Leven met een narcist of iemand met een Narcistische Persoonlijkheids Stoornis Hier probeer ik beetje bij beetje mijn levensverhaal neer te zetten.
Hoe ver ik zal geraken weet ik niet want het is veel werk, maar ik doe mijn best om dit zoveel mogelijk aan te vullen.
In afwachting kan het wel wat onduidelijk zijn voor de meeste lezers, want van de actuele berichten weten jullie ook niet wat er aan vooraf is gegaan, maar ik hoop dit dit geleidelijk te kunnen aanvullen om meer duidelijkheid te kunnen brengen.
02-09-2011
Goeiemorgen op zijn manier
Goedemorgen op zijn manier:
Hij staat op om 11u zonder ook maar 1 woord, ik maak zijn koffie klaar waarop hij me staat te bekijken en dan begint het, ik vul de filter boven de koffiepot in de lade die 1m van de koffiekan staat, "jij wil ook nooit iets doen zoals het hoort hé, een normale mens stopt de filter in de koffiekan en vult die daar".
Ik moest er eigenlijk op geantwoord hebben "ook een goedemorgen", maar had helemaal geen zin om er ook maar op te reageren!
Gisteren heb ik eindelijk de betaling ontvangen van iets wat ik via internet verkocht had, dus breng ik hem vandaag naar de fysio zodat ik op het kalmste moment van de dag naar de post kan gaan en vlug wat dingetjes halen die ik nodig heb waarvoor ik het vertik het hem te vragen, dat zou toch weer een heel gezaag met zich meebrengen.
Ik zal me wel moeten haasten want er is veel te doen op amper 1u30 tijd, maar ik had mijn route al goed gepland ;)
Dus vertrekken we rond 12u35, we zijn nog geen 50m verder of ik kreeg al 2 opmerkingen over mijn rijstijl, ik moest remmen voor een voetganger die door het rood voor mijn neus overstak en werd bijna geraakt door een auto die op het kruispunt iemand voorbij stak terwijl dat verboden is!
Hoe kan ik nu zo rustig blijven daaronder?
Hij zou die volgen of stoppen en uitstappen om hen hun vet te geven enz...
Verkeersagressie heet dat tegenwoordig zeker?
Na nog enkele opmerkingen over hoe ik rij zet ik hem af aan het ziekenhuis (waar we niet snel genoeg konden geraken) en spurt dan vlug naar het shopping in Kuurne voor enkele spulletjes bij Kruidvat en bij iU, waarna ik naar de GB ga op mijn bestelde broden op te halen zodat we weer een tweetal weken vooruit kunnen, vandaar uit naar de post met het pakje waar er dit keer veel volk stond, waardoor ik nog op het nippertje de tijd had om langs de Lidl te rijden voor nog enkele dingen om het avondeten klaar te maken.
Nog net de tijd om thuis te stoppen in het langsrijden en alles af te zetten én om te proberen aan het ziekenhuis te geraken vooraleer hij buitenkomt, want dan zet ik me op de passagiersplaats zodat hij kan rijden in het naar huis gaan, als hij staat te wachten heb ik de kans niet, dan springt hij gewoon aan de passagierskant binnen.
Mocht hij trouwens vroeger klaar zijn had ik toch niet meer gereden, hij kan in het vervolg het stuur nemen, ik heb liever dat hij de anderen uitmaakt dan mij!
Gelukkig ben ik niet snel bang, want de rit naar huis was erger dan een rollercoaster in een pretpark, velen zouden het of in hun broek of in hun schoot gedaan hebben...
Hij is roekeloos en rijdt als een gek, maar kan gelukkig goed met de auto overweg...
Thuis gekomen (oef) ben ik naar boven getrokken om te gaan rusten.
's Avonds maak ik het avondeten klaar, pasta peppone, hij zegt altijd dat hij dagelijks pasta zou eten en vind dit wel lekker, maar toch trekt hij een lang gezicht...
Na het eten komt het eruit, hij had na de fysio een schotel tortelini bolognaise opgewarmd, het was dus zijn 2de pasta maaltijd vandaag.
Waar ik dus totaal niet van op de hoogte was.
Maar wat hem niet gestoord heeft om 's nachts de rest van de pasta peppone op te eten...
Deze middag had ik zin in een simpel roerei met een bruine boterham met boter, dus maak ik dat klaar.
Krijg ik al meteen commentaar, ah, ik zou dat anders gedaan hebben, ik zou daar spekblokjes en een ajuin bij gebakken hebben, of die laten afkoelen en met mayonaise mengen om op een stokbrood te leggen, of die boterhammen eerst in de pan gebakken hebben of ...
Zucht, een doodgewoon roerei met een boterham was gewoon waar ik zin in had...
Amper 15 minuten nadat hij was opgestaan en ondertussen al ontbeten had:
Gisteren heeft HIJ gestofzogen (ik herstel van mijn klaplong en kwam net thuis uit het ziekenhuis), zwarte stoffen zetel in combinatie met een wit / blauwe bi-color poes, natuurlijk zie je de witte haren meteen op die zetelhoes.
Heb je die zetel alweer eens gezien? Die zou dagelijks moeten gedaan worden. Maar dat kun je niet aan hé? En indien ja, dan zal je het toch niet doen hé? Er komen hier geen katten meer bij, hoor, je kan zo al niet volgen.
Hij kijkt zo al lelijk als ik de stofzuiger om de zoveel dagen uithaal, want dat betekent dat hij uit die zetel moet, en toen ik vorige keer uit het ziekenhuis kwam stoorde het hem geen toch niet genoeg om zelf eens te stofzuigen, want ik moest absoluut 3 weken rusten en heb dus buiten de lichte huishoudelijke taken niets gedaan. Ik was al buiten adem van het eten maken, het eten zelf en de tafel afruimen en moest er dus niet aan denken om te gaan stofzuigen...
En erop volgend, over mijn kattenplantjes-project in de tuin, wat volgens hem meer op onkruid lijkt dan wat anders:
En jouw planten in de tuin, die vliegen dus allemaal in de vuilnisbak hé. Je kan ze toch niet onderhouden, dat zou ik er ook moeten bij doen zeker?
Waar hij dat bij wil doen weet ik ook niet... Mijn plantjes staan dus in potten, citroenmelisse, nepeta, valeriaan en kamille, wat wil je daar nu meer aan onderhouden dan de dode blaadjes / stengels en uitgebloeide bloempjes weghalen? Dit ziet er gewoon niet chique genoeg uit voor meneer.
Om 13u had hij fysiotherapie, hij is zich gaan douchen en is daarna vertrokken zonder ook maar iets te zeggen of een sein te geven dat hij vertrok. Toen ik om 17u naar mijn afspraak met de tabacoloog moest vroeg hij me toch tussenin het telefoongesprek met zijn vriend of hij me moest brengen of als het me alleen zou lukken. Ik ben maar alleen geweest, want het moet ik je brengen had iets van pfff, geen zin...
Toen ik terug kwam was het van wat eten we vanavond?. Toen ik zei dat het doordat ik zo laat een afspraak was iets zou zijn wat gewoon moest opgewarmd worden was het ook niet goed. Gehakballetjes in tomatensaus en mousseline puree is toch ook lekker als het snel moet gaan? Maar nee, hij was er toch en kon toch ook iets doen? Ja, juist, maar niet uit zichzelf, hij zal er ook niet naar vragen op voorhand, wel van zijn neus maken als het te laat is. En ik vraag zelf al heel lang niets meer, want als je iedere keer als antwoord krijgt dat je iets vraagt enkel en alleen omdat je het dan zelf niet zou moeten doen of er een hele reeks gezaag bij krijgt, voor mij hoeft het ook niet meer, dan doe ik het nog liever zelf...
Gisteren heb ik dus totaal geen bezoek gekregen...
Maar ik heb het toch voor elkaar gekregen dat ze die pijnlijke baxter er uitgehaald hebben! ;)
Ik heb een slechte nacht achter de rug, om 4u30 wakker geworden, plasje gedaan en dan maar blijven draaien, slaap-waken :( Met nachtmerrie's, ik zag hem plots van in mijn kamer met zijn ouders in de gang zitten, ze kwamen binnen in de kamer en gaven me een hele pak papieren, hoe de "zaken" bij een scheiding moeten geregeld worden na zoveel of zoveel jaren samen... Ik denk dat hij zat te wenen, weet ik niet meer zeker, dan ben ik naar buiten gevlucht, door de kraampjes van de markt die er toen blijkbaar was gevlucht en er ergens in een hoekje ene gaan roken, toen ik naar mijn kamer terugkeerde was er was niemand meer... Die kamer had veel weg van een kamer in een psychiatrische afdeling zoals je in de films ziet, enkel een bed met zachte muren, griezelig... Deze morgen dus bij het ontwaken best nog veel borstpijn na een nacht zonder (infuus) pijnstiller en lichtjes misselijk. De nieuwe foto is al genomen, dus weer afwachten... Ik zou misschien beter meteen nog tot morgen blijven, dan heb ik afspraak bij de tabacoloog hier, anders mag ik morgen al al opnieuw heen en weer gaan lopen... De foto ziet er weer iets beter uit, mijn long geneest goed. Ik heb zwaardere pijnstillers gekregen en mag naar huis. Hier blijven is ook niet echt een oplossing, ik zal het erop wagen hé.
Het is ook niet echt aangeraden, op de longafdeling, daar zou ik ook nog iets kunnen bijtringen Ik zal nu nog niet bellen en blijf wel nog tot deze namiddag, hij slaapt nu toch nog en moet om 13u naar de fysio, dus zal het pas voor daarna zijn. Ik zal ook eens kijken om het CAW te contacteren en zien wat ze kunnen doen.
Ik heb hem net gebeld om te zeggen dat ik naar huis mag, hij viel nog redelijk mee aan de telefoon... Hij gaat zich omkleden (van de fysio) en komt me halen. Ik zit klaar in mijn kamer te wachten toen ik een telefoontje krijg, "wat doe ik? Ga ik me parkeren en kom ik je halen op de kamer of kom je zelf naar beneden? Als je zelf naar beneden komt kan ik je aan de uitgang oppikken, anders zal ik me verder moeten gaan parkeren en moeten we dan ook verder lopen, want er is nergens plaats." 's Morgens moest ik absoluut van de rolstoel gebruik maken om naar de radiologie te gaan, 's middags mocht ik al met mijn eigen valies naar beneden zeulen.
Thuis heeft hij me voor de deur afgezet, want hij zou nog binnenspringen in de Aldi om boodschappen, waarvan hij de helft niet meehad, maar me bij het terugkomen wel een doos van 400gr spekken in mijn schoot gooit, ik denk nog "hoe lief", maar terwijl hij naar de voorraadkasten loopt om de boodschappen erin te steken is het weer allemaal negatief, dit is niet goed, dat zal moeten veranderen, waarom doe jij dit zus, waarom doe jij dat zo... In zijn poging om lief te zijn was ik er helemaal voor aan het gaan, maar al heel snel niet meer. Het voelt echt als aantrekken om nog harder te kunnen kwetsen
Ik zat dus in de zetel en werd weggejaagd omdat hij absoluut dan moest stofzuigen, ik ga dus naar boven, leg me wat op bed, kom beneden en krijg meteen als reactie: "als dit je idee van rusten is voor de komende weken zal het ook niet veel oplossen enz enz..."
En dan stoefen dat de slaapkamer er wel deugd van gehad heeft, terwijl ik niet echt het verschil zie, sorry...
Ik kan dit niet meer, wil dit niet blijven verdragen tot het einde van mijn leven, zelfs als hij probeert lief te zijn moet hij bijna tegelijkertijd kleineren, bekritiseren en altijd zijn gelijk halen, dit kan toch niet meer goed komen? Niet nu mijn ogen aan het opengaan zijn en ik steeds maar mee besef dat dit echt niet normaal meer is? Doen zoals mijn schoonma zei, hou je nu "koest" zodat je kunt genezen, dit heeft voorrang, de rest komt later wel. Hopelijk word ik snel sterker en krijg ik dit geen derde keer.
Ik had deze morgen ook mijn schoonma aan de lijn, zij vertelde me ook dat het zo niet verder kan. Dat we eens samen deftig moeten spreken, maar ze begrijpt ook maar al te goed dat dit bij hem niet zo gemakkelijk zal zijn... Ze willen zich niet moeien, het is hun plaats niet, maar zijn er wel voor ons. Ze had hem gisteren aan de telefoon en hij had haar al verteld dat hij niet zou komen, waarop ze hem ook gezegd had dat als het toch maar was om hier nors te zitten kijken of van zijn neus te maken, hij idd beter kon thuisblijven. Zelf kon ze gisteren niet komen en durfde ze toen ze thuiskwamen niet meer te bellen, het was ondertussen al 21u... En hadden ze ook onder elkaar gezegd dat als het niet opgelost kan worden er niets anders opzit dan het huis te verkopen en elk zijn weg te gaan... Ook zegt ze me al jaaaren dat ik me voor hem niet moet inhouden, als ik niets zeg is hij zo, dus moet ik gewoon zeggen wat me op het hart ligt, dat als hij daar niet mee om kan ik dan toch tenminste mijn gedacht gezegd heb, maar iedere keer ik iets durfde zeggen was dit nooit waar en overmeesterde hij me telkens met zijn vele woorden waardoor het uiteindelijk toch altijd mijn fout was of aan mij lag... En waardoor ik op den duur steeds minder gaan zeggen ben. Toen ik haar zei dat ik nu eigenlijk besef dat ik al van het begin dat we samen zijn "klaag" over hoe moeilijk hij wel is om mee te leven zei ze me ook: dat is niet echt klagen, je vertelt het me gewoon, maar het is wel zo. Toen ik zei dat we beter nooit terug samen waren gekomen toen hij me de eerste keer liet staan doordat hij tilt sloeg omdat hij zijn legerdienst moest doen (afkeer van autoriteiten) was ze daar volledig mee akkoord. Ik herinner me idd nog dat ze er niet echt voor was maar ons ook niet tegengehouden heeft. Ze vroeg ons wel er goed over na te denken en dat ze als we dit beiden wilden we haar "zegen" kregen. Maar toen stond ik al "alleen op de wereld" en heb ik me misschien gemakkelijker laten overtuigen toen hij wilde terugkomen...
Wat ben ik toch al lang een "voetveeg", dat moet dringend veranderen, maar hoe weet ik nog niet echt
Deze morgen een nieuwe longfoto genomen, de dokter komt langs in de namiddag. Om 14u30 stuur ik een sms naar mijn vriend om te zeggen dat ik nog wacht op de dokter en nieuws. Iets voor 16u komt de dokter langs, de longfoto is nog iets beter dan gisteren, maar nog een dagje rust en zuurstof zullen me deugd doen. Ik bel hem om te laten weten dat ik nog een dag langer moet blijven en krijg meteen weer een hele reeks gezaag over mij, hij was de slaapkamer aan het kuisen! Waarbij hij het bed moest afbreken en hij waarschijnlijk niet tijdig genoeg zal klaar zijn om in het bed te kunnen slapen! *Overdrijf, geeuw...*
Wat kun je daar nu op zeggen? Ok, de laatste weken zijn er enkele dingen op de lange baan geschoven door die eerste klaplong waarvoor ik moest rusten. En als ik het zelf niet doe zal hij het ook eens niet overnemen, dus... Op enkele dagen kun je nu ook niet alles van een 4-tal weken inhalen, zeker nog steeds herstellende...
Doordat ik niet echt wist wat daarop te antwoorden kreeg ik al snel te horen dat als ik niets anders te vertellen had hij zou doorwerken. Ik vroeg hem wel nog om ook zijn moeder te verwittigen, hij zou haar 's avonds bellen. Met daarop een "tot later" als afsluiting van het gesprek. Ik wist zelfs niet of hij me zou bezoeken. En dan bedacht ik dat als hij niet wist of hij tijdig zou klaar zijn om in zijn bed te kunnen slapen, hij ook geen tijd zou hebben om me te bezoeken, wat dus ook niet gebeurd is.
Langs de ene kant opgelucht dat ik niet op een nors gezicht die hier tegen zijn zin zit moet kijken, maar dit slaat toch wel alles! Hij vroeg zelfs niet of ik iets nodig had of wat dan ook.
