Ik las vandaag in de krant dat steeds meer bedrijven hun rekeningen niet meer kunnen betalen. Eigenaardig! Want ik merk rondom mij geen verschil als het op de hoge pieten aankomt.
Sinds het woord crisis werd uitgesproken lees ik heel eigenaardige zaken. Ik kan toch moeilijk geloven dat iedereen miljoenen kwijtspeelde op de beurs.
Maar soit, het kind heeft een naam en alle wanbetalers wrijven nu heel hard in de handen want ze hebben een excuus.
De enige die hier hard moeten knokken zijn de kleine bedrijven. Het werk is minder en de betalingen blijven uit. Natuurlijk kom je zo in de problemen! We maakten het hier zelf mee en nu maanden nadien voelen we dit nog.
Onze rekeningen blijven toestromen. Onze onkosten zijn er niet minder op geworden. En geen mens die naar die simpele kleine zelfstandige kijkt.
Ocharme die banken, ocharme die multinationals, ocharme die managers, ...
Dankzij het jarenlange misbruik van zowel vadertje staat als van die toplui dragen nu enkel de kleine zelfstandigen en de kleine werkmensen hier de harde gevolgen van.
Niet die grote mijnheren bij de bank. Niet de ministers en nog minder vadertje staat.
Ocharme kleine zelfstandige en ocharme werkmens want wij zijn de enigen die de hele diepe put gaan vullen.
Of we onze job kunnen behouden of niet. Of we onze vergoeding ontvangen of niet... Wij zijn diegenen die ze gaan pluimen.
Wij zijn diegenen die geen centen hebben om weerwerk te bieden bij de aanval van de staat.
Het is tijd dat we daar even blijven bij stilstaan!
Bedrijven snoeien in personeel, geen wonder want de staat voorziet premies bij aanwerven van nieuw personeel. Dus eventjes een paar maanden wachten om dan de grote diepe put verder te verkrachten.
Maar helaas wij zijn de moderne slaven van vandaag!
Frustratie alom! Het online programma waarbij je op een seconde de hele lijst van gezochte bedrijven weer kon vinden leek een droom, maar werd een nachtmerrie.
Al de tijd die ik spendeerde voor niets!
De lijsten worden perfect weergegeven maar de emailoptie werkt niet!
Herbeginnen en deze keer site per site opzoeken.
Dit gaat me terug tijd kosten.
Maar ik moet. Als ik iets wil bereiken voor het forum moet ik doorzetten.
Ik voorzie nog wat extra werk. Onze Belgische collega's aanspreken is één, maar onze Nederlandse collega's zijn mijn andere doelgroep.
Nederlanders zijn helemaal niet gierig en ja, Joke weet dat.
Het zou mooi zijn mochten meerdere collega's rechtstreeks kunnen werken ipv in onderaanneming. Teveel verlies, want andere mensen lopen met het grootste gedeelte van het geld weg.
Dus nieuwe hoop én moed.
Al zal die moed niet meer voor vandaag zijn. Drukke dag geweest.
Het valt me op dat een collega heel eigenaardig doet de laatste tijd.
Vooral sinds hij weet dat wij het koerier forum online brachten. Het werd erger toen hij ons zag staan op de bouwplaats. Hij zoekt, heel geniepig maar hij zoekt in de hoedanigheid een stok in de wielen te steken wat ons inkomen betreft.
Er vielen ooit al dreigementen. Hoogwaanzin.
Maar meer en meer merk ik jaloesie, al begrijp ik niet goed waarop.
Ik erger me blauw aan die man. En aan zijn madam. Ik betrapte hem al een paar keer op grove leugens. Ik hoorde hem al een paar keer heel verloochenend praten over andere collega's...
Maar hij bereikt mijn limiet. Hij is ook diegene die een wanbetaler netjes hielp alhoewel hij denkt dat wij en andere collega's dat niet weten.
Hoe diep kan een mens in zijn waardigheid zakken?
Gun ieders geluk en niet alleen met woorden maar ook in daden.
In het woordenboek omschrijft men zo iemand als hypocriet.
Wel een beter woord voor die kerel bestaat er gewoon niet.
Er staat heel wat op mijn lijstje voor vandaag en morgen.
Ik wil vandaag de 150 emails in België versturen en reclame maken voor ons forum. In de goede hoop dat mensen echt willen inzien dat het een goede zaak zou zijn indien ze bij ons adverteren. Gezien ik dit persoonlijk wil aanpakken zal daar een paar uur inkruipen.
Ik beloofde onze kapoen dat we deze week om zijn cadeautje gaan. Een goed rapport weet je wel...
Want mama en papa gaan het even druk hebben vandaag.
Alweer die oogjes inkijken en alweer moeten aanhoren wanneer papa nu eindelijk eens verlof gaat nemen.
Schattig en droevig tegelijk. Ik probeer hem uit te leggen dat we moeten werken om heel wat redenen. En ik beloof na de eerste week vakantie extra tijd. De tweede week van de paasvakantie voorzie ik een week verlof.
Het kind knikt en gaat verder. Dit zijn momenten waarop ik de lotto zo graag wil winnen. Maar ik vrees voor deze zaak. Het zal bij werken blijven.
Tussendoor probeer ik tijd te voorzien om eindelijk mijn vader nog eens te bezoeken. Het zou gemakkelijker zijn indien hij langs kon komen, maar dat kan dus niet.
Ik kon gisteren, maar dat ene uurtje in alle rust samen een koffie gaan drinken met patrick wilde ik nu ook niet opgeven.
Drukte. Zalig in tijden van crisis. Maar een mens geeft heel wat op. Terwijl we drie jaar geleden plechtig beloofden anders te gaan leven, is werken de rode draad in ons leven gebleven.
De wallen onder mijn ogen verraden het tekort aan slaap en toch probeer ik me bezig te houden met de toekomst.
Plannen betreft onze persoonlijke toekomst maar ook plannen betreft onze zaak.
Ik ben geen persoon die graag grote risico's neemt. Ik speel graag veilig.
Ik ben geen persoon die leiding wil. Ik ben maar een simpele ziel.
Ik zie iedereen als een gelijke ongeacht wat.
Helaas merkte ik al te vaak op dat sommige mensen zich meer wanen. Beter, rijker, grootser...
Helaas voor mij maar mijn aard neemt die houding zomaar niet aan. Van niemand.
Ik hekel mij aan dergelijke mensen en dan kan ik heel eigenaardig uit de hoek komen.
Respect moet wederzijds zijn anders werkt het niet!
Daarom startte ik ook het koerier forum. Ik kon en kan simpelweg niet verdragen dat er zoveel oneerlijke mensen rondlopen met hoogwaanzin die anderen in nauwe schoentjes drijven.
Ik merkte dat veel van onze collega's een mentaliteit hadden van: ieder voor zichzelf.
Alhoewel ik weigerde te geloven dat iedereen op een dergelijke wansmakelijk manier dacht.
En ik kreeg gelijk! Ik las al heel wat collegialiteit. En net dat is de drijfveer om door te zetten.
Owee wanbetalers, owee onnozelaars met hoogwaanzin.
Het is misschien utopisch, maar ik geloof in het feit dat samenwerken kan helpen om ieders' boterham te laten verdienen.
Ik geloof oprecht dat we samen zo een plaats kunnen creëren.
Maar de allergrootste reden is vooral omdat ik weet dat Patrick zich elke dag weer in die wereld bevindt.
Ik moet eerlijk zijn, ik vind het helemaal niet leuk dat hij het doet. Vooral omdat ik weet hoe vaak hij lichamelijk afziet. Koerier zijn is niet altijd zomaar even rondjes rijden!
Ja het is een doorbijter. Maar helaas veel te goed. Hij wil en zal altijd iedereen helpen, terwijl sommigen al vaak heel unfair tegenover hem zijn geweest.
Natuurlijk zal hij zich soms ergeren. Maar na een halve draai is hij dat alweer vergeten!
Dan heb je zo van die leukerds die daar gretig misbruik van maken of die willen laten voelen dat je zonder hun niet kan maar over hun domme fouten zwijgen.
Wat had ik die Philippe zo graag tegengekomen gisteren en hem zo graag willen laten weten dat we dan op gelijke voet stonden.
Maar ik had geen geluk. Toch op een dag, op neutraal terrein...
Ik denk dat zelfs mijn eigen moeder schrikt tot wat ik in staat ben indien ze werkelijk vals spelen.
Ongezouten mijn persoonlijke mening neerpennen... Zalig! Vooral omdat we al vaak moeten zwijgen en vooral omdat ik het net daar heel erg moeilijk mee heb.
Mijn gezicht spreekt vaak boekdelen. Maar ik mag helaas niet altijd zeggen wat ik denk.
Wel, hier wel. Mijn wel en mijn wee.
Leuke, minder leuke, knotsgekke tot netelige situaties. Hier mag ik mijn eigen ei kwijt.
