Hola todos!

Het moment is aangebroken…we zitten in de helft, ja hoor we zijn hier ondertussen al de volle zes weken! Ik ben er zeker van de tweede helft dubbel zo snel vooruit zal gaan, omdat we nog enorm veel uitstappen gepland hebben. Ik weet nu ook al dat het pijn gaat doen om te moeten vertrekken naar het Belgenlandje, weg van de zon, de warme mensen, de prachtige omgeving,… terug naar KDG (diepe zucht)….

Hier even een kort verslag van deze week:

Zondag, 07.02.’10

Over zondag wil ik niet zoveel vertellen, maar er is vandaag iets superspeciaal gebeurd!

Het begon vandaag gewoon te regenen…dat was echt wel verschieten na 5 weken zonder regen en enkel maar veel zon!

Maandag, 08.02.’10

Niet zo’n speciale dag vandaag… ’s Morgens naar school geweest, ’s middags naar een cafeetje geweest met wifi en nadien een voorbeeldkaartje gemaakt voor op school en dat was het ongeveer. Zoals ik al zei, niet zo’n speciale dag.

Dinsdag, 09.02.’10

Vandaag was het een beetje een speciale dag op school, omdat de kinderen vandaag enkel geknutseld hebben. Voor de pauze hebben ze kaartjes gemaakt voor Valentijn en na de pauze hebben we eierschalen geschilderd, gevuld met confetti en toegekleefd met zijdepapier. Volgende week maandag hebben we namelijk een ganse dag feest op school. Dan gaan we Valentijn en Carnaval tezamen vieren. Valentijn wordt hier niet enkel gevierd tussen koppeltjes, maar ook tussen vrienden, tussen kennissen, tussen leerkracht en kinderen,… Ik kijk er al naar uit!

Tijdens de speeltijd vandaag heeft een jongen van mijn klas nadat we samen gespeeld hadden, gebeten in mijn arm en dat was wel even verschieten! Gelukkig stonden zijn tanden niet in mijn arm en ontbrak er ook geen stuk vlees! Ik heb hem erna wel moeten straffen, omdat het respect voor leerkrachten hier heel erg belangrijk is en een persoon bijt je gewoon niet…maar ik kon het niet laten om er mopjes bij te maken zoals “ik ben niet zo lekker, als je honger hebt, dan moet je het gewoon zeggen dan lossen we dat wel op,…” Nadien kreeg hij ocharm nog flink naar zijn voeten van mijn juf, omdat enkele andere kinderen haar waren gaan zeggen dat Noé in de arm van Seño Elien had gebeten:-p Ik kreeg er echt haast medelijden mee, zeker toen hij zich moest excuseren en in tranen uitbarstte! Gelukkig was hij daarna niet boos op mij en konden we weer net zo’n goede vrienden zijn als ervoor, want hij is toch echt wel een schatje!

’s Avonds zijn we samen met een andere organisatie van hier in Antigua “Por eso”, op controleronde geweest bij de daklozen. Deze organisatie heeft vitaminen voor de daklozen, ze voorziet medicatie en verzorgingsmateriaal, ze vragen of ze nog iets nodig hebben van kledij en voorzien elke vrijdag en op één woensdag in de maand een maaltijd… Het was heel interessant, leuk en tegelijkertijd schrijnend om te zien en te doen. Wij hebben vooral vitaminen en water gegeven terwijl de mensen van de organisatie zelf voor de medicatie zorgde. Het was tof om met de daklozen een babbeltje te doen en te weten dat je die mensen hun dag of zelfs week alweer hebt goedgemaakt. Langs de andere kant was het wel een beetje griezelig omdat een groot aantal van de daklozen ofwel dronken zijn ofwel ver weg van de wereld zijn doordat ze niets anders doen dan lijm snuiven gewoon waar je bij staat ofwel je hand niet meer willen loslaten omdat ze je zo lief vinden. Op een gegeven moment werd er een man, die trouwens ook met zijn hoofd hoog in de wolken zat, agressief tegen andere daklozen en viel hij bijna op ons, maar gelukkig werden we begeleid door de politie die al snel mijn reddende engel werd.

We hebben in het totaal vier plaatsen bezocht waar de meeste daklozen zitten. Het zicht van matrassen die naast elkaar lagen met amper een laken over en een dikke zak onder met al het materiaal dat ze bezitten was wel heel confronterend om te zien. Er liep ook een meisje van 16 jaar rond die ondertussen al zwanger was van haar tweede kind, een oude man die je amper kon verstaan, mensen die amper op hun benen kunnen staan en een hele hoop straathonden die het verhaal compleet maken.

De laatste plaats hebben we zonder de politie bezocht, jammer genoeg, want daar hadden we ze echt wel kunnen gebruiken. Er liep namelijk een dronken man rond die het niet leuker vond om mij en Nicky constant te omhelzen, natte plakzoenen te geven op onze wang, in onze nek, op ons haar,… Op een gegeven moment zag ik hem naar ons komen voor nog een ronde en ben ik snel gevlucht naar het kleine kamertje waar de anderen op die moment waren. Jammer genoeg voor Nicky was het kamertje zo klein dat zij er niet meer bij paste en dus moest zij nog eens zijn natte plakzoenen ondergaan.

Nadien zijn we naar de wc’s van de McDonalds getrokken om daar al zoveel mogelijk onze handen en ons gezicht te wassen en dan hebben we besloten om maar meteen met z’n alle lekker gezond daar te eten.

Nadien thuis nog snel in de douche alvorens in een lekker zalig warm bedje te kruipen!

Woensdag, 10.02.’10

In de voormiddag heb ik foto’s van de leerlingen getrokken en dat vonden ze allemaal super tof! Ik heb de individuele foto’s en enkele andere foto’s op internet gezet zodat jullie mijn allerliefste kindjes ook eens kunnen bewonderen!

In de namiddag heb ik eens goed voor school gewerkt en ik ben er trots op!

Donderdag, 11.02.’10

Deze ochtend was Seño Mayra niet zoveel in de klas door verschillende vergaderingen en dus stond ik er helemaal alleen voor. Vandaag ging het me niet zo goed af omdat ik sinds deze ochtend last heb van keelpijn. De kinderen waren ook nog eens extra druk, omdat ze het eerste uur een nieuwe juf hadden gekregen voor een speciaal vak over waarden en normen. Ik was blij dat Seño Mayra terug binnenkwam. Ze had profe Carlos bij zich; dit is een meester van een andere school die voor één weekje mij komt helpen in de klas, omdat Seño Mayra vrijaf heeft doordat ze gaat trouwen. Na die week wordt hij ook de meester die “Caqchikel” (waarschijnlijk fout geschreven) gaat onderwijzen. Dit is het dialect dat de Maya’s spreken en dat de kinderen nu ook moeten leren, om discriminatie te verminderen en respect te verkrijgen voor het Mayavolk.

In de namiddag ben ik samen met Nicky naar de markt geweest, op zoek naar kledij voor het carnavalsfeest in Guatemala City. Jammer genoeg was er niet veel verkleedkledij voor volwassenen, enkel voor kinderen of volwassenen van Guatemalteekse grootte. Met lege handen terug naar huis…

Vrijdag, 12.02.’10

Het was vandaag sportdag op school en al de kinderen moesten een short of een broek aandoen. Je zou denken, waaauw, keitof sportdag maar…het stomme was dat het eigenlijk een sportdag was voor al de vrijwilligers, de juffen en de meesters. Wij moesten met vier vrijwilligers voetballen tegen meisjes van de middelbare school in Alotenango. Het was echt superhilarisch want niemand van ons kan voetballen, dus ofwel doken we weg voor de bal ofwel stampten we er zomaar wat tegen zodat de bal meer buiten dan binnen was. Uiteindelijk zijn we verloren met 0 – 2, de nederlaag viel eigenlijk nog heel goed mee. In de tweede helft speelden de Guatemalteekse juffen tegen andere meisjes en je kon zien dat zij nogal zulke voetbaltornooien gedaan hadden, want zij zijn gewonnen met 5 – 1. Uiteindelijk zijn we dus nog gewonnen met in het totaal 5 – 3! Heeeeeeeuj, hoeraaaaa, applausje! Voor de kinderen was het een behoorlijk saaie dag, want zij zaten van 8.15u tot 9.30u enkel maar te kijken in de zon die echt hééél heet was, arme scheetjes toch.

Het was trouwens ook mijn eerste dag helemaal alleen met de kinderen, buiten dan meester Carlos er wel was om te observeren. De kinderen waren allemaal superbraaf en ik voelde me net als hun eigen juf, want nu kwamen ze alles aan mij vragen, ze luisterden super goed,… Ze zijn geweldig!

In de namiddag hebben we niets gedaan. Ik was doodmoe van een voormiddag voetballen met keelpijn zonder water in de hete zon. We hebben samen met Toer een aflevering van Ally Mc Beal gezien en nadien hebben we “Silence of the lambs” gezien, je weet wel, die spannende film met Anthony Hopkins.

Heb ik trouwens al verteld over de nieuwe gasten in onze familie. We zijn ondertussen met 6 studenten in ons huis; ik, Nicky, Leen, Eefje, Toer en Jaap. Drie Belgen en drie Nederlanders, dat is mooi verdeeld niet? De moppen over Belgen en Nederlanders zijn al lang gepasseerd en we hebben vrede gesloten, dus geen paniek. Het is echt supertof hier in huis!

’s Avonds zijn we samen met nog 6 andere Belgen, Nederlanders en Guatemalteken uit geweest. Eerst een cafeetje en nadien naar een dansbar. Het was een fijne avond, goed gelachen!

Zaterdag, 13.02.’10

Deze ochtend wakker geworden met nog meer keelpijn, koppijn, een verstropte neus en overal spierpijn! Het staat echt vast voor mij; voetbal is verschrikkelijk want ik voel elke spier in mijn lichaam…tenzij er een griepje zit aan te komen natuurlijk.

Deze ochtend hadden we afgesproken om met z’n allen naar de markt te gaan om nog eens te gaan zoeken naar verkleedkledij voor de party deze avond. Ik was nog aan het twijfelen om te gaan aangezien ondertussen ook mijn neus in een waterval is veranderd, maar een carnavalsfeest met véél Hollanders en sfeer in een prachtig land, kan je gewoon niet missen…

Met een hele hoop Nederlanders en een paar andere buitenlanders zijn we vertrokken met drie shuttlebusjes richting Guatemala city.

Daar aangekomen was er nog niet zoveel volk, maar de Hollandse carnavalmuziek was wel al luid aan het spelen. Tot mijn grote plezier hebben ze drie van die “megatoffe” liedjes wel zes keer opnieuw gespeeld…over gebrek aan carnavalmuziek gesproken. De andere muziek viel wel mee en uiteindelijk was er ook superveel volk en het was wel plezant om eens meegemaakt te hebben. De terugreis in de bus was supergrappig, want de meesten waren een beetje aangeschoten door teveel Gallo (het bier van hier) en begonnen het grappigste Spaans te spreken dat je jezelf kan inbeelden.

Er staan momenteel nog niet zoveel foto’s van carnaval op mijn blog, maar daar komt binnenkort verandering in omdat er weer een professionele fotograaf meewas die veel foto’s van ons getrokken heeft.

Zondag, 14.02.’10

Deze ochtend is iedereen een pannenkoek gaan eten in de Macadamiahoeve buiten mezelf. Ik heb een voormiddagje in bed gelegen en heb me er tegen de middag toch maar uitgezet omdat de temperatuur in mijn kamer maar bleef stijgen precies. Ik hoop dat ik tegen morgen wat beter ben, want carnaval en Valentijn op één dag wil ik niet missen!

Gisterenavond zijn de mama en de zus van Leen hier ook aangekomen en vandaag hebben ze de cadeautjes uitgedeeld die ze van het thuisfront bij hadden…eindelijk mijn grote zak snoep van het Kruidvat (wel opengebarsten), waar ik al wéken naar uitkeek!!! De andere cadeautjes zijn ook super, ik kijk al uit naar het moment dat de oma van Nicky gaat komen, méér cadeautjes:-d!

Bloopers van Nicky

* Toen we op dinsdagochtend naar school liepen en Nicky heel goed naar de drempels van alle soorten en formaten aan het zien was en ze dus de rest van de straat niet in het zicht had, gebeurde het volgende: een vrouw gooit haar emmer met vuil poetswater op de straat zonder even te kijken of er iemand aankomt… Nicky verschiet zichzelf een bult, gilt, wij gillen ook en barsten vervolgens in lachen uit! Nicky kon de rest van de weg met natte voeten verder…

* …

à ik heb besloten om per week maar één Nickyblooper te posten, want anders gaan mijn berichten nog drie pagina’s langer worden en ik vind dat ze al megaproporties aannemen, dus bij deze…

Ikzelf kijk ook al vol spanning uit naar de volgende!

Groetjes en dikke knuffels van een snotverkouden Elien! (daar moet je dan voor in een warm land zitten, pft…)

14-02-2010 om 22:19 geschreven door Elien  

Nicky had vorige week haar eerste echte ongeluksdag, wat voor veel gieren, lachen en brullen heeft gezocht. Het begon al vrij vroeg in de ochtend, zo rond 06.25u, toen we op weg waren naar onze bus richting Alotenango. Voor diegenen die al in Antigua geweest zijn, moet ik de kenmerken van het voetpad hier niet meer uitleggen. Voor de anderen: als je hier over het voetpad loopt, kan je best stevige wandelschoenen aantrekken en met bergschoenen ben je waarschijnlijk nog het beste af. Er zijn enorm veel hoogtes, maar ook enorm veel laagtes, heuvels, bulten, putten,… Alvorens aan deze ondernemingen te beginnen, kan je best enkele oefeningetjes doen zodat je bent opgewarmd en minder kans hebt op een spierscheur bij het bewandelen van het voetpad in Antigua.

Wij dachten echter dat we al geoefend waren, maar niets was minder waar, want Nicky is er in geslaagd om met haar voet achter het allerkleinste drempeltje van heel Antigua te blijven haken om vervolgens languit op haar buik te belanden. Aangezien haar reflexen het om half 7 ’s ochtends nog niet zo goed doen, had Nicky niet de reflex om snel haar andere been naar voren te zetten en viel ze dus zo stijf als een plank recht naar voren. Toen ze even stil bleef liggen op de grond, vroeg ik bezorgd of het wel ging en of ze zich nergens pijn had gedaan, maar toen ik me bukte, zag ik dat Nicky te kampen had met de slappe lach en dus lagen we al snel alle drie plat van het lachen door het entertainment van Nicky.

’s Middags besloten we om even naar de bakker te gaan, maar ’s middags is het hier echt heel warm dus Nicky had een kleedje aangedaan. Toen zij voorover gebogen iets lekker stond te kiezen uit de toonbank van de bakker, kwam er ineens een stevige wind voorbij en daar stond Nicky voor half Antigua in haar onderbroek een bananenmuffin te bestellen. Alsof dit nog niet genoeg was, floepte haar pil op de toonbank toen ze haar geld boven haalde. Nicky met een rood gezicht en de bakkerin met een gigantische smile tot achter haar oren!

Deze ochtend dachten we dat Nicky al toe was aan haar tweede ongeluksdag, omdat het touwtje van haar theezakje afbrak, waardoor haar lepel met veel gekletter terug in haar tas terecht kwam en zo een tsunami van thee veroorzaakte over Nicky, maar tijdens het wandelen bleef ze gelukkig/ jammer genoeg (kies zelf maar) overeind.

Op vrijdagochtend waren we net de deur uit toen er vijf straathonden in groep naar ons toe kwamen gelopen. Leen heeft schrik van grote honden en ik vond het ook niet meteen aangenaam dat er 5 van die straathonden bijna tussen mijn benen liepen. Toch kwam de vergelijking: “zo trouw als een hond” hier ook goed van pas, want de vijf honden zijn ons als trouwe vrienden helemaal tot aan de markt (ongeveer 10 minuten) gevolgd. De mensen waren echt naar ons aan het staren en één meneer staarde zelfs zo hard, dat er één van onze honden naar hem begon te blaffen. Over de veiligheid hier moeten jullie je dus zeker geen zorgen maken, want we hebben 5 waakhonden die voor ons opkomen en ons escorteren naar de bus. Jammer genoeg had ik mijn fototoestel niet bij die dag, want het was echt de moeite om te zien!

Ondertussen heeft het hier gisterenavond voor het eerst geregend en ook vandaag zijn er al enkele buitjes gepasseerd. De lucht ziet er donkergrijs uit en het is dus iets minder warm dan anders, maar gelukkig wel nog warm genoeg om een short te dragen!

Ik houd jullie op de hoogte van Nicky haar ongeluksdagen en ik laat jullie zeker nog weten of we onze nieuwe dierlijke vrienden nog terug hebben ontmoet!

Groetjes en een dikke knuffel voor iedereen!

08-02-2010 om 21:56 geschreven door Elien