Ik ga de Galapagos eilanden bezoeken met een grote zeilboot: Sagitta genaamd. Schitterende boot, prachtige kajuit en mijn bed is voldoende lang. Weer een droom in vervulling. Er staat flink wat deining op de Pacific, ik kan me amper overeind houde, maar ik word net niet misselijk. Andere passagiers wel. Die namiddag het eerste eiland aangedaan (Seymour). Het stik daar van enorme fregatvogels, zeeleeuwen, albatrossen, salamanders, blauwvoetvogels enz. En blijven allemaal rustig zitten. Je mag ze benaderen tot op 2 m. De mannelijke fregatvogels zijn enorme beesten, met een velugelwijdte van zeker 1,5 m. De mannetjes kunnen een knalrode keelzak opblazen tot een enorm volume. Ze eten vis en ze vangen die door hoog vanuit de lucht als een Stuka het water in te duiken, meters diep. Effen daarna komen ze terug aan de oppervlakte met een vis in hun bek en vliegen ze terug weg. Indrukwekkend. De blauwvoeten hebben effectief azuurbaluwe voeten en ze stappen ermee als ze grote platvoeten hebben. Gek om zien. Vandaag ook al een walvsije (5 m) gezien. Die beesten zwemmen veel rapper dan ik vermoedde.
´s Avonds wordt het anker gelicht (een hels kabaal) en vertrekken we voor een nacht varen naar het volgende eiland. De zee deint vervaarlijk. Ik kan niet meer overeind blijven staan. Op het avondeten ontrbaken al 6 mensen van de 16. Ik had alleen weer grote honger. De aneder gasten vallen mee: 6 britten, 3 US, 1 Nicaragua, 2 Zwitsers, 2 Nl. Allemaal sympatieke mensen.
Vanmorgen nog eens naar een woudreservaat geweest om vogeltjes te bekijken. W e waren ofwel te laat (vogeltjes bekijken betekent vroeg opstaan en mijn gids was verloren gereden, had zich bovendien vastgereden in de modder, ik moest duwen en kreeg natuurlijk een flinke douche modder over me heen als hij de wielen liet draaien - enfin toestanden die in Zuid Amerika alledaags zijn), ofwel te vroeg (want er was nog niet voldoende zon, dus weinig insecten , dus weinig volgels). Alle inspanningen en modderspatten loonden echter de moeite. Ik ben op een jonge arend gebotst die niet kon/wilde wegvliegen. Ik heb dan ook enkele prachtige close-ups kunnen nemen, o.a. van zijn opengesperde vlijmscherpe bek (bij momenten vreesde ik voor een uithaal). Intussen weet ik dat zijn mondje, tongetje en keelgat heel proper waren en er licht roos uitzien. Een tandarts zal van hem niet rijk worden.
Ik wist dat mijn gids alle begrip van tijd verliest als hij volgeltjes ziet. Ik hield het uur goed in het oog want ik moest op 17u in Cuenca een vlucht naar Quito nemen, om morgen naar de Galapagos te vertrekken. Om 11u zijn we kunnen vertrekken in het woud. Dan de weg terug vinden (er is immers niets aangeduid), de bospaden zijn verschrikkelijk (met veel diepe putten vol modder). Enfin na wat vergeefse pogingen vinden we de hoofdbaan terug. Dan heeft die gids 4u aan een stuk gereden om de 250 km naar Cuenca te overbruggen. Op vele plaatsen was de asfalt gewoon weg geblazen door aardverschuivingen (derumbes) en moeten we door de modder slibberen. Verderop zijn ze aan de weg aan het werken en moet alle verkeer (beide richtingen) op een baanvak, enz. Gelukkig dat ik voldoende extra tijd had ingecalculeerd of ik had naar mijn vlucht kunnen fluiten. In de luchthaven nog net tijd gehad om iets te eten. Ik zie Lomo op de menu staan en ik bestel het. Maar in Cuenca gebruiken ze voor ALLES een verkleinwoord. Ik hoor de ober zeggen "Lomito" terwijl hij noteert. Ik ben recht gestaan en heb gevraagd hoe groot ik dan wel moet worden om een lomo te krijgen. Die ober kromp in elkaar en vroeg dan of ik misschien een lomo de un libra (500 gr) wilde. Enfin hij kon er achteraf mee lachen. De winkeljuffrouw in de schoenwinkel in Morstel niet, Nicole was toen zwaar affronteerd omdat ik toen mijn voet op de toog had gezet en gevraagd had vanaf welke schoengrootte zij van een "maat" sprak ipv een "maatje".
De vlucht van Cuenca naar Quito had vertraging omdat er in Quito een wolkbreuk was losgebarsten meet veel hagel. Er lag zo´n 40 cm hagel in de straten in het NW van de hoofdstad. Gevolg was dat de mensen de deuren van hun auto niet open kregen. Mensen werden via brandladders door de busraampjes ontzet. Net als in Perú is alles hier in ´t groot.
Terug inde bewoonde wereld met internet verbinding. Een lange rit gemaakt: 350 km heen en 350 km terug naar het Bosque Pteroficado. Het gaat om versteende bomen van zo`n 60 mln jaren oud. Die zij omgevallen en onmiddellijk bedolven met rommel. Bij gebrek aan CO2 zijn ze niet vergaan mar gewoon versteend. Wetenschappers denken dat de meteorietinslag in de golf van Mexico, die ook de dino`s de nek heeft omgedraaid, ook hiervoor verantwoordelijk is geweest. De blast heeft de bomene ontworteld en het puin dat naderhand neersloeg sloot alles zuurstofvrij af. Curieus is dat dezelfde bomen vandaag nog steeds in dat bos groeien. Het zijn net als toen gusten van makkelijk 60 m hoog. Je kan ze makkelijk herkennen want net als toen hebben ook de huidige exemplaren hun jaarringen aan de buitenkant van de schors, niet aan de binnenkant in het hout. Het woud zit bqrstens vol vogels, giftige kikkers (zoals destijds bij de brillenwinkel Verhelst), vlinders en salamanders de ene al mooier dan de andere. Trekken is zelfs met mijn refelxcamera zeeer moeilijk: die beestjes zijn allemaal hyperkinetisch.
Vanavond eens tijd genomen om naar de steernhemel te kijken: een pikzwarte hemel vol met duizenden glinsterende sterren en een melkweg alsof iemand een fles melk heeft omgestoten. De Osso Mayor ( de grote Beer) was makkelijk te vinden. Van de anderen kende ik alleen het fameuze zuiderkruis. Dat sterrenbeeld heeft destijds de Spanjaarden flink geholpen bij de conquista. Het feit dat zij regelmatig met het kruisteken zwaaiden (vooral als ze meer goud wilden), versterkte bij de Inca´s de idee dat de Spanjaarden goede connecties moesten hebben met de goden. Het Zuiderkruis is wel kleier dan ik dacht.
