Ik heb nu net mijn eerste week stage achter de rug en heb toch een paar indrukken moeten verwerken. Ten eerste slagen de leerkrachten de kinderen daar en ik kan dat echt niet aanzien! Dus ik draai telkens mijn hoofd weg als ik dat zie maar eigenlijk mag ik dat niet. We mogen niet laten zien dat we hun dingen afkeuren. Dat is toch wel moeilijk ze soms.
Ik sta momenteel in de laatste groep van de l'école prescolaire, een beetje vergelijkbaar met het derde kleuterklasje. Dus bij de kinderen van vijf jaar. Ik zeg ook wel momenteel want het is de bedoeling dat ik naar de lagere school verhuis. Dit is telkens van 8u tot 13u. In mijn klas zitten 42 kinderen en 2 leerkrachten. Het aantal kinderen is echt geschift! De klas wordt voor het grootste deel van de tijd opgedeeld in vier groepen. In theorie zou dan elke groep met iets anders bezig zijn. Maar in de praktijk is vaak maar één of twee groep(en) bezig. Dan is één groep aan het schilderen en één groep verticale lijnen aan het trekken op het schoolbord en dan zijn de andere twee groepen niks aan het doen. Het kan ook zijn dat de leerkrachten allebei ineens weg zijn. Het eerste uur van de dag is wel gezamelijk. Dan zingen ze Franse liedjes. Het is de bedoeling dat ze zo Frans leren want deze kinderen spreken voornamelijk alleen Wolof. Soms leren ze dan ook een nieuw zinnetje, zoals "Comment tu t'appelles? Je m'appelle ..."
Vandaag was weer net een beetje anders. Vrijdag is een belangrijke dag in de Islam (vraag mij niet waarom) en dan kleden meer mensen zich traditioneel op en gaan ze om 14u gezamelijk naar de Moskee. Onze school zelf is Katholiek maar de kinderen en de leerkrachten zelf niet allemaal. Er waren vandaag dus meer kinderen traditioneel gekleed. We hebben het eerste uur ook met heel de kleuterschool samen liedjes gezongen op de speelplaats. Dus in de plaats dat iedere klas dat apart deed hebben ze dat nu samen gedaan. Dat was wel echt heel mooi en leuk om te zien. De leerkrachten kunnen daar ook allemaal djembe spelen dus alle liedjes worden met de djembe begeleid.
Het spijtige is wel dat mijn klas voor de rest van de dag niks gedaan heeft. De kinderen zijn bezig met de verticale lijn te 'schrijven'. En ze hebben vandaag één voor één bij mij op papier moeten oefenen. Maar dus enkel die vijf kinderen die bij mij hebben geschreven zijn bezig geweest. De andere kinderen hebben niks gedaan! Zij hebben op de mat gezeten en naar de leerkracht geluisterd. Ale toch die enkele minuten dat ze in de klas aanwezig was. Ik denk dat ik meer alleen in de klas aanwezig was dan dat de leerkracht er was. Vandaag was er maar één leerkracht op school aanwezig en zij heeft vaak de neiging om gewoon te verdwijnen. Dat hebben ze allemaal wel maar als er één verdwijnt dan heb je vaak de andere leerkracht nog. Vandaag was dat dus niet het geval. En het probleem is dus dat dit nog maar de kleuterschool is en deze kinderen nog helemaal niet zo goed Frans kunnen en dus alleen Wolof spreken. Dus als ik daar iets op zeg dan verstaat de helft van de kinderen mij niet en lachen ze met mij. Ik heb nog niet zo goed door of ze dat doen om me uit te lachen of dat ze het vriendelijk bedoelen.
Maandag na de les ga ik eens horen in de lagere school wanneer ik juist daar moet beginnen want ik denk wel dat ik dat liever ga doen. Ik wil ook mijn bachelorproef op het niveau van de lager school doen en we moeten midden december al een onderzoeksvoorstel indienen. Als ik nu nog een maand in de kleuterschool ga staan zal dat wel een beetje moeilijk worden.
Momenteel is de werkweek dus gedaan en daar ben ik wel blij om want zo elke keer om 6u45 opstaan is enorm vroeg! dan kan ik nog eens uitslapen. Morgen gaan we naar Sowone. Dat is hier ergens een plaats dicht bij Kaolack. De andere drie (Lena, Wouter en Sander die ook in Kaolack zitten) zijn daar al geweest toen ik in het ziekenhuis lag en blijkbaar is dat enorm mooi. Ik zal het morgen wel zien zeker :) Zondag gaan we naar een hotel met zwembad. Dat is wel redelijk duur, 5000 CFA dus 7,5, voor een zwembad in Senegal maar ja. Soms een beetje luxe is op dit moment zeker nog nodig! :)
Vrijdag zijn we dan elk naar onze stad vertrokken. Wij zijn toen met zes in een auto gekropen. Veel plaats was er toch niet. Na vijf uur rijden zijn we dan eindelijk aangekomen in Kaolack. Helemaal brak van heel de tijd in de auto te zitten en van de wegen die toch niet zo goed zijn als dat we verwacht hadden. Ik ben toen eigenlijk direct in mijn bed gekropen omdat ik mij niet zo goed voelde. Wouter, Sander en Lena zijn met Masse, de gastpapa van de jongens, nog naar een aantal projecten gaan kijken. Ikzelf heb heel de dag geslapen. 's Nachts zat ik met de diarree. Ik denk dat ik om de drie uur drie kwartier op het toilet zat. Echt aangenaam was dat niet echt. Toen ik om half 6 voor de zoveelste keer terug in mijn bed kroop had ik nooit gedacht dat ik de volgende keer in het ziekenhuis ging wakker worden. Blijkbaar was ik even buiten bewustzijn en was ik helemaal uitgedroogd. Ik heb dus anderhalve dag in het ziekenhuis gelegen. Er hing ook ineens een baxter aan mijn arm waar ik niks van af wist. Maar dat was misschien maar goed ook aangezien mijn schrik voor naalden.
Op deze moment gaat alles beter. Ik ben uit het ziekenhuis en ik voel me al wat beter. Wel nog niet helemaal 100% maar dat zal wel komen na een nachtje goed slapen zeker. Hopelijk moet ik dan niet weer telkens opstaan om naar het toilet te lopen.
Normaal gezien gaan we ook vanavond naar ons gastgezin. Ik ben wel benieuwd wat dat gaat zijn. Ik heb de papa wel al eens snel gezien om dag te zeggen maar dat was helemaal niet lang. Ik weet ook dat ze 2 kinderen hebben. Eén kind van 4 jaar en één kind van 1 week. En dat het hele gezin katholiek is. Maar meer weet ik er niet van.
Morgen zou ik normaal gezien ook moeten beginnen op mijn stageplaats maar ik weet nog niet zo goed of ik me daar goed genoeg voor ga voelen. Ik zal wel eerst de nacht afwachten.
Het enige dat ik kan denken is dat ik eindelijk in Afrika ben. Hier heb ik al heel lang van gedroomd en eindelijk ben ik hier. Ik kan wel niet geloven dat ik hier nog een half jaar ga zijn.
Gisteren was niet zo leuk. Eerst afscheid nemen in Zaventem en dan kei lang vast zitten in Madrid is niet echt de leukste manier om je reis te beginnen. Het afscheid was voor mij enorm moeilijk. Ik ga Wannes echt te hard missen. Die laatste kus en knuffel geven is enorm pijnlijk. Je beseft die moment ook dat dat de laatste keer gaat zijn in drie maanden. Tijdens de vlucht naar Madrid heb ik echt afgezien. Maar ja, daar moet je door zeker? In Madrid zelf hebben we dan zes uur vast gezeten en op den duur begin je je echt te vervelen. Je hebt alles al gedaan wat je kon doen en je wilt ook gewoon doorvliegen naar Dakar. Als kers op de taart had onze vlucht ook nog een vertraging van een uur. Ze werkten daar al op z'n Senegalees, ook al zaten we nog maar in Spanje.
Uiteindelijk zijn we dan na een hele dag reizen in Dakar aangekomen. Alles was direct al in het Frans te doen dus voor mij was het goed opletten zodat ik er toch een beetje van versta. Wat ook direct opviel was dat Senegalezen heel behulpzaam zijn. Er stonden direct al drie mannen te helpen met onze bagage in een busje te steken. Onderweg naar de Via Via was de chauffeur heel de tijd aan het toeten. Hij wou precies aan iedereen laten weten dat hij een bende blanken bij zich had.
Vandaag zijn we dan naar het centrum van Dakar gegaan, samen met de eigenares van de Via Via. Dit deden we met de taxi. De enige regel dat chauffeurs hier hebben is de volgende: "Ik heb voorrang!". Auto's rijden waar ze willen en hoe ze willen. Er zijn wel rijstroken maar die worden hier precies niet gebruikt. Ik vind het wel een beetje raar dat we geen ongelukken hebben zien gebeuren.
In het centrum van Dakar was het enorm druk. Iedereen klampt zich aan jou vast omdat je blank bent. De mensen weten dus ook, juist omdat je blank bent, dat je veel geld hebt. Iedereen spreekt je aan met hun koopwaar en als je nee zegt is dat niet voldoende. Ze blijven je dan achtervolgen en overtuigen. Je kan nergens rustig naar kijken of ze vliegen met drie op je af. Als de mensen niks verkopen dan beginnen ze maar gewoon te praten met jou. Dit is wel heel vermoeiend. Je moet de mensen eigenlijk gewoon negeren als je wilt dat ze je met rust laten. Ook de bedelende mensen, kinderen en gehandicapten moet je negeren. Want als je aan één iemand geld geeft dan staan ze met 20 rond jou en dan wilt iedereen geld. Je moet dus van je hart een steen maken.
Dakar is niet echt wat ik er van verwacht had. Ik had het veel moderner verwacht. Niet dat Dakar een sloppenwijk is maar heel modern is het hier ook niet. Vrijdag vertrek ik naar mijn gastgezin in Kaolack. Daar heb ik geen verwachtingen over. Ik zal wel gewoon zien wat er op me af komt zeker.
Nog 1 dag! Dan vertrek ik voor 6 hele maanden naar Senegal. Ik vind het allemaal enorm spannend. Soms sta ik op springen en wil ik enorm graag vertrekken en soms wil ik gewoon thuis blijven en helemaal niet vertrekken. Die twee gevoelens wisselen enorm snel af! Op deze moment heb ik weer heel veel schrik. Ik ben bang om iedereen hier achter te laten en zeker die bangelijke sjoe van mij!
Ik heb nog 1 dag om afscheid te nemen van iedereen en om nog alles in orde te brengen. Mijn koffer is ook nog maar half gemaakt. Ik heb heel de tijd het gevoel dat ik iets aan het vergeten ben.
Ik hoop dat de dag vandaag niet zo snel voorbij gaat. Dan kan ik toch nog even genieten van alles en iedereen hier in België. Het enige dat ik niet ga missen is het weer. Ik ben enorm blij dat ik de winter ga overslaan. Hopelijk is het op 2 mei dan wel weer een beetje warmer aan het worden.
