Min- of meeruren. Voordat ik in de Buitenschoolse Kinderopvang werkte, was dit concept mij vreemd. Toen ik de termen voor het eerste hoorde, werkte mijn oeverloze fantasie plotsklaps op volle toeren. Ik zag twee wekkers voor mij (van de mickeymouse-soort die ik ook voor mijn eerste communie cadeau gekregen had). Eén wekker liep vooruit, de andere achteruit en eens om de twaalf uur sloegen ze tesamen twaalf keren. Op dat moment groeten ze naar elkaar plechtig en vervolgens tikten ze elks hun eigen weg. In hun omgeving verouderde er niets of niemand.
De volwassen werkelijkheid is echter een stuk prozaïscher. Elke maand namen mijn minuren met rasse schreden toe en dat terwijl ik al van alles probeerde om dit debiet weg te werken (extra shiften draaien, tot in het oneindige potloden slijpen, zieltogende speldozen plakken, lugubere poppen desinfecteren, verloren gegane of gewaande spelregels op het internet opsporen, mijn eigen verhalen schrijven, ). Niets mocht baten en zo zat ik elke maand in zak en as als ik mijn uurrooster kreeg. Zo ook deze maand.
Vol verwachting sloeg ik de tweede pagina van mijn uurrooster open. Mijn ogen vonden als vanzelf het overzicht met mijn min- en meeruren. Wat ik zag, zinde me totaal niet. Veertig minuren! De thee kwam via mijn neusgaten naar buiten en onder luid gekuch kloeg ik mijn rampspoed. Mijn collegas bleven er filosofisch onder. Met het credo onder de vakantie haal je dat allemaal in, veegden ze mijn bezorgdheid onder tafel. Ik liet er het zwijgen toe. Als enige van mijn collegas heb ik een contract van bepaalde duur (ik vervang een zwangere collega). Ik had al genoeg horrorverhalen van andere interims gehoord, waarin ze vertelden over loonverlies rechtevenredig met het aantal niet gewerkte uren of urenopvullende taakjes die ik hoegenaamd niet zag zitten.
Toeval wou ook dat er deze maand een extra blad bij ons uurrooster zat. Om mistoestanden te vermijden, luidde het opschrift, vinden jullie hierbij een tabel met alle mogelijke taken en het maximale aanvaarde tijdsbestek. Lap, schoot het door me heen, nu heb ik mijn glansrijke bankierscarrière vaarwel gezegd omdat het getallengehensel me te zuur opbrak en nu krijg ik ze opnieuw op mijn brood. Kuisen, 2,5uur per week, koeken halen 1 uur per week, verhalen schrijven, 30 minuten. Ik voelde een lach in mijn binnenste opborrelen en ik schreef een memo aan mezelf opstellen tabel, 5 minuten.
Ik stond vandaag bij de kleuters. Jeminee, hoe klein ze ook zijn, hun stembanden werkten, zoals meestal, op volle toeren. Het was een drukte van jewelste. Slechts met grote moeite en piepende, overslaande stem slaagde mijn collega erin, dankzij de steevaste kreet Jabbedabedoe, de gemoederen te bedaren. Terwijl de kinderen in koor en uit volle borst Mondjes toe., terugschreeuwden, stond ik erbij en keek ernaar. Nu de rust teruggekeerd was, liet mijn collega de kinderen twee per twee in de rij staan. Weg waren ze, naar buiten. Mijn collega voorop en de kinderen, in haar kielzog, met hun tasjes in de hand, half over de grond slepend.
Dit hele plaatje bracht herinneringen boven aan het laatste schoolfeest dat ik als leerkracht mocht beleven. Het was in de mooie mei (ei, ei) en naar jaarlijkse gewoonte voerden de kinderen van de lagere school en de jongeren van de secundaire school samen een dans op. Hiervoor verzamelden ze zich op het sportveld en aangezien dit veld in een soort kom lag, bood dit aan ons, de toeschouwers, de mogelijkheid om alles van boven of alleszins van hoger te bekijken. De vorige jaren waren sommige leerkrachten, als regelrechte belhamels, zelfs op het platte dak van de school geklommen. Dit jaar had de directie het lerarenkorps op het hart gedrukt dat dit geen goed voorbeeld was en dat het dientengevolge ook geen herhaling behoefde.
Het spektakel zelf biologeerde me. Iedereen wiegde naar rechts of links, huppelde of spurtte op hetzelfde moment en dat omdat de sportleraar het zo aangeleerd had. De testosterongestuwde brute kracht veerde op vrouwelijke elegantie en de tussentijdse kinderdans gaf het geheel een lieflijke opsmuk. De toeschouwers (ouders, leraren en andere sympathisanten) vonden het in één woord prachtig omdat het hele gebeuren, dixunt mijn naaste buren, van ware gemeenschapszin getuigde. Deze laatste opmerking brak me ietwat zuur op. Wat zij niet wisten, was dat de jongeren die niet naar het schoolfeest konden komen (om wat voor reden dan ook), zelfs de generale repetitie op vrijdagnamiddag niet hadden mogen bijwonen, maar papiertjes op de speelplaats hadden moeten rapen.
In elke opvang zijn er enkele kinderen die je in het oog springen. Omdat je affiniteit met hen hebt of juist niet. Omdat ze zich elke dag opnieuw angstig achter mamas of papas hand terugtrekken onder het motto wat ik niet zie, ziet mij niet. Omdat ze levensvreugde uitademen. Omdat ze regelmatig je hand zoeken of op je schoot kruipen en om verhaaltjes bedelen. Omdat ze de wereld koste wat kost hun zin willen opleggen en telkens dit niet lukt in een huilsalvo uitbarsten of krabben of hun engelengezicht in een wrede trek ontwrichten. Soms zie je ook de stille kinderen die langs de kant staan alsof ze zich even uit de wereldse drukke mallemolen terugtrekken.
Vandaag kwam ik de opvang binnen en ik zag in de verste hoek van het lokaal een jongetje, met zijn rug tegen de muur gedrukt. Het leek wel alsof hij erin wilde kruipen. Instinctief wilde ik naar hem toegaan. Maar iets in mij hield mij tegen. Dit was het jongetje dat naar de andere kinderen en zelfs naar de juffen en de meester sloeg als het niet kreeg wat het wilde. Dit was ook het jongetje dat je soms als een in het nauw gedreven tijger zijn tanden liet zien of als een bange slang op je siste. Mijn werkomgeving noemde hem moeilijk en had het over strikte regels. Hoewel beide elementen op hem van toepassing waren, weigerde iets in mij hem in deze kotjes te stoppen. De jongen was toch meer dan dat. Als je hem observeerde, merkte je dat hij gewrongen zat tussen zijn daadkracht en zijn onkunde om de wereld te duiden en bijgevolg te sturen. Deze tweespalt leidde ertoe dat er rondom hem vaak een sfeer van woedende frustratie of kille angst hing, die vaak al met een simpele streel over zijn gespannen buik verzachtte.
Maar goed. Ik zette me over mijn aarzeling heen en ging op hem af. Toen ik bij hem neerknielde om te vragen wat er scheelde, hield hij zijn ogen op de grond gericht. Zijn zus schreeuwde in zijn plaats en in mijn oor Hij heeft in zijn broek gedaan!. Haar vriendinnetje knikte ernstig. Hij zakte metersdiep de grond in. Ik nam hem bij de hand, zocht enkele reservekleren uit en trok me met hem op het toilet terug. Nou ja, terugtrekken. De architect die de kleutertoiletten voor zijn of haar rekening nam, had vooral aan de veiligheid gedacht. Bijgevolg zijn er geen deuren en de tussenschotten zweven op enkele centimeters boven de grond. Net op het moment dat ik het bruine corpus delicti op de grond liet ploffen, waren we opeens omringd door een horde kinderen die voor het koek-en-drankmoment nog even de handen wilden wassen of plassen of En jawel, iedereen wilde weten wat er scheelde. De meesten hadden mondenvol commentaar. Hoewel ik de gemoederen, tussen de levendige commentaren door, suste of, beter gezegd, probeerde te sussen, voelde en zag ik hoe de jongen zijn handen tot vuisten balde. Bij elke nieuwe woordstroom drukte hij zijn vingers harder in zijn palmen totdat ze spierwit zagen. Toen hij zijn nieuwe broek dan eindelijk aanhad, stoof hij het toilet uit en de recreatieruimte in. Hij plofte zich te midden van de andere kinderen neer en deed alsof er niets gebeurd was. Meer nog, hij had het grootste en luidste woord, zoals zo vaak. Voor de andere kinderen was het voorval blijkbaar ook vergeten. Zij gingen in hun koeken op of speelden met lege en niet zo lege drinkbussen wat op zijn beurt voor de gebruikelijke traantjes en nattigheden zorgde. Fascinerend, dacht ik terwijl ik de broek nog met mijn vingertoppen omhooghield en mijn neus eventjes vergat.
Iedere morgen zie ik vanuit mijn auto de file aan de andere kant van de autosnelweg. Ik prijs me gelukkig omdat ik er niet in zit. Ik behoor tot de gelukkigen die richting Limburg rijden. Jawel, je zou het misschien niet zeggen, maar ook in die richting is er werk te vinden. Als ik dan in de buitenschoolse opvang aankom, hoef ik, na het openen van de dienst, niet lang te wachten. De een na de andere ouder stuift binnen, zet de boterhammendoos van kindlief neer, geeft nog snel een kus en weg zijn ze. Waarschijnlijk de file tegemoet die ik net voorbijstak of de trein op die, zoals zo vaak te laat is of geen zitplaatsen meer biedt. Tegen vier uur tuf ik opnieuw naar het werk. Het verkeer is ook aan mijn zijde een stuk drukker geworden. Ik moet zelfs zorgen dat ik voor een zeker uur vertrek anders zit ik vast in de rijen jongeren die de schoolbanken als een kudde wildgeslagen vee verlaten. Sorry voor de omschrijving, maar ik ken er geen betere. Ik versta ze ook wel. Als je een hele dag gedwongen bent om binnen te zitten en kennis op te drinken (die je niet altijd even erg lust) en dan ook nog eens het slachtoffer bent van hormonale oprispingen en puberale populariteitsdrang, zou je je voor minder uit de voeten maken en rustiger omgevingen opzoeken of chillen of je grieven voor iedereen op facebook te grabbel gooien. Dus, het zal je niet verbazen dat ik er alles aan doe om deze groepen voor te zijn. Mijn wens leidt er toe dat ik te vroeg op school ben. Nou ja, te vroeg. Om kwart na drie heb ik nog een half uur speling. De eerste keer dat ik op dat uur op school kwam, viel het me op dat de kinderen allemaal buiten aan het spelen waren. Niets mis mee, natuurlijk, maar ik was toch verbaasd. In mijn tijd (en ik ben nochtans niet zo oud) liep school tot half vier. Trouwens, valt het je op dat de doorsnee lagere scholen als maar vroeger stoppen? Deze bedenking terzijde. Als de ouders hun kinderen s avonds oppikken, zie ik geen montere volwassenen voor me. Het merendeel is afgepeigerd. De verzuchtingen lijken kopieën van elkaar. Trein te laat, verkeersopstoppingen omwille van een ongeval, de vierdagengekte (d.w.z. op vier dagen het werk van vijf dagen doen), . Sommige ouders lijken staande te slapen. Ze wandelen de ruimte binnen, een goedenavond kan er nog amper af, ze tekenen als in een roes af, ze verlaten het lokaal zonder op hun kroost te wachten.
Een vrouw zegt wel niet graag hoe oud ze is, maar ik zal het toch verklappen. Ik ben 35 jaar. In verhouding tot mijn collegas ben ik één van de oudste medewerkers van de dienst. De meeste collegas zijn in de twintig. Eén van hen is trouwens nog bij de KSA. Vorige week nodigde ze ons uit voor haar jaarlijkse fuif. Ik ben nooit een fuifbeest geweest. Maar na enige aarzeling besloot ik toch mee te gaan, kwestie van de banden met mijn collegas wat meer aan te halen. Zelf had ik in gedachten dat we tegen acht uur zouden afspreken, iets zouden gaan drinken, tegen half tien zouden we dan naar de fuif gaan en dan zou ik tegen één uur terug naar huis rijden. Toen ik deze planning aan mijn man vertelde, schoot hij in de lach. Bij het zien van mijn verongelukt gezicht wees hij me er vriendelijk (doch een weinig belerend) op dat fuiven vaak pas tegen elf uur beginnen. Ik hield echter stoer vast aan mijn eigen idee.
Aan de vooravond van de fuif chatte ik nog even met één van mijn collegas om het afspreekuur af te toetsen. Doodleuk schreef ze me dat de andere collegas en zij om elf uur aan de ingang hadden afgesproken. Ik verslikte me in mijn thee (ja, ik behoor tot die groep). Mijn man schaterlachte. Om elf uur (op het moment dat mijn man van 40 richting sponde trok Benny Nijman zou zingen zijn bed blijft koud de hele nacht) stond ik dus aan de ingang van een fuifzaal in een nabijgelegen dorp. De parking was nog vrij leeg. Mijn man had dus toch gelijk, gromde ik in mezelf.
Aan de ingang van de zaal viel ik van de ene verbazing in de andere. Het aantal securitylui omzoomde de deur zwart. Bij het binnengaan kreeg ik maar liefst twee bandjes omgesnoerd. Eén was mijn betalingsbewijs en de andere het bewijs dat ik alcohol mocht drinken. Jiha In mij raasde het fuifbeest dat ik nooit geweest was. Net op het moment dat ik mij naar binnen wilde wagen, viel mijn oog op enkele snoepjes. Dat dacht ik toch ten minste, want toen ik er een collega op aansprak, keek ze me aan alsof ik van Venus en Mars tegelijk kwam. Snel legde ze me uit dat het oordopjes waren. Ik kleurde roder dan mijn trui. Binnen wachtte me opnieuw een verrassing, de parochiezaal-dj uit mijn tijd (hoe oud ik me nu voel) had hier duidelijk plaats geruimd voor de meer gesofisticeerde variant. Flitslichten lieten mijn oogleden op volle toeren draaien en onmiddellijk begreep ik waarom de oordopjes, als gunst van de organisatie, aan de kassa lagen.
De avond zelf verliep zoals verwacht. Ik dronk welgeteld één pint en schakelde toen op water over. Van praten kwam niets in huis. Bijgevolg had ik dus tijd genoeg om de mensen rondom mij te observeren. Lichamen vloeiden in elkaar over op de beat van een muziek, die ik nog nooit gehoord had (Ik ben een radio1-luisteraar). Eerste voorzichtige kussen wonnen snel aan vertrouwen en de alcoholische dranken gingen erin als zoete koek. Om twee uur hield ik het voor bekeken. Ik tufte naar huis en merkte nu pas de hoeveelheid autos op de parking van de nabijgelegen discotheek. Tot voor kort had ik altijd gedacht dat de zaak op de rand van het failliet stond.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
