Hoe kunnen we onze indrukken allemaal weergeven? Niet dus.
Over gisteren kunnen we kort zijn. Efficiënt ter plaatse geraakt. Uiteindelijk is dat niet niks. Geslapen hebben we in een echte auberge. Allez, in de garage van de auberge. Samen met 22 andere lotgenoten. En met de toilet op de kamer. De rest laat ik aan jullie fantasie over, maar dat hoort er nu eenmaal bij. We klagen niet, alles went uiteindelijk. Wat in ieder geval tof is: in Baskenland zijn er momenteel grote fiesta's. We waren getuige van een grote optocht: alle mannen in smetteloos wit gekleed, met een rode barret op het hoofd. Een grote bende, aan de dubbele snelheid van een gewone fanfare. Eerst de fluitisten, met een snerpend deuntje, dan de trommelaars, gevolgd door de plaatselijke schoonheid en een leger met geweren gewapende kerels. Allemaal met een blik in de ogen alsof ze rechtstreeks naar de oorlog vertrokken, met gebalde vuisten aangemoedigd door de plaatselijke bevolking. Rare jongens, die Basken. Dat dachten we toch.
Tot deze morgen, voor 6 uur. Geloof het, of geloof het niet, wij werden gewekt door diezelfde leukerds, even fier en gedreven als de vorige avond, met fluiten, trommels, geweren en gebalde vuisten. Hele rare jongens, die Basken.
Dan maar op tijd vertrokken, vrolijk aangemoedigd door onze gastheer. Ook een echte Bask die ons als Vlaming kon appreciëren: Bizar? Wacht maar.
De eerste etappe was mooi. Heel mooi, maar pittig: Achter elke bocht lag weer een helling, het hield maar niet op. Maar het fluitconcert van de vogels mocht er gerust wezen. En de zware geur van de liguster begeleidde ons constant. Totdat we aan een vissersdorp kwamen waar we de overzet moesten nemen. Terwijl we even uitbliezen en iets aten, werden we getracteerd op een folkloristisch evenement. Aan de overkant van het water zagen we een plaatselijke dansgroep dansend over de kades huppelen, de dappersten zelfs over de kademuur.
Maar, wie verscheen er toen op de kade? De Sint himself, in vol ornaat. Statig schreed hij op een steiger, gevolgd door alle lokale hoogwaardigheidsbekleders. Jammer genoeg was er nog geen boot in zicht, en vertrok hij weer naar andere oorden. Straf hé? Die gast woont écht in Spanje. En tussen haakjes, we hadden geen paddestoelen gegeten onderweg. Héél rare jongens, die Basken.
Onze verdere tocht bestond uit een klim die het uiterste vergde, steil omhoog, langsheen de zee. Prachtig, maar duizelingwekkend. En die rugzakken maar wegen... Wat volgde was een landschap dat de opkomende vermoeidheid deed vergeten, allez een beetje toch. Om uiteindelijk te landen in San Sebastian, een mondaine badplaats waar surfers serieus aan hun trekken komen. Maar al bij al was dat een beetje raar, een devote pelgrim geconfronteerd met al dat bloot...
Om te eindigen, vanavond slapen we in een jeugdherberg op een ruime kamer met 2 jonge landgenoten. We hebben fantastisch gegeten op aanraden van 2 locals (hoera, mijn huis-tuin-en-keuken Spaans rendeert). En allebei hopen en rekenen we op een goede nachtrust zonder rare Basken.
Wij hebben een wandelschema opgesteld. Of we dit volgen, is helemaal niet zeker, maar het geeft een beetje houvast. Je moet het zo verstaan: het schema is thuis uitgewerkt, gezeten op een relax-stoel met een glas rode wijn en een zacht muziekje op de achtergrond. De harde realiteit kan er anders over beslissen...
en een leger met geweren gewapende kerels. Allemaal met een blik in de ogen alsof ze rechtstreeks naar de oorlog vertrokken, met gebalde vuisten aangemoedigd door de plaatselijke bevolking. Rare jongens, die Basken. Dat dachten we toch.
