Taal ... Laat? Lat ; Tal .. Ja inderdaad, een tál van varianten hierop. Dan vraag je je wel eens af, welke taal Jezus dan sprak... Of God. Die moet dan zeker wel alle talen op zijn duimpje kennen als Hij iedereen wil aanhoren. Zou hij ze zelf verzonnen hebben? Waarom dan? Het is toch ontzettend verwarrend. En niet alleen voor hem, maar denk ook eens aan ons. De iets simpelere mens uit België! Nederlands is onze taal, Nederland is het land. (En daar loopt het eigenlijk al mis. België heeft niet eens een eigen taal. Zou God's inspiratie op zijn?) In Nederland komt nederig voor... Zijn we dan onderdanig? Voelt hij zich nu helemaal op en top omdat we niet alles en iedereen kunnen verstaan? En wie was de eerste mens die tweetalig was? Hoe wist deze wel zo zeker dat het ene woord in de ene taal het andere betekende in de andere taal? En dan evolueerde de taal op zich ook nog eens door wel meer dan 200 eeuwen heen. (We nemen even aan dat er pratend leven was, 200 eeuwen geleden) En dan heb je ook nog in nu-België onderverdelingen van Vlaams, Frans, Duits. En eigenlijk ook ja Aantwaarps, Leimbeurgs en van dat Oost- en West-Vlaanderen durf ik zelfs niet te typen. En het gaat nog verder tot het echte Aantwaarps, een bepaald Beirs of Turnhouts accent en nog veel andere dorpjes met die ene net iets anders uitgesproken klinker. En dan, alsof het nog niet moeilijk genoeg is, verzinnen die eigenwijze kinderen van tegenwoordig een taal waar niemand meer aan uit kan! Hun boeken, kamers en alles wat beschrijbaar is staat vol met afkortingen alsof het een geheim is wat ze daar schrijven. Al die punten, puntjes, puntkomma's, streepjes, haakjes, accenten en alles wat je maar kunt vinden op je toetsenbord schrijven ze naar hartelust neer. Als ze zich voelen om daar een haakje achter te zetten, doen ze dat toch. Het siert. Wel, zie je, dat deze kinderen heel liefdevol zijn, maar tevens ook heel breekbaar. Als ze van iemand houden willen ze het liefst dat de hele wereld het weet en schreeuwen ze het uit (op hun papier). En jaa, ze houden van U, zien ú doodgraagg! Willen uuh nooít meer Kwijt, zijn niet Té brekenn en 4 evah! en aaaaltiijd Poeppiies. En wat dat breekbare betreft. Als er dan toch een wereldramp uitbreekt tussen die twee, gaan ze eraan. Ze huilen alles kapot, slagen erop, krassen zichzelf en gaan het liefst van al gewoon dood. Ik stel voor dat we ze in stilte zullen laten doen.
Tenslotte, we gaan er toch allemaal aan. Zij wat meer dan ons, maar we gaan eraan...
Delirium schreef dit verhaal. Hij is slechts een amateureke, dus als't u ni aanstaat... da's dan zéér jammer.
Seppe van
afdeling Ravenklauw zag iets in zijn ooghoeken bewegen. Hij keek op van zijn
opstel voor Toverdranken en zag Harry Potter nerveus om zich heen kijken,
zonder Ron of Hermelien om zich heen.
Arme jongen, dacht hij, zijn vrienden zullen waarschijnlijk naar hun familie
zijn. Misschien was dit zijn kans om eindelijk eens met hem te praten.
Met zijn halflang haar, bruine ogen die vaak op oneindig stonden en zijn nogal
tengere bouw was Seppe maar een gewone jongen tegenover de grote Harry Potter,
De Jongen Die Bleef Leven. En toch, ondanks die titel, was Harry altijd een
jongeman zonder pretenties gebleven.
Seppe wierp
nog snel een blik op zijn opstel, schatte hem lang genoeg, stond op en wandelende
nonchalant naar de jongen met het ravenzwarte haar toe.
Hey Harry, ook zo alleen hier?
Harry schrok, en keek schichtig om naar de jongen. Zonder zijn vrienden bleek
hij ineens heel wat minder op zijn gemak.
Oh eu hallo Seppe. Ja, Ron is naar het Nest en Hermelien naar haar familie.
Ze zijn Kerst gaan vieren, antwoordde Harry.
Mijn vrienden zijn ook allemaal weg. Misschien kunnen we wel naar Zweinsveld
gaan. Ik heb gehoord dat de snoepwinkel nu ook eetbare Snaaien heeft! Stelde Seppe
voor.
Harry ging akkoord en samen wandelden ze naar de schoolpoort. Eenmaal buiten
haalden ze hun mantels uit hun rugzak, want door de koude en de gure wind
begonnen ze meteen te bibberen.
Seppe merkte dat Harry zich al wat meer op zijn gemak voelde en al lachend en
zwanzend gingen ze op weg.
De weg naar Zweinsveld ging door de bergen en was glad en grillig. Met momenten
zelfs gevaarlijk want het pad was soms verraderlijk smal.
Nog nagrinnikend van de droge humor die typisch was aan Seppe, merkte de
Griffoendor een onnatuurlijk rechte spleet in een rotswand op.
Seppe, kom is kijken hoe recht deze spleet is. Terwijl hij dit zei, leunde
Harry naar voor om erdoor te kijken. En hij gilde en viel neer.
Hevig
geschrokken trok Seppe zijn toverstaf en riep snel een toverspreuk uit zodat
Harry zachtjes neerplofte.
Een gereutel klonk uit de donkere spleet en een dementor doemde plots op. Een
vreselijke koude overspoelde Seppe, maar toch was hij al zo getraind dat hij
als bij reflex de juiste spreuk uitsprak. Expecto
Patronum! Uit zijn toverstaf schoot een stier die meteen de dementor
viseerde en er los doorheen ging.
De gekapte
gedaante draaide zich om en in een oogwenk veranderde het in een reusachtige
spin. Hoog op zn 8 harige poten wankelde het naar Seppe. Het leek of zijn
voeten vastgegroeid waren van de schrik. Maar eenmaal de schok voorbij, dacht
hij razendsnel na.
Wat was dit toch, eerst een dementor en dan een spin? Waaròm een spin? Hij was
als de dood voor spinnen een boeman! Ridiculus! Plots liep de spin niet
meer blootsvoets, maar op rolschaatsen. En terwijl Seppe hartelijk lachte,
struikelde het ding en viel het van de afgrond. Met bonzend hart liep hij
meteen naar Harry.
Een hel schijnsel drong door de oogleden van Harry Potter. Hij deed voorzichtig
zijn ogen open en hij zag de gewelven van de ziekenzaal. zachtjes kreunend merkte hij dat Seppe met
betraande ogen naast zijn bed zat.
Wat Seppe sprong meteen op en drukte zijn lippen op die van Harry. Nog voor
Harry van de schok bekomen was, trok de Ravenklauw zich al terug en hevig
blozend verontschuldigde hij zich meteen.
O God, sorry Harry, maar ik maakte me zon zorgen toen ik je niet meer wakker
kreeg nadat die boeman je had aangevallen.
a zo en de kus dan?
Voor zover het nog kon, begon Seppe nog harder te blozen. Ik ben verliefd op
je
Oh
En Harry nam het hoofd van Seppe in zijn handen en kuste hem.
The End
Harry Potter, Dementor, Zweinsveld zijn eigendom van JK Rowling
Hier spreekt Delirium. Ik ben de mannelijke kant (hoewel ik toch besta en niet enkel imaginair ben) van Maurice. Samen schrijven we dit blog, maar voor de allereerste en allertweede keer doen we het apart. Ook ik luister graag muziek en ook ik kijk graag films, meestal dezelfde muziek en films als Maurice. Omdat ik even oud ben als Maurice ga ik ook nog naar school. Ik volg Latijn-Moderne Talen, wat me erg bevalt. (jammer genoeg bevalt m'n leerkracht Latijn dit niet, want dankzij mij is haar rode bic altijd leeg, denk ik) De (voor mij zeker) erg bewogen vakantie is bijna voorbij, weer schoolgaan. Mhm, ik ga het hierbij laten, Maurice heeft namelijk eigenlijk al gezegd wat er gezegd moest worden. Jullie, toekomstig-mss-trouwe-lezers-en-lezeressjes, nog veel plezier. Enjoy.
Hier spreekt Maurice. Zo noemen m'n vrienden me althans, de echte naam gaan we niet gebruiken. Hierbij wil ik wel zeggen, om misverstanden te vermijden bij eventuele rare toestanden waarover we het misschien gaan hebben, dat ik geladen ben met vrouwelijke hormonen. En dat van nature uit. Maurice is enkel afkomstig van een film. Films kijken doe ik graag. Ver weg, dichtbij, op groot of klein scherm, het maakt al niet uit, zolang ik me maar amuseer. Ook zo met muziek. Als het maar goeie is en ik me amuseer, allemaal goed. Wat school betreft. Ja, ik ga nog naar school. Ik doe mijn 5e jaar in Jeugd- en Gehandicaptenzorg. Het is een nieuwe richting na mijn Humane Wetenschappen, maar ik denk wel dat het me bevalt. Nu het korte dagen zijn, worden het lange dagen voor mij. Voor jullie misschien ook wel. Donker als je vertrekt, donker als je aankomt. Je kent dat wel. De geschikte periode voor een depressie. De warmte die niet komt opdagen, het niet voldoende aan slaap 's morgens. Maar 's middags komt alles wel goed. Dan kom je thuis met een verscheurende honger en een volle blaas. Vervolgens ga je ofwel leren, ofwel TV kijken (mijn favoriete programma is sinds kort Sara. Het arme grut.) ofwel grenzen verleggen dankzij het internet. (God prijze deze uitvinder.) Zo is er wat een dagelijkse sleur en het altijd terugkerend verlangen naar 'weekend'. Dus, eigenlijk, ben ik maar een heel gewoon meisje (ja, meisje, even goed benadrukken) dat ook positieve aandacht nodig heeft en haar gedachtengang hier eens wil laten stromen.
De Gazet Zonder Nut
