerst een korte wandeling: the earthquake-trail. Naast info over aardbevingen vond men ook volgende replica van een hekwerk terug: Voor de grote aardbeving van 1906 stond het hek in 1 lijn. Maar tijdens de aardbeving verschoof het hek in 45 seconden maar liefst 6 meter. Het was wel niet het authentieke hek, maar er stond wel een oude foto van het oorspronkelijke hek bij. Na deze wandeling reden we verder naar het meest westelijk gelegen punt van het eiland. Daar stond een vuurtoren. Halverwege onze rit zaten we reeds in de mist en stond er een sterke wind. Het weer beterde niet meer en het zicht bleef beperkt. De wind maakt de temperatuur van 13°C nog extra koud. Zelfs met een lange broek, een pull en onze regenjasjes kregen we het nog koud. Dat het niet alleen vandaag veel waaide kon men ook aan de bomen zien. De 310 trappen naar de vuurtoren zelf vonden we de moeite niet waard aangezien het zicht toch niet beter zou zijn. We reden dan terug naar het visitor-center waar we ons middagmaal aten. Uiteindelijk reden we dan terug naar ons vertrekpunt: San Francisco. Ditmaal kwamen we niet met het vliegtuig maar reden we langs de Golden Gate-brug. Na eerst de uitzichtpunten naast
en onder de brug te hebben bekeken, reden we langs een toeristische route naar ons Hotel. Op deze route zagen we nog eens de Golden Gate brug. We reden ook langs een strand waar we zagen dat achter de auto's op de parkeerplaats telkens groepjes met vogels zaten. Zelfs zij vonden het koud in de wind. In het hotel, opnieuw de Staybridge Suites, checkten we in, laadde we al ons bagage uit de auto en gingen we opzoek naar een restaurant. Een restaurant in het lokale shoppingcenter had een wachttijd van minstens 1uur. Dat vonden we te veel en we zochten ons geluk elders. We aten st. jacobsschelpen met scampi's met pilav-rijst. Het was lekker. Morgen: auto inleveren en opnieuw sightseeing in San Francisco.
19-07-2008 om 08:36
geschreven door Johan
18-07-2008
donderdag: Koud - warm - koud
Het ontbijt in de Hilton was het uitgebreidste dat we gekregen hadden. Van versgebakken muffins tot zelfgemaakte wafels het was allemaal lekker. We ontdekten dat het amerikaanse leger nog geld op overschot heeft. Aan het ontbijt zaten 4 militairen van de luchtmacht. In plaats van in de barakken te zitten van het dichtbij gelegen vliegveld, logeert men in de Hilton. We hadden onze laptop kunnen meenemen in de ontbijtzaal, dit zou tussende zakenmensen niet opgevallen zijn. Hierna brachten we onze koffers naar de auto en bibberden bijna uit ons kleren. Het was 13°C en er stond veel wind. We hebben maar snel een lange broek aangedaan. We reden eerst naar Napa-valley, de wijnstreek van Californië. Hier zagen we talloze wijngaarden waar je, tegen betaling, kon proeven en kopen. Dit hebben we niet gedaan. het leverde wel een paar mooie foto's op.
Aangezien het hierna nog voor de middag was en niet zo ver tot ons volgende hotel beslisten we een omweggetje te maken langs een meer, Clear Lake, en terug te rijden langs de kustlijn. Dit omweggetje bleek uiteindelijk wel een erg grote omweg vermits het half negen vannavond was eer we ons volgende hotel bereikten. Deze lange rit was niet enkel het gevolg van de verre afstand, maar ook van de wegen die we volgden. Het leek bobbejaanland op z'n best. Op en neer en heen en weer. De wegen volgen hier perfect de bergen. Hoe dichter we bij het meer kwamen hoe warmer het werd. Toen we de 35°C overschreden vond ik het veel te warm en heb ik mijn lange broek en t-shirt met lange mouwen gewisseld voor luchtigere kledij. Nadat we bij de subway een broodje hadden gehaald hebben we bij het meer een picnic-plaats gezocht. Toen we hierna onze weg vervolgden stuitten we op een aantal wegenwerken waarbij slechts 1 rijstrook beschikbaar was. In België zou men aan weerszijden een verkeerslicht zetten om het verkeer afwisselend door te laten, in Amerika doet men het anders. Hier plaatst men aan weerszijden iemand met een verkeersbord (aan de ene zijde staat er 'slow' op en aan de ander kant 'stop'). Die moeten daar een hele dag met hun bordje staan. Bij één van deze wegenwerken ging men nog wat verder en werd het verkeer dat mocht verder rijden voorafgegaan door een 'pilot car'. Dit is een auto die de rij auto's voorafgaat en aangeeft waar iedereen moet rijden. Wanneer je de werken voorbij gereden bent, keert de pilot car om, om de tegenliggers te begeleiden. Zo gaat dit de hele dag door. Toen we eindelijk de kust naderden, vreesden we voor het zicht, aangezien we al wolken in de verte zagen en de temperatuur opnieuw pijlsnel gezakt was van 35° naar 15°C. Onze vrees was echter ongegrond, want de wolken trokken en weg en de zon kwam te voorschijn. Nadat we de kustlijn ongeveer 100km volgden zochten we het hotel voor vannavond op. Dit bleek nog chiquer te zijn dan de Hilton van gisteren. Er waren wel geen hotdogs, dus gingen we nog snel de stad in op zoek naar eten voor alle restaurants dicht waren. Na een beetje zoeken hebben we een italiaans restaurant gevonden dat nog tot 10 uur open was. Hier hebben we onze buikjes rond gegeten.
18-07-2008 om 08:42
geschreven door Johan
woensdag:Hilton en Hotdogs
Het wordt een routine: ontbijt - inpakken - uitchecken - wegwezen. We reden via de freeway naar Stockton. We zouden daar langs het visitor-center gaan om na te gaan of er in de stad iets speciaal te zien was. Zoals gevreesd was het visitor-center dicht (het was net 12.00u gepasseerd). We zochten dan maar een plaats om te eten. Op een kaartje van Stockton vonden we een park. We hebben de inkom betaald en ons aan een tafel gezet. We werden al snel belaagd door een paar ganzen die rijkhalzend uitkeken naar onze sushi (van de supermarkt) en nadien naar onze boterhammen. Na een kwartier hadden ze door dat ze niets zouden krijgen en zijn ze omgekeerd. Vervolgens reden we door en kwamen we in de San Francisco-delta terecht. Onze laatste stop voor het hotel was de fabriek van 'Jelly Belly'. Deze snoepfabriek maakt vooral 'snoepbonen', maar maken ook bijvoorbeeld de sunkist 'appelsientjes' en 'citroenen'. We maakten een rondleiding door het fabriek. Hoe meer de rondgang naar het einde liep hoe enthousiaster (of hysterischer) de kinderen werden. Op het einde van de rondleiding kregen we onze foto te zien van ons 2 samen met een reuze 'jelly belly', die men in het begin had gemaakt. De foto kon voor de zachte prijs van 20$ bekomen worden. Rara of we de foto gekocht hebben. We hebben in de snoepwinkel van Jelly Belly ook zelf foto's genomen (tijdens de rondgang was dit verboden). %%%FOTO3%% We reden hierna, elk gewapend met een gratis zakje jelly belly-beans, naar ons hotel: de Hilton Homewood Suites in Fairfield. Van bij het inchecken werd het duidelijk dat dit van een andere standing was dan de voorbije dagen. Een mooi in kostuum uitgedoste receptioniste, zakenmensen in maatpak, een mooi aangekleed kingsize bed met 6 kussens,... Het ontbijt was inbegrepen, maar ze boden ook elke weekdag een klein avondmaal aan. Vandaag waren dit hotdogs(!). Het hotel lag een beetje buiten het centrum en we hadden geen goesting om nog ver te rijden om te gaan eten. We besloten dan maar hotdogs in de Hilton te eten. Uiteindelijk bleken er ook hamburgers te zijn samen met de ingrediënten voor een klein slaatje. Het smaakte ons nog ook. We zijn dan om de hoek nog een dessert in de supermarkt gaan halen: mango-sorbet. Dat was onze dag.
18-07-2008 om 07:56
geschreven door Johan
16-07-2008
dinsdag: Sequoia
We gingen vandaag van Tulare naar Fresno via een grote omweg: Sequioa National Park & Kingscanyon. Dit waren onze laatste nationale parken. Na een relatief vlakke aanloop van een uur, kwamen we in Sequioa National Park aan bij het visitor-center. Daarna ging het al snel omhoog via ontelbare bochten en haarspelden. Onze volgende stop was bij het visitor-center van het gebied 'giant forest museum'. Voor het museum stond weer een grote sequoia boom. We zouden er nog vele zien. In het museum was ook een klein sequoia-boompje te zien. Het was afkomstig van een boom die 5 jaar geleden op een auto gevallen was (de inzittenden waren gaan wandelen en vonden hun auto vermorzeld terug). Het boompje was ongeveer 6cm groot. Sequioa-bomen groeien de eerste 500 à 600 jaren verticaal tot hun maximum hoogte (ca. 80m). Daarna groeien ze in de breedte. Men schat dat de oudere bomen minstens 3000 jaren oud zijn. We reden tot bij Moro-rock. Deze klif konden we via 300 trappen beklimmen en zouden we een 360° uitzicht op de omgeving moeten hebben. We hadden inderdaad 360° zicht maar de zichtbaarheid op zich was echter beperkt. Er kwam een regenwolk aan die het zicht minimaal maakte in 1 richting. Tijdens het einde van de beklimmig kregen we al de etoerste druppels. We reden verder naar Crescent Meadow. Dit was een gebied met natte graslanden. Na onze picknick deden we een wandeling rond één van de natte graslanden. Voordat aan de wandeling konden beginnen, moesten we onze auto beschermen tegen een eventuele inbraak van beren. Beren zijn in deze nationale parken frequente parkingbezoekers en worden aangetrokken door eten en alles wat een geurtje heeft (parfum, tandpasta, zeep,...). Ondanks dat vele andere bezoekers geen voorzorgen namen, namen we geen risico (we wilden niet dat we onze auto terugvonden als een geopend conserveblikje). We verzamelden een deel van ons eten in de rugzakken die we meenamen tijdens de wandeling. Het andere deel ging in de beerbestendige containers in het park. Op de wandeling stonden vele grote sequioa's rond het groene grasland. Hierna reden we verder 'general sherman tree'. Dit is de boom met het grootste volume (de redwoods in noord california zijn wel hoger maar niet groter in volume). We moesten bovenaan parkeren en fors afdalen naar de boom. Na een eerste goed uitzichtpunt besloten we terug te keren naar de parking. Er stond beneden sowieso veel te veel volk om deftig te kunnen zien. We reden door naar Kingscanyon National Park. Dit park licht tegen het andere aan en bevat naast een zone met sequoia's ook bergen (sierra nevada). Het grootste deel van het park is enkel te voet toegankelijk daar de wegen enkel aan de rand liggen. Het begon al laat te worden en we beperkten ons tot het begin van de route door het park. Hier vonden we terug sequioa's bomen. Ditmaal draaide alles rond de 'general grant tree'. Deze was iets kleiner dan de 'general sherman' maar nog altijd impressionant. Hieronder vinden jullie enkele foto's van vandaag.
Jullie zien dat niet de bomen niet voor iedereen even groot zijn.
1.5 uur na het verlaten van het park vonden we ons hotel. Bagage naar binnen brengen, even aan de receptie vragen waar er deftige restaurants zijn en we gingen ons avondmaal zoeken. We vonden wat we zochten en we lieten het ons smaken. Morgen rijden we door Fairfield naar de wijnstreek van Californië. We zullen verblijven in een hotel van de Hiltongroep (we zijn benieuwd).
16-07-2008 om 08:09
geschreven door Johan
15-07-2008
Maandag: weinig nieuws
Vandaag hebben we, buiten de normale routine, vooral veel mijlen gereden. De rit voerde ons voornamelijk door een woestijnlandschap met cactussen.
Op onze eindbestemming doet de omgeving wel veel meer Europees aan: akkers en weiden. De temperatuur volgt deze tendens wel nog niet, vandaag haalden we opnieuw 38°C, alhoewel het weer wel veel wisselvalliger geworden is dan in het begin van de reis. Zo kregen we vandaag onderweg weer een heuse stortbui over ons heen. Morgen kunnen we onze beentjes nog eens strekken, want dan staat een bezoek aan Sequoia/Kings Canyon nationaal park op het programma.
15-07-2008 om 06:08
geschreven door Els
14-07-2008
Update route
Zo 13/07: Page -> Kingman Overnachting: Travelodge Kingman
Ma 14/07 Kingman -> Tulare Overnachting: Best Western Town & Country Lodge
Di 15/07 Tulare -> Fresno Overnachting: Rodeway Inn Fresno
Wo 16/07 Fresno -> Fairfield Overnachting: Hilton Homewood Fairfield
Do 17/07 Fairfield -> Santa Rosa Overnachting: Fountaingrove Inn Santa Rosa
Vr 18/07 Santa Rosa -> San Francisco Overnachting: Staybridge Suites, San Bruno
Za 19/07 San Francisco Overnachting: Staybridge Suites, San Bruno
Zo 20/07 San Francisco -> Londen -> Brussel
14-07-2008 om 08:13
geschreven door Johan
Zondag: Colorado en Route 66
Vandaag stond de verplaatsing naar Kingman op het programma. Er was één speciale uitstap voorzien: Horse Shoe Bend. Dit is een beroemde bocht, in de vorm van een hoefijzer, in de coloradorivier die op enkele mijlen buiten Page ligt. Na een korte wandeling van nog geen mijl, bereikten we de rand. De zon scheen en ik vond het 'laf'. De luchtvochtigheid was hoger dan de andere dagen. Na enkele foto's gingen we terug naar de auto en reden we richting Flagstaff.
In Flagstaff gingen we naar het visiter-center en vroegen we naar een picknickplaats. Aan de kinderspeeltuin aten we onze boterhammen op. Het begon een beetje te regenen. Eenmaal terug in de wagen kregen we enkele regenvlagen maar daarna bleef het droog. We maakten uiteindelijk een kleine omweg langs een stuk van de historische 'route 66'. Deze weg ging langs groene weilanden in een heuvelachtig landschap. Het was nostalgie ten top zullen we maar denken: op de 'route 66' met cruise-controle op een rechte weg rijden, luisterend naar radio 'route 66' waar ze het nummer 'born to be wild' van steppenwolf speelden. Naast de 'route 66' ligt een spoorlijn, die ook door Kingman loopt. Hierop zagen we een trein met 4 locomotieven, circa 100 vrachtwagons met op elke wagon 2 zeecontainers (boven op elkaar gestapeld). Everthing is big in the usa. We kwamen in de late namiddag aan, we aten in een buffetrestaurant en we boekten de laatste openstaande verblijfsdagen. Morgen: een rit van bijna 400mijl naar Tulare.
