Toen ik in oktober naar de Filipijnen verhuisde was het mijn bedoeling om mij hier helemaal te integreren in de maatschappij. Ik wil niet mijn hele leven hier een vreemdeling blijven. Ik wil actief participeren aan de gemeenschap. Geleidelijk aan begint dat ook te komen.

Ik heb lang gezocht naar iemand die mij de plaatselijke taal Bisaya wil leren, en het ziet er naar uit dat ik iemand gevonden heb. Ik moet haar een van deze dagen eens bezoeken. Voor mijn sociaal leven is het erg belangrijk om de taal te spreken. Velen kunnen wel Engels, maar als we in groep zijn wordt er steeds Bisaya gesproken.

Na mijn eerste ervaring als lector in een requiem heeft Charly gezegd dat het goed genoeg was om dat ook regelmatig in de gewonde mis op zondagnamiddag te doen. Binnenkort hoop ik af te spreken met de vrouw die daarvoor verantwoordelijk is.

Ik heb een Engelstalige mis gevonden in Maasin en heb al gesproken met de vice-bisschop over de mogelijkheid om daar lector te zijn. Het zal waarschijnlijk pas volgende week zijn dat ik daar voor het eerst op een vrijdagavond naar toe kan gaan. Ik moet dan enkele weken uitproberen of het mij lukt om vlot vervoer te vinden om terug naar huis te gaan. Dat is ’s avonds moeilijker. Charly heeft mij wel uitgelegd hoe ik dat moet dan, maar ik verwacht dat de chauffeurs mij als westerling woekerprijzen gaan vragen.

Een week geleden hebben we ons ingeschreven voor fitness. Ik ben erg blij dat Charly dat samen met mij wil doen. Zij is zaterdag al een eerste keer alleen gegaan omdat ik erge rugpijn had. Ze is erg enthousiast. Woensdagavond hebben we een nieuwe afspraak met de trainer.

Zondag zijn we Southern Leyte Divers gaan verkennen. Het is een duikschool met hotel en restaurant uitgebaat door een Duitser. Het ligt in een buitenwijk van onze stad. Misschien zal ik daar volgend jaar starten met duiken. Ik heb al aan de baas gevraagd of hij aanraadt om het samen met Charly te doen. Maar hij raadde dat af. Ik ben blij dat hij eerlijk advies gegeven heeft. Charly kan maar een beetje zwemmen en heeft last van astma.

Nu Charly een voltijdse job heeft is het mijn taak om regelmatig naar Maasin te gaan gedurende de week voor boodschappen en al onze zaken te regelen. Op die manier zijn we in het weekend vrij om samen leuke en ontspannende activiteiten te doen en te genieten van elkaars gezelschap.

Op deze manier krijg ik hier gevulde dagen. Ik verveel mij nooit. Er is altijd wel wat te doen.