Toch lekker geslapen, ondanks het onverwachte gezelschap van een zotte Spanjaard. Laat zijn wekker aflopen op een onmenselijk uur, blijft dan nog een kwartier liggen, begint dan in te pakken met veel gekraak van plastieken zakjes. Als we dan een half uur later de lakens wegbrengen, zit hij een beetje onwezenlijk voor zich uit te staren. Wachtend op het ontbijt dat pas om 7.30 uur geserveerd wordt. Rare jongens die Spanjaarden.
We starten met een pittige klim die gelukkig niet te lang duurt. Er is weinig beweging op straat, het lijkt alsof de Basken nog liggen te slapen. Toch niet zo 'n rare jongens die Basken? Vanaf dan blijft het landschap glooien. Best aangenaam, want het zorgt voor veel afwisseling. Het oogt ook liefelijk met zijn weides, het zicht op zee, afwisselend de geur van liguster (alweer) en boerderijen. De asfaltwegen maken het ons niet te moeilijk.
Langsheen de weg staan 3 stoelen met een tafeltje met water, een logboek en een stempel, speciaal voor pelgrims. Terwijl we ingaan op de uitnodiging om even te rusten, stapt de eigenaar door zijn deur. Hij begroet in het Spaan, het Frans en het Engels en maakt enthousiast reclame voor zijn water dat hij speciaal elke dag 5 km verder aftapt van een bron. Het beste water van Noord-Spanje, beweert hij. We moeten het zeker proeven als we het passeren. Met een 'buen camino' vertekt hij met vaste stap. Ondertussen ons een blik gunnend op zijn blauwe bermudabroek met witte bloemen.
We bevinden ons in natuurgebied. Het gezoem van insecten, het gefluit van vogels en de geur van vele kruiden, maken het stappen aangenaam. Eén moeilijker stuk bergaf over gladde rotsen wacht op ons. Net als we de afzink starten, komen we onze Baskische watervriend terug tegen, compleet met zijn verhaal over het lekker water dat we zeker moeten proeven. Een 'buen camino' er bovenop. In het dal vinden we de bron. Drie mannen, een oude Spanjaard, en twee jonge Fransen namen er hun pauze. Wanneer ze ons opmerken, beginnen ze volop het bronwater aan te prijzen. We proeven het ook, en inderdaad het is lekker zacht, in schril contrast met het leidingwater dat naar zwemwater smaakt. Na wat heen en weer gepraat over de talenkennis van Belgen en Vlamingen in het bijzonder, vertekt het vreemde drietal dat niets gemeenschappelijks heeft, behalve hun doel van het moment.
Na een korte pauze stappen we voort, niet zonder eerst onze flessen te vullen. We doorkruisen een gebied waar wilde paarden leven. De dieren zelf zien we niet, hun sporen daarentegen wel. Even staan we stil om te luistere, zonder het strorend getik van onze stokken. Wat we horen verkopen ze thuis in de vorm van CD's van 20 euro: vogelgezang met op de achtergrond kletterend water. Voor de rest niets.
Eten doen we op een stenen muur. Op enkele honderden meters van ons raast een autosnelweg. De allomtegenwoordige mensenhand. We laten het niet aan ons hart komen, de laatste sandwiches worden met smaak verorberd. De rest van de namiddag verloopt vlot, we zijn immers al goed opgeschoten.
We vinden vlot de auberge en zijn tot onze vreugde bij de eersten: Al na 5 minuten staat er een lange rij achter ons. Een eentalig Spaanse dame legt ons uit waar we kunnen douchen, mannen en vrouwen apart. We besluiten onmiddellijk onder de douche te kruipen en niet te wachten tot iedereen ingeschreven is. Mannen moeten naar buiten, in een container.
Als ik (Bart) binnenstap merk ik de aanweigheid van een jonge dame. 'Hombres?' vraag ik verbaasd, en een beetje naast de kwestie. Kom maar binnen wuift het meisje dat een Parisienne blijkt te zijn.Terwijl ik mij douche, vertelt ze dat ze Frans- en Duitstalig is, haar moeder was van Duitse afkomst. Vreemde situatie, maar er waren op dat moment mensen met meer pech op deze wereld. Buen camino!
We zijn weer enkele dagen verder. Er is momenteel geen internet beschikbaar en dus kreeg ik (dochter Nele) een enthousiast telefoontje. Ze zitten nog goed op schema en hebben al verschillende leuke mensen ontmoet. Hun enthousiasme had vast ook te maken met hun slaapplaats voor deze nacht. Een 12e eeuws trappistenklooster, boven op een berg. Het deed papa denken aan het boek De naam van de roos van Umberto Eco (voor diegenen die hiermee bekend zijn). Je zou voor minder enthousiast zijn. Wanneer er weer internet beschikbaar is volgen hier vast nog details over.
Om af te sluiten nog een quote van mama en papa: Het is hier zalig!
Hoe kunnen we onze indrukken allemaal weergeven? Niet dus.
Over gisteren kunnen we kort zijn. Efficiënt ter plaatse geraakt. Uiteindelijk is dat niet niks. Geslapen hebben we in een echte auberge. Allez, in de garage van de auberge. Samen met 22 andere lotgenoten. En met de toilet op de kamer. De rest laat ik aan jullie fantasie over, maar dat hoort er nu eenmaal bij. We klagen niet, alles went uiteindelijk. Wat in ieder geval tof is: in Baskenland zijn er momenteel grote fiesta's. We waren getuige van een grote optocht: alle mannen in smetteloos wit gekleed, met een rode barret op het hoofd. Een grote bende, aan de dubbele snelheid van een gewone fanfare. Eerst de fluitisten, met een snerpend deuntje, dan de trommelaars, gevolgd door de plaatselijke schoonheid en een leger met geweren gewapende kerels. Allemaal met een blik in de ogen alsof ze rechtstreeks naar de oorlog vertrokken, met gebalde vuisten aangemoedigd door de plaatselijke bevolking. Rare jongens, die Basken. Dat dachten we toch.
Tot deze morgen, voor 6 uur. Geloof het, of geloof het niet, wij werden gewekt door diezelfde leukerds, even fier en gedreven als de vorige avond, met fluiten, trommels, geweren en gebalde vuisten. Hele rare jongens, die Basken.
Dan maar op tijd vertrokken, vrolijk aangemoedigd door onze gastheer. Ook een echte Bask die ons als Vlaming kon appreciëren: Bizar? Wacht maar.
De eerste etappe was mooi. Heel mooi, maar pittig: Achter elke bocht lag weer een helling, het hield maar niet op. Maar het fluitconcert van de vogels mocht er gerust wezen. En de zware geur van de liguster begeleidde ons constant. Totdat we aan een vissersdorp kwamen waar we de overzet moesten nemen. Terwijl we even uitbliezen en iets aten, werden we getracteerd op een folkloristisch evenement. Aan de overkant van het water zagen we een plaatselijke dansgroep dansend over de kades huppelen, de dappersten zelfs over de kademuur.
Maar, wie verscheen er toen op de kade? De Sint himself, in vol ornaat. Statig schreed hij op een steiger, gevolgd door alle lokale hoogwaardigheidsbekleders. Jammer genoeg was er nog geen boot in zicht, en vertrok hij weer naar andere oorden. Straf hé? Die gast woont écht in Spanje. En tussen haakjes, we hadden geen paddestoelen gegeten onderweg. Héél rare jongens, die Basken.
Onze verdere tocht bestond uit een klim die het uiterste vergde, steil omhoog, langsheen de zee. Prachtig, maar duizelingwekkend. En die rugzakken maar wegen... Wat volgde was een landschap dat de opkomende vermoeidheid deed vergeten, allez een beetje toch. Om uiteindelijk te landen in San Sebastian, een mondaine badplaats waar surfers serieus aan hun trekken komen. Maar al bij al was dat een beetje raar, een devote pelgrim geconfronteerd met al dat bloot...
Om te eindigen, vanavond slapen we in een jeugdherberg op een ruime kamer met 2 jonge landgenoten. We hebben fantastisch gegeten op aanraden van 2 locals (hoera, mijn huis-tuin-en-keuken Spaans rendeert). En allebei hopen en rekenen we op een goede nachtrust zonder rare Basken.
Wij hebben een wandelschema opgesteld. Of we dit volgen, is helemaal niet zeker, maar het geeft een beetje houvast. Je moet het zo verstaan: het schema is thuis uitgewerkt, gezeten op een relax-stoel met een glas rode wijn en een zacht muziekje op de achtergrond. De harde realiteit kan er anders over beslissen...
Gisteren hebben we de pelgrimszegen en onze eerste stempel gekregen. Bedankt voor de warme blijken van sympathie die we mochten ontvangen. Ondertussen gaat het aftellen door ...
Meer dan 25 jaar geleden ontstond er een droom
in mijn hoofd. Ik wou in de voetsporen van onze voorouders uit de middeleeuwen te
voet naar Compostela. De realisatie van deze droom leek ver weg. Praktische
redenen, weet je wel? Ik had immers andere keuzes gemaakt in mijn leven: vrouw,
kinderen, vast werk, een eigen huis Maar de droom bleef en werd steeds
intenser. Eén maal in mijn leven de alledaagsheid loslaten en vertrekken met
een vaag plan en een concreet doel voor ogen. De pelgrimstocht als metafoor voor
het leven zelf.
Ik begon dus te plannen. Op mijn zestigste op
pensioen gaan en dan vertrekken. Maar Di Rupo en Van Quickenborne dachten daar
(niet helemaal onterecht) anders over. Natuurlijk hoop ik op mijn
vierenzestigste nog steeds kwiek en gezond door het leven te dartelen met een
even kwieke en gezonde Diane aan mijn zijde, maar wie durft dat te voorspellen?
Daarom dat ik twee jaar geleden met het adagio Wiemij lief heeft, volge mij besliste om zomer
2013 op stap te gaan. Niet van thuis uit weliswaar, die concessie moest ik
noodgedwongen maken, maar vertrekkend vanaf de Spaans-Franse grens.
Wie mij lief heeft, is ondertussen heel
duidelijk geworden. Samen met (juf) Diane vertrek ik op 30 juni in Irún om via
de Camino Del Norte en de Camino Primitivo rond 1 augustus en meer dan 800
stapkilometers verder Compostela te bereiken. Daan, onze jongste, zal vanaf Lugo
meestappen terwijl Nele en Sarah het thuisfront verzorgen. Als de
spreekwoordelijke wind meezit en als het even spreekwoordelijk niet regent
stappen we dan nog door tot de Atlantische oceaan, meer bepaald tot Cabo
Finisterre. Maar dat is vooralsnog geen hoofddoel.
Waarom doen we dit eigenlijk? Geen simpele vraag
omdat er zoveel antwoorden zijn: religieuze en historische redenen, natuur- en
cultuurbeleving, onthaasting en inspanning. Mensen ontmoeten en een land leren
kennen. Dit allemaal verduidelijken leidt ons te ver. Maar er is één reden die
wel aandacht verdient. We willen de bouw van de refter van de vrije
kleuterschool Sint-Jozef in Opdorp ondersteunen. Omdat de Vlaamse overheid er
maar niet in slaagt één van zijn kernopdrachten te realiseren, zijnde zorgen
voor een goede huisvesting van zijn schoolkinderen, moet de school zelf voor
een belangrijk deel van de financiering van dit noodzakelijk project zorgen.
Geen eenvoudige opdracht, een school heeft immers veel behoeften. Daarom onze
vraag: wie ons een buen camino toewenst, kan dat doen door een bedragje over
te schrijven op rekening 001-6965197-91 van de kleuterschool met als mededeling
Compostela. Alle kleine beetjes zijn welkom, en ook wie niets geeft nemen wij
mee in ons hart op onze tocht naar het Noord-Westen van Spanje. Men zegge het
voort.
Wij zijn een tijdje weg, maar hopelijk spreken
we elkaar op de grote bouwfeesten van de kleuterschool die doorgaan op de Dries
van Opdorp op 13, 14 en 15 september 2013!
Regelmatig zullen wij trachten nieuws te brengen
op dit forum, als het lukt met een foto erbij. Wie ons een berichtje wil
achterlaten kan dat op onze blog zelf of op bart.biesemans01@gmail.com.
en een leger met geweren gewapende kerels. Allemaal met een blik in de ogen alsof ze rechtstreeks naar de oorlog vertrokken, met gebalde vuisten aangemoedigd door de plaatselijke bevolking. Rare jongens, die Basken. Dat dachten we toch.
