Dag 16 – zondag 23 juli 2017

Vandaag onze laatste lange kilometerdag.  En we moeten het toegeven, we zijn echt moe!  Of murw zoals de papa zegt.  De drukke dagen beginnen ons serieus in de kleren te zitten.  We hebben dan wel heel veel gezien, maar het is echt een druk en strak schema.  Maar bon, het is wat het is, mama verzet alle foto’s van de memory cards naar die ene harde schijf die hopelijk niets zal overkomen.  We zitten toch maar in de wagen kilometers te verslijten.  We moeten ook wel toegeven, hoe dichter we bij Kaapstad komen, hoe mooier de natuur.  Ik vraag even aan de papa of we misschien toch niet beter een binnenvlucht hadden genomen en 2 dagen rust ingepland hadden.  Het antwoord van de papa was kort en krachtig ‘Neen, ik geniet te veel van de vergezichten, maar moesten we nog eens terugkeren, ja, dan wel.’  Ok, de reisleider is gerustgesteld.

De eerste stop is eveneens onze lunchpauze, in Hermanus, @ Grotto Beach.  De ligging was perfect, de bediening en het eten jammer genoeg niet.  Ik zou het graag melden op Tripadvisor, maar van de papa mag ik er geen energie in steken.  Ok dan, even wat foto’s en op weg naar ons volgend hotel, Whale Coast Hotel.  Weer een meevaller.   Velen onder ons zouden dromen van zo een appartement aan onze Belgische kust, maar onbetaalbaar.  We genieten van de lage wisselkoers.

Ik doe er heel wat ideetjes op qua interieur.  En ook van producten voor lichaamsverzorging.  Ik verlang al naar Cape Town om daar de shop te vinden van Charlotte Rhys.  Ik denk spontaan aan Myriam, ze zou er ook zo van genieten!

Back to reality en onze laatste echte spotting naar dieren, meer bepaald de walvissen.  Om 15u30 worden we opgehaald aan ons hotel.  We kunnen nauwelijks geloven dat we echt walvissen gaan zien.  Ik zou de foto’s moeten bekijken, denk niet dat het super super was, maar we hebben wel walvissen gezien.  Alleen jammer dat we de typische walvissenstaart niet hebben kunnen vastleggen.  Ondertussen moesten we wel vast stellen dat de papa echt niet goed was. En we gaven eigenlijk allemaal toe, we hebben genoeg van restauranteten.  Al meer dan 2 weken … trop is te veel en te veel is trop, dixit VDB … Bij aankomst aan ons hotel naar de ‘checkers’, vergelijkbaar met onze Carrefour.  Simpel, heel simpel, pizzaburgers, pasta, pizza, en de papa een yoghurtje …  Ook een OTC voor maagproblemen.  Motilium is ook hier niet vrij verkrijgbaar.
Bij aankomst op ons appartement op zoek naar een dekentje voor onze papa … zonder succes, wel extra vuurtjes die we installeren naast en rond hem zodat hij eindelijk terug warm krijgt.  De 3 vrouwen maken er ondertussen een onderonsje van en aperitieven naar believen terwijl de mama haar blog aanvult.

Hoe de avond verder zal verlopen … geen idee … maar morgen meer en hopelijk tof nieuws!

23-07-2017, 19:38 geschreven door De Vannestjes  

Dag 15 – zaterdag 22 juli 2017

We mochten slapen tot 7u, wat een luxe!  Ons Vannestje staat hier zelfs vroeger op dan thuis, en zonder morren !

Vandaag is het struisvogeldag.  Maar Camille haar geweten begint haar parten te spelen.  Rijden op een struisvogel, is dit moreel verantwoord?  We lieten het rusten, en zeiden dat we het met de gids van Highgate Ostrich Farm zouden bespreken waarom zij als enige in de streek dit toch nog toestaan.  Maar eerst nog stoppen in George.  Gewoon niets te beleven.  Dan maar doorrijden naar Mosselbaai.  Ook dit was niet het van het.  We hebben al mooiere baaien gezien.  Alle hoop dan maar op de Ostrich Farm in Oudtshoorn.  Al hadden alle 3 de vrouwen een off-day.  En de jongen die ons verwelkomde aan de ingang … we hadden al onze vooroordelen.  Bon, vooroordelen laten varen en eerst genieten van onze lunch.  Struisvogelcarpaccio, struisvogelei en struisvogelsteak.  Enkel het nagerecht had geen link met de struisvogel.  Even wachten op de gids.  Gelukkig was die wel enthousiast.  We bespraken direct onze morele bezwaren en twijfels om op een struisvogel te rijden.  En sorry Robbe, de man kon ons echt overtuigen dat dit zeker geen dierenmishandeling was.  Er wordt evenzeer op olifanten gereden, op paarden, op kamelen, … Ze kunnen hun niet permitteren om in slechte papieren komen te staan en hun dieren te mishandelen. Daar bovenop was er ook een maximum aan gewicht.  Ik zeg niet hoeveel het maximum was, maar enkel Camille kwam in aanmerking … hahahahahaha …  Camille direct ‘Mama, zet het in je blog hé, Robbe leest zeker ons blog’  Bij deze dus gebeurd hé Robbe, ik kan je echt garanderen dat er geen schade werd toegebracht aan de struisvogels!  (en ook niet aan Camille  )

We kregen eerst een volledige rondleiding op de farm.  Vervolgens werden we uitgenodigd de struisvogels eten te geven.  Dit leverde hilarische filmpjes op van zowel Noëmie, Camille als van de mama.  Dan ons even verplaatsen buiten de farm.  Daar werd Camille uitgenodigd om een ritje te maken op de rug van de grootste vogel ter wereld met zijn 2,4m hoogte en gewicht van ruim 100kg.  Een serieuze uitdaging bleek zo, en vooral hilarische beelden leverde het hier ook weer op.  En nogmaals, je zag echt dat de struisvogel helemaal niet gestresseerd was.  Integendeel.  De andere struisvogels keken allemaal mee en liepen mee alsof het een dagelijkse bezigheid was.  Dan nog de struisvogelrace … man man man, kunnen die vogels snel lopen …
Weeral een unieke ervaring rijker, en vooral, weeral een gelukkige Camille!

Bij aankomst in het volgende guesthouse worden we voor het eerst uitgenodigd om lekker mee te genieten van de beroemde Zuid-Afrikaanse ‘braai’ om dan weer een goede nachtrust te hebben ter voorbereiding van ons volgend avontuur, whalespotting.

Tot morgen!!!

22-07-2017, 00:00 geschreven door De Vannestjes  

Dag 14 – vrijdag 21 juli 2017

6u weer uit ons bedje … Nog pikkedonker … Een olifantenwandeling bij zonsopgang staat er op het programma.  Vertrokken zonder koffie en dat liet zijn sporen achter … hahahahaha … ook bij het Knysna Elephant Park zelf was er nog geen koffie te verkrijgen.  Even op onze tanden bijten!

We kregen eerst een inleidend filmpje te zien, daarna mochten we de lodge van de olifanten zien waar ze ’s nachts hun schoonheidsslaapje doen.  Maar nog steeds geen olifant te bespeuren.  Dan maar naar buiten, de spanning werd opgebouwd.  En plots, tegen de zon in kwamen ze plots aangewandeld met hun begeleiders.  Geloof het of niet, maar voor mij was dit een emotioneel moment.  Mensen die me goed kennen weten dat ik een zwak heb voor olifanten … Ik mocht als eerste op een olifant, Shangu met als begeleider Fangwell.  Krisje en ik hebben ooit tijdens de huwelijksreis een 2-daagse gedaan op de rug van een olifant, dus in vergelijking daarmee was dit misschien peanuts, maar om dit samen met je gezin te mogen beleven, tja … 
De meisjes mochten samen op de oudste en tevens eerste inwonende olifant van het park, Sally, ooit samen met Harry.  Harry werd ondertussen alweer terug geplaatst in de vrije natuur, maar Sally is nog te hard nodig op het terrein.  De kans is klein dat ze ooit zal vertrekken. 
Na een klein uurtje stappen mochten we eindelijk ontbijten en eindelijk onze koffie drinken.  Na het ontbijt werden we uitgenodigd om de olifanten eten te geven.  We kregen elk een emmertje met vers gesneden fruit, niet zoals wij het ’s morgens bij ons ontbijt kennen, maar in aangepaste groottes.  Ik kan het gevoel niet beschrijven, en misschien komt het lachwekkend over, maar het schrijden van hun slurf over je hand, dat zuiggevoel … Schitterend!!!  We waren allemaal onder de indruk!  En dan op naar de derde ervaring, we mochten ze strelen.  In alle mogelijk poses.  Ik zal het verschrikkelijk moeilijk hebben om de mooiste foto’s eruit te kiezen.  Een echt TOP-moment!

Na 4,5 uurtjes namen we afscheid met een gelukzalig gevoel.  Op weg naar een boottrip op de Knysna Lagoon, daar waar de Indische en de Atlantische Oceaan samen komen.  We hadden prachtige vergezichten verwacht, mooie groene plaatjes, maar we schrokken van de somberheid, maar wat bleek, 6 weken geleden heeft er 2 dagen lang een zware brand gewoed en een enorm groot gebied volledig vernield.  Zo raar, sommige huizen, en dan spreek ik van misschien 4, bleven zo goed als intact, en alles er rond was weg geschroeid.  Moeilijk te vatten.  1 villa werd 8 weken geleden verkocht, met wijnranken, voor €6 mio.  Er bleef bijna niets meer van over …  Hoe het zit met verzekeringen, het heropbouwen, er kon geen antwoord gegeven worden …  Enfin, links van het water zag alles er mooi uit, rechts enorm schrijnend, ook al zie je eigendommen van super rijken …

In de namiddag werd er een halve dag rust voorzien, maar niet als je dochter Camille noemt … We zijn hier niet om te rusten.  Terug een 50-tal km rijden om naar het ‘Tenikwa Wildlife Rahabilitation and Awareness Centre’ te rijden.  Ook hier weer veel te veel indrukken.  Ik was zodanig onder de indruk van het luipaard dat ik vergat foto’s te trekken.  Het was de gids die me effe wakker maakte.  Wilde katten, unieke vogels, maar de koning van de jungle, de leeuw … Als je hier niet stil van wordt … Wat een prachtige beesten, vooral het mannetje … Zijn manen, die fierheid waarmee hij rond liep op zijn terrein, geen albino maar echt wel heel licht van kleur.  We konden tot op een halve meter van de cheeta’s … Ik heb er echt geen woorden voor wat er dan door je heen gaat!  Misschien enkel dit, bedankt Camille dat je er geen rustnamiddag van wou maken!!!

Nog even nagenieten op ons terrasje van ons huisje aan Knysna Lagoon, een lekker etentje, op naar ons volgend avontuur morgen!

Oh, nog even dit, Kris en ik waren niet alleen onder de indruk van alle dieren die we vandaag hebben mogen bewonderen, als je 2 kids het volledige volkslied perfect kunnen zingen op 21 juli, woord voor woord, dan mag je toch wel even fier zijn … Kris en ik konden niet mee … (schaamrood op de wangen)

21-07-2017, 18:58 geschreven door De Vannestjes  

Dag 13 – donderdag 20 juli 2017

Eerst nog een lekker uitgebreid ontbijtje en tegen 8u10 op weg naar Knysna via de tuinroute met 5 tussen-stoppen.  Eerst naar Jeffreysbay, the place to be voor surfers.  Voor topsurfers zijn er weinig betere plekken dan Jeffreysbay.  Maar blijkbaar vandaag niet … L  Ligt het aan de enorme wind?  De regen?  Wintertijd hier in Zuid-Afrika?  We zullen het nooit weten, maar het lag er dood en verlaten bij.  Dan maar vlug onze weg verderzetten naar Tsitskikamma National Park met een tussenstopje in Storms River Rest Camp.  Storm, regen, storm en regen … Maar wel spectaculaire golven die prachtige foto’s zullen opleveren!  Met zicht op de nog steeds Indische Oceaan met zijn grillen, een kleinigheidje verorberen.  De ober keurde goed dat Camille een kindermenuutje mocht eten.  OK, ze wordt dan binnen 6 dagen wel 18, maar ze ziet er nog steeds geen 12 uit ;-)  Nog altijd dat onschuldig kindertootje ;-)))  We kwamen er ons Brits jong koppeltje tegen, op en top uitgedost in de correcte regenkledij!  Eventjes wat ervaringen wisselen en dan vlug op weg naar het moment van Noëmie!  Papa en mama verschrikkelijk nerveus!  Noëmie in de wolken, niets van nervositeit te zien!

De Bloukransbrug over de Bloukransrivier.  De grandioze val van 216m boven biedt spectaculaire uitzichten volgens de National Geographic reisgids.  Zou ons Noëmietje dit opmerken tijdens haar val?  Ze beweert van wel!  Kris en ik bleven achter op de viewpoint, Camille mocht mee als ‘walker’.  We vroegen haar nog even of ze toch ook niet wou mee springen maar ze zei dat ze er nog niet klaar voor was.  Misschien volgend jaar op Balaton Sound Festival in Hongarije.  Ik volgde binnen op het scherm en filmde het scherm, papa ging buiten filmen.  Man, we waren nerveus!  Zeker ik die haar gezicht zag net voor ze sprong, ik kreeg er zelfs de tranen van in mijn ogen.  Maar ze sprong, met de glimlach!!!!  En we zagen Camille op de achtergrond meegenieten.  Ik kan niet verwoorden hoe Noëmie haar voelde, maar de foto’s die we achteraf kochten, zeggen genoeg!  Het was ‘ZAAAAAAAAAAAAALIG’.  Ze probeerden Camille nog te overhalen, maar neen, ze hield voet bij stuk, maar budget werd al gevraagd om te mogen springen op Balaton als voorproevertje om dan samen, de 2 zussen, in Zwitserland de 2^de hoogste bungeejump te beleven.  Mama en papa waren gewoon super content dat ze veilig terug onder hun vleugels waren! 

Nog even stoppen aan Nature’s Valley … De Gökçe Delta in Turkije is mooi, maar dit strand is toch ook wel onvergetelijk!  We blijven in superlatieven spreken, maar ik kan ook niet anders!  Het blijft een onvergetelijke reis!!!  We mogen niet treuzelen, want we willen voor het donker in onze volgende slaapplaats zijn, Thesen Island Holiday House.  Voor oma en opa, het lijkt op Belles Dunes, maar dan 2 keer zo groot, ook het huis, want ja, we hebben al veel mooie slaapgelegenheden gehad, maar nu zitten we toch wel in een huis (geen huisje) met een aanlegplaats voor een boot (maar jammer genoeg geen boot) 

Maar we klagen niet, we genieten!!!!!

20-07-2017, 18:56 geschreven door De Vannestjes  

Dag 12 – woensdag 19 juli 2017

Vandaag niet veel bijzonders te vertellen.  Een lange dagtrip met de wagen, 472km.  Gelukkig is er voor de meisjes ‘The Hobbit’ en voor de mama de ereader.  Al kan ons Vannestje niet begrijpen dat we daar onze tijd mee kunnen verdoen.  Zulke mooie landschappen.  We kunnen dit zeker beamen, en nemen regelmatig foto’s met de Samsung van papa.

Een tussenstop in King William’s Town en even een bezoekje aan een local mall.  We hebben al 10 dagen niet meer geshopt … LOL … maar kwamen thuis van een kale kermis … Ons bezoekje aan de mall heeft dan ook maar een klein kwartiertje geduurd, sanitaire stop inbegrepen ;-)

Eens in Port Elizabeth zien we vooral havenindustrie en kunnen nauwelijks geloven dat we hier in een mooie Lodge kunnen terecht komen.  Maar toch, na ons avontuur in Umtata, kunnen we terug herademen in een mooie familiekamer!  Na ons traditioneel wijntje aan het zwembad begon onze wandeling aan het water!  Vooral de surfers trokken onze aandacht op de golven in tegenlicht van de ondergaande zon.  De aanbeveling van restaurant door Warren, Blue Water’s Café, was een goede tip!  Het heeft gesmaakt!  Voor het eerst werd er ook al eens gesproken over de agenda eens terug in België.  Maar daar ga ik jullie lezers niet mee lastig vallen ;-)

20-07-2017, 18:11 geschreven door De Vannestjes  

Dag 11 – dinsdag 18 juli 2017

6u15 liep de wekker af.  De landlord had ons gezegd dat het een spectaculaire sunrise zou worden.  En met plezier werden we wakker!  De eerste surfer was ook al van de partij.  Een mok koffie in de hand, het fototoestel in de buurt en het was 7u30 vooraleer we het beseften. 

Verder genietend van het zicht genoten we ondertussen ook van een veel te uitgebreid ontbijt.  Het was moeilijk afscheid nemen.  Dit zicht zullen we niet vlug meer hebben, denken we toch.

Vandaag is ook de eerste van de 2 lange dagen met veel kilometers in het vooruitzicht, vandaag 471km om correct te zijn, waarvan slechts een 190km autostrade, op weg naar Idwala Lam Guest House in Maqhinebeni, Umtata.

Rond 16u30 werden we plots gestopt door de politie.  126km/uur waar je 80 mocht rijden.  Ons Krisje mocht uitstappen en het gaan uitleggen.  Heb nog vlug geroepen ‘Je weet wat Hugues heeft gezegd hé, receipt vragen’. Het verdict, RND 600, en ja hoor, hij kon een receipt krijgen, maar dan moesten we 20km terug rijden naar het vorig stadje.  Wetende dat je in Zuid-Afrika beter voor donker ter plaatse bent, waren we er niet gerust in.  Plots mochten we toch doorrijden omdat ze medelijden hadden met de ‘family man, responsible for driving his family to  the next city.  Hij mocht doorrijden voor RND 200.  Ons Krisje was zodanig content dat hij RND 400 heeft gegeven.  Voor zij die de koers niet kennen, delen door 15 om in Euro’s om te zetten ;-).  We vonden dat het een meevaller was!

De GPS liet ons weer in de steek en we probeerden contact te leggen met de dame des huizes.  Het was moeilijk, maar uiteindelijk, tussen de schaapjes en schapenhoeders, vonden we onze guest house.  Waar we de vorige avonden telkens onder de indruk waren van pracht en praal en magnifieke vergezichten, waren we hier onder de indruk van de, tja, ik vind er zelfs het juiste woord niet voor.  1 zender op de TV, de elektriciteit viel af en toe uit, maar werd met de glimlach vermaakt.  Camille en Noëmie hadden een bubbelbad, maar enkel koud water.  Wij een high-tech douche, met een zitplaats, op 0,5m van het toilet en lavabo.  En probeer je dit nu allemaal in te beelden in een oppervlakte van 16m² waar het sanitair dus echt verstopt zat in een kast.  Ons Krisje kwam maar al te graag uit die kast, we lagen plat van het lachen want iedereen ziet nu zijn typisch tootje voor hem! 

Het had toch ook iets charmants, ze toverden zelfs nog een heerlijke maaltijd tevoorschijn.  Deze keer wel met bestek ;-)

Het enige voordeel, omstreeks 21u00 lagen we weer allemaal in dromenland!

20-07-2017, 18:10 geschreven door De Vannestjes  

18-07-2017, 09:40 geschreven door De Vannestjes  

Dag 10 – maandag 17 juli 2017

Jammer, geen hippo’s gespot aan het zwembad L  En vooral veel wakker geworden van de hevige regen!  Zou het snorkelen doorgaan?

Om 8u15, met 15’ vertraging, worden we opgepikt aan ons hotel voor een half dagje safari in iSimangaliso Wetland Park.  Deze keer niet alleen, maar met het gezelschap van een Zuid-Afrikaans koppel, vijftigers, en een jong Brits koppeltje.  We waren er een beetje van aangedaan, het Zuid-Afrikaans koppel was voor het eerst sinds hun huwelijk op 4-daagse.  Hun dochter was net getrouwd, en voor het eerst hebben ze hun gehandicapte zoon voor 4 dagen thuis gelaten.  Er werd wel meerdere malen met het thuisfront contact gezocht om zeker te zijn dat hun zoon het goed stelde.  Weeral doet het je relativeren … Waar ter wereld ook … zijn we gelukkige mensen … En we beseffen het!

Zeer mooie natuur, volledige andere begroeiing dan in Kruger Park, en koud, heel koud, af en toe zelfs regen.  Maar toch genoten we!  En papa’s grapjes hielpen ook wel.  Zeker als het over het Belgische weer ging.  En de Britse humor ….  Iedereen weet dat we een zwak hebben voor de Britten.  Er kon zelfs een beetje gelachen worden over de Brexit …

De afsluiter was wel mooi, heel mooi, Cape Vidal, een afgelegen strand, enkel locals die ofwel aan het vissen waren, ofwel honkbal aan het spelen waren.  We konden niet snorkelen omdat het water veel te wild stond, maar de meisjes trotseerden de koude en waagden hun zelfs in de Indische Oceaan.  Het leverde een aantal super foto’s op en waren weeral content!
Wij genieten, de gids onze lunch aan het voorbereiden!  Watch the monkeys, ze zouden wel graag onze bordjes leeg eten.  En Daniel de gids had zijn best gedaan, alles werd met smaak verorberd en de Zuid-Afrikanen, Britten en Belgen verbroederden alsof ze elkaar al een hele tijd kenden.  We kregen nog een aantal tips mee voor de verdere reis en namen uiteindelijk rond 13u30 afscheid van elkaar.

216km tot de volgende stop in Umdloti, the Fairlight Beach House.  We durven het bijna niet meer te schrijven, maar hier was het zicht alweer fenomenaal.  Anders, zicht op de wilde Indische Oceaan.  Maar we zijn zee-mensen en dit was echt subliem!  Noëmie zou hier kunnen wonen …  We genoten van ons glaasje wijn en prijsden onszelf weer gelukkig. 

Te voet naar het restaurant voor een zalige fruits de mer … Wat kan een mens zicht nog meer wensen!  Voorlopig niets ...

18-07-2017, 09:39 geschreven door De Vannestjes