Op deze foto zie je onze mooie Nora, oftewel Eleanora Van 't Geystersveld! Tot ons immens grote verdriet zij op 12 april 2008 gestoren bij een verkeersongeval! Omdat zij zo'n geweldige vriendin was, verdient ook zij een plekje op dit blog, dat trouwens ook naar haar vernoemd is.
Het is me intussen wel duidelijk dat ik nooit een fanatieke blogger zal worden. Maar hier, op de valreep, want morgen hebben we opnieuw afspraak bij Arjen en Francien, toch nog een poging tot update. Op zondag 31 januari was er overgangsproef van de B naar de C klas op de hondenschool. Helena en ik hebben het examen meegelopen, maar omdat de instructeur vond dat ze nog niet goed genoeg was, werden haar punten niet geteld. Baasje boos!!! Baasje donderdags een goed gesprek, zoals dat heet, gehad met de hoofdinstructeur. Een en ander afgesproken over gang van zaken op de hondenschool en ook gepraat over Lena. Onze afspraken voor Lena: Ik train met haar op eigen ritme en volgens de Roedelmethode in de B-klas, maar volg wel de les mee. We gaan er vanuit dat ze er langer over zal doen dan de andere honden, ook al omdat ik op een andere manier met haar train. Ik mag de discs gebruiken zolang dat mogelijk is; sommige honden vinden dat geluid eigenaardig en reageren erop; anderzijds moeten alle honden leren te werken zonder zich te laten afleiden van allerlei omgevingsgeluiden, ook bv schoten van jagers in het aanpalende bos. In een mail stelt Arjen het gebruik van de gentle leader voor. Ik zou liefst van al proberen zoveel mogelijk te bereiken met gewoon een halsband.
In de week nadien lijkt het alsof Helena een beetje een terugval heeft. Ze bakt er niet veel van op school en ook buiten school moet ik weer vaker 'rammelen'. Hoogtepunt is het weekend van 6 en 7 februari waarin ze zich echt heel vervelend gedraagt en dan vooral als Marc in de buurt is. Ze hervalt ook in haar oude gewoonte om terwijl we aan tafel zitten onder de tafel te gaan liggen op haar rug en tegen Marc's benen te stampen. 's Zondags is er ontbijtochtend op de hondenschool. Marc gaat dus per uitzondering mee. Terwijl we zitten te eten, Helena met de roedelriem aan me vast, moet ik bijna voortdurend corrigeren. Ze schiet ook rond als we nadien naar buiten gaan. Op het plein duurt het naar schatting toch wel 20 minuten voor ik haar weer helemaal onder controle heb.
De voorbije week ging het stilaan weer beter. Tijdens onze bijna dagelijkse jogging hoef ik nauwelijks meer te rammelen, hooguit 2 of 3 keer per 'tocht'. Maar de omstandigheden zijn dan ook wel ideaal; rond 6 uur in de ochtend zijn er geen mensen op straat, geen honden, nauwelijks auto's, ... en alleen met ons tweetjes gaat het meestal goed.
Donderdag, gisteren dus, op school ging het evenmin zo slecht nog niet. We waren er wat vroeger en de doortocht door de kantine verliep niet naar wens en op het plein aangekomen, met ons tweeën, moest ze zo nodig weer wat kuren afdraaien (o.a. kakje leggen) maar al na enkele correcties liep ze netjes mee. Dat veranderde heel snel toen na een tiental minuten de andere honden arriveerden. En dat bleef ook een tijdje moeilijk omdat we al lopend een parcourtje aflegden en sommige honden door de tunnel mochten lopen. Helena wordt nog steeds wild als een andere hond door de tunnel mag. Zij is gisteren dus weer niet in de tunnel geweest aangezien ze dat enkel mag als ze zich fatsoenlijk gedraagt. Later in de les schikte ze zich en gedroeg ze zich soms zelfs zo voorbeeldig dat ze er complimentjes voor kreeg, één hardnekkige nuk (Helena liggen!, Ik wil niet liggen!, 'Helena liggen!', 'Ik wil niet liggen!, 'Helena liggen!', 'Ik wil niet liggen!, 'Helena liggen!', 'Ik wil niet liggen!, Helena liggen!, Goed, goed, ik zal wel liggen.") niet te na gelaten.
Ze is ook bezig een opmerkelijke houding te ontwikkelen naar de discs toe en ik weet niet zeker of dat goed is of niet. Om te beginnen kan ze janken van frustratie als ik de discs gebruik om haar ergens toe te 'dwingen'. B.v. we zijn buiten en onze katten draaien met hun zevenen rond in onze buurt; ze willen aaikes van het baasje maar durven niet goed dichterbij komen omwille van Helena. Helena moet zitten en zit gespannen als een boogpees klaar om uit te halen. Af en toe houdt ze het niet meer en valt ze toch uit waarop het baasje begint te rammelen en 'zit' zegt en hier net zolang mee doorgaat tot helena dat ook doet. Op zo'n momenten huilt ze van frustratie! Soms heb ik ook de indruk dat ze 'vraagt' om gerammel met de discs als het baasje in een zwak moment te menselijk reageert en dus "*zucht* eigenlijk mag het niet" denkt in plaats van "nee, want ja = ja en nee = nee". Helena reageert dikwijls blij als ze ziet dat ik de discs neem. Is dat omdat ze duidelijkheid en zekerheid geven? Dit vind ik een minder goeie evolutie; soms, als ik de discs niet binnen handbereik heb en ik haar, omwille van de een of andere ondeugendheid corrigeer met 'nee', gaat ze door met haar kattenkwaad tot ik de discs heb en er mee rammel. Ik hoop op termijn niet meer voortdurend met die discs te moeten rondlopen. Ik kan haar bij ongehoorzaam gedrag - weigeren een bevel uit te voeren - wel overtuigen het wel te doen, ook als ik mijn discs niet heb, door het bevel te herhalen, steeds op dezelfde toon, haast als een mantra. Soms heb ik zelfs de indruk dat dit beter werk dan correctie met de discs, behalve dan wat lopen aan de leiband betreft. Het is gek, want anderzijds hebben de discs sneller effect dan 'nee' ...
Bijna elke ochtend neem ik haar mee naar de badkamer (ze loopt thuis meestal met de riem aan me vast). Dan maak ik de riem vast in de badkamer en moet ze daar gaan liggen. Regelmatig gluur ik van achter het gordijn of ze nog ligt. Enkele weken geleden zorgde dit voor extra lange douchebeurten en veel gespat omdat het gordijn steeds open moest en baasje bijna opgedroogt onder de douche tegen de tijd dat Helena ging liggen, enzoverder enzovoorts, maar de laatste dagen blijft ze nagenoeg de hele douchebeurt netjes liggen.
Onze oefeningen van het huiswerk lukken allemaal binnen en buiten, de ene al wat beter dan de andere. Ze kan liggen, zitten, staan op overheersing. Ik moet er wel op blijven letten dat ze niet zelf initiatief gaat nemen als ze ziet wat ik van plan ben. Ogen afdekken gaat, maar niet erg lang. Dominantiezones aaien gaat; thuis natuurlijk veeeeeeeeeel beter dan buiten. Waar zij ze het moeilijkst mee heeft is snuit vlooien en dat probeert ze nog steeds bij mij ook te doen.
Morgen naar Arjen en Francien! We gaan met de auto dus Helena zal in topvorm zijn na anderhalf uur in de bench! ;-)
De hondenschoolles op donderdag hebben we gemist, maar vandaag waren we op post. We zijn weer wat vroeger gegaan zodat ik nog met haar wat op de pleinen kon oefenen vooraleer de rest arriveerde. Al bij al ging het deze zondag minder goed dan de vorige. Blijkbaar zou ze graag mijn correcties opnieuw in vraag stellen (en dat doen veel van mijn mede-instructeurs en mede-cursisten ook). Er waren vandaag ook heel veel honden; blijkbaar is de feestdagendip gepasseerd. Het is vooral het volgen aan de lijn dat vandaag moeilijker gaat. Extreemtrekken zoals we dat vroeger van haar gewend waren, doet ze zeker niet. Wel zo wat heen en weer trippelen en schieten achter me, regelmatig spanning op de lijn en twee keer springen naar een andere hond. Ik blijf corrigeren met de discs en probeer de meewarige blikken rondom me te negeren. Positief punt: Helena wint de afvalrace! Een vijftiental baasjes en hondjes staan op een rij, de instructeur zegt welk bevel er moet gegeven worden en het hondje dat als laatste het bevel uitvoert, moet van het plein af. Helena is telkens het snelst en wint!
De voorbije week zijn we alle dagen minstens een en meestal twee keer gaan wandelen of joggen. Daarbij zit Helena ieder moment dat ik thuis ben vast aan de roeelriem. Het gaat goed! Er kan nog geen wandeling voorbijgaan of ik moet meerdere keren rammelen met de discs, maar al bij al zie ik een enorme verbetering in Helena's gedrag. Ze heeft zo haar nukken natuurlijk. Bij sommige wandelingen gaat het minder goed en zijn dus meer correcties nodig. Vaak hangt dat samen met een 'nieuwe' omgeving; daarmee bedoel ik; een plek waar we al veel keren eerder kwamen, maar niet dagelijks. Ze trekt nog maar heel zelden voorwaarts; als ze trekt, i het nu veeleer gesleep achterwaarts, wat ik evenzeer corrigeer met de discs. Binnen loopt ze meestal netjes achter me aan. Ze weet intussen ook dat er ook binnen gecorrigeerd wordt. Ze gedraagt zich vrolijk als ik de discs neem, maar meestal zitten ze standaard in mijn zak. Als ik aan de pc zit of b.v. aan tafel verbeterwerk zit te doen met Lena vast aan de riem, heeft ze meestal een 'inloopperiode' nodig; enkele minuten van gezeur, getrek en gejank. Het aantal minuten is rechtevenredig met het aantal mensen dat in de buurt is en wat die aan het doen zijn. Marc die in de woonkamer televisie zit te kijken, is een reden voor veel en langdurig gejank en getrek. Ik oefen de andere oefeningen nog te weinig; daar moet ik komende week werk van maken. Als ik het oefen, is er ook hier meestal zo'n inloopperiode van zich laten vallen en wegkruipen en na een poosje laat ze het allemaal begaan.
Le moment suprême! School! Ik vertrek extra vroeg om de eerste te zijn! Het lukt! Enkel de voorzitster en haar man zijn er zonder honden! Ik slaag er dus makkelijk in om Helena, mits een paar kleine correcties met de discs, fatsoenlijk in de kantine te krijgen. Ik loop daar wat rond met haar tot ik de indruk heb dat ik haar echt onder controle heb. Dan naar buiten; eerst naar de pisweide, dan op het veldje; daar ligt nog behoorlijk wat sneeuw. Ze doet een beetje moeilijk, maar al na enkele meters en correcties loopt ze netjes. Ik heb speciaal dit plein gekozen omdat het tegen de parking ligt. Algauw arriveren andere instructeurs met hun honden. Helena probeert een aantal keren naar de draad te springen; dan rammel ik en loop ik door. Ze gedraagt zich dan gauw weer zoals het hoort. We gaan naar binnen en ik laat ze naast me zitten. Daar komt Ziva, dan Irpa en tot slot Shana! Irpa en Shana doen wat ze kunnen om Helena uit haar tent te lokken! Tot mijn grote verbazing blijft ze netjes zitten! Ze lijkt zelfs vrij rustig! We staan daar zo'n tiental minuutjes en al die tijd blijft ze zitten. Eén keer staat ze recht als er achter ons een pup kabaal maakt. Ik moet dan wel verscheidene keren de discs laten vallen vooraleer ze weer gaat zitten. Ze gaat een uurtje de bech in terwijl ik lesgeef. Daarna is het haar beurt! Uit de bench halen is al niet makkelijk. Rita is vlakbij en Helena is dan in blijde verwachting van Bessy, maar die is er vandaag niet bij. Het duurt even voor ik haar weer onder controle heb. Op het plein waar Helena's klas les heeft, zijn maar 2 baasjes met hond aanwezig vandaag; dat valt mee. Maar het zijn wel twee van de drie grootste en zenuwachtigste druktemakers en tegen de tijd dat wij arriveren, is het 'vrij' spel en lopen de twee honden + Chica van de instructeur los op het plein te spelen. Ik vind dat Helena eerst moet kunnen bewijzen dat ze flink kan zijn. Ik stap met haar het plein op en begin te stappen. Tot mijn verbazing gedraagt ze zich al na naar schatting een halve minuut min of meer zoals het hoort. Ik loop nog een paar minuten verder en ga dan staan; ze gaat zitten. De andere honden komen naar haar toe - doorgaans is zij de gangmaker - besnuffelen haar en zij blijft zitten! Heel de tijd zelfs! Nu mag ze wel spelen, vind ik! Bandje los, "ga maar" en showtime!! Tussendoor komt ze even naar me toe om te snuffelen aan haar leiband en discs. Als het speelmoment voorbij is, is ze als eerste bij me. De rest van de les verloopt goed! Ik moet nog regelmatig wat corrigeren, maar dan enkel omdat ik spanning voel op de lijn (ze schiet geen enkele keer naar voren) en een keer omdat ze gaat staan terwijl ik nog niet had gezegd dat ze mocht gaan staan. Dat laatste was toen ook Shana op het plein kwam; en dat ontregelt haar elke keer erg. Ze vertikt ook twee keer om van de eerste keer op het tafeltje te springen, ook weer vlak na Shana's komst. Al bij al heel tevreden over deze training!
De voorbije dagen heeft Helena elk moment dat ik thuis was aan de riem gelopen. Zolang we onder ons tweetje zijn, gaat het erg goed. Woensdag bij voorbeeld zijn we niet gaan wandelen of zo. Ik heb veel aan de pc gezeten voor schoolwerk en ook de vaat gedaan, gepoetst en zo. Ze liep netje mee, achter me aan en als ik aan de pc zat was er even wat gezeur, maar dan ging ze telkens in een bolletje aan mijn voeten liggen. Donderdag en vrijdag zijn we wel gaan wandelen en joggen. Ik moet wel onderweg telkens een aantal keer 'herinneren' aan onze afspraken, maar meestal loopt ze netjes. Als ik al moet rammelen, is het omdat ze zachtjes begint te trekken, uiterst zelden omdat ze echt aan de lijn rukt. Sinds gisterenavond, vrijdag, doet ze wat vervelender; blijkbaar is ze nog niet overtuigd. Ik blijf rammelen en accepteer geen enkele overtreding, hoe klein ook (tenminste, dat probeer ik). Als Marc thuiskomt, stelt ze zich wat meer aan; blijven liggen als ik begin te stappen, voor m'n voeten gaan lopen, trekken naar denkbeeldige kruimels, enz. Vanmorgen was hier een collega van me. We hebben aan een project gewerkt aan de pc. Helena aan de roedelriem heeft zich drukgemaakt over de katten, zachtjes gejankt, luid gejankt, op haar rug onder tafel gelegen, aan Sara's been gekrabt, enz. We hebben haar kuren genegeerd. Daarnet tijdens het strijken, ging ze telkens staan terwijl ik stilstond. Marc was toen in de buurt, maar het kan misschien ook naar mij toe geweest zijn. Nu zijn we weer met ons tweeën; ze ligt zoetjes in een bolletje bij m'n voeten. Morgen voor het eerst in een drietal weken hondenschool! Phew!
Meteen als we buitenkomen, gooi ik de discs op de grond omdat ze aan de riem trekt terwijl ze naar buiten springt. De boodschap komt blijkbaar over en we vertrekken in alle rust.
Onderweg: nieuwe techniek.
Helena trekt niet uit alle macht; ze trekt meestal helemaal niet, maar terwijl we lopen voel ik stilaan, héél stilletjes aan, heeeeeeel zachtjes aan, wat meer spanning op de leiband komen. Haar staartje hoog in de lucht; ze kan er wat van!
Maar neen = neen, dus BAF, de discs op de grond.
We joggen een half uur; twee keer moet ik de boodschap herhalen.
Nadien hele dag gaan werken.
Vooraleer ik vertrek, ga ik met haar langs de bank en het tafeltje waar ze tijdens mijn afwezigheid vaak aan knabbelt. Ik wijs ernaar, zeg heel streng MAG NI en rammel intussen met de discs. Ze gedraagt zich alsof ik met een gloeiende pook in haar oog prik. Ik vraag me af of dit helpt.
Probleem is dat ik niet echt kan controleren of ze ja dan neen knabbelt. Ik kan de minieme knabbelvariaties niet echt goed zien.
s Avonds bij thuiskomst meteen aan de riem. Boodschappen wegzetten, eten maken, enz. Helena besluit me doorheen de keuken te trekken. Haar verbazing is groot als blijkt dat ook binnen de discs hard kunnen vallen. Vanaf dan gaat ze ook braaf zitten als ik stilsta.
Etenstijd!
Marc en ik zitten aan tafel, Helena aan de riem onder tafel. Het zint haar niet. Ze ligt op haar rug en trappelt met haar poten tegen onze voeten. Omdat dat niks oplevert gaat ze over onze voeten heen lopen. Als dat nog niet helpt, gaat ze met haar hele gewicht over mijn ene voet hangen die in de lucht hangt (ik zit met gekruiste benen). Ik gooi de discs op de grond. Ze rolt zich op een bolletje neer naast me. Ze trilt zachtjes.
Nadien nog wat opruimen en dergelijke. Ze volgt netjes al mn bewegingen mee en gaat zitten als ik stilsta.
Dan nog een uurtje tv kijken. Ze heeft daar wel zin in, maar wil voor de stoof liggen. Dat gaat niet want ik wil haar aan de riem houden en ik wil dus dat ze naast me in de zetel op het dekentje ligt. Dat wil ze niet! Ze begint rond te draaien in de zetel en over me heen te kruipen, aan marc zn arm te krabben en raakt helemaal verstrikt in de riem. Groot is haar verbazing als blijkbaar ook hier discs werken! Ze gaat rustig op het dekentje liggen.
Na Helenas stunt van gisteren en Arjens e-mail, raap ik s ochtends al mn moed bijeen en ga ik met Helena wandelen. Ik verwacht geen taferelen zoals gisteren, aangezien Marc er niet bij is, maar niets is minder waar!!! Helena is een furie! Loopt, springt en trekt van links naar rechts. Op stukken met veel sneeuw, kan ik me soms maar met moeite staande houden; ik weeg 50 kg meer, maar ik moet me schrap zetten! Ik rammel doorlopend met de discs en laat ze op haar kop vallen, maar ze blijft onvermoeibaar doorgaan. Dit is oorlog!
Na een half uur heb ik het echt wel helemaal gehad. Ik gooi de discs zo hard ik kan voor haar neer op de grond. Ik zeg hierbij niks, ik doe niks, behalve de discs uit alle macht neergooien!
En de rest is ...
rustttttttttt ....
Ik begin weer te stappen en Helena volgt zoetjes achter me. Trippelend als een gehoorzame pup! Ik kan mn ogen niet geloven!!!! Wat een extreme ommekeer!
Hierdoor besef ik dat ze blijkbaar wel mijn bedoelingen begrijpt. Als ze echt niet begreep waarom ik met die discs tekeer ga, zou ze, zelfs niet na een grote uitbrander, dan nog niet perfect gedrag gaan vertonen. Vermoed ik.
We wandelen ongeveer nog een half uur. Twee keer voel ik wat licht getrek, maar ik accepteer niks en gooi de discs weer neer. Twee keer herstelt ze zich meteen. Als ik stilsta, gaat ze zitten. Soms zie ik vanuit mn ooghoeken hoe ze oogcontact probeert te maken: Kijk eens naar me, ik doe het goed he!?!.
Mijn besluit staat vast; vanaf nu hou ik haar ook binnen zoveel mogelijk aan de riem.
Ik probeer ook wat gedachten te ordenen. Toen ik aanvankelijk de discs begon te gebruiken, gedroeg ze zich ook als een watje, zelfs op school.
Nu doet ze dat weer (op school weet ik nog niet), maar voor hoelang. Ik moet dus proberen ELKE nakende overtreding van haar kant de kop in te drukken; haar geen enkel privilege, hoe miniem ook, te gunnen.
Hm, nu klink ik hard. Ik moet onthouden: ja = ja en neen = neen. Dus: trekken = trekken, ook als t maar een heel klein beetje is.
Van zodra ik s avonds thuiskom, doe ik haar de riem aan. Terwijl ik kook en nadien nog enkele uurtje voor school aan de pc zit, zit ze ook bij me aan de riem. Ze doet moeilijk als ik zit en blijf zitten. Ze volgt dan telkens hetzelfde patroon: eerst probeert ze zo ver mogelijk bij me vandaan te gaan hangen, na een tijdje legt ze zich bij de zaken neer en komt ze rustig liggen, maar dan wel tegen me aan.
Sinds ik de laatste keer wat schreef, is Helenas gedrag alleen maar bedroevender geworden. Ze trekt opnieuw vaker, ook als we maar met zn tweeën zijn. Als we gaan joggen probeer ik zoveel mogelijk op sneeuwvrije straten te lopen, dat is een stuk comfortabeler, maar die keren dat ik dan toch door een straat met wat sneeuw moet, begint Helena meteen pogingen te doen om aan de leiband te trekken en kan ze plots niet meer in een rechte lijn lopen.
Vandaag sloeg echter alles!
We gingen met zn drieën wandelen; met Marc erbij dus! Een lange wandeling in de sneeuw, off road. De wandeling heeft 3 uren geduurd en Helena heeft al die tijd als een kleine duivel aan de leiband gerukt. Dit was niet meer gewoon trekken! Ze maakt regelmatig ook van die sprongen om echt aan de lijn te snokken. De eerste 2 uren hebben we dit allebei, marc en ik, gewoon genegeerd; het laatste uur heb ik mijn discs genomen. Ik heb een uur lang doorlopen, constant, elke seconde, met de discs gerammeld en ze laten vallen voor en op Lena! Gelukkig voor mezelf heb ik er intussen een touwtje aan geknoopt zodat ik niet meer elke keer moet bukken om ze op te rapen. Het ging echt van: laten vallen, oprapen, laten vallen, oprapen, laten vallen, oprapen, enzovoort, zonder 1 seconde rust.
En Helena? Die trok stug door! Ze trok zich zelfs niet meer opzij om de discs te ontwijken!
Eerder die dag had ze al voor het eerst de plantenspuit overwonnen.
Op Arjens aanraden was ik begonnen met haar met de plantenspuit te bejegenen elke keer ze langs binnen aan het raam of langs buiten tegen het poortje onze 7 katten het leven zuur maakt. Ik wil dit echt opgelost hebben! Ze trok al twee keer een pluk haar uit Dolfkes vacht, terwijl die probeerde te ontsnappen! Ik vergeef het mezelf (en haar ook niet, vrees ik) nooit als ze ooit een van mn katten wat kwaad doet!
Volgens Arjen is dit aandachttrekkerij en geen kattenhaat en moet ik haar corrigeren met de plantenspuit.
Ik heb niet heel erg veel de gelegenheid om dit te oefenen, want gezien het weer van de laatste weken, komen de katten maar een uurtje of 2 per dag buiten. De rest van de tijd zitten ze in hun stalletje. Maar de keren dat ik het kon oefenen, ging het goed. Helena heeft een hekel aan de plantenspuit en al na enkele keren ging ze op het stoofbankje zitten in plaats van tegen het raam tekeer te gaan.
Vandaag echter, terwijl Marc naar buiten aan het gaan was met het kattenvoer in zn handen en ik in aanslag zet met de plantenspuit, schoot ze langs Marc heen naar buiten waar de katten zich rond Marc verdrongen voor hun maaltijd en haalde ze uit naar Charlotte die nog maar op het nippertje over het poortje kon springen. Al die tijd bleef ik maar met de plantenspuit tekeer gaan.
De ramen en de vloer zal ik de komende tijd moeten accepteren met vegen en spatten. ;-)
s Avonds uit wanhoop naar Arjen gemaild. Heel snel kreeg ik een antwoord terug.
Volgens Arjen is haar gedrag te verwachten en dus normaal. Ze heeft twee weken geobserveerd en nu volgen twee weken ijkfase en net die periode kenmerkt zich door uitermate uitdagend gedrag. Zij wil dus nu tot in de puntjes testen of ik wel consequent ben.
Ik moet dus volhouden en blijven corrigeren. Helena negeert me niet; ze test me.
Ik ga met Helena naar de solden, eerder omwille van haar dan omdat ik wat wil kopen. Ik loop eerst langs wat rustige straten om Helena in te lopen met de discs. Eens ze in de pas loopt, gaan we de Demerstraat op. We hebben wel sokken nodig van bij AS Adventure. Er is heel veel volk en er staat een gigantische rij aan de kassa. Ik ga de uitdaging aan. Ik sluit aan achteraan in de rij en laat Lena naast me zitten op overheersing. Voetje voor voetje schuift de rij voort. Telkens ik stilsta, laat ik haar zitten. Het gaat goed. Een zeldzame keer staat ze op, waarop ik haar meteen weer laat zitten. Eén keer gooit ze zich op de grond. Maar eigenlijk gaat het zo goed, dat ze massas complimenten vergaart van verkoopsters en andere klanten. Voor een koppel is ze zelfs het perfecte hondje. Ze willen alles over haar weten, want ze hebben twee kleine kinderen die een hondje willen, maar zijn zelf alle dagen van heel vroeg tot laat uit werken en dus willen ze een hondje waar weinig onderhoud aan is, dat lief is met kinderen en vooral erg rustig en gehoorzaam. En zo ziet Helena er nu net uit! ... ... ... Gelukkig is de rij lang genoeg om de mensen op andere gedachten te brengen.
In de namiddag gaan we weer geocachen. Van zodra ze uit de auto springt, gebruik ik de discs. Ze doet de hele wandeling vrij behoorlijk al moet ik regelmatig nog discs gooien. Als we lang stilstaan, werkt ze haar repertoire van trekken, janken en op de grond gooien af. Dat negeren marc en ik allebei.
Marc en ik hebben nog een geocach af te werken in de buurt, dus dat betekent; wandelen met ons drieën. In feite heb ik al een stukje gelopen als Marc zich bij ons voegt. Ik heb de discs gebruikt en Lena loopt vrij behoorlijk naast me mee. Tot we op een punt komen waar we enkele minuten blijven staan om coördinaten te berekenen. Helena begint te janken en gooit zich op de grond en trekt als een gek. Als we nadien verder wandelen, blijft ze trekken uit alle macht. Dit is typisch gedrag voor als we met zn drieën zijn. Ik gebruik de discs niet, zoals Arjen me heeft gezegd. Ik praat met Marc, sta regelmatig even stil om met zn tweeën de koers van de gps te checken en negeer het geruk aan de riem. Na ca 2 kilometer (dat weet ik dit keer!) neemt het getrek een beetje af. Ik neem de discs en vanaf dan loopt ze vrij behoorlijk met ons mee.
Gaan wandelen. Van zodra ze trekt, laat ik de discs vallen. Helena gedraagt zich snel vrij behoorlijk al blijft het nodig om onderweg regelmatig nog een keertje de discs te laten vallen.
Binnen doe ik dagelijks heel regelmatig de zweefoefening en ogen afdekken. Het gaat al beter in die zin dat ze meestal niet meer probeert op te staan van zodra ik haar voorpoten van de grond til of niet meer wegkruipt als ik haar ogen afdek. Maar ze is nog steeds gespannen, zo getuigen haar rechterpoot en haar gegeeuw.
Niet gaan wandelen. Enkel tussen de buien door gevoetbald in de tuin.
Katten wilden geen teen naar buiten, dus ook geen plantensproeitechnieken uitgeprobeerd.
Wel binnenoefeningen gedaan!
Zowel ogen afdekken als zweven vindt Helena nog moeilijk. Als ik haar voorpoten van de grond til, gaat ze staan en als ze niet gaat staan, probeert ze me te overhalen haar weer op de grond te zetten door zielig doen en handen likken. Veel gegeeuw ook. Als ik haar knuffel tijdens het zweven, knuffelt ze dapper terug. Rechterpoot is redelijk strak, dus aan de linkerpoot ben ik niet begonnen.
Terwijl ik dit typ, ligt ze op haar geliefde stoof. Als ik nu naar haar toe ga, weet ik zeker dat ze volkomen ontspannen is. Dan zijn haar poten ze slap als te lang gekookte spaghettislierten, kan ik haar draaien en keren, lippen opheffen, met oren flapperen, enz.
Helena was heel moe toen we gisterenavond terugkeerden uit Vielsalm. Vanmorgen was ze nog niet uitgeslapen. Wel veel geknuffeld. Ze heeft moeten overgeven (vooraleer ze gegeten heeft); ik denk een hoefje dat niet verteerd was geraakt.
Mama was hier een hele dag voor Engelse les. Helena heeft bij papa op schoot gezeten en met hem wat geapporteerd en in haar eentje buiten rondgesnuffeld, gespeeld en vogels gepest.
Toen de katten buiten waren heeft ze zich een aantal keren druk gemaakt. Omdat ik niet de tijd had om me met haar (en de plantenspuit) bezig te houden, heb ik haar telkens zonder commentaar in de bench gezet.
s Avonds ongeveer anderhalf uur gaan wandelen. Lena kort aan de riem. Aanvankelijk getrek. Bovenaan de wei, een kleine 10 minuten stappen dus, nam het getrek wat af. Toen heb ik de discs bovengehaald. 3 keer voor haar neus laten vallen was voldoende om de bedoeling duidelijk te maken; ze gaat netjes naast me lopen. Ik probeer me onderweg te concentreren op mijn taille en niet op haar; ja is ja en neen is neen is moeilijk voor een mens als je visueel en in beweging moet inschatten of je kleine (!) hond te ver naar voren gaat of niet; ze is zo subtiel in haar (ongehoorzame) bewegingen. Vermits haar riem zo kort is, kan ze zich sowieso niet veel permitteren; als de lijn ontspannen is, móet het wel goed zijn. Ik let er dus op of ik wat voel aan de riem rond mn taille; telkens ik wat spanning voel, laat ik de discs vallen.
Lena is gegroepeerd ongehoorzaam; soms hoef ik wel 50m helemaal niet te corrigeren, dan weer 5 of 10 keer vlak na elkaar.
Ze gaat trekken als we voorbij een alleenstaand huis lopen waar twee honden in de tuin lopen. Ik zeg nee, laat de discs vallen, raap ze op, zeg nee, laat de discs vallen en raap ze op, zeg nee, laat de discs vallen en raap ze op, enz. Het trekken neemt stilaan af; ze loopt met me mee, maar kijkt achterom. Achter het raam van het huis verschijnen geschrokken gezichten van 2 meisjes en hun mama.
We maken geen wendingen, alleen links of rechts als we een andere straat ingaan.
Op een keertje blijf ik staan om iets te bekijken. Tot mijn verbazing gaat Helena meteen zitten! Onderweg test ik dat nog een aantal keren; telkens gaat ze netjes zitten. Ik reageer er niet op, hoewel ze hengelt naar bevestiging; ze krijgt ook geen correctie, dus de boodschap is voor haar wel duidelijk, denk ik??
Onderweg komt er ons ook een fietser tegemoet gereden. Als hij ter hoogte van ons is, trekt Lena opzij in zijn richting. Mijn discs vallen kletterend op de grond, de fietser schrikt, remt, glijdt uit op een strookje ijs en kan zich nog maar op het nippertje staande houden. Ik excuseer me; Sorry, ik train mn hond met die schijfjes. De fietser mompelt wat en vertrekt. Ik beeld me in hoe ik in Hasselt over de drukke Demerstraat loop, met Helena die van links naar rechts schiet en mijn rammelende discs en af en toe een leerling tegen het lijf lopend ... Of over straat in Vilvoorde, waar ik elke 10 meter tegen een bekende opbots. ;-)
Tussendoor komt ze even naar me toe om te snuffelen aan haar leiband en discs. Als het speelmoment voorbij is, is ze als eerste bij me. De rest van de les verloopt goed! Ik moet nog regelmatig wat corrigeren, maar dan enkel omdat ik spanning voel op de lijn (ze schiet geen enkele keer naar voren) en een keer omdat ze gaat staan terwijl ik nog niet had gezegd dat ze mocht gaan staan. Dat laatste was toen ook Shana op het plein kwam; en dat ontregelt haar elke keer erg. Ze vertikt ook twee keer om van de eerste keer op het tafeltje te springen, ook weer vlak na Shana's komst.
