Een dag om U tegen te zeggen! Al van bij de start een stralende zon en we hebben er zin in. Vandaag nog eens extra onze benen beproeven voor we van start gaan met de 'echten'! En het lukte ons best.
We kozen voor een wandeling doorheen een woud met Canarische dennen want dat hadden we dit jaar nog niet uitgeprobeerd.. Al van bij de start alweer die klim. Onafgebroken klimmen we tot we de kaap van 550 meter stijgen in de benen hebben. Maar, leeftijd op of af, het lukte ons best. En maar goed dat we bedekt terrein kozen want in volle zon zou het afzien zijn. De ondergrond steeds even moeilijk begaanbaar. Dat wel. Maar die onbeschrijflijke kleuren: een azuurblauwe lucht, een kleurenspectrum van begroeiing en het spel van schaduw en licht. Niet te verwoorden! Een klein detail: op de ganse wandeling kwamen we wel geteld 2 personen tegen. Hoogseizoen of crisis? Dat doet een mens wel even nadenken. Stel dat er één van ons beiden een ongevalletje heeft en er moet hulp geroepen worden, wat dan? Maar tot de laatste snik was het een goede beslissing geweest want de trip loonde de moeite.
Bij het huiswaarts keren trokken we wel even de ogen open. Want hoe dichter bij huis, hoe dikker de bewolking. Hoe is het mogelijk om op zulk klein eiland zoveel verschillende weertypes mee te maken! Maar geen nood. Want tegen het moment dat ons nieuw gezelschap kwam dag zeggen kregen we terug een zalig zonnetje. En nu maar hopen dat het de volgende dagen zo blijft.
Intussen kregen we de huisbaas op bezoek die ons vertelde dat de twee vermiste Duitsers nog niet terug gevonden zijn. En dat na drie dagen intens zoeken met twee helikopters, duikers in de oceaan en alle hulpposten op post. Je moet het maar voor hebben. Onze beslissing is genomen. Dagelijks gaan we aan onze onderburen de wandelbestemming doorgeven zodat er bij eventueel onheil toch iemand is die ons komt zoeken.
Onze vrienden in Spanje hebben onze valse hoop gegeven op gebied van weer voor vandaag. De weerman vertelde dat het op de Canarische Eilanden zonnig zou zijn maar vergeet erbij te vertellen dat La Palma altijd wat moeilijk doet. Het is het meest westelijk gelegen eiland en staat de eerste in de rij om de regen die van over de oceaan komt te verwelkomen, en om dan nog maar van de passaatwolken te zwijgen. En ja hoor, vandaag was het zulk een dag; geen regen maar bewolking over het ganse eiland.
Toch zijn we niet thuis gebleven en hebben weer een klim van 600 meter in de benen. De paden bestonden uit lavabrokken en grint. Waar dat niet het geval is mochten we van de geitenpaadjes proeven. Vermits ik tot de orde van de gevallen vrouwen hoor heb ik maar mijn wandelstokken ter hand genomen en dat was geen slecht idee. Ze hebben hun diensten bewezen. Jammer genoeg was er hoog op de berg weinig te zien van het landschap dat we daar moesten verwachten. Maar dat wisten we vooraf en we hebben dan toch onze dagelijkse portie beenoefeningen gehad.
Nu zitten we warm in ons huisje en vanavond mogen we de matras keren. We zijn net halverwege ons verblijf. Die drie weken zijn voorbij gevlogen en morgen komen sterke stappers toe waarmee wij, als ouderdomsdeken, mee mogen optrekken. Onze benen zijn alvast geoefend en voor hetgeen ons te wachten staat zijn we in "blijde verwachting".
Zondag, rustdag. Zo was het in het verleden en zo was het vandaag voor ons. Waarom? Vanmorgen was het erg fris en bewolkt en we kozen even uit te rusten. Op de middag kregen we dan onze huisbaas op bezoek voor een leuke babbel. Meteen wisten we waarom die helikopter zo vaak heel laag rond cirkelde. Er zijn namelijk twee toeristen vermist en men vermoedt dat ze in een barranco terecht zijn gekomen. Adelto, onze huisbaas is ons de les even komen spellen en ons op het hart gedrukt dat we zeker nooit het wandelpad mochten verlaten en moesten oppassen voor de'Rolling Stones", zoals wij ze genoemd hebben. De volgende wandelingen zal ik toch maar de wandelstokken meenemen om alle miserie te voorkomen.
Na de middag klaarde het mooi uit maar Wim wilde eens rustig de dag doorbrengen en dat werd heet. Hopelijk morgen terug op stap.
Het afscheid van onze kleindochter nadert. Vanavond om 17,15 uur vertrekt ze naar het natte thuisland.
Hier is het weer ook niet wat het moet zijn maar toch veel beter dan in de heimat. De wolken vieren hier dit jaar hoogtij en doen de temperaturen wel wat dalen. Maar als doorwinterde "La Palma kenners" weten we steeds die kant te kiezen waar het genieten is. Ook zo vandaag. Overal wolken behalve aan een strand waar we samen gaan eten zijn. Zo heeft Vicky toch nog enkele uren zon kunnen opslaan.
Het afscheid op de luchthaven valt me altijd zwaar maar we hebben met z'n allen genoten. Thuis gekomen vonden we een mooie dankbrief en dat deed de traantjes wat vloeien. Nu is ze aan het vliegen en wij wachten vol spanning op een berichtje van aankomst.
Vandaag was het de koudste dag van de week. Amper 13°C aan ons huisje en de bewolking zorgde voor een kleine ontgoocheling. Voor Vicky haar laatste dag wilden we met haar naar een klein Palmees "strandje" en we hadden graag dat programma afgewerkt. We wachten nog even af en na de middag trekken we er toch op uit.
Playa de le Veta stond op ons programma; een strandje aan de westkant van het eiland alleen toegankelijk via een rotsafdaling. Normaal gezien kan je met de auto een gans stuk afdalen via een baantje dat vrij smal is, tot aan een parking. Maar het stukje wandelpad dat dan nog rest was voor ons, doorwinterde stappers, wat weinig. In algemeen overleg hebben we dan maar een klein stukje per auto afgelegd en wanneer er nog een 525 meter zakken op het programma stond hebben we ons autootje geparkeerd en zijn we als kranige stappers verder gegaan. Geen enkel probleem tot aan de parking. Het was steil maar de ondergrond goed te doen. Nadien begon het echte werk van: oppassen voor de kiezels, het klauteren over rotspartijen,door een tunnel stappen zonder licht (tot vorig jaar was er verlichting in dat donkere gat voorzien maar die was nu blijkbaar stuk) en zorgen dat we het rechte pad bleven bewandelen.
En Vicky maar zoeken naar dat strand. Nu moeten jullie niet denken op het eindpunt wat fijn lavagruis te vinden waar we rustig een boek kunnen lezen of wat luieren. Nee hoor! Op La Palma is dat anders. We komen aan een baai vol met rotsblokken waarop enkele mensen proberen al liggend te genieten, amaai mijn poep, of een boek te lezen. En dan maken we kennis met een woeste oceaan die al zijn duivels aan het ontbinden is. Golven van zeker 2 meter hoog bonken met groot geweld tegen rotsblokken die nog in de oceaan uitsteken. Een wolk van fijn water spat metershoog en verstuift aan alle kanten. Een scenario waar we uren kunnen van genieten, zo spectaculair het is. Hebben we minder mooi weer, we leren de woestheid van de natuur nog maar eens kennen. Maar aan alle mooie liedjes komt een einde.
De terugweg verliep buiten alle verwachtingen bijzonder goed. De klim hebben we intussen goed in onze benen en de 525 meter hoogteverschil hebben we op 1,15 uur afgewerkt. Onze jonge berggeit was niet te stuiten en er bleef zelfs nog tijd om een koud terrasje te doen. De witte wijn heeft dan ons binnenste wat opgewarmd en vanavond is het een afscheidsmaal in een gezellig restaurantje. En morgen dan.....
Gisteren hadden we twee verschillende dagplanningen gemaakt maar dat mag je op dit eiland nooit vooraf doen. Ofwel is het een schitterende zon en dan trek je de bossen in, wat je misschien niet gepland had, ofwel hangt er een dikke matras over de bergen op de plaats waar je juist een activiteit voorzien had en dan wordt het ook niets.
Dat hebben wij vandaag dus meegemaakt en we hebben voor een derde oplossing moeten zorgen. We zijn dan naar de oostkant van het eiland gereden nl. naar de hoofdstad Santa Cruz en van daaruit hebben we een serieuze wandeling gemaakt met alweer een klim van 550 meter. De inspanning was zwaar maar het uitzicht over de stad en haar omgeving waren schitterend.
Santa Cruz ligt aan een natuurlijke haven. Na de verovering van La Palma in 1493 door de Spanjaarden groeide het stadje in korte tijd uit tot één van de drie belangrijkste havens ter wereld. Handelslieden uit geheel Europa vestigden er zich en er werd goed geld verdiend met de export van suiker en de Malvasia wijn. Nu is het een stad met een goede 17.000 inwoners waar het gezellig wandelen is en waar de vroegere pakhuizen omgebouwd zijn tot mooie panden versierd met typische en rijk bebloemde balkonnetjes.
Nadat wij het startpunt van de wandeling bereikt hadden begon de klim. En medelijden had men zeker niet met ons. Al van bij de start voelden we aan onze kuiten wat ons te wachten stond. Een constant stijgingspercentage van gemiddeld 20% mochten we verwerken met tussendoor stukken van 30 tot 35% klimmen. Il faut le faire!!!
Maar het loonde de moeite. Op deze rondwandeling door de villabuitenwijken van Santa Cruz werden we beloond met prachtige uitzichten; een oceaan waar het zonlicht haar weldoende stralen liet op neervallen, in de verte kregen we steeds een mooi beeld van Tenerife met als hoogste top de Teide en wat verder zagen we La Gomera, het tweede kleinste eiland van de Canarische archipel.
Picknicken deden we heel devoot op de trappen van een nieuw gebouwd klooster van de cisterciënzers. Onze boterhammen smaakten dubbel zo goed. Nadien nog even klimmen en dan kon stilaan de terugweg aangepakt worden. Maar dat was geen lachertje. We hadden alleen een beschrijving en onze wandelkaart waren we vergeten. En dan moet je maar eens je weg trachten te vinden in de barranco's, overwoekerd met gewassen. Daartussen liep ergens een overdekt waterkanaal dat we zouden moeten volgen maar dat oorspronkelijk praktisch niet te zien was. Volgens het boekje zou het op sommige plaatsen wat moeilijk begaanbaar zijn wegens omwille van wat onkruid. Liever had ik gezegd: op sommige plaatsen zie je het kanaal wat en voor de rest kruip je maar wat door en tussen de wildgroei van het suikerriet en de weelderige groei van alle mogelijke onkruidsoorten. Vicky, onze padvinder, was bij wijlen amper te zien maar we hebben het gehaald. De wandeling tussen de wuivende palmbomen, de dennenbomen en de lieflijke huizen was goed te doen. Maar dan kwam er een pad om naar watermolens te gaan en daarop stonden mijn benen wel wat te trillen. Een heel smal pad in de barranco, met een diepte naast, vol Rolling Stones en amper te zien. Dat mocht ik verteren en de helpende hand van mijn kleindochter werd graag aanvaard. Maar we hebben het alweer gehaald en genoten van een mooie dag. Nadien nog even een shopping in de stad en vrij laat waren we terug thuis. Waar wij in bewolkt maar vrij mooi weer gestapt hadden, kregen ze aan de andere kant van het eiland heel wat minder fraais. Dus we hadden alweer geluk met de keuze.
Vandaag een topdag. Niet zodanig op wandelgebied maar wel op de spectaculaire uitzichten en de rit naar de hoogste top van het eiland nl. de roque de los muchachos. Een rit die niet te onderschatten is voor de chauffeur. Die heeft zo maar even 450 bochten moeten verwerken om tot op die hoogte te geraken met voor een groot deel een stijgingspercentage van 15% en dat vanaf het begin van de carretera de montaña. Niet te vergeten dat er dan een fameuze afgrond naast de baan is zodat we best voor ons kijken, vooral wanneer er een kleindochter met hoogtevrees naast de chauffeur zit.
Op gebied van weer hadden we geluk. Zulk een klare lucht en azuurblauwe hemel hebben we de vorige jaren amper te zien gekregen. En dat zal zeker in het voordeel zijn van het observatorium dat er op die hoogte gepland is en dat voor gaans Europa waarnemingen doet. Ons eigen Belgenlandje heeft er zelfs de Mercator, een kleine telescoop weliswaar zonder controlekamer. Hij wordt volledig vanuit België bestuurd. Op gebied van wetenschap was het een heel interessante ervaring temmer dat er een wetenschapper was die ons enkel woordjes uitleg verschafte en een kleind rondleiding in de controlekamer gaf.
En op gebied van natuur was de uitstap zeker ook niet te onderschatten. Tijdens de tocht naar boven hebben we verschillende zones van begroeiingen gezien en, hoe hoger we kwamen, hoe zeldzamer de bomen. Eens op 1950 meter hoogte maakten de bomen ,die net sokjes aanhadden, dan plaats voor een heel stugge lage begroeiing die zich moet verweren tegen weer en wind.
Het uitzicht daarboven was onbeschrijfelijk indrukwekkend. We hadden een fantastisch uitzicht op de Caldera de Taburiente. Deze enorme krater met een doorsnede van 10 km, een omvang van 28 km en een totale diepte van 1500 meter is één van de grootste ter wereld. Deze reusachtige kom biedt aan het oog een panorama van niet na te vertellen schoonheid. Er lopen ontelbare kloven door. De meer dan 2000 meter hoge wanden bieden een scala aan warme kleuren en tonen de meest verschillende vormen van verwering. Wat voelen wij ons, als mens, heel klein binnen die monumentale natuur. We genoten en schoten ontelbare foto's. Maar we moesten diezelfde spectaculaire weg terug naar beneden en dat deed wel even nadenken.
En nu maar hopen dat de chauffeur het goed en rustig aanpakt, dat de remmen het blijven volhouden en dat we in de talrijke, steile haarspeldbochten geen tegenliggers ontmoeten. Want dan zouden we wel eens koud zweet kunnen krijgen. Gelukkig is alles goed afgelopen en hebben we nadien nog van een warm terras kunnen genieten.
Onze tweede week zit erop en ze is snel verlopen. Wat is het leuk hier wat bezoek te ontvangen. Samen op stap gaan is altijd gezelliger dan alleen.
Vandaag stond het uiterste zuiden van het eiland op het programma. Vanaf de vulkaan Teneguia, een vulkaan die nog in 1971 uit 4 monden gedurende 25 dagen gespoten heeft, hebben we de afdaling gedaan naar het diepste punt van het eiland. En dat we op een vulkanisch eiland zitten weten we al. Eén van de vorige jaren hebben we hier de vulkanenroute gewandeld, een wandeling op de graat van een aaneenschakeling van vulkanen; zwaar maar het loonde zeker de moeite. Dit jaar is het weer erg wisselvallig en hebben we er ons nog niet aan gewaagd want het kan daarboven lelijk doen!
Maar ook dat vulkanische zuiden wilden we aan onze logee leren kennen. Aan ons huisje alweer een stralende zon en ze gaven op het internet voor het zuiden eveneens goed weer. Maar hoe meer zuidwaarts we reden, hoe dichter de bewolking en van de 15 graden bij ons zijn we gestart met een dikke wolk boven ons hoofd en amper 13°C maar het zijn de flauwen die daarvoor thuis blijven. Dus.... niettegenstaande ons Vicky een verkoudheid heeft zijn we toch doorgezet.
Niet te geloven wanneer je de gevolgen ziet van zulk een uitbarsting. Enorme kraters, gestolde lavablokken in allerhande kleuren en structuren en daartussen stapten wij op lavagruis. Dan eens fijn en dan grove korrels. En op het einde van de wandeling kon je onze schoenen en kousen leeg gieten. Lavastukjes meesmokkelen naar huis was dus blijkbaar geen goed idee. Op dat gruis en tussen die kleurrijke lavabrokken ontsproot heel voorzichtig fris groen. Een mooi interludium tussen dat grof geweld. We genoten.
Uiteindelijk waren we aan de "faro" met daarrond de zoutwinning. Een heel interessante rondleiding was er opgezet en zo hebben we het leerrijke aan het sportieve gekoppeld. De terugweg zou een constant klimmen zijn maar Vicky was niet echt in form. Wim heeft de terugweg dan maar alleen afgelegd om de auto te gaan halen en ons op te pikken. Wat een conditie op zijn leeftijd. Op 1,10 uur heeft hij de klim van 500 meter afgehandeld. Je moet het maar doen en een stop op een terrasje voor een wijntje met tapa's was zeker een welgekome beloning. In het terugrijden nog een stop in Los Llanos want daar zou Vicky nog wat gaan shoppen. En wanneer we dan 's avonds aan ons logement kwamen genoten we daar nog van een mooie zonsondergang. Jawel, hier was het mooi weer geweest en wij hebben overal de zon gezocht.
Wat hebben we vandaag weer geluk gehad! Bij het ontwaken keken we uit op een dik grijs wolkenpak. Eventjes kwam de zon er door en wij op stap.
De eerste uitstap van vandaag trok, langsheen een steil dalend pad, doorheen de tuinen van de inwoners. Stel je dat maar eens bij ons voor dat er zulke drie gekke wandelaars door onze tuin komen wandelen om onze planten te bestuderen. En wij verder, strompelend van de ene rotsblok op de andere, oppassend dat we onze voeten in de goede stand zetten om geen verstuiking op te lopen. En ondertussen maar genieten van de diepe barranco's, de bloesems, de bloeiende eucalyptusboom, sinaasappel- en citroenbomen, de felblauwe lucht met in de verte een zwaar wolkendek. Ik hoop maar dat het niet in onze richting wordt geblazen. Wanneer we de 1500-jarige drakenboom voorbij waren, kwamen we aan de buraca's en dan het grote werk; het muurklimmen. Mijn benen waren te kort om op dat smal pad met een diepe afgrond ernaast, van de ene rotsblok op de andere te klauteren. En dat met een kleindochter die last heeft van hoogtevrees. Maar dat kind was heel moedig om die schrik te overwinnen. Bij mij zou het niet gelukt zijn want een normaal pad kon je dat zeker niet noemen.
En wij verder terwijl Vicky en opa maar onnozel aan het doen waren. Ze konden immers even op adem komen omdat de ondergrond ,voor korte tijd, een normale bedekking had. Maar de pret was snel uit want daar kwam de volgende barranco aan. Terug oppassen geblazen en wij verder, berg op, berg af, tot aan onze picknickplaats. In een laatste zonnestraal hebben we gegeten met het zicht op de schitterende Canarische dennen en in de verte een rimpelloze blauwe Atlantische Oceaan. En ja hoor, de wolken dreven onze richting uit. Gelukkig was de terugweg heel veel klimmen zodat het niet zo erg was dat er geen zon stond te blinken. Na een uur zijn we terug bij de auto maar ons dagprogramma was nog niet afgewerkt.
Gaan we punt twee wel aanpakken? Ja hoor, we wagen het erop want hebben deze week nog heel wat te tonen aan Vicky. En wij de auto in, richting Santo Domingo, een dorpje in het noorden. Een korte stop om het mooie kerkplein met een typisch Spaans kerkje te bezoeken en dan verder afdalen richting oceaan. De zon was terug van de partij en het werd zowaar de warmste periode van de dag. Honderd meter boven de oceaan parkeren we, trekken opnieuw onze stapschoenen aan en beginnen de afdaling langsheen opnieuw een zeer moeilijk pad met veel 'Rolling Stones'. Hoe meer we afdaalden, hoe spectaculairder de oceaan werd. De metershoge steile kliffen waar het water tegenaan beukte en in de oceaan zelf grote stukken rotsblokken die fier als een kathedraal zich stonden te verweren tegen al het watergeweld. Het was onbeschrijfelijk mooi. Alle schakeringen van turkoois waren in de golven en de oceaan terug te vinden om dan geleidelijk aan als een grote wit schuimende massa naar de volgende klippen te rollen. Daar stoof het als een grote draaiende stofwolk omhoog om langzaam aan uit te deinen. Prachtig! Uren zouden we daar kunnen staan op kijken. Maar we moesten nog terug en de dag was al ver gevorderd. Met pijn in het hart verlaten we de geliefkoosde plek van Vicky. En laat of niet, onze chauffeur slaagt erin zich in route te vergissen. En in plaats van de kortste terugweg te nemen deed hij een siteseeing van de noordkant van het eiland en klommen we nog tot een hoogte van 1200 meter. De terugweg werd lang en hoeveel bochten hij moeten nemen heeft om thuis te geraken, weet ik niet. Maar het waren er veel te veel.
Thuis aangekomen lag alles nat en hier was het slecht weer geweest. Dus hadden we weer vandaag de juiste richting gekozen om op verkenning te gaan.
Terwijl ik hier zit te schrijven is onze kleindochter aan het skypen met haar mama. Die zijn beiden zo gek aan het doen dat ik er mijn aandacht niet kan van bijhouden. Hopelijk staan er niet teveel fouten in.
Met wat angst keek ik uit naar de eerste wandeldag met Vicky maar die angst was ongegrond. Een afdaling en dan natuurlijk nadien de klim van 500 meter stond op het programma. En dat is hier niet wandelen zoals bij ons, maar je moet op La Palma geweest zijn om te weten wat wandelen op dit eiland betekent. We zijn hier op het steilste eiland van de wereld. Maar Vicky trok de kop en er was geen stoppen aan. Wat was ik blij. Ze is zo doodvermoeid en uitgeput aangekomen en we zagen ze al op 1 dag openbloeien. Het is al een heel ander.
De wandeling liep via slangenkruid, wolfsmelk en nog veel andere begroeiingen tot aan een zwart lavastrand. We vertrokken met een stralende zon en zweten was de boodschap. Onze kleindochter trakteerde ons op een warme maaltijd en dat slaan we niet af. Ik moest niet koken en de sangría liet zich smaken. Maar tegen het einde van de maaltijd begon de bewolking weer op te zetten en tegen de tijd dat we moesten klimmen kleurde de lucht grijs. Maar daar waren we niet kwaad om want de klim was steil en zonder schaduw. Toch zijn we teruggekeerd met Vicky als een overrijpe tomaat. Ik hoop dat het morgen geen" pelleke pluk" wordt.
Dit jaar is het weer hier wel anders dan vorige jaren. Bij het ontwaken lossen de wolken zich stilaan op onder invloed van de zon, daarna schittert die oranje bol in al zijn glorie en denken we "Whow, het wordt mooi vandaag". Wij op stap en na een uur komen die verdomde wolken weer te voorschijn. Laat ons nu hopen dat het de volgende dagen beter wordt want vandaag halen we onze kleindochter, Vicky, op aan de luchthaven.
Toch zijn we eerst nog wat gaan stappen en genoten we van een overweldigende bloei van de amandelbomen. Bloempjes in alle tinten van roze, zo mooi hebben we ze nooit gezien. Daarbij veel takken bedekt met baardmossen en daartussen dat roze. Prachtig! En dadelijk beseffen we dat we in een zeer gezonde omgeving wandelen want het is alleen in zulke omgeving dat die korst- en baardmossen gedijen. Is het weer dan frisser, tot daar toe. Wij beleven hier een echte gezondheidskuur en tevens ook een lichtkuur want hier is het anderhalf uur langer klaar dan in de Weikantlaan.
Straks het vervolg van mijn verhaal want Wim ziet op internet dat het vliegtuig al dichter en dichter komt en we willen onze kleindochter wel verwelkomen hé. En ik kon niet meer wachten om te vertrekken. We moeten nog een dik uur rijden tot de luchthaven waarvan geen 100 meter recht of vlak en er kunnen dan ook nog allerhande zaken verkeerd lopen. Natuurlijk was dat wat overdreven want we waren natuurlijk veeeeel te vroeg ter plekke. En dan maar rustig afwachten tot het vliegtuig landt. Wim is buiten gaan staan, gewapend met zijn tablet, want hij wilde de landing op foto om door te sturen naar de mama. En ja hoor, het is hem gelukt. Intussen stond ik binnen te wachten tot ons kleinkind verscheen. En de tweede die buiten kwam was zij. En blij dat we waren! We hebben er echt naar uit gekeken en hopen nu maar dat ze in wat warm weer de week kan doorbrengen. In elk geval zorgt ze bij ons oor een zonnetje binnen.
Vandaag gaan we eens op GPS lopen en dat is lang geleden.Gewoonlijk zijn we gewapend met kaart, wandelboekje en GPS maar vandaag is het laatste alleen van tel.
Het weer is vrij fris maar na de middag zou het zonniger worden en wij op stap. Puntagorda en omstreken willen we eens verkennen en Wim start zijn modern spul op. En wat we nog voor onwaarschijnlijk hielden is werkelijkheid geworden. Het is reeds voor de achtste maal dat we op dit eiland zijn en nog ontdekken we nieuwe wandelpaden. En nog straffer; sinds vorig jaar kochten we een nieuwe wandelkaart en die ontdekkingen van vandaag staan er niet op.
We wandelden geruime tijd in een lieflijke omgeving met een weelde aan begroeiing en van variatie in plantengroei kan men hier wel spreken, dat is onvoorstelbaar. Volgens de bioloog Arnoldo Santos bestaat de flora van het eiland uit 774 verschillende soorten waarvan er 70 endemisch zijn aan La Palma en 104 inheems aan de Canarische eilanden.
Het was alweer een fijne wandeling en het zonnetje heeft de kleuren nog extra in de verf gezet. Zelfs op ons terras was het lekker warm tot 18 uur en dat niettegenstaande we op een hoogte wonen van 720 meter. Jammer genoeg is er voor morgen regen voorspeld maar dat wachten we nog af want het weer is hier erg wisseplturig en onvoorspelbaar.
Bijlage: suikerriet
gofiomolen waarmee het suikerriet destijds gemalen werd
de tijd van toen
en nog maar eens de schitterde amandelbomenbloesems
Wanneer jullie denken dat het alleen in het thuisland minder mooi weer is hebben jullie het verkeerd. Ook hier kan de zon verstoppertje spelen en vandaag hebben wij de koudste dag van ons verblijf gehad; geen zon, een dik grijs wolkendek en van wandelaars niet veel te bespeuren. Deze voormiddag hebben wij het dan ook rustig aan gedaan maar na de middag begon het weer te kriebelen. De korte broek werd gewisseld voor een lange broek en wij op stap.
Hoog in de bergen moesten we het niet gaan zoeken want door die dikke matras was er niet veel te zien. Dan zijn we maar een wandeling gaan maken in twee verschillende steden en dat was ook eens leuk. Maar we schrokken wel hoeveel er hier te koop of te huur staat. Dat de crisis aan het verbeteren is, zou men hier niet denken. Nochtans neemt ook hier het toerisme toe en dat moet toch een bijkomende bron van inkomsten zijn. Maar ja, wanneer die put zo diep was zal het wel een tijdje duren voor alles terug is zoals voorheen.
Santa Cruz is de hoofdstad van het eiland en best mooi maar qua shopping moet je er niet zijn. Ga dan naar Los Llanos. Daar zijn winkels bij de vleet en daarbovenop duurt de koopjesperiode tot 7 maart. Nog kans genoeg om geld op te doen. Maar daarom ons was het niet te doen. We wilden weten wat voor schoons die stad te bieden heeft en dat was heel wat. Vooreerst de kleine huisjes in vrolijke kleuren geschilderd, alleen een gelijkvloers. Het lijken wel peperkoekenhuisjes. Andere gevels,van iets grotere woningen, zijn dan weer vrolijk beschilderd. De Plaza de España is een juweeltje. Te midden het plein oeroude laurierbomen met een prachtige stam met daaronder terrasjes om iets te nuttigen wanneer het ten minste warmer weer is. Een typisch Spaanse kerk siert het plein met haar witte gevel en donkerbruin portaal. Daar tegenover een prachtig gemeentehuis. Het was genieten. Iets verder bezochten we dan een nieuw archeologisch museum. Gratis toegang en we krijgen de ganse vorming van het eiland te zien en de evolutie van de bewoners. Iets dat je niet kan links laten liggen. Onze namiddag was goed gevuld.
Bij het terug rijden zagen we de thermometer steeds maar dalen en wanneer we er waren was het nog amper 13 graden. Wat een geluk dat we hier verwarming hebben! Onze dagelijkse Cava heeft de inwendige mens verwarmd en we kunnen er weer tegen. En nu maar hopen dat de zon morgen terug van de partij is.
Het weer lijkt vandaag wat op z'n Belgisch t.t.z. wispelturig en niet te warm. Vermits we het er niet op wagen een grote wandeling aan te vatten trekken we richting puerto de Tazacorte. Volgens de boekjes de warmste plaats van het eiland en we gaan die dan ook uitproberen en maken er een meer rustige dag van. Alhoewel! Met 530 meter dalen een nadien terug klimmen kunnen we het niet echt ontspannend noemen. Maar voor hier is dat een licht geval. Diegenen die het eiland kennen zullen dat zeker beamen.
En inderdaad, het was er beter maar echt goed was het niet.
Dan maar terug die 530 meter via geitenpaadjes naar boven 'gekropen" om nadien wat van ons huisje te genieten. We hadden nl afspraak met de buisbaas. Onze TV doet het niet en ze gaan het proberen in orde te krijgen. Maar echte handige Harry's zijn ze niet. Een paar keer de stekker uit het stopcontact halen en nadien er terug insteken en dat was het. Af en toe hebben we nu beeld maar alleen Duitse zenders. Of had je misschien anders gedacht. Blijkbaar is het alleen die nationaliteit die het hier voor het zeggen heeft want zelfs een Spaanse zender krijgen we niet te zien. En ik die dacht iets aan mijn Spaans te kunnen doen. Dat mag ik dan ook vergeten. Gelukkig hebben we voldoende ander tijdverdrijf en interesses om de avond aangenaam te vullen. En nu maar hopen dat het morgen wat beter weer is.
Vanochtend om 10 uur stond onze dueña gepakt en gezakt aan de deur. Ze kwam het linnen verversen en poetsen. Wat een luxe! Eerst een leuke babbel en nadien wij op stap. Het internet gaf het beste weer aan meer noordwaarts op het eiland maar Wim wilde meer zuidwaarts.
Op hoop van zegen trokken we naar Tacanda en van daaruit wilden we dit jaar voor de eerste maal kennis maken met een ander aspect van het eiland nl de lava. Hoe verder we reden, hoe meer bewolking maar we wagen het erop. De start was wel indrukwekkend; een onophoudelijke klim van 500 meter op geitenpaadjes bezaaid met lavablokken. Elk op zijn eigen tempo maakten we de beklimming af maar ook nu weer ondervonden we dat we geen 20 meer zijn. Maar het lukt ons nog en we mogen terecht fier zijn op ons kunnen.
Gelukkig stapten we constant tussen de Canarische dennen; een aparte naaldboom met een zeer dikke bast die uitgeroepen is als plantaardig symbool van het eiland. De bast is belegd met vele plaatjes die, wanneer beschenen door de zon, net een parelmoer uitzicht hebben. De dikke bast van die pijnboom zorgt ervoor dat hij zelfs de meest verwoestende bosbranden kan doorstaan. En die steken spijtig genoeg de laatste jaren meer en meer de kop op. Uiterlijk lijkt hij verkoold maar na 2 jaar staat hij daar weer te pronken met frisgroene, lange naalden die blinken in de zon. Zijn edele hout, de TEA, is kostbaar en wordt uit de oudste exemplaren gewonnen. Het wordt gebruikt in de woningen, kerken, wijnpersen enz... Kortom, de klim loonde de moeite en eens boven bewonderden we een gans andere wereld; een wereld van gestolde lava waarvan de brokken wijd en zijd verspreid lagen. Daartussen jong groen dat een poging deed om de kop op te steken en op de vulkaan zelf al ganse plekken begroeid met boompjes. Een uniek zicht! Die zwarte lava, frisgroene boompjes, minieme plantjes en alweer een azuurblauwe lucht. Volop genieten. Veel toeristen hebben we er niet ontmoet en wanneer het er waren mag je één maal raden welke nationaliteit. Jawel hoor: Duitsers. Die zijn hier zo stilaan het eiland aan het inpalmen en zoals Wim zegt: ze mogen komen maar niet allemaal tegelijk en zonder gamel.
Wanneer we terugreden naar ons huisje was de zon grotendeels achter een dik wolkendek verborgen maar we hebben toch weer een fijne dag gehad. En dat wolkendek is hier dagelijks ergens aanwezig. Door de passaatwinden komen ze het eiland ingedreven en zorgen daar wel altijd ergens voor de nodige afkoeling.
En ja hoor, vandaag was het een dag met een ontluikend lentegevoel. Van 's ochtends reeds schitterde de zon aan de onbezoedelde hemel en de planten trokken hun zondags pakje aan. Het dorre en grijze verdween voor een echt kleurenpalet. De malse weiden stonden met een frisgroen te wachten op de vroege lentebloeiers. Iets meer naar het noorden warden de bergflanken getooid in een zachtroze kleedje. De duizenden amandelbomen hebben op één dag tijd hun roze bloempjes open geblazen en we reden door een roos landschap. De sinaasappelbomen schitterden heviger dan de vorige dagen en kleine vogeltjes fladderden van tak op tak. We zagen zelfs al kippen op stap met hun kuikentjes. Alleen de paasklokken ontbraken. Het gaf ons een wonderbaar gevoel.
Na de weersvoorspellingen geraadpleegd te hebben trokken we meer noordwaarts naar Las Tricias. We kozen een wandeling die we de vorige jaren al meerdere malen gedaan hadden maar die zo afwisselend is en rijk aan een gevarieerde plantengroei dat we het nooit beu worden. En daarbij staat die wandeling in het teken van grotten van de oerbewoners en heel belangrijk ook van de legendarische drakenbomen. Uit de stam wint men het zogenaamde drakenbloed, een rood sap dat reeds in de 16de eeuw werd geëxporteerd om in de geneeskunde te worden gebruikt. Deze boom kan duizenden jaren oud worden. Omdat men in het verleden de stammen zo vaak ingekerfd heeft, waren de bomen met uitsterven bedreigd. Dat is nu verboden en op onze wandeling stond het oudste en grootste exemplaar; ongeveer 1500 jaar oud. Een lust voor het oog.
Bij de grotten gekomen zagen we spiraal- en labyrintvormige rotstekeningen van de oerbewoners. Rond 1980 namen buitenlandse jongeren er hun intrek. Inmiddels hebben de alternativos ander onderdak gekregen of zijn ze van het eiland verdwenen. We hebben alweer genoten van die schilderachtige omgeving en keerden blij gezind terug naar ons huisje. Maar wat was de verwondering groot toen we daar in een totaal ander weerbeeld terecht kwamen. De "bruma" of zeemist was het eiland opgetrokken en van een zon was er niets meer te bespeuren.
Afwachten wat de dag van morgen zal brengen.
Als bijlage 2 foto's van de drakenboom en bloeiende amandelbomen
Maar tot de laatste snik was het een goede beslissing geweest want de trip loonde de moeite.
