Om 6.45 uur worden we gewekt door een pater die het ontbijt meebrengt. Geen enkele boom staat nog recht in die buurt. Dat 6 mensen zo hard kunnen snurken, dat hou je niet voor mogelijk. Concerto voor zaag en orkest in mi klein, opus 81.
Het heeft geregend, we trekken onze regenkledij aan. Maar zodra we buiten komen stopt het, en we zullen de hele dag geen druppel meer zien. Leuk, maar de regen heeft de paadjes tot modder herleid, we slippen en moeten ons uiterste best doen om niet te vallen. Dat lukt, maar we verliezen veel tijd. Het zou nochthans een makkelijke dag worden, Manuel (onze Spaanse kamergenoot van gisteren) had immers vernomen dat er geen plaats was in de auberge waar we naar toe zouden trekken, waardoor we onze tocht moesten inkorten. Niet dus, behoorlijk vermoeid komen we aan in Guernica, gekend van de slachting tijdens de Spaanse burgeroorlog en het schilderij van Picasso.
Gelukkig hebben we wel tijd om de stad te verkennen, een pareltje. Slapen doen we ditmaal in een hotel.Een beetje raar, zo zonder tochtgenoten. Maar nu gaan we eten. Overal komen we lotgenoten tegen. Met wat geluk beleven we weer een boeiende avond. Bye...
Niet te geloven, de klokken hebben net 21.30 uur geluid en we bevinden ons in een authentieke auberge, in het Monestario de Zemaruza. Hier zijn maar 8 bedden, 6 zijn er bezet. We zitten rond de tafel met een Spanjaard, een Nederlander wiens Duitse vriendin reeds in bed gekropen is. We hebben warm eten gekregen van de paters dat er niet lekker uitzag in zijn geblutste reuzenkom, maar best lekker smaakte.
De dag was weer vroeg begonnen, om 7.15 ur bevonde we ons op weg naar Ermerita del Calvaria. De berg Arno zou het grote deel van de dag bepalen, en dat voelden we al vanaf de start. Direct een flinke klim van 300 meter. Omdat we elk ons eigen tempo liepen zaten we snel ver van elkaar. Geen probleem, dit was zo afgesproken. Wat niet was afgesproken dat Bart verkeerd zou lopen. Omdat het niet duidelijk was of Diane reeds voorbij was gekomen als Bart terug op de route kwam, werd het even spannend. Pas om 10 uur vonden we elkaar terug met een klinkende zoen onder applaus van onze Venitiaanse kenissen.
De route was wondermooi: eindeloze bossen, stilte, vogeltjes, gezwoeg van pelgrims die een bergpas van 500 meter verwerkten. Steeds dezelfde mensen die elkaar kruisten. Een kort Ola, buen camino of buenes dias prevelen en verdergaan. Het schept een band. Eén iemand valt hierbij uit de toon, heb ik al verteld van madam Perdon? Een jong Madrileens meisje dat in Zarautz heel de wachtende rij voorbijstak en met een kort 'perdon' zich als één van de eersten liet inschrijven in de auberge. Uiterlijk een leuk meisje met kort haar, maar ze praat met niemand, doet haar eigen ding. Tot ze mij zag spreken met een Franse vrouw, zoekend naar Diane. In het Engels heeft ze me toen gevraagd of ik een probleem had. Aan wat had ik dat verdiend? Eenmaal ze merkte dat mijn probleem opgelost was, verviel ze weer in stilzwijgen, niemamd aankijken, kaarsrecht. Het ga haar goed ...
Rond 15 uur kwamen we aan in Markina-Xamein, de halte die ons werd aangeraden in de VVV van Deba. We wilden echter 8 km verderstappen, de abdij sprak tot onze verbeelding. Dat lukte aardig. We waren hierbij bijna getuige van de geboorte van een kalfje. Een klim en een afdaling bracht ons in Bolivar waar we even binnenwipte in het museum van de pelgrim. Uiteindelijk wachtte ons nog een stevige klim naar de abdij over een onglijk stenen pad.We voelden ons figuranten uit De naam van de Roos van Umberto Eco.
De abdij is prachtig en bijna 10 eeuwen oud, de trappisten weten hun mooie plekjes wel te kiezen! De Vespers die we er mochten meemaken riepen een heel speciale sfeer op.
Een grijze dag, eerder koel alhoewel dat niet zo aanvoelt tijdens het stappen. We zijn tijdig vertrokken uit Zarautz, maar worden misleid door de gele pijlen die ons naar de kust leiden waardoor we de route missen die we eigenlijk verkozen hebben. Geen ramp, in afstand scheelt het niets en de kust heeft genoeg te bieden, ook al leidt het walvisspotten tot niets concreets.
Uitslapen is er hier niet bij, er is hier altijd wel een zotte Spanjaard die in alle vroegte opstaat. Om dan een half uur te wachten voor een gesloten deur. Als goedmenede pelgrims hebben we ze dan maar naar de juiste poort verwezen.
Vandaag meer hoogteverschillen te overwinnen, niet altijd even makkelijk: modderige en dus glibberige paden maken het stappen niet makkelijk. Vooral de laatste klim is zeer zwaar. En een beloning van een frisse pint kan er niet af, dat wordt er op subtiele wijze te kennen gegeven op het terras waar we even willen uitrusten. Begrijpelijk, de modder plakt tot over onze enkels. De afdaling die volgt is niet zo stijl als aangekondigd. Driehonderd meter dalen kan lang duren als het niet steil naar beneden gaat! Geen paniek, we krijgen wat we vragen en belanden tijdig in het dorp. Om een bed te krijgen, moeten we ons aanmelden in het politiebureau, waar ze ons doorsturen naar het VVV dat ehter pas om 16 uur opent. Siesta, weet je wel. Geen zorgen, er is nog plaats in de herberg.
's Avonds eten we in een Babylonisch sfeertje met een Catalaan die ook Spaans en Italiaans spreekt, twee eentalige Venitianen, een Duitse die ook Italiaans en Engels spreekt en wijzelf.Welke taal er uiteindelijk gebroebeld wordt, weet ik niet, maar het is gezellig (opvallend, de Italianen kennen commissaris Brunetti niet ...)
Toch lekker geslapen, ondanks het onverwachte gezelschap van een zotte Spanjaard. Laat zijn wekker aflopen op een onmenselijk uur, blijft dan nog een kwartier liggen, begint dan in te pakken met veel gekraak van plastieken zakjes. Als we dan een half uur later de lakens wegbrengen, zit hij een beetje onwezenlijk voor zich uit te staren. Wachtend op het ontbijt dat pas om 7.30 uur geserveerd wordt. Rare jongens die Spanjaarden.
We starten met een pittige klim die gelukkig niet te lang duurt. Er is weinig beweging op straat, het lijkt alsof de Basken nog liggen te slapen. Toch niet zo 'n rare jongens die Basken? Vanaf dan blijft het landschap glooien. Best aangenaam, want het zorgt voor veel afwisseling. Het oogt ook liefelijk met zijn weides, het zicht op zee, afwisselend de geur van liguster (alweer) en boerderijen. De asfaltwegen maken het ons niet te moeilijk.
Langsheen de weg staan 3 stoelen met een tafeltje met water, een logboek en een stempel, speciaal voor pelgrims. Terwijl we ingaan op de uitnodiging om even te rusten, stapt de eigenaar door zijn deur. Hij begroet in het Spaan, het Frans en het Engels en maakt enthousiast reclame voor zijn water dat hij speciaal elke dag 5 km verder aftapt van een bron. Het beste water van Noord-Spanje, beweert hij. We moeten het zeker proeven als we het passeren. Met een 'buen camino' vertekt hij met vaste stap. Ondertussen ons een blik gunnend op zijn blauwe bermudabroek met witte bloemen.
We bevinden ons in natuurgebied. Het gezoem van insecten, het gefluit van vogels en de geur van vele kruiden, maken het stappen aangenaam. Eén moeilijker stuk bergaf over gladde rotsen wacht op ons. Net als we de afzink starten, komen we onze Baskische watervriend terug tegen, compleet met zijn verhaal over het lekker water dat we zeker moeten proeven. Een 'buen camino' er bovenop. In het dal vinden we de bron. Drie mannen, een oude Spanjaard, en twee jonge Fransen namen er hun pauze. Wanneer ze ons opmerken, beginnen ze volop het bronwater aan te prijzen. We proeven het ook, en inderdaad het is lekker zacht, in schril contrast met het leidingwater dat naar zwemwater smaakt. Na wat heen en weer gepraat over de talenkennis van Belgen en Vlamingen in het bijzonder, vertekt het vreemde drietal dat niets gemeenschappelijks heeft, behalve hun doel van het moment.
Na een korte pauze stappen we voort, niet zonder eerst onze flessen te vullen. We doorkruisen een gebied waar wilde paarden leven. De dieren zelf zien we niet, hun sporen daarentegen wel. Even staan we stil om te luistere, zonder het strorend getik van onze stokken. Wat we horen verkopen ze thuis in de vorm van CD's van 20 euro: vogelgezang met op de achtergrond kletterend water. Voor de rest niets.
Eten doen we op een stenen muur. Op enkele honderden meters van ons raast een autosnelweg. De allomtegenwoordige mensenhand. We laten het niet aan ons hart komen, de laatste sandwiches worden met smaak verorberd. De rest van de namiddag verloopt vlot, we zijn immers al goed opgeschoten.
We vinden vlot de auberge en zijn tot onze vreugde bij de eersten: Al na 5 minuten staat er een lange rij achter ons. Een eentalig Spaanse dame legt ons uit waar we kunnen douchen, mannen en vrouwen apart. We besluiten onmiddellijk onder de douche te kruipen en niet te wachten tot iedereen ingeschreven is. Mannen moeten naar buiten, in een container.
Als ik (Bart) binnenstap merk ik de aanweigheid van een jonge dame. 'Hombres?' vraag ik verbaasd, en een beetje naast de kwestie. Kom maar binnen wuift het meisje dat een Parisienne blijkt te zijn.Terwijl ik mij douche, vertelt ze dat ze Frans- en Duitstalig is, haar moeder was van Duitse afkomst. Vreemde situatie, maar er waren op dat moment mensen met meer pech op deze wereld. Buen camino!
We zijn weer enkele dagen verder. Er is momenteel geen internet beschikbaar en dus kreeg ik (dochter Nele) een enthousiast telefoontje. Ze zitten nog goed op schema en hebben al verschillende leuke mensen ontmoet. Hun enthousiasme had vast ook te maken met hun slaapplaats voor deze nacht. Een 12e eeuws trappistenklooster, boven op een berg. Het deed papa denken aan het boek De naam van de roos van Umberto Eco (voor diegenen die hiermee bekend zijn). Je zou voor minder enthousiast zijn. Wanneer er weer internet beschikbaar is volgen hier vast nog details over.
Om af te sluiten nog een quote van mama en papa: Het is hier zalig!
Hoe kunnen we onze indrukken allemaal weergeven? Niet dus.
Over gisteren kunnen we kort zijn. Efficiënt ter plaatse geraakt. Uiteindelijk is dat niet niks. Geslapen hebben we in een echte auberge. Allez, in de garage van de auberge. Samen met 22 andere lotgenoten. En met de toilet op de kamer. De rest laat ik aan jullie fantasie over, maar dat hoort er nu eenmaal bij. We klagen niet, alles went uiteindelijk. Wat in ieder geval tof is: in Baskenland zijn er momenteel grote fiesta's. We waren getuige van een grote optocht: alle mannen in smetteloos wit gekleed, met een rode barret op het hoofd. Een grote bende, aan de dubbele snelheid van een gewone fanfare. Eerst de fluitisten, met een snerpend deuntje, dan de trommelaars, gevolgd door de plaatselijke schoonheid en een leger met geweren gewapende kerels. Allemaal met een blik in de ogen alsof ze rechtstreeks naar de oorlog vertrokken, met gebalde vuisten aangemoedigd door de plaatselijke bevolking. Rare jongens, die Basken. Dat dachten we toch.
Tot deze morgen, voor 6 uur. Geloof het, of geloof het niet, wij werden gewekt door diezelfde leukerds, even fier en gedreven als de vorige avond, met fluiten, trommels, geweren en gebalde vuisten. Hele rare jongens, die Basken.
Dan maar op tijd vertrokken, vrolijk aangemoedigd door onze gastheer. Ook een echte Bask die ons als Vlaming kon appreciëren: Bizar? Wacht maar.
De eerste etappe was mooi. Heel mooi, maar pittig: Achter elke bocht lag weer een helling, het hield maar niet op. Maar het fluitconcert van de vogels mocht er gerust wezen. En de zware geur van de liguster begeleidde ons constant. Totdat we aan een vissersdorp kwamen waar we de overzet moesten nemen. Terwijl we even uitbliezen en iets aten, werden we getracteerd op een folkloristisch evenement. Aan de overkant van het water zagen we een plaatselijke dansgroep dansend over de kades huppelen, de dappersten zelfs over de kademuur.
Maar, wie verscheen er toen op de kade? De Sint himself, in vol ornaat. Statig schreed hij op een steiger, gevolgd door alle lokale hoogwaardigheidsbekleders. Jammer genoeg was er nog geen boot in zicht, en vertrok hij weer naar andere oorden. Straf hé? Die gast woont écht in Spanje. En tussen haakjes, we hadden geen paddestoelen gegeten onderweg. Héél rare jongens, die Basken.
Onze verdere tocht bestond uit een klim die het uiterste vergde, steil omhoog, langsheen de zee. Prachtig, maar duizelingwekkend. En die rugzakken maar wegen... Wat volgde was een landschap dat de opkomende vermoeidheid deed vergeten, allez een beetje toch. Om uiteindelijk te landen in San Sebastian, een mondaine badplaats waar surfers serieus aan hun trekken komen. Maar al bij al was dat een beetje raar, een devote pelgrim geconfronteerd met al dat bloot...
Om te eindigen, vanavond slapen we in een jeugdherberg op een ruime kamer met 2 jonge landgenoten. We hebben fantastisch gegeten op aanraden van 2 locals (hoera, mijn huis-tuin-en-keuken Spaans rendeert). En allebei hopen en rekenen we op een goede nachtrust zonder rare Basken.
Wij hebben een wandelschema opgesteld. Of we dit volgen, is helemaal niet zeker, maar het geeft een beetje houvast. Je moet het zo verstaan: het schema is thuis uitgewerkt, gezeten op een relax-stoel met een glas rode wijn en een zacht muziekje op de achtergrond. De harde realiteit kan er anders over beslissen...
Gisteren hebben we de pelgrimszegen en onze eerste stempel gekregen. Bedankt voor de warme blijken van sympathie die we mochten ontvangen. Ondertussen gaat het aftellen door ...
en een leger met geweren gewapende kerels. Allemaal met een blik in de ogen alsof ze rechtstreeks naar de oorlog vertrokken, met gebalde vuisten aangemoedigd door de plaatselijke bevolking. Rare jongens, die Basken. Dat dachten we toch.
