Vandaag was een dag met een lang verhaal.
Het begon al vanmorgen. Om 5,30 werden we gewekt en dat na de lange dag van gisteren. Een klein uur later werden we opgepikt om naar het afhaalpunt van de camper te rijden en voordien moesten we nog ontbijten. Onze eerste Amerikaanse pancake met alles erop en eraan was amper binnengeslokt en het busje reed al aan voor de Best Western. In al mijn haast val ik daar plat op de buik in het midden van de gang. En nu komt het.... Vermits we voorzagen dat het middagmaal heel laat zou plaatsgrijpen, had ik mijn te kleine handtas voor zulk geval, vol gepropt met allerlei lekkers van de ontbijttafel zoals: voor elk een potje yoghurt, confituurtjes, banaan enz. Het vervolg van het verhaal kunnen jullie al raden zeker! onze reispassen zijn roze gekleurd en smaken naar aardbei. De vouchers hebben een bananenkleur en de weinig waardevolle spullen zijn in de prullunmand beland. Maar ... de bus hebben we gehaald.
De twee uur durende rit zagen we veel grijze wolken, uitgestrekte grauwe gebieden waar de sneeuw maar pas verdwenen was en talrijke bomen met natte voeten. Volgens het verhaal van een local is de sneeuw nog maar net verdwenen. En de sporen en resten waren nog duidelijk zichtbaar. Maar het leverde mooie prentjes op met velden vol water, bomen die weerspiegelden in dat grauwroze nat. Daartussen mooi verzorgde huizen of kleine kastelen in hout zoals we hier veel zien. Die panden dan omringd door uitgestrekte tuinen, wanneer we dat nog zo kunnen noemen.In die tuinen hun kitcherige stenen beelden. Het hoort bij het land. Zo zie je maar dat we niet altijd zon moeten hebben om van een omgeving tegenieten. En zon, ja, wat is dat weer? Die warme gele bol is hier momenteel van de aarde verdwenen. In de plaats ervan worden we verwend door een ijzige wind, veel wolken, alle tinten grijs en af en toe een verfrissende bui. Maar er is verbetering op komst! Of is het om ons te paaien? Wat ik nog vergeet; een trein met zo maar even 103 citernes achteraan stond vertrekkensklaar. Op alle gebied wil men hier de grootste zijn,
In Middelburry aangekomen worden we door vriendelijkpersoneel ontvangen. Vermits we met velen zijn worden we naar verschillende plaatsen geloodst voor de introductie van de camper. Tussendoor drinken we een koffietje op zijn Amerikaans: in plastieken bekers. En hier volgt de volgende zet van de dag. Het is Wim zijn beurt. Met het bekertje in de hand zoekt hij een vrije stoel en terwijl toont hij voor iedereen zijn kunnen. Het zou zonde zijn om de beker te laten vallen en drukt er op om hem goed vast te houden. Zijn hand krijgt een bruine douche van dat lekker vocht en zijn mouw mag er mee van genieten. En 1 keer was niet genoeg en graag herhaalt hij zijn nummertje tot hilariteit van zijn omgeving.
En dan komt het! Welk huis wordt ons toegewezen? Joepie! Zowel onze vrienden als wij hebben de eer om in het grootste model de States te mogen onveilig maken. Tien meter lang is ons huis met slaapgelegebheid voor 6tot 7 personen. En dat voor ons twee. Wat een luxe. Aan de buitenkant een grote zonnetent, tot hier toe weliswaar tegen nattigheid, maar we leven op hoop. De zijwand kan bij het stoppen naar opzij worden geschoven. Ruimte zat voor een feestje. Jullie moesten het eens zien. Onze twee mannen, zo fier als een pauw achter het stuur en hopen dat ze alle palen en bomen laten staan.
Na 2 uur uitleg wij op pad. Intussen was het al half drie! Vandaar mijn hamstergedrag bij het ontwaken. Onze magen protesteren en de Walmart wordt leeg geplunderd. Maar de reisleider doet ons op onze honger blijven zitten tot 18 uur want we moesten eerst het eindpunt van de dag halen; KOkomo. Maar, hier ons volgend verhaal. Het is geen 18 uur maar 19 uur. We zitten intussen in de staat Indiana en in de tijdzone een uur verder. Wat heeft dat avondmaal gesmaakt!
Nadien waren we uitgenodihd bij het gezelschap op een drink van de gastvrouw voor haar verjaardag. En nu komt HUN verhaal. De snufjes van de camper worden uitgeprobeerd en bij het verbreden van hun huis op wielen ondervinden ze enige tegenstand. Wat was er gebeurd? Hun voorraad rode wijn was tussen het systeem gesukkeld en blokkeerde alles. Maar met het nodige duw- en trekwerk is het hen gelukt om alles in goede banan te leiden. We hadden zelfs de keuze tussen rode wijn die het spektakel overleefd had en bubbels . Die keuze was snel gemaakt!
Rond 23 of was het uiteindelijk toch 24 uur keeden we snel naar ons eigen onderkomen terug. En daar het volgende probleem: onze voorraad water was het wegdek aan het poetsen en de voorraad was geslonken tot 1/3. Snel alles dicht gedraaid en morgenochtend zal ons eerste werk zijn om naar de helpdesk te bellen die het probleem moeten oplossen. We verkiezen nu onze bedstee waar het lekker warm is. Morgen staat er een lange dag op het programma waar nog een stukje aangebreid zal worden. Niettegenstaande alles hebben toch genoten van dit wel speciale avontuur.
05-04-2014, 12:47
Geschreven door Dette 
|
