Beste Mensjes, onder zeer zware dwang van Maurice ga ik (Deli) nog eens een tekstje schrijven. Vergis u niet! Maurice heeft doortastende vaardigheden om mensen over te halen. Welnu, ik dacht zo, laten we het over typfouten hebben. of mt ns fot te deon. Hoe komen die typfouten er toch, kan men zich afvragen. Is het God, die via goddelijke tussenkomst er tussen komt? Of eerder Allah, Jahweh, of misschien zelfs je zus! Neenee, het is waarschijnlijk omdat u zo gehaast bent, omdat u misschien nog moet gaan douchen, of omdat u nu eenmaal moet stoppen. Typfouten zijn er in alle vormen en maten. Je hebt het vergeten van letters (doi) , het teveel aan letters typen (dooei) , letters van plaats verwisselen (doie) en gewoon verkeerde letters typen (koei) ! Getallen kunnen er ook insluipen, en dan vooral die 3, die er zo verdomd gluiperig uitziet (of was dat de 9?) Wat al eerder naar de unieke kant neigt, zijn de tekens. Zo heb ik vandaag nog g<n meegemaakt. U zou dit kunnen opvatten als g is kleiner dan n, en dan vooral als u juist wiskunde hebt geleerd en met het hoofdstuk algebraïsch rekenen met variabelen bezig bent. Maar niets is minder waar! Neenee, het < teken is getypt ipv de w! er stond dus gwn, gewoon dus. Zullen we het over andere dingen hebben? Misschien wel, wat vindt u ervan? ... ? zwijgen is toestemmen! Ik heb, jaja, ik heb voor enige woensdagavondactiviteiten in't stad toestemming gekregen! (althans, van ons ma...)
Een prachtige blog, zomaar vergaan in het internetverkeer door een vermiste bestuurder. Het had geen titel, en het liep helemaal de mist in. Daarom duurde alles weer zo lang. Nuja, Delirium mag ook wel eens iets typen, maar ik kan begrip opbrengen voor zijn situatie (Met het schoolverschil tussen ons enzo). Dus nu moet ik weer helemaal opnieuw beginnen. Ohja, ook had ik in mijn vorige blog onthuld welke kale drie-letter-voornamige BV ik wel niet gezien had. Maar dat zal ik dan nog eens even uitstellen... ghehe...
De donkere dagen en het gure weer zorgen voor postnatale depressies alom. Alles wordt lastiger in de winter. Euhh, herfst, excuseer. Eerst en vooral hebben we minder zin om op te staan zonder het verwelkomende daglicht. Je lekker opgewarmde bed achter u laten is een blijvende struikelblok (waarmee ik niet bedoel dat je jezelf uit je bed moet struikelen en daarbij nog bezeren aan een betonblok die er voordien nog nooit gestaan heeft ofzo). We moeten dan nog eens vroeger opstaan omdat we trager zijn in alles (door de depressie) en meer kleren moeten aandoen (door de koude). Als we dan nog eens naar buiten moeten, de dikke jas met handschoenen, sjaal en muts die we moeten aantrekken. De auto start niet, we moeten traag rijden, de wegen zijn glad etc. (beeld je toch even in, mocht het winter zijn). Als je eventueel met het openbaar vervoer gaat: Je moet wachten op die bus, of je mist hem, wat maakt dat je nog langer moet wachten. Eenmaal op de bus staat de verwarming goed hoog zodat je nog gaat zweten ook met je dikke winterjas aan, sjaal, handschoenen en de gele oorverwarmers. Eens weer af de bus geeft dan weer een extra koud effect en zo verder. Constante temperatuurswisselingen en het aan- en uitdoen van kleding ervaar ik als: lastig. Je bereikt je bestemming 's morgens vroeg zonder het daglicht nog maar gezien te hebben en als je weer wil vertrekken heb je het 'licht' net gemist. En dan spraken we nog niet eens over de weersomstandigheden! Stel je voor dat het regent (vergeet je paraplu niet, nergens niet!) of waait. Daar gaat je kapsel en warme gevoel. Die eventuele paraplu wordt nog eens paraplu geblazen enzo verder enzo verder... Thuiskomen is bij iedereen anders. Bij sommigen een opluchting, bij anderen weer een hoop miserie. Maar daar ga ik mij niet verder in verdiepen. Plus, dan is er simpelweg nog de eeuwige routine en ook dat gevoel ervaar ik als: lastig.
Maar voor mensen wanhopig worden voor de eeeiiindelijk volgende blog, dit even snel publiceren. Voor we er allemaal aan gaan.
De Gazet Zonder Nut
