Na mijn verjaardag probeerde ik Hassan buiten te krijgen, door mijn horloge en geld bij Hassan in de hut te verstoppen. Toen Baba ernaar vroeg zei Hassan " JA", hij nam het nog steeds op voor mij. Ali besliste om te vertrekken met Hassan, Baba barstte voor het eerst uit in tranen. Hij probeerde hen thuis te houden, maar het lukte niet. Baba mocht van Ali hem wel vervoeren naar de bus. Toen besefte ik hoeveel schade ik had aangericht.
Toen ik achttien jaar was, waren we op de vlucht geslagen uit Kabul. Er heerste chaos en we gingen naar Amerika om een nieuw leven te beginnen. In Kabul waren de mensen die we kenden gedood of vertrokken uit Kabul. Er was niemand meer die ons tegenhield. Het was in 1981, we gingen naar Pakistan en hadden ons huis normaal achtergelaten, om geen argwaan te wekken. We zaten in een Russische vrachtwagen en gingen dan met een grotere vrachtwagen vertrekken. Eenmaal aangekomen, zaten er nog mensen van de vorige week te wachten op de vrachtwagen. We zaten een week in die kamer en uiteindelijk konden we vertrekken. Kamal en zijn vader waren daar ook, in plaats van de vrachtwagen kwam een olietank. Als we eruit mochten ontdekten we dat Kamal niet meer ademde en zijn vader nam een pistool en maakte zichzelf van kant.
Fremont, California, Baba woonde niet graag in Amerika. Hij had een hekel aan Jimmy Carter, maar had het als enige republikein wel voor president Ronald Reagan. Baba had in Amerika last van de smog, het lawaai en het stuifmeel. Hij begon daar te werken in het benzinestation, hij miste de sfeer van Kabul en de mensen die hem loofden. Hij treurde daarover, maar voor mij was het om mijn verleden te begraven. Baba was te trots op zichzelf om voedselbonnen aan te nemen, in 1983 toen ik 20 jaar was, zat ik in het secundair onderwijs. Ik was geslaagd voor mijn eindexamen en Baba glunderde. Die dag kreeg ik een auto, een marineblauwe Ford. Toen ik hem vertelde wat ik graag zou doen en dat was dan verhalen schrijven in het Engels, wou hij dat ik het echte werk deed zoals de medische sector. Baba kon nog steeds niet aan de grootte van Amerika wennen.
Baba en ik begonnen bij te verdienen op de vlooienmarkt, we schuimden rommelmarkten af en verkochten onze zaken met een beetje winst. Thee, politiek en schandalen toonden aan dat je op een Afghaanse vlooienmarkt was. Daar kwamen we generaal Sahib, Iqbal Taheri tegen en zijn bloedmooie dochter. Tot mijn grote verbazing vertelde Baba hem over mijn studiekeuze van schrijver en over mijn tienen.
Soroya Taheri, de dochter van de generaal, kwam tijdens het gesprek erbij. Ze was een schoonheid, ze had fluwelig ravenzwart haar, smalle heupen en had een gracieus gebogen neus. Er was een roddel over haar, het ging over een man en het zou slecht uitgedraaid zijn. Het achtervolgde haar nog steeds. Bij haar vader was ze anders dan bij haar moeder, bij haar moeder was ze spraakzamer. Ze deed colleges op Ohlone Junior College in Fremont, ze wou lerares worden net als haar moeder. Ze vertelde aan mij hoe ze op die keuze was gekomen, ze vond het zelf wat gênant.
Op een dag was mijn vader verkouden en had er niet naar laten kijken. Na twee weken ontdekte ik een prop slijm met bloed. Ik nam hem meteen naar de dokter, die adviseerde me naar een longarts te gaan. Dat duurde enkele dagen, als we daar waren kregen we het nieuws dat er een vlekje op zijn long te zien was. Ze zouden nog verdere onderzoeken doen. Uiteindelijk kwam het ergste nieuws nog, het was kanker en er kon niets meer aan gedaan worden. Een behandeling zou het alleen maar rekken. Baba wou helemaal geen behandeling, ook al probeerde ik hem om te praten hij wou het niet. Op een zondag na Nieuwjaar had Baba op de vlooienmarkt een attaque gekregen. Er kwam schuim uit zijn mond, hij bloedde omdat hij op zijn tong had gebeten en hij had geen controle meer over zijn blaas. Dit was het teken dat de kanker uitgezaaid was.
Toen het nieuws van de uitzaaiingen kwam, dacht ik eens na over mijn leven. Wanneer Baba in de zetel lag, vroeg ik hem of hij naar de hand van Soroya zou kunnen vragen. Hij leek op te fleuren, hij was blij en vroeg : " Weet je het zeker ?" . Ik was er zeker van, hij vroeg om zijn groene boekje met de telefoonnummers. Toen hij gebeld had, mocht hij naar de Taheris om 11 uur en toen waren we allebei aan het giechelen. Ik hielp Baba in zijn mooie pak en zette hem bij het huis af met een bos bloemen. Ik zat vol zenuwen. Baba kwam thuis en zei dat ik de toestemming van de generaal gekregen had, ik was zo gelukkig.
