Maandag, 8 maart

Vandaag was het een zeer vermoeiende dag. ’s Ochtends alweer vroeg opstaan om naar school te gaan en ’s middags ben ik als het ware naar huis gelopen, omdat ik 20 minuutjes de tijd had om te eten, me om te kleden en mijn rugzak klaar te maken. Om 13.45u werden we verwacht aan de kathedraal. Vanaf daar zouden we vertrekken naar de Pacaya, één van de bekendste en actiefste vulkanen van de wereld. Uiteindelijk zijn we pas om 14.45u opgehaald, voor niets zo snel geweest ’s middags maarja…

Aangekomen bij de Pacaya, na een hobbelende rit in de shuttle-chicken bus en autopech, werden we direct omringd door kinderen die houten wandelstokken verkochten en mannen met paarden. De oma van Nicky heeft meteen een paard uitgekozen en achteraf gezien was dit maar goed ook, want Nicky en ik hebben echt afgezien tijdens de beklimming. Leve de conditie, beter toch nog wat meer gaan sporten met dat fitnessabonnement van hier. Tijdens de beklimming hebben we er nog vaak aan gedacht om ook een paard te nemen, aangezien er veel mannen de groep volgden in de hoop dat er veel mensen nog moe zouden worden, maar Nicky en ik hebben doorgebeten tot het bittere einde! Het stuk waar we over de lavastenen moesten lopen, moest de oma wel te voet doen, maar we hadden echt geluk met de tweede gids die haar de hele tijd geholpen heeft. Ik was blij dat ik mijn stevige bergbottinnen aanhad, want het stuk over de lavastenen was wel behoorlijk! Na veel geklim en geklauter, terwijl de vulkaan de hele tijd aan het ontploffen was en stenen spuwde, zagen we lava! Een hele stroom dikke dieporanje lava, super indrukwekkend. We zijn heel dicht bij de lava geweest, ongeveer bijna twee meter, dichter kon gewoon niet, omdat dan al je lichaamshaar spontaan in brand zou schieten. We hebben ook marshmallows geroosterd en dat was echt superheet, mijn kaak stond bijna in brand, maar de gids vond het helemaal geen probleem om mijn kaak met zijn hand te beschermen:-p. Daar stond ik dan een marshmallow te roosteren met een vreemde hand op mijn wang en nadien heb ik toch even voor de zekerheid gecontroleerd of mijn armhaartjes er nog wel stonden.

Het begon al snel te schemeren, dus moesten we weer naar boven en naar beneden en naar links en naar rechts om terug onderaan de lavastenen te geraken. Voor diegenen die al eens bergwandelingetjes met losse stenen met mij gedaan hebben, weten dat ik daar helemaal geen fan van ben. Het eerste stuk vlak bij de lava heeft dus een jongen van 14 jaar, het arm schaap, mijn handje moeten vasthouden om de eerste 10 meter te overbruggen omdat ik anders koppig was blijven staan:-d.

Het volgende stukje ging weer heel goed in het schemerlicht, maar vanaf dat het donker was, stond ik daar plotseling helemaal alleen op een verkeerde route, tot ik vijf minuten later ingehaald werd door een sympathieke Fransman die zijn lichtje aanbood om te volgen. In het donker was de vulkaan super indrukwekkend om te zien, want hij ontplofte elke keer en spuwde superveel lava in de lucht.

Aan de voet van de vulkaan, voordat we aan de volgende afdaling moesten beginnen, moesten we nog even wachten op de laatste mensen. Aan de voet van de vulkaan ben ik gaan liggen op het weilandje daar, starend naar de prachtige sterrenhemel met een vuurspuwende vulkaan achter mij, prachtig gewoon, een moment om nooit meer te vergeten!

Bij de tweede afdaling kon de oma van Nicky terug op haar paard gaan zitten en Nicky wilde ook een paard. Ik had niet zoveel zin om alleen te wandelen en aangezien ik toch supergraag nog eens op een paard wilde zitten, zijn we met z’n drieën te paard naar beneden gegaan en mijn paard heette Pirata, kon niet anders dan goed aflopen hé!

De gidsen vertelden ons achteraf dat we een goede dag hadden uitgekozen om de vulkaan te beklimmen, want hij was heel actief en hij spuwde constant lava en stenen in de lucht. Het kon zelfs zijn dat morgen het alarm wordt aangekondigd voor uitbarstinggevaar, brrr.

Beneden wilde onze buschauffeur eerst nog iets drinken alvorens weer te vertrekken, dus uiteindelijk waren we pas thuis om 22.30u. Daarna hebben we nog lekkere bonensoep met kaas en chili gegeten, de oma van Nicky naar haar hotel gebracht om uiteindelijk om 23u in mijn bedje te kruipen…zzzzz…

Dinsdag, 9 maart

Vandaag had ik een dag vrij genomen op school, maar spijtig genoeg was ik al vroeg wakker.

In de voormiddag rustig wat voor school gewerkt en ’s avonds moesten we gaan babysitten op de allerkleinste kinderen van de families die meedoen aan het familieproject. We waren met drie babysitters voor amper vijf kinderen, dus uiteindelijk was het wel behoorlijk vervelend, omdat we nog veel schoolwerk hadden liggen wachten voor de dag erna.

Woensdag, 10 maart

Vandaag moest ik op school het spijsverteringsstelsel uitleggen. Dit is al niet gemakkelijk voor aan kinderen uit te leggen in het Nederlands, laat staan in het Spaans! Net toen ik dat moest uitleggen kwam natuurlijk ook Virginia binnen die even kwam kijken naar ons. De reden waarom vraag ik mezelf nog steeds af, maar alle 19 de kinderen veranderden plots in een hoop lawaaimakende varkens…terwijl de voor de speeltijd zo’n lieve engeltjes waren. Enfin, echt typisch en jammer dat er net opdat moment iemand komt kijken natuurlijk, achja. Erna ze een beetje naar hun voeten gegeven, stil waren ze erna wel…

Vandaag was de verjaardag van Jaap, dus we hebben ’s avonds een feestje gebouwd hier thuis. De familie had BBQ gemaakt, erna taart gegeten en overzalige foto’s genomen van Jaap en zijn taartgezicht. Erna met z’n allen op de piñata (Eyoor, of hoe schrijf je het?) geslagen, jammer genoeg had de ezel het al snel begeven.

Donderdag, 11 maart

Vandaag zijn Nicky en ik nog eens iets gaan eten in de McDonalds, want dat was al eeuwen geleden en het heeft gesmaakt, wees maar zeker!

Vrijdag, 11 maart

Vandaag met de kinderen in de klas poppenkast gespeeld. Ze deden het tot mijn verbazing nog goed ook en het was echt hilarisch.

Vandaag was ook de laatste dag volledig lesgeven. Maandag en dinsdag staat er nog Wereldoriëntatie op het programma voor mij en woensdag beginnen de examens, spannend.

Morgen gaan we naar Monterrico, plaats aan de zee met een vulkanisch strand, lekker genieten!

Zondag mijn verjaardag vieren. Straks ga ik nog een piñata kopen met m'n Guatemalteekse zusjes en broertje, spannend!

Hasta luego, Eliencita

12-03-2010 om 21:11 geschreven door Elien  

Zaterdag, 27 februari

Deze ochtend zijn we alweer vroeg opgestaan omdat de shuttle ons om 7u ’s morgens kwam halen richting “el lago de Atitlan” (het Atitlan meer). Na ongeveer twee uur en een half te rijden konden we dan eindelijk een blik werpen op het langverwachte meer van Atitlan. Het meer van Atitlan is één van de mooiste meren ter wereld, omgeven door vulkanen en idyllische dorpjes en wel 18,5 km lang en met een breedte die varieert van 7 tot 12 km.

Aangekomen in Panajachel, één van de dorpjes aan het meer en het meest toeristische, stonden er verschillende mannen toeristen op te wachten om een boot aan te smeren of om als gids te functioneren in de dorpjes. Wijzelf zijn meegegaan met een man die ons een privéboot beloofde voor een hele dag voor amper 15 euro per persoon. Op zich was dit veel duurder dan de gewone overzet, maar nu hadden we wel het voordeel dat we konden gaan waar we heen wilden en ook de tijd maakte niet uit, de brave stuurman Santiago bleef gewoon op ons wachten. Eerst hadden we wel wat schrik dat hij ons zou bedotten, maar uiteindelijk is het een prachtige dag geworden met ons gevieren op onze privéboot, de Betania. Die eerste dag hebben we een aantal dorpjes rond het meer bezocht; onze eerste stop was bij de warmwaterbronnen waar we konden zwemmen, maar eigenlijk was dat gewoon aan de rand van het meer waar het water net iets warmer was (waarschijnlijk door de vele kindjes die daar aan het spelen waren;-). Nadien hebben we een korte stop gemaakt in Santa Catharina, een heel petieterig dorpje waar we enkel ontbeten hebben. Op weg naar onze tweede stop zagen we enorme villa’s staan aan de rand van het meer, dat was wel een supergroot contrast met het dorpje dat we net bezocht hadden, maar ik kan de rijke stinkerds geen ongelijk geven; een huis aan het meer van Atitlan is gewoon prachtig! Het tweede dorpje was Santiago, met een grote markt op zaterdag, dus dat was wel heel tof om te zien en leuk om nog enkele souvenirtjes te kopen. Nadien zijn we gestopt in San Pedro, een dorpje waar er heel veel hippies samenkomen. ’s Middags hebben we daar geluncht met een prachtig zicht op het meer. San Marcos was onze laatste stop vandaag, want we waren van plan om daar ook een hotelletje te zoeken om te overnachten. San Marcos is een heel apart dorpje want het heeft enkel van die smalle straatjes met enorm veel bochten, als je door San Marcos loopt, heb je het gevoel dat je in een doolhof zit en ook het gevoel dat je op een of ander luxeresort beland bent omdat er constant een gezellig achtergrondmuziekje speelt in heel het dorp. Na een halfuurtje hadden we ons hotel al gevonden, één kamer voor vier personen met badkamer voor maar 5 euro per persoon en het was nog een grote en chique kamer ook! Er was in onze kamer wel weinig ontvangst voor onze gsm wat Leen tot grote frustraties bracht: “ik heb geen ontvangst en ik zit hier vast op een f*cking hippie-eiland!! Haha, sorry voor de lelijke woorden, maar zo zijn ze letterlijk gebruikt. We wilden naar de zonsondergang gaan kijken, maar aangezien er ’s avonds veel meer wolken zijn boven het meer, konden we die jammer genoeg niet zien. ’s Avonds hebben we nog gezellig shithead gespeeld; dat is een kaartspel voor backpackers en ik ben wel vijf keer achter elkaar gewonnen, hahaha. Nadien zijn we in een restaurant gaan eten waar ze de beste curry’s hebben volgens Toer en hij had nog gelijk ook!

Zondag, 28 februari

Een zaterdagochtend 6.15u vond ik al extreem vroeg, maar deze ochtend, jawel een zondagochtend, zijn we opgestaan om 5.15u om naar de zonsopgang aan het meer te gaan kijken. San Marcos heeft een prachtige steiger waar nog maar de helft van overblijft dus dat kwam goed uit voor de foto’s. Het was echt prachtig om te zien, jammer dat een foto niet altijd de realiteit weergeeft, maar nu hebben jullie er toch al een idee van hoe prachtig het was (zie foto’s week 8). Nadien zijn we terug in ons bed gekropen en hebben we toch nog twee uurtjes extra geslapen en die hadden we echt wel nodig aangezien we heel de week ook al om 5.45u moeten opstaan voor school.

’s Morgens gezellig gaan ontbijten en daarna zijn we tot het grote plezier van Leen, die graag weg wou van die verdomde hippies en hun biologische toiletten gaan wachten aan de steiger op een bootje richting Panajachel. Even tussendoor een woordje meer over de biologische toiletten: Nicky moest gisteren naar de grote wc dus ging ze even het dichtstbijzijnde restaurant binnen om daar biologische toiletten tegen te komen. Bij biologische toiletten moet je op voorhand beslissen of je enkel naar de kleine of enkel naar de grote wc moet gaan. Aangezien Nicky dit laatste moest doen, ging zij de rechterdeur binnen en daar kwam de enorme stank haar tegemoet en ook een wc-pot waar je enkel zand mag gebruiken om je hoopje iets of wat te verdoezelen (inderdaad geen doorspoeler). Wc-papier was er duidelijk ook uit den boze, dus als je daar een grote boodschap achterlaat,ben je gedoemd om met een vuile poep de rest van je dag tot een volgend wc-bezoek door te brengen. Toen Nicky dit alles gezien had, besloot ze toch maar om haar billen nog even toe te knijpen tot een volgende wc aangezien het zelfs al moeilijk was om proper te gaan zitten op de wc-bril dankzij de gigantische proportie die de hoop zand met kaka al had aangenomen.

Terug aangekomen in Panajachel zijn we nog eens de toerist gaan uithangen om souvenirtjes te kopen. Nicky en ik hebben een superleuk vlechtje in ons haar laten maken, echt jeugdsentiment!

Toen ik ’s avonds nog even naar de wc moest voor het slapengaan, kwam er net voor mijn voeten een rat gelopen. Als er één beest is waar ik schrik voor heb en één beest is dat ik echt afschuwelijk vies vind, dan is het wel een rat! Al gillend ben ik weggelopen waardoor Nicky gelukkig even uit haar kamer kwam kijken en ik daar nog snel daar de wc kon gaan. Mijn ongeluk was jammer genoeg nog niet voorbij, want ik moest nog het licht aan de pila gaan uitdoen. De pila ligt naar het toilet waar ik de rat was tegengekomen… Met grote schrik en op een loopje ben ik naar de lichtschakelaar gelopen en daar was de rat weer (ik begin al terug te rillen als ik dit nog maar typ). Tussen al mijn schrik door zag ik wel dat de rat niet meer helemaal gezond was, hij of zij had namelijk slepende achterpoten. JAKKES!!! Snel ben ik in mijn bed gekropen, maar ik kon niet slapen tot ik Sylvia vertelde dat er een rat zat, dat was wel grappig want toen ik dat vertelde, moest zij plotseling ook niet meer naar de wc en ging ze snel Rolando halen. Een kwartiertje later hoorde ik dat Rolando en Sylvia er terug waren en ging ik even nieuwsgierig polsen of zij mijn grote vijand ook al gezien hadden. Net toen ik mijn deur wou uitstappen, duwde Sylvia me terug naar binnen en zei me dat ik dit echt niet wilde zien. Naar het schijnt had de rat al vergif gegeten bij de buren op zolder en was ze stilletjes bij ons komen sterven, want voordat Rolando de genadeslag gaf, was ze al half dood. Gelukkig voor het beestje, maar toch voel ik nergens, geen greintje medelijden, brrrrrrr. ’s Nachts gelukkig geen dromen over ratten, maar de volgende dag wel schrik om naar het toilet te gaan, want ik had verwacht een grote plas bloed tegen te komen, gelukkig niet dus…

De week van maandag 1 maart

Aangezien ik nu pas (vrijdag) mijn blog aan het typen ben, weet ik niet meer exact wat ik deze week allemaal gedaan heb, daarom hier voor jullie een iets korter verslag van deze week.

* Maandag is onze tweede week lesgeven hier begonnen. Deze week moest ik enkel wiskunde en wereldoriëntatie geven. Aangezien ik nog doodmoe was van het weekend, was dit niet mijn favoriete lesdag van deze week, toch vond ik het al veel leuker omdat de kinderen elke dag meer en meer respect voor je krijgen en vertrouwen in je krijgen.

Deze namiddag ben ik nogmaals van kamer veranderd. Tot mijn grote vreugde, want nu heb ik terug een dubbel bed en een badkamer, waardoor ik niet meer naar die beruchte rat wc hoef te gaan;-) De kwaliteit van mijn matras is er wel sterk op achteruit gegaan, want deze matras is net als beton, een heerlijkheid voor mijn rug.

Voor de rest veel voor school gewerkt en tot laat bezig geweest aangezien ik dit weekend geen tijd had om hiervoor te werken.

* De andere schooldagen van deze week waren superleuk, dus dinsdag ook. In de namiddag alweer lang voor school gewerkt. Voor de rest niets speciaal dat ik mij kan herinneren.

* Woensdag: idem dinsdag, kan me niets speciaals herinneren buiten een superzalige dag op school.

* Op donderdag moest ik in de namiddag niets meer voorbereiden aangezien er op vrijdag geen wiskunde noch wereldoriëntatie is *vreugdesprongetje*. ’s Avonds hadden we een vergadering van Los Niños bij Ana Maria, de oprichtster van de organisatie trouwens, thuis. Zij woont iets buiten de stad in een prachtig huis met het enige dakterras van heel de omgeving met zicht op de drie vulkanen die je vanuit Antigua kan zien. De vergadering was heel gezellig en leuk en Ana Maria had soep klaargemaakt die ik jammer genoeg niet zo lekker vond (gember en pindakaas zijn niet bepaald mijn favoriete ingrediënten). Er waren ook alweer veel nieuwe vrijwilligers aangekomen, gelukkig voor de organisatie.

* Vrijdag: laatste dag van de schoolweek was een rustige dag, buiten de LO les dan. Een heerlijke chaos en kinderen die nog niet luisteren naar de leraars, wat over een aantal lessen wel zal veranderen hopelijk. We speelden ook elke vrijdag voetbal tijdens de beweging, iets waar de kinderen elke week naar uitkijken en vandaag gingen we geen voetbal spelen, wat ze enkel nog maar drukker maakte, heerlijk!

In de namiddag zijn we in het ziekenhuis van Hermano Pedro rondgeleid door Tessa, een Nederlandse vrouw die hier ook een project heeft lopen. We hebben enkel de kinderafdeling met de prematuurtjes, de ondervoede baby’s en de baby’s met hazenlipjes en open gehemeltes bezocht. Het was verschrikkelijk om te zien hoeveel kleine en magere baby’s en kindjes er lagen en bij elk kind werd het steeds moeilijker om mijn tranen in te houden. Er was een jongetje van bijna vier jaar, die amper de grootte had van een 1,5 jarig kind, net als bijna alle kinderen op deze afdeling. Er waren ook enorm veel kinderen die als het ware leven als een plant zonder familie, want de ouders hadden al lang afstand gedaan van hun kind. Verschrikkelijk confronterend die hulpeloze baby’s die je allemaal het beste leven zou willen geven dat zij verdienen.

’s Avonds is de bommamie van Nicky aangekomen en een nieuwe lading snoep en chips voor mij, jeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeej!!!!!! En speciaal voor de aankomst van haar oma had de familie pizza’s besteld voor het avondeten, nog eens: jeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeej!!!!!!

* Zaterdag:

Deze ochtend was ik al wakker om half zeven, hoera, dan mag je eens uitslapen… In mijn badkamer net boven mijn toilet waar ik op die moment naar toe moest, trof ik alweer een goede vriend van mij aan, dit keer geen rat maar een megagrote spin. Gelukkig had ik gehoord dat Alejandra al wakker was en dan is zij de spin netjes komen verwijderen (lees: heeft zij de spin netjes tot moes geslagen). Grappig toch dan een achtjarig meisje mijn redder in nood is, niet? Zij vertelde mij ook dat spinnen van deze grootte niet bestaan en dat het waarschijnlijk een baby tarantula was, schattig toch?!

Aangezien ik niet meer kon slapen, heb ik de Dag Allemaal vastgepakt die ik ook van het thuisfront gekregen heb. Lekker de nieuwste roddels gelezen tot het tijd was om te ontbijten. Samen met Alejandra en Sofía ben ik daarna aan een megagrote glow in the dark puzzel begonnen. Jammer genoeg moesten ze al snel naar de kerk vertrekken, zodat ik voor school kon beginnen werken, joehoew, pft…

’s Middags heeft Nicky samen met haar oma gekookt voor ons. Griekse salade met echte fetakaas!!!!!!!!!!!! Het was gewoon overheerlijk!!!!!!!!

Om 16u ben ik met Nicky en haar oma naar het Skycafé geweest om een nieuw meisje te ontmoeten en een beetje meer te vertellen over het leven hier in Antigua. Ze heet ook Eefje en komt ook uit Nederland.

’s Avonds om 21u zijn Nicky, Toer en ik een puzzel van de meisjes hier beginnen maken. Een glow in the dark puzzel van 550 stukjes met een hele moeilijke tekening. Toen ook de familie terug thuiskwam, begon Sylvia ons ook te helpen. Na veel gevloek en gegeeuw waren we klaar met puzzelen om 01u ’s nachts en het resultaat mocht er best wezen!


Ondertussen blijven er nog maar drie weken over...het einde komt steeds dichter en dichter bij, het aftellen kan nu echt wel beginnen!

Hopelijk worden de laatste drie weken even leuk of zelfs leuker als de 9 voorgaande weken en dat zal met het volle programma dat ons nog te wachten staat, waarschijnlijk wel lukken!

Tot de volgende, Elien

08-03-2010 om 01:02 geschreven door Elien