Ik ga de Galapagos eilanden bezoeken met een grote zeilboot: Sagitta genaamd. Schitterende boot, prachtige kajuit en mijn bed is voldoende lang. Weer een droom in vervulling. Er staat flink wat deining op de Pacific, ik kan me amper overeind houde, maar ik word net niet misselijk. Andere passagiers wel. Die namiddag het eerste eiland aangedaan (Seymour). Het stik daar van enorme fregatvogels, zeeleeuwen, albatrossen, salamanders, blauwvoetvogels enz. En blijven allemaal rustig zitten. Je mag ze benaderen tot op 2 m. De mannelijke fregatvogels zijn enorme beesten, met een velugelwijdte van zeker 1,5 m. De mannetjes kunnen een knalrode keelzak opblazen tot een enorm volume. Ze eten vis en ze vangen die door hoog vanuit de lucht als een Stuka het water in te duiken, meters diep. Effen daarna komen ze terug aan de oppervlakte met een vis in hun bek en vliegen ze terug weg. Indrukwekkend. De blauwvoeten hebben effectief azuurbaluwe voeten en ze stappen ermee als ze grote platvoeten hebben. Gek om zien. Vandaag ook al een walvsije (5 m) gezien. Die beesten zwemmen veel rapper dan ik vermoedde.
´s Avonds wordt het anker gelicht (een hels kabaal) en vertrekken we voor een nacht varen naar het volgende eiland. De zee deint vervaarlijk. Ik kan niet meer overeind blijven staan. Op het avondeten ontrbaken al 6 mensen van de 16. Ik had alleen weer grote honger. De aneder gasten vallen mee: 6 britten, 3 US, 1 Nicaragua, 2 Zwitsers, 2 Nl. Allemaal sympatieke mensen.
Vanmorgen nog eens naar een woudreservaat geweest om vogeltjes te bekijken. W e waren ofwel te laat (vogeltjes bekijken betekent vroeg opstaan en mijn gids was verloren gereden, had zich bovendien vastgereden in de modder, ik moest duwen en kreeg natuurlijk een flinke douche modder over me heen als hij de wielen liet draaien - enfin toestanden die in Zuid Amerika alledaags zijn), ofwel te vroeg (want er was nog niet voldoende zon, dus weinig insecten , dus weinig volgels). Alle inspanningen en modderspatten loonden echter de moeite. Ik ben op een jonge arend gebotst die niet kon/wilde wegvliegen. Ik heb dan ook enkele prachtige close-ups kunnen nemen, o.a. van zijn opengesperde vlijmscherpe bek (bij momenten vreesde ik voor een uithaal). Intussen weet ik dat zijn mondje, tongetje en keelgat heel proper waren en er licht roos uitzien. Een tandarts zal van hem niet rijk worden.
Ik wist dat mijn gids alle begrip van tijd verliest als hij volgeltjes ziet. Ik hield het uur goed in het oog want ik moest op 17u in Cuenca een vlucht naar Quito nemen, om morgen naar de Galapagos te vertrekken. Om 11u zijn we kunnen vertrekken in het woud. Dan de weg terug vinden (er is immers niets aangeduid), de bospaden zijn verschrikkelijk (met veel diepe putten vol modder). Enfin na wat vergeefse pogingen vinden we de hoofdbaan terug. Dan heeft die gids 4u aan een stuk gereden om de 250 km naar Cuenca te overbruggen. Op vele plaatsen was de asfalt gewoon weg geblazen door aardverschuivingen (derumbes) en moeten we door de modder slibberen. Verderop zijn ze aan de weg aan het werken en moet alle verkeer (beide richtingen) op een baanvak, enz. Gelukkig dat ik voldoende extra tijd had ingecalculeerd of ik had naar mijn vlucht kunnen fluiten. In de luchthaven nog net tijd gehad om iets te eten. Ik zie Lomo op de menu staan en ik bestel het. Maar in Cuenca gebruiken ze voor ALLES een verkleinwoord. Ik hoor de ober zeggen "Lomito" terwijl hij noteert. Ik ben recht gestaan en heb gevraagd hoe groot ik dan wel moet worden om een lomo te krijgen. Die ober kromp in elkaar en vroeg dan of ik misschien een lomo de un libra (500 gr) wilde. Enfin hij kon er achteraf mee lachen. De winkeljuffrouw in de schoenwinkel in Morstel niet, Nicole was toen zwaar affronteerd omdat ik toen mijn voet op de toog had gezet en gevraagd had vanaf welke schoengrootte zij van een "maat" sprak ipv een "maatje".
De vlucht van Cuenca naar Quito had vertraging omdat er in Quito een wolkbreuk was losgebarsten meet veel hagel. Er lag zo´n 40 cm hagel in de straten in het NW van de hoofdstad. Gevolg was dat de mensen de deuren van hun auto niet open kregen. Mensen werden via brandladders door de busraampjes ontzet. Net als in Perú is alles hier in ´t groot.
Terug inde bewoonde wereld met internet verbinding. Een lange rit gemaakt: 350 km heen en 350 km terug naar het Bosque Pteroficado. Het gaat om versteende bomen van zo`n 60 mln jaren oud. Die zij omgevallen en onmiddellijk bedolven met rommel. Bij gebrek aan CO2 zijn ze niet vergaan mar gewoon versteend. Wetenschappers denken dat de meteorietinslag in de golf van Mexico, die ook de dino`s de nek heeft omgedraaid, ook hiervoor verantwoordelijk is geweest. De blast heeft de bomene ontworteld en het puin dat naderhand neersloeg sloot alles zuurstofvrij af. Curieus is dat dezelfde bomen vandaag nog steeds in dat bos groeien. Het zijn net als toen gusten van makkelijk 60 m hoog. Je kan ze makkelijk herkennen want net als toen hebben ook de huidige exemplaren hun jaarringen aan de buitenkant van de schors, niet aan de binnenkant in het hout. Het woud zit bqrstens vol vogels, giftige kikkers (zoals destijds bij de brillenwinkel Verhelst), vlinders en salamanders de ene al mooier dan de andere. Trekken is zelfs met mijn refelxcamera zeeer moeilijk: die beestjes zijn allemaal hyperkinetisch.
Vanavond eens tijd genomen om naar de steernhemel te kijken: een pikzwarte hemel vol met duizenden glinsterende sterren en een melkweg alsof iemand een fles melk heeft omgestoten. De Osso Mayor ( de grote Beer) was makkelijk te vinden. Van de anderen kende ik alleen het fameuze zuiderkruis. Dat sterrenbeeld heeft destijds de Spanjaarden flink geholpen bij de conquista. Het feit dat zij regelmatig met het kruisteken zwaaiden (vooral als ze meer goud wilden), versterkte bij de Inca´s de idee dat de Spanjaarden goede connecties moesten hebben met de goden. Het Zuiderkruis is wel kleier dan ik dacht.
Gisterenavond een klapke gedaan met een echtpaar uit Cuence.Ze bleken familie te hebben in Zwitserland en ze hadden vorig jaar een trip door Europa gemaakt. Toewe over cuador begonnen, vertelden ze me dat er in hun land serieuze problemen waren met Chinezen. Het erhaal kwm me erg bekend voor. Ze willen zich niet integreren, ze willen of kunnen de taal niet leren enz. Niks nieuws onder de zon dus.
Vandaag 10 april (ik schrijf dit op 11 april omdat mijn litterair gewrocht van gisterenavond in de nevelen van de informatic verdwenen blijkt te zijn) vertrekken we naar het Zuiden, naar Vilcamba. Vier uur bergaf. We komen van 3.500 m en we gaan naar 1.200 m. Je voelt de temperatuur met het uur stijgen. Onderweg wijst de gids me op de fysionomische verschillen ts de indianen. In de eerste fase blijken het vooral Cañari te zijn (die hebben destijds het langst tegen de INca's gevochten), daarna de Sacaguro (naar het schijnt de afstammelingen van de inca's die zich in Ecuador gevestigd hadden). Het doet raar aan om eigenlijk 600 jaar terug te kunnen gaan. Ik wist niet dat fysische eigenschappen zolang bewaard bleven.
In de namiddag aangekomen en in een restaurant hangt daar een de muur een typische Vlaamse pentekenng. Een winters landschap met de aardenweg, afgezoomdmet naakte bomen en een bevroren greppel en in het midden een echte Vlaamse boer op klompen. De uitbater was gelukkig dat hij nu eindelijk aan zijn klanten kon vertellen waar men in de wereld zo'n landschap had.
Vilcqbamba is een mooi dorpje, godverlaten en warm. Het blijkt + zo beweren ze hier toch+ in de medische wereld bekend te zijn omwillen van de vele ouderlingen (boven de honderd jaar) die hier leven. Ze zien er inderdaad 20 jaar jonger uit! Er lopen hier ook nog wat vergeten hippies rond. Kortom het is hier gezellig.
Joeps weer een dag voorbij. Vandaag naar Parque nacional El Cajas geweest. Het gaat om een gebied dat er een beetje uitziet als onze Hoge Venen. Maar zoals altijd in Zuid Amerika moet ik de overtreffende trap gebruiken. Hoog betekent hier letterlijk zeer hoog: meer dan 4.000m; het gebied is enorm groot en de grond voelt aan als een grote spons. Je zakt er, zelfs met een 47, telkens 2 cm in weg. Heb daar met een "ervaen" gids een wandelingske berg op en berg af van 6,5 km gemaakt. Op zo´n hoogte is de faune en de flora natuurlijk wel wat anders. Hier groeien bv bomen (Quinua) waarvan de schors permanent afschilfert als blaadjes papier . Zo hebben parasieten en epifieten ed geen kans om zich definitief op zijn schors te nestelen. Voor de rest niks speciaals gezien, maar de ervaring om zo´n wandeling op die hoogte te maken is wel onvergetelijk. Ik snakte naar adem als een lange smalle lange vis. Enfin ik heb het overleefd zonder ongelukken en ik ben niet in het water weggezakt. Ik wilde daarna eens gaan hengelen naar trucha (zalm), maar dat liep fout. Er werd verondersteld dat ik een vislijn mee had. En die had ik niet bij, De ervaren gids viel ook uit de lucht. Niet getreurd, ik ben dan maar roze trucha gaan eten. Lekker.
Dan terug naar het hotel om mijn rugzak in te pakken, mijn schoenen eens te laten poetsen ( de poetser zuchtte: hij vond dat jhij een meerprijs mooest aanrekenen, wegens buitenmaat). Ik heb hem gelijk geegeven. Dan nog een zonnecreme van 100 gaan kopen, want op de Galapagos brandt de zon blijkbaar erg hard.
Vandaag stonden er archeologische musea op het programma. Alle vorige pogingen waren mislukt: telkens was het museum (of de bewuste afdeling) gesloten voor vernieuwingswerken. Vermits dat al vermeld stond in mijn reisgids van 2007, kon ik eerst niet geloven dat die werken nog niet achter de rug waren. Daarom vroeg ik of de werken misschien binnen 4 weken zouden klaar zijn. Het antwoord was neen, we zijn nog zoet voor enkele maanden. Ja maar zei ik dan, ik zie toch geen werkzaamheden. Neen zeiden ze, daarom zal het nog maanden duren. De laatste maal had ik geantwoord in mijn beste spaans: madre de dios, hay que trabajar no! ( in godsnaam, je moet verdorie je handen uit de mouwen steken). Ze konden er niet mee lachen. Ik intussen wel.
Gisterenavond was er een knal van een onweer los gebarsten. Ik had mijn grote camera wegens het barslechte weer op de kamer gelaten en mijn kleintje in mijn broekzak gestoken. Ik naar een museum, betaal de inkom en trek rustig wat foto´s. Niet makkelijk wat alles staat achter glas en reflecteert enorm. Maar mijn toestelletje doet wat van hem verwacht wordt: foto´s maken. Onder andere van mensenhoofden die door indianen/koppensnellers onder handen waren genomen: ze halen er alle vochtige materie uit, laten de rest verschrompelen, naaien dan ogen en mond dicht (zodat de dode ogen hen niet kunnen doen schrikken en hun geest niet via hun mond ka ontsnappen) en klaar is kees (omdat ik zijn echte quechua naam niet ken). Het hoofd van deze onfortuinlijke mens is dan omgevormd tot een handelbaar balletje van zo´n 10 cm diamater. Daar steken ze een liaan door en dan hangen ze dan aan hun gordel. Alle in het verleden toch. Op zich allemaal nog verteerbaar, maar wat ik niet wist was dat het menselijk haar tijdens dat proces blijft doorgroeien. Zo´n dood kopje heeft bijgevolg meer, beter en langer haar dan ik die nog leef! Een gedeelte van het museum waren opgravingen, buiten. Omdat het goot mocht ik er niet naar toe. Na wat gezeur mocht ik de volgende dag (vandaag 8/05) met hetzelfde biljet terug komen. Ik verscheen vanmorgen met mijn grote camera. Groot protest: met die camera mocht ik niet binnen (zoals in alle musea hier). Ik dacht: mestiezen je moet niet smiezen: Ik heb mijn foto¨s al lang genomen Toch erg handig zo´n kliein maar sterk panasonicske!
In een tweede museum heb ik antwoord gevonden op een vraagstuk dat mij al vanaf mijn twaalfde jaar (toen ik mijn eerste bijl gemaakte) probeer op te lossen. Hoe hecht je een stenen bijlkop zo stevig vast op een steel dat je ermee kan kloppen, hakken enz zonder dat die kop los komt te zitten, laat staan eraf vliecht en op je eigen hoofd terecht komt? Ik weet het nu en ik vertel het niet voort. Denk maar eens heeeel diep na. Je moet holbewonder geweest zijn om daar op te komen.
Mijn eerste gids wordt afgelost door een tweede. Nr 2 is een levende encyclopedie. Heb intussen al meer vogels en planten gezien dan er in een doorrsnee Vlaams vogel- en plantenboek staan. De meeste planten zijn voor mij totaal onbekend. Zij die ik wel ken zijn immens veel groter. Ik heb hier al "gatenplanten" gezien van 10 m hoog. Als de mensen iets nodig hebben om hun broek niet vuil/nat te maken als ze gaan zitten, plukken ze zo´n blad. Wreed handig en voldoende ruim. Vandaag nog een museum gedaan met vieze grote spinnen (een handpalm groot - mijn handpalm wel te verstaan), slangen, giftige kikkers en .... familie van Willem. Ik moest de groeten doen. Ook een grote krokodil. Ik vraag een de gids wat een kroko doet als ze kou heeft. Het antwoord verraste me kompleet. Ik dacht die ze met haar tanden zou klapperen, neen. Er gebeurt iets heel raars: ze verandert van kleur en wordt wit.
Met het Spaans gaat het heel goed. Van zodra ik iemand tegen kom die de kranten leest en de politiek volgt, zijn we vertrokken. Ze klagen allemaal over het corrupte regime dat de natuurlijke rijkdom van het land (de natuur, de biodiversiviteit, de levensruimte van de indianen) verkwanselen voor een fistfull of dollars. De ondergond van de wouden zit blijkbaar vol met zeer veel mineralen (goud, koper enz) en petroleum. Ik heb al verschrikkelijke verhalen gehoord hoe huurlingen door de internationale maatschappijen voor 300 US dollars worden ingehuurd om de indianen met geweld te verjagen (onder meer door bomardementen over het oerwoud). Vandaag ook een verhaal gehoord over indianen die intussen goed beseffen waarover het gaat en die hun land met gewapender hand verdedigen. Ook langs de andere kant zijn al flink wat doden gevallen, meestal doorzeefd met pijlen. Het blijkt dus nog veel erger te zijn, dan wat ik in de kranten hierover gelezen heb. En over groene partijen hebben ze nog niets gehoord. De President, die notabene in België (gevonden: het trema teken staat onder de toets met een hoetje!) economie gestuurd heeft (aan welke unief verdorie?) en bovendien met een Belgische getrouwd is, vindt ecologische bedenkeningen maar oprispingen van een kleine miderheid. Hij stelt dat d ontginning van de natuurlijke rijkdommen kan gebeuren zonder schade te berokkenen aan de natuur. Je moet maar durven. Zeer erg. Veel mensen ervaren dat ook zo. Het gevolg dat het land, sinds de verkiezingen van 26 april, in twee kampen verdeeld is. Doe daar nog de saus over van de vermeende verkiezingsfraude en het sfeerbeeld is kompleet.
Intussen heb ik door dat er nog andere manieren bestaan waarmee je huizen kan nummeren. Hier heeft elk huis een nummer zoals 12-34. Dat wil zeggen dat het huis het nr 34 draagt en dat het gelegen is in het 12de cuadra (dwz tussen de 12de en de 13de zijstraat). Intussen vind ik het wreed handig. Al je op zoek bent naar iets (bv een restaurant) dan weet je meteen ook waar het, op een huizenblok na, gesitueerd is.
Vandaag terug nekpijn gekregen. Ik moet dringend op zoek naar mijn paard. Bij gebrek aan een kingdom ben ik dan vanavond maar een parillada gaan degusteren. Een lapje vlees (ik heb het minste gekozen: 1/2 libra of te 250 gr!) van zo¨n koebeest dat heel haar leven vrij heeft mogen rondhuppelen op de flanken van een vulkaan. Ik vrees dat ik in België geen kartonnen rundsvlees meer naar binnen krijg.
Ik vrees ook dat ik niet veel kaartjes ga sturen. Ben naar het postkantoor geweest en 1 postzegeltje voor een kaartje naar België kost hier 2,25 US dollar. Je leest goed 2,25 echte amerikaanse dollar of zo´n 1,8 euro Ter vergelijking: een was en strijk van 10 stuks (met hemden en een broek) kost hier 0,75 dollar en ik heb vanmiddag voor 2,80 dollar een lekker stoofpotje van vis gegeten (casuela de mariscos). En nog steeds geen gezondheidsproblemen maar verdikken zit er ook niet in. Daarvoor is het ontbijt net iets te ascetisch.
Vandaag bezoek aan Cuenca. Mooi stadje met een enorme basieliek. In het portaal staat een standbeeld van de vorige paus. Plots herinner ik me dat ie inderdaad naar Zuid Amerika geweest is. Blijkbaar was dat onder meer naar Cuenca. De mensen zijn hier wreed gelovig, eigenlijk overdreven. Op een doordeweekse daqg zit hier op een willekeurig uur meer volk in de kerk daqn bij ons op een zondag. Om 12 u ´s middags naar Els gebeld, maar ze haakte niet af. Heb dan maar gelukwensen ingesproken. Dan mijn eerste archelogisch museum gaan bezoeken. Interessant, maar geen nieuwigheden over Inca´ws en zo. Wel mooie dingen gezien over de Amazone indianen. Ondertussen was er buiten een onweer losgebarsten. De mensen zeuren hier over het weer. Normaal is het nu altijd mooi en open weer met veel zon. Maar we krijgen elke dag een onweer of een wolkbreuk over ons heen. Voor mij is het nog net doenbaar: ik hoef niets te laten vallen van het programma omwille van het weer. Vanavond ceviche gaan eten. Ik heb het aangedurfd omdat dat gerecht hier met gekookte vis wordt gemaakt en niet, zoals in Perú met rauwe vis. Nu ga ik naar het vuurwerk kijken, want ze maken een hels kabaal.
Het was vannacht ijskoud. Ik had een donsdeken gekregen, maar het was uiteraard te kort. Ben dan maar een extra indianendeken gaan vragen. Die zijn wreed dik geweven, ze wegen dan ook loodzwaar. Het moet een gek zicht geweest zijn: een slaper half ondergedekt met een deken en half met een dons. Ik heb het me niet aangetrokken. Met Noorse sokken en een dikke winterpijama ben gaan slapen.
´s Morgens om half zes was het bitterkoud. Ik schat 2 of 3 graden. Door het raam vanZwitseres ontbijtzaal zie ik kolibri´s vliegen. Ik denk dt ik droom, maar neen het blijkt waar te zijn. Ze heten Estrellas del Chimbo. Ik zie ook dat zijn twee kindjes met hun rugzakje naar school vertrekken. Goed voor een trip van 30 min.dwars door de velden en weiden op de faldas (de "plooien") del neblado.
Daarmee zit het bezoek aan het hooggebergte erop. Wat me tot op heden is bijgebleven: de oorverdovende stilte, het hardede cowboy leven, de steeds wisselende natuurfenomen, de enorme eigendommen zonder wegen en de terugetrokkenheid van de indianen. Hun minderwaardigheidsgevoel is enorm. Foto´s trekken van hun gezicht is nagenoeg onmogelijk Bovendien lopen ze altijd wat voorover gebogen. Als ze een camera zien, bukken ze nog wat dieper. Het wisselen van de natuur en het weer wordt blijkbaar veroorzaakt door de invloeden van de Amazone (juist een berg verder) en de Pacific ( ook maar 200 km verder).
Onderweg naar Cuenca zie ik in de verte een onweer losbarsten.Er ontstaat een gigantische regenboog, maar door de soeling van het wolkendek is alleen het onderste rechtse stuk te zien. Omdat hij zo gigantsich groot is, zien we bijgevolg alleen maar een groot vertikale mooi gekleurde balk. Ik heb er een foto van getrokken. Naarmate het onweer vorderde, werd de ganse regenboog zichtbaar. Hij reek van de de ene einder tot de andere.
Mijn tekst van 4 april is in de nevelen van de Andes verdwenen. Ik zal dan maar een neiuwe versie maken.
Bij het ontbijt heb ik nu Babaco gedronken, dat is bergpapaya. Heel lekker en tot op heden nog geen vervelende neveneffecten. Eerst nar het dorpje Pujili gereden. De markt was niet veel zaaks. Ik heb er in Perú veel mooier gezien. Bovendien waren de mensen niet erg vriendelijk. Fototoestellen werken duidelijk wreed op hun heupen. Bovendien zijn er permanent alert voor. Telelenzen helpen niet veel, want ze verwittigen elkaar via signalen. Het klinkt als TSTSTS en dan duikt de persoon die ik in het visier wilde nemen onmiddellijk weg. Een keer meegemaakt dat een vrouw haar beeldschoon kindje met een ruk tussen de bloemen van een bloemenkraam sleurdeen uitvloog naar mij. Via Tigua ( een artisinaal dorpje) naar de volgende vulkaan getrokken: de Quilitoa. In de krater staat momenteel (zolang mijheer blijft slapen) een groot meer. Prachtig blaugroen. Van de mineralen beweren de mensen daar. Heb aan de rand van de volkaam smakkelijk gegeten, onder andere met granadillo. Net zoals in Perú dat rare gevoel om tegelijk gebraden (van de zon) en bevrozen (van de wind) te worden. Ik zit immers weer op 4.500m hoogte. Met een nummer 30 verbrqnd ik net niet. Daarna terug afgedaald naar 2.500m naar het dorp Patate. Ze kweken sdaar vooral avocados en mandarijntjes. s´Avonds gestrand in een prachtige Haciende Leito genaamd. Ik heb een kamer met een brandende open haard. Best gezellig. Ook het avondmaal was schitterend: naranjilla ( kruising ts een appelsien en een tomaat - zowel van uitzicht als van smaak) met quinoa soep en Llaninggachos (aardappelen gemengd met kaas en dan gebakken) en in een soort ridderzaal met zo´n open haard van 2x 2 m. Hij brandde als de hel. Ze hebben hier duidelijk geen gebrek aan stookhout. Gusten die ik in 4 moet klieven, worden hier vlotjes in zijn geheel opgestookt. Wreed over de verkiezingsuitslag en over de politiek van de huidige president gepraat, in het spaans. Het ging,als ik er en toe een woordenboek bijhaalde. "Toegevoegde waarde" in het Spaans ken ik niet zo direct. Nu wel.
De prachtige Hacienda Leito waar ik gisteren verbleef, krijgt een wrange bijsmaak. In mijn gidsboek Footprints gelezen dat de originele gebouwen werden opgericht door de Jezuiten (sorry..) en dat zij daar "obrejas" ingericht hebben, in termen van vandaag "sweat shops". Met het Spaans gaat het goed. Uit hun onderlinge conversaties heb ik ook begrepen dat de huidige Hacienda (die van de Jezuiten is door een aardbeving voldig verwoest) door familie van mijn gids wordt uitgebaat. De Ecuadoriaanse maatschappij is duidelijk een kluwen van ons kent ons en van vermenging van belangen.
Vandaad staat een bezoek aan Baños op het programma. Het is een kuuroord aan de voet van de vulkaan Tungurahua. Ze hebben hier in Ecuador zo´n 30 vulkanen, waarvan een groot deel actief. Ik ze inderdaad regelmatig roken. Dit kuuroord is blijkbaar wereldberoemd, behalve in SPA. Ze gebruiken dat woord is onbeschaamd voor alles en nog wat dat te maken heeft met kuren. Ben de zwembaden gaan controleren en het leek me niet erg kosher. het water zag licht bruin (bad 1) en groen (bad 2). Ik hou het maar bij een foto. Daarna in een kleine gondel over een waterval, samen met twee gil-dames: een van Madrid en wonend in Hannover en een tweede van Milaan. Ik hing er weer aan om foto´s te nemen. Het viel meop dat de voertaal tussen beide vriendinnen Spaans was. ´s Middags gaan eten in een restaurant op de top van de berg boven Baños: Luna Runtún. Prachtig zicht en eindelijk chocho (lupinen soep) kunnen eten. Lekker. Daarna opnieuw via binnenwegen ( dus hobbelen, hotsen en schokken) naar de hooste vulkaan van het land, de Chimborazo. Het was donker en ijskoud toen we aankwamen. De top van de enorm grote en vooral brede vulkaan stond pal onder het sterrenbeed van de Grote Beer. Met pal bedoel ik dat voor mijn ogen de qfstqnd tussen het sterrenbeeld en de vulkaan slechts enkele cm bedroeg. Indrukwekkend zich. Heb me 30 min bezig gehouden om te trachten er een foto van te nemen. Is niet gelukt. Ik heb alle mogelijkheden van mijn ( voor de rest ideaal) fototoestel duidelijk nog niet onder de knie. De refugio Estrellas del Chimborazo is een immense chalet in zuiver Zwitserse stijl (met koebellen en alles erop en eraan) met bijchalets om te overnachten. De uitbater woont daar met zijn familie helemaal alleen.Ik begrijp niet hoe zij dat volhouden: zo afgezonderd van iedereen en in zo{n barre klimaatomstandigheden.
Internet is hier een verschrikking. Meestal is er niets voorhanden en dan verlang ik ernaar; als het er wel is moet ik eerst diep adem halen om kalm te blijven: tijpen op een Spaans qwerty klavier is niet evident en op elk klavier zijn er toetsen die het niet doen, of iets anders dan erop staat. Op de pc staat in het beste geval Win 98 en alles moet over een klassieke telefoonlijn. Knippen en plakken (cortar y pagar) kan je best vergeten; backspace of delete vergt per letter 5 seconden.
Het ontbijt is hier even klein als in Perú, maar met een verschil: ze hebben hier ongelooflijk lekker fruitsap, gemaakt van alle mogelijke exotische vruchten. Ik heb er intussen al enkele van geproefd. Zeeeer lekker en tot op heden heb ik nog geen vervelende neveneffecten ondervonden. Vanmorgen was het Mora ( iets zoals braambessen). Daarna hebben ze me gelaarsd, gebroekt en gespoord voor een ochtend paardrijden door de velden. Eerst snel nog wat les over het besturen van een paard, wat over zijn neus wrijven en dan op weg. Ik had eerst het gevoel dat mijn heupen uit elkaar spleten. Dat bleek gelukkig niet waar te zijn en na verloop van tijd en wat galopkens over heuvels en dalen ,door regen en wind (we reden over de flanken van de Rumiñahui vulkaan op 3.450m), voelde ik me als maar beter. Ik weet dat niemand mij gelooft, maar ik had het gevoel dat al mijn spieren en pezen werden losgeschud. Ik voel sindsdien nog amper mijn nekpijn. Ik denk dqat ik me een paard zal moeten aanschaffen. s´´Namiddags doorgereden. Onderweg nog een Hacienda gepasseerd (San Agustin) waar nog twee originele Inga gebouwen staan, ingericht als gastenkamers. De Hacienda is in prive bezit en een verblijfje van een nacht kostte 200 dollar. Ben maar door gereden naar de Haciende Cienega. Een antieke hacienda van voor de revolutie:, ook heel mooi.
Tot op heden krijg ik met mijn gsm geen connectie meer. Ik heb hem in de luchthaven nochtans nog aan de praat gekregen. Er scheelt dudielijk iets met de roaming.
Om aan de hoogte te wennen raden die chagros me aan om een wandelingske te doen. Achteraf bleek dat het een test was om mijn fysische conditie in te schatten. Ik was geslaagd ( die 200 trappen per dag dienen dus toch voor iets). Daarna werd ik uitgenodigd op een familiereunie (sorry geen trema) van een wel erg welstellende familie. Er was zo´n 120 man, komende vanuit alle streken van Ecuador en vanuit de omringende landen (peru, Columbia) en zelfs vanuit Brazilie (sorry..). Bij de aperitief scheen de zon nog, maar daarna begon het te regenen. Ik dacht het feest daarmee letterlijk in het water zou vallen. Niets minder dan dat, Na de aperitief startte een stierengevecht met een jonge stier. In een mum van tijd was de arena in een modderpoel veranderd. Ook dat kon de pret niet bederven. het werd een moddergevecht. Ook meisjes van zo´n 15-16 jaar deden ijverig mee. Meestal eindigde hun optreden in een buitenling in een modderplas, tot groot jolijt van de rest van de familie. Dan een lekkere maaltijd voor iedereen in een grote tent. Daarna begonnen ze te dansen in de regen.
Dat dansen ging mij zo niet af. De broer van de dueño had dat door en nodigde me uit om zijn rozenkwekerij te bezichtign. Bleek die man een enorme kwekerij te hebben voor de Russische markt. Daar willen ze rozen met een knop van min 7 cm diameter en een stengel van min 90 cm. Hij kweekt die met duizenden op industriele schaal (sorry ..), De kweek is volledig komputergestuurd. Om 18 u waren ze nog aan het dansen, kloddernat en goed dronken. Tegen 19u was hun vat af, nog even een familiefoto. En ja, wie denk je dat de foto moest trekken? Inderdaad.
Ben terug in de bewoonde wereld en ik merk dat ik in mijn vorig verslag een knal van een DT-fout gemaakt heb. Ik schaam me dood. Sorry.
Vandaag naar het Reserva Ecológica Antisana geweest. Een van de vele natuurparken hier in de omtrek. Mijn gids was in grote vorm. Nu weet ik alles van planten met wortels boven de grond, planten die dateren van de tijd van de dino´s. Daarna uren over verschrikkelijke hobbelbaantjes gehotst en door (kleine) riviertjes gereden om uiteindelijk op 3.850m hoogte aan te belanden in de prachtige Hacienda El Porvenir. Net zoals in de cowboy films drijven ze hier paarden en kweken ze koeien. De terreinen van de boerderij bedragen 5.000 hectaren. Hun beesten lopen daar het hele jaar door vrij en lustig in rond. Eenmaal per jaar worden ze samengedreven om geinventariseerd (sorry trema werkt niet) en gebrandmerkt te worden. Die job wordt door "chagros" (hetzelfde als gauchos in Argentinie) uitgevoerd en neemt 5 dagen in beslag. Vermits in dat terrein geen wegen lopen. gebeurt alles dus te paard.
´s Avonds bij een grote open haard voel ik me net lid van de Cartwright familie in Bonanza.
Om 4.30u ( ja goed gelezen) vertrokken om een wereldberoemde would-be ornitholoog te gaan bezoeken. Eerst weer een halsbrekende rit van 1u in volslagen donker over een boswegel/greppel van slechts 4 km met veel modderputten en kuilen. Gelukkig heeft mijn gids een Mazda pickup, want dat heb je hier wel nodig. Uiteindelijk vinden we, noch steeds in het aarddonker de hut van die man. Ik dacht dat in zoiets alleen dieren konden leven, zolang Gaia er niet achter kwam. Hij leeft daar helemaal afgezonderd met zijn gezin. Blijkt dat die man goede contacten heeft met bepaalde vogels, sommige zeer zeldzaam. Van een soort dacht men dat hij uitgestorven, tot hij aan de wereld vogeltjesbond liet weten dat zij in zijn tuin kwamen, dat hij ermee praatte en hen intussen een naam gegeven had. Het bleek waar te zijn. Na een slippartij over km modderpaden doet hij de roep zo´n vogel na en eventjes daarna hoor ik een gelijk klinkend antwoord uit het woud en enkele momenten later verschijnt daar "Maria": Hij praat met haar, toont uit haar gevolg wie haar man is en welke kindjes ze heeft enz. Net Franciscus. Daarna neemt hij een ander pad, dat leidt naar het territorium van een andere vogel, en het wonder geschiedt weer. Daar een heel verhaal dat die vogel dit jaar al veel pech heeft gehad en aan zijn 4de nest toe is en dat zijn jongske was opgegeten door een roofvogel etc. Ik kan mijn ogen niet geloven.
In de namiddag nog een ruine bezocht, maar ze wisten er zelf (nog) niet veel van. Niet veel zaaks, maar plots opschudding. het personeel komt aandraven met een slang in en plastic fles. Het beest zag er niet alleen gevaarlijk uit, het deed ook woest. Ik denk echter niet dat die slang zal blijven leven. De zuurstof in die fles zal wel snel opgebruikt geraken. Daarna nog even langs "Mita del Mundo" geweest. Je staat daar letterlijk OP de evenaar en dan gebeuren er rare dingen met sommige natuurfenomen: zonneschaduw de op equinoxdag langs twee kanten van een plank schaduw afwerpen bv, water dat langs de ene kant van de evenaar linksdraaiend uit een vat loopt en aan de andere zijde rechtsdraaiend enz.
Detail. De Inca´s kenden de evenaar zeer goed. Ze hebben er een monument opgericht. Volgens de huidige gps metingen perfect: 00:00:00. In de 19 eeuw gingen de Franse wetenschappers het nog eens nameten en ze vonden dat de INca´s niet goed konden rekenen. De Fransen hebben op hun beurt een ander monument opgericht, op HUN evenaar, dan. Ze zaten er wel 1.500m naast. Ze zullen nooit veranderen.
´s Avond in Casa de mi Abuela steak gaan eten. Als dat zo voortgaat wordt ik nog een fervente vleeseter. Maar dan wel van beesten die vrij inde natuur kunnen rondlopen en opgroeien. Maar dat verhaal is voor later.
Mijn gids voor het eerste deel van de reis heet Fernando. Het is een echte: 45 min te laat op de afspraak. Voor de rest een godsgeschenk, Eerste trip naar El Bosque Nublado. Onderweg vraagt hij of ik misschien liever langs kleine weggeltjes rij ipv langs de grote baan. Ik zei van ja en het klikte ts ons van meetaf aan. Oef. De weg was indrukwekkend, zowel de als maar wisselende plantengroei (elke vallei heeft hier zijn eigen micorklimaat en dat merk je heel goed). Maar vaanf een gegeven moment rijden we recht een dikke vochtige mist in. Het regent serieus, maar de temperatuur blijft aangenaam warm (25 gr) . De plantengroei explodeert letterlijk: plantjes die in België och arme 50 cm groot worden, zie ik daar in mega formaat ( 2 m en meer). Ik weet niet naar wat eerst kijken in deze overvloed: picaflores (kolibri´s), reuze bromelia´s en orchideeën. Omdqt het zo hard giet, maar ja ne mens moet zijn naam proberen eer aan te doen, duiken we een vlindertuin in. Opniuew hetzelfde. De vlindertuin van Knokke, maar de vlinders zijn indrukwekkend groot.
Ik slaap in een droom van een chalet, gemaakt uit tropisch hout: Sachatamia Lodge. Ik heb een kamer van 5 x 7 m, met uitwicht op het woud. Je hoort de 100den picaflores kibbelen om hun eten. Door hun uitzonderlijke vliegstijl verbruiken ze heel veel energie. Omdat de meeste maar enkele cm groot zijn, moeten ze om de haverklap brandstof bijtanken (suikerwater). Hun voederbakje bestaat uit een plastic ophangtorentje met aan de zijkanten kleine plastic bloemmetjes. In het midden van elke namaak bloem is een gaatje van enkele mm breed. De picaflores komen daar met honderden op af. Ik ben heel blij dat ik de reflexgekocht heb. Met wat geluk en veel oefenwerk heb ik 10tallen verschillende van die lchtacrobaten met succes kunnen trekken. Fernando heeft als hobby ornithologie. Hij ratelt de namen van al wat beweegt en fladdert af als een computer. Maar dan wel op een interessante manier.
Midden in het woud hangt een kabelbaan waarmee je over het dak van het woud kan glijden. We hebben dat uiteraard gedaan: indrukwekkend zicht, zelfs in de gietende regen. Mijn regenjas is al goed van pas gekomen en hij volbrengt zijn taak met succes.
Bij het ontbijt vertelde een Engelse dame (Hyacinth´s zuster denk ik) dat ze de dag voordien bestolen was: ze hadden op klaarlichte dag in het restaurant, waar ze ging neerzitten om te eten, haar rugzak met fototoestel uit haar handen gerukt. De regel is hier duidelijk: een toerist met een rugzak groter dan een zakdoek heeft een stelenswaardige camera bij. De slechte boodschappen en het feit dat ik vandaag de stad wlde verkennen, hebben me er toe aan gezet mijn panasonicske mee te nemen en het grote geweld in het hotel te laten. In de namiddag El Jardin Botánico bezocht. Was schitterend. Heb nog nooit in mijn leven zoveel verschilende orchideeën bij elkaar gezien. Daarna een Vivarium bezocht met de courante slangen van Ecuador, kwestie zo´n beetje op voorhand te weten met welk beest ik de eer zal hebben kennis te maken onderweg. Er zaten serieuze beesten bij in alle kleuren van de regenboog.
Stralend weer vandaag. Ik loop hier om 9u ´s morgens in een T-shirt rond, het is 20 gr. Celsius wel te verstaan. Vandaag is het museumdag. Om het eerste museum te vinden heb ik 1u nodig gehad. Het adres bestond uit de naam van twee elkaar kruisende straten. UIteindelijk bleek het museum een ruimte op de tweede verdieping van de universiteit die op dat adres gevestigd was. Het duurt wel even alvorens je als toerist de drempelvrees overwint om een unif zomaar binnen te stappen en op zoek te gaan naar een museum! Maar het loonde de moeite. Het volgende was het Museo Nacional. Goed maar de helft (de goudafdeling) was gesloten wegens werken.
Ik zit terug in het PV continent= het continent van de permanente verwondering.
Bij de incheck bij LAN (Lan is een Chileense Luchtvaartmaatschappij) begon het al: geen plaats aan de exit. Eens in het vliegtuig heb ik de kleinste stewardess aangeklampt ( kwestie van mijn woorden wat meer indruk te geven) en in mijn beste spaans mijn beklag gemaakt dat het "inhumano was" en zo. En hops, 15 min later had ik wel een plaats aan de exit met een zee van beenruimte. Heb overigens vrij goed geslapen: dat neksteuntje doet wonderen. Nog een voorbeeld: tijdens de vlucht bevinden we ons op 12 km hoogte en het is buiten -47gr. We dalen naar 3,5 km en de temperatuur is al gestegen tot plus 15 gr (om 4 u ´s morgens). Nog een voorbeeld: ik boek eigenlijk een vlucht naar Quito, dat staat ook zo op mijn ticket. In de luchthaven van Madrid klopt de vluchtnr nog wel, maar de bestemming al niet meer : is Guayaquil geworden. Dat is nog een faire deal: het vluchtnr is nog OK, Guayaquil ligt ook in Ecuador en de checkin computer aanvaardt mijn ticket. Had ik geweten dat we in de realiteit eerst VERDER zouden vliegen om daarna terug te keren, dan had ik mijn reisprogramma wel anders georganiseerd, maar soit. Aangekomen in Guayaquil, vind ik geen vlucht naar Quito. Na wat zoek- en vraagwerk blijkt dat ik een vlucht moet nemen naar Miami! Een normaal mens zou van minder beginnen zweten, want je moet ze allemaal maar geloven op hun woord. Ik denk: ja wadde, nu ben ik al meer dan 12u onderweg maar de naam van mijn bestemming heb ik nog steeds nergens zien verschijnen. Ik begrijp niet hoe ze het klaar spelen om alles zo ingewikkeld te maken. Laat ons hopen dat mijn bagage slim genoeg is om al die capriolen te volgen.
Tussen haakjes: In Guayaquil is het om 5 u ´s morgens al 25 gr C. Wat moet dat hier overdag zijn in de mangroves, vergeven vd malaria mosquitos. Goed dat ik dat stuk van het land, na lang aarzelen, van mijn programma geschrapt heb!
Uiteindelijk gebeurt opnieuw zo´n Zuid-Amerikaans wonder: het vliegtuig landt precies op tijd (hallo NMBS) en mijn bagage rolt bij de eerste van de band. Dan ging allemaal zo snel dat ik in de aankomsthal stond vooraleer de dame die me kwam ophalen het kaartje met mijn naam had boven gehaald. Ik stond daar mooi te geelogen. Op den duur pakte in mijn gsm en die bleek, tegen alle verwachtingen in, wel te werken. Ik bel mijn reisbureau op en wat zegt de operator? "Dat nummer is fout". Slik. Ik met al mijn bagage in de hand en op de rug naar een agent met de vraag om mij te helpen. Hij kon het niet want hij wist evenmin welke cijfers ik moest laten en vallen en welke ik in de plaats moesten tikken. Enfin het tumult werd groter en luider, voldoende om de aandacht te trekken van mijn chauffeuse. Opnieuw alles geregeld. No te preocupes!
Hotel is prima en ... tot op heden nog steegs geen buikloop. Ook een wonder.
Quiro ligt op 2.850m hoogte. Een stevige start en ik voel het: wat hoofdpijn en kortademig. Het stadsbezoek blijft dus beperkt tot kerken en kloosters. De rest is dicht wegens maandag. In de kerk La Merced de verrassing van mijn leven meegemaakt. Om rustig mijn gids te kunnen raadplegen, installeer ik me in die kerk. Plots komt er iemand me zeggen dat een duif op mijn kleren heeft gepoept. Ik voel letterlijk en figuurlijk nattigheid want ik heb geen duif in de kerk gezien. Ik weiger hun hulp, ik pak mijn rugzak op en loop naar buiten. Daar zijn bouwvakkers aan het werk. Ik vraag of ik hun water mag gebruiken. Dan realiseer ik me dat ik mijn hemd zou moeten uitdoen, mijn rugzak met camera zou moeten neerzetten en loslaten. Niet doen dacht ik en ik loop door. Maar een vrouw (duidelijk zijn hulpje) biedt al te gewillig een doek aan en troont me mee naar een plaats waar ze water kunnen geven. Dan heb ik me omgedraaid en heb een taxi geroepen. In het hotel aangekomen, bleek het om een bruin goedje te gaan dat rook zoals mayonnaise. Heb alles laten wassen en gedaan. Oef!
´s Avonds is Emilia opgedaagd. Daar heb ik vorig jaar enkele uren mee samen gereist in Peru. Ze had me uitgenodigd om een koffie te gaan drinken. Heb haar geantwoord dat ik un hambre canino had, en dat ik haar dan wel uitnodigde om iets te gaan eten. Ze heeft me meegenomen naar een restaurant boven op een vd heuvels rond Quito. Quito bij nacht is een prachtig zicht. Uiteindelijk heeft ze de rekening dan toch betaald. Ik heb hard gezweet. Over politiek praten in het Spaans valt nogal zwaar uit.
Geslapen als een roos en gedroomd van bruine mayonnaise.
