De wandeling liep via slangenkruid, wolfsmelk en nog veel andere begroeiingen tot aan een zwart lavastrand. We vertrokken met een stralende zon en zweten was de boodschap. Onze kleindochter trakteerde ons op een warme maaltijd en dat slaan we niet af. Ik moest niet koken en de sangría liet zich smaken. Maar tegen het einde van de maaltijd begon de bewolking weer op te zetten en tegen de tijd dat we moesten klimmen kleurde de lucht grijs. Maar daar waren we niet kwaad om want de klim was steil en zonder schaduw. Toch zijn we teruggekeerd met Vicky als een overrijpe tomaat. Ik hoop dat het morgen geen" pelleke pluk" wordt.

Toch zijn we eerst nog wat gaan stappen en genoten we van een overweldigende bloei van de amandelbomen. Bloempjes in alle tinten van roze, zo mooi hebben we ze nooit gezien. Daarbij veel takken bedekt met baardmossen en daartussen dat roze. Prachtig! En dadelijk beseffen we dat we in een zeer gezonde omgeving wandelen want het is alleen in zulke omgeving dat die korst- en baardmossen gedijen. Is het weer dan frisser, tot daar toe. Wij  beleven hier een echte gezondheidskuur en tevens ook een lichtkuur want hier is het anderhalf uur langer klaar dan in de Weikantlaan.

Straks het vervolg van mijn verhaal want Wim ziet op internet dat het vliegtuig al dichter en dichter komt en we willen onze kleindochter wel verwelkomen hé. En ik kon niet meer wachten om te vertrekken. We moeten nog een dik uur rijden tot de luchthaven waarvan geen 100 meter recht of vlak en er kunnen dan ook nog allerhande zaken verkeerd lopen. Natuurlijk was dat wat overdreven want we waren natuurlijk veeeeel te vroeg ter plekke. En dan maar rustig afwachten tot het vliegtuig landt. Wim is buiten gaan staan, gewapend met zijn tablet, want hij wilde de landing op foto om door te sturen naar de mama. En ja hoor, het is hem gelukt. Intussen stond ik binnen te wachten tot ons kleinkind verscheen. En  de tweede die buiten kwam was zij. En blij dat we waren! We hebben er echt naar uit gekeken en hopen nu maar dat ze in wat warm weer de week kan doorbrengen. In elk geval zorgt ze bij ons oor een zonnetje binnen.

Santa Cruz is de hoofdstad van het eiland en best mooi maar qua shopping moet je er niet zijn. Ga dan naar Los Llanos. Daar zijn winkels bij de vleet en daarbovenop duurt de koopjesperiode tot 7 maart. Nog kans genoeg om geld op te doen. Maar daarom  ons was het niet te doen. We wilden weten wat voor schoons die stad te bieden heeft en dat was heel wat. Vooreerst de kleine huisjes in vrolijke kleuren geschilderd, alleen een gelijkvloers. Het lijken wel peperkoekenhuisjes. Andere gevels,van iets grotere woningen, zijn dan weer vrolijk beschilderd. De Plaza de España is een juweeltje. Te midden het plein oeroude laurierbomen met een prachtige stam met daaronder terrasjes om iets te nuttigen wanneer het ten minste warmer weer is. Een typisch Spaanse kerk siert het plein met haar witte gevel en donkerbruin portaal. Daar tegenover een prachtig gemeentehuis. Het was genieten. Iets verder bezochten we dan een nieuw archeologisch museum.  Gratis toegang en we krijgen de ganse vorming van het eiland te zien en de evolutie van de bewoners. Iets dat je niet kan links laten liggen. Onze namiddag was goed gevuld.

Bij het terug rijden zagen we de thermometer steeds maar dalen en wanneer we er waren was het nog amper 13 graden. Wat een geluk dat we hier verwarming hebben! Onze dagelijkse Cava heeft de inwendige mens verwarmd en we kunnen er weer tegen. En nu maar hopen dat de zon morgen terug van de partij is. 

En ja hoor, vandaag was het een dag met een ontluikend lentegevoel. Van 's ochtends reeds schitterde de zon aan de  onbezoedelde hemel en de planten trokken hun zondags pakje aan. Het dorre en grijze verdween voor een echt kleurenpalet. De malse weiden stonden met een frisgroen te wachten op de vroege lentebloeiers. Iets meer naar het noorden warden de bergflanken getooid in een zachtroze kleedje. De duizenden amandelbomen hebben op één dag tijd  hun roze bloempjes open geblazen en we reden door een roos landschap. De sinaasappelbomen schitterden heviger dan de vorige dagen en kleine vogeltjes fladderden van tak op tak. We zagen zelfs al kippen op stap met hun kuikentjes. Alleen de paasklokken ontbraken. Het gaf ons een wonderbaar gevoel.

Na de weersvoorspellingen geraadpleegd te hebben trokken we meer noordwaarts naar Las Tricias. We kozen een wandeling die we de vorige jaren al meerdere malen gedaan hadden maar die zo afwisselend is en rijk aan een gevarieerde plantengroei dat we het nooit beu worden. En daarbij staat die wandeling in het teken van grotten van de oerbewoners en heel belangrijk ook van de legendarische drakenbomen. Uit de stam wint men het zogenaamde drakenbloed, een rood sap dat reeds in de 16de eeuw werd geëxporteerd om in de geneeskunde te worden gebruikt. Deze boom kan duizenden jaren oud worden. Omdat men in het verleden de stammen zo vaak ingekerfd heeft, waren de bomen met uitsterven bedreigd. Dat is nu verboden en op onze wandeling stond het oudste en grootste exemplaar; ongeveer 1500 jaar oud. Een lust voor het oog.

Bij de grotten gekomen zagen we spiraal- en labyrintvormige rotstekeningen van de oerbewoners. Rond 1980 namen buitenlandse jongeren er hun intrek. Inmiddels hebben de alternativos ander onderdak gekregen of zijn ze van het eiland verdwenen. We hebben alweer genoten van die schilderachtige omgeving en keerden blij gezind terug naar ons huisje. Maar wat was de verwondering groot toen we daar in een totaal ander weerbeeld terecht kwamen. De "bruma" of zeemist was het eiland opgetrokken en van een zon was er niets meer te bespeuren.

Afwachten wat de dag van morgen zal brengen.

Als bijlage 2 foto's van de drakenboom en bloeiende amandelbomen