Mijn laatste dag is nog goed gevuld.
Eerst postzegels gaan kopen voor mijn vader. Ik weet intussen dat er in de buurt van mijn hotel een postkantoor is en aan de deur hangt een grote poster met reklame voor postzegelverzamelaars: 'het is nooit te laat om te beginnen' staat er in koeien van letters op.  Toch ben ik op mijn hoede. Ik heb voor alle zekerheid een hele voormiddag uitgetrokken voor deze expeditie.
En het was van dat. 'Ja, wij hebben zo'n acties, maar ik heb die postzegels hier niet, zegt de postbediende poeslief. En als volleerde postmadam geeft ze me een folder met de adressen van ALLE postkantoren van Quito. Een heel blad vol, maar ja er wonen dan ook 13 mln mensen in de hoofdstad. Ze duidt me aan waar het hoofdkantoor is. Uiteraard helemaal aan de andere kant van de stad. Ik ben een uur onderweg geweest. 'Juist' zeggen ze me daar 'maar dat was tot twee maand geleden. Je moet daarvoor op een ander adres zijn'.  Ik vraag hem of hij het zeker weet en of we misschien toch best eerst even bellen om me de rit te besparen. No, no de seguro. Goed ikke weer op pad. Ik vind postkantoor nummer drie binnen het uur. Daar zeggen ze 'Juist, maar dat was tot vorige maand. Je moet 3  'cuadras' (straatblokken) verder zijn. We gaan er op vooruit. Het wordt warmer en warmer, dacht ik. Ik welgezind drie straten verder. Maar ik vind niets. Ik klamp iemand aan waarvan ik het gevoel heb dat hij een verzamelaar was: ik bedoel zo'n fijn persoontje - geen bouwvakker of sumoworstelaar. En bingo, het was er een postzegelverzamelaar. Die man gaat met mij op weg en samen belanden we uiteindelijk .... terug in postkantoor nr 3. De hele uitleg opnieuw. Dan bleek dat ik het woord 'cuadras' verward had met 'cuartos'.  En cuartos zijn huizen. Mijn fout uiteraard. Ik vat opnieuw moed en sta binnen de 3 seconden voor het bewuste huis. Maar aan de deur hangt een papier: 'wij zijn verhuisd, gelieve u te wenden tot het postkantoor ..... nummer 1! Dan voel ik de grond onder mijn voeten wegzakken. Het was intussen 11.10u geworden en ik zag het gebeuren: binnen 50 minuten gaan de kantoren dicht tot vanavond 17u. Maar dan ben ik onderweg naar de luchthaven. Plots merk ik, door het gefumeerd glas heen, enige beweging binnen. Ik duw tegen de deur en die gaat vanzelf open. En het wonder geschiedt opnieuw: binnenin floreert een volledig uitgerust Postkantoor Eerste Klasse. Het enige verschil met een normaal kantoor zijn de vele kartonnen dozen. Ze waren de verhuis aan het voorbereiden, maar ze hadden 'een beetje' vertraging. Net voor sluitingsuur sta ik terug op straat mét postzegels! Oef.

Dan terug naar het antieke stadscentrum voor de laatste punten van het programma. Een ervan is nog wat fotootjes te trekken. Ik doe dat de laatste dag. Foto's trekken in een stad is so wie so immers erg moeilijk, omdat men de stad onvoldoende kent om te weten waar je de meest representatieve kiekjes kan maken. Om dat te omzeilen, ga ik tijdens de vorige dagen in de klassieke toeristische kijkboeken loeren welke foto's ze daar gepubliceerd hebben. Als je al enkele dagen in de stad rondloopt, kan je zo achterhalen vanuit welke straat en hoek ze de foto genomen hebben. En met dat lijstje trek ik er dan op uit.  Alles verliep prima en sneller dan ik gepland had.

Dan nog even gaan eten in 'La casa de mi abuela' met de huisbazin die zo graag een klapke doet. Het was weer van dat. Ik was de enige klant, ik moest gaan zitten en alle verhalen vertellen. Pas na een half uur kwam de menukaart en de vraag wat ik wilde eten. Het was intussen 14u en ik moest dan nog beginnen met de bestelling. Enfin om 15.30u ben ik, na een heerlijke maaltijd, een digestiefje en een handkus, zonder kleerscheuren buiten geraakt. Dan met slepende voeten naar mijn Hostal La Rábida om in te pakken en van alle personeel afscheid te nemen.

Mijn gids verscheen op tijd om afscheid te nemen. Op zijn vraag of alles OK was, antwoordde ik 'neen. Ik vind dat je me gisteren teveel hebt laten betalen voor de trip naar de veemarkt'. Ik rekende even voor en kwam tot de slotsom dat ik 40 $ teveel betaald had (in de hoop er 20$ effectief te krijgen). Na wat luchtverplaatsing vond mijn gids plots een mooi compromis: we delen het verschil in twee. Na wat gezucht en gesteun heb ik dan gedaan alsof ik de ziel van mijn moeder verkocht en ik heb toegegeven. Na een bezoek aan een geldautomaat (want geen enkele ecuadoriaan heeft meer dan 10 $ op zak), was de zaak beklonken. Hij fier en ik tevreden. Dan heb ik hem nog mijn Footprints reisboek verkocht voor 20$. In de luchthaven moest ik tot slot nog 47$ luchthaventaks betalen om het land te mogen verlaten. Ik was het eigenlijk rats vergeten na 5 weken rondtoeren. Met 10$ aan wisselgeld dat ik als volleerde Ecuadoriaan op zak had en het geld dat ik net had terugverdiend, kon ik mijn laatste betaling doen.

Bij de inscheping vroeg ik natuurlijk naar een zitplaats aan de nooduitgang. Geen probleem, ze gingen daar voor zorgen. Het was Lista 19 (rij 19). Ik mocht zelfs nog kiezen waar ik wilde zitten. Ik zei 'naast het wandelpad'. Alles leek ok, maar het was zo niet. Bleek dat er ter hoogte van de vleugels 2 nooduitgangen waren: rij 19 én rij 20. Rij 19 had wel een nooddeur maar geen extra beenruimte. Dat kwam omdat ervoor een extra toilet gebouwd was. Rij 20 daarentegen had wel extra beenruimte. Ik zat op rij 19 en met de wand voor mij was ik nog slechter af dan op een gewone rijstoel, want ik kon mijn voeten niet onder de zetel van mijn voorganger steken. Ik ben dan maar  gaan bidden en smeken bij de kleinste airhostess. En zie, het wonder gebeurde weer: ik kreeg een plaats op rij 20 in het midden van het vliegtuig. Zoals ik vreesde duurde mijn geluk maar even, want daar verscheen plots de passagier met een ticket voor de stoel van rij 20. Die man ziet mij zitten, aarzelt en gaat ervan uit dat ik geen Spaans versta. Hij draait zich om, om hulp te vragen aan een air hostess: het kleintje! Ze deed haar job perfect en wekte in haar mooiste Spaans zijn medelijden op voor mijn ongelOOOOOfelijk lange benen. Ik heb die nacht relatief goed geslapen.

Waizainergeroakt.

15-06-2009, 14:39 Geschreven door Mark Dillen