Ik staar al vijf volle minuten naar de flikkerende cursor die wacht om zijn werkje te typen. Dit wordt gevoelig. Ik schrijf er veel over maar nóg meer denk ik erover, wat dan al mijn tijd in beslag neemt. Al de tijd, altijd... Spreken doe ik liever niet. Dan kan ik niet lang genoeg nadenken op de juiste woorden of kom ik gewoon niet uit mijn woorden. Spreken is ook zo rechtstreeks. Je ziet de reactie van de andere als je zin nog niet eens af is. Als je erover denkt of schrijft is er geen reactie, tenzij je het geschrevene laat lezen door iemand anders, zoals nu dus eigenlijk. -1e zucht- Ik heb mezelf een nieuwe gewoonte aangeschaft. Het is simpel: Telkens wanneer ik zucht, schrijf ik dat ook op. Verbluffende resultaten! Ik pas het al een paar dagen toe in mijn boek en ik raak de tel gewoon al kwijt. Maar dus waar dit nu eigenlijk allemaal om draait... Om één jongen. Eentje. Van de hoeveel? Hoeveel jongens zijn er over de hele wereld? En net díe ene... blijft me toch wel heel lang bij. En niet altijd even positief als ik zou willen. -2e zucht- Ik weet niet hoe te beginnen. Zoals de titel het zegt 'verwarring alom'. Ik ben, ik voel me... triest, teneergeslagen, niet begrepen, geplayed, hopeloos, verward, gefrustreerd, boos, gegeneerd, genegeerd en niet veel waard (om maar niet 'niets' te zeggen). Zoiets zal het zijn. Oh en afgewezen nog. Uiteraard. Niet dat ik ooit aangewezen ben geweest... Of misschien voor een paar uurtjes als die mogen meetellen, maar afgewezen... Alle minuten, uren, dagen tot hier toe al sinds... zondag in de vroege vroege uurtjes. En definitief zondag in de latere uurtjes... Twee klappen op één dag? En vandaag is het donderdag, wat wil zeggen dat ik me nog aan de grootste smásh die ik ooit zal kennen, mag verwachten. Heb echt al véél opmerkingen gekregen, dat ik... er niet blij uitzag of gewoonweg bleek. Het valt nu extra hard op. Als Maurice voor zich uit staart of wegdroomt kijkt ze héél serieus, of als je liever hebt dat ik kwaad zeg mag dat ook. Maar sinds zondag in de vroege vroege uurtjes doe ik niks anders dan voor me uit staren of wegdromen. Alleen kijk ik nu niet kwaad maar ... triest (en bleek, volgens eentje). -3e zucht- Je ouders, die tegen je zin in toch op de hoogte zijn, voelen mee voor een vijtal minuten en dat moet wel volstaan. 'Zo, we hebben we onze dochter eens fijn getroost en nu kan ze weer verder met haar leven i.p.v. met die vreemde kerel op te trekken.' Maar zo werkt het niet. Helemaal niet. 'Ze kennen het, ze hebben het ook meegemaakt, zet je erover' Ahum? Je vergeet misschien dat ik een meisje ben in de gevoeligste periode van haar leven?! Ik moest ervan genieten zeiden ze... oh, ik voel me al pakken beter nu ik met hen gepraat heb. Nooit meer... -4e zucht- Vrienden... Ja vrienden maar... dan is het nog niet zo gemakkelijk. Het is gênant. Gênant om zo'n afgang te bespreken. Het duurt lang eer je héél de situatie hebt geschetst en hoe je je daarbij voelde, zo veel mogelijk omschrijft en je er gedachten-nu bij vertelt. Bij denken en schrijven vormt dat geen probleem, da's toch voor jezelf en je doet niet liever dan denken, dan daaraan denken. Maar praten. Ik raak nooit uitgepraat over .. dat/hem. -5e zucht- Zoiets heb ik nu nog nooit meegemaakt. Je mag jezelf niet opsluiten, je moet onder de mensen blijven komen, maar dáár zie je ... wat je nu net zo gevoelig ligt. En als je jezelf dan al opsluit, besef je pas hoeveel liefdesliedjes er zijn. Nooit uitgepraat, maar ik stop voor de ouders zich nog gaan mengen...
De Gazet Zonder Nut
