Vandaag in de krant en het nieuws: verkeersagressor vrijgelaten.
Zijn slachtoffer zal er niet mee kunnen lachen en een mens zou voor minder.
In ons vak is verkeersagressie dagelijkse kost. Of je ziet het gebeuren of je maakt het zelf mee. Het is godzijdank niet altijd zo erg, maar het is er.
Een middenvinger, een paar opmerkingen waar geen mens iets van begrijpt en in het slechtste geval laten ze even voelen dat ze vanachter het stuur best macho kunnen zijn.
Is het werkelijk al die ellende waard? Het hele leven is een machtsspel, maar de openbare weg is als het ware een arena geworden waarop alleen de sterkste gladiatoren thuishoren.
Hoffelijk zijn of niet, het maakt niet meer uit. Sommige mensen zijn nu eenmaal uit op ellende. Al beseffen ze op dat moment helemaal niet dat die opvliegendheid hun heel veel centen kan kosten en nog erger een mensenleven!
Ik moet het niet verzwijgen, soms kan ik mezelf opjagen in chauffeurs. Het hangt idd af van mijn humeur en de druk die vat op me krijgt.
In de auto, op de fiets zelfs al wandelen aan. Ieder van ons kan wel tientallen voorvallen aanbrengen waarbij we onze zelfbeheersing verloren en ook wel een paar opmerkingen overbrachten. Al dan niet met enig respect voor de tegenpartij.
En voor wat eigenlijk? Niemand is vrij van zonde! Iedereen maakt fouten, ik al zo goed als een ander. Maar die ene druppel is heel vaak zo snel nabij en beseffen we vaak niet dat we soms zelf een fout maken.
En hoe gemakkelijk is het niet andermans fouten te zien, terwijl we onze eigen fouten weigeren te zien?
Toch, er zijn momenten geweest waarbij ik heel graag de betrokkene een paar klappen had verkocht. Uit frustratie en onmacht. Eén keer toen een paar jonge kerels voor de fun recht naar ons kwamen gereden aan heel hoge snelheid om hen dan op het laatste nippertje weg te slaan.
Onze hartslag zal toen nauwelijks bij te houden geweest zijn. De vrees voor het leven van ons kind kwam toen heel dichtbij. En heel eerlijk, mocht ik die kerel morgen tegenkomen op straat dan nog zou ik die woede voelen en hem dolgraag een paar klappen rond de oren verkopen. Maar het was donker toen het gebeurde, ik zou de kerel helaas al niet meer herkennen.
En toen een stokoude man op amper een paar mm van ons kind reed, notabene nog op een zebrapad, die man had ik op dat moment zelf graag naar de hemel gebracht. Hoe cru het kan overkomen, het is de volle waarheid.
Sommige momenten in het leven kan je heel wat incasseren. Andere momenten ben je klaar om te reageren.
En niet iedere reactie is even respectvol, laat staan van enig niveau.
