De dagen vliegen voorbij. Vanmorgen kleine papegaaien en parkieten gaan bekijken. Die komene elke dag rond hetzelfde uur klei eten alvorens te gaan ontbijten in het woud. Ze doen dat niet als aperitief, maar om een film in hun maag te leggen zodat zij zonder problemen giftige bessen kunnen verorberen. Het gebeuren is indrukwekkend: je hoort hen al 2u op voorhand heel luid kwetteren. Niet alleen omdat ze veel te vertellen hebben, maar ook omdat ze met 1000den zijn. Langzaam zakken ze de verschillende lagen in het woud af, net alsof ze met een trap in een appartementsgebouw afdalen. Je ziet ze niet (groen in  het groen), maar het geluid wordt alsmaar sterker. Dan wordt het vroege opstaan en het uren wachten beloond. Eerst een, dan twee en dan ontelbaren. Op de ene plaats hebben ze  al een deel van een hele (klei)berg opgegeten, op de andere plaats hebben zee en hol van meer dan een meter diep in een berg opgepeuzeld. Ik hqd ql over dit fenomeen gelezen, maar de realiteit overtreft weer de verbeelding.

Daarna aapjes gezien: momno leoncillo en mono ardilla. In de indianengemenschap leeft nog een sjamaan. Hij vond dat ik moest gezuiverd worden (ik vermoed van aardse verleidingen zoals dollars). Ik heb hem laten doen. Het is zo´n ritueel zoals het op tv kan zien, met veel zin voor theater en symboliek. Maar nu had ik wel de geur van zijn ongepoetste en half rotte tanden erbij. Vieze drankjes heb ik niet gedronken. Na 10 min is hij ermee gestopt. Ik vermoed omdat hij zich realiseerde dat hij heel veel tijd zou nodig hebben om alle kwaad ujit mij te krijgen. Ik voel in elk geval geen verschil. Ik heb daarna wel een douche gaan nemen. In de hutten vond ik van alle interessante dingen: een stenen bijl, een boog met pijlen (in de boog zit een gat om de pijl door te laten), en een blaaspijp van 3 m. Ik heb dat eens geprobeerd. Ik schoot vanop 10 m zo´n flinterdun pijltje in een houten papegaai van 20 cm grootte. Het pijltje zat er 2 cm diep in! Dat is effectief een moordwapen, zeker als je curare een de punt doet.

24-05-2009, 20:35 Geschreven door Mark Dillen  

Vandaag een stevige trektocht door de jungle op het programa: het wordt serieus want ik krijg rubberen laarzen in mijn maat. Eerst een opfrissing: geen taken vastpakken (want het kan een slang zijn, of een tak die uit een termietennest komt, of een tak vol giftige en scherpe stekels enz). ALs je valt, laat je je dus best gaan. Ik heb me van kop tot teen ingespoten met Deet 50%. Ik heb de indruk dat de insecten deed lusten.

Goed mijn idianengids, de reisbureaugids en ik op weg. Op een gegeven moment zaie ik een dot schuim aan een tak hangen. Blijkt het de couveuse te  zijn met eitjes  van een scarabee kever. In een eerste fase om ze te beschermen, daarna als eerste voedsel als de eitjes uitkomen. De indiaan, Hugo genaamd, zweeft over de modder,  ik zak er regelmatig tot 20 cm diep in weg. Ik moet zwoegen om overeind te blijven en en ook nog vooruit te komen. Tegelijk is Hudo  op zoek naar dieren en planten en tot slot wijst hij me regelmatig op mogelijke gevaren onder, boven, links, rechts en langs onder. De modder is ovoorstelbaar. Om de haverklap stopt hij en toont me de voetafdruk van een tapir, een oncelet en … van een blote mensenvoet. Dan plukt hij een gifkikker van een 2 cm grootte van een blad of toont hij mij het lijk van een spin dat door schimmels wordt opgegeten. Ik zie bomen waar de bloemen en de vruchten rechtstreeks uit de stam groeien of bomen met bovengrondse wortels van meer dan een meter hoog (van de Ijzerhoutboom) en ik zie bomen met horizontale wortels van meer dan 10 m lang en 50 cm dik. We passeren een snelweg van mieren die druk in de weer zijn om stukjes blad boven hun hoofd naar hun burcht te slopen. Van ver gezien precies een groen levend lint.  Ik hoor kikkers die zingen (elks op een licht verschillende toonhoogte) in plaats van de kwaken. Klinkt heel mooi. Ik hoor ook apen die niet brullen maar heel hard blazen. Ze doen dat liefst in koor en het maakt hetzelfde geluid al seen windhoos in belgië. Klinkt heel bedreigend, maar het is niks.

Tegen de middag ruikt hij het equivalent van everzwijnen  sahino de lavio blanco (ik ook, ze stinken als de pest). We horern heel goed, maar ze gaan telkens op de loop als we er bijna bij zijn. Door de dichte begroeiing, zie ik ze niet, ik hoor en ruik ze alleen.  Tijdens het middageten laat onze indiaan ploits zijn eten voor wat het is en schiet voorover gebogen en geruisloos door het woud. Het lijkt op de begroeiing op zijn maat gepland is of dat hij een lchaamsformaat heeft dat is aangepast aan het woud. Ik heb die verhoudingen duidelijk niet. Ditmaal heeft hij prijs en ik zie  een hele troep in snelvaarttrein voorbij flitsen tussen het groen. Daarna nog apen (mono lanudo en mono chorango). Dan voetsporen van een kaaiman.  Ondanks al zijn gedraai en gekeer vindt die indiaan feilloos zijn weg terug. Net zoals wij in een stad.

Op de terugweg 1 keer onderuit gegaan, mar de réflexen waren goed: niks vatsgepakt en de kamera is droog gebleven. Dat toestel heeft al veel meegemaakt in zijn jonge bestaan, mar hij is goed. Ik heb intussen al 3 gidsen gehad die gevraagd hebben om later mijn fotos op te sturen. Tegen 15.30u zijn we terug in de Lodge. We hebben dus 8 u gestapt, gekropen, geklommen en gegleden om een afstand van 10 km te overbruggen. Ben doodop. Achetraf vertelde de gids me dat ik tot op heden, van alle klanten die ze al gehad hebbe, het verst geraakt zijn op die wanderling. De meesten blijken halverwege al af te haken. Na een stortbadje en een glas Maracuja (passievruchten) gaat het opnieuz veel beter. Dan tonen ze een fotoreeks met foto´s die ze over de periode van een week in het woud gemaakt hebben met verborgen camera´s  (voor de eerste mal).  Mijn mond valt open: wilde honden, poema´s, herten, enz. Ze zijn nu bezig met het verwerken van de foto`s die ze gedurende 1 maand genomen hebben. Ze zijn er vast van overtuigd date r nog meer verrassingen zullen tevoorschijn komen.

In de tuin nog rap een Tangara mascarada en Chichico de manto dorado aapjes (Tamarin aapjes) getrokken en een mooie kikker (rana arbolica).

24-05-2009, 20:33 Geschreven door Mark Dillen  

Vanmorgen Zuid Amerika op zijn best. Ik moest om 7.30u klaar stqqn om naar het vliegveld te rijden voor een vlucht naar Coca in de Amazonia. Even later werd het 7.45u. Toen we effectief om 7.45u vertrokken, zei men mij dat het vliegtuig vervroegd was en dat het om 8u zou vertrekken. Ik slikte. Voor hen geen problem,  ze zouden het wel halen. Als gekken raasden ze door de hoofdstad en ik stond om 8.05u aan de incheckbalie. Daar zeiden ze. tiene suerte, llegamos a las 9.30u. Uiteindelijk zijn we om 9.45u opgestegen.  Omdat ik nergens Coca aangeduid zag staan, deed ik tyoch mar navraag of ik wel op het juiste vliegtuig zat. Dat was ook zo, maar de luchthaven van Coca was een dag voordien gesloten omdat ze de startbaan ging heraanleggen.  We werden dus afgeleid naar een andere locale luchthaven. Vandaar een geïmproviseerde auto- en een busrit extra en ik stond ik ongebeer op tijd op de typische Amazone-kano van 50 cm breed die me in 2u naar de Napo Lodge in het natuurreservaat van 980.000 hectaren zou brengen. Een kano voor mij alleen. Alles kwam dus effectief weer net op tijd op zijn pootjes terecht. Hoe ze het flikken weet ik nog steeds niet.

Veel vogels, spinnen, apen en slangen en vlinders gezien.  Naarmate we voprderen wordt de gigantisch brede rivier als maar smaller (het stuk dat bevaarbaar is – want oevers zie ik niet) en loopt de temperatuur en de luchtvochtigheid alsmaar op. Plots gaat het natuurgordijn open en kom ik aan in een grote mooie laguna (laguna de Añangu) met op de oevers de idyllische lodges van het Napu Wildlife Center. Die idianen hebben intussen al verschillende wereldprijzen gekregen, zowel voor het opzet, de uitbouw als de exploitative van het Center. Verbazingwekkend ecologisch: het afvalwater wordt natuurlijk gerecycleerd, de stroom komt van zonnenpanelen enz. Mijn lodge is een droom met een wijd uitzicht op de laguna. Het natuurlijk lawaai van de Amazonia is overdonderend.

24-05-2009, 20:31 Geschreven door Mark Dillen  

Vandaag voor de verandering nog eens goed vroeg opgestaan om in een roeiboot mangroves binnen te varen. Veel gote roggen en kleine haaien gezien. Daarna had de zeilboot de heel tour rond gemaakt en was ik terug aan het beginpunt. Vliegtuig op naar Quito. Ze zouden me daar komen ophalen. mar niemand te zien. Na een kwartier wachten, ben ik op zoek gegaan (me talle hebben en houden op mijn rug) naar een telefooncel en het agentschap even ter orde geroepen. Ging feilloos: 10 min later was de directrice present met 100 en 1 excuses.

De rest vd avond gebruikt om de weblog bij te tijpen.

24-05-2009, 20:30 Geschreven door Mark Dillen  

Gisterenavond een onwaarschijnlijk maar waar verhaal gehoord over de bewoners van de Galapagos eilanden in de jaren 30 van vorige eeuw. De actoren zijn Duisters. De eerste heette Ritter (een overtuigd aanhanger van Nietsche) en die wilde met zijn lief (niet zijn vrouw) Dora een nieuw leven startten op een afgelegen en idyllisch eiland. De twee families stellen zich aan elkaar voor en doen aan partnerruil. Ritter is overtuigd vegetariër en om zeker te zijn, trekt hij zowel bij hemzelf als bij zijn nieuwe vrouw alle tanden uit. Zo hebben ze later geen last van tandpijn en kunnen ze zeker geen vlees eten. Zij leidden vanaf 1932  op een van de Galapagos-eilanden een heel hard meer blijkbaar redelijk gelukkig leven. Dora doet na een tijd wel raar met een ezel, maar dat zijn maar details. Na verloop van enkele jaren komt zich daar een tweede Duits Koppel Wittmer vestigen en nog wat later een kompleet zotte Duiste madam (met 3 mannen!) die altijd naakt rondloopt en die zichzelf tot barones van het eiland bombardeert. Zij wil er een hotel voor superrijken bouwen en uitbaten. Het tussenstuk, met het bezoek van heel wat groten der aarde en de verdachte overlijdens/moorden  sla ik over. De verhalen (neergescrheven door de overlevenden) lopen namelijk zo´n beetje uiteen. Vast staat dat nagenoeg iedereen vermoord is geworden. Een reële thriller die destijds de wereldpers haalde. Ik vraag me af of grootva of grootmoe zich dat nog herinneren. Mevrouw Wittmer heeft de nachtmerrie overleeft en is heelhuids teruig in Duitsland geraakt. Ze heeft er een boek over geschreven, uiteraard met haar versie. In de tweede WO is zij overleden in een bombardement.

Vanmorgen vroeg Isla Santiago bezocht. Veel vogels en dieren gezien. Voor een keer eens een opsomming:  whimbril, stilt, lava heron, american oyster cátcher, yellow warber, blue heron, enz. Dan nog eens gaan snorkelen in een baai. Omdat ik voriger keer zo´n kou had gekregen, had ik nu een zwemvest aangetrokken. De gids had gezegd dat we een bepaald stuk strand en zeestrook moesten mijden, want dat was het territorium van een zeeleeuwfamilie. En het mannetje ( een gust van een par 100 kilo) dult geen rivalen in zijn kiekenkot.  Hup ik weg en ik zie de klassieke vissen en dan merk ik dat op zo´n 10 m onder mij 2 jonge haajen op de bodem liggen te slapen. Eerst schrik ik, maar dan zwem ik rustig verder. Dat dacht ik althans. Want er steekt plots een sterke stroming op die mij richting volle zee duwt. Ik zwem uit alle kracht en ik blijk mooi boven de haajen te blijven spartelen. Op de duur word ik moe, heel moe en plots besef ik dat goede zwemmers op die manier aan hun eind kunnen komen: als de naft op is ga je onverbiddellijk onder en kan je naast de haajen gaan liggen. Gelukkig had ik die zwemvest aan. Dan dacht ik weer aan de zeeleeuw met de jaloerse macho met zijn 10tallen embras. Enfin, een half uur later ben ik op het juiste deel van het strand geraakt. Steendood. Na mij heb ik ook anderen in dezelfde toestand zien aanspoelen. De haajen bleven rustig doorslapen. De zeestroming werkte duidelijk alleen aan de oppervlakte.

´s Namiddags ben ik niet gaan snorkelen. Ik had niet veel zin en ik was nog niet goed bekomen. Dan maar een vulkaantje beklommen op Isla Bartolome met een mooi uitzicht op een baai. Prachtig zicht. Blijkt dat daar een deel van de film Master and Commander is opgenomen. Die Britten weten toch ook steeds de geode plekjes te vinden! Terug op de boot

24-05-2009, 20:29 Geschreven door Mark Dillen  

21-05-2009, 02:16 Geschreven door Mark Dillen  

21-05-2009, 02:03 Geschreven door Mark Dillen  

De hele nacht gevaren en vanmorgen aangekomen op Isla Floreana. Om 5.30u opgestaan om naar de zeeschildpadden te gaan kijken als ze onderweg zijn van hun eierenwerpsel (150 stuks) naar de zee. We waren te laat. Om 6u waren ze allemaal al terug in zee. Ik kon wel hun slepende voetsporen zien op het strand. van de zee naar een kuil ( waar ze hun eieren leggen) en daarna terug naar zee. Dan maar naar de flamingo´s. Indrukwekkend. Iedreen werd er stil van. Voorasl omdat elk dier in het water staat met zijn perfect speigelbeeld onder zich.

Dan gaan snorkelen. Vissen en og eens vissen: donkerpurper met kalgeel, groen/geel, bruin met gele spikkels enz. Ik heb de wetenschappelijke namen achteraf genoteerd. Op de bodem (20m diep) een zeeschildpad gezien. Net op het goede moment schoot ze in actie en is ze voor mijn neus statig voorbij gezwommen. Opnieuw verrast door de snelheid waarmee die beesten zwemmen. Veel te lang in het water gebleven. Omdat ik tg de zon een T-shirt aanhou, was ik bevroren. Ben op de boot onder een warme douche gan staan om terug op temp te komen. Het was buiten nochtans meer dan 30 gr C.

Eigenlijk vind ik het leven op zo´n luxe zeilboot prachtig. Het wiebelen is een tweede natuur geworden. Ik sta er niet meer bij stil. En al het werk wordt door anderen gedaan. In de namiddag op het dek gebleven tot de zon onderging. Iedereen zat te wachten op grote oceaanmonsters. Niets. Na zonsondergang naar mijn hut getrokken voor een douche en om wat op te ruimen. Toen ik terug aan dek kwam, bleek er een walvishaai gepasseerd te zijn. Dat is een beest van 17-18m lang en 2m diameter. Een kleine duikboot zeg maar. Ik heb hem gemist. Ne mens kan neit alles hebben. Bovendien denk ik dat zij die op hetdek waren, in de schijnwerper van de boot alleen een heel groot silhouet gezien hebben. Het was immers donker.

21-05-2009, 01:53 Geschreven door Mark Dillen  

21-05-2009, 01:35 Geschreven door Mark Dillen  

21-05-2009, 01:21 Geschreven door Mark Dillen  

21-05-2009, 01:04 Geschreven door Mark Dillen  

21-05-2009, 00:50 Geschreven door Mark Dillen  

Terug inde bewoonde wereld met internet verbinding.
Een lange rit gemaakt: 350 km heen en 350 km terug naar het Bosque Pteroficado. Het gaat om versteende bomen van zo`n 60 mln jaren oud. Die zij omgevallen en onmiddellijk bedolven met rommel. Bij gebrek aan CO2 zijn ze niet vergaan mar gewoon versteend. Wetenschappers denken dat de meteorietinslag in de golf van Mexico, die ook de dino`s de nek heeft omgedraaid, ook hiervoor verantwoordelijk is geweest. De blast heeft de bomene ontworteld en het puin dat naderhand neersloeg sloot alles zuurstofvrij af. Curieus is dat dezelfde bomen vandaag nog steeds in dat bos groeien. Het zijn net als toen gusten van makkelijk 60 m hoog. Je kan ze makkelijk herkennen want net als toen hebben ook de huidige exemplaren hun jaarringen aan de buitenkant van de schors, niet aan de binnenkant in het hout.
Het woud zit bqrstens vol vogels, giftige kikkers (zoals destijds bij de brillenwinkel Verhelst), vlinders en salamanders de ene al mooier dan de andere. Trekken is zelfs met mijn refelxcamera zeeer moeilijk: die beestjes zijn allemaal hyperkinetisch.

Vanavond eens tijd genomen om naar  de steernhemel te kijken: een pikzwarte hemel vol met duizenden glinsterende sterren en een melkweg alsof iemand een fles melk heeft omgestoten. De Osso Mayor ( de grote Beer) was makkelijk te vinden. Van de anderen kende ik alleen het fameuze zuiderkruis. Dat sterrenbeeld heeft destijds de Spanjaarden flink geholpen bij de conquista.  Het feit dat zij regelmatig met het kruisteken zwaaiden (vooral als ze meer goud wilden), versterkte bij de Inca´s de idee dat de Spanjaarden goede connecties moesten hebben met de goden. Het Zuiderkruis is wel kleier dan ik dacht.

21-05-2009, 00:23 Geschreven door Mark Dillen