We moeten vandaag Lugo bereiken, zodat we morgen Daan kunnen afhalen in de vlieghaven. We starten en eigenlijk is dat de laatste dagen de moeite om af te zien. We zijn zo voorzichtig. Langzaam stappend testen we ons lichaam. Die pijn die we voelen, is dat stramheid, of is er meer aan de hand? Maar als we eenmaal opgewarmd zijn, komt de zelfzekerheid terug. Niets aan de hand, volle kracht vooruit.
We hebben gisteren acht kilometer extra gelopen, dus blijft er maar een drieëntwintig kilometer over. Een makkelijke klus. Het grote klimwerk zit erop, het landschap is mooi met veel bos vol knoestige eiken. Voor het eerst gaan we naar een grote stad zonder eerst grauwe buurten te moeten passeren.
Net na de middag checken we ons in in de auberge en brengen dan een bezoek aan de ommuurde binnenstad. De kathedraal is adembenemend. Het is te merken dat Spanje ooit het machtigste land ter wereld was met onuitputbare bronnen in de Amerikaanse kolonies. Al die welstand is ooit met veel ellende betaald...
Lugo is de laatste stad waar je als pelgrim kunt starten, je moet immers meer dan honderd kilometer stappen. En dat is wat ons nog rest, een goede honderdtwintig kilometer. Reeds zeven dodentochten achter de rug, nog één te gaan. Door de verplichte rustdag van morgen, zeggen we de huidige kliek tochtgenoten vaarwel. Maar het is niet goed om je te veel te hechten aan dezelfde mensen op de camino. Nieuwe mensen komen in de plaats, zo veel interessante ontmoetingen zijn er in de maak. En Compostela zuigt ons steeds harder naar zich toe. Sint-Jacob, we zijn op komst!
Na een zware inspanning volgt een lichtere etappe, zo hoort het. We nemen de tijd, en genieten van de laatste momenten dat we boven de duizend meter moeten klimmen. Het is fris en het regent in het begin zelfs een beetje, leuk stapweer dus. Snel wordt het droog en in de afdaling begint de tempratuur ook te stijgen. Ook omdat er plots vanuit het niets zachte muziek weerklinkt. Achter een bocht merken we een bar met diverse houten tafels langs de weg. Geen pelgrim die daaraan kan weerstaan. Snel zitten alle tafeltjes vol en de eigenaresse kan met moeite de bestellingen bijhouden. Gevolg is dat we er een hele tijd zitten: eer er besteld is (bestellen aan de bar, daar houdt ze niet van), eer er bediend is, eer er afgerekend is. Een scenario dat zich waarschijnlijk gedurende de hele zomer dagelijks herhaalt, op hetzelfde uur. Maar kom, de sfeer is goed en er komen alsmaar meer bekenden vanuit de bocht, het plezier kan niet op.
Toch wel. Voor het vertek gaan ze nog even binnen in de bar waar een TV opstaat (zoals in alle bars waar we komen). We vernemen het vreselijke nieuws van het treinongeval in Santiago. Intens geluk tegenover hevig drama, het ligt zo dicht bij elkaar.
Maar onze weg roept, wij moeten een slaapplaats vinden voor vannacht. En die vinden we op een plaats waar niets te beleven valt. We twijfelen want we hebben gehoord dat er acht kilometer verder een nieuwe auberge geopend is. Meer dan dertig kilometer? Dat was niet de bedoeling. Maar we voelen ons nog goed. We eten een bocadillo met varkensvlees en kaas en zetten ons terug in beweging. Onze inspanning wordt beloond met een feeërik landschap. Grote bossen afgewisseld met groen weides. Kleine gezellige gehuchtjes waarvan de inwoners buiten zitten, samen een glas drinken en commentaar geven op de wereld. Of misschien op die gekke pelgrims die passeren.
De auberge is gloednieuw maar er heerst nog geen spirit. Die maken we dan zelf maar. Er ontspint zich een lang gesprek over jeugd en toekomst. Ik leer er vooral uit dat wij te veel klagen in België. Neem nu Erica en Cristina bijvoorbeeld, twee leuke Slowaakse meisjes. Intelligent, leergierig - ze vragen honderduit - universitair geschoold, werkend, ze spreken vlot meerdere talen. Ze verdienen vijfhonderd euro per maand. Als ik opwerp dat een appartement bij ons zeshonderd euro huur kost, antwoorden ze dat vijfhonderd euro bij hun ook snel de prijs is. Oxana, een Portugese verpleegster van Oekraïnse origine, bevestigt dat haar situatie niet anders is. Wij hebben het goed in ons landje. Wanneer zullen we dat eindelijk beseffen?
Oh ja. Oxana verzorgt Dianes voeten nog. Het is een vrouw van wel honderd kilo, maar met zo een trefzekere en lieve manier van handelen. Diane heeft er deugd van. De avond kan niet meer stuk.
Het zou een zware etappe worden, zo stond het in de boekjes. Een goede nachtrust zou zeker helpen. Maar daarvoor was de medewerking nodig van Gorge, een Tsjechische twintiger. En die medewerking kwam er niet. Wat dan wel?
Weet je, iedereen snurkt al eens. En je hebt snurkers in alle maten en gewichten. Je hebt de fijne snurkers, nauwelijks merkbaar, maar toch licht brommend. Je hebt gelegenheidssnurkers die geluid voortbrengen als ze in de verkeerde houding liggen of zich in een bepaald fase van de slaap bevinden. Je hebt er die een aardig boompje kunnen doorzagen, maar daar dan ook mee stoppen als het boompje neerligt.
En dan heb je Gorge. Gorge kruipt in bed en hooguit vijf minuten later begint hij te ronken. Nooit geweten dat een man zoveel geluid kon maken in zijn slaap. Ik ben ervan overtuigd dat Schauvlieghe een geluidsmeter zou eisen indien Gorge in Vlaanderen zou optreden. Diane had het voorrecht op het bed naast Gorge te slapen en ze beweert bij hoog en bij laag dat ze de lucht voelde trillen. Ik geloof haar op haar woord.
Soms stopt Gorge met snurken, twee, drie of vier seconden. Net als we ons afvragen of we een ambulance zouden bellen of met kunstmatige ademhaling de situatie moeten redden, neemt Gorge alle twijfel weg, zo mogellijk met nog meer geluid. Even een beetje haperend, maar dan weer met volle kracht vooruit. Een hele nacht lang. Overigens is Gorge een best sympathieke en joviale kerel.
Maar wij staan al vóór half zeven op de camino. Nog in het donker, maar slapen is toch geen optie. We krijgen wel een troostprijs: een prachtige zonsopgang die de wolkjes in hevig rood kleurt. Dan klimmen we, vijfhonderd meter hoger, naar reusachtige windmolens toe. e proberen ze te tellen, maar bij honderd stoppen we, er zijn er gewoon heel veel.
In de afzink ligt de grens tussen Asturië en Galicië. We bevinden ons definitief in de regio van Compostela. Een beetje wennen, vooral omdat de schelpjes hier omgekeerd staan tegenover de schelpjes in de andere regio's. Het is niet langer het hart van de schelp dat ons de juiste richting aanwijst, het zijn de strepen. Het is goed dat er in het begin veel gele pijlen zijn aangebracht, zodat we ons niet kunnen vergissen.
Dank zij Gorge komen we snel toe. Gorge trouwens ook. Hij legt zich onmiddellijk languit op zijn bed, en jawel, daar gaat hij weer. Tot groot jollijt van twee meisjes die een leuk hoofdje op zijn blote buik tekenen. Algehele hillariteit. Maar Gorge slaapt deze nacht op unanieme vraag en eigen voorstel buiten. Arme konijntjes.
Er was gisteren geen plaats meer in de auberge, en we waren gedwongen om een kamer te nemen. Eerst leek het veel geld, maar er was een groot bed en een bad (geen douche waar al 10 personen gepasseerd waren), propere lakens en ruimte zat. We hebben daarvan genoten, ook door eens langer te slapen. Pas om half acht wakker worden, wat een luxe.
Langer slapen was ook mogelijk omdat de etappe kort en niet te zwaar is. Twintig kilometer met eerst een lange afdaling, dan een lange klim. Niets dat we nog niet onder de knie hebben ondertussen. Het lijkt eerder een zondagswandeling.
We komen vroeg aan in de auberge en worden daar vriendelijk ontvangen. Een glas water dat klaarstaat bij aankomst is niet veel moeite, maar toch zo fijn. Het geeft onmiddellijk een gevoel van welkom te zijn. We verrichten onze dagelijkse klussen, uitpakken, het bed klaarleggen, onszelf en onze kleren wassen, en drinken op ons gemak een pint op een terrasje. Daarna bezoeken we het plaatselijke museum, een soort mini-Bokrijk. Echt als toeristen.
Het avondeten is lekker en voor de afwisseling niet te zwaar. Hoe die Spanjaarden dat klaarspelen, altijd zo laat (na tien uur) en zo rijkelijk eten, ik begrijp het niet. Zo kregen wij eergisteren in de auberge nog vijf gangen te verwerken. Zware kost, en de hospitaliero liet zich niet ompraten, alles moest op. 'Wij eten dat hier elke dag,' beweerde ze, 'wij werken dat eraf'. Dat eerste geloofde ik, wat dat tweede betreft stelde ik vast dat ze wat achterstand was opgelopen inzake afwerken. Ze woog minstens honderd kilo, en haar dochter moest er niet voor onderdoen. Wat niet wegnam dat wij haar allemaal gelijk gaven. Wie wilt er ruzie met een dergelijke vrouw?
Wat een auberge. Na een avondmaal met de hele groep - een gebabbel van jewelste, maar wat een feestmaaltijd - worden we om zes uur gewekt met muziek. Het Ave Maria klinkt beter dan de gsmtunes van andere ochtenden. Zoals afgesproken staat een kwartier later het ontbijt klaar. De sfeer is zeer relaxed, en Alejandro, de hospitaliero, heeft alles gezien. Pelgrims helpen is zijn levenswerk geworden. Als dan nog 'Imagine' van John Lennon door de auberge weerklinkt, kan de ochtend niet meer stuk. Vertrekken is dan niet leuk, een gevoel van thuis is uitzonderlijk op de camino. We zijn nomaden, net zoals onze voorouders.
Het gevoel van weemoed verdwijnt snel door de diepe rust die uitgaat van het landschap. We lopen op een onverhard pad tussen heuvels die gedeeltelijk van het zicht ontrokken worden door de bomen en struiken die langs het pad groeien. We bevinden ons in een groene tunnel. Flarden mist onderstrepen het mystieke karakter van de camino.
Na een uurtje stappen ontmoet ik een oud mannetje langs de kant van de weg. Hij vraagt naar mijn thuisland en weet te vertellen dat er ook al een Tjech gepasseerd is. Na een kort en hartelijk gesprek wenst hij mij een buen camino en ik vervolg mijn weg.
Als ik even rust komt een lachende Diane voorbij. 'Sorry, ik heb je bedrogen,' zegt ze. Zij heeft hetzelfde mannetje ontmoet. Niet alleen had hij haar dezelfde vragen gesteld, ze werd ook nog eens overladen met kussen. En alle vrouwen hebben hetzelfde lot ondergaan. Wedden dat hij daar de volgende dag opnieuw zit?
's Avonds komt een dikke mist opzetten. Als die maar geen roet in het eten van de volgende dag gooit...
Dit wordt de koninginnenetappe. We kunnen kiezen uit 2 varianten. De mooiste maar zwaarste is de hospitaleirosroute, die ons naar een hoogte van 1.175 meter moet brengen. De route loopt door een totaal verlaten streek, 100 vierkante km zonder huizen, met 1 gewone weg. Verdwalen vormt een reeel gevaar, en de mist vergroot dat risico aanzienlijk.
We overleggen met andere pelgrims hoe we dit best aanpakken. En er wordt een prachtige oplossing uitgewerkt. Met 8 zullen we samenblijven. Niet als eendjes in een rij, maar door regelmatig te wachten tot iedereen aansluit. Om 7 uur staan we in het schemerdonker op straat. Na een half uurtje vormen we een kring en worden de afspraken nog eens herhaald. Een speciaal moment dat we nooit meer vergeten.
Wat volgt komt uit een sprookjesboek. De etappe is loodzwaar, 30 km met steile klimmen in wit verhuld. We zorgen dat we altijd de persoon voor ons kunnen zien. Middageten doen we aan ruines van rustplaatsen en hersteloorden voor pelgrims. Als de mist ineens verdwijnt is het alsof het gordijn van het toneel wordt opgetrokken. We krijgen een uitzicht over bergen en dalen en op de helling voor ons lopen wilde paarden.
Als we tijdens een volgende pauze ook nog eens een arend boven ons hoogte zien winnen, kan het geluk niet meer stuk. Het decors, de speciale sfeer onder de pelgrims en de vermoeidheid vormen een cocktail waardoor we deze dag nooit meer vergeten.
