Onder het rumoerige en verre geluid van de tennis (Henin-Sharapova) drink ik (Delirium) lekker van m'n thee. Die thee vond ik wel verdiend, na de kilometers die ik heb gewandeld. Het was weer lang geleden dat ik een thee heb gedronken, en 't is een citroenthee geworden, mét een goeie klodder honing. Maar nu ik er van proef, blijkt er toch nog een suikerklontje of twee in te moeten. (God, hij is lekker... de thee welteverstaan, en m'n bril dampt aan door die warme dampen)
De dag begon met de wekker, die om 8.30 afging. Maar ik, die nog lekker in luilekkerland vertoefde, zette hem af. 9 minuten later werd ik weer gewekt. Dat ging zo door tot tien uur. jaaaa, maar anderhalf nog liggen woelen in m'n bed met Lorre, m'n knuffelhond, in m'n armen is gewoon zalig. Opstaan, eten, wachten tot de zus er is (ze ging mee wandelen) en dan douchen. En hup, daar gingen we dan, met paraplu in de hand. Omdat de wandeling door m'n lagere school werd georganiseerd, waren er natuurlijk van die kinderachtige kraampjes onderweg, als 'zoek de kweetnietwat en krijg een prijs' De kraampjes die eerder MIJN aandacht trokken waren de soepkraam, de appelkraam en tadaa! de jeneverkraam!
Na de wandeling kregen we dan wat we hadden besteld, wij dus soep. Na uw eerste kop kreeg je een bonneke met 'extra portie' maar omdat noch ons pa, noch ons ma een tweede wilde, hebben ik en m'n zus die maar opgegeten. dus: 1 kop van onszelf; 1 kop extra portie, 1 kop van ons ma, 1 kop tijdens de wandeling in de soepkraam. totaal: 4 kommen. Maar 't was goeien!
En nu zit ik thuis, met Maurice te chatten, en van m'n thee te drinken. Soms kan een dag zalig zijn.
(titel is het liedje dat ik luisterde aan't begin van deze blog)
Die bloedneuzen waar Delirium het over had, kwamen deels van mij, de andere vier van een klasgenoot van hem. Men kan dus wel spreken van een bloederige dag. Eigenlijk, heb ik in heel mijn leven tot gisteren nog nooit een spontane bloedneus gehad. Spontaan hier bedoeld als 'zonder aanleiding'. Van de warmte zal het niet geweest zijn, het wordt ocharme nog maar 10°C overdag. Als je je er dan bij bedenkt dat het 's morgens was, is dat al snel uitgesloten. Het kwam op een heel ongelegen moment. Ik legde de laatste hand aan mezelf klaar te maken om naar de bushalte te spurten, waar ik overigens maar een paar seconden moet staan, omdat ik dan al wordt opgehaald door die bus. Maar dus, net tóen, brak dat ene adertje in mijn neus en ik had het vlaggen. Rode stroom uit de rechterneusflank, zakdoekje eronder en hopen dat het vlug ophoudt. Gelukkig maar, als het nu 10sec. langer had geduurd, kon ik nog in de regen naar de volgende bushalte fietsen. (niet zomaar de volgende bushalte. De bushalte van mijn tweede bus! Wat al aardig wat kilometertjes zijn.) Maar zo was het niet, ik haalde het gelukkig, op twee gescheelde haartjes na. Maar ik wou hier eigenlijk even vertellen over mijn welgetelde twee andere bloedneuzen. Het leek me wel grappig. Ik, op kleuterjarige leeftijd, heb vroeger plastic gesnoven. En dat meen ik. Als kleine onderzoeker keek ik de vloer eens van naderbij. En wat bleek? Er lag een klein afgebroken stukje plastiek op de grond. Hm, net de grootte van een kleuterneusgat. Eens passen hoor. Perfect. En het bleef ook heel goed zitten op zijn plaats... Misschien net iets té goed... Met veel pijnlijk gesnotter bij de mama kwam het er wel terug uit. Gelukkig was het al rood plastiek op zich. Ik denk niet dat het enig verschil gemaakt zou hebben als het nu groen was geweest... En sinds dan, ben ik rechtop beginnen lopen (En dat was een grapje). Mijn tweede bloedneus gebeurde: in de zwemvijver van mijn klastitularis van het 2e middelbaar. Je kent het wel, jongens en meisjes gaan zwemmen, wat kopje onder duwen en ploeteren. En dan plots, konnen mijn neusaders het niet meer aan en ontploften waarschijnlijk. (Dit mag je best een beetje letterlijk opnemen.) De jongen die me het laatst ondergeduwd had 'Eey, gij hebt nen bloedneus!' 'Nee, ge had mijn haar vast.. au.' 'Jamaar ge hebt nen bloedneus!' 'Oh..' Gedaan met fikfakken. En dan die ene van gisteren. Ik hoop dat het aantal nog beperkt zal blijven, want ik moet zeggen. Het is maar vies hoor. Maar niets is zo vies als zelfs u poes rood begint te zien. En dat kun je niet eens beperken! Waar gaat dit naartoe...
De Gazet Zonder Nut
