Stralend weer vandaag. Ik loop hier om 9u ´s morgens in een T-shirt rond, het is 20 gr. Celsius wel te verstaan. Vandaag is het museumdag. Om het eerste museum te vinden heb ik 1u nodig gehad. Het adres bestond uit de naam van twee elkaar kruisende straten. UIteindelijk bleek het museum een ruimte op de tweede verdieping van de universiteit die op dat adres gevestigd was. Het duurt wel even alvorens je als toerist de drempelvrees overwint om een unif zomaar binnen te stappen en op zoek te gaan naar een museum! Maar het loonde de moeite. Het volgende was het Museo Nacional. Goed maar de helft (de goudafdeling) was gesloten wegens werken.
Ik zit terug in het PV continent= het continent van de permanente verwondering.
Bij de incheck bij LAN (Lan is een Chileense Luchtvaartmaatschappij) begon het al: geen plaats aan de exit. Eens in het vliegtuig heb ik de kleinste stewardess aangeklampt ( kwestie van mijn woorden wat meer indruk te geven) en in mijn beste spaans mijn beklag gemaakt dat het "inhumano was" en zo. En hops, 15 min later had ik wel een plaats aan de exit met een zee van beenruimte. Heb overigens vrij goed geslapen: dat neksteuntje doet wonderen. Nog een voorbeeld: tijdens de vlucht bevinden we ons op 12 km hoogte en het is buiten -47gr. We dalen naar 3,5 km en de temperatuur is al gestegen tot plus 15 gr (om 4 u ´s morgens). Nog een voorbeeld: ik boek eigenlijk een vlucht naar Quito, dat staat ook zo op mijn ticket. In de luchthaven van Madrid klopt de vluchtnr nog wel, maar de bestemming al niet meer : is Guayaquil geworden. Dat is nog een faire deal: het vluchtnr is nog OK, Guayaquil ligt ook in Ecuador en de checkin computer aanvaardt mijn ticket. Had ik geweten dat we in de realiteit eerst VERDER zouden vliegen om daarna terug te keren, dan had ik mijn reisprogramma wel anders georganiseerd, maar soit. Aangekomen in Guayaquil, vind ik geen vlucht naar Quito. Na wat zoek- en vraagwerk blijkt dat ik een vlucht moet nemen naar Miami! Een normaal mens zou van minder beginnen zweten, want je moet ze allemaal maar geloven op hun woord. Ik denk: ja wadde, nu ben ik al meer dan 12u onderweg maar de naam van mijn bestemming heb ik nog steeds nergens zien verschijnen. Ik begrijp niet hoe ze het klaar spelen om alles zo ingewikkeld te maken. Laat ons hopen dat mijn bagage slim genoeg is om al die capriolen te volgen.
Tussen haakjes: In Guayaquil is het om 5 u ´s morgens al 25 gr C. Wat moet dat hier overdag zijn in de mangroves, vergeven vd malaria mosquitos. Goed dat ik dat stuk van het land, na lang aarzelen, van mijn programma geschrapt heb!
Uiteindelijk gebeurt opnieuw zo´n Zuid-Amerikaans wonder: het vliegtuig landt precies op tijd (hallo NMBS) en mijn bagage rolt bij de eerste van de band. Dan ging allemaal zo snel dat ik in de aankomsthal stond vooraleer de dame die me kwam ophalen het kaartje met mijn naam had boven gehaald. Ik stond daar mooi te geelogen. Op den duur pakte in mijn gsm en die bleek, tegen alle verwachtingen in, wel te werken. Ik bel mijn reisbureau op en wat zegt de operator? "Dat nummer is fout". Slik. Ik met al mijn bagage in de hand en op de rug naar een agent met de vraag om mij te helpen. Hij kon het niet want hij wist evenmin welke cijfers ik moest laten en vallen en welke ik in de plaats moesten tikken. Enfin het tumult werd groter en luider, voldoende om de aandacht te trekken van mijn chauffeuse. Opnieuw alles geregeld. No te preocupes!
Hotel is prima en ... tot op heden nog steegs geen buikloop. Ook een wonder.
Quiro ligt op 2.850m hoogte. Een stevige start en ik voel het: wat hoofdpijn en kortademig. Het stadsbezoek blijft dus beperkt tot kerken en kloosters. De rest is dicht wegens maandag. In de kerk La Merced de verrassing van mijn leven meegemaakt. Om rustig mijn gids te kunnen raadplegen, installeer ik me in die kerk. Plots komt er iemand me zeggen dat een duif op mijn kleren heeft gepoept. Ik voel letterlijk en figuurlijk nattigheid want ik heb geen duif in de kerk gezien. Ik weiger hun hulp, ik pak mijn rugzak op en loop naar buiten. Daar zijn bouwvakkers aan het werk. Ik vraag of ik hun water mag gebruiken. Dan realiseer ik me dat ik mijn hemd zou moeten uitdoen, mijn rugzak met camera zou moeten neerzetten en loslaten. Niet doen dacht ik en ik loop door. Maar een vrouw (duidelijk zijn hulpje) biedt al te gewillig een doek aan en troont me mee naar een plaats waar ze water kunnen geven. Dan heb ik me omgedraaid en heb een taxi geroepen. In het hotel aangekomen, bleek het om een bruin goedje te gaan dat rook zoals mayonnaise. Heb alles laten wassen en gedaan. Oef!
´s Avonds is Emilia opgedaagd. Daar heb ik vorig jaar enkele uren mee samen gereist in Peru. Ze had me uitgenodigd om een koffie te gaan drinken. Heb haar geantwoord dat ik un hambre canino had, en dat ik haar dan wel uitnodigde om iets te gaan eten. Ze heeft me meegenomen naar een restaurant boven op een vd heuvels rond Quito. Quito bij nacht is een prachtig zicht. Uiteindelijk heeft ze de rekening dan toch betaald. Ik heb hard gezweet. Over politiek praten in het Spaans valt nogal zwaar uit.
Geslapen als een roos en gedroomd van bruine mayonnaise.
