Laatste volledige dag in Ecuador. Om het ritme erin te houden vanmorgen om 5u opgestaan. Dan was ik op tijd voor de veemarkt in Sangolquí. In de vijf weken rondreizen was ik namelijk telkens op de verkeerde dag op de goede plaats. Ofwel had de markt gisteren plaats gehad of ging ze morgen doorgaan, maar nooit op de dag dat ik daar was. Dit was mijn laatste kans. Alles verliep (redelijk) vlot en om 7 uur was ik ter plaatse. Het was een markt zoals ik me kan inbeelden dat zij bij ons 100 jaar geleden ook doorging: alle beesten gestresseerd omdat ze uit hun stal gehaald waren en met veel kloppen, duwen en stampen op en af de camionettes gesleurd werden. En dat alles op een modderige wei. In de kortste keren was dat een brij van stalmest, urine en slijk. Jongens, jongens toch. Gaia zou dit niet overleven.
Daarna met de Teleferico naar 4.100 m hoogte met een winderig en mooi zicht op Quito. Uiteraard is het geen teleferiek om een hoogteverschil van 4.100m te overbruggen. Want Quito (begane grond) ligt al op 2.800 m hoogte. Desalniettemin toch serieus hoogteverschil van 1.300 m om zo bom knots te overbruggen. Maar geen probleem alles ging goed en het zicht was prachtig.
Vanavond ga ik met Emilia eten: Zij is de vrouw die me het reisagentschap aan de hand gedaan heeft waarmee ik de reis georganiseerd heb.
Dat was het. Ik kan niet geloven dat 5 weken voorbij zijn.
Gisterenqvond 29 mei kwam na alle warmwaterperikelen terug aan in mijn vertrouwd hotelletje in Quito, mijn hub zo te zeggen. Een heel gezellig familie hotel, waar al het personeel mij intussen al goed kent. Ik kreeg deze maal kamer 7. Net als in Perú is het eerste wat ik doe, de warmwaterkraan open draaien. Ten eerste omdat je nooit weet welke kraan warm en welke koud water zal geven. Er staat mestal niets opde kranen aangeduid en al ser toch iets aangeduid is, wild at niet zeggen dat de loodgieter de connecties correct heeft gemaakt. Het is maw al verschillende malen gebeurd dat na enig zoekwerk (zie verder) de warmwaterkraan koud water produceert en omgekeerd. Bovendien moet er altijd enkele minuten (wat een waterverspilling) water lopen om te weten welke kraan warm em welke koud water levert: in het begin leveren ze beiden immers koud water. Om zo weinig mogelijk water en tijd te verliezen, draai ik steeds beide kranen tegelijk open. Als ik na zo´n 5 minuten terugkom en 1 van beide kranen dicht draai weet ik onmiddellijk hoe de buizen in die kamer zijn aangesloten. Wreed ingewikkeld, maar zo gaat dat hier.
Heel de uitleg om te zeggen dat ik na 5 min nog steeds ijskoud water had. Ik draai een kraan dicht en wat blijkt? Er kwam helemaal geen water uit de warmwaterkraan. In Zuid Amerika zucht je hiervoor niet. Ik dacht alleen : he, we gaan erop vooruit. Want nu kunnen ze me aan de receptie niet vertellen dat het koud water wel warm is. Dit wordt spannend.Aan de receptie even vriendelijk als altijd. Ze gingen onmiddellijk iemand sturen om dat te regelen. Terug naar de kamer, nieuwe test, zelfde resultaat : geen water. Ikke terug naar de receptie. Toen was het groot alarm. Alle troepen, inclusief de grote baas van het etablissement (maar niet de loodgieter uiteraard), werden gemobiliseerd. Een Spaanse luchtverplaatsing van jewelste. Ik kreeg er geen woord tussen, maar zij kregen ook geen water uit de warmwaterkraan. Ik dacht bij mezelf: als er alleen in mijn kamer water uit de koudwaterkraan komt en niet uit de warmwaterkraan, wil dat zeggen dat er ergens in mijn kamer een dienstkraan per ongeluk is dicht gedraaid door een overijverige poetsvrouw. Mar ik ga die kraan niet zoeken. Wait and see. Toen de zuurstof in de lucht van mijn kamer was opgebruikt, viel de discussie stil, zoals een balon die leeg loopt. El dueño schraapte zijn keel en besliste dat ik een upgrade kreeg. Iedereen tevreden, ook de kranen in kamer 7.
Vanmorgen de stad Quito ingetrokken met behulp van het openbaar vervoer. Het werkt hier verdorie beter dan in België en een standaardrit kost maar 0,25 dollarcent. Daar kunnen ze in België nog een puntje aan zuigen. Nog wat musea gedaan en dan tegen 13.30u terug want om 14u ging het gebeuren: maistos. Gisteren had de kokkin nog geprobeerd om er 15u van te maken, maar ik vond dat nogal laat voor een middagmaal en bovendien kwam ik daarna in tijdnood want de musea sluiten hier om 16.30u. Dus akkoord voor 14u. Alles lijkt OK, maar niets minder dan dat. Ik verschijn daar om 13.30u en stel vast dat in de keuken geen levende ziel te bespeuren valt. Om 14u ook niet. Ik ga bij de receptie poolshoogte nemen. Het antwoord is no te preocupes (maak je geen zorgen), de kokkin komt zo en zij heeft alles al bereid. De kokkin is opgedaagd om 14.15u alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Binnen de 30 min zou alles klaar zijn. Ik hoor in de keuken heel veel lawaai (da´s hier een goed teken, maar dat betekent ookwel dat ze nog moet beginnen koken!). Intussen tikt de klok en ik zie mijn dagprogramma weg smelten. Vragen hoever ze ermee staat, helpt niet. Ze antwoordt gewoon: in enkele luttele minuutjes is het klaar. Hoeveel seconden er hier in een minuut zitten, zal ik nooit verstaan, maar pas tegen 15.10u verschijnt de maaltijd. Alle stress verdwijnt echter op slag. Ze verschijnt met een bord met daarop twee opengevouwen bladeren (iets als kleine bananenbladeren) in de vorm van bootjes met in elk een vis die drijft in een dikke smeuïge pap van banaan en van geheime dinges (ze wil me niet vertellen wat) en een potje wreed pikante saus. Ik heb die twee bootjes opgesmikkeld. Meer kreeg ik niet binnen. Het was immers stevige kost (pesado zoals ze hier zeggen). Daarna vliegensvlug terug naar de oude stad naar mijn museum. Ik had weer geluk. De openingsuren waren verlaat. Alles viel weer op zijn pootjes. No te preocupes.
Achteraf bekeken, had ik me laten vangen aan de kokkin. Ik dacht dat ik haar schema had doen opschuiven van 15u naar 14u. Neen, zij nam mij gewoon in het ootje. Voor haar bleef de etenstijd 15u en daar wilde zij niets veranderen. Om mij gerust te stellen, maakte ze een akkoord voor 14 u, maar dat was dan om met de kokkerellen te beginnen!
Vanmorgen nog steeds geen warm water. Intussen was de houtkachel ook uit gegaan. Stif koet dus. Ik heb dan maar beperkt tot een kattewas. Bij de receptie vroegen ze me met een serieus gezicht of het water nu warmer was. Ik heb hem geantwoord dat ik me beperkt heb tot een lavada de gato (een kattewas). Ze konden ermeelachen.
Daarna nog verder naar het Noorden gereden naar Tulcán, op 25 km van de grens met Colombia. Dat ik de grens aan het naderen was, bleek duidelijk uit het aantal militairen dat ik tegenkwam en de veelvuldige wegcontroles (om de drugssmokkel tegen te gaan). Maar ik had geen probleem, ik zag er ondanks alles proper en braaf uit en ik mocht altijd zonder problemen door. Tulcán is bekend om zijn kerkhof. In plaats van de plaatselijke cypressplantjes klein te houden en te knippen als kleine en grotere haagjes, heeft ene Jose Franco in 1936 het idee opgevat om deze snel groeiende haagsoort te laten uitgroeien tot echte bomen van meerdere meters hoog en/of breed en ze dan te snoeien in alle mogelijke vormen en in bas-reliëf: vogels, mensen, triomfbogen enz. Een heel kerkhof vol. Heel mooi gedaan. Omdat de haagsoort snel groeit, betekent dat een eindeloos snoeiwerk. Ze hebben daar dan ook wat mensen in dienst. De verantwoordelijke van het hele gedoe is de zoon van.
Vanaf rijden we terug naar Quito. Onderweg heb ik verschillende vrachtwagens gezien met enorme opliggers, meters hoog en lang volgestapeld met enorme boomstammen. Als zo´n lading ooit loskomt, staat dat de volgende morgen in de krant. Want dan zullen er tientallen auto´s gewoon platgewalst zijn. Telkens als ik zo´n transport zie, bloedt mijn hart omdat ik dan met de neus op de harde realiteit wordt gedrukt. Ecuador vernietigt zonder stoppen al 25 jaar zijn oerwoudrijkdom. Eerst voor de bomen (waardoor het oerwoud op de noordwestelijke kust intussen al ongeveer helemaal opgesoupeerd is. Intussen hebben de multinationals nu ook ontdekt dat de ondergrond van het oerwoud vol met kostbare mineralen en olie zit. Kortom het zit er bovenarms op mety sommige indianenstammen. En wij in de Westerse wereld maar consumeren en weggooien. Ik word er mottig van.
Het laatste typische gerecht van Ecuador maitos heb ik nog niet kunnen eten. Het gaat om vis met banaan en kruiden in lekker geurende bladeren gewikkeld (een beetje zoals alu folie, maar beter). Ik had een adres gekregenwaar ik het in Quito zou kunnen eten. Toen ik er ´s avonds met een taxi naar toe wilde, zei de taximan mij (nadat we al goed op weg waren uiteraard), dat die wijk wel erg gevaarlijk was en dat hij het me ten stelligste afraadde. Ik ben maar teruggedraaid en de man zo betaald. Ik heb in het hotel mijn verhaal verteld. De kokkin (een lieve grote negerin) heeft me beloofd om het morgenmiddag voor mij alleen (daarom in het geniep ´s middags) klaar te maken. Wat Spaans allemaal kan doen. We zullen morgen zien wat er van komt, want intussen heeft de bazin van het hotel door dat er onorthodoxe dingen staan te gebeuren
Verder doorgereden naar het Noorden van Ecuador, naar Reserva Ecológica El Angel. Dat reservaat ligt op 3.400 4.700 m hoogte en is nu nog zo´n 18.000 ha groot. Honderd jaar geleden was dat 60.000 ha., maar toen was het nog gen reservaat. Het is in feite een grote spons die enorme hoeveelheden water absorbeert en vasthoudt. De grond krijg je dan ook amper te zien. Alles is bedekt om een heel dikke sponsachtige groene moslaag. Bij elke stap zak je daar makkelijk 10 cm diep in. Als je achterom kijkt, zijn je voetsporen zo verdwenen: de spons neemt terug zijn initiële vorm aan. Daarom krijg je daar een paar rubberen laarzen. Ze hadden zelfs mijn maat!
Er groeien dan ook speciale planten die men nergens anders vindt. Zoals de Frailejón. Een sort vetplant met lange smalle bladeren die met zachte fluweel bedekt zijn. Naarmate ze groeien sterven de onderste bladeren af en ontstaat geleidelijk een stam zoals van een palmboom. Ik heb exemplaren gezien van 3 meter hoog. Er groeien ook polylepsis bomen. Die verversen hun schors continu om te vermijden dat epiphieten, zoals bromelia´s, en zwammen op hun takken zouden kunnen gedijen. Zelf groeien de bomen heel traag: als ze jong zijn 5 mm per jaar, als ze ouder worden de helft. Ze groeien op twee manieren: zoals een klassieke boom door groter en dikker te worden en ook door vanuit de moederwortel nieuwe takken te laten opschieten die na verloop van vele eeuwen eruit zien als nieuwe bomen. Maar de verbinding met de moederwortel blijft duidelijk te zien: over de grond lopen de zijtakken die makkelijk 30 cm dik zijn. Ik heb hier bomen zien staan met een moederstam van een meter omtrek en een totale grondoppervlakte van 30 x 30 m. Volgens de plaatselijke gids zijn de dikste en grootste bomen meer dan 1000 jaar oud. Hier groeien ook grote cuchupallas planten. Een soort bromelia maar met venijnige stekels op de bladeren. In het hart groeit een enorme bloemensteel van 20 cm diameter en 2m hoog. Als de bloem uitgebloeid is, komt de bosbeer langs. Die is verzot op het hart van de bromelia omdat het zo zoet is. De stelen heb ik gezien, de bloemknoppen ook, maar een bloem niet. De gaat pas open in juli.
Veel foto´s heb ik hier echter niet kunnen nemen. Na een uurtje wandelen begon me dat door te gieten (logisch waarvoor dienen die sponzen anders). Ik dierf zelfs mijn klein fototoestelletje niet boven halen. De wandeling was nog maar half gedaan en er was geen weg terug, we moisten vooruit. De trektocht verdronk letterlijk. Gelukkig had ik de aangepaste hulpmiddelen bij: mijn regenjas hield goed stand, geen druppel kwam er door. Het rugzakje met extra hoes was amper voldoende. Toen we de Lodge terug bereikten, droop mijn jeans alsof ik in de Schelde gevallen was. Veel foto´s heb ik daar dan ook niet kunnen trekken.
Mijn idyllische cabana (dikke stenen muren en een rieten dakje) verloor echter bij nader toezien enkele sterren: het was er ijskoud (wat wil je op die hoogte), de deur sloot niet en overal spleten voor een goede verluchting. Er stond wel een aftands houtkacheltje met een kramikkige schouwpijp. Maar in de badkamer stond er wel een jacuzzi!Hout was er in overvloed, maar ik had nooit kunnen denken dat ik op deze reis lucifers zou nodig hebben. Wel dus. Ik heb er gevonden bij de huisbaas en met wat papier van de handleiding van mijn fototoestel heb ik de zaak in gang gekregen. Ik heb dat beestje gloeiend rood gestookt, om mijn jeans droog te krijgen tegen de volgende dag en om een bad te kunnen nemen in de uiteraard ook niet verwarmde badkamer ernaast. Ik begon een deja vu gevoel te krijgen. Het riet van het dak was niet dik genoeg, de regen lekte er door. Gelkukkig alleen ter hoogte van het kacheltje. Elke druppel water verdamte dan ook met luid gekissss. En toen ik de warm waterkraan van de jacuzzi open draaide, kwam de bevestiging van mijn vrees. Heet water had hier, net als in Perú, een andere definitie. Ik schat dat het 30 graden warm was. Ben gaan reclameren, de man ging er wat aan doen, maar alles bleef bij het oude. Geen bad dus, laat staan een jacuzzi in water van 30 graden, want ik wilde niet onderkoeld geraken zoals in Perú. Ik had nl. ook opgemerkt dat de lakens en dekens niet lang genoeg waren: ik kon dus kiezen welk deel van mijn arm lijfje zou bevriezen van de kou. Ik heb ondanks alles ´s nachts toch kunnen slapen in die ijskelder dankzij het thermisch ondergoed en het laatste hulpmiddel in mijn bagage dat ik nog niet had aangesproken: noorse sokken.
De cabana naast de mijne logeerde een militair met zijn novio. Vermits er niet de minste isolatie was tussen de cabana´s, kon ik niet anders dan vaststellen dat zowel hij als zij in een bewonderingswaardige conditie waren en over een uitstekend uithoudingsvermogen beschikten, zoel in de namiddag als in de ochtend. Kou hadden ze duidelijk niet. Ik heb haar alleen luidop horen klappertanden toen zij een douche nam .
Verder doorgereden naar het Noorden van Ecuador, naar Reserva Ecológica El Angel. Dat reservaat ligt op 3.400 4.700 m hoogte en is nu nog zo´n 18.000 ha groot. Honderd jaar geleden was dat 60.000 ha., maar toen was het nog gen reservaat. Het is in feite een grote spons die enorme hoeveelheden water absorbeert en vasthoudt. De grond krijg je dan ook amper te zien. Alles is bedekt om een heel dikke sponsachtige groene moslaag. Bij elke stap zak je daar makkelijk 10 cm diep in. Als je achterom kijkt, zijn je voetsporen zo verdwenen: de spons neemt terug zijn initiële vorm aan. Daarom krijg je daar een paar rubberen laarzen. Ze hadden zelfs mijn maat!
Er groeien dan ook speciale planten die men nergens anders vindt. Zoals de Frailejón. Een soort vetplant met lange smalle bladeren die met zachte fluweel bedekt zijn. Naarmate ze groeien sterven de onderste bladeren af en ontstaat geleidelijk een stam zoals van een palmboom. Ik heb exemplaren gezien van 3 meter hoog. Er groeien ook polylepsis bomen. Die verversen hun schors continu om te vermijden dat epiphieten, zoals bromelia´s, en zwammen op hun takken zouden kunnen gedijen. Zelf groeien de bomen heel traag: als ze jong zijn 5 mm per jaar, als ze ouder worden de helft. Ze groeien op twee manieren: zoals een klassieke boom door groter en dikker te worden en ook door vanuit de moederwortel nieuwe takken te laten opschieten die na verloop van vele eeuwen eruit zien als nieuwe bomen. Maar de verbinding met de moederwortel blijft duidelijk te zien: over de grond lopen de zijtakken die makkelijk 30 cm dik zijn. Ik heb hier bomen zien staan met een moederstam van een meter omtrek en een totale grondoppervlakte van 30 x 30 m. Volgens de plaatselijke gids zijn de dikste en grootste bomen meer dan 1000 jaar oud. Hier groeien ook grote cuchupallas planten. Een soort bromelia maar met venijnige stekels op de bladeren. In het hart groeit een enorme bloemensteel van 20 cm diameter en 2m hoog. Als de bloem uitgebloeid is, komt de bosbeer langs. Die is verzot op het hart van de bromelia omdat het zo zoet is. De stelen heb ik gezien, de bloemknoppen ook, maar een bloem niet. De gaat pas open in juli.
Veel foto´s heb ik hier echter niet kunnen nemen. Na een uurtje wandelen begon me dat door te gieten (logisch waarvoor dienen die sponzen anders). Ik dierf zelfs mijn klein fototoestelletje niet boven halen. De wandeling was nog maar half gedaan en er was geen weg terug, we moesten vooruit. De trektocht verdronk letterlijk. Gelukkig had ik de aangepaste hulpmiddelen bij: mijn regenjas hield goed stand, geen druppel kwam er door. Het rugzakje met extra hoes was echter amper voldoende. Maar fototoestellen bleven nog net droog. Toen we de Lodge terug bereikten, droop mijn jeans alsof ik in de Schelde gevallen was. Veel foto´s heb ik daar dan ook niet kunnen trekken.
Mijn idyllische cabana (dikke stenen muren en een rieten dakje) verloor bij nader toezien onmiddellijk alle sterren: het was er ijskoud (wat wil je op die hoogte), de deur sloot niet en overal waren er spleten voorzien voor een goede verluchting. Er stond wel een aftands houtkacheltje met een kramikkige schouwpijp. Maar in de badkamer stond er wel een Jacuzzi!Hout was er in overvloed, maar ik had nooit kunnen denken dat ik op deze reis lucifers zou nodig hebben. Wel dus. Ik heb er gevonden bij de huisbaas en met wat papier van de handleiding van mijn fototoestel heb ik de zaak in gang gekregen. Ik heb dat beestje gloeiend rood gestookt (de rook moest ik voor lief nemen), om mijn jeans droog te krijgen tegen de volgende dag en om een bad te kunnen nemen in de niet verwarmde badkamer ernaast. Ik begon een dejá vu (sorry ik vind de e-accent niet) gevoel te krijgen. Het riet van het dak was niet dik genoeg, de regen lekte er door. Gelukkig alleen ter hoogte van het kacheltje. Elke druppel water verdamte dan ook met luid gekissss. En toen ik de warm waterkraan van de jacuzzi open draaide, kwam de bevestiging van mijn vrees. Heet water had hier, net als in Huancayo in Perú, een andere definitie. Ik schat dat het 30 graden warm was. Ben gaan reclameren, de man ging er wat aan doen, maar alles bleef bij het oude. Geen bad dus, want ik wilde niet meer onderkoeld geraken zoals in Perú. Ik had nl. ook opgemerkt dat de lakens en dekens niet lang genoeg waren: ik kon dus kiezen welk deel zou bevriezen van de kou. Ik heb ondanks alles ´s nachts toch kunnen slapen in die ijskelder dankzij het thermisch ondergoed en het laatste hulpmiddel in mijn bagage dat ik nog niet had aangesproken: noorse sokken.
De cabana naast de mijne logeerde een militair met zijn novio. Die twee bleken echter niet gekomen te zijn voor de buitennatuur. Vermits er niet de minste isolatie was tussen de cabana´s, kon ik niet anders dan vaststellen dat zowel hij als zij in een bewonderingswaardige conditie waren en over een uitstekend uithoudingsvermogen beschikten. Kou hadden ze duidelijk niet. Ik heb haar alleen luidop horen klappertanden toen zij een douche nam .
Op het programma staat een bezoek aan Otovalo. Een echte toeristenmarkt, had ik intussen van andere toeristen vernomen. Maar een paar straten verder was er een groentenmarkt voor de indígenas (inboorlingen). Die leek me heel wat interessanter. Ik heb weer heel wat groenten en fruit en gerechten gezien waarvan ik nog nooit gehoord had: churo ( kleine karakollen), pepino dulce, yerbas met aloe, mortiño, granadillo, maracuya.
Daarna naar Peguche, naar een muziekinstrumenten bouwer. Ik heb gezien hoe ze van een gordeldier een charanga maken, en hoe ze in enkele minuten tijd een panfluit in elkaar steken en stemmen. Die indiaan zat dat allemaal rustig uit te leggen, gezeten op een stoeltje van amper 20 cm hoog.
Peguche ligt ook midden in de textielstreek. Het is duidelijk een lonende arbeid want de mensen lopen er hier allemaal vrij proper en verzorgd bij. De vrouwen dragen mooi geborduurde bloezen en erg dure halskettingen. De regel is : hoe meer hoe beter. De vrouwen houden zich tot op heden aan de traditionele klederdracht. De mannen niet. Ik versta ook een beetje waarom. Hun klassieke klederdracht is een witte halflange broek, een wit hemd en daarover een zware dubbelgeweven poncho. Het maken van zo´n poncho vergt maanden werk (omdat hij zo dik geweven wordt). De vrouwen zagen en klagen bovendien omdat zij de broeken en hemdem zoveel moeten wassen en dat gebeurt allemaal nog met de hand (ik heb het gezien). En de mannen klagen omdat die poncho´s wel warm zijn, maar niet handig tijdens het werk.
Ben ook eens gaan kijken hoe ze het weefwerk op zo´n indiaans portable weefgetouw uitvoeren. Het gebeurt net zoals op de tekeningen van de Spanjaarden. De vrouw zit op de grond tussen het weefgetouw en spant met haar rug de draden aan. Fysisch een erg zware job, waar veel trekwerk aan te pas komt. Ik heb ook gezien hoe ze hun wol met natuurlijke kleurstoffen kleuren. Purper komt bv van de cochinillo luis. Als je die plet geeft ze een donker purpere kleur af. Doe je er wat citroensap bij, dan krijg je rood, met nog wat meer citroensap ontstaat oranje.
´s Middags gaan eten de in de nog sjiekere Hacienda San Cosuin. Ik ken die want die staat in mijn boek met de 1000 dingen in de wereld die je moet gezien hebben. Het is hacienda van 1675. Prachtig ingericht, zoals de Paradores in Spanje en de Pousadas in Portugal. D eetzaal hangt vol met Vlaamse wandtapijten. Op de terreinen hebben ze heel mooie landhuisjes gebouwd voor rijke renteniers. Een ervan blijkt eigendom te zijn van een Duitser!
Terug op de hacienda nog net tijd voor een uurtje paardrijden. Net als vorige maal vind ik het zalig om over velden en weilanden te draven en te galopperen (dat doet wel wat pijn aan de heupen). Het terrein was nogal ruw, met rotspartijen, riviertjes enz. Plots struikelt mijn paard aan de voorpoot-aandrijving. De voorkant van het paard gaat steil naar beneden. Ik schrik me een breuk en in een flits zie ik me al in de plaaster terug naar huis vliegen, want onder mij liggen allemaal keien en rotsjes. Van de schrik trek ik onbewust heel hard aan de teugels, de paardenkop (sorry -hoofd) wordt terug zichtbaar en het beestje komt terug overeind. Mijn gids, die het zag gebeuren, kon niet geloven dat ik nog nooit lessen gevolgd had (raar, mijn begeleider van 3 weken geleden, stelde me dezelfde vraag). De laatste zei me nu dat mijn reactie de enig juiste was, anders had het paard en ik tegen de keien gegaan. Ik heb hem gezegd dat ik destijds goed naar cowboy films gekeken had. Die ruiters trokken altijd heel hard aan de teugels als hun paard dreigde te vallen. Enfin, ik ben zonder brokken terug op de hacienda geraakt. Het eerste uur stapte ik (en voelde ik me) als John Wayne.
Eerst naar Mita del Mundo geweest: het midden van de aarde.Al jaren vraag ik me af waarom ze dat punt precies het midden noemen, want alle plaatsen die op de evenaar liggen kunnen volgens mij toch aanspraak maken op die benaming. Ik heb mijn vraag der vragen kunnen stellen en ik weet nu waarom dat zo is. Jullie mogen allemaal raden. Ik heb me nu ook gerealiseerd dat je alleen op de evenaar de sterren van het Noordelijk en het Zuidelijk halfrond tegelijk kunt zien: dus bv zowel de Grote Beer als het Zuiderkruis.
Daarna laguna Cuicocha bezocht. Maar maar ik heb een déjà vu gevoel. Maar ik heb daar een wandelende stok (zo´n diertje dat op een stokje gelijkt) betrapt terwijl het aan het vrijen was met een ander stokje. Het ging er wat stijfjes en houterig aan toe moet ik toegeven. Maar wel uniek.
Daarna stond een bezoek aan een lederwarencentrum op het programma. Ik heb dat geannuleerd en gevraagd om me direct naar de volgende overnachtingsplaats te rijden: de poepsjieke hacienda Haciende Pinsaquí (van 1790). Dat was een goede beslissing. Ik was goed op tijd ( dus voldoende licht) om het gebouw eens grondig te bekijken en te bewonderen. Het blijkt een wreed groot complex te zijn met flink wat gebouwen en kamers. De mooiste zijn duidelijk bestemd voor de superrijken (Simon Bolivar heeft er nog gelogeerd, Frieda Callo ook), prachtige minihacienda´s voor de iets minder rijken en voor de armsten der aarde zijn er mooie en comfortabele bijhuisjes. Om geen misverstand te laten ontstaan, ik slaap in zo´n bijhuisje. Maar het avondeten is wel in de grote diningroom. Ik heb voor de gelegenheid mijn Galápagos T-shirt aangetrokken, dan val ik wat minder uit de toon.
Gedaan met het oerwoud. Vandaag terug naar de bewoonde wereld.Rap gezegd, maar dat is een hele ondernemimg. Om 7u vertrokken voor 2u kano varen (met roeispanen) door de mangroves. Dan overstappen op een amazone pauw met motor, ditmaal voor 2,5 u. Net op tijd aangekomen om de iets meer geciviliseerde wereld om een rammelbus te halen. 2,5 goed schokken en net op tijd voor mijn vliegtuig van 15u. Onderweg is de bus nog 10 min blijven wachten op een klant die via zijn gsm bevraagd even te wachten. Hij ging wat later zijn! Mar opnieuw: hier gebeuren elke dag mirakels. Toen ik ´s avonds in Quito mijn rugzak opmaakte stelde ik vast dat de voorzak van de rugzak niet bestand blijkt te zijn tegen wat amazone water. Ik geef toe, het water kwam van boven en van beneden tegelijk en de amazone boten hebben geen dak.
´s Avonds gaan eten in een restaurant waar ik 4 weken geleden gegeten had. De uitbaatster (la dueña zeggen ze hier) had toen gevraagd om na mijn tour door Ecuador nog eens langs te komen. Ik had dat beloofd (want haar Lomo steak is heerlijk)en toen ik mijn kop binnestak herkende die señora me op slag (hoe zou dat nu komen). Ik kreeg onmiddellijk de tafel met de hogere poten (want vorige keer kon ik met mijn piernas niet onder haar andere tafels onder). Eerst moest ik het hele verhaal van mijn reis doen (en ik maar honger lijden). Dan de lovende commentaar over de vooruitgang van mijn spaans (en ik maar honger lijden). Toen ik haar opsomde wat ik van nationale gerechten nog niet gegeten had, gaf ze me prompt het adres van een ander restaurant op waar ik een ervan kon gaan eten (en ik maar honger lijden). Pas dan kwam de menukaart boven.
Weer een hoofdstuk afgesloten. Morgen begin aan het laatste hoofdstuk van de reis: het noorden van Ecuador. Hoe kan dat nu? Ik ben precies net op dreef aan het komen. Dat betekent opnieuw de hoogte in (boven de 3.500m). Dus opnieuw slapen met een dikke pijama.
Heel vroeg naar een uitkijkhut getrokken, 50 m hoog in een Ceibo boom. Prachtige apen gezien (telkens een andere soort wel te verstaan) en toekans. Plots merkte ik dat in de Ceibo boom op die hoogte orchideeën bloeien. Op de terugweg veel uitleg gekregen over medicinale toepassingen van planten en bomen. Terloops wees mijn indianengids op allerlei grote insecten, alof hjij ze uit zijn mouw schudde: een duizendpoot van een handpalm lang en een duim dik, spinnen enz. Hij toonde me ook de vrucht van een slingerplant. Het ziet eruit als een witte kokosnoot met binnen in platte schijven van zo´n, 5 cm diameter. De indianen lieten die vroeger (voor er elekriciteit was) drogen en gebruikten ze als verlichting. Zo een schijfje brandt nl. een hele nacht. Sommige bomen hebben rode wortels. Dat komt omdat er veel ijzer in de grond zit. Ook een echte rubberboom gezien, Hevea genaamd. Het was een echte want in zijn schors zag ik nog de littekens van de vroegere insneden die ze gemaakt hadden om natuurlijke rrubber te oogsten. Henri Ford had destijds grote volumes rubber nodig voor zijn autofabrieken en hij heeft daarom in de jaren 20 van vorige eeuw 100.000 hecatoren oerwoud laten omhakken om er allemaal rubberbomen aan te planten. Het is op een fiasco uitgedraaid: die Hevea bomen gedijen namelijk alleen in vochtige schaduw. Ze zijn bijgevolg allemaal gesneuveld en ook dat stuk verloren oerwoud heft onze Henri op zijn geweten.
De indiaanse gids wilde ook even mijn oriëntatievermogen testen en vroeg me, nadat we een uur kronkelend hadden gevaren tussen magroves en dan wat slingerpadjes gevolgd,of ik nog wist in welke richting we mosten gaan om het hotel terug te vinden. Gelukkig scheen de zon. Het was dus poepsimpel. Ik zat meteen juist. Hij was onderde indruk: hij beweerde dat ik zijn eerste klant was in zijn7 jaren carriere die het correcte antwoord kon geven.
Om 16.30u onder een snikhete zon mijn thermisch ondergoed aangetrokken voor een nachtelijke kanovaart door de mangroves Het was opnieuw een groot succes: de zigzag heron, apen, slangen, een mooi specht (carpintero genaamd hier) en vleermuizen die over het water scheren en met hun pootjes vissen vangen, enz.Mijn thermisch ondergoed heeft goed dienst gedaan. De muskieten roken me, maar konden me niet raken. Mijn handen, nek en hals bespoot ik om de 30 min met deet. Straf spul want het Plexiglas van mijn uurwerk is erdoor aangetast! Slechts een muggebeet: in mijn baard.
Eigenlijk maak ik hier de reis van een VIP: ik heb altijd een prive gids van de bovenste kwaliteit. Het moet gezegd.
De dagen vliegen voorbij. Vanmorgen kleine papegaaien en
parkieten gaan bekijken. Die
komene elke dag rond hetzelfde uur klei eten alvorens te gaan ontbijten in het
woud. Ze doen dat niet als aperitief, maar om een film in hun maag te leggen
zodat zij zonder problemen giftige bessen kunnen verorberen. Het gebeuren is
indrukwekkend: je hoort hen al 2u op voorhand heel luid kwetteren. Niet alleen
omdat ze veel te vertellen hebben, maar ook omdat ze met 1000den zijn. Langzaam
zakken ze de verschillende lagen in het woud af, net alsof ze met een trap in
een appartementsgebouw afdalen. Je ziet ze niet (groen inhet groen), maar het geluid wordt alsmaar
sterker. Dan wordt het vroege opstaan en het uren wachten beloond. Eerst een,
dan twee en dan ontelbaren. Op de ene plaats hebben ze al een deel van een hele (klei)berg opgegeten,
op de andere plaats hebben zee en hol van meer dan een meter diep in een berg
opgepeuzeld. Ik hqd ql over dit fenomeen gelezen, maar de realiteit overtreft
weer de verbeelding.
Daarna aapjes gezien: momno leoncillo en mono ardilla. In de indianengemenschap leeft nog
een sjamaan. Hij vond dat ik moest gezuiverd worden (ik vermoed van aardse
verleidingen zoals dollars). Ik heb hem laten doen. Het is zo´n ritueel zoals
het op tv kan zien, met veel zin voor theater en symboliek. Maar nu had
ik wel de geur van zijn ongepoetste en half rotte tanden erbij. Vieze drankjes heb ik niet
gedronken. Na 10 min is hij ermee gestopt. Ik vermoed omdat hij zich
realiseerde dat hij heel veel tijd zou nodig hebben om alle kwaad ujit mij te
krijgen. Ik voel in elk geval geen verschil. Ik heb daarna wel een douche gaan
nemen. In de hutten vond ik van alle interessante dingen: een stenen bijl, een
boog met pijlen (in de boog zit een gat om de pijl door te laten), en een
blaaspijp van 3 m. Ik heb dat eens geprobeerd. Ik schoot vanop 10 m zo´n
flinterdun pijltje in een houten papegaai van 20 cm grootte. Het pijltje zat er
2 cm diep in! Dat is effectief een moordwapen, zeker als je curare een de punt
doet.
Vandaag een
stevige trektocht door de jungle op het programa: het wordt serieus want ik
krijg rubberen laarzen in mijn maat. Eerst een opfrissing: geen taken
vastpakken (want het kan een slang zijn, of een tak die uit een termietennest
komt, of een tak vol giftige en scherpe stekels enz). ALs je valt, laat je je
dus best gaan. Ik heb me van kop tot teen ingespoten met Deet 50%. Ik heb de
indruk dat de insecten deed lusten.
Goed mijn idianengids, de reisbureaugids en ik op weg. Op een gegeven moment zaie ik een
dot schuim aan een tak hangen. Blijkt het de couveuse tezijn met eitjesvan een scarabee kever. In een eerste fase om
ze te beschermen, daarna als eerste voedsel als de eitjes uitkomen. De indiaan, Hugo genaamd, zweeft
over de modder, ik zak er regelmatig tot
20 cm diep in weg. Ik moet zwoegen om overeind te blijven en en ook nog
vooruit te komen. Tegelijk is Hudo op
zoek naar dieren en planten en tot slot wijst hij me regelmatig op mogelijke
gevaren onder, boven, links, rechts en langs onder. De modder is ovoorstelbaar.
Om de haverklap stopt hij en toont me de voetafdruk van een tapir, een oncelet
en van een blote mensenvoet. Dan
plukt hij een gifkikker van een 2 cm grootte van een blad of toont hij mij het
lijk van een spin dat door schimmels wordt opgegeten. Ik zie bomen waar de
bloemen en de vruchten rechtstreeks uit de stam groeien of bomen met
bovengrondse wortels van meer dan een meter hoog (van de Ijzerhoutboom) en ik
zie bomen met horizontale wortels van meer dan 10 m lang en 50 cm dik. We
passeren een snelweg van mieren die druk in de weer zijn om stukjes blad boven
hun hoofd naar hun burcht te slopen. Van ver gezien precies een groen levend
lint.Ik hoor kikkers die zingen (elks
op een licht verschillende toonhoogte) in plaats van de kwaken. Klinkt heel
mooi. Ik hoor ook apen die niet brullen maar heel hard blazen. Ze doen dat
liefst in koor en het maakt hetzelfde geluid al seen windhoos in belgië. Klinkt
heel bedreigend, maar het is niks.
Tegen de middag ruikt hij het equivalent van everzwijnensahino de lavio blanco (ik ook, ze stinken
als de pest). We horern heel
goed, maar ze gaan telkens op de loop als we er bijna bij zijn. Door de dichte
begroeiing, zie ik ze niet, ik hoor en ruik ze alleen.Tijdens het middageten laat onze indiaan
ploits zijn eten voor wat het is en schiet voorover gebogen en geruisloos door
het woud. Het lijkt op de begroeiing op zijn maat gepland is of dat hij een
lchaamsformaat heeft dat is aangepast aan het woud. Ik heb die verhoudingen
duidelijk niet. Ditmaal heeft hij prijs en ik zieeen hele troep in snelvaarttrein voorbij
flitsen tussen het groen. Daarna nog apen (mono lanudo en mono
chorango). Dan voetsporen van een kaaiman.Ondanks al zijn gedraai en gekeer vindt die indiaan feilloos zijn weg
terug. Net zoals wij in een stad.
Op de terugweg 1 keer onderuit gegaan, mar de réflexen waren
goed: niks vatsgepakt en de kamera is droog gebleven. Dat toestel heeft al veel
meegemaakt in zijn jonge bestaan, mar hij is goed. Ik heb intussen al 3 gidsen
gehad die gevraagd hebben om later mijn fotos op te sturen. Tegen 15.30u zijn
we terug in de Lodge. We hebben dus 8 u gestapt, gekropen, geklommen en
gegleden om een afstand van 10 km te overbruggen. Ben doodop. Achetraf vertelde
de gids me dat ik tot op heden, van alle klanten die ze al gehad hebbe, het
verst geraakt zijn op die wanderling. De meesten blijken halverwege al af te
haken. Na een stortbadje en een glas Maracuja (passievruchten) gaat het opnieuz
veel beter. Dan tonen ze een fotoreeks met foto´s die ze over de periode van
een week in het woud gemaakt hebben met verborgen camera´s(voor de eerste mal). Mijn mond valt open: wilde honden, poema´s, herten, enz. Ze zijn nu
bezig met het verwerken van de foto`s die ze gedurende 1 maand genomen hebben.
Ze zijn er vast van overtuigd date r nog meer verrassingen zullen tevoorschijn
komen.
In de tuin nog rap een Tangara mascarada en Chichico de
manto dorado aapjes (Tamarin aapjes) getrokken en een mooie kikker (rana
arbolica).
Vanmorgen
Zuid Amerika op zijn best. Ik moest om 7.30u klaar stqqn om naar het vliegveld
te rijden voor een vlucht naar Coca in de Amazonia. Even later werd het 7.45u.
Toen we effectief om 7.45u vertrokken, zei men mij dat het vliegtuig vervroegd
was en dat het om 8u zou vertrekken. Ik slikte. Voor hen geen problem,ze zouden het wel halen. Als gekken
raasden ze door de hoofdstad en ik stond om 8.05u aan de incheckbalie. Daar
zeiden ze. tiene suerte, llegamos a las 9.30u. Uiteindelijk zijn we om 9.45u opgestegen.Omdat ik nergens Coca aangeduid zag staan,
deed ik tyoch mar navraag of ik wel op het juiste vliegtuig zat. Dat was ook
zo, maar de luchthaven van Coca was een dag voordien gesloten omdat ze de
startbaan ging heraanleggen.We werden
dus afgeleid naar een andere locale luchthaven. Vandaar een geïmproviseerde auto-
en een busrit extra en ik stond ik ongebeer op tijd op de typische Amazone-kano
van 50 cm breed die me in 2u naar de Napo Lodge in het natuurreservaat van
980.000 hectaren zou brengen. Een
kano voor mij alleen. Alles kwam dus effectief weer net op tijd op zijn pootjes
terecht. Hoe ze het flikken weet ik nog steeds niet.
Veel
vogels, spinnen, apen en slangen en vlinders gezien.Naarmate we voprderen wordt de gigantisch
brede rivier als maar smaller (het stuk dat bevaarbaar is want oevers zie ik
niet) en loopt de temperatuur en de luchtvochtigheid alsmaar op. Plots gaat het
natuurgordijn open en kom ik aan in een grote mooie laguna (laguna de Añangu)
met op de oevers de idyllische lodges van het Napu Wildlife Center. Die idianen
hebben intussen al verschillende wereldprijzen gekregen, zowel voor het opzet,
de uitbouw als de exploitative van het Center. Verbazingwekkend ecologisch: het
afvalwater wordt natuurlijk gerecycleerd, de stroom komt van zonnenpanelen enz.
Mijn lodge is een droom met een wijd uitzicht op de laguna. Het natuurlijk
lawaai van de Amazonia is overdonderend.
Vandaag
voor de verandering nog eens goed vroeg opgestaan om in een roeiboot mangroves
binnen te varen. Veel gote roggen en kleine haaien gezien. Daarna had de
zeilboot de heel tour rond gemaakt en was ik terug aan het beginpunt. Vliegtuig
op naar Quito. Ze zouden me daar komen ophalen. mar niemand te zien. Na een
kwartier wachten, ben ik op zoek gegaan (me talle hebben en houden op mijn rug)
naar een telefooncel en het agentschap even ter orde geroepen. Ging feilloos: 10 min later was de
directrice present met 100 en 1 excuses.
De rest vd
avond gebruikt om de weblog bij te tijpen.
Gisterenavond een onwaarschijnlijk maar waar verhaal gehoord
over de bewoners van de Galapagos eilanden in de jaren 30 van vorige eeuw. De
actoren zijn Duisters. De eerste heette Ritter (een overtuigd aanhanger van
Nietsche) en die wilde met zijn lief (niet zijn vrouw) Dora een nieuw leven
startten op een afgelegen en idyllisch eiland. De twee families stellen zich aan elkaar voor
en doen aan partnerruil. Ritter is overtuigd vegetariër en om zeker te zijn,
trekt hij zowel bij hemzelf als bij zijn nieuwe vrouw alle tanden uit. Zo
hebben ze later geen last van tandpijn en kunnen ze zeker geen vlees eten. Zij
leidden vanaf 1932 op een van de
Galapagos-eilanden een heel hard meer blijkbaar redelijk gelukkig leven. Dora
doet na een tijd wel raar met een ezel, maar dat zijn maar details. Na verloop
van enkele jaren komt zich daar een tweede Duits Koppel Wittmer vestigen en nog
wat later een kompleet zotte Duiste madam (met 3 mannen!) die altijd naakt
rondloopt en die zichzelf tot barones van het eiland bombardeert. Zij wil er
een hotel voor superrijken bouwen en uitbaten. Het tussenstuk, met het bezoek van
heel wat groten der aarde en de verdachte overlijdens/moordensla ik over. De verhalen (neergescrheven door
de overlevenden) lopen namelijk zo´n beetje uiteen. Vast staat dat nagenoeg
iedereen vermoord is geworden. Een reële thriller die destijds de wereldpers
haalde. Ik vraag me af of grootva of grootmoe zich dat nog herinneren. Mevrouw
Wittmer heeft de nachtmerrie overleeft en is heelhuids teruig in Duitsland
geraakt. Ze heeft er een boek over geschreven, uiteraard met haar versie. In de
tweede WO is zij overleden in een bombardement.
Vanmorgen vroeg Isla Santiago bezocht. Veel vogels en dieren
gezien. Voor een keer eens een
opsomming: whimbril, stilt, lava heron,
american oyster cátcher, yellow warber, blue heron, enz. Dan nog eens gaan
snorkelen in een baai. Omdat ik voriger keer zo´n kou had gekregen, had ik nu
een zwemvest aangetrokken. De gids had gezegd dat we een bepaald stuk strand en
zeestrook moesten mijden, want dat was het territorium van een zeeleeuwfamilie.
En het mannetje ( een gust van een par 100 kilo) dult geen rivalen in zijn
kiekenkot.Hup ik weg en ik zie de klassieke
vissen en dan merk ik dat op zo´n 10 m onder mij 2 jonge haajen op de bodem
liggen te slapen. Eerst schrik ik, maar dan zwem ik rustig verder. Dat dacht ik
althans. Want er steekt plots een sterke stroming op die mij richting volle zee
duwt. Ik zwem uit alle kracht en ik blijk mooi boven de haajen te
blijven spartelen. Op de duur word ik moe, heel moe en plots besef ik dat goede
zwemmers op die manier aan hun eind kunnen komen: als de naft op is ga je
onverbiddellijk onder en kan je naast de haajen gaan liggen. Gelukkig had ik
die zwemvest aan. Dan dacht ik weer aan de zeeleeuw met de jaloerse macho met
zijn 10tallen embras. Enfin,
een half uur later ben ik op het juiste deel van het strand geraakt. Steendood.
Na mij heb ik ook anderen in dezelfde toestand zien aanspoelen. De haajen
bleven rustig doorslapen. De zeestroming werkte duidelijk alleen aan de
oppervlakte.
´s
Namiddags ben ik niet gaan snorkelen. Ik had niet veel zin en ik was nog niet
goed bekomen. Dan maar een vulkaantje beklommen op Isla Bartolome met een mooi
uitzicht op een baai. Prachtig zicht. Blijkt dat daar een deel van de film
Master and Commander is opgenomen. Die Britten weten toch ook steeds de geode
plekjes te vinden! Terug op de boot
Naar Bahia Urbina op de kust van Isla Isabella geweest. Eiland is in 1954 op 30 min ontstaan. Gewoon doordat de oceaanbodem, die daarvoor op 1m diepte lag, bliksemsnel met 10tallen meters werd opgetild. Bewijs is goed te zien: op de grond liggen nog de resten van de mangroves die droog kwamen te staan en de geraamtes van zeedieren die niet snel genoeg in de volle zee geraakten. Veel levende iguanen gezien. Het zijn echte kleine monsters. Daarna nog eens gesnorkeld. Heel veel mooie vissen tegen gekomen. Daarne een natuurwandeling. Heb o.a een katoenplant in bloei gezien. Hier is de bloem knalgeel met een rode stamper (bij ons wit) Heel mooi. Daarna naar Isla Fernandina. Dat is het jongste eiland (waar ook de laatste uitbarsting plaats had - maar nu niets meer van te zien). Er leven wel veel zee igaunas (nog lelijker dan de land iguanas), zeeschildpadden, ongelooflijke mooie en kleurrijke krabben.
Uit de gesprekken die ik opvang van de bemanning, blijk dat hun loon al anderhalve week achter blijft. Na wat navraag blijkt dat die achterstand soms kan oplopen tot anderhalve maand! Ik heb de andere reizigers overtuigd dat zij op hun evaluatieformulier als opmerking alleen dat punt als negatief element moeten vermelden. Kwestie van wat druk uit te oefenen op het bedrijf.
Vandag naar Isla Isabelle. Daar is alles nog pure lavagrond met hier en daar een beetje beginnende begroeïng Op het eiland staan 5 vulkanen. Laatste uitbarsting dateert van 500 jr geleden. Het is het grootste van de eilanden. ´s Morgens voreg opgestaan om te gaan kijken naar flamingo´s, pinguins (tesamen !) een aalscholvers met heel kleine velugeltjes. Op de boot lekker middag eten : llapingachos, mote en ceviche (niet die van Perú). In de namiddag naar Bahia Elisabeth in de mangroves voor zeeschildpadden en pinguins en grote roggen en vissen die zo´n 20 cm uit het water springen.
´s Avonds vroegen de Britten of ik met hen wilde kaart spelen: whisten. Maar engels versie wijkt wat af van de onze. Enfin, na wat uitleg gestart. Spel een win ik, spel twee ook, nr 3 ook. Nummer 4 niet meer. Tot groot jolijt van de anderen. Ik vermoed dat ik enkele keren won omdat ik anders speelde dan zij verwachtte. Sindsdien toch goede vrienden geworden.
De hele nacht gevaren en vanmorgen aangekomen op Isla Floreana. Om 5.30u opgestaan om naar de zeeschildpadden te gaan kijken als ze onderweg zijn van hun eierenwerpsel (150 stuks) naar de zee. We waren te laat. Om 6u waren ze allemaal al terug in zee. Ik kon wel hun slepende voetsporen zien op het strand. van de zee naar een kuil ( waar ze hun eieren leggen) en daarna terug naar zee. Dan maar naar de flamingo´s. Indrukwekkend. Iedreen werd er stil van. Voorasl omdat elk dier in het water staat met zijn perfect speigelbeeld onder zich.
Dan gaan snorkelen. Vissen en og eens vissen: donkerpurper met kalgeel, groen/geel, bruin met gele spikkels enz. Ik heb de wetenschappelijke namen achteraf genoteerd. Op de bodem (20m diep) een zeeschildpad gezien. Net op het goede moment schoot ze in actie en is ze voor mijn neus statig voorbij gezwommen. Opnieuw verrast door de snelheid waarmee die beesten zwemmen. Veel te lang in het water gebleven. Omdat ik tg de zon een T-shirt aanhou, was ik bevroren. Ben op de boot onder een warme douche gan staan om terug op temp te komen. Het was buiten nochtans meer dan 30 gr C.
Eigenlijk vind ik het leven op zo´n luxe zeilboot prachtig. Het wiebelen is een tweede natuur geworden. Ik sta er niet meer bij stil. En al het werk wordt door anderen gedaan. In de namiddag op het dek gebleven tot de zon onderging. Iedereen zat te wachten op grote oceaanmonsters. Niets. Na zonsondergang naar mijn hut getrokken voor een douche en om wat op te ruimen. Toen ik terug aan dek kwam, bleek er een walvishaai gepasseerd te zijn. Dat is een beest van 17-18m lang en 2m diameter. Een kleine duikboot zeg maar. Ik heb hem gemist. Ne mens kan neit alles hebben. Bovendien denk ik dat zij die op hetdek waren, in de schijnwerper van de boot alleen een heel groot silhouet gezien hebben. Het was immers donker.
Weer geslapen als een blok. De eerste uitstap was naar een zwmbaai op Isla Espagnola. Ben neit gaan zwemmen, de zon brandde verscrhikkelijk, zelf met creme factor 100 voelde ik ze prikken. Heb wel foto´s genomen van zeeleeuwen, spotvogels, iguanen. Daarna geen snorkelen in de Pacific. Het water was daar zo´n 20 m diep: precies een afgrond door de zwembril bekeken. Maar ook een ongelooflijk schouwspel in groen en blauw dat permanent wordt doorflitst met zeeleeuwen (die willen alstijd spelen) en talloze vissen in alle fluo kleuren die je je kan inbeelden. Die beelden werken verslavend. Die zeeleeuwen hebben een prachtig leven: altijd een exotisch strand bij de hand (dat ze trouwens met hand en tand verdedigen), een oceaan van een zwembad op temperatuur en om te eten hoeven ze hun mond maar te openen.
´s Namiddags een ander strand van hetzelfde eiland. Nu vol met albatrossen. Dat is weer zo´n bommenwerper. Ondanks zijn afmetingen kan hij weken in de lucht blijven. Hij slaapt zelfs al vliegend. Hij kan dat oñdat hij met een helft van zijn hersenen vliegt, terwijl de andere helft slaapt. De vogel is zo zwaar dat hij niet zoals een andere vogel kan vertrekken. Hij gebruikt een lange strook van het eiland als vertrek- en landingsterrein. De strook eindigt abrupt op een rotsklif. Hij neemt een flinke aanloop en laat zich dan zonder aarzelen in de diepte vallen, erop rekenend dat de luchtstromen hem zullen opvangen. De landing van jonge vogels in ook spectaculair: het komt eigenlijk neer op een (kleine) crash, waarbij de vogel over kop gaat en al buitelend tot stilstand komt. Een piloot zou ontslagen worden.
Ik heb geslapen als een blok. Werd af en toe wel wakker omdat ik van de ene naar de andere kant in mijn kobuis rolde, maar voor de rest alles prima. Een douche nemen is wel een avontuur: ik moest me met een hand vasthouden of ik schoof onderuit op de natte vloer. Vanmiddag bezoek aan Isla Sante Cruz met het Darwin Museum. Terug aan wal deed het raar aan dat de grond NIET deinde. Het museum werd destijds opgericht door een Belg, ene Van Straelen. Ze vroegn of ik hem kenden. Ik heb ja gezegd, want ik had destijds aan de unief een prof Van Straelen. Ik gokte en zei dat hij in Brussel werkte. Bingo: de museummensen knikten. Voila, de eer van het vaderland was weeral gered.
In het museum is een grote kwekerij waar ze reuzeschildpadeieren kunstmatig uitbroeden,m de kleintjes geleidelijk opkweken totdat ze terug op hun respctief eiland kunnen worden uitgezet. Dat doen ze om de populatie (nu 18.000) terug op peil te krijgen. En met succes. Uit de scheepslogboeken van de vorige eeuwen hebben ze nl. kunnen afleiden dat in de 17-19 eeuw zo´n 180.000 schildpadden door zeelui zijn meegenomen. Die beesten kunnen nl 1 jaar zonder eten of drank in leven blijven. Vermits op de zeilschepen van toen geen koelkasten waren, was dat een godsgeschenk.
Terug op het schip, was de oceaan gekalmeerd. Ik bleef op het dek van het schip wachten op een of ander zeebeest dat zou komen piepen. Noppes. Toen de zon onderging, ben ik de boegspriet gaan staan om naar de sterenhemel te kijken. Daar is de deining het grootst en zie de hele sterrenhemel op en neer gaan. Onvergetelijk.
Ik ga de Galapagos eilanden bezoeken met een grote zeilboot: Sagitta genaamd. Schitterende boot, prachtige kajuit en mijn bed is voldoende lang. Weer een droom in vervulling. Er staat flink wat deining op de Pacific, ik kan me amper overeind houde, maar ik word net niet misselijk. Andere passagiers wel. Die namiddag het eerste eiland aangedaan (Seymour). Het stik daar van enorme fregatvogels, zeeleeuwen, albatrossen, salamanders, blauwvoetvogels enz. En blijven allemaal rustig zitten. Je mag ze benaderen tot op 2 m. De mannelijke fregatvogels zijn enorme beesten, met een velugelwijdte van zeker 1,5 m. De mannetjes kunnen een knalrode keelzak opblazen tot een enorm volume. Ze eten vis en ze vangen die door hoog vanuit de lucht als een Stuka het water in te duiken, meters diep. Effen daarna komen ze terug aan de oppervlakte met een vis in hun bek en vliegen ze terug weg. Indrukwekkend. De blauwvoeten hebben effectief azuurbaluwe voeten en ze stappen ermee als ze grote platvoeten hebben. Gek om zien. Vandaag ook al een walvsije (5 m) gezien. Die beesten zwemmen veel rapper dan ik vermoedde.
´s Avonds wordt het anker gelicht (een hels kabaal) en vertrekken we voor een nacht varen naar het volgende eiland. De zee deint vervaarlijk. Ik kan niet meer overeind blijven staan. Op het avondeten ontrbaken al 6 mensen van de 16. Ik had alleen weer grote honger. De aneder gasten vallen mee: 6 britten, 3 US, 1 Nicaragua, 2 Zwitsers, 2 Nl. Allemaal sympatieke mensen.
