Toen ik klein was, kwam ik nooit op voor mezelf. Ik was geen actieve jongen zoals de rest, die voetbal speelden. Die gave bezat ik niet, ik zat meer in mijn eigen wereldje. Mijn tijdsverdrijf was het lezen van mijn moeders boeken, ik heb mijn moeder nooit gekend. Ze stierf toen ze me op de wereld bracht, Baba vertelde nooit over haar. Het enige wat ik wist, was dat ze een prinses was. Mijn vriend, -huisbediende- Hassan had in 1964 zijn moeder na een week verloren. Nadat zijn moeder Sanaubar hem kreeg, ging ze ervandoor met dansers en zangers. Daardoor hadden Hassan en ik een band gemeen, we werden gevoed door dezelfde min. Een verschil tussen ons was dat hij een Hazara was en ik een Pashtun.
Ik weet het nog als de dag van gisteren, Hassan en ik klommen in een boom en pestten de buren. We giechelden, aten moerbeien en walnoten. Hassan weigerde nooit iets, zelfs niet de katapult met een noot op de éénogige hond van de buren te richten. Toch werd mijn vader aangetrokken tot Hassan, als ik hem niet kon evenaren. Zoals wanneer hij zijn steentjes acht keer kon doen opspringen en ik maar vijf keer. Baba was toen trots op Hassan en klopte op zijn schouder, iets wat ik zo goed als nooit heb gehad. Hij was altijd afstandelijk als ik in de buurt was, ik had het gevoel dat Baba een hekel aan mij had. Dus wanneer hij vroeg of ik Hassan mee wou vragen, loog ik dat hij niet kon. Ik wou Baba eens voor mezelf hebben, maar pas later ontdekte ik hoe de vork in de steel zat.
Hassan en ik, hebben fantastische momenten beleefd al vanaf onze geboorte. We deden bijna alles samen, onze eerste woordjes, eerste stapjes, enz ... Hassans eerste woordje was "Amir" en de mijne was "Baba". Dat was het begin van onze vriendschap.
Mijn vader was een Pashtun met volle baard, een woeste bos krullen die even tegendraads waren als de man zelf. Hij had felle zwarte ogen, was 1m92 lang en snurkte verschrikkelijk. Baba was een groot man, men geloofde hem altijd ook al leek het ongeloofwaardig. Zoals die keer dat Baba met een beer gevochten had en de naam "Meneer orkaan" kreeg. Baba was één van de rijkste kooplieden, hij had een tapijtexportfirma, 2 apotheken en een restaurant. Toch waren er mensen die twijfelden aan zijn ondernemingen en vonden dat hij net als zijn vader rechten moest studeren. Baba heeft nooit die redeneringen opgevolgd.
Mijn moeder zou les gegeven hebben aan de universiteit en zou van koninklijke afkomst zijn. Veel meer weet ik niet over haar, een zwerver vertelde me talloze jaren nadien dat hij haar het laatst had gezien voor de afsluitende examens. Ze waren samen een stuk amandeltaart met thee en honing aan het eten. Hij zei dat ze zichtbaar zwanger was en dat ze daar alleen maar mooier van werd. Ze zou aan het piekeren geweest zijn over hoe gelukkig ze was. Van die onbekende man wist ik meer over mijn moeder dan dat Baba me ooit verteld had.
Baba was een zwart-wit kijker, dus kon ik niet van hem houden zonder bang te zijn en hem te haten. Ik kwam altijd meer te weten over Baba door andere mensen. Hij had het mooiste huis gebouwd van de wijk, had alles zelf ingericht en op papier gezet. Eind de jaren '60 was Baba begonnen met een weeshuis te bouwen en financierde alles uit eigen zak. Baba had een studeerkamer waar ik nooit in mocht, daar rookte hij met zijn zakenpartners. Daar was hij druk bezig over de politiek, voetbal en zaken. Af en toe zat ik voor de deur te luisteren en ik hoorde dit : " Als ik niet had gezien dat Amir uit mijn vrouw kwam, zou ik niet geloofd hebben dat hij mijn zoon was." Gelukkig was Rahim Khan er, door wie ik mij beter voelde. Ik wou dat hij mijn vader was, hij accepteerde me zoals ik was.
Aan de zuidkant van de tuin, in de schaduw van een pruimenboom, was het onderkomen van de bedienden. Daar had Hassan voor het eerst het licht gezien. Hij had een rond gezicht met een platte brede neus en scheefstaande smalle ogen die de kleur van bamboe bezaten. Hassan had mongoloïde trekken door zijn laagzittende oren en puntige kinnetje, maar wat het meest opviel was zijn hazenlip. Hij meende elk woord dat hij zei, hij was een trouwe vriend. Al gedroeg ik me niet zo tegenover hem. Hij nam het altijd voor me op, beschermde me en was fantastisch met zijn katapult.
