Vrijdag 8 februari

Geloof het of niet, maar we zijn al een week in Senegal. Vandaag is het wel de leukste en warmste dag. We zitten rond de 40°C.

Onze dag begon wat saai, we zaten met een taalprobleem. Wij kennen de pathologieën en we kunnen behoorlijk Frans, maar om een complete pathologie in het Frans uit te leggen, is toch een ander paar mouwen.

Het 2^e deel van de shift werd voor Eline pas echt spannend. Ze is met de ambulance op stap geweest. Ze wou dit al langer doen en nu lukt dit en dan nog wel in Senegal !!!

Met de ambulance meerijden is hier toch wel een hele belevenis. De ambulance mag als de sirene opstaat, de verkeersregels negeren. Zo mag de ambulance in de verkeerde richting de rotonde oprijden, spookrijden,... Voor de rest wringt hij zich overal tussen, vaak leidt dit tot “bijna-botsingen”. Eline was een uur te laat terug en die arme Annelien maar wachten. Maar ze is even opgewonden, want maandag is het waarschijnlijk aan haar J! Dan kan zij ook (net zoals Eline) de verschillen tussen de verschillende ziekenhuizen zien. Het contrast is immers groot.

Annelien had ondertussen ook wat te doen in het ziekenhuis. De verpleegkundigen vroegen verschillende zaken over België, de studies, de familie,... Zo dachten ze dat we met onze hele familie naar Senegal waren gekomen. Ook doorzochten ze haar haar om te zien of het geen pruik was (de vrouwen dragen hier pruiken of haarstukken, omdat hun haar zo broos is dat het snel afvalt het wordt maar enkele cm lang). Ze vonden ons haar heel mooi.

Ze voelden ook aan haar handen. Ze vonden deze superzacht. Ook waren ze nieuwsgierig naar de manier waarop we onze kleren wassen. We hebben hen uitgelegd dat we hier met de hand wassen, maar in België met de machine. Dat verklaarde waarom onze handen zo zacht zijn.

Nu is het ook voor ons weekend en we gaan er van genieten in de stralende ZON!

Groetjes,

De twee zonnekloppers J

08-02-2013 om 00:00 geschreven door Eline en Annelien  

Donderdag 7 februari

Vandaag zijn we gaan helpen in TSX, het project van Samba met de straatkinderen. Toen we vanmorgen aankwamen zijn we er meteen ingevlogen. Annelien ging mee lesgeven aan de oudste kinderen en Eline aan de kleinste. We hebben er echt van genoten. Het was de bedoeling dat we mee les zouden geven,  maar het kwam er op neer dat de leerkrachten ons zeiden wat we de kinderen moesten leren.

Na de les zijn we met Samba naar de woningen van de talibees en de Marabou’s geweest. Samba gaat er 1x/week op donderdag langs om de wonden te verzorgen van de talibees die (nog) niet naar het project durven/kunnen komen.

’s Middags was het superdruk op het project omdat er veel Talibées (bovenop de weeskinderen) waren.

Na de middagrust zijn we gaan schilderen. We hebben hier allebei ontzettend van genoten. Beiden hebben we super veel respect voor het werk dat Samba doet, ondanks de weinig middelen die hij heeft.

Vanavond gaan we nog wat info opzoeken rond schurft (dit is de oorzaak van de wonden van bij de Talibees) want we willen kijken of we hier niets aan kunnen doen. We gaan ook nog eens kijken welke uitstappen we wanneer nog willen/kunnen doen.

Groetjes,

Annelien en Eline

07-02-2013 om 00:00 geschreven door Eline en Annelien  

Woensdag 6 februari

Vandaag vertrokken (ondanks onze goede voornemens) met lood in onze schoenen opnieuw naar het ziekenhuis. Maar we moeten toegeven: achteraf gezien was dit nergens voor nodig. Eline heeft vandaag schoothondje gespeeld. Als er dan al eens een dood moment was (wat hier nogal vaak gebeurd) spijkerde Eline haar Wolof bij en tegelijkertijd leerde zij hen de woorden die zij leerde in het Nederlands.

We hebben het gevoel dat ze dit wel konden appreciëren, we zagen nog steeds vele fouten maar vinden dit eigenlijk al min of meer normaal. De chef de médecin is nog langs geweest en we zeiden dat alles in orde was.

Eline moest iets gaan halen met een verpleegkundige bij de Major en die vroeg ook hoe het ging. Opnieuw was het antwoord: “très bien”. “Ah” zei hij (waar de vpk bij was), “want dit is mijn vrouw hé. Dus jullie moeten goed op haar passen!” We hebben de indruk dat alle dokters ons werk wel appreciëren. Zo hebben 2 Senegalese stagiaire collega’s van Annelien onder hun voeten gekregen en Annelien wordt de hemel ingeprezen. Ze is goed bezig ons Annelien! J

Na de stage zijn we al eens gaan kijken op het project met de straatkinderen. We kregen er al een rondleiding en zien het er helemaal zitten.

4 van de vrijwilligers zijn vandaag gaan Afrikaans dansen. Wij zijn mee gaan kijken, het was duidelijk dat dit niet hun eerste les was J. Toen hun les was afgelopen zijn we naar een les van Senegalezen gaan kijken wel: daar word je stil van. Die mensen kunnen dansen!!!!!!!

Vanavond houden we het rustig, om goed uitgerust aan een nieuw project te beginnen.

Groetjes,

de 2 senegalmaatjes

06-02-2013 om 00:00 geschreven door Eline en Annelien  

Dinsdag 5 februari

Vandaag zijn we dan echt met onze stage begonnen. We moesten om 8u bij de “Major” zijn. Hij zou dan onze uren maken en ons aan een afdeling toewijzen. Maar als we vandaag 1 ding hebben geleerd, is dat het academisch kwartiertje hier niet telt. We waren op tijd vertrokken, om zeker niet te laat te komen. Onderweg werden we nog tegengehouden omdat er een hele stoet geblindeerde wagens onder politie escorte moest passeren (We denken de president of een/meerdere minister(s) met hun gevolg). Desondanks de vertraging waren om kwart voor 8 in het ziekenhuis. Wij waren op tijd, maar de Major kwam pas om 10 uur!! Tijdens het wachten hebben we dan maar het ziekenhuis geobserveerd.

Er waren ventilators (laat de bacteriën maar opvliegen). De poetsploeg draagt hier de groene schorten die wij als operatieschorten gebruiken. De consultaties gebeuren hier half op de gang en als je dan al de onderzoekskamer binnen ging, kwam er om de 2 min. iemand binnen. De verpleegkundigen dragen hier enkel het bovenstuk van een verpleeguniform (en sommigen zo’n echt wit kapje). Handen ontsmetten doen ze met javel. Gelnagels, nagellak, ringen, armbanden, ... zijn hier allemaal toegestaan. Ze zijn hier ook voortdurend met hun GSM aan het bellen, zitten te eten, zitten te zitten of naar hun Mp3 te luisteren (soms zelfs tijdens de verzorging). Voor de rest hebben we HEEL veel steriliteitsfouten gezien en HEEL veel recyclage (behalve hun afval sorteren dat kennen ze hier niet). Zelfs naalden worden verschillende keren, ongesteriliseerd bij dezelfde patiënt gebruikt. Patiënten moeten hier zelf ook hun verzorgingsmateriaal laten halen. Ze worden gezien door de dokter die dan door de verpleegkundigen laat noteren wat er nodig is voor de behandeling (infusen, medicatie, spuiten, naalden, verbanden, ...). Pas als de patiënt dit heeft, kan behandeling starten. De verpleegkundige doet hier eigenlijk niet veel. Wassen, eten geven, de lakens verschonen (als er al lakens liggen) moet de familie doen.

Annelien staat op het labo. Maar dit is gewoon wat wondzorg (maar helemaal niet patiënt vriendelijk Bv: met ether wonden proper maken (zonder verdoving), ...). Voor de rest heeft zij compressen moeten vouwen en proppen watjes moeten maken. Eline stond op een soort hospitalisatieafdeling. Er zijn 4 cabines. Dit is nog best te vergelijken met een kleine 1 persoonskamer bij ons in België, maar alleen staan er hier in Senegal 2 bedden in, met andere woorden: je kan er bijna niet draaien of keren... Er was ook een zaal met 5 bedden, al liggen in de meeste bedden 2 personen per bed. De verpleegkundigen en patiënten spreken de hele tijd Wolof (de lokale taal) dus we begrijpen er geen woord van ook al kennen we hier en daar een woord. De dokters zijn hier wel ontzettend vriendelijk voor ons! J

Dan is er nog de stagebegeleiding (de verpleegkundigen van het ziekenhuis die ons zouden moeten begeleiden). Zij hebben enkel onze naam gevraagd en en waar we vandaan komen, maar dat is alles. We stonden erbij en we keken ernaar. Pas als we gezien hebben hoe zij een bepaalde techniek uitvoeren, kunnen we zelf initiatief nemen, maar nu dus nog niet. Van het ziekenhuis uit worden we niet echt begeleidt. We kregen geen rondleiding, geen dagindeling, ... We zijn echt op onszelf aangewezen.

Annelien en ik waren dan ook superblij dat onze dienst erop zat en dat we er weg konden. Gelukkige hebben we elkaar. We denken dat we anders op het eerste het beste vliegtuig naar huis hadden gestapt. Op momenten dat het allemaal wat moeilijker wordt, missen we wel het thuisfront... We gaan op donderdag helpen bij de belgische vrijwilligers in het project met de straatkinderen. We kijken hier allebei naar uit en we denken dat dit ook veel leuker gaat zijn.

Vandaag hebben we ons eerste wasje gedaan. Dit was meteen een goede manier om ons af te reageren J. Odanks de mindere dag geven we in geen geval op en bijten we gewoon door. De volgende dagen zullen beter gaan. We hebben veel aan de vrijwilligers die we ondertussen kennen en zei zeggen ook dat zij het in het begin ook moeilijk hadden, maar dat dit overgaat binnen een paar dagen. Dit is gewoon een hevige cultuurshock.

De vrijwilligers zijn al komen vragen of we niet wilden meegaan naar de wekelijkse markt. Die staat hier de hele dag. En natuurlijk zeggen wij geen nee tegen een uitstap. Zo hadden we ook ineens nog een stuk van Yoff gezien. We zijn er ook achter gekomen waarom de Senegalezen zo sleffen: om op niemands tenen te lopen J. Op de markt was namelijk juist plek genoeg om elkaar te kruisen en that’s it. Het was er gigantisch druk! De schoenen en kleren lagen gewoon op een berg  op een zeil op de grond. En grabbelen maar J

Morgen vertrekken we met nieuxwe moed opnieuw naar het ziekenhuis...

Groetjes,

Annelien en Eline

05-02-2013 om 00:00 geschreven door Eline en Annelien  

Maandag 4 februari 

Vandaag moesten we normaal gezien starten met onze stage. Deze middag vertrokken wij dus best wel zenuwachtig naar het ziekenhuis. We zijn er enkel op gesprek geweest bij de chef de médcin. Daar bleek dat we pas morgen echt met onze stage beginnen. We stonden dus al snel terug in de VIA VIA. Zoals zo vaak als we even de tijd hebben, waren we wat spelletjes aan het spelen, maar we waren zo snel moe van alle indrukken te verwerken dat we maar even 2 uur terug op ons bed zijn gaan liggen. Daarna ging het terug veel beter. Het zijn de vele kleine dingen die terug een grote indruk nalaten. Al merken we dat vaak pas achteraf. Morgen om 8u staan we opnieuw paraat om onze stage hopelijk te kunnen beginnen.

Meer nieuws morgen, als we niet te moe zijn.

Groetjes

04-02-2013 om 20:10 geschreven door Eline en Annelien  

Het volgende verslag:

 Zondag 3 februari 

Vandaag wilden we een rustige dag houden, omdat we morgen met onze stage in het ziekenhuis beginnen. Uiteindelijk zijn we ’s middags naar Ngor vertrokken. Dit is een klein eilandje in de buurt. Om er te komen moet je 5 minuten varen met een klein vissersbootje met water op de bodem, maar het was een zalige trip. Veel is er op het eilandje niet te zien, maar de kleine steegjes zijn super gezellig. Ook waren we per ongeluk in de rosse buurt terecht gekomen. Dit is wel helemaal anders dan bij ons. Dit waren enkele open hutjes op een ingesloten hutje met een tapijt in en that’s it. We waren er ’s middags en waarschijnlijk daarom dat er bijna niemand te zien was. Klein detail: er was een Belgische man (die we leren kennen hebben in de VIA VIA) met ons mee. Dus we weten niet wat de Senegalezen van ons dachten. Op het eilandje was ook een kleine berg waar je een prachtig uitzicht hebt op de oceaan. De meters hoge golven slaan er te pletter op de rotsen. PRACHTIG! We hebben er een tijdje stilletjes naar zitten kijken, wat voelde we ons klein. Vandaag wilden we opnieuw geld gaan halen, maar een aantal banken waren gesloten, de banken die wel open waren, waren leeg (nog iets dat in België niet snel zal gebeuren). Morgen proberen we gewoon opnieuw. Er waren nog zaken waaraan je kon merken dat het zondag is. Zo zijn er minder boutiques/kraampjes open en er waren veel meer talibeetjes op straat. Dit zijn kinderen die toevertrouwd worden aan een maribou, de talibees zijn een soort leerlingen/volgelingen/gelovigen die lessen en raadgevingen krijgen over de Koran van de maribous. In ruil voor deze lessen moeten de talibees gaan werken. Vaak wil dit zeggen dat ze op straat moeten gaan bedelen. Het is niet ongebruikelijk dat wanneer de dagopbrengst onvoldoende is, de talibees lijfstraffen krijgen.

Vanavond moeten we terug douchen. Het water is koud, maar we zien dagelijks bijna net zo zwart als de Senegalezen door het vele stof ...

Morgen beginnen we dus aan onze stage in het ziekenhuis. We zijn best wel zenuwachtig. We laten zo snel mogelijk weten hoe het geweest is...

Groetjes,

Annelien en Eline

04-02-2013 om 00:00 geschreven door Eline en Annelien