De wallen onder mijn ogen verraden het tekort aan slaap en toch probeer ik me bezig te houden met de toekomst.
Plannen betreft onze persoonlijke toekomst maar ook plannen betreft onze zaak.
Ik ben geen persoon die graag grote risico's neemt. Ik speel graag veilig.
Ik ben geen persoon die leiding wil. Ik ben maar een simpele ziel.
Ik zie iedereen als een gelijke ongeacht wat.
Helaas merkte ik al te vaak op dat sommige mensen zich meer wanen. Beter, rijker, grootser...
Helaas voor mij maar mijn aard neemt die houding zomaar niet aan. Van niemand.
Ik hekel mij aan dergelijke mensen en dan kan ik heel eigenaardig uit de hoek komen.
Respect moet wederzijds zijn anders werkt het niet!
Daarom startte ik ook het koerier forum. Ik kon en kan simpelweg niet verdragen dat er zoveel oneerlijke mensen rondlopen met hoogwaanzin die anderen in nauwe schoentjes drijven.
Ik merkte dat veel van onze collega's een mentaliteit hadden van: ieder voor zichzelf.
Alhoewel ik weigerde te geloven dat iedereen op een dergelijke wansmakelijk manier dacht.
En ik kreeg gelijk! Ik las al heel wat collegialiteit. En net dat is de drijfveer om door te zetten.
Owee wanbetalers, owee onnozelaars met hoogwaanzin.
Het is misschien utopisch, maar ik geloof in het feit dat samenwerken kan helpen om ieders' boterham te laten verdienen.
Ik geloof oprecht dat we samen zo een plaats kunnen creëren.
Maar de allergrootste reden is vooral omdat ik weet dat Patrick zich elke dag weer in die wereld bevindt.
Ik moet eerlijk zijn, ik vind het helemaal niet leuk dat hij het doet. Vooral omdat ik weet hoe vaak hij lichamelijk afziet. Koerier zijn is niet altijd zomaar even rondjes rijden!
Ja het is een doorbijter. Maar helaas veel te goed. Hij wil en zal altijd iedereen helpen, terwijl sommigen al vaak heel unfair tegenover hem zijn geweest.
Natuurlijk zal hij zich soms ergeren. Maar na een halve draai is hij dat alweer vergeten!
Dan heb je zo van die leukerds die daar gretig misbruik van maken of die willen laten voelen dat je zonder hun niet kan maar over hun domme fouten zwijgen.
Wat had ik die Philippe zo graag tegengekomen gisteren en hem zo graag willen laten weten dat we dan op gelijke voet stonden.
Maar ik had geen geluk. Toch op een dag, op neutraal terrein...
Ik denk dat zelfs mijn eigen moeder schrikt tot wat ik in staat ben indien ze werkelijk vals spelen.
Ongezouten mijn persoonlijke mening neerpennen... Zalig! Vooral omdat we al vaak moeten zwijgen en vooral omdat ik het net daar heel erg moeilijk mee heb.
Mijn gezicht spreekt vaak boekdelen. Maar ik mag helaas niet altijd zeggen wat ik denk.
Wel, hier wel. Mijn wel en mijn wee.
Leuke, minder leuke, knotsgekke tot netelige situaties. Hier mag ik mijn eigen ei kwijt.
