Lang geleden zei ik tegen een psychiater dat mijn gezondheid langzaam verbeterde doorheen de jaren. Hij antwoordde dat dat niet zo was, en dat de problemen zich alleen verplaatsten. Ik geloofde hem toen niet. Ik zag altijd dingen die verbeterden. Nu denk ik dat ik mij daar al die jaren wanhopig heb aan vastgeklampt. Ik leed enorm maar mijn geloof in verbetering hield mij overeind. Tot voor kort heb ik geloofd dat ik op een dag helemaal gezond zou zijn. Maar nu niet meer. Ik zie nu dat de psychiater gelijk had, ook al kende hij mij niet. Toen ik met hem sprak werkte ik nog voltijds als verpleegkundige, maar ik ben nu al tien jaar invalide. Verschillende jaren heb ik vier avonden per week naar school gegaan, maar daarna moest ik dat afbouwen tot het helemaal niet meer ging. Ik zie nu dat ik al die jaren in een illusie geleefd heb. Ik ben nu nuchter geworden en besef dat ik altijd zwaar getraumatiseerd zal blijven. En ernstig beschadigd. Vorig jaar nog belandde ik in een crisis waarbij ik de ervaring had dat mijn buik en borst een grote open wonde waren. Ik voelde mij heel zwaar getraumatiseerd. Ik aanvaard nu dat mijn verdere leven gebrekkig zal blijven. Maar ik probeer op mijn manier een beetje te genieten van het leven. Ik heb leuke hobby’s zoals fitness. Ik studeer nu Bisaya. Ik lees boeken over de onderwerpen die mij boeien, namelijk psychologie en filosofie. Maar ik moet alles met mate doen. Zo blijft het ontspannen en leuk. Geen hoge ambities meer. Mijn droom om ooit deeltijds filosofie te studeren zal ik hier in de Filipijnen nooit waar kunnen maken. Het is veel te duur en ik heb er de energie niet voor. Het hoeft ook niet meer. Vanaf nu leid ik een eenvoudig leven. Maar ik geloof dat het een mooi leven kan zijn.