Echt goed kunnen we die dag nog niet noemen maar toch is hij al wat minder stormachtig. We beslissen om er toch maar op uit te trekken want één dag zonder wandelen lukt me nog net maar meer???!!! En bij ons gezelschap is dat net hetzelfde.
In de hoogte willen we het nog niet gaan zoeken. De bergtoppen zien nog wit en in de bossen zou het kunnen een glijbaan zijn. Dus vertrekken we dalend. Aanvankelijk op een verharde ondergrond maar dat is niet echt voor wandelaars. De eerste aanduiding om toch maar via een geitenpaadje te dalen wordt genomen en is raak; veel mooier en indrukwekkender dan het vorige. Na anderhalf uur waren we aan alweer een andere"puerto" dan de vorigen . Door de grijze lucht oogde hij minder mooi dan hetgeen we de vorige weken/dagen gezien hadden maar het loonde toch de moeite. Temeer dat we daar geen hevige wind of regen hadden maar een schraal zonnetje. Ideaal om onze picknick aan te pakken.
Voor de terugweg hadden we de keuze tussen dezelfde weg terug of een iets kortere maar steile klim. Vermits Wim al 2 dagen niet in zijn beste doen is beslissen de vrienden om de kortere weg te nemen en ons nadien tegen te komen met de auto en wij zouden via hetzelfde pad terugkeren. Oorspronkelijk verliep alles naar wens; een flauw zonnetje duwde ons naar boven weliswaar onder een begeleiding van een sterke wind. Wim, wiens maag nog steeds ondersteboven ligt, deed het heel traag maar het lukte. Eventjes terug op een gemakkelijker stuk werden we weer nat gemaakt door mijnheer de wind. Minder leuk maar daar is nu eenmaal niets tegen te doen. En wij maar stappen, Goretex aan en kap op het hoofd, in de hoop dat de redding vlug aankwam.
En ja, na korte tijd vertraagt er een auto die vraagt of we meerijden. Wie zit daar in? Een vriendelijke local met zijn kinderen en onze stapmaten. Wim deed al teken aan die mens om verder te rijden en wilde het traject tot het einde uitstappen. Maar dan zag hij plots ons eigen volk zitten en veranderde hij van mening. Als vee op een kar mochten we achteraan in de pick-up plaats nemen. Echt warm was het niet maar we waren wel blij dat die gastvrije man ons wou meenemen. Met al de souplesse van twee zeventigers kropen we in die auto en wij weg, met de haren in de wind. Zeven kilometer lang reed die mens met ons tot aan de parking van ons eigen vervoer. Ik heb hem meermaals bedankt en dits gemaakt dat de Palmeros de gastvrijheid zelf waren. Daardoor waren we vroeger thuis dan verwacht en een lekker bakje troost deed de inwendige mens wat verwarmen.
In bijlage: enkele zichten en een rotspartij onderweg + onze pick-up historie
Vanaf vannacht wordt het eiland overmeesterd door een felle storm; windkracht 7 , felle regens en hagelbuien en een woeste oceaan. Die ronde bolletjes zorgen voor een wit kleed zowel op onze vierwieler dan op onze zonnestoelen. De regen valt met bakken uit de lucht en door de felle wind is de grond bezaaid met sinaasappelen, nespido's en avocado's. Mooi maar triestig. Van de oceaan is er meestal niet veel te bespeuren tot.... het zonnetje een schuchtere poging doet om wat kleur te brengen in het landschap. Maar die kleur bestaat alleen uit een reuzegrote regenboog die al zeer snel verdwijnt voor opnieuw de volgende bui. Intussen konden we even die grote waterplas waarnemen die, in plaats van die turkooisblauwe kleur,gevuld is met op en neer dansende enorme golven. Wat moet het zijn aan een strand!
We kunnen onze nieuwsgierigheid moeilijk bedwingen en na de middag rijden we naar "het warmste plekje" van het eiland. Daar staan de toeristen, gewapend met camera's om de golven van 3 à 4 meter hoog die tot op de dijk klotsen, vast te leggen op de gevoelige plaat. Indrukwekkend. En het is nog niet alles. Richting bergen zien we dat die hun zondags pak aangetrokken hebben en tot op een hoogte van 1500 meter een mooi wit kleedje dragen. En dat allemaal op het eiland van de eeuwige lente. Ja, dit is ook La Palma, la isla bonita!
Bij het terug rijden stoppen we bij onze stapvrienden die ons uitgenodigd hadden voor de koffie. Zoiets laten we niet aan onze neus voorbij gaan want bij zulk een prachtig weer smaakt een bakje troost overheerlijk.
En nu maar hopen dat het morgen toch iets minder onstuimig is alhoewel de weersvoorspellingen dit niet laten uitschijnen.
Na de zware dag van gisteren hebben we vandaag gekozen voor een rustdag.
Het weer begon mooi deze ochtend maar de voorspellingen waren niet zo rooskleurig. En inderdaad, iets na de middag waren die verdomde wolken er weer en koelde het af. Vermits onze mondvoorraad goed geslonken was, hebben we die eerst terug aangevuld en nadien zijn we wat tussen de bananenfinca's gaan kuieren. Daar is er steeds iets te beleven.
Wim voelde zich vandaag niet opperbest; zijn maag protesteerde de ganse tijd dus besloten we wijselijk om het toch maar rustig aan te doen en thuis wat te lezen. Ik ben eindelijk aan een Spaans tijdschrift geraakt om mij in in de taal wat te verdiepen en Wim heeft zich afgekapt in de zetel in de hoop op beterschap. Tot hier toe heeft dat nog niet veel uitgebracht en al onze hoop is op Motilium gericht.
Voor morgen zijn de voorspellingen op z'n Belgisch: regen en felle wind met een kracht van 6 en 7 Beaufort. Afhankelijk van de omstandigheden zullen we morgen dus een korte wandeling maken met zandzakjes aan de voeten ofwel eens rustig thuis blijven. Kan ook eens geen kwaad en morgen horen jullie er meer over.
Voor alle verliefde koppeltjes een zalige Valentijn.
Menslief, ik hou van jou! Zou ik willen vertalen in "eiland, ik hou van jou"! Maar iets minder van het stijgingspercentage van de wandelingen. Voor de schoonheid en variatie krijgt La Palma van mij een 10/10 en een kus van de juf maar voor de hellingen wil ik toch wat punten aftrekken.
Vandaag startte de dag enigszins bewolkt alhoewel de voorspellingen gunstig waren. Met zijn vieren beslisten we toch ons plan uit te voeren en we trokken op pad alweer gewapend met kaart, wandelboekje en GPS. Niettegenstaande al dat materiaal zijn we er toch in geslaagd om van bij het begin fout te lopen. Voor de afdaling leverde dat niet echt problemen op maar oh wee, de terugweg! Hebben we daar op afgezien. Eerst moesten we 165 meter klimmen, die nadien terug afdalen uiteraard via een ander pad en nadien mochten we "GENIETEN"van een onophoudelijke klim van 700 meter. Alles weer over smalle paden vol met keien maar bijna constant met zicht op een blauwe oceaan. De bergen zelf begroeid met kandelaarscactussen en wolfsmelk. Mooi maar zwaar.
Beneden aan de piratenbaai was het een uniek zicht. De Poris de Candelaria is een geweldige gebogen rotsbaai waar het prachtige turkooisblauwe water met geweld in klotst. Onder die gebogen rots staan enkele vissers- of weekendhuisjes gebouwd en je mag geen claustrofobie hebben om daar in te verblijven. Ze zijn donker, ver van alles verwijderd en je kan er maar één ding doen en dat is genieten van de rust en stilte. Het is een unieke plek maar of ik daar een gans weekend zou kunnen verblijven is een andere zaak. Geef mij maar ons verblijf op de berg waar we ook een constant zicht op de oceaan hebben en waar we vol bewondering staan voor de ontluiking van de natuur en genieten van de gevarieerde begroeiing.
Op de terugweg is er geen plekje schaduw. Gelukkig was het een warme maar wat bewolkte dag en toch heeft Wim weer zijn liters zweet achtergelaten; dat constant klimmen met een zware rugzak op je bult en daarbij steeds attent zijn om je voeten op de juiste plek neer te zetten weegt wel op je systeem. Om onze wandeling in cijfertjes samen te vatten, kan ik vertellen dat we heel dat zwaar parcours, heen en terug, afgehaspeld hebben op 5,20 uur met inbegrip van fotostops en middagpauze.
We hebben genoten en nadien nog meer genoten van een gezellige aperitief om die etappe af te sluiten.
Al van bij het ontwaken een lucht zoals België nooit kent en we hebben er moed op.
We hebben met de nieuwe stappers een inloopwandeling vastgelegd op de wijze van Wim t.t.z. een stijging van 625 meter en een afstand van 9,5 km op alweer die moeilijk te begane geitenpaadjes. En ik met mijn korte beentjes ....oeiejoei. Ik denk aan MachuPichu; daar zijn de te overbruggen hoogten ook zo moeilijk en het gevolg is dat het bij mij handen- en benenwerk is. Maar!!!! De Belgen waren de dappersten onder de Galliërs en vermits ik een Belg ben hoor ik erbij en haal ik het zonder problemen. Het zweet parelt bij Wim zijn voorhoofd af of beter gezegd, het loopt ervan af. Drinken is de boodschap maar uiteraard alleen water onder zulke omstandigheden. Op een dik uur hebben we die karwei geklaard en we zijn fier op onszelf. Dat mag ook eens nietwaar.
Eens boven zien we de dagelijkse wolken weer opduiken. Een speciaal zicht! Eerst die nevels die zich in het landschap vestigen en hun vreemde accenten leggen en nadien de dikker wordende wolken die eerst de bergtoppen inpalmen en later weer heel de omgeving in een waas van geheimzinnigheid hullen waarin de silhouetten van de bomen een spookachtig beeld op ons netvlies tekenen.
De terugweg verliep vrij normaal en waar we eerst in de overtuiging waren dat wij een verkeerde keuze gemaakt hadden en een andere kant hadden moeten kiezen voor de ontdekking kwamen we al snel tot het besef dat het ganse eiland dat spookachtig decor vertoonde.
Toch hebben we nog buiten kunnen aperitieven maar de rest van de avond hebben we alweer binnen moeten afwerken. En al bij al was het een dag die te genieten was en we hopen voor morgen terug op een blauw begin en, indien mogelijk, ook een blauw einde.
Een dag om U tegen te zeggen! Al van bij de start een stralende zon en we hebben er zin in. Vandaag nog eens extra onze benen beproeven voor we van start gaan met de 'echten'! En het lukte ons best.
We kozen voor een wandeling doorheen een woud met Canarische dennen want dat hadden we dit jaar nog niet uitgeprobeerd.. Al van bij de start alweer die klim. Onafgebroken klimmen we tot we de kaap van 550 meter stijgen in de benen hebben. Maar, leeftijd op of af, het lukte ons best. En maar goed dat we bedekt terrein kozen want in volle zon zou het afzien zijn. De ondergrond steeds even moeilijk begaanbaar. Dat wel. Maar die onbeschrijflijke kleuren: een azuurblauwe lucht, een kleurenspectrum van begroeiing en het spel van schaduw en licht. Niet te verwoorden! Een klein detail: op de ganse wandeling kwamen we wel geteld 2 personen tegen. Hoogseizoen of crisis? Dat doet een mens wel even nadenken. Stel dat er één van ons beiden een ongevalletje heeft en er moet hulp geroepen worden, wat dan? Maar tot de laatste snik was het een goede beslissing geweest want de trip loonde de moeite.
Bij het huiswaarts keren trokken we wel even de ogen open. Want hoe dichter bij huis, hoe dikker de bewolking. Hoe is het mogelijk om op zulk klein eiland zoveel verschillende weertypes mee te maken! Maar geen nood. Want tegen het moment dat ons nieuw gezelschap kwam dag zeggen kregen we terug een zalig zonnetje. En nu maar hopen dat het de volgende dagen zo blijft.
Intussen kregen we de huisbaas op bezoek die ons vertelde dat de twee vermiste Duitsers nog niet terug gevonden zijn. En dat na drie dagen intens zoeken met twee helikopters, duikers in de oceaan en alle hulpposten op post. Je moet het maar voor hebben. Onze beslissing is genomen. Dagelijks gaan we aan onze onderburen de wandelbestemming doorgeven zodat er bij eventueel onheil toch iemand is die ons komt zoeken.
Onze vrienden in Spanje hebben onze valse hoop gegeven op gebied van weer voor vandaag. De weerman vertelde dat het op de Canarische Eilanden zonnig zou zijn maar vergeet erbij te vertellen dat La Palma altijd wat moeilijk doet. Het is het meest westelijk gelegen eiland en staat de eerste in de rij om de regen die van over de oceaan komt te verwelkomen, en om dan nog maar van de passaatwolken te zwijgen. En ja hoor, vandaag was het zulk een dag; geen regen maar bewolking over het ganse eiland.
Toch zijn we niet thuis gebleven en hebben weer een klim van 600 meter in de benen. De paden bestonden uit lavabrokken en grint. Waar dat niet het geval is mochten we van de geitenpaadjes proeven. Vermits ik tot de orde van de gevallen vrouwen hoor heb ik maar mijn wandelstokken ter hand genomen en dat was geen slecht idee. Ze hebben hun diensten bewezen. Jammer genoeg was er hoog op de berg weinig te zien van het landschap dat we daar moesten verwachten. Maar dat wisten we vooraf en we hebben dan toch onze dagelijkse portie beenoefeningen gehad.
Nu zitten we warm in ons huisje en vanavond mogen we de matras keren. We zijn net halverwege ons verblijf. Die drie weken zijn voorbij gevlogen en morgen komen sterke stappers toe waarmee wij, als ouderdomsdeken, mee mogen optrekken. Onze benen zijn alvast geoefend en voor hetgeen ons te wachten staat zijn we in "blijde verwachting".
Maar tot de laatste snik was het een goede beslissing geweest want de trip loonde de moeite.
