Even terug naar mijn jeugd. Ik ben de oudste van 3, 3 meisjes. Op mijn twaalfde is mijn pa een eigen zaak gestart. Ik ben wat je kan zeggen helemaal niet streng opgevoed, mijn vriendinnen leken ook altijd jaloers op hoe cool mijn ouders waren. Mijn ouders gingen graag stappen, mijn mama was, is een knappe vrouw en had ook nog altijd veel aantrek. De relatie tussen hen liep ook niet van een leien dakje , ze hadden vaak ruzie en meestal was dan ook wel de rode draad dat papa te hard werkte en geen aandacht had voor ons. Door de week werkten ze hard en in het weekend gingen ze feesten. Ze hadden veel vrienden maar naarmate ik opgroeide merkte ik wel dat er ook wel vaak een derde persoon was in hun relatie. Het fijne heb ik er nooit echt van geweten. Op laatst kon het papa precies ook allemaal niet meer zoveel schelen. Het is wel eens gebeurd dat er een persoon te veel in hun bed lag of dat ik mijn papa betrapte tegen de ijskast met een andere vrouw. Ik wist en eigenlijk ook weer niet dat ons mama wel iemand anders speciaal had ik haar leven, maar ook dat heb ik nooit met zekerheid geweten. Dus de norm trouw was ook niet echt aanwezig in mijn opvoeding. Zowiezo seks was iets dat regelmatig over de lippen ging, mijn papa houd van zulke grapjes. De porno zat in een plastieken zak naast de tvkast, als de ouders wegwaren heb ik die regelmatig uitgepluisd. Maar nu dagen is dat allemaal niet meer zo gek, door het internet is seks en porno niet meer weg te denken en voor iedereen toegankelijk. De normen en waarden van mijn opvoeding lagen wel geheel anders dan bij mijn vriendinnen waar het allemaal er veel normaler aan toe  ging maar voor mij was het normaal.   Ik had wel veel verantwoordelijkheidszin in ons gezin al lijkt het misschien niet zo. Maar ik was een tweede moedertje voor mijn zussen en best wel streng ook. Menig keer heb ik hen huilend achter gelaten als ik met mij koffertje gepakt met een paar onderbroeken de straat op ging dat ik hen ging achterlaten. Ik deed al best wat in bijdrage van het huishouden, ik kookte maar dat deed ik heel graag. Maar eigenlijk dat deel van mijn jeugd zit nog ergens diep verstopt en daar weet ik ook niet meer zoveel van. Ik stel me wel vaak de vraag waarom ik daar niet meer zoveel van weet? Op school moest ik knokken! Ik leerde helemaal niet gemakkelijk, ik weet nog hoe een drama het voor me was om de tafels te leren en zelfs nu op 43 jarige leeftijd kan ik ze nog altijd niet. In het 6de studiejaar bleek al met de test van het clb dat ik vooral creatief goed was, tekenen, schrijven, acteren alleen dat laatste heb ik vooral in mijn leven veel gebruikt, mijn leven was een toneelspel en ik de actrice. Maar ok mijn ouders vonden toch dat ik beter kon en stuurde me naar de moderne Het Spijker een conservatieve strenge meisjesschool, niet de juiste keuze achteraf gezien! Ik kon helemaal niet mee en conservatief was ik al helemaal niet! Mijn talenten lagen niet daar. Ik wou koken en tekenen! Nog waren mijn ouders niet overtuigd dat dat mijn weg was, met koken moest je alleen maar werken als een ander plezier maakten en met tekenen en schilderen kon je ook niet je kost verdienen! Dus ging ik mijn tweede jaar naar de handelschool, een jongensschool waar meisjes alleen maar in de handel waren toegelaten. Kun je je voorstellen van de nonnenschool naar een jongensschool?? Van conservatief naar de wereld lag open voor mij. Je hebt al een beetje van mijn voorgeschiedenis kunnen proeven mijn eerste vriendje lag in de conservatieve periode en het monster kwam los in de handelsschool en dat stukje heb ik al een beetje opgelicht. In het derde middelbaar mocht ik van mijn ouders dan toch uiteindelijk kunst gaan doen!  Ik denk achteraf gezien dat dat ook zowat de "rustigste" periode was in mijn middelbaar. Echter naar het 5de en 6de op aan heb ik terug de keuze van ouders gevolgd en ben ik binnenhuisarchitectuur gaan doen, het was nog creatief bezig zijn maar toch net dat ietsje meer achtergrond dan gewoon kunstenaar. Een hel was het, nu moest ik niet alleen presteren in praktijk maar ook theoretisch en dat zat er gewoon bij mij niet in. Pas op ik heb die jaren het wel gehaald maar ik heb afgezien en gestudeerd ver boven mijn kunnen. Nu achteraf gezien leek het precies vooral voor mijn ouders moeilijk zich erbij neer te leggen dat ik vooral goed was in het doen, met mijn handen dan met mijn geest. Eigenlijk als ik daarop terug kijk werd ik niet geaprecieerd in wat ik gewoon kon maar moest ik steeds maar meer kunnen, het was niet genoeg dat ik getalenteerd was in tekenen of koken. Zoals ik je al een beetje van mijn jeugd heb opgelicht werden mijn andere 'talenten' in de kijker gezet. Mijn sexuele geaardheid, mijn talent in versieren de straffe verhalen die ik meemaakten. Met die dingen kreeg ik wel aandacht. Dat ik goed was in tekenen of koken heeft in mijn jeugd nooit de kans gehad mij in de verf te zetten. Dat was iets of dat hoorde gewoon bij mij, oh ja en ze kan goed tekenen en koken maar ooit daarvoor in de verf gezet zijn geweest nee nooit! Als ik misschien daarvoor meer aandacht had gekregen was het misschien allemaal veel anders gegaan.  Maar ok het is nu niet zo gegaan. Toen ik zelf kinderen kreeg is dat een belofte die ik bij mezelf heb gemaakt dat ze altijd zelf hun weg moesten gaan en de kans kregen om hun eigen talenten te ontwikkelen, op hun tempo. dat ze zelf mochten doen wat ze graag deden en goed in zijn. Want zo gaat het eigenlijk toch ook maar in het leven en jezelf ontwikkelen? De dingen die je goed kunt, waar je goed in bent en daarvoor geapprecieerd worden, je wordt toch niet liever dan graag gezien voor de dingen die je goed kunt. Als je een  talent hebt en je wordt daarvoor graag gezien, dan wil een mens ook daarin groeien en kan een mens ook daarin groeien. Ik heb ergens het verkeerde pad gekozen en gekozen om graag gezien en aanzien te krijgen in talenten die helemaal geen talenten waren. Ik heb mezelf en mijn lichaam laten misbruiken, ben gevallen voor de aandacht van mannen en vrouwen.Met de wilde verhalen kreeg ik hun aandacht..

 Ik was eigenlijk zelf een heel gevoelig meisje, een kleine miss drama, iets kleins kon me helemaal omverblazen maar de dingen die voor een ander normaal waren kwam bij mij als iets heel groots over, terwijl de dingen die eigenlijk niet normaal waren en buitensporig waren ik maar aannam alsof het de normaalste zaak was. Zoals seks, seks was niet iets buitensporig of vies en al op heel jonge leeftijd was dat zo voor mij. Relaties met vrouwen, trio's, oudere mannen, veel jongere mannen, 5 mannen op een en dezelfde nacht de wildste verhalen en ik had het wel meegemaakt of gedaan, het leek mij allemaal niet gek, vies of raar en vond het allemaal maar normaal. In ogen van anderen was allemaal heel extreem maar voor mij was het normaal. 

Even moet ik hier weer een pauze inlassen. Pff het emotioneel toch een hele brok. 

Gisteren besefte ik dat ik met een grote brok van schuldgevoel zit. 24 augustus ben ik voor de tweede maal gehuwd en bij het uitspreken van mijn geloften heb ik ook mijn trouw uitgesproken, woorden die ik al eens had uitgesproken naar mijn eerste man en die ik niet nagekomen ben. Nu als ik er weer aan denk breekt het zweet mij uit en voel ik de brok in mijn maag en keel. Schuld en schuldgevoel.

Ik heb gesproken over mijn alcoholverslaving maar ik had ook een sexverslaving. Deze heeft nog de meeste brokken gemaakt en pijn en verdriet bij mijn familie, exman, schoonfamilie, vrienden en kinderen. Nu besef ik dat deze verslaving wel mijn ergste was.

Ik was als klein meisje al snel ontwikkeld, sexueel. Al vanaf mijn 7de had ik intresse in het andere geslacht en vooral het andere geslacht had al intresse in mij. Ik denk dat het vooral iets was van aandacht krijgen en dat ik op deze jonge leeftijd al geleerd heb dat ik aandacht kreeg door mijn lichaam. Natuurlijk was het toen nog allemaal heel kinderlijk maar dit verandere in mijn tienerjaren en besef ik nu dat ik verslaafd was aan de aandacht die mijn lichaam kreeg. Op mijn 10de had ik een vriendinnetje, het bleef ook niet bij het andere geslacht. Mijn eerste sexuele ervaring was met een meisje, mijn toen beste vriendinnetje. Ik was zo als je het kon stellen, het populaire meisje van de klas. Iedereen wou wel het vriendje en vriendinnetje zijn van Sofie. Ik was een mooi meisje, lange blonde haren, blauwe ogen. Ik was eigenlijk best verlegen, zacht en lief. Maar ergens ben ik zo niet verder opgegroeid en ben ik vooral iemand geworden die hield van aandacht en was ik ook meestal de persoon of de persoonlijkheid geworden waar ik de meeste aandacht op kreeg. Ik hield van feesten, dansen op de tafels, drinken, Als je bladert door mijn foto geschiedenis van facebook ben ik veel persoonlijkheden geweest en zag ik er ook weer altijd anders uit. Ik transformeerde altijd in mijn uiterlijk en besef nu dat dat een vorm was van welke aandacht ik op dat moment van mijn leven nodig had, niet bewust dat denk ik niet.  Ik heb altijd aandacht gezocht op de verkeerde plek, om hoe ik eruit zag, de aandacht van mijn sexapeal, mijn sexueel wezen, populariteit gezocht om de verkeerde redenen. Niet om mijn eigen persoontje of de om dingen waar ik goed in was. Ik hoefde er ook niet veel voor te doen, ik kreeg ook meestal wat ik wou, of wat ik toen toch dacht nodig te hebben. Nu besef ik dat ik dat in wezen niet echt wou maar dat ik verslaafd was aan de aandacht die ik kreeg van mannen en vrouwen en dat het gewoon sterker was dan mezelf. Een ander zijn kast pronkt van de medailles en bekers die hij of zij gewonnen heeft door gewonnen wedstrijden maar bij mij was dat een boekje vol geschreven met namen die ik verovert had. Mijn populariteit ging niet over mijn eigen persoontje, mijn vriendschappen gingen niet om mij. Vooral in mijn tienerjaren keken meisjes naar mij op omdat ik populair was bij de jongens en hongen ze aan mijn lippen door de verhalen die ik steeds weer had over mijn veroveringen. 

Verliefdheid? Oh ja ik heb grote liefde gehad maar die heb ik ook de meeste pijn gedaan, door mijn ontrouw. Waar ik achteraf bekeken alleen mezelf maar nog meer pijn heb aangedaan. Mijn eerste grote liefde was het neefje van mijn toen beste vriendinnetje, tot over mijn oren was is verliefd! Hij was super knap, grappig, hield ook van tekeningen net als ik, hield van lekker eten...he was the one!!! hij was populair maar niet zoals ik omdat hij er goed uit zag of omdat ie stoer was ofzo nee om zichzelf en hij maakte er ook geen misbruik van zoals ik ..mijn vrienden vonden hem eerder een seutje in zijn nette broek. Ik was 12 en hij 15. We zagen elkaar niet vaak want hij woonde 20km verder in Deurne. We gingen samen op skivakantie in Oostenrijk waar ik mijn maagdelijkheid ben verloren, ik was 12. Nu terug gekeken kan ik me niet voorstellen dat mijn dochter op haar 12de al haar maagdelijkheid zou verloren hebben. OMg ik was nog een kind, maar eigenlijk in wezen was ik al lang geen kind niet meer, want in mijn lichaam was ik al een vrouw. Het verhaal ging dan ook snel rond dat ik het bed al had gedeeld en deed mijn populariteit alleen maar stijgen. De aandacht van mannen werd nog groter, mijn vriendinnen hongen aan mijn lippen. Maar mijn vlees werd ook zwakker. Ik hield ontzettend veel van die jongen maar kon de aandacht van andere niet weerstaan, we zagen elkaar ook niet vaak en ik ging in de fout. Mijn relatie met hem heeft 3 jaar geduurd, hij vergaf me steeds mijn fouten tot het genoeg was voor hem en koos voor een verliefdheid op een meisje dat op heden nog altijd zijn vrouw is. Als ik er nu op terug kijk was hij denk ik ook wel bij mij om hoe ik eruit zag en hoe populair ik was en zij was gewoon puur en echt, niet zoals ik. Zoals in de lagere school wou ook iedereen het wel eens met Sofie gedaan hebben. Ik hoefde nog maar met mijn ogen te knipperen. Het heeft van mij een monster gemaakt. Ik had geen respect voor mezelf en mijn lichaam en ook niet voor andere. Ik deed vaak dingen die ik eigenlijk helemaal niet wou, maar het waren dingen die stoer waren en vooral dingen die een ander niet deed en ik wel. Ik kan mij een nacht herinneren dat ik lag in de wei en dat 4 jongens elkaar afwisselden op mij. Je zou denken dit kan je als meisje van 14 15 toch niet zelf gewillen hebben maar ja ik deed het toch, waarom?? geen idee! Ik wikkelde me steeds in de meest ongezondste situaties.Of mijn vriendin die al jaren verliefd was op een jongen en ik die zonder scrupules hem mij heeft laten nemen op een auto in de parking. Waarom?? Waarom was die honger naar aandacht altijd zo groot, waarom was het zo gemakkelijk om mijn lichaam te misbruiken? Ik had ook steeds de wildste verhalen, en ook al smulde er iedereen van, eigenlijk was dat ook maar de enige reden waarom ze luisterden naar mij. Nu besef ik dat mijn populariteit maar een illusie was want nu besef ik wel dat ik het gemakkelijke meisje was, de hoer! En wie wil nu die? Iedereen wou Sofie maar eigenlijk ook niet want een relatie dat zag niemand met mij zitten. Ik had de wildste verhalen maar eigenlijk was het ook maar dat! Eigenlijk wou ik ook alleen maar dat ze me graag hadden en graag zagen. De jongens die wel verliefd op me waren en wel aandacht hadden om mijn persoon die werden meestal gekwetst door mij en pasten niet bij mij imago dus werden ook altijd aan de kant geschoven. Meestal waren dat de juist zachte jongens, de niet zo stoere jongens. Maar ik ging steeds voor de verkeerde! Ik liet mij misbruiken, ik liet mijn lichaam misbruiken om iets dat ik verwarde met liefde. Ook al wou ik het niet, ik deed het toch en liet het maar gebeuren. Ik heb mij meerdere malen laten verkrachten, en eigenlijk zie ik het niet als een verkrachting want ik liet het toe. Nu als ik erop terug kijk wordt ik misselijk bij de gedachte dat ik niet meer zelfrespect had. Ik hield van feesten, dansen op de tafels, drinken en seks.

Op mijn 17de werd ik voor de tweede maal tot over mijn oren verliefd, hij was knap, was niet van mijn dorp en viel niet direct voor mijn populariteit. Hij deelde ook mijn passie die ik had voor koken, hij studeerde kokschool. Maar mijn verliefdheid was een vergif werd een obsessie, hij werd mijn obsessie. Mijn hele wereld draaide om hem en ik verstikte hem.  Eindelijk kreeg ik waar ik naar verlangde en maakte ik het zelf stuk door mijn obsessie. Ik had geen aandacht meer voor andere mannen. Alleen hem. Toen hij het na een jaar relatie uitmaakte. Het was na een feestje bij zijn thuis, hij had gekookt voor heel zijn familie en ik dacht dat hij eindelijk mij wel helemaal zag zitten want hij had me toch thuis uitgenodigd en mij voorgesteld aan heel  zijn familie maar na het etentje zette hij er een punt achter, ik reed toen al zelf met mijn autotje. Ik ben bij hem vertrokken en hij woonde nogal afgelegen tussen de weide, ik was zo van slag en verdrietig dat ik toen ik weg reed helemaal buiten mezelf het stuur omdraaide recht een diepe gracht in. Drie dagen lag in de kliniek. Waarom had ik dat gedaan? In de hoop dat het medelijden met mij zou hebben en me terug zou nemen? Alles deed ik eraan om ook maar terug zijn aandacht te trekken. Na 2 weken zagen we elkaar terug . In het ons stamcafe, ik had hem 2 weken met rust gelaten, ik weet nog dat ik er heel goed uit zag, had mijn mooiste kleedje aangetrokken maar ik had maar 1 missie hem terug krijgen. Ik deed heel gewoon tegen hem, deed of het me allemaal niet zoveel pijn had gedaan, ik ging dan ook met een andere groep dan hij naar het nabijgelegen dorp om te feesten. Kreeg terug aandacht van de mannen maar ik ging er niet op in. Later die avond zagen we elkaar terug en hij kwam me zeggen dat hij me miste, dat hij jaloers was op de aandacht die ik van andere kreeg en dat hij me nog een kans wou geven. Toen werden we terug een koppel. Als ik er nu terug op kijk heb ik heb gewoon weer verstrikt doen geraken in mijn web, hem de illusie doen geven dat het me niet allemaal ging om hem. Ik heb hem terug verblind met de Sofie die graag feesten, de losbandige Sofie, de Sofie die los door het leven ging. Maar de obsessie was er nog en het monster werd ook al snel terug wakker in mij. Ik wou niet meer feesten en los door het leven gaan maar alleen maar hem. Als ik niet in verliefd was leek het me allemaal niet veel te schelen om wie het ging, met wie, waarom, alleen maar dat ik die aandacht kreeg en het maakte niet uit hoe ik die aandacht kreeg, het maakte niet uit hoe klein het mij als persoon maakten, het maakte mij niet uit wat andere van mij dachten, het maakte mij niet uit of ik andere pijn deed, het maakte mij ook niet uit of ik ze mezelf mee pijn deed. Maar als ik iemand graag zag werd het een obsessie. Ik liet ook alles vallen voor die per soon, leek geheel te veranderen en wou alleen maar zijn aandacht. Verliefd zijn maakte mij helemaal een ander persoon.  Een paar keer heeft hij zo nog wel terug geprobeerd. Ik denk dat hij mij wel oprecht graag zag maar dat ik hem steeds verstikte  het draaide toch steeds uit op hetzelfde. Na mijn middelbaar ben ik eerst begonnen regentaat in Antwerpen. Na 14 dagen gaf ik het daar op, eigenlijk wou ik maar 1 ding en dat was koken! Toen ben ik terrecht gekomen in De Eiken te Oostmalle en ben daar begonnen op leercontract. Plots draaide mijn leven niet meer om feesten en aandacht te' verkrijgen van mannen en vrouwen. Eindelijk had ik rust gevonden en deed ik iets wat ik dolgraag deed.. koken! En ik was er nog goed in ook, ik kreeg eindelijk aandacht om de dingen die ik deed als persoon, ik werd graag gezien en aanzien om de dingen die ik goed kon. Niet omdat ik er sexy uitzag, niet omdat ik sexy danste, niet omdat ik leuk was om mee te feesten, niet omdat ik seks gaf . Het uiterlijk en voorkomen ging naar de achtergrond. De dingen die ik creeerden waren nu belangrijk. Dat ik moest werken wanneer andere feesten maakten me allemaal niet veel meer uit. Ik ging nog wel uit en had nog wel mijn pleziertjes maar dat stond allemaal niet meer zo in de kijker. Dat was plots ook allemaal niet meer zo belangrijk, ik genoot er zo van als mijn chef trots op me was. Eindelijk was iemand trots op mij om wat ik deed en creeerde. De aandacht ging zo niet meer om hoe ik was als persoon maar om de dingen die ik deed en dat gaf me veel meer voldoening! ik had het nog wel altijd moeilijk met het doen vergeten van die jongen maar hij was intussen een relatie begonnen met mijn beste vriendin. Als tegenreactie wou ik zelf terug een relatie. Mijn exman was sommelier in het restaurant waar ik werkte, een super lieve jongen, rustig helemaal niet het type waar ik meestal voor viel, niet de snelle populaire jongen eerder het tegenovergestelde. Maar we konden super met elkaar overweg, hadden dezelfde intresses en we begonnen een relatie, ik was verliefd maar leek me ook niet in deze verliefdheid te verliezen, het was alsof we elkaar gelijken waren, meestal stelde ik de man boven mij dat dat was nu niet het geval. Ik moest me niet in alle bochten wringen om zijn aandacht, ik mocht ook lelijk zijn en dan nog zag hij mij graag. Het bracht me vooral rust denk ik bij iemand te zijn die ik zelf niet verafgoden. Ik leek eindelijk rust te hebben gevonden in een relatie. We werkten samen , waren eigenlijk altijd samen en ik kreeg eindelijk waar ik al altijd zo had naar verlangd had.Misschien moet ik hier even mijn pauze in lassen .    

De afgelopen dagen waren weer een hel. Ik weet gewoon niet meer wat mijn lichaam wil? Leven of slapen? Het idee van creatieve therapie te bestellen heb ik maar weer op geborgen, het is financieel nu effe niet haalbaar, het ding is de alternatieve weg ok maar het kost ook allemaal zoveel meer en je trekt er niets van terug.

Ik heb elke ochtend kunnen opstaan voor mijn kids gezorgd voor hun ontbijt en hun boekentas, rond een uur of half 7 sta ik op, tegen dat ze om 8 uur vertrekken voel ik de vermoeidheid weer opkomen. Ik heb 1 boterhammetje in mijn keel kunnen duwen, ent gekke is,, ik heb honger!!!maar gaat er 1 hap door mijn keel blokkeert heel de boel. Rond 8 leg ik mij op de zetel en al gauw voel ik de coma over mij heen komen en slaap ik meestal tot een uur of 11. Als ik dan wakker wordt is het alsof heel mijn lijf weer alles voelt, ik heb het veel te warm, het lijkt alsof ik koorts heb, mijn maag voelt als een baksteen en het gene ik denk is ..ik wil nog niet wakker zijn, ik wil nog in die coma, die coma lijkt mijn lijf nu het beste aan te kunnen. Want als mijn lijf terug in "actie" schiet weet  het gewoon niet wat er mee doen.Het is zo een verschrikkelijk gevoel en moeilijk te beschrijven. Van binnen borrelt het en schiet alles in gang maar het lijf weet gewoon niet wat er mee te doen. Gisteren heb ik dan maar de stofzuiger vast genomen en dat heeft me wel goed gedaan. Maar dan voel ik weer elke zenuw en spier in mijn lijf en moet ik weer gaan liggen. En die verdomde misselijkheid?? Vanwaar komt da? En ik heb zo een honger!!! Maar 1 hap en alles blokkeert.

Gisternamiddag dacht ik, ok ik ga eraan toegeven en ga deze namiddag mijn rust nemen. Dus heb ik de namiddag op de zetel voor de tv vertoefd. Tegen een uur of 6 wou ik aan het eten beginnen maar wanneer ik de kip aant snijden was blokkeerde weer heel mijn lichaam en was ik te moe om nog maar iets te doen en kon ik alleen maar terug naar mijn bed gaan. WTF? Ik had toch heel de namiddag gerust???? Het lijkt alsof mijn lichaam nu maar goed en wel in staat is om een tweetal uurtjes te leven en dan gaat het in shutdown!

En in die twee uurtjes kan het maar verdragen wat het kan, geen extra prikkels! geen lawaai, geen zon, geen niks. Liefst van al zou ik gewoon een paar maanden in coma gaan tot mijn lijf terug beslist heeft wat het wil! Leven of slapen????  

Na een slapeloze nacht en een voormiddag proberen mijn brein stil te leggen door meditatie bedenk ik me dat ik beter van me af te schrijven.

Gisteren was duidelijk mijn lichaam en brein in overdrive en vond ik geen rust. En rust is nu wat ik nodig heb mijn brein is duidelijk overprikkeld. Gisteren namiddag half 2 kwam mijn thuistherapeute Ilse, hoe de gang van zaken was. Een uur hebben we gepraat hoe de afgelopen 2 weken waren. Ik hoorde me steeds herhalen dat ik het fysiek nog erg moeilijk heb, de vermoeidheid, de misselijkheid, het geen rust vinden. Het besef dat er wel een vooruitgang is maar dat ik me toch nog steeds ellendig voel. 3 uur had ik een afspraak met de psychiater, deze heeft me begeleid in mijn afkickperiode dus wij hebben al wel een geschiedenis. Zijn verbazing was dan ook groot toen ik zei dat ik al 7 jaar alcoholvrij was en dat daar mijn hulpvraag niet over ging. Int kort heb ik mijn verhaal geschetst dat ik de laatste jaren goed was maar wel met de hulp van medicatie. Hoe ik de laatste jaren heb proberen af te bouwen van die medicatie maar dat het me steeds niet lukte en er zelfs nog een pilletje bij kwam. Zo ging het ook, ik begon af te bouwen en mentaal en fysiek begon ik ook steeds terug af te brokkelen,er was dan steeds een paniekreactie van dat het niet goed met me ging en meestal werd het afbouwen stop gezet en of kwam er nog een pilletje bij. Ik legde me er steeds bij neer dat ik er misschien wel nooit vanaf zou geraken. Tot we aflevering hebben gezien van psychidellische therapie op ahuasca. De resultaten bleven me bij, patienten die na jaren afzien beter werden en zelfs van hun verslavingen af geraakten. Ik was getriggerd en geinspireerd! Na enige opzoekwerk was ik al snel besloten dat deze therapie misschien ook mij zou kunnen helpen. Dus stapten ik met de nodige informatie die ik van het internet had gehaald naar mijn huidige psychiater want de grote voorwaarden voor deze therapie is dat je niet mag combineren met het innemen van antidepressiva. Mijn vraag naar haar was dan ook, ik wil stoppen met mijn medicatie en deze therapie proberen. De reactie was allesbehalve mijn verwachting, ze kon niet achter deze beslissing staan, achteraf gezien wel begrijpelijk want dit gaat in tegen de klassieke medische wereld. Er is te weinig over geweten. Zij kon ook niet voorspellen wat het stoppen met de medicatie met mijn lijf zou doen. Ze zei dat ik een keuze moest maken, of ik kies voor haar weg, de klassieke medische wereld of ik kies voor het alternatief pad. En daar was de kous mee af, ze melde me dat we geen nieuw afspraak met haar gingen maken. Later op die week had ik een afspraak met mijn therapeute op consultatie en kreeg ik ook de mededeling dat ik het laatste jaar geen vooruitgang meer boekte in tegen deel, ik kwam mijn afspraken niet meer na, we zitten tegen een plafond en je lijkt stil zijn gevallen. Ik weet nog dat ik op die moment vooral veel verdriet voelde en dat de grond toen wel even onder mij is verdwenen. Op een week tijd leek mijn wel opgebouwde hulp in elkaar te storten als een kaartenhuisje. Dat was het moment dat ik de beslissing heb genomen het heft in eigenhanden te nemen en zo ben ik impulsief op 15 juli 2019 zelf gestopt met al mijn medicatie.

Mijn hulpvraag naar hem was dan ook dat ik iemand zocht die mij kon begeleiden op het alternatieve pad. Toch het gesprek leek steeds terug te keren naar de psychedilsche therapie en dat dat wel echt niet de weg kon zijn die ik moest inslaan. Niet 1 feit kon hij er van opnoemen dat positief was, het brengt je tot psychoses en wie wil er nu leven in een psychose? Ik heb hem proberen duidelijk te maken dat het niet alleen ging over de psychidelische therapie maar evengoed over meditatie, yoga ed. Hij vond het wel chapeau dat ik het al 2 maanden zonder medicatie en drugs deed en de raad die hij mij kon meegeven was dat ik maar eerst eens moest zien wat dit met mijn lichaam deed. Heb eerst het geduld dat alles uit je lijf is en ziet dan verder. Zo werd ook ons gesprek afgerond en deze raad neem ik ook mee verder. 

De avond bracht ook niet veel rust, dinsdag avond is het "komen eten" bij mijn moeder thuis. De normaal zo gezellig drukte was alleen maar drukte in mijn hoofd. De vraag hoe gaat het Sofie? Ik die antwoorden nee niet echt en de reactie allé ge ziet er toch goed uit was de druppel van die dag. Alles leek 10 keer zo luid te klinken, het altijd zo lekkere eten smaakten me niet en de gesprekken kon ik maar halfsgegat volgen. 20 uur thuisgekomen ben ik ook gecrashed,, ik voelde me ellendig! 

Dit is denk ik zoal de derde keer dat ik start in deze blog. Maar vanavond na mijn zoveelste mentale breakdown vielen de puzzelstukken voor mij in elkaar. Ik noem dit blog toch de weg van Sofie? Dus is het MIJN weg. Hoe deze ook gaat ik heb hem zelf te bewandelen en ik bepaal ook zelf hoe ik die wil bewandelen. De eerste beslissing heb ik begin juli gemaakt dat ik bewust door het leven wil gaan en me niet wil verdoven met chemische brol. De laatste jaren functioneerde ik met het innemen van 5 verschillende antidepressiva en ja ik functioneerde, ik voelde me naar zeggen goed, deed wat ik moet en kon doen en zelfs meer . Ik had een heel netwerk praatgroepen, therapeuten, eentje op consultatie, eentje dat bij mij aan huis kwam, psychiater, thuisverpleegkundige die zorgde dat ik elke morgen mijn pillen netjes innam. Allemaal wel een bewuste keuze van mij die ik de afgelopen jaren heb genomen omdat ik ook maar "gewoon" wil leven. En ik heb een enorme vooruitgang geboekt de afgelopen jaren. 

Augustus 2012 was het begin, 28 augustus liet ik mij vrijwillig opnemen in de Archipel in Zoersel met een alcoholverslaving. Wat vooraf ging is nog een boek apart. Hoe ben ik in dit web verstrikt geraakt?? Ik weet het zelf soms nog niet anders had ik er waarschijnlijk ook niet in verstrikt geraakt, maar het is een opstapeling van me mentaal en fysiek slecht voelen. Vooral het fysiek slecht voelen primeerde voor mij. Waar begint het? Voelde ik me slecht omdat ik fysiek niet mee kon of was het andersom? Op den duur is het gewoon de cirkel rond...of ik me nu ellendig voelde omdat mijn lijf niet mee wou of wou mijn lijf niet mee omdat ik mentaal vant padje af was wat maakt het uit? Dat is zowat de rode draad in mijn leven, ik die een mentale en fysieke crash doe en me daarna weer probeer omhoog te werken. 

7 jaar later en 3 opnames verder ben ik nog steeds alcoholvrij!! Een prestatie waar ik super trots op ben, niet altijd even gemakkelijk maar dat is toch al ene duivel dat ik al heb weten te verslaan! 

Maar ok hier zijn we weer, ik zit weer in dat grote zwarte gat. Mentaal en fysiek uitgeput! Allemaal omdat ik de misschien beetje impulsieve beslissing heb genomen te stoppen met mijn medicatie .15 juli 2019 ben ik gestopt met al mijn antidepressiva..waarom? dat wordt nog wel gaande mijn weg duidelijk maar de grote reden is wel dat ik niet meer gevoelloos door het leven wil. ik ben nu al 5 weken aant afkicken van de chemische brol, mo echt overgeven, diarree, koudzweet,slaaploosheid ik krab mijn armen kapot en ik zit op een emotionele rollarcoaster, de laatste weken waren al een hel!!! Al vaak heb ik terug willen grijpen naar mijn pillen, maar ik wil het niet meer! Hoe dan wel? De alternatieve weg? Dat was wel heel de opzet! Al elke week ben ik bij de dokter binnen gestapt, help mij?? Al 2 nieuwe psychiaters gezien. Een reisje naar de cosmos.. Heb al een namiddagje in de  spoed vertoeft en ik heb nu 2 shiatsumassages achter de rug. Helpt het?? NOG niet maar we zijn 2 maanden verder en ik ben nog steeds  clean! geen medicatie geen drugs geen alcohol!!! Hoe voel ik mij? Ik voel mij ellendig MAAR ik VOEL! Ik heb mijn blog de weg van Sofie genoemd en ja het is MIJN weg en dan begon ik te denken, wat maakt mij blij? wat geeft mij een goed gevoel? Wat kan MIJ beter maken en ik ..ik ben creatief, ik kook graag, als ik mijn living heb opgeknapt in de juiste kleurtjes en tralalakes da maakt mij blij dus waarom zou ik mijzelf niet proberen te helpen? ze zeggen me vaak ga wandelen, sporten, zwemmen maar dat maakt mij niet blij. Dus ik lag weer te woelen in mijn bed en toen dacht ik morgen wordt stap 1..Morgen bestel ik mij de cursus creatieve therapie en ik ga leren mijzelf te helpen.. morgen wordt de eerste pagina van De weg van Sofie, gisteren is een geschreven boek maar de pagina's van morgen zijn nog leeg en ik heb ze zelf in te vullen!