Ja, lang thuis blijven zit er bij ons niet in. Daarvoor ontdekken we te graag andere continenten.
La Palma is nog maar net verteerd en de twee HAO's of hyper actieve oudjes hebben al andere plannen gesmeed.
Voor de derde maal op rij gaan we een splinternieuwe camper van oost naar west rijden in de USA. We vertrekken iets boven Chicago nl. aan het Lake Michigan en drie weken later moet dat rijdend huis te San Francisco ingeleverd worden.
Toen we het bericht kregen dat het ons terug zou lukken is Wim in actie geschoten. Aan de hand van al het mogelijke materiaal en moderne middelen werd een eerste route opgemaakt maar die vonden we niet zo denderend. Omdat het nog vroeg op het seizoen is moeten we meer zuidwaarts rijden want het water, wel te verstaan het water van de camper, zou kunnen bevriezen en dat willen we vermijden. Route twee werd opgemaakt. Maar dat was ook niet wat het moest zijn. En vermits alle goede zaken uit drie bestaan werd het volgende ontwerp goedgekeurd. We zijn niet teveel over de toegestane 4800 km gegaan die we als geschenk krijgen, de route maakt een brede bocht zuidwaarts en we zijn tijdig op de plaats van afgifte.
Tot daar het werk van de "routeplanner" en nu kwam mijn werk eraan. Ik doorzoek het internet om alle leuke dingen die we op onze weg tegenkomen alle eer aan te doen en het zijn er heel wat. Niet zodanig aan de oostkant van ons traject maar vanaf Texas loont het blijkbaar echt de moeite. Vermoedelijk zal het een fijne en leerrijke ervaring zijn en we kijken er beiden naar uit.
Voor de eerste maal gaan er ook vrienden mee die zulk een aanbod op de kop kunnen tikken hebben en samen gaan we het avontuur tegemoet. Het zal misschien moeilijker zijn om een dagelijkse aflevering van mijn blog door te sturen maar ik zal alvast mijn uiterste best doen om jullie, samen met ons, de reis te laten volgen.
Jawel, jullie hebben gisteren geen leesvoer gekregen. Wij zijn nl. onze laatste week ingegaan en de overbelasting van mijn knie verplicht me om het enkele dagen rustiger aan te doen. We gaan ons laatste bezoek laten genieten van de verscheidenheid van het eiland en hopen hier volgend jaar te kunnen terugkeren.
Niettegenstaande het mindere weer en het dagelijkse zoeken naar de juiste plek om te ontdekken is het fijn geweest.
Dank aan al diegenen die onze uitspattingen gevolgd hebben.
Weg met de wandelboekjes en hoera voor de wandelkaart! Wat hebben we de laatste dagen toch weer steeds nieuwe wandelingen kunnen ontdekken op die kaart. Niet te geloven. De topwandelingen van de boekjes hebben we allen gehad en zijn nu blij toch nog steeds andere horizonten te verkennen.
Bij ons vertrek was er een enorme drukte aan de cooperativa van de bananen. Hoe kan het anders op dit eiland. 82% van de economie draait hier rond bananen. We vonden het de moeite waard om eens halt te houden en te gaan loeren hoe het er allemaal in zijn werk ging.
Vervolgens waagden we ons vandaag nog eens aan de oostkant van het eiland, gekend voor wolken en regen. Maar wat zagen we? In het westen verschenen al snel wolken en aan de andere kant van het eiland scheen de zon. We hadden er dus goed op gegokt om naar Mazo te vertrekken. Onze twee padvinders stippelden een wandeling uit en daar gingen we weer. Al van bij het begin mochten we van die hellingen beklimmen waar La Palma zo rijk aan is; steil, vol grote en kleine rotsblokken en her en der wat kiezels. Maar ik wilde en zou er geraken. De omgeving was weer totaal anders en ik denk niet dat er 1 m² onbegroeid was. Na ongeveer 650 meter constant klimmen hadden we zicht op de luchthaven. Stel je daar wel niet teveel van voor. Een vernieuwde luchthaven met vrij korte landingsbaan en de vliegtuigen moeten er nooit in de file moeten staan. Vandaag was er slechts één te zien en voor de rest was het de kalmte zelve.
En wij maar verder klimmen,foto's op de harde schijf schieten en onze ogen gebruiken.
Eens gedaan met klimmen overleggen we voor de terugweg. De zon, die voor een ganse dag beloofd was, had zich weer achter diezelfde dikke wolk verborgen en het was merkelijk frisser. Daarbij hield mijn knie geen stand en begon hij hoe langer hoe meer te protesteren. Het besluit was dan vlug genomen. We kozen voor een lange afdaling maar veel minder steil dan de andere. De wandelstokken deden hun werk en na een kleine vier kilometer over een waterkanaal te lopen bereikten we ons beginpunt. Dat kanaal bulkte van de begroeiing en de bloemenweelde er rond. We moesten een brugje over een diepe kloof oversteken dat een uniek inkijkplaatje bood. Een uitgesneden rivierbedding vol dikke geërodeerde keien en een veelkleurige rotswand. In Mazo aangekomen wachtte er ons alweer een fameuze klim om tot bij de auto te geraken. Wat was ik blij dat ik die zag staan en ik zal het morgen maar heel rustig aan doen zodat ik toch nog kan genieten van onze laatste vakantieweek. We gaan morgen trouwens ons laatste bezoek verwelkomen en samen met hen wat uitbollen.
Vandaag vertrokken we richting noordwesten waar we deze vakantie nog niet veel op ontdekkingstocht waren geweest. Het is een gebied waar het al eens wat minder weer kan zijn maar we wachten braaf af want volgens onze chauffeur panikeren de vrouwen veel te snel. Na een uur rijden en het nemen van talrijke bochten die heel dicht mekaar opvolgen bereikten we eindelijk ons uitgangspunt, Centro de Visitantes de Zarra.
Al van bij het uitstappen voelen we dat het er merkelijk frisser is dan bij ons maar geen nood! We hebben warme kledij in de rugzak en bij ondervinding weet ik dat we snel zullen opgewarmd zijn. En dat was ook zo. Een stevige klim door een erg groen gebied en de eerste laag vloog alweer de rugzak in. Verder klimmen tot een 1200 meter en de andere lagen kregen ook hun oorspronkelijke plaats terug. En waar we met een dicht wolkendek vertrokken waren begon zowaar de zon haar kracht te gebruiken om dit open te scheuren. Op slag oogde alles veel lieflijker en de talrijke struiken met witte bloempjes staken mooi af tegen die "blauwselblauwe" lucht.
De begroeiing was hier weer anders dan op andere plekken van het eiland. Wel waren er nog de prestigieuze Canarische dennen waarvoor ik blijf in bewondering staan maar daarnaast hadden we een struikgewas dat er veel ruwer uitzag dan op lager gelegen gebieden. Waarschijnlijk is dat een natuurlijk beschermen tegen de weersomstandigheden die daar al eens harder overkomen. Hun overweldigende bloei met witte bloempjes scheen net kantwerk. En in de verte zagen we het observatorium nog omgeven door het wit kleed van een week geleden. Teken aan de wand dat het er niet warm is!
En wij maar stappen: helling op en helling af terwijl we onze ogen de kost gaven. Vandaag was het de dag van de holle wegen. Onbeschrijflijk speciaal. Een wirwar kan takken en stammen, krom en scheef en allen begroeid door een dikke laag mos. Net een spookbos en het had iets heel bijzonders. Het was wel oppassen geblazen omdat de ondergrond bezaaid lag met blaadjes die alle oneffenheden verstopte. Leve mijn wandelstokken!
De dag verliep zoals we het graag hebben: heel veel nieuwe paden allen om ter mooist, bijna geen toeristen en een zalig weertje. Een paar kilometer voor het einde moesten we een keuze maken en we kozen met z'n allen om er een lus aan te breien. En wij verder op stap maar dat pad was niet meer bewegwijzerd. En toen staakte de techniek eveneens. De batterijen van de GPS waren plat en het werd natte vingerwerk. En dat juist toen we een barranco door moesten vol met van die holle wegen. Wim, onze diesel, was warm gelopen en wist niet van stoppen. Aan een snelheid werkte hij dat parcours af. En net nu dat ik graag veel foto's zou gemaakt hebben. Maar ja, dan geraakte ik hopeloos achterop en heb het maar zo gelaten. Was wel blij dat ik terug wat lucht zag en de wandeling kon afronden. Maar daar liep het even mis. Op het einde dachten we de verkeerde richting gekozen te hebben, keerden terug en vonden het juiste pad niet meer. Eén enkele auto kwam langs en ik was er als de kippen bij om wat uitleg te vragen. Want intussen was het heel wat frisser geworden en zouden we blij zijn aan de auto te geraken. Dat is dan uiteindelijk gelukt en we konden in een warme auto huiswaarts keren.
En nu bleek dat we vandaag weer een zak vol geluk gekregen hadden. Van bij de start zaten we al dadelijk in de wolken, we kregen regen en van de omgeving was er niets meer te zien. Oospronkelijk dachten we dat er in ons gebied een weldoend zonnetje zou schijnen maar ook dat was niets. Regen tot thuis en alles grijs en grauw. We hadden dus de juiste kant gekozen om te gaan stappen en voor morgen is het afwachten geblazen.
Oorspronkelijk dachten we nog een dagje rust in te lassen maar het begon alras te kriebelen. Echt warm was het niet maar we trokken er toch op uit en kozen voor een rustig tochtje. In het achterhoofd staat in koeien van letters opgeslagen dat het in puerto de Tazacorte het warmste plekje van het eiland is en dat werd onze bestemming. Langsheen een haag van bananenplantages, die ons al wuivend verwelkomden, daalden we geleidelijk aan af. Maar eens goed vertrokken begon de baan andere snuiten te trekken en mochten we een afdaling verwerken van 25%. Op zich niet erg maar we wisten wel dat het in omgekeerde richting andere koek zou zijn.
De talrijke vijgenstruiken die het eiland rijk is begonnen hun groene lentetooi te tonen en op sommigen gingen al heel wat vruchten. Door de wind waren de duizenden bananenbladeren in flarden gescheurd en de trossen bananen hingen kapklaar. En.... hoe meer we afdaalden, hoe warmer het werd. Dat deugddoende zonnetje streelde onze huid.
In de haven aangekomen was het een drukke bedoening met het klaarmaken van de visserssloepen. Leuk om eens gade te slaan en onvoorstelbaar hoe die stoere vissersbonken op een slag en een wip hun boot klaar hadden om de woeste oceaan te trotseren. Vermits er hier alleen met een lijn mag gevist worden, stonden die dan ook loodrecht naast mekaar te wachten op hun lokaas.
Na een tijdje trokken we verder en met zicht op zee spraken we onze picknick aan. Onze boterhammetjes belegd met lekker klaargemaakte avocado en Palmese tomaatjes. Ze smaakten heerlijk.
En dan begon de terugweg via alweer dat heel steile gedeelte. Van koude was geen sprake alhoewel de lucht meer en meer dichttrok. Na een tijdje stappen kwamen we bij een huis waar Wim drie jaar geleden naar de 112 gaan bellen was voor een vriend die een ongeluk had. We wandelden toen midden de bananenplantages op een éénmanspaadje waar er niet met een auto door te komen was. En toch stond daar zeer snel een dokter en verplegers met het nodige materiaal. Men is hier op alles voorzien. En wonder boven wonder herinnerde de eigenares van dat huis Wim zijn persoon nog en we hadden samen een leuke babbel. Bij het vertrek werden we uitgenodigd om volgend jaar terug aan te bellen en, met lege handen naar huis gestuurd worden bestaat op het eiland niet. Ze gaf ons een tros bananen met een smaak die je bij ons in geen enkele fruithandel vindt. Dat was leuk meegenomen.
Terug aan ons vertrekpunt besloten we om naar de voorbereidingen te gaan kijken voor de carnavalsfestiviteiten. Men had daar een tribune opgetimmerd precies of er ging een optreden plaatsgrijpen van Tomorrowland. En niet alleen op het podium waren ze hun beste danspasjes aan het bovenhalen maar ook de nieuwsgierige kijkers konden niet stil blijven staan. Het Spaanse bloed danste en sprong in alle richtingen.
Wanneer we dan uiteindelijk toch thuis beland waren, heb ik nog even voor wat spektakel gezorgd. Tijdens een skype sessie had ik het fornuis aangestoken om al wat voorbereidingen voor het avondmaal te voorzien. Aangezien een vrouw normaal gezien kan multitasken was het bij mij toch even fout gelopen. Ik was vergeten dat er iets op de keramische plaat stond en plots had ik letterlijk de vlam in de pan. Ik rende met dat vuurwerk naar buiten en het water heeft het in de fik gaan van ons huisje gered. Wanneer we nu nog die verbrande kookpot in orde krijgen, mogen we blij zijn.
Ja, vandaag heb ik toch eens de knoop doorgehakt en er een rustige dag van gemaakt.
Na ongeveer vijf weken op stap gaan kan het geen kwaad om eens, op ons zonnig terras, een boek te lezen en mijn Spaans wat te oefenen. En dat hebben we dan ook gedaan.
Ons stappersgezelschap heeft ons gevolgd en meteen hebben we een afspraak gemaakt om 's avonds samen te BBQen. De aankopen werden verdeeld en wij op naar Los Llanos. De overdekte markt van groenten, fruit, vlees en vis bood een weelde aan eetwaren en ik vond er dan ook al de benodigdheden voor de avondactiviteit. Zo vond ik er zeer mooie moten tonijn tegen de helft van de prijs van bij ons. Die moesten zeker op het menu staan. De Palmese tomaten smaakten overheerlijk evenals alles wat we voorzien hadden om de inwendige mens te versterken. Dat alles overgoten met een lekker glaasje wijn en de avond kon niet meer stuk.
Het was een leuke bedoening en.... waar wij aan ons huisje geen zon meer hadden was het bij hen een stralend weertje. We hebben dat etentje dan ook in het lang en breed uitgespreid en van vier uur tot negen uur hebben we buiten kunnen genieten van een zalige lenteavond. Een spectaculaire zonsondergang ronde het geheel af en nu is het afwachten wat de dag van morgen zal brengen.
Vandaag stond er een volledig nieuwe wandeling op het programma en ik wist niet wat me te wachten stond. Eigenlijk was ik wat moe en dacht ik te passen maar als dappere Galliër wou ik me niet laten kennen.
Het weer oogde mooi maar in de verte hingen wel een pak wolken. Wat trekt dat weer dit jaar toch lelijke snuiten.
Volgens onze vrienden zou de wandeling niet te lang en te zwaar zijn en wij op stap. Het startpunt was een krom gegroeide drakenboom, het symbool van het eiland dat op elke folder terug te vinden is. Via de befaamde GR130 bereikten we Puntagorda. Een groep oudjes, allen met de befaamde sombrero op het hoofd, was erg opgezet met onze interesse en de daarbij horende fotoshoot.
Vier barranco's stonden op het programma, allen even mooi. Het was net of ze deelnamen aan een schoonheidswedstrijd. De natuur was overweldigend en gevarieerd en het werd één van de top-uitstappen. Op een bepaalde plek aangekomen lag de grond bezaaid met lekker fruit dat men zo maar liet rotten. Maar zoiets konden wij niet zien. Al die lekkere vitamientjes laten verloren gaan. Er werd duchtig geraapt en de vrije ruimte in de rugzak werd steeds maar kleiner. Gevuld met bananen, sinaasappelen en avocado's wogen ze behoorlijk zwaar en daarmee berg op en berg af was niet te onderschatten. Het was net of de rugzak bij elke helling die ik op moest zwaarder werd en mijn rug wist ook wat hij voor had. Maar ik weet wel dat al dat lekker fruit de volgende dagen zeker zal smaken. Een kermis is een geseling waard!
Na 14 km wandelen kwamen we moe maar voldaan bij de auto aan. En onderweg genoten we nog van fraai beschilderde wachthuisjes voor bussen, telkens beschilderd in een ander thema van de streek. Bij ons zouden die al lang beklad geweest zijn maar hier heeft men blijkbaar meer respect voor het werk van anderen.
Waar we een ganse dag genoten hadden van een fijn wandelweertje was er hier in een mum van tijd niets meer te zien. De wolken werden massaal uit het dal naar boven geblazen en weg was de oceaan en van de bergen geen spoor meer. Alleen hier en daar nog een flauwe schim. Voorzichtig keerden we huiswaarts. En thuis aangekomen klaarde het zowaar terug op. Wel had die "wolkenplaag" de temperatuur heel wat doen dalen en aperitieven moest binnen gebeuren. En we waren zelfs blij dat we de woonkamer wat konden verwarmen.
900 meter klimmen en dalen en 13 km stappen!!! Het resultaat van onze wandeling van vandaag. En dat op onze leeftijd. Heimelijk ben ik er wel wat fier op.
En nu wat minder bluf. Vandaag begon de dag zoals we er dit jaar nog weinig gekend hadden; een stralend blauwe lucht en wat zeker iets apart was, het wegblijven van de wind. Met een rustig gemoed vertrokken we. Al van bij het begin mochten we één van de talloze barranco's van dit eiland doorkruisen. En de stijl van onze wandeling was meteen gezet. Een constant dalen en klimmen, dan weer eens naar rechts draaiend en de volgende keer boog de bocht naar links. Onze eerste afdaling van 160 meter werd al snel genoteerd. Het was een spectaculaire barranco met imposante rotspartijen. Eventjes een droge rivierbedding door en we mochten terug klimmen tot we aan een lieflijk dorpje, Tijarafe, uitkwamen. Een verzorgd kerkpleintje met een oude laurierboom en verder kleurrijk, verzorgde huisjes waren zowat de enige tekens van leven tijdens onze tocht van vandaag.
Al snel begon een klim waar maar geen einde aan kwam. Steeds over hoge en oneffen rotspartijen en verderop, wanneer we werkelijk in de Canarische bossen wandelden waren de paden daarbij nog bezaaid met duizenden sparrennaalden. Oppassen om niet onderuit te gaan was de boodschap. Het zweet droop en liep het hele lichaam af maar de omgeving was onbeschrijflijk. De bossen hier zijn geen gesloten partijen maar ze laten de zon toe haar weldoende stralen over en door alles heen te laten vallen. Meteen genoot ik dan van het spel van licht en schaduw.
Eens we dachten het hoogste punt bereikt te hebben, nl. 1300 meter hoog, hielden we pauze om de inwendige mens wat te versterken en dat was geen overbodige luxe. Wanneer we dan terug vertrokken deed het wel even pijn om het ritme terug te pakken te krijgen. Maar nood dwingt en daar gingen we weer. Berg op, berg af en dat heeeel lang en op een pad dat uit een bijna vertikale wand gehouwen was. We moesten de volgende barranco door waar maar geen eind scheen aan te komen. En om echt te dalen: daar moesten we nog geruime tijd op wachten.
Uiteindelijk kwamen we bij één van de talloze kapelletjes die het eiland versieren. Joepie! Het ergste was achter de rug en we konden beginnen afdalen tot aan ons huisje. Maar, waar we dachten daar een zonnig terras te vinden, viel het anders uit. Plots was daar weer die befaamde wolk die de temperatuur een goed stuk deed dalen. Maar geen probleem, we hadden een prachtdag met een zware maar mooie wandeling. En na enige tijd verdween de wolk opnieuw en genoten we nog van een zachte avondzon.
Onze voorlaatste week is gestart met een stralende zon maar.... we hebben blijkbaar weer een verkeerde kant van het eiland gekozen. We waagden ons nogmaals aan de oostkant en dat was geen goed idee.
De wandeling op zich was mooi en begon ook met mooi weer. We stapten tussen de Canarische dennen en kwamen uit op een groot lavaveld met op de achtergrond een deel van de vulkanenroute. Maar, waar het aan ons huisje en bij de start van de wandeling een zalige temperatuur was, hebben wij het nadien vrij fris gehad. De zon stuurde haar kat en de wolken zorgde voor een gesluierde hemel en lage temperaturen. Daarbij een wind die met windkracht 5 woei en we trokken al onze reservekledij uit onze rugzak aan om het wat behaaglijk te hebben.
Voor de middagpauze zochten we een beschut plekje en dan maar verder de tocht afwerken. Het was een mooi pad dat bij wijlen voor wat zoekwerk zorgde. Maar dat maakte het boeiend. We hebben het zelfs klaar gespeeld om even fout te lopen. Dat heeft dan voor een nieuwe klim van 90 meter gezorgd tot we op het rechte pad waren beland; een stuk GR dat we de vorige jaren nog niet bewandeld hadden. De ganse trip had een niveauverschil van 650 meter en na 5 uur waren we terug bij de wagen. En dan naar huis in de hoop wat zon te vinden. En ja hoor, hoe korter bij huis, hoe warmer en we hebben gelukkig de dag kunnen afsluiten op het warme terras van onze stapvrienden.
Marleen en Wim, onze padvinders, krijgen vandaag het maximum aan punten.
Je moet het maar doen! Hier voor de achtste maal op dat eiland komen stappen en een totaal nieuwe wandeling uitdokteren. De wandelboekjes hebben ze even ter zijde gelaten en de kaart werd ter hand genomen. En het resultaat mocht er zijn. Een aaneenschakeling van steile paden over lavabrokken, prachtige vergezichten, een overweldigende natuur doorweven van wit bloeiende planten en een afdaling om U tegen te zeggen. We hadden nl. 600 meter gestegen en dat moesten we uiteraard terug naar beneden. Wat was ik blij dat ik mijn wandelstokken had want op sommige plekken was het niet van de poes en deze keer zou ik graag de vakantie eens afronden zonder vallen. In mijn geval is dat niet evident.
Tijdens de wandeling hebben we kennis gemaakt met een lavastroom in al zijn facetten. Indrukwekkend! Wat moet dat zijn bij een uitbarsting!
Meters diep en heel breed zagen we de gestolde lava. Dan eens een lavaplateau, dan weer touwlava, dan een grillig gevormde gestolde massa. Onmogelijk om dat op de juiste manier te beschrijven. Tussen die zwartgrijze en andere kleuren van gesteenten doen er kleine varens en ander groene plantjes een poging om hun kopje op te steken. Het was een wonderlijk beeld en we hebben genoten. De zon was niet altijd van de partij maar het was droog en onze ogen hebben alles proberen op onze eigen harde schijf vast te leggen. Maar dat was bijna onmogelijk.
Bij het naar huis rijden maakten we kennis met een ander weerbeeld. De wind woei zeer krachtig en de wuivende palmbomen vlogen in alle richtingen. Het was aan de vrienden hun beurt om te gaan aperitieven op hun zeer warm terras en we dachten even dat het niet zou lukken. Maar toch vonden we daar een warm hoekje en de dagelijkse Cava smaakte wonderwel.
Echt goed kunnen we die dag nog niet noemen maar toch is hij al wat minder stormachtig. We beslissen om er toch maar op uit te trekken want één dag zonder wandelen lukt me nog net maar meer???!!! En bij ons gezelschap is dat net hetzelfde.
In de hoogte willen we het nog niet gaan zoeken. De bergtoppen zien nog wit en in de bossen zou het kunnen een glijbaan zijn. Dus vertrekken we dalend. Aanvankelijk op een verharde ondergrond maar dat is niet echt voor wandelaars. De eerste aanduiding om toch maar via een geitenpaadje te dalen wordt genomen en is raak; veel mooier en indrukwekkender dan het vorige. Na anderhalf uur waren we aan alweer een andere"puerto" dan de vorigen . Door de grijze lucht oogde hij minder mooi dan hetgeen we de vorige weken/dagen gezien hadden maar het loonde toch de moeite. Temeer dat we daar geen hevige wind of regen hadden maar een schraal zonnetje. Ideaal om onze picknick aan te pakken.
Voor de terugweg hadden we de keuze tussen dezelfde weg terug of een iets kortere maar steile klim. Vermits Wim al 2 dagen niet in zijn beste doen is beslissen de vrienden om de kortere weg te nemen en ons nadien tegen te komen met de auto en wij zouden via hetzelfde pad terugkeren. Oorspronkelijk verliep alles naar wens; een flauw zonnetje duwde ons naar boven weliswaar onder een begeleiding van een sterke wind. Wim, wiens maag nog steeds ondersteboven ligt, deed het heel traag maar het lukte. Eventjes terug op een gemakkelijker stuk werden we weer nat gemaakt door mijnheer de wind. Minder leuk maar daar is nu eenmaal niets tegen te doen. En wij maar stappen, Goretex aan en kap op het hoofd, in de hoop dat de redding vlug aankwam.
En ja, na korte tijd vertraagt er een auto die vraagt of we meerijden. Wie zit daar in? Een vriendelijke local met zijn kinderen en onze stapmaten. Wim deed al teken aan die mens om verder te rijden en wilde het traject tot het einde uitstappen. Maar dan zag hij plots ons eigen volk zitten en veranderde hij van mening. Als vee op een kar mochten we achteraan in de pick-up plaats nemen. Echt warm was het niet maar we waren wel blij dat die gastvrije man ons wou meenemen. Met al de souplesse van twee zeventigers kropen we in die auto en wij weg, met de haren in de wind. Zeven kilometer lang reed die mens met ons tot aan de parking van ons eigen vervoer. Ik heb hem meermaals bedankt en dits gemaakt dat de Palmeros de gastvrijheid zelf waren. Daardoor waren we vroeger thuis dan verwacht en een lekker bakje troost deed de inwendige mens wat verwarmen.
In bijlage: enkele zichten en een rotspartij onderweg + onze pick-up historie
Vanaf vannacht wordt het eiland overmeesterd door een felle storm; windkracht 7 , felle regens en hagelbuien en een woeste oceaan. Die ronde bolletjes zorgen voor een wit kleed zowel op onze vierwieler dan op onze zonnestoelen. De regen valt met bakken uit de lucht en door de felle wind is de grond bezaaid met sinaasappelen, nespido's en avocado's. Mooi maar triestig. Van de oceaan is er meestal niet veel te bespeuren tot.... het zonnetje een schuchtere poging doet om wat kleur te brengen in het landschap. Maar die kleur bestaat alleen uit een reuzegrote regenboog die al zeer snel verdwijnt voor opnieuw de volgende bui. Intussen konden we even die grote waterplas waarnemen die, in plaats van die turkooisblauwe kleur,gevuld is met op en neer dansende enorme golven. Wat moet het zijn aan een strand!
We kunnen onze nieuwsgierigheid moeilijk bedwingen en na de middag rijden we naar "het warmste plekje" van het eiland. Daar staan de toeristen, gewapend met camera's om de golven van 3 à 4 meter hoog die tot op de dijk klotsen, vast te leggen op de gevoelige plaat. Indrukwekkend. En het is nog niet alles. Richting bergen zien we dat die hun zondags pak aangetrokken hebben en tot op een hoogte van 1500 meter een mooi wit kleedje dragen. En dat allemaal op het eiland van de eeuwige lente. Ja, dit is ook La Palma, la isla bonita!
Bij het terug rijden stoppen we bij onze stapvrienden die ons uitgenodigd hadden voor de koffie. Zoiets laten we niet aan onze neus voorbij gaan want bij zulk een prachtig weer smaakt een bakje troost overheerlijk.
En nu maar hopen dat het morgen toch iets minder onstuimig is alhoewel de weersvoorspellingen dit niet laten uitschijnen.
Na de zware dag van gisteren hebben we vandaag gekozen voor een rustdag.
Het weer begon mooi deze ochtend maar de voorspellingen waren niet zo rooskleurig. En inderdaad, iets na de middag waren die verdomde wolken er weer en koelde het af. Vermits onze mondvoorraad goed geslonken was, hebben we die eerst terug aangevuld en nadien zijn we wat tussen de bananenfinca's gaan kuieren. Daar is er steeds iets te beleven.
Wim voelde zich vandaag niet opperbest; zijn maag protesteerde de ganse tijd dus besloten we wijselijk om het toch maar rustig aan te doen en thuis wat te lezen. Ik ben eindelijk aan een Spaans tijdschrift geraakt om mij in in de taal wat te verdiepen en Wim heeft zich afgekapt in de zetel in de hoop op beterschap. Tot hier toe heeft dat nog niet veel uitgebracht en al onze hoop is op Motilium gericht.
Voor morgen zijn de voorspellingen op z'n Belgisch: regen en felle wind met een kracht van 6 en 7 Beaufort. Afhankelijk van de omstandigheden zullen we morgen dus een korte wandeling maken met zandzakjes aan de voeten ofwel eens rustig thuis blijven. Kan ook eens geen kwaad en morgen horen jullie er meer over.
Voor alle verliefde koppeltjes een zalige Valentijn.
Menslief, ik hou van jou! Zou ik willen vertalen in "eiland, ik hou van jou"! Maar iets minder van het stijgingspercentage van de wandelingen. Voor de schoonheid en variatie krijgt La Palma van mij een 10/10 en een kus van de juf maar voor de hellingen wil ik toch wat punten aftrekken.
Vandaag startte de dag enigszins bewolkt alhoewel de voorspellingen gunstig waren. Met zijn vieren beslisten we toch ons plan uit te voeren en we trokken op pad alweer gewapend met kaart, wandelboekje en GPS. Niettegenstaande al dat materiaal zijn we er toch in geslaagd om van bij het begin fout te lopen. Voor de afdaling leverde dat niet echt problemen op maar oh wee, de terugweg! Hebben we daar op afgezien. Eerst moesten we 165 meter klimmen, die nadien terug afdalen uiteraard via een ander pad en nadien mochten we "GENIETEN"van een onophoudelijke klim van 700 meter. Alles weer over smalle paden vol met keien maar bijna constant met zicht op een blauwe oceaan. De bergen zelf begroeid met kandelaarscactussen en wolfsmelk. Mooi maar zwaar.
Beneden aan de piratenbaai was het een uniek zicht. De Poris de Candelaria is een geweldige gebogen rotsbaai waar het prachtige turkooisblauwe water met geweld in klotst. Onder die gebogen rots staan enkele vissers- of weekendhuisjes gebouwd en je mag geen claustrofobie hebben om daar in te verblijven. Ze zijn donker, ver van alles verwijderd en je kan er maar één ding doen en dat is genieten van de rust en stilte. Het is een unieke plek maar of ik daar een gans weekend zou kunnen verblijven is een andere zaak. Geef mij maar ons verblijf op de berg waar we ook een constant zicht op de oceaan hebben en waar we vol bewondering staan voor de ontluiking van de natuur en genieten van de gevarieerde begroeiing.
Op de terugweg is er geen plekje schaduw. Gelukkig was het een warme maar wat bewolkte dag en toch heeft Wim weer zijn liters zweet achtergelaten; dat constant klimmen met een zware rugzak op je bult en daarbij steeds attent zijn om je voeten op de juiste plek neer te zetten weegt wel op je systeem. Om onze wandeling in cijfertjes samen te vatten, kan ik vertellen dat we heel dat zwaar parcours, heen en terug, afgehaspeld hebben op 5,20 uur met inbegrip van fotostops en middagpauze.
We hebben genoten en nadien nog meer genoten van een gezellige aperitief om die etappe af te sluiten.
Al van bij het ontwaken een lucht zoals België nooit kent en we hebben er moed op.
We hebben met de nieuwe stappers een inloopwandeling vastgelegd op de wijze van Wim t.t.z. een stijging van 625 meter en een afstand van 9,5 km op alweer die moeilijk te begane geitenpaadjes. En ik met mijn korte beentjes ....oeiejoei. Ik denk aan MachuPichu; daar zijn de te overbruggen hoogten ook zo moeilijk en het gevolg is dat het bij mij handen- en benenwerk is. Maar!!!! De Belgen waren de dappersten onder de Galliërs en vermits ik een Belg ben hoor ik erbij en haal ik het zonder problemen. Het zweet parelt bij Wim zijn voorhoofd af of beter gezegd, het loopt ervan af. Drinken is de boodschap maar uiteraard alleen water onder zulke omstandigheden. Op een dik uur hebben we die karwei geklaard en we zijn fier op onszelf. Dat mag ook eens nietwaar.
Eens boven zien we de dagelijkse wolken weer opduiken. Een speciaal zicht! Eerst die nevels die zich in het landschap vestigen en hun vreemde accenten leggen en nadien de dikker wordende wolken die eerst de bergtoppen inpalmen en later weer heel de omgeving in een waas van geheimzinnigheid hullen waarin de silhouetten van de bomen een spookachtig beeld op ons netvlies tekenen.
De terugweg verliep vrij normaal en waar we eerst in de overtuiging waren dat wij een verkeerde keuze gemaakt hadden en een andere kant hadden moeten kiezen voor de ontdekking kwamen we al snel tot het besef dat het ganse eiland dat spookachtig decor vertoonde.
Toch hebben we nog buiten kunnen aperitieven maar de rest van de avond hebben we alweer binnen moeten afwerken. En al bij al was het een dag die te genieten was en we hopen voor morgen terug op een blauw begin en, indien mogelijk, ook een blauw einde.
Een dag om U tegen te zeggen! Al van bij de start een stralende zon en we hebben er zin in. Vandaag nog eens extra onze benen beproeven voor we van start gaan met de 'echten'! En het lukte ons best.
We kozen voor een wandeling doorheen een woud met Canarische dennen want dat hadden we dit jaar nog niet uitgeprobeerd.. Al van bij de start alweer die klim. Onafgebroken klimmen we tot we de kaap van 550 meter stijgen in de benen hebben. Maar, leeftijd op of af, het lukte ons best. En maar goed dat we bedekt terrein kozen want in volle zon zou het afzien zijn. De ondergrond steeds even moeilijk begaanbaar. Dat wel. Maar die onbeschrijflijke kleuren: een azuurblauwe lucht, een kleurenspectrum van begroeiing en het spel van schaduw en licht. Niet te verwoorden! Een klein detail: op de ganse wandeling kwamen we wel geteld 2 personen tegen. Hoogseizoen of crisis? Dat doet een mens wel even nadenken. Stel dat er één van ons beiden een ongevalletje heeft en er moet hulp geroepen worden, wat dan? Maar tot de laatste snik was het een goede beslissing geweest want de trip loonde de moeite.
Bij het huiswaarts keren trokken we wel even de ogen open. Want hoe dichter bij huis, hoe dikker de bewolking. Hoe is het mogelijk om op zulk klein eiland zoveel verschillende weertypes mee te maken! Maar geen nood. Want tegen het moment dat ons nieuw gezelschap kwam dag zeggen kregen we terug een zalig zonnetje. En nu maar hopen dat het de volgende dagen zo blijft.
Intussen kregen we de huisbaas op bezoek die ons vertelde dat de twee vermiste Duitsers nog niet terug gevonden zijn. En dat na drie dagen intens zoeken met twee helikopters, duikers in de oceaan en alle hulpposten op post. Je moet het maar voor hebben. Onze beslissing is genomen. Dagelijks gaan we aan onze onderburen de wandelbestemming doorgeven zodat er bij eventueel onheil toch iemand is die ons komt zoeken.
Onze vrienden in Spanje hebben onze valse hoop gegeven op gebied van weer voor vandaag. De weerman vertelde dat het op de Canarische Eilanden zonnig zou zijn maar vergeet erbij te vertellen dat La Palma altijd wat moeilijk doet. Het is het meest westelijk gelegen eiland en staat de eerste in de rij om de regen die van over de oceaan komt te verwelkomen, en om dan nog maar van de passaatwolken te zwijgen. En ja hoor, vandaag was het zulk een dag; geen regen maar bewolking over het ganse eiland.
Toch zijn we niet thuis gebleven en hebben weer een klim van 600 meter in de benen. De paden bestonden uit lavabrokken en grint. Waar dat niet het geval is mochten we van de geitenpaadjes proeven. Vermits ik tot de orde van de gevallen vrouwen hoor heb ik maar mijn wandelstokken ter hand genomen en dat was geen slecht idee. Ze hebben hun diensten bewezen. Jammer genoeg was er hoog op de berg weinig te zien van het landschap dat we daar moesten verwachten. Maar dat wisten we vooraf en we hebben dan toch onze dagelijkse portie beenoefeningen gehad.
Nu zitten we warm in ons huisje en vanavond mogen we de matras keren. We zijn net halverwege ons verblijf. Die drie weken zijn voorbij gevlogen en morgen komen sterke stappers toe waarmee wij, als ouderdomsdeken, mee mogen optrekken. Onze benen zijn alvast geoefend en voor hetgeen ons te wachten staat zijn we in "blijde verwachting".
Zondag, rustdag. Zo was het in het verleden en zo was het vandaag voor ons. Waarom? Vanmorgen was het erg fris en bewolkt en we kozen even uit te rusten. Op de middag kregen we dan onze huisbaas op bezoek voor een leuke babbel. Meteen wisten we waarom die helikopter zo vaak heel laag rond cirkelde. Er zijn namelijk twee toeristen vermist en men vermoedt dat ze in een barranco terecht zijn gekomen. Adelto, onze huisbaas is ons de les even komen spellen en ons op het hart gedrukt dat we zeker nooit het wandelpad mochten verlaten en moesten oppassen voor de'Rolling Stones", zoals wij ze genoemd hebben. De volgende wandelingen zal ik toch maar de wandelstokken meenemen om alle miserie te voorkomen.
Na de middag klaarde het mooi uit maar Wim wilde eens rustig de dag doorbrengen en dat werd heet. Hopelijk morgen terug op stap.
Het afscheid van onze kleindochter nadert. Vanavond om 17,15 uur vertrekt ze naar het natte thuisland.
Hier is het weer ook niet wat het moet zijn maar toch veel beter dan in de heimat. De wolken vieren hier dit jaar hoogtij en doen de temperaturen wel wat dalen. Maar als doorwinterde "La Palma kenners" weten we steeds die kant te kiezen waar het genieten is. Ook zo vandaag. Overal wolken behalve aan een strand waar we samen gaan eten zijn. Zo heeft Vicky toch nog enkele uren zon kunnen opslaan.
Het afscheid op de luchthaven valt me altijd zwaar maar we hebben met z'n allen genoten. Thuis gekomen vonden we een mooie dankbrief en dat deed de traantjes wat vloeien. Nu is ze aan het vliegen en wij wachten vol spanning op een berichtje van aankomst.
Vandaag was het de koudste dag van de week. Amper 13°C aan ons huisje en de bewolking zorgde voor een kleine ontgoocheling. Voor Vicky haar laatste dag wilden we met haar naar een klein Palmees "strandje" en we hadden graag dat programma afgewerkt. We wachten nog even af en na de middag trekken we er toch op uit.
Playa de le Veta stond op ons programma; een strandje aan de westkant van het eiland alleen toegankelijk via een rotsafdaling. Normaal gezien kan je met de auto een gans stuk afdalen via een baantje dat vrij smal is, tot aan een parking. Maar het stukje wandelpad dat dan nog rest was voor ons, doorwinterde stappers, wat weinig. In algemeen overleg hebben we dan maar een klein stukje per auto afgelegd en wanneer er nog een 525 meter zakken op het programma stond hebben we ons autootje geparkeerd en zijn we als kranige stappers verder gegaan. Geen enkel probleem tot aan de parking. Het was steil maar de ondergrond goed te doen. Nadien begon het echte werk van: oppassen voor de kiezels, het klauteren over rotspartijen,door een tunnel stappen zonder licht (tot vorig jaar was er verlichting in dat donkere gat voorzien maar die was nu blijkbaar stuk) en zorgen dat we het rechte pad bleven bewandelen.
En Vicky maar zoeken naar dat strand. Nu moeten jullie niet denken op het eindpunt wat fijn lavagruis te vinden waar we rustig een boek kunnen lezen of wat luieren. Nee hoor! Op La Palma is dat anders. We komen aan een baai vol met rotsblokken waarop enkele mensen proberen al liggend te genieten, amaai mijn poep, of een boek te lezen. En dan maken we kennis met een woeste oceaan die al zijn duivels aan het ontbinden is. Golven van zeker 2 meter hoog bonken met groot geweld tegen rotsblokken die nog in de oceaan uitsteken. Een wolk van fijn water spat metershoog en verstuift aan alle kanten. Een scenario waar we uren kunnen van genieten, zo spectaculair het is. Hebben we minder mooi weer, we leren de woestheid van de natuur nog maar eens kennen. Maar aan alle mooie liedjes komt een einde.
De terugweg verliep buiten alle verwachtingen bijzonder goed. De klim hebben we intussen goed in onze benen en de 525 meter hoogteverschil hebben we op 1,15 uur afgewerkt. Onze jonge berggeit was niet te stuiten en er bleef zelfs nog tijd om een koud terrasje te doen. De witte wijn heeft dan ons binnenste wat opgewarmd en vanavond is het een afscheidsmaal in een gezellig restaurantje. En morgen dan.....
Maar tot de laatste snik was het een goede beslissing geweest want de trip loonde de moeite.
