We beslisten om geen verlovingsfeest te geven, want Baba had niet meer lang te leven. Baba betaalde de huwelijksceremonie, bijna al zijn spaargeld spendeerde hij eraan. Soroya was een pracht van een vrouw, ze zorgde veel voor Baba. Achter mijn rug had Baba Soroya erop aangedrongen mijn verhalen voor te lezen. Een maand na de bruiloft wou Baba geen morfine, omdat hij geen pijn had. Hij is nooit meer ontwaakt.
Na de dood van mijn vader, verhuisden we naar een flat in Fremont niet ver van Soroya's ouders. Ik leerde de Taheris pas kennen toen we getrouwd waren. Van de generaal kreeg ik een IBM-typemachine om vele romans te maken. De staatsunief in San Jose nam me aan en ik had een baantje als bewaker in een meubelpakhuis in Sunnybale. Daar studeerde ik en begon ik aan mijn eerste roman. Soroya ging ook naar een universiteit en studeerde tot ergenis van haar vader voor docent. Toen mijn eerste roman af was, kreeg ik uit New York het goede nieuws dat mijn boek gepubliceerd ging worden. Soroya was superblij en de generaal huilde zelfs. In 1989 kwam mijn boek uit.
Soroya en ik waren klaar om aan kinderen te beginnen, maar na een jaar lukte het niet. Het leidde tot ergenis bij Soroya, daarom gingen we naar het ziekenhuis. Met mij was er niets mis en ze onderzochten Soroya. Ze raadden ons aan om ivf te doen, maar uiteindelijk werkte dat niet. We konden geen kinderen krijgen. We vertelden het nieuws aan haar ouders, haar moeder vond het zo erg. De generaal zei niet veel.. Adoptie was een optie, maar Soroya weende daar om. Mijn opinie over een adoptie was dat we er allebei achter moesten staan, anders moesten we er niet aan beginnen. Het kind zou anders niet de liefde krijgen die het zou verdienen.
Soroya en ik waren al 15 jaar getrouwd, toen de telefoon rinkelde. Het was Rahim Khan uit Peshawar, hij vroeg of ik hem niet kon komen bezoeken, want hij was ziek. Toen besefte ik dat het mijn verleden was die me opbelde, Rahim zei dat er een manier was om het goed te maken.
Rahim vond het vreemd me als volwassen man te zien, ik had al 4 boeken op de markt gebracht. Hij vertelde me dat de Taliban nog erger was dan dat er werd gezegd. Hij hoestte net als mijn vader bloed op en ging het einde van de zomer niet halen. Hassan en hij hadden in Baba's huis gewoond, toen wij vertrokken waren. Hij was naar Hazarajat geweest om hem te halen want Rahim voelde zich alleen. Hassan was groot geworden en had een vrouw Farzana. Ali en zijn neef hadden op een landmijn gestapt en waren op slag dood. Eerst wou hij niet mee, maar toen hij hoorde over de dood van Baba huilde hij en ging toch mee. Hassan kon lezen en schrijven, zijn eerste kindje werd dood geboren. Zijn vrouw was opnieuw zwanger en deze keer van een zoon. Op een dag stuikte een oude vrouw voor de deur, het was Hassans moeder. Ze haalden de verloren jaren in. Hassans zoon werd Sohrab genoemd.
Sohrab noemde zijn oma Sasa, zij kleedde hem en werd het middelpunt in haar leven. Hassan leerde Sohrab schrijven en lezen, hij kon geweldig overweg met zijn katapult. Rahim was zelf verknocht aan hem.
Hassan had een brief voor mij achtergelaten bij Rahim, er zat een foto bij. Hij schreef over de verschrikkelijke slachtpartijen. Rahim vertelde me ook nog dat de Taliban erachter was gekomen dat er Hazari's in het huis zaten. Ze moesten het huis uit, maar Hassan weigerde, waardoor ze hem doodschoten. Farzana kwam naar buiten en ze schoten haar ook dood. Toen kwam de echte reden, ik moest niet alleen voor Rahim naar hier komen, maar om Sohrab uit het weeshuis Karteh-Seh te halen.
