Vandaag vertrokken we richting noordwesten waar we deze vakantie nog niet veel op ontdekkingstocht waren geweest. Het is een gebied waar het al eens wat minder weer kan zijn maar we wachten braaf af want volgens onze chauffeur panikeren de vrouwen veel te snel. Na een uur rijden en het nemen van talrijke bochten die heel dicht mekaar opvolgen bereikten we eindelijk ons uitgangspunt, Centro de Visitantes de Zarra.
Al van bij het uitstappen voelen we dat het er merkelijk frisser is dan bij ons maar geen nood! We hebben warme kledij in de rugzak en bij ondervinding weet ik dat we snel zullen opgewarmd zijn. En dat was ook zo. Een stevige klim door een erg groen gebied en de eerste laag vloog alweer de rugzak in. Verder klimmen tot een 1200 meter en de andere lagen kregen ook hun oorspronkelijke plaats terug. En waar we met een dicht wolkendek vertrokken waren begon zowaar de zon haar kracht te gebruiken om dit open te scheuren. Op slag oogde alles veel lieflijker en de talrijke struiken met witte bloempjes staken mooi af tegen die "blauwselblauwe" lucht.
De begroeiing was hier weer anders dan op andere plekken van het eiland. Wel waren er nog de prestigieuze Canarische dennen waarvoor ik blijf in bewondering staan maar daarnaast hadden we een struikgewas dat er veel ruwer uitzag dan op lager gelegen gebieden. Waarschijnlijk is dat een natuurlijk beschermen tegen de weersomstandigheden die daar al eens harder overkomen. Hun overweldigende bloei met witte bloempjes scheen net kantwerk. En in de verte zagen we het observatorium nog omgeven door het wit kleed van een week geleden. Teken aan de wand dat het er niet warm is!
En wij maar stappen: helling op en helling af terwijl we onze ogen de kost gaven. Vandaag was het de dag van de holle wegen. Onbeschrijflijk speciaal. Een wirwar kan takken en stammen, krom en scheef en allen begroeid door een dikke laag mos. Net een spookbos en het had iets heel bijzonders. Het was wel oppassen geblazen omdat de ondergrond bezaaid lag met blaadjes die alle oneffenheden verstopte. Leve mijn wandelstokken!
De dag verliep zoals we het graag hebben: heel veel nieuwe paden allen om ter mooist, bijna geen toeristen en een zalig weertje. Een paar kilometer voor het einde moesten we een keuze maken en we kozen met z'n allen om er een lus aan te breien. En wij verder op stap maar dat pad was niet meer bewegwijzerd. En toen staakte de techniek eveneens. De batterijen van de GPS waren plat en het werd natte vingerwerk. En dat juist toen we een barranco door moesten vol met van die holle wegen. Wim, onze diesel, was warm gelopen en wist niet van stoppen. Aan een snelheid werkte hij dat parcours af. En net nu dat ik graag veel foto's zou gemaakt hebben. Maar ja, dan geraakte ik hopeloos achterop en heb het maar zo gelaten. Was wel blij dat ik terug wat lucht zag en de wandeling kon afronden. Maar daar liep het even mis. Op het einde dachten we de verkeerde richting gekozen te hebben, keerden terug en vonden het juiste pad niet meer. Eén enkele auto kwam langs en ik was er als de kippen bij om wat uitleg te vragen. Want intussen was het heel wat frisser geworden en zouden we blij zijn aan de auto te geraken. Dat is dan uiteindelijk gelukt en we konden in een warme auto huiswaarts keren.
En nu bleek dat we vandaag weer een zak vol geluk gekregen hadden. Van bij de start zaten we al dadelijk in de wolken, we kregen regen en van de omgeving was er niets meer te zien. Oospronkelijk dachten we dat er in ons gebied een weldoend zonnetje zou schijnen maar ook dat was niets. Regen tot thuis en alles grijs en grauw. We hadden dus de juiste kant gekozen om te gaan stappen en voor morgen is het afwachten geblazen.
Oorspronkelijk dachten we nog een dagje rust in te lassen maar het begon alras te kriebelen. Echt warm was het niet maar we trokken er toch op uit en kozen voor een rustig tochtje. In het achterhoofd staat in koeien van letters opgeslagen dat het in puerto de Tazacorte het warmste plekje van het eiland is en dat werd onze bestemming. Langsheen een haag van bananenplantages, die ons al wuivend verwelkomden, daalden we geleidelijk aan af. Maar eens goed vertrokken begon de baan andere snuiten te trekken en mochten we een afdaling verwerken van 25%. Op zich niet erg maar we wisten wel dat het in omgekeerde richting andere koek zou zijn.
De talrijke vijgenstruiken die het eiland rijk is begonnen hun groene lentetooi te tonen en op sommigen gingen al heel wat vruchten. Door de wind waren de duizenden bananenbladeren in flarden gescheurd en de trossen bananen hingen kapklaar. En.... hoe meer we afdaalden, hoe warmer het werd. Dat deugddoende zonnetje streelde onze huid.
In de haven aangekomen was het een drukke bedoening met het klaarmaken van de visserssloepen. Leuk om eens gade te slaan en onvoorstelbaar hoe die stoere vissersbonken op een slag en een wip hun boot klaar hadden om de woeste oceaan te trotseren. Vermits er hier alleen met een lijn mag gevist worden, stonden die dan ook loodrecht naast mekaar te wachten op hun lokaas.
Na een tijdje trokken we verder en met zicht op zee spraken we onze picknick aan. Onze boterhammetjes belegd met lekker klaargemaakte avocado en Palmese tomaatjes. Ze smaakten heerlijk.
En dan begon de terugweg via alweer dat heel steile gedeelte. Van koude was geen sprake alhoewel de lucht meer en meer dichttrok. Na een tijdje stappen kwamen we bij een huis waar Wim drie jaar geleden naar de 112 gaan bellen was voor een vriend die een ongeluk had. We wandelden toen midden de bananenplantages op een éénmanspaadje waar er niet met een auto door te komen was. En toch stond daar zeer snel een dokter en verplegers met het nodige materiaal. Men is hier op alles voorzien. En wonder boven wonder herinnerde de eigenares van dat huis Wim zijn persoon nog en we hadden samen een leuke babbel. Bij het vertrek werden we uitgenodigd om volgend jaar terug aan te bellen en, met lege handen naar huis gestuurd worden bestaat op het eiland niet. Ze gaf ons een tros bananen met een smaak die je bij ons in geen enkele fruithandel vindt. Dat was leuk meegenomen.
Terug aan ons vertrekpunt besloten we om naar de voorbereidingen te gaan kijken voor de carnavalsfestiviteiten. Men had daar een tribune opgetimmerd precies of er ging een optreden plaatsgrijpen van Tomorrowland. En niet alleen op het podium waren ze hun beste danspasjes aan het bovenhalen maar ook de nieuwsgierige kijkers konden niet stil blijven staan. Het Spaanse bloed danste en sprong in alle richtingen.
Wanneer we dan uiteindelijk toch thuis beland waren, heb ik nog even voor wat spektakel gezorgd. Tijdens een skype sessie had ik het fornuis aangestoken om al wat voorbereidingen voor het avondmaal te voorzien. Aangezien een vrouw normaal gezien kan multitasken was het bij mij toch even fout gelopen. Ik was vergeten dat er iets op de keramische plaat stond en plots had ik letterlijk de vlam in de pan. Ik rende met dat vuurwerk naar buiten en het water heeft het in de fik gaan van ons huisje gered. Wanneer we nu nog die verbrande kookpot in orde krijgen, mogen we blij zijn.
Ja, vandaag heb ik toch eens de knoop doorgehakt en er een rustige dag van gemaakt.
Na ongeveer vijf weken op stap gaan kan het geen kwaad om eens, op ons zonnig terras, een boek te lezen en mijn Spaans wat te oefenen. En dat hebben we dan ook gedaan.
Ons stappersgezelschap heeft ons gevolgd en meteen hebben we een afspraak gemaakt om 's avonds samen te BBQen. De aankopen werden verdeeld en wij op naar Los Llanos. De overdekte markt van groenten, fruit, vlees en vis bood een weelde aan eetwaren en ik vond er dan ook al de benodigdheden voor de avondactiviteit. Zo vond ik er zeer mooie moten tonijn tegen de helft van de prijs van bij ons. Die moesten zeker op het menu staan. De Palmese tomaten smaakten overheerlijk evenals alles wat we voorzien hadden om de inwendige mens te versterken. Dat alles overgoten met een lekker glaasje wijn en de avond kon niet meer stuk.
Het was een leuke bedoening en.... waar wij aan ons huisje geen zon meer hadden was het bij hen een stralend weertje. We hebben dat etentje dan ook in het lang en breed uitgespreid en van vier uur tot negen uur hebben we buiten kunnen genieten van een zalige lenteavond. Een spectaculaire zonsondergang ronde het geheel af en nu is het afwachten wat de dag van morgen zal brengen.
Vandaag stond er een volledig nieuwe wandeling op het programma en ik wist niet wat me te wachten stond. Eigenlijk was ik wat moe en dacht ik te passen maar als dappere Galliër wou ik me niet laten kennen.
Het weer oogde mooi maar in de verte hingen wel een pak wolken. Wat trekt dat weer dit jaar toch lelijke snuiten.
Volgens onze vrienden zou de wandeling niet te lang en te zwaar zijn en wij op stap. Het startpunt was een krom gegroeide drakenboom, het symbool van het eiland dat op elke folder terug te vinden is. Via de befaamde GR130 bereikten we Puntagorda. Een groep oudjes, allen met de befaamde sombrero op het hoofd, was erg opgezet met onze interesse en de daarbij horende fotoshoot.
Vier barranco's stonden op het programma, allen even mooi. Het was net of ze deelnamen aan een schoonheidswedstrijd. De natuur was overweldigend en gevarieerd en het werd één van de top-uitstappen. Op een bepaalde plek aangekomen lag de grond bezaaid met lekker fruit dat men zo maar liet rotten. Maar zoiets konden wij niet zien. Al die lekkere vitamientjes laten verloren gaan. Er werd duchtig geraapt en de vrije ruimte in de rugzak werd steeds maar kleiner. Gevuld met bananen, sinaasappelen en avocado's wogen ze behoorlijk zwaar en daarmee berg op en berg af was niet te onderschatten. Het was net of de rugzak bij elke helling die ik op moest zwaarder werd en mijn rug wist ook wat hij voor had. Maar ik weet wel dat al dat lekker fruit de volgende dagen zeker zal smaken. Een kermis is een geseling waard!
Na 14 km wandelen kwamen we moe maar voldaan bij de auto aan. En onderweg genoten we nog van fraai beschilderde wachthuisjes voor bussen, telkens beschilderd in een ander thema van de streek. Bij ons zouden die al lang beklad geweest zijn maar hier heeft men blijkbaar meer respect voor het werk van anderen.
Waar we een ganse dag genoten hadden van een fijn wandelweertje was er hier in een mum van tijd niets meer te zien. De wolken werden massaal uit het dal naar boven geblazen en weg was de oceaan en van de bergen geen spoor meer. Alleen hier en daar nog een flauwe schim. Voorzichtig keerden we huiswaarts. En thuis aangekomen klaarde het zowaar terug op. Wel had die "wolkenplaag" de temperatuur heel wat doen dalen en aperitieven moest binnen gebeuren. En we waren zelfs blij dat we de woonkamer wat konden verwarmen.
900 meter klimmen en dalen en 13 km stappen!!! Het resultaat van onze wandeling van vandaag. En dat op onze leeftijd. Heimelijk ben ik er wel wat fier op.
En nu wat minder bluf. Vandaag begon de dag zoals we er dit jaar nog weinig gekend hadden; een stralend blauwe lucht en wat zeker iets apart was, het wegblijven van de wind. Met een rustig gemoed vertrokken we. Al van bij het begin mochten we één van de talloze barranco's van dit eiland doorkruisen. En de stijl van onze wandeling was meteen gezet. Een constant dalen en klimmen, dan weer eens naar rechts draaiend en de volgende keer boog de bocht naar links. Onze eerste afdaling van 160 meter werd al snel genoteerd. Het was een spectaculaire barranco met imposante rotspartijen. Eventjes een droge rivierbedding door en we mochten terug klimmen tot we aan een lieflijk dorpje, Tijarafe, uitkwamen. Een verzorgd kerkpleintje met een oude laurierboom en verder kleurrijk, verzorgde huisjes waren zowat de enige tekens van leven tijdens onze tocht van vandaag.
Al snel begon een klim waar maar geen einde aan kwam. Steeds over hoge en oneffen rotspartijen en verderop, wanneer we werkelijk in de Canarische bossen wandelden waren de paden daarbij nog bezaaid met duizenden sparrennaalden. Oppassen om niet onderuit te gaan was de boodschap. Het zweet droop en liep het hele lichaam af maar de omgeving was onbeschrijflijk. De bossen hier zijn geen gesloten partijen maar ze laten de zon toe haar weldoende stralen over en door alles heen te laten vallen. Meteen genoot ik dan van het spel van licht en schaduw.
Eens we dachten het hoogste punt bereikt te hebben, nl. 1300 meter hoog, hielden we pauze om de inwendige mens wat te versterken en dat was geen overbodige luxe. Wanneer we dan terug vertrokken deed het wel even pijn om het ritme terug te pakken te krijgen. Maar nood dwingt en daar gingen we weer. Berg op, berg af en dat heeeel lang en op een pad dat uit een bijna vertikale wand gehouwen was. We moesten de volgende barranco door waar maar geen eind scheen aan te komen. En om echt te dalen: daar moesten we nog geruime tijd op wachten.
Uiteindelijk kwamen we bij één van de talloze kapelletjes die het eiland versieren. Joepie! Het ergste was achter de rug en we konden beginnen afdalen tot aan ons huisje. Maar, waar we dachten daar een zonnig terras te vinden, viel het anders uit. Plots was daar weer die befaamde wolk die de temperatuur een goed stuk deed dalen. Maar geen probleem, we hadden een prachtdag met een zware maar mooie wandeling. En na enige tijd verdween de wolk opnieuw en genoten we nog van een zachte avondzon.
Onze voorlaatste week is gestart met een stralende zon maar.... we hebben blijkbaar weer een verkeerde kant van het eiland gekozen. We waagden ons nogmaals aan de oostkant en dat was geen goed idee.
De wandeling op zich was mooi en begon ook met mooi weer. We stapten tussen de Canarische dennen en kwamen uit op een groot lavaveld met op de achtergrond een deel van de vulkanenroute. Maar, waar het aan ons huisje en bij de start van de wandeling een zalige temperatuur was, hebben wij het nadien vrij fris gehad. De zon stuurde haar kat en de wolken zorgde voor een gesluierde hemel en lage temperaturen. Daarbij een wind die met windkracht 5 woei en we trokken al onze reservekledij uit onze rugzak aan om het wat behaaglijk te hebben.
Voor de middagpauze zochten we een beschut plekje en dan maar verder de tocht afwerken. Het was een mooi pad dat bij wijlen voor wat zoekwerk zorgde. Maar dat maakte het boeiend. We hebben het zelfs klaar gespeeld om even fout te lopen. Dat heeft dan voor een nieuwe klim van 90 meter gezorgd tot we op het rechte pad waren beland; een stuk GR dat we de vorige jaren nog niet bewandeld hadden. De ganse trip had een niveauverschil van 650 meter en na 5 uur waren we terug bij de wagen. En dan naar huis in de hoop wat zon te vinden. En ja hoor, hoe korter bij huis, hoe warmer en we hebben gelukkig de dag kunnen afsluiten op het warme terras van onze stapvrienden.
Marleen en Wim, onze padvinders, krijgen vandaag het maximum aan punten.
Je moet het maar doen! Hier voor de achtste maal op dat eiland komen stappen en een totaal nieuwe wandeling uitdokteren. De wandelboekjes hebben ze even ter zijde gelaten en de kaart werd ter hand genomen. En het resultaat mocht er zijn. Een aaneenschakeling van steile paden over lavabrokken, prachtige vergezichten, een overweldigende natuur doorweven van wit bloeiende planten en een afdaling om U tegen te zeggen. We hadden nl. 600 meter gestegen en dat moesten we uiteraard terug naar beneden. Wat was ik blij dat ik mijn wandelstokken had want op sommige plekken was het niet van de poes en deze keer zou ik graag de vakantie eens afronden zonder vallen. In mijn geval is dat niet evident.
Tijdens de wandeling hebben we kennis gemaakt met een lavastroom in al zijn facetten. Indrukwekkend! Wat moet dat zijn bij een uitbarsting!
Meters diep en heel breed zagen we de gestolde lava. Dan eens een lavaplateau, dan weer touwlava, dan een grillig gevormde gestolde massa. Onmogelijk om dat op de juiste manier te beschrijven. Tussen die zwartgrijze en andere kleuren van gesteenten doen er kleine varens en ander groene plantjes een poging om hun kopje op te steken. Het was een wonderlijk beeld en we hebben genoten. De zon was niet altijd van de partij maar het was droog en onze ogen hebben alles proberen op onze eigen harde schijf vast te leggen. Maar dat was bijna onmogelijk.
Bij het naar huis rijden maakten we kennis met een ander weerbeeld. De wind woei zeer krachtig en de wuivende palmbomen vlogen in alle richtingen. Het was aan de vrienden hun beurt om te gaan aperitieven op hun zeer warm terras en we dachten even dat het niet zou lukken. Maar toch vonden we daar een warm hoekje en de dagelijkse Cava smaakte wonderwel.
