Vrijdag zijn we dan elk naar onze stad vertrokken. Wij zijn toen met zes in een auto gekropen. Veel plaats was er toch niet. Na vijf uur rijden zijn we dan eindelijk aangekomen in Kaolack. Helemaal brak van heel de tijd in de auto te zitten en van de wegen die toch niet zo goed zijn als dat we verwacht hadden. Ik ben toen eigenlijk direct in mijn bed gekropen omdat ik mij niet zo goed voelde. Wouter, Sander en Lena zijn met Masse, de gastpapa van de jongens, nog naar een aantal projecten gaan kijken. Ikzelf heb heel de dag geslapen. 's Nachts zat ik met de diarree. Ik denk dat ik om de drie uur drie kwartier op het toilet zat. Echt aangenaam was dat niet echt. Toen ik om half 6 voor de zoveelste keer terug in mijn bed kroop had ik nooit gedacht dat ik de volgende keer in het ziekenhuis ging wakker worden. Blijkbaar was ik even buiten bewustzijn en was ik helemaal uitgedroogd. Ik heb dus anderhalve dag in het ziekenhuis gelegen. Er hing ook ineens een baxter aan mijn arm waar ik niks van af wist. Maar dat was misschien maar goed ook aangezien mijn schrik voor naalden.
Op deze moment gaat alles beter. Ik ben uit het ziekenhuis en ik voel me al wat beter. Wel nog niet helemaal 100% maar dat zal wel komen na een nachtje goed slapen zeker. Hopelijk moet ik dan niet weer telkens opstaan om naar het toilet te lopen.
Normaal gezien gaan we ook vanavond naar ons gastgezin. Ik ben wel benieuwd wat dat gaat zijn. Ik heb de papa wel al eens snel gezien om dag te zeggen maar dat was helemaal niet lang. Ik weet ook dat ze 2 kinderen hebben. Eén kind van 4 jaar en één kind van 1 week. En dat het hele gezin katholiek is. Maar meer weet ik er niet van.
Morgen zou ik normaal gezien ook moeten beginnen op mijn stageplaats maar ik weet nog niet zo goed of ik me daar goed genoeg voor ga voelen. Ik zal wel eerst de nacht afwachten.
Het enige dat ik kan denken is dat ik eindelijk in Afrika ben. Hier heb ik al heel lang van gedroomd en eindelijk ben ik hier. Ik kan wel niet geloven dat ik hier nog een half jaar ga zijn.
Gisteren was niet zo leuk. Eerst afscheid nemen in Zaventem en dan kei lang vast zitten in Madrid is niet echt de leukste manier om je reis te beginnen. Het afscheid was voor mij enorm moeilijk. Ik ga Wannes echt te hard missen. Die laatste kus en knuffel geven is enorm pijnlijk. Je beseft die moment ook dat dat de laatste keer gaat zijn in drie maanden. Tijdens de vlucht naar Madrid heb ik echt afgezien. Maar ja, daar moet je door zeker? In Madrid zelf hebben we dan zes uur vast gezeten en op den duur begin je je echt te vervelen. Je hebt alles al gedaan wat je kon doen en je wilt ook gewoon doorvliegen naar Dakar. Als kers op de taart had onze vlucht ook nog een vertraging van een uur. Ze werkten daar al op z'n Senegalees, ook al zaten we nog maar in Spanje.
Uiteindelijk zijn we dan na een hele dag reizen in Dakar aangekomen. Alles was direct al in het Frans te doen dus voor mij was het goed opletten zodat ik er toch een beetje van versta. Wat ook direct opviel was dat Senegalezen heel behulpzaam zijn. Er stonden direct al drie mannen te helpen met onze bagage in een busje te steken. Onderweg naar de Via Via was de chauffeur heel de tijd aan het toeten. Hij wou precies aan iedereen laten weten dat hij een bende blanken bij zich had.
Vandaag zijn we dan naar het centrum van Dakar gegaan, samen met de eigenares van de Via Via. Dit deden we met de taxi. De enige regel dat chauffeurs hier hebben is de volgende: "Ik heb voorrang!". Auto's rijden waar ze willen en hoe ze willen. Er zijn wel rijstroken maar die worden hier precies niet gebruikt. Ik vind het wel een beetje raar dat we geen ongelukken hebben zien gebeuren.
In het centrum van Dakar was het enorm druk. Iedereen klampt zich aan jou vast omdat je blank bent. De mensen weten dus ook, juist omdat je blank bent, dat je veel geld hebt. Iedereen spreekt je aan met hun koopwaar en als je nee zegt is dat niet voldoende. Ze blijven je dan achtervolgen en overtuigen. Je kan nergens rustig naar kijken of ze vliegen met drie op je af. Als de mensen niks verkopen dan beginnen ze maar gewoon te praten met jou. Dit is wel heel vermoeiend. Je moet de mensen eigenlijk gewoon negeren als je wilt dat ze je met rust laten. Ook de bedelende mensen, kinderen en gehandicapten moet je negeren. Want als je aan één iemand geld geeft dan staan ze met 20 rond jou en dan wilt iedereen geld. Je moet dus van je hart een steen maken.
Dakar is niet echt wat ik er van verwacht had. Ik had het veel moderner verwacht. Niet dat Dakar een sloppenwijk is maar heel modern is het hier ook niet. Vrijdag vertrek ik naar mijn gastgezin in Kaolack. Daar heb ik geen verwachtingen over. Ik zal wel gewoon zien wat er op me af komt zeker.
Nog 1 dag! Dan vertrek ik voor 6 hele maanden naar Senegal. Ik vind het allemaal enorm spannend. Soms sta ik op springen en wil ik enorm graag vertrekken en soms wil ik gewoon thuis blijven en helemaal niet vertrekken. Die twee gevoelens wisselen enorm snel af! Op deze moment heb ik weer heel veel schrik. Ik ben bang om iedereen hier achter te laten en zeker die bangelijke sjoe van mij!
Ik heb nog 1 dag om afscheid te nemen van iedereen en om nog alles in orde te brengen. Mijn koffer is ook nog maar half gemaakt. Ik heb heel de tijd het gevoel dat ik iets aan het vergeten ben.
Ik hoop dat de dag vandaag niet zo snel voorbij gaat. Dan kan ik toch nog even genieten van alles en iedereen hier in België. Het enige dat ik niet ga missen is het weer. Ik ben enorm blij dat ik de winter ga overslaan. Hopelijk is het op 2 mei dan wel weer een beetje warmer aan het worden.
