U kunt ons kosteloos steunen door gebruik te maken van onze Trooper pagina:
Desertlions 2016
A daring challenge to Tadzjikistan & Mongolië
18-09-2016
Dag 37: Schepen en zand
Reisverhaal Ik zie het dorp stilaan wakker worden vanuit mijn bivak maar veel leven zit er niet in blijkbaar. Er slenteren wat mensen door de zanderige straten en nu en dan stuift er een grote stofwolk voorbij waar te midden ergens een auto in zit; waarschijnlijk.
Ik plooi mijn boeltje samen en ga op zoek naar een bank en benzine. Het dorp bestaat vooral uit kramikige huisjes maar ik vind toch redelijk snel de weg naar de bank. In het portaal staat een agent die me meteen op dreigende toon beveelt om mijn motor niet voor de bank maar wel aan de overkant van de weg te parkeren. Het is al meteen duidelijk dat hij het niet echt begrepen heeft op een gekke Belg met een motor.
Alhoewel het zondag is lopen er mensen binnen en buiten en ik vraag of ik dollars kan inwisselen tegen Uzbeekse Som. Het antwoord klinkt resoluut NJET. Ik moet wel de agent naar binnen volgen en de deur achter me sluiten. Met een manuele metaaldetector word ik van kop tot teen gescand en moet elke biep van het toestel verantwoorden. Ondertussen worden mijn gegevens geregistreerd in een groot boek. Ik dring nogmaals aan om geld om te wisselen maar meneer agent wil er niets van weten en blijft een autoritaire toon tegen me aanslaan. Ik laat me niet intimideren door een pummel met een pannenkoek pet en vraag terloops welke richting het Aral meer -of tenminste de plaats waar het ooit lag/ligt. Hij herhaalt tot twee maal toe dat hij me niet begrijpt terwijl ik zeker weet dat hij me maar al te goed verstaat. Ik geef de glimlach niet op en bedank hem vriendelijk voor de hulp en denk in mijn binnenste: fuck you. Crepeer hier maar een beetje in je godvergeten gat waar je misschien denkt iets voor te stellen.
Een van de omstanders spreekt me aan en zegt dat hij gerust enkele dollars wil inwisselen met mij. Ondertussen komt een bankbediende met een officieel document aanlopen waarop de wisselkoers staat. Ik weet dat ik normaal op de straat meer moet krijgen als de officiële tarieven maar het gaat slechts om 15 dollar en ik ben al blij om toch iets van lokale valuta op zak te hebben. Achter de hoek vraag ik aan een paar oudere mannen op een bankje naar het Aral meer en krijg direct een ellenlange uitleg die eigenlijk wil zeggen dat het gewoon achter de hoek is.
Ooit was dit een florerend vissersdorp maar toen de toenmalige Sovjet ingenieurs het lumineuze idee hadden om enkele rivieren die het meer voedden om te leiden om de katoenplantages in Turkmenistan te bevloeien, kwam het meer langzaamaan droog te staan.
Op weg naar het meer rijd ik nogmaals vast in het zand en de Honda zat meteen tot aan het blok ingegraven. Ik haal de bagage er af en roep de hulp in van twee herdersjongens die er een kudde geiten aan het hoeden zijn. We zwoegen zeker een klein half uur om de motor te bevrijden in deze hitte en staan alle drie te puffen in ons zweet wanneer hij terug op vaste grond staat. Ik heb nog één balpen op zak en schenk ze hun als beloning en ze blijken super enthousiast over hun cadeau en willen ook nog eventjes met me op de foto.
De boten die hier destijds aan de kade lagen liggen nu gestrand op het zand en zijn door de jaren heen roestige skeletten geworden te midden van een zandwoestijn. De oever van het meer bevindt zich momenteel 130 KM hiervandaan en zover het oog reikt zie je allen maar een uitgestrekte zandvlakte. Het geeft een speciaal gevoel om tussen de schepen te lopen die ooit vroeger zo'n 30m hoger op het oppervlak dobberden en nu enkele nog dienen als schaduwbron voor de koeien die naast de rompen liggen te rusten. Door het feit dat ik altijd al een zwak gehad heb voor oud ijzer heb ik het hier perfect naar mijn zin en neem een honderdtal foto's alvorens terug richting bewoonde wereld te rijden.
Het dorp dat leefde van het meer en de visvangst is volledig verkommerd en uitgestorven. Het hotel waarvoor ik kampeerde staat ook al jaren leeg en is net als de schepen volledig aan het ontbinden. Ik had het eigenlijk wel verwacht maar er is hier nergens een druppel benzine te vinden. Alle auto's in Oezbekistan rijden op methaan of propaan gas en de ezelskar is nog één van de meest doeltreffende vervoermiddelen in deze contreien. Op het oude stadsembleem prijkt ironisch genoeg nog steeds een vis als symbool terwijl er in de weidse omtrek geen druppel water meer te bespeuren is. Om het brandstof verbruik te beperken rijd ik aan een slakkengangetje tot bij het eerste stadje zo'n !80 km verder. De weg laat eigenlijk ook geen grotere snelheden toe door zijn erbarmelijke staat.
In Qongirat is echter ook nergens benzine te vinden: alle pompen staan al jaren droog en het vergt heel wat navraag om op de zwarte markt vijf liter benzine te vinden. Hiermee sukkel ik tot in de grote stad Nukus waar er volgens sommige bronnen wel benzine voorradig zou zijn maar ook dit blijkt een utopie. Opnieuw moet ik op zoek naar iemand die me een paar plastieken flessen benzine wil verkopen. Hiermee is mijn zakgeld alweer bijna opgesoupeerd en ik vind slechts met veel moeite een kamer die ik na heel wat aandringen en bedelen toch met dollars mag betalen.
Ik leef al meer dan twee dagen op brood, water en kaas en zou eigenlijk nog eens iets stevigers achter de kiezen moeten slaan. Hopelijk raak ik morgen in deze grote stad aan geld, benzine en eten.
18-09-2016 om 00:00
geschreven door Webbie
17-09-2016
Dag 36 : Turkmenistan - Oezbekistan
Reisverhaal
Net als bij elke grensovergang bereid ik me ook deze ochtend voor op een lange dag. Ik sorteer op voorhand al mijn documenten en om Turkmenistan te verlaten zijn dat er nogal wat.
Ik ga ook winkelen en zorg dat ik voldoende eten en drinken heb om de dag door te komen. Mijn jerrycan ledig ik in mijn tank om problemen aan de grens te voorkomen. Ik wil nog wat bijtanken maar een benzinepomp vinden blijkt niet zo evident. Na veel navraag kan ik uiteindelijk aan de rand van de stad mijn tank nokvol vullen met spotgoedkope benzine. De politieman die me gisteren opzij zette ter controle van mijn documenten herkent me deze morgen en heeft me een thump up als ik voorbij rijd. De kinderen troepen overal samen om naar school te gaan en de meisjes lijken wel één groen legertje in hun groene jurken. Groen is trouwens de nationale kleur van Turkmenistan en alom tegenwoordig: van de uniformen van de schoolmeisjes tot ijzeren golfplaten daken van de huizen en de petten van de politieagenten.
De weg naar de Oezbeekse grens blijkt al even makkelijk te vinden als een benzinepomp en vergt ook enige rondvraag alvorens ik eindelijk op het juiste spoor zit. Onderweg stop ik nog even bij een historische site waar gelovigen allerlei godsdienstige rituelen uitvoeren. Ze stappen allen eerst rond een paar kleine ronde gebouwen terwijl ze met hun handen over de koepel wrijven. Daarna lopen ze twee maal rond een houten paal die
versierd is met kleurrijke sjaals en ondertussen leunen mensen met hun voorhoofd tegen de deuren van de eeuwenoude moskee aan terwijl ze een gebed prevelen. Ik word uitgenodigd door enkele mensen om hun voorbeeld te volgen en loop dus ook een paar rondjes mee en volg hun voorbeeld. Ze appreciëren mijn gebaar blijkbaar want ik krijg van één van de vrouwen een handvol snoep en moet nog even mee op de foto. Een man nodigt me uit voor een rondleiding rond het moskee complexje maar ik bedank hen en maak duidelijk dat ik dringend naar de grens moet.
Na een twintigtal kilometer stoot ik op een groot ijzeren hek. Een groen hek natuurlijk en een soldaat controleert eerst mijn paspoort alvorens hij het slot opent. En daarmee is mijn grens procedure dan officieel van start gegaan. In de zes uur die ik aan de grens zal doorbrengen zie ik geen enkel ander voertuig binnen of buiten rijden. De douaniers hebben dus alle tijd van de wereld om zich over mij te "ontfermen". Ik leerde door de jaren dat een glimlach, wat humor en een mondje Russisch wonderen doen bij grensovergangen. En, dat je vooral niet te veel logica moet zoeken achter sommige regeltjes.
De Turkmeense procedure verliep uitzonderlijk vlot maar wanneer ik me aanbied aan de Oezbeekse zijde is het ondertussen lunch break en een soldaat vertelt me dat ik tot 14 uur zal moeten wachten alvorens de douaniers aan hun namiddag shift beginnen. Ik heb dus twee uur tijd om wat te rusten en maak van mijn vrije tijd gebruik om m'n bagage wat te ordenen: mijn landkaart te wisselen, mijn banden spanning en oliepeil na te zien en de motor een visueel nazicht te geven.
Tijdens de middagpauze komen een groepje douaniers me gezelschap houden en bestoken me met een spervuur van vragen. Onofficieel weliswaar en in een aangename sfeer. De steeds weerkerende vragen zijn: de technische gegevens van de motor, welke landen en steden bezocht je reeds, hoeveel verdien je in België, wat vond je van ons land , enz ... Iedereen luistert geboeid naar mijn antwoorden en gooit er af en toe nog eens een vraag tussen. Ze vinden het amusant dat ik een woordje Russisch spreek en al gauw noemen ze me bij mijn voornaam en lachen met mijn opmerkingen over de Turkmeense politie en hun uitzonderlijk wegdek.
Maar toch ontkom ik niet aan een volledige en grondige controle van mijn motor waarbij letterlijk alles er uit moet en stuk voor stuk nagekeken wordt. Ik ben er echter nog niet uit of het puur uit persoonlijke interesse is of een verplicht procedé, opgelegd van hogerhand. Tegen 16 uur sta ik eindelijk op Oezbeekse bodem en stuit meteen na de grens al op één van de enorme begraafplaatsen. In Oezbekistan lijken de kerkhoven meer op een dorp, met graftombes als kleine huizen. Maar aan deze begraafplaats lijkt wel geen einde te komen en het beslaat volgens mij dezelfde oppervlakte als het stadscentrum van Ninove.
Ik stippel een route uit en rijd even later de E40 op richting Qonghirat als het plots hevig begint te regenen. De temperatuur is al flink gedaald tegenover gisteren middag en met de combinatie van koude regen en de E40 voel ik me bijna terug thuis in België. Gelukkig stopt het regenen zowat tegen dat ik afbuig richting Moynaq want vanaf hier val ik terug op een hobbelige asfalt- en zandweg die dwars door de steppe loopt. De laatste 80 km nemen zo'n twee uur in beslag en als in onderweg opzij moet om te registreren bij een check point kom ik te weten dat het morgen zondag is en er geen banken open zijn. Waarschijnlijk zal er ook geen benzine te verkrijgen zijn in Moynaq en dat het lokale hotel al een tijdje gesloten is.
Goede vooruitzichten dus met een tank die bijna leeg is en met enkele dollars en euro's op zak en dreigende regenwolken boven mijn hoofd. Tegen dat ik het stoffige stadje binnenrijd is het volledig donker en blijkt het verhaal van het hotel te kloppen. Buren zeggen dat ik gerust in de tuin van het hotel mag kamperen. Ik sluit het grote ijzeren hek achter me en parkeer m'n motor voor het portaal en zet mijn kamp op voor de nacht.
17-09-2016 om 00:00
geschreven door Webbie
16-09-2016
Dag 35 : Kunya-Urgench
SMS 17:39 Oef ... Eindelijk contact met België, ik heb een zéér zware dag achter de rug, 300km onvoorstelbaar slechte wegen gehad, écht niet te doen, geen halve meter deftig asfalt .2 dagen doorheen de woestijn op weg naar de gaskraters van Darwaze, daar deze nacht gekampeerd, super mooi schouwspel....Vandaag dan de zéér slechte weg naar Dashovus, maar we geraken er wel, langzaam maar zeker :)
Reisverhaal
Uitputtingsslag
Om half zeven ben ik al uit de veren, net op tijd om de zonsopgang mee te pikken alvorens ik mijn kamp opbreek. Nadat mijn vrienden me komen oppikken in hun grote zandmonster, brengen ze me tot bij hun barakken waar ze vorige nacht mijn motor bewaakt hebben. Iedereen staat me op te wachten, niemand wou naar hun werf vertrekken voordat ze samen met me ontbeten hadden en afscheid hadden genomen. Ze zijn allen zeer benieuwd naar de foto's die ik deze nacht gemaakt heb bij de krater, en ze lijken er zeer van onder de indruk.
Zij passeren de krater waarschijnlijk dikwijls als ze naar hun sites in de woestijn rijden, maar ik betwijfel het erg of ze er ooit 's nachts al eens geweest zijn. Terwijl we zitten te ontbijten toon ik ze nog even wat foto's uit België en vraag terloops of ze niet moeten gaan werken. We zullen wel beginnen als jij weg bent zeggen ze en ze zien er eerlijk gezegd niet gehaast uit. Ze vertellen me ook nog over twee andere kraters in de buurt, eentje die vol met water staat en eentje met modder én een paar vlammen. Ze raden me aan om daar ook nog even een kijkje te gaan nemen alvorens ik verder trek. Maar eerst moet iedereen nog even op de foto met mijn motorfiets, ze lachen zich een deuk als hun collega's mijn motor harnas en helm eens opzetten voor de foto en zijn uitgelaten als een bende kleuters in en speeltuin. Het voltallige team staat me uit te wuiven als ik de berg afrijd en nog eventjes stop bij de twee voorgenoemde kraters. Na mijn nacht bij de vuurspuwende krater kunnen deze twee varianten me natuurlijk minder boeien maar ik ben hun toch dankbaar voor de tip want het zou zonde zijn om ze zomaar voorbij te rijden.
Als ik uiteindelijk terug op de hoofdweg ben en stilaan op kruissnelheid kom neemt mijn motor plots een sprongetje met de twee wielen van de grond, en een kleine adrenaline stoot doet m'n hart even overslaan. Het asfalt is op sommige plaatsen omhoog geduwd door de hitte, en de bobbels zijn héél moeilijk waar te nemen van op afstand, als je ze eenmaal opmerkt is het al te laat om te remmen of te ontwijken. Het was de eerste voorbode van velen, en de weg word alsmaar slechter naarmate ik noordwaards rijd. Ik moet mijn snelheid constant laten zakken om het een beetje veilig te houden. Zelfs bij snelheden van slechts vijftig km/u moet je uiterst geconcentreerd zijn en constant uitwijken en afremmen. Gans het wegdek zit onder de diepe kuilen en bulten, en als je de ene ontwijkt kom je meestal in een andere terecht waardoor je de ene na de andere klap moet incasseren.
Ik heb de Turkmeense woestijn reeds in alle richtingen doorkruist in het verleden maar deze route breekt echt alle records qua moeilijkheidsgraad. Het word een zeer moeizame en uitputtende rit, en gelukkig is er weinig te zien onderweg buiten het eentonige woestijnlandschap zoals ik het al honderden kilometers achtereen heb gezien.
Tegenliggers komen zig zaggend naar me toe gereden terwijl ze het optimale spoor trachten te vinden tussen de putten. Hier en daar staan er wagens langs de weg met pech en af en toe kom ik ook achtergelaten of uitgebrande autowrakken tegen in de berm. Niet alle voertuigen halen blijkbaar de eindstreep van deze uitputtingsslag. De rit blijkt eindeloos te blijven duren en er is dan ook nergens een greintje menselijke activiteit te bespeuren onderweg. Ik overleef de dag sinds mijn ontbijt deze morgen, op een chocoladereep en warm water, die door de plastiek van de jerrykan vies begint te smaken in deze hitte. Veel lol is er niet te beleven op deze weg maar ik heb geen alternatief omdat ik door mijn transit visa gebonden ben aan de mij opgelegde grensovergang naar Oezbekistan, en dus onderga ik gedwee mijn lot en tracht de motor op het juiste spoor te leiden.
Bij de afslag naar Dashovus word ik opzij gezet bij een politie check point, maar de agenten blijken ' tot mijn verbazing ' enkel geïnteresseerd in mijn motorfiets en mijn reisplannen. Ik vraag hoeveel km het nog is tot Keneurgench en het blijken er maar 70 meer te zijn.
(Ondertussen heb ik eindelijk terug een flauwe gsm ontvangst )
Wist ik veel dat het de zwaarste 70km's van de dag zouden worden. Vanaf hier is het echt onmogelijk te begrijpen hoe dit nog een weg genoemd kan worden, terwijl het de hoofdweg is richting grens. Ik krijg echt geen halve meter makkelijk verteerbaar asfalt meer onder de wielen geserveerd, en het is een zeer zware beproeving voor lijf en leden, maar ook zeker voor het rijwielgedeelte van de deauville. Het asfalt is compleet aan flarden gereden en er zijn putten waar makkelijk een volwassen olifant in past, daarbovenop kamp ik ook nog met diepe spoorvorming, asfalt ophopingen, grint, zand en wasbordjes. als extraatje krijg ik elke keer ik een tegenligger kruis ook nog eens een flinke stofwolk te verteren. Deze route verdient zeker een plaatsje in de top drie van de ergste op mijn palmares en zonder mijn bescheidenheid te verliezen mag ik toch zeggen dat er daar al een paar kanjers van formaat tussen staan.
Er komt maar geen einde aan de geseling en mijn max snelheid valt terug naar 25km /u waardoor het nog een paar uur zal duren alvorens ik mijn einddoel voor vandaag zal bereiken. Ondertussen heb ik de woestijn verlaten en kom stilaan in het groene en ook koelere noorden van Turkmenistan. Ik rijd uren achter elkaar door katoenplantages en als ik even halt houd bij een katoen verwerkings bedrijf om een foto te nemen van de immense katoen bergen die er opgeslagen liggen, breng ik een kleine volksverhuizing op de been. Na vijf minuten staan er maar liefst een vijftigtal katoenplukkers vol verwondering naar mijn motor te staren.
De Turkmeense politie behoren nu niet meteen tot mijn favoriete wetsdienaars, maar deze maal was ik wel blij om de check- point van Keneurgench te zien opduiken in de verte, en te weten dat ik het gehaald heb. En zij waren blijkbaar al even blij me te zien want vijf minuten later stond ik al opzij voor een document controle, zonder enige nasleep gelukkig. Morgen staat de oversteek naar Ouzbekistan op het programma en ik hoop niet te veel hinder te ondervinden van het betreurend voorval dat hun President onlangs overleden is.
16-09-2016 om 00:00
geschreven door Sabine
15-09-2016
Dag 34 : Fire in the hole
Reisverhaal
Ik was nog even wat T-shirts en ondergoed uit en knoop het aan mijn valbaren zodat het onderweg kan drogen want ik zit alweer door mijn propere kledij heen.
In mijn poging om via een kortere weg het dorp te verlaten rijd ik even voorbij het dorpsschooltje waar de kinderen net klaar staan om naar hun lokalen te gaan maar als ze mij zien voorbij stuntelen over de zanderige straatjes komen ze plots allen mijn richting uitgelopen en klimmen over het hek. In een mum van tijd ben ik omsingeld door schoolkinderen in uniform. De meisjes lijken wel kopieën van elkaar in hun lange groene jurken en met hun lange donkere haren in twee vlechten terwijl de jongens in een klassieke zwarte broek en wit hemd schoollopen. Om niet nog meer commotie te veroorzaken zeg ik vluchtig "privjet" en "dasvadanja" en ga er terug vandoor want in de verte zie ik nog een legertje kleine mannen komen aangelopen.
De zon zit nog laag op dit vroeg ochtenduur en ik tracht wat door te rijden alvorens de grote hitte terug doorbreekt. Het is een redelijk eentonige rit richting noorden en telkens ik de horizon bereik ligt er in de verte al een nieuwe op mij te wachten. Onderweg stop ik enkele keren voor de zoveelste foto voor mijn kamelen-foto-verzameling.
Hoe dan ook, buiten kamelen en woestijnratten is er niet veel te bespeuren onderweg. Ondertussen klimt de temperatuur opnieuw hoog boven de aangename grens. Tegen de middag beukt de zon genadeloos in op mijn zwarte helm en doet mijn hersenen stilaan koken. Je houdt het niet voor mogelijk maar soms tref je in het midden van de woestijn een politie patrouille aan met twee agenten. Als ik ze dan voorbij rijd staren ze me steevast aan met een strenge blik van onder hun oversized kepies.
Het is verleidelijk om even wat kledij uit te trekken in deze hitte maar ik volhard in de boosheid en houd stevig al mijn motorkledij dichtgeknoopt ter bescherming want er zitten geregeld verraderlijke oneffenheden in het wegdek en één klein stuurfoutje of verkeerde reactie kan pijnlijke gevolgen hebben.
Ik kan de voertuigen die ik per uur kruis op één hand tellen en motorfietsen tref je al zeker niet aan op deze wegen. Zelfs de woestijnschepen bij uitstek, de kamelen, blijken niet allen opgewassen tegen de extreme leefomstandigheden want geregeld tref ik een afgebleekt skelet van zo'n arm dier aan dat het niet gehaald heeft tegen de natuur. Terwijl ik me tracht te concentreren op de putten en bulten pompt mijn lichaam liters zweet door mijn poriën en tracht ik het zoveel mogelijk te compenseren door lauw water te drinken.
Plots gaat het wegdek abrupt over in een perfecte asfalt strook en zie ik in de verte een mooi modern gebouw met op de vensters het opschrift "airconditioned". Op het dak prijkt een flitsende lichtreclame "gratis gekoelde dranken voor alle motorrijders". Op de parking staat een vriendelijk glimlachende politie agent naast zijn wagen met een groot bord in zijn handen waarop te lezen staat "nationale boetevrije dag". Ik kan mijn ogen bijna niet geloven en open het gas ietsjes meer en snel er naartoe. Als ik dichterbij kom spat het plaatje ineens uit elkaar en blijkt het gewoon de zoveelste fata morgana. De hete woestijn kan soms rare dingen doen met het menselijk brein.
Ondertussen dring ik steeds dieper in de Turkmeense woestijn door en GSM ontvangst is er al lang niet meer. Toch geeft de woestijn een kalmerend effect op me en daalt mijn hartslag met een paar slagen tegen dat ik de piste zie aan mijn rechter zijde die naar de Krater van Darvaza leidt.
Ik had op voorhand al wat studie gedaan zodat ik het pad redelijk makkelijk terug vond want er staat ook nergens maar enige aanwijzing of wegwijzer. Langzaam manoeuvreer ik de te zwaarbeladen Deauvi over het zandpad en het lijkt er op dat het wel eens zou kunnen lukken tot ik aan de beklimming begin van een enorme zandduin. De zanderige piste gaat steil omhoog en ik zag het eigenlijk al aankomen maar bijt ik nog even door tot mijn achterwiel zich plots ingraaft in het poederfijne woestijnzand. Echt ver van de hoofdweg ben ik nog niet en ik heb watervoorraad en eten voor een paar dagen bij. Ik hoef me dus geen zorgen te maken. Nog voor ik de kans heb om een reddingsplan op te stellen zie ik plots een grote 6x6 kamaz truck van de Turkmeense gasmaatschappij het zandpad komen opgereden. Het gevaarte stopt vlak voor mijn neus en er springen een zestal glimlachende werkmannen uit die net terugkeren van hun dagtaak op één van de woestijnsites van de maatschappij.
Ze kennen de streek op hun duimpje en moeten niet eens vragen wat mijn plan was en stellen voor om me met hun truck te slepen tot bij de krater. Ik besef echter al lang dat het onmogelijk is om met mijn overladen motor op baanbanden over deze zandduinen te geraken. Daarop stellen ze voor om mijn motor in hun nabijgelegen barakken te parkeren en mij een lift te geven in hun truck tot bij de krater die nog zo'n zeven kilometer verder in de woestijn ligt. Dat lijkt me een beter idee en zo droppen ze me na een opwindend ritje naast de gaskrater waar ik zo graag naartoe wilde.
De krater ontstond toen tijdens de destijds Sovjet gasontginningsmaatschappij in 1968 de ondergrondse gasbel leegpompte en het dak van de bel instortte en een krater van 60m diameter sloeg in de aardbodem. Omdat er nog constant giftig gas ontsnapte uit de krater besloten de Russische ingenieurs in 1971 om het gas aan te steken en te laten opbranden maar ze hadden er niet op gerekend dat nu, 45 jaar later, het vuur in de krater nog op volle kracht zou branden.
Het is nog daglicht als ik er aankom en het is nu al indrukwekkend om naast het grote gat in de aarde te staan waaruit hoge vlammen oprijzen. Maar mijn bedoeling was om hier te overnachten en het spektakel op z'n best mee te maken als het donker is. Geen probleem voor mijn nieuwe vrienden van de gasmaatschappij: "dan komen we je morgenvroeg gewoon terug oppikken om zeven uur alvorens we naar onze werksite rijden". Telefoon nummers uitwisselen geeft geen zin want er is toch geen gsm ontvangst maar ik heb hun woord en dat zou later een goede belofte blijken te zijn.
Zo sla ik even later mijn tentje op naast deze droomlocatie en neem alvast enkele foto's terwijl het nog daglicht is. Het is een droom om hier helemaal alleen te zijn en ondertussen te genieten van een prachtige zonsondergang. Eens de zon volledig verdwenen is achter de horizon, lijken de vlammen pas echt tot leven te komen. Volledig rondom de krater zijn er kleine vlammen die de wanden helemaal verlichten terwijl in het diepe center twee enorme steekvlammen zo'n vijftien meter hoog de lucht in blazen. Het is er zo vredig en muisstil en ik krijg maar niet genoeg van het schouwspel van flikkerende schaduwen en ruisende vlammen die in de krater opstuwen. Er is geen levend wezen te bespeuren in de verste verte buiten een klein vogeltje dat zich langs de rand van de krater laat meevoeren met de opstijgende thermiek. Onder ons twee zijn we het bewijs dat een ziel perfect alleen kan genieten van een rustige avond rond de grootste BBQ van de wereld. De vlammen hebben een hypnotiserend effect op me en ik voel me diep gelukkig dat ik dit magische moment hier mag meemaken. Ik ga dan ook tevreden slapen maar word wel enkele uren later wakker als een stevige westenwind mijn tenthaken uit het losse zand rukt en mijn tent laat wapperen in de wind.
Met een stuk afgebroken bladveer van een vrachtwagen dat ik daar vond en met wat stenen tracht ik de boel te stabiliseren en kruip terug in mijn tent die ondertussen door de wind vol geblazen is met woestijnzand. Even later verliest mijn nachtelijke constructie opnieuw de strijd met de elementen en gaat het zeil terug plat aan één zijde. Ik geef het op en tracht nog wat door te slapen in het flapperende tentje. Het ongemak kan mijn humeur niet verstoren want ik heb net de ervaring van m'n leven achter de rug. Mijn wekker hoef ik niet te zetten deze morgen en ik ben om 06u30 al terug op de been en vergaap me meteen aan de mooie zonsopgang.
15-09-2016 om 00:00
geschreven door Sabine
14-09-2016
Dag 33 Turkmenistan (Baharook)
Beste familie, vrienden en sympathisanten,
De laatst geladen fotoreeksen waren helaas niet volledig (ergens verloren geraakt op het www ). De foto's zijn inmiddels toegevoegd in de juiste volgorde maar daardoor is het helaas onmogelijk u een link te geven om enkel de nieuwe foto's te zien. Het loont echter de moeite om de gehele reeks opnieuw te bekijken want er zijn veel meer foto's toegevoegd dan er al waren. De vervolledigde reeks foto's is vanaf HIER terug te vinden. Veel kijkplezier! [Webbie]
SMS
18 41: Het is vandaag niet véél opgeschoten. De ganse voormiddag gezocht naar internet en benzine. Nadien moto afgewassen. Er staan hierop zware boetes als de moto (aoto) niet proper afgewassen is . Ook vandaag; een lekke band gereden op de héle slechte wegen en, last but not least, eens vastgereden in het zand. Nu gestrand in Baharook, een stoffig woestijndorpje maar ....we zijn gelukkig want er zijn opnieuw kamelen
Reisverhaal De Turkmeense president staat er op dat iedereen met een nette wagen rondrijd in zijn steden. Wie durft rond te rijden met een vuil voertuig krijgt het aan de stok met de politie en vliegt meteen de boek op. Hij heeft trouwens zijn uiterste best gedaan om er alles piekfijn te laten uitzien en dat wil je natuurlijk niet teniet doen door vuile auto's in het straatbeeld. Witte auto's genieten zijn voorkeur, waarschijnlijk omdat alle gebouwen opgetrokken zijn in wit marmer. Mijn voertuig is niet wit en zeker niet proper en ik heb het in het verleden al problemen gehad met de politie hieromtrent.
Ik besluit me eens aan te passen aan de wensen van meneer de president en laat mijn motorfiets wassen in een van de vele carwash plaatsen in de stad. Dit zijn allemaal florerende zaken want je ziet er dan ook geen enkele vuile auto rondrijden. De jongens van de wasplaats zijn door het dolle heen omdat ze eens een motorfiets mogen wassen en springen meteen op hun hoge drukspuiten en schuimende emmers wasproduct. Een half uurtje later staat het kleine Honda-tje opnieuw te blinken als nieuw. Eerst willen ze geen geld aanvaarden maar op mijn aandringen krijg ik dan uiteindelijk toch de rekening van 3 dollar voorgeschoteld voor de ganse behandeling. Als ik deze morgen mijn motor aan het pakken was merkte ik dat een paar kinderen wat kwajongensstreken uitgehaald hadden: ze hadden mijn beide spiegels omgedraaid. Ik kon er wel even met lachen en draaide ze gewoon terug.
Nu eerst nog even op zoek naar internet om de blog wat te updaten. Na de ganse ceremonie opnieuw te hebben doorlopen kan ik na een dik half uur voor 1.30 een uurtje surfen. Facebook is ook in Turkmenistan verboden en geblokkeerd door de overheid want dit zou wel eens slechte ideeën het land kunnen binnenbrengen. De internet verbinding is supertraag en ik kan slecht de helft van de geplande foto's doorsturen.
Alhoewel het land een rijke voorraad olie en gas bezit is een benzinepomp in Ashabat niet te vinden en moet ik de stad uit om mijn tank en jerrycan te vullen. De benzine is spotgoedkoop in Turkmenistan en in ruil voor 0.26 krijg je één liter brandstof.
Het is ondertussen al 13:00h als ik eindelijk denk aan mijn rit voor vandaag te kunnen beginnen. Maar eens ik de stadspoorten onderdoor rijd stopt het mooi gepolijste asfalt en val ik terug op een volledig kapot gereden asfalt weg vol diepe kuilen en met veel zand. Ik kom slechts stapvoets vooruit en het duurt ook niet lang alvorens ik kom vast te zitten op een kleine zandheuvel. De Deauville is te zwaar beladen voor deze hindernis en graaft zijn achterwiel diep in het zand. Ik ga te voet terug tot bij het meer waar ik een paar jongeren zag die aan het vissen waren en vraag om hulp. Er lagen enkele lege wodka flessen en één van hen had volgens zijn vrienden iets te veel op en lag te slapen in het zand. Helpen was geen probleem maar eerst moest ik wel proeven van hun vers gevangen vis, een kleine tegenprestatie natuurlijk en nog smakelijk ook. Met drie paar helpende handen hebben we de motor in geen tijd uit zijn benarde situatie gered en na een paar fotootjes kan ik terug op pad.
Maar ik voel dat de Deauville steeds zwaarder begint te sturen en kijk even de bandenspanning van het voorwiel na. Mijn plaaggeestjes die de spiegels omgedraaid hadden, hebben ook het ventieltje van mijn voorband een beetje losgedraaid en zo loopt de band stilaan leeg. Ik pomp de band terug tot op de correcte spanning en controleer voor de zekerheid even met een shampoo sopje of er toch geen andere lekken te bespeuren zijn. Alles blijkt prima maar ondertussen is het al 16 uur alvorens ik uiteindelijk goed op dreef ben. Veel plannen maakt ik dus niet meer voor vandaag.
Buiten de Turkmeense steden kom je steeds vlug in de woestijn terecht en daarmee rijd ik de rest van de namiddag opnieuw door uitgestrekte zandvlaktes die her en der besprenkeld zijn met dorre struikjes. Ik zie meer kamelen dan mensen onderweg en stop af en toe om ze eens te benaderen voor een foto. Elke stap die ik zet is uitputtend in deze hitte en mijn T-shirt is in de kortste keren verzadigd met zweet.
Als de schaduwen langer beginnen te worden rijd ik uiteindelijk de eerste en enige nederzetting in de woestijn binnen. Het dorpje Bagarcok stelt niet veel meer voor dan een handvol huisjes en veel stof. De lokale jeugd komt me verwelkomen op hun oude Russische motorfietsen en na heel veel rondvaag en ritjes rond het dorp vinden ze me een kamertje voor de nacht. De uitbater van een klein theehuisje wil me voor 6.00$ een kamer verhuren in het nieuwe gebouwtje dat hij nog aan het afwerken is op zijn, met prikkeldraad afgespannen, eigendom. Maar er ligt een matras op de grond en meer heb ik niet nodig. De lokale motorhelden willen me allemaal eens imponeren door de stunten die ze uithalen op hun brommers en ik moet zeggen dat sommigen onder hen zeer begaafde stuntrijders zijn als ik hun wheelies en donuts die ze in het zand maken gadesla.
Nadat ze me nog een paar uurtjes gezelschap hebben gehouden trek ik me terug in mijn kamertje en hoor ze nog wat verder dollen met hun motoren op de achtergrond. Als de motoren uiteindelijk zwijgen nemen de straathonden over en huilen naar de volle maan als wolven in de nacht.
14-09-2016 om 00:00
geschreven door Webbie
13-09-2016
Dag 32 : The crossing
Beste familie, vrienden en sympathisanten,
vandaag werden de fotoreeksen van de afgelopen dagen gepubliceerd. De foto's zijn vanaf HIER terug te vinden. Veel kijkplezier!
SMS
21:20 : FB gaat niet in Turkmenistan; ik mis Iran :);) ( en jou !!) maar ik ben blij da'k de grens uiteindelijk over geraak ben, 't was een zware bevalling, ik zit nu in Asgabat en 'k ga morgen maken da'k hier weg ben, want de "sabakas" (scheldnaam voor politie ) hebben me allemaal "vies" in het oog, Ge kent ze hé ;).....
Reisverhaal The crossing
Grensovergangen kunnen lang duren, grensovergangen kunnen zelfs héél lang duren. Daarom zorg ik steeds dat ik er 's morgens op tijd aan begin met genoeg eten en drinken.
Het grensdorpje Loft Abad slaapt nog en het ziet er naar uit dat het de eerste honderd jaar niet zal ontwaken . Maar ik vind toch een klein winkeltje dat al open is. Het opschrift hypermarket is misschien een beetje te hoog gegrepen maar ik vind er kaas, brood, een pak chocolade koeken en water. Gewapend met mijn voorraad eten en een grote dosis verse moed start ik aan mijn dagtaak voor vandaag.
Als ik het douane plein oprijd merk ik meteen dat het niet makkelijk zal worden. Op de grote parking staan minstens 60 vrachtwagens kris kras door elkaar en sommigen doen een poging om nog ergens een gaatje te vinden om tussen te wurmen. In de wanorde rijd ik zelfs het eerste loketje voorbij en ik word door een douanier achterna gelopen en meegenomen naar zijn bureau.
Ondertussen komt er een jonge man op me af, die voorstelt om me te helpen bij de papierwinkel. Ik had hem al verwacht want aan de gesloten grensovergang van gisteren had ik zijn telefoonnummer reeds gekregen van een vriend van hem. Hij kent het douanesysteem als zijn broekzak en loopt de benen van onder zijn lijf met mijn dossier. Normaal gezien werk ik nooit met fixers aan de grenzen, maar deze kerel heeft een onschuldige eerlijkheid over zich en ik vertrouw hem volledig. Hij heeft natuurlijk overal een beentje voor en gooit mijn papierwinkel overal boven op de stapel zodat ik steeds voorrang heb op de rest en in een record tijd buiten gestempeld ben in Iran. Ik dubbel-check mijn carnet de passage nog eens voor de laatste slagboom om zeker te zijn, maar alles blijkt netjes afgestempeld te zijn en de tien dollar die ik in zijn hemd zakje stop zijn welbesteed. Ik geef hem nog een schouderklopje en rijd het niemandsland door richting Turkmeense grenspost.
Net voor ik de officiele grens met Turkmenistan over rijd, kijk ik nog even om en zie de fiere Iraanse vlag hoog wapperen in de wind. Je kan je niet voorstellen wat dat land voor me betekend heeft de laatste week maar het is tijd om vooruit te kijken en door te gaan.
Het is een onhebbelijke gewoonte van me om illegaal, stiekem foto's te maken van de grensovergangen. Ik haal verdoken mijn digitale pocket camera boven en neem een paar foto's van de met prikkeldraad versterkte omheining die de twee dictaturen scheidt. Doordat de andere grens overgang gesloten is staan alle truckers hier aan te schuiven en lijkt het meer op de grens met Truckmenistan.
Ik sta terug aan de deur van de ex U.S.S.R. en dat is meteen merkbaar aan de norse gezichten van de grenswachters. Omdat ik deze vertoningen al zo dikwijls meegemaakt heb, maakt ze niet veel indruk meer op me en heb ik er een hobby van gemaakt om te trachten door hun pantser te breken en een lachje op hun gezicht te toveren. Ik haal mijn beste Russisch boven en slaag soms al eens in mijn opzet en zo blijft het altijd een beetje amusant. Net als ik het eerste loketje je heb aangedaan gaat het tweede plots dicht en verdwijnt iedereen in het niets. Ik blijf enkel met een groep truckers achter voor een gesloten venster. We vragen aan een militair wat er gaande is. Lunch break antwoordt hij, waarna we hem er op wijzen dat het bordje zegt: break tussen 12:00u en 13:00u, en dat het nu pas 11:15u is. Hij haalt zijn schouders op en ik maak dan maar de conclusie: in Turkmenistan eet iedereen tussen 11:15uen 13:00u . Ik maak dan zelf ook van de gelegenheid gebruik om mijn lunch pakket boven te halen.
Mijn paspoort ligt echter op het bureau van de douane en de soldaat aan de deur die bij iedereen, elke keer zijn paspoort moet controleren bij het binnen en buiten gaan, heeft blijkbaar duidelijke orders en vraagt elke keer ik naar buiten wil achter mijn paspoort. Ik bedien hem elke keer van hetzelfde antwoord en hij begint zelf de waanzin achter deze regel in te zien. Op den duur krijg ik toch een flauw glimlachje op zijn gezicht.
Na een strenge scan en controle van mijn bagage, is het de beurt aan mijn gsm. Een gedreven militair bestudeert uiterst nauwkeurig elke foto en video op mijn smartphone. Hij zoemt in op elke foto en vraagt waar de foto genomen is om zeker te zijn dat ik geen enkele foto van de grens genomen heb. Gelukkig weet hij niet dat er in mijn broekzak een toestel zit met "bezwarend" materiaal. Na alle loketjes op alle verdiepen doorlopen te hebben moet ik nog even langs bij de grens politie. Drie mannen bestuderen zorgvuldig mijn paspoort en vragen me hoe dikwijls ik al in Turkmenistan geweest ben. Ik lieg en zeg slechts één maal, omdat te veel bezoeken aan hun land dikwijls argwaan opwekt. Hun gezichten vertrekken bij mijn fout antwoord: blijkbaar lezen zij iets anders af op hun computer scherm. Ze vragen me nogmaals uitdrukkelijk is dit de tweede of de derde keer? Ik tracht een beetje verward over te komen en zeg: oohh ja, 't is de derde keer. Nu beginnen ze aan hun spervuur van vragen, "waarom kom jij hier zo dikwijls", "wat kom je hier juist doen", "kom je hier stiekem werken", "wat is je beroep", "je weet toch dat het strafbaar is om van je opgelegde route af te wijken" ... en nog veel meer van dat. Ik antwoord steeds dat ik het zo'n mooi land vind en jullie zo'n vriendelijke mensen zijn. Ze horen me met gefronste wenkbrauwen aan.
Ik worstel me door hun vragenlijst en tenslotte kijken ze elkaar met zo'n blik van "wat gaan we er hier met doen" aan. Plots geeft de hoogste in rang zijn fiat en "gooit" mijn paspoort vriendelijk terug en zegt: enjoy your stay in my country. Eind goed al goed.
Het was een ware uitputtingsslag en ik rijd pompaf Turkmenistan binnen. Gelukkig heb ik de Turkmeense manat -Turkmeense valuta- op zak (die ik van Noortje meekreeg) en kan net op het nippertje wat benzine in mijn tank kieperen. Ik rijd een beetje roerloos richting Ashabat en moet nog wat wennen aan mijn nieuwe omgeving.
Turkmenistan is zo vlak als een platgereden egel en veel verstrooiing is er niet tot ik plots een kameel en haar jong opmerk op het erf van een boerderij langs de weg. Terwijl ik even stop om het plaatje eens beter te bekijken zie ik een paar mensen teken doen dat ik tot bij hen moet komen. Ik beantwoord hun vraag en rij het erf op. Het blijken een groepje vrouwen te zijn die allen samen buiten aan het koken zijn op een primitief gasvuur. Er komen minstens een dozijn kinderen op me afgelopen en even later is het dolle pret als ze met mijn helm mogen spelen en op de motor klimmen. Ik vraag of ik even bij de kamelen een foto mag nemen en ... dat mag. Van de heers des huizes is geen spoor te bekennen. Plots komen ze met een schaal eten aangelopen en doen teken om op het tapijt te gaan zitten onder hun afdak. Ik kan moeilijk weigeren en neem plaats. Ze brengen me ook nog een fles zure melk en daar zit ik dan met een bord eten tewiijl ze me met hun vijven aandachtig bestuderen. Even later komt er een klein autootje aanrijden en springt er een man uit, met een typische moslim baard en hoed. Hij stelt zich voor als Mohammed, "genoemd naar de grote profeet", voegt hij er nog aan toe en heet me vriendelijk welkom.
Later blijkt dat dit zijn vrouwen zijn en al zijn kinderen. Van een kroostrijk gezin gesproken . Hij is super gastvrij en we comuniceren in het Russisch over koetjes en kalfjes. Hij vraagt of er ook moslims in België wonen en of er terroristen bij zitten. Ik moet spijtig genoeg toegeven dat dat zo is en hij zegt dit zwaar te betreuren. Ik antwoord dat het slechts een paar percent is en dat hij zich niet moet schamen en dat hij mijn vriend is. Hij vindt het super dat ik er zo over denk en houdt respectvol zijn hand op het hart om me te bedanken.
Ik sla het aanbod om te blijven slapen af want ik had graag een internet verbinding versiert deze avond en moet dus doorrijden naar Ashabat. Mohammed en zijn kroost wuiven me uit terwijl ik mijn reis verder zet en ik voel me bevoorrecht om deze vriendelijke man te mogen ontmoeten hebben op mijn reis.
Al gauw maakt het platte land plaats voor de pracht en praal van de hoofdstad. Ik rijd de stad binnen via zijn brede boulevards en gepolijste asfalt en rij langs de mooie parken met verlichte fonteinen. Langs beide zijden duiken de imposante marmeren gebouwen op en de oversize ronde punten zijn kunstwerken op zich. Er is geld noch moeite gespaard om de wil van de grote dictator te vervullen en een ware droomstad te creëren. Honderden politieagenten waken op letterlijk elke hoek van de straat over de goede gang van zaken en ontelbare straatvegers zorgen er voor dat er geen stofje te bespeuren valt in deze steriele stad.
Alles voelt kunstmatig en koel aan; er zijn niet genoeg auto's of mensen om de stad een echt karakter te geven. Het surrealistisch gevoel wordt nog versterkt door de Turkmeense sterren die echt overal terug te vinden zijn: van de blinkende roestvrij stalen verkeerslichten tot op de afsluitingen. Overal zie ik grote bilboards en licht reclames en gouden standbeelden die de grote dictator moeten eren terwijl de gewone mensen in de buitenwijken in verouderde Soviet-gebouwen leven zonder enige luxe. Ik rijd even tot bij het pleintje waar we twee jaar geleden kampeerden met onze Desertlions-ambulance en terwijl ik even een foto neem ter herinnering staat er aan de overkant een man naar me te wuiven. Hij nodigt me uit om te komen eten en thee te drinken.
Een kopje thee zie ik wel zitten en stap mee naar binnen. De vrouwen zijn op de binnenplaats allen samen aan het koken en de mannen en jongens zitten met een grote groep samen in een kamer aan het avondmaal. Er staan grote schalen fruit, gebak, allerhande frisdranken en gerechten op het tapijt en het ziet er zo lekker uit dat ik me laat overhalen om mee te eten. Het is een komen en gaan van mensen, iedereen van het gezin komt om de beurt en verwelkomt me. Bij elke nieuwe lichting hongerigen wordt er een gebed opgedragen aan Allah en ik doe respectvol mee. Vader blijft me maar aanmanen om meer te eten maar ik zit propvol en excuseer me na een uurtje of twee en zeg dat ik verder moet, want ik ben van plan om een kamer te huren voor een broodnodige douche en internet. Alle mannen van de familie wuiven me uit terwijl de vrouwen zich in een andere kamer bevinden met de meisjes.
Ik vind een goedkoop hotel, even buiten het centrum. De voorgevel ziet er nog redelijk uit maar de kamer is een tijdscapsule uit de late jaren zestig. De deuren en ramen zijn al meerdere malen gerepareerd met houten latten en nagels, de badkamer is vervallen, de tegels ontbreken en het stuckwerk is afgeschilferd en beschimmeld. De stopcontacten hangen los en zijn afgebroken, wifi is er niet maar ik heb even de tijd om tot rust te komen zonder mensen om me heen. Ik tokkel een paar verslagen voor de blog en spring terug op mijn motor en rijd terug de stad in op zoek naar internet. Ik parkeer de Deauville op een kleine parking onder het wakend oog van een militair en loop door de mooi onderhouden parken en over steriele straten. Met politie agenten om de vijftig meter moet dit wel de veiligste stad ter wereld zijn .
Ik vind uiteindelijk internet in een klein restaurantje. Er komt heel wat papierwerk bij te pas om in te loggen op het net. Alle gegevens van mijn paspoort en mijn telefoonnummer worden zorgvuldig ingegeven in het computer systeem en het duurt ongeveer een klein uurtje eer ik online ben. Alle data die via internet het land verlaat wordt naar 't schijnt eerst gecontroleerd en gefilterd. Ik let dan ook goed op wat ik doorstuur naar België. Als ik klaar ben rijd ik nog even opzettelijk verloren in de grote stad: er is nauwelijks verkeer en alles ziet er zo betoverend uit in het donker. De gebouwen zijn mooi verlicht en de fonteinen schitteren in het donker. Ik hoor de politie een paar keer roepen als ik voorbij rijd maar doe dat ik het niet hoor en rijd rustig verder. Ze hebben toch geen auto of radio en dus maak ik me dus niet al te veel zorgen omdat mijn motor is niet gewassen (en daar staan boetes op in Turkmenistan). De stad is het visitekaartje van het land en de dictator staat er op dat alle auto's ten aller tijde kraaknet zijn. We hebben hier in het verleden al zware discussies gehad met de politie omdat ze ons wilden beboeten omdat de auto te vuil was. Ik zal morgen maar eerst mijn motor een beetje afstoffen eer ik terug verder rijd om alle problemen te vermijden.
Na mijn nachtelijke rit door Ashgabat is het nu tijd om te gaan slapen na een bewogen eerste dag in de laatste dictatuur ter wereld zoals het land wel al eens genoemd wordt.
13-09-2016 om 00:00
geschreven door Webbie
12-09-2016
Dag 31: Goodby Iran :(
SMS
17:50 :Houston we have a problem ! Om onbekende reden is de grensovergang tusen Iran en Turkmenistan in Bajgiran gesloten. Ik ben op advies van de douane een paar 100 km's verder doorgereden tot bij de volgende overgang in Lotf Abed, en kampeer hier met een bende Turkse truckers in het park. De kookpot staat al te pruttelen, dus honger zullen we alvast niet hebben, hopelijk geraak ik hier morgen de grens over, alhoewel ik meer zin heb om hier te blijven. But the show must go on !! :) Fingers crossed !!!!!
Reisverhaal
Vader Ali staat al met een grote ontbijt schotel voor me als ik mijn ogen open doe deze morgen, en hij staat er op dat ik eerst nog even mee ga naar de lokale sport club,waar ze een traditionele Iraanse sport beoefenen die wat aanleunt tegen het Europese body building. Daarna maakt hij nog een kleine rondrit om me zijn stad te laten zien.
De man spreekt geen woord Engels maar Sorosh fungeert als tolk en vader Ali schiet maar vragen af , over het leven in België en wat ik van zijn land vind. Hij is bekommerd om me en neemt me mee naar de supermarkt en wil me allerhande dingen meegeven, maar ik moet het meeste weigeren want ik ben beperkt in bagage ruimte en moet me beperken tot wat brood, kaas en bevroren water voor onderweg. Hij blijft maar aandringen dat ik wat langer moet blijven maar ik wil er vandaag vroeg vandoor omdat ik de Turkmeense grens nog wil bereiken voor de middag. Ik beloof ooit nog eens terug te keren voor een langere tijd en neem definitief afscheid aan de rand van de stad.
Het is mijn laatste dag in Iran en ik betrap mezelf er op, dat ik niet echt opschiet, ik doe alles onbewust wat trager vandaag, om mijn tijd hier nog wat te rekken. Na meer dan een week in Iran gaat het land je diep onder de huid zitten en ben je zo gewend aan de levensstijl en gewoontes dat je geen zin hebt om de grens over te steken naar de "laatste grote dictatuur", zoals Turkmenistan ook wel genoemd word.
Ik ga de zoete thee, de prachtige steden, de duizenden selfies en zwaaiende handen missen. zelfs de hete woestijn en de nieuwsgierige politie mensen bij de check points waar ik elke keer steevast opzij moest voor een babbel, maar nooit voor enige controle van documenten. Maar het meest van al zal ik de mensen missen,en hun vriendelijke glimlach die me steeds weer verwelkomden als een goede vriend. Ik moet voor de laatste keer opzij bij een check point en krijg van de chef ijswater aangeboden, en krijg nogmaals de gebruikelijke vragen op me afgevuurd, zoals : welke steden heb je zoal bezocht, wat vind je van ons land, onze mensen en onze politie ? En natuurlijk, hoe snel kan je motor en hoeveel kost zoiets in België ?
Het laatste stuk tot bij de grensovergang in Bajgiran is onbeschrijfelijk mooi, en maakt het alleen nog wat extra moeilijker om te weten dat ik hier zeer binnenkort buiten zal rijden. Tegen 14u bereik ik de grens post, en bereid me voor op een lange procedure. Ik zet me even neer op een bankje voor een pick nick als er plots een man uit zijn auto springt en me verteld dat de grens aan Turkmeense zijde al een paar weken gesloten is om onbekende redenen. Hij is douanier en geeft me zijn tel. nr en ook het nr. van zijn collega die aan de volgende grenspost werkt en me kan helpen bij mijn exit. Als hij terug wegrijd ga ik toch nog even dubbel checken aan de grenspost zelf, waar zijn verhaal bevestigd word. Ik herzie mijn plannning en rijd nog enkele uurtjes door naar de grensovergang bij Lotf abad.
De geseling gaat verder want de bergen zijn nog mooier langs deze route, ik start in een diepe ravijn tussen metershoge rotswanden die zeer langzaam open trekken naarmate ik vorder om uiteindelijk over te gaan in een groene vallei naast de rivier die me begeleid naar de grens. Het grensdorpje Lotf Abad stelt niets voor buiten enkele kleine kiosken, een paar huisjes en een grote TIIR parking waar de vrachtwagens samentroepen. Maar toch vind ik er, tegen mijn verwachtingen in, een park waar ik kan kamperen en de parkwachter is zelfs zo vriendelijk om de poort voor me te openen zodat ik mijn motor naast mijn tent kan parkeren. Het laatste deel van deze dag was niet gepland en leek eindeloos te duren. Ik pomp mijn luchtmatras op en plof me even neer om wat te bekomen van de rit.
Vogels vliegen in grote zwermen over mij heen en ik sla ze gade terwijl ze de grens over vliegen, zij hebben niet zoveel kopzorgen ivm grensovergangen . Ik dommel even in, tot een geritsel in het graan me uit mijn korte powernap wekt en als ik mijn ogen open, hangt er een vriendelijk lachend gezicht boven mij met een grote snor en een bekertje pistache ijs. De man stopt het bekertje in mijn hand en nog voor ik hem in al mijn verbazing heb kunnen bedanken is hij er alweer vandoor. Ik sta nog steeds een beetje versteld terwijl ik het naar binnen lepel, ietwat later stappen er een groepje jonge dames met hun kinderen op me af.
het is uiterst ongewoon om door vrouwen benaderd te worden in Iran, maar één van deze dames preekt goed Engels en vraagt of haar zoontje even met de motor op de foto mag en waar ik vandaan kom. Na de foto sessie wensen ze me allen een goede reis en slenteren ze terug naar hun kamppeerplaatsje aan de andere kant van het park. Nog geen vijf minuten later komt één van hen terug en vraagt of ze me even kan spreken ? De vraag die haar, net zoals de meeste mensen in Iran, bezig houd is wat de mensen in Europa van hen denken. Tot mijn grote spijt moet ik haar bekennen dat sommige mensen in België en Europa, Iran nog steeds over dezelfde kam scheren als hun buurlanden, en denken dat ze moslim extremisten en terroristen zijn en het gevaarlijk is om hier heen te komen. Maar ik troost haar door te zeggen dat ik aan iedereen in mijn thuis land het tegenovergestelde ga vertellen en dat ik zeer veel van Iran en zijn mensen hou, omdat ze zo vriendelijk en gastvrij zijn. haar bedrukt gezicht klaart wat op bij dit goede nieuws en ik krijg een zakje eten en wat snoep cadeau. Ik heb wat medelijden met de zwart gesluierde vrouw, want ik kan me inbeelden wat een last het moet zijn als je land onterecht een negatieve reputatie geniet in de rest van de wereld en je nooit de kans ertoe krijgt om je te verdedigen. Ik herhaal nogmaals dat ik hun " ambassadeur" in het westen zal zijn en de reputatie van hun land zal trachten te zuiveren in België, dit tovert een glimlach op haar gezicht die goud waard is.
Ik hoop hiermee iets terug gedaan te hebben voor al de warmte die ik van haar volk mocht ontvangen onderweg.
Nog voor ik mijn tent goed en wel opgesteld heb staan er plots twee mannen voor me, ze zijn Turkse Iranezen en wonen aan de Turkse grens in het westen. Ze zijn begeleiders van uitzonderlijk vervoer en wachten op een konvooi van Turkse vrachtwagens om deze door het land te loodsen tot aan de Turkse grens. Ze nodigen me uit om bij hen te komen eten, en even later zet ik me op hun tapijt en duwen ze me vol met eten en fruit. Het is een typisch mannen clubje en ze plagen elkaar constant, met de klassieke grappen, zoals water gooien naar elkaar en hun vrienden op hun kale hoofd te pletsen, terwijl de rest van het zeven koppig gezelschap in tranen uitbarst van het lachen.
Ik sluit mijn laatste nacht in Iran dus af met een lekkere maaltijd en ludieke avond, en hoop morgen zonder al te veel problemen de grens over te steken, want er zullen nog een paar woordjes uitleg nodig zijn. Ik heb een transit visum aangevraagd voor Turkmenistan, en deze bind je vast aan een strikt opgegeven parcours waar je niet mag van afwijken, maar doordat ik via een andere grensovergang binnen rijd, ben ik al flink afgeweken van deze route.
fingers crossed !!!!!!
12-09-2016 om 00:00
geschreven door Sabine
11-09-2016
Dag 30: Sabservar (vader Ali)
SMS
21:20 : ...
Reisverhaal
Door de ondragelijke hitte in mijn tent heb ik een onrustige nacht achter de rug en sla, niet al te fris mijn been over m'n stalen ros wanneer ik de oase van Tabas verlaat. Al na de eerste km's maken de wuivende palmbomen en fonteinen plaats voor eindeloos zand en zon. Ik vraag nog even richtlijnen aan een paar truckers om op een veilige manier de woestijn door te komen, want hier gelden andere wetten en wie die niet respecteert komt gegarandeerd in de problemen.
het grootste deel van het parcours gaat over uitgestrekte zandvlaktes zonder veel afleiding, slechts sporadisch passeer in een ingeslapen dorpje. Hier hangt het leven in de dorpjes af van de bron , en als die uitgeput raken trekken de bewoners weg en veranderen de dorpen in spook dorpjes . Diegene die nog bewoond zijn hebben blijkbaar ooit betere tijden gekend, en als ik even pauzeer in zo'n nederzetting blijkt de plaatselijke moskee ingepalmd te zijn door een groep herders en hun kuddes. Hier tref je geen pracht en praal aan maar lemen hutjes en vooral veel geiten keutels. De herders roepen me tot bij zich en bieden me een kopje thee aan. de moskee moet ooit een mooi gebouw geweest zijn, maar nu staat het er vervallen bij, en zijn de ingangen verspert met sprokkelhout om de dieren binnen te houden. De herdershond draagt een spijker halsband als bescherming tegen wolven en hij ligt samen met de ezel in de smalle schaduw strook naast het heilige huis. Het is goed om te zien dat in de woestijn het huis van Allah open staat voor alle wezens groot en klein. Ik spreek mijn benzine reserve onderweg aan om de afstanden tussen twee pompen te overbruggen. Na de middag loopt de temperatuur erg op tot boven het "aangename" niveau. Wanneer de zon wat lager komt te staan brand ze genadeloos in, op mijn rechter been en voet. het lijkt wel of er hete naalden door mijn broekspijp en laarzen gestoken worden, en het feit dat ook de hete uitlaat aan dezelfde kant zit maakt het alleen nog wat erger. Grote groepen wilde kamelen dwalen over de zandvlaktes en kijken me met grote verwonderde ogen aan als ik voorbij rijd. zo'n rare blauwe muilezel krijgen ze waarschijnlijk niet alle dagen te zien. Zij zijn blijkbaar de enige wezens die weinig last ondervinden van de extreme omstandigheden.
Pas tegen de late namiddag kom ik terug onder de levenden, en kruis af en toe een klein stadje. Ik weet niet of het aan mij ligt maar blijkbaar heeft iedereen het op mij gemunt vandaag, auto's komen in tegenovergestelde richting op me af, schieten plots uit een zijweg voor mijn wielen, of rijden me rakelings voorbij. Ik kan mijn slaap tekort mijn concentratie niet laten beïnvloeden en zet alle zintuigen op scherp.
Ik heb niet echt een plan, maar zou wel even willen wiffi-en deze avond en rijd tot in de stad Sabzervar, en stop bij een lokale motor dealer. Internet is nog steeds geen algemeen verschijnsel in Iran maar ik krijg wel direct een dertigtal mannen om me heen die interesse vertonen in mijn motor en me ook willen helpen in mijn speurtocht naar internet verbinding. Op een paar brommers begeleiden ze me de stad door tot bij het internet café. Echt niemand spreekt één woord Engels tot er plots een jonge kerel binnenstapt die me in perfect Engels aanspreekt en voorstelt om mee te gaan tot bij hem thuis om in te loggen op zijn router, samen te dineren en te blijven slapen. Euuh... hoe kan ik hier neen tegen zeggen ?:)
Enkele ogenblikken later plof ik neer in hun tuin en krijg een kopje thee met gebak onder de neus geduwd door zijn vader Ali na een lange en zware dag als deze verwacht je zoiets niet echt maar stiekem hoop je er wel op. Na een douche en nieuwe kledij ben ik er terug boven op en geef me over aan de wil van mijn gast familie. De twee zonen nemen me samen met een vriend op sleeptouw door hun stad. Na een bezoek aan het park,een spelletje poolbiljart gaan we cruisen door de stad. Uit de luidsprekers van hun auto knalt loeiharde Iraanse hip hop muziek en met alle ramen naar beneden doen ze hun best om hun grote idool snoop dog te imiteren. We maken samen grappen, dat ze eigenlijk een grote Amerikaanse cadillac zouden moeten hebben ipv een kleine Iraanse Sapiia pride. Ze aanvaarden me als één van hen en delen me al hun geheimen die ze voor hun ouders verbergen, zoals stiekem roken en alcohol drinken. Hierdoor kunnen ze in serieuze problemen geraken mochten ze opgepakt worden door de politie , maar ze hangen nu eenmaal graag de rebel uit zoals iedereen van die leeftijd. ze verschillen in geen enkel opzicht van Europese jongeren, en laten me even het huis zien waar het vriendinnetje van Sorosh woont die het net uitgemaakt heeft en waar hij nog steeds stapel verliefd op is. Ik voel me plots terug teenager en ga mee op in hun verhalen. Alles is verboden in Iran zeggen ze, zelfs hand in hand met hun vriendinnetjes over straat lopen of in het park zitten is strafbaar. Ze doen hun beklag over de moslim extremisten die hun geloof in een slecht daglicht stellen en zijn nieuwsgierig hoe het er in België aan toe gaan en wat de belgen van hen denken.
Als we na 11.00u thuis komen wil vader Ali nog met mij gaan eten in de stad en zo komen we pas na middernacht terug thuis, en kan ik uiteindelijk gaan slapen. Internetten is er dus niet van gekomen maar de geweldige nacht met deze jonge kerels vergeet ik nooit meer en zij ongetwijfeld ook niet meer. Ik slaap op eigen verzoek buiten onder de wijnranken in hun mooie stadstuin en mijn dromen kunnen deze nacht nooit de werkelijkheid overtreffen.....
11-09-2016 om 00:00
geschreven door Sabine
10-09-2016
Dag 29 : Tabas
SMS
19 : 20 Het eerste deel van operatie Desert Storm zit er op, na 370 km door de hete maar wonderbaar mooie woestijn en een paar hectoliters zweet, kampeer ik deze avond in de tuin van het moskee complex, in de oase van Tabas. Het decor kan niet mooier en de temperatuur niet hoger :)
Reisverhaal
Operatie Desert Storm
Ik start op tijd want er staat een uitdagende rit op de planning vandaag. Maar terwijl ik door de stad mannouvreer verschiet ik me plots een bult als er ineens een groot gestalte in manteau en met hoofddoek van onder de helm flapperend, op een goed uitgeruste adventure bike met nederlandse Nr plaat, naast me opduikt en teken doet om opzij te gaan.
Ik verschiet nog wat harder als het een jonge dame blijkt te zijn die zich voorsteld als Noortje, de -Tje mag je er voor mijn part aflaten want de Noortje meet zeker twee meter. Ze is al vier maand onderweg en haar einddoel is Pakistan. Het is een klein wonder dat we elkaar net hier ontmoeten, nu ik juist van plan was om terug richting noorden af te buigen. Zij kwam via Tadjikistan en volgde zowat de route die ik in omgekeerde richting gepland heb, en zo kom ik aan wat recente informatie over de toestand in het Pamyr gebergte. Volgens haar uitleg lijkt het er nog niet te veel veranderd te zijn sinds we zes jaar terug zelf het gebied doorkruisten. ze is een opgewekte jonge dame en ze kletst maar raak op haar typisch Hollandse manier. Plots haalt ze een paar stapeltjes Turkmeense en Tadjikse bankbiljetten ter waarde van zo'n 30 boven en stopt ze in mijn hand. Ik kan er niets meer mee aanvangen zegt ze, vul jij er maar een paar keer je tank mee. Ik wil ze nog omwissellen in dollars maar daar wil ze niets van weten en zegt blij te zijn dat ze er nog iemand mee te kunnen helpen en doet ze me cadeau. En zeggen dat er mensen zijn die denken dat Hollanders gierig zijn.:) We rijden even samen het stadscentrum door en het doet eigenlijk wel goed om terug eens een reisgezel te hebben, al is het maar voor even want algauw splitsen onze wegen zich terug en rijd Noortje Zuidwaards en ik Noordwaards verder.
Niet dat ik er gebrek aan heb maar de ontmoeting met Noortje geeft mijn zelfvertrouwen opnieuw een boost en het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben die hun dromen omzetten in werkelijkheid en hun comfort zone inruilen tegen puur avontuur op twee wielen. We wuiven nog eens naar elkaar terwijl ik terug de woestijn in rijd richting Noord - Oost. Ik kom meteen terug op de vlaktes terecht en het lijkt wel of ik vorige nacht door aliens ontvoerd ben en op Mars gedropt werd. Het landschap met grote uitgestrekte zandvlaktes en grillige bergen in zowat alle woestijntinten die er bestaan hebben niets gemeen met wat we gewend zijn. De Iraanse woestijn is onvoorstelbaar mooi en verandert constant van gedaante, bergketens, vlaktes en heuvelachtige taferelen volgen elkaar in snel tempo op, zodat het nooit gaat vervelen . Het is een onbeschrijflijk gevoel om hier door te rijden en ik neem de ondragelijke hitte er graag als last bij.
Deze morgen nam ik twee ingevroren flessen water mee maar tegen de middag zijn ze beiden al terug vloeibaar geworden,maar toch nog fris genoeg om van te drinken. Het water in mijn jerrycan bereikt ondertussen zowat het kookpunt en is enkel nog bruikbaar om direct thee mee te zetten. Het kleine honda blokje word tot het uiterste van zijn kunnen gedreven en kreunt onder de hitte. Ik heb geen thermometer bij en durf ook geen schatting maken want het lijkt wel of ik in een warmelucht oven rijd.
Er is dan ook nergens enige beschutting tegen de genadeloze zon, en bij de minste pauze die ik neem gutst het zweet me uit de poriën, en moet ik meteen terug verder. Dikwijls zie ik restanten van oude stopplaatsen waar eeuwen geleden de kamelen karavanen halt hielden. Ze zij allen verlaten en takelen stilaan verder af onder de extreme omstandigheden. Het is een uiterst onherbergzaam gebied en nergens is ook maar één spoor van leven te ontdekken. Een wegwijzer heeft aan dat de eerste stad meer dan 300km verder ligt, een peulschil als je er al zoveel doorgedraaid hebt ondertussen. Ik houd mijn vizier en zonnescherm ten allen tijden gesloten om de hitte buiten te houden. Her en der zie ik kleine windhosen slierten woestijn zand omhoog stuwen, en van ver zien ze er allemaal onschuldig uit tot ik plots uit het niets door eentje aangevallen wordt. Ik word samen met mijn motor door elkaar geschud terwijl ik een lading zand tegen mijn vizier geprojecteerd krijg en de adrenaline schiet me even door het lichaam. Gelukkig rijd ik aan een " verstandig tempo " en controleer geregeld de warme banden spanning. Ik heb in het verleden al eens onder gelijkaardige omstandigheden mijn lesje geleerd en ben vastberaden om het niet nog een keertje over te doen. In Yazd vertelde me iemand dat ik onderweg enkele restanten van Amerikaanse helikopters en vliegtuigen zou treffen, die er na een Amerikaans -Iraanse onenigheid in het verleden gecrasht zijn en achtergelaten. Volgens hem waren de Amerikanen te bang om ze te komen bergen en liggen ze daar nog steeds. En inderdaad plots merk ik ze in de verte op en neem even de tijd om ze te gaan bestuderen en wat foto's te maken. Zelfs nu ng is Amerika staatsvijand Nr één en waarschijnlijk gebruikt de Iraanse regering deze artifacten om de bevolking hieraan te herinneren.
Nu is het niet dat ik me zorgen maak maar ik ben wel benieuwd wat ik in de woestijnstad Tabas zal treffen,na een ganse dag in een kurkdroog landschap, maar als ik een heuvel overrijd kan ik mijn ogen nauwelijks geloven , in de verte zie ik een groene oase met wuivende palbomen waar hoge minaretten boven uitsteken. naarmate ik dichter kom word het enkel maar mooier en ik rijd tot voor het grote moskee complex en vraag achter een campeer plaats voor de nacht, dit mag gewoon in de tuinen van het heiligdom en ik plaats mijn tentje onder één van de vele palmbomen.
Nadat ik mijn kamp heb opgesteld is het bijna tijd voor het avondgebed en ik slenter samen met de gelovigen naar het prachtige binnenplein. De grote moskee is helemaal in mooie tegels opgetrokken en wordt omringt door een ongelooflijk park met palmbomenn en bijgebouwen. Op elke hoek van het ommuurd terein staan hoge puntige minaretten van waarop de oproep voor het gebed weerklinkt. Ik zet me op één van de marmeren bankjes en sla het gebeuren met veel interesse van op een afstand gade . Mannen en vrouwen komen ut alle richtingen geslenterd en verdwijnen achter de zware gordijnen van de moskee poorten. Het mooi onderhouden binnenplein ademt een zekere rust en sereniteit uit en ik kom volledig tot rust terijl ik luister naar het klaagzang van de Iman. Eke keer als ik denk dat ik het mooiste meegemaakt het overtreft Iran zichzelf en deze avond is daar nogmaals een levend bewijs van. Het bankje waar ik op zit is de ganse dag door de zon opgewarmd en voelt aan als een verwarmings- radiator en de warme woestijnlucht waait rustig over het binnenplein. van koude voeten zal ik blijkbaar geen last hebben deze nacht.
10-09-2016 om 00:00
geschreven door Sabine
09-09-2016
Dag 28 Yazd
SMS
22 :25 Na een dagje zand slikken in de Iraanse woestijn, ben ik in de historische woestijnstad Yazd aangekomen, en de waarschuwingen die ik meekreeg onderweg bleken niet overdreven te zijn, it is HOT in Yazd ;)
Reisverhaal
...
09-09-2016 om 22:57
geschreven door Sabine
08-09-2016
Dag 27: Isfahan
SMS
21:20 : ...
Reisverhaal
Silk route
Na mijn monster rit van gisteren heb ik geslapen als een roos. Mijn gids voor vandaag is Mohsen de 26 jarige zoon van de familie. Het is een vlotte jonge kerel en hij spreekt voldoende Engels om het aangenaam te maken om mee op te trekken.
Eerst ontbijten we met gans de familie, de tuin is de belangrijkste plaats voor hen, hier speelt het Iraanse leven zich af en ontmoeten ze vrienden en komen er rusten. Het is echt een rustgevend plekje tussen het groen, en ik voel me er volledig in mijn nopjes, en zeker als Mohsen zijn internet router installeert kan het helemaal niet meer stuk. Facebook is net als vele andere westerse sites verboden in Iran, gelukkig heeft de Iraanse jeugd daar al een oplossing voor gevonden en zijn zij beter met mobiele telefoons dan ik.
Ze installeren een speciale filter op mijn gsm en daarmee kan ik de blokkering van de Iraanse staat omzeilen en berichten posten. Daarna springt hij bij mij achterop de motor en loodst me het drukke stads centrum door tot bij een historische brug. de brug is afgesloten voor alle verkeer en enkel open voor voetgangers, maar mijn makker gaat even een praatje slaan met de politie en krijgt het wonderbaarlijk voor elkaar dat wij per uitzondering met de mmotor de brug mogen oversteken. De verbaasde blikken van de voetgangers nemen we er graag bij en we genieten van het privilege. het Iraanse verkeer lijkt wel een caleidoscoop van voertuigen, en alles rijdt zowat in alle richtingen door elkaar. maar toch blijkt het systeem op een miraculeuze wijze te werken en heb ik er mij ondertussen al aan aangepast en draai vlot mee met de duizenden 125cc brommers en de rest van de weggebruikers. We brengen een bezoek aan de imposante Ali Qapou Edifice complex. het is een eeuwenoude bazaar die een belangrijk deel uitmaakt van de zijderoute, en waar de koningen van het Perzische Rijk toestemming gaven aan handelaren om hun goederen te slijten in de overdekte bazaar die het immense binnenplein omringt. We wippen even binnen en laten ons betoveren door de muurschilderingen en wandtegels van de koninklijke vertrekken. de bazaar met zijn duizenden kleine winkeltje zijn een echte belevenis, de geuren , de kleuren en klanken , vermengen zich met de mensen massa. De gesluierde vrouwen en hun exotische gewaden , het hand werk en de kleurrijke kruiden doen je wegdromen naar sprookjes uit duizend en één nacht. In de grote moskee spreekt een vriendelijke Iman me aan in perfect Frans, hij nodigt me uit voor een, zoals hij het noemt, gesprek met wederzijds respect en zonder vooroordelen. het is een aangename persoonlijkheid en na onze korte gedachte wissel gaan we nog even samen op de foto.
Voor de eerste maal tijdens deze reis kruis ik westerlingen op mijn pad, het zijn twee Duitse koppels die een georganiseerde rondreis doen door het land en we slaan even een babbel, het doet raar na zo'n lange tijd nog even Europeanen te spreken, en ze prijzen me voor mijn zin voor avontuur en doorzet vermogen om per motor tot hier te rijden. Als ik zeg dat mijn eind doel nog even verder " down the road " in Mongolië ligt vallen ze bijna stijl achterover en wensen me hoofdschuuddend een goede reis toe. Op het grote binnenplein hangt een onvervalste vakantie sfeer, iedereen loopt ijsjes likkend en fanta slurpend tussen de vijvers en fonteinen van het complex Buiten Irak kunnen Iraanse mensen bijna onmogelijk naar buitenlandse vakantie oorden reizen en daar door is de historische stad Isfagan zo'n grote toeristische attractie in eigen land. tegen de middag gaan we terug naar ons " base kamp " voor het middagmaal. de Iraanse keuken is super lekker maar weinig gevarieerd en kip met rijst zijn steeds wederkerende ingrediënten. Laat dit nu net als "wannabee vegetarian ", mijn favoriete schotel zijn en het is duidelijk dat ik het mij nu ook weer laat smaken.
08-09-2016 om 00:00
geschreven door Sabine
07-09-2016
Dag 26 Onderweg naar Isfahan
SMS
20:23 : Na 600 lange km's op Iraanse wegen, ben ik om 22u30 aangekomen in Isfahan en logeer in een prachtige ommuurde tuin van een vriendelijke Iraanse familie. De theepot staat al te koken en het avondmaal komt er aan, het was de helse rit waard !!
Reisverhaal
The wide open road
Vandaag staan er terug kilometers op de planning... Ik start vroeg want ik wil deze avond tot in Isfahan geraken, een ambitieus plan, maar ik ben er helemaal klaar voor.
De asfalt kwaliteit is redelijk goed en het verkeer valt ook wel mee in het binnenland van Iran. Per kilometer dring ik steeds dieper binnen in het oude Perzische Rijk, en de moslim wereld. Zware trucks en kleine pick up's zijn het favoriete transport middel voor goederen. De kleine pick up's van Iraanse makelij worden allen torenhoog vol gestapeld met allerhande goederen en ik vraag me dikwijls af hoe het mogelijk is dat zo'n gevaarte niet omverkantelt op de soms hobbelige wegen. De oude Amerikaanse en mercedes trucks uit de jaren zeventig pompen allen dikke zwarte rookpluimen naar buiten waarmee ze per dag een gat in de ozon laag kunnen branden ter grootte van enkele voetbal velden, maar daar ligt hier niemand wakker van.
Het duurt soms lang voor ik ze kan voorbij steken,en ondertussen snuif ik massa's roet binnen tot men ogen beginnen te tranen. Maar de hete Iraanse berg lucht zal dat wel compenseren hoop ik. De steden lijken allen een beetje op elkaar met honderden stalletjes naast en op de straat waar van alles verhandeld wordt; Ik reageer zo weinig mogelijk op de verzoeken van mensen om even te stoppen en tracht geen oogkontact te maken door m'n zonnescherm dicht te houden Toch slaagt een jongeman op een brommer er in me te klissen en me door de stad te begeleiden, eigenlijk ben ik hem wel dankbaar want door de steden navigeren is niet altijd simpel, wegwijzers zijn schaars en vaak enkel in 't Perzisch. Als ik stop om te tanken is hij me net te snel voor geweest, en heeft hij vlug mijn rekening betaald achter mijn rug om. Ik probeer uit alle macht om hem terug te betalen, maar zonder succes, vanaf nu zijn we vrienden zegt hij, enkele minuten later nemen we na een selfie voor altijd afscheid, het blijft nog steeds moeilijk te begrijpen voor mij waarom mensen zo opkijken naar westerlingen.
Ik stop even in de schaduw van een rij bomen aan de ingang van een "open marmer mijn" voor een vlugge pick- nick. Al vlug word ik opgemerkt en moet mee naar binnen voor thee, en fruit. De twee broers die er werkzaam zijn komen uit Irak en zijn Bagdad ontvlucht voor de oorlog. Het zijn Iraakse Koerden,leggen ze me uit en ik moet me verzetten tegen hun aanbod om te blijven overnachten, want ik wil vandaag een beetje opschieten. Ik zie de zon langzaam wegzakken in mijn achteruitkijk spiegel maar rijd door tot de avond valt over het uitgestrekte binnenland. Gelukkig is het verkeer al wat geluwd tegen dat ik de rand van Isfahan binnen rijd.
Het is er een drukte van jewelste, de weg is afgezoomd met kleine handelszaken de hun waren aanprijzen nmet flitsende lichtreclames in alle kleuren van de regenboog. Het lijkt eindeloos te duren eer ik na een 600km lange etappe eindelijk het stads centrum bereik. het is niet mijn gewoonte om ALLE steden te bezoeken tijdens mijn reis, maar de historische stad op de eeuwenoude zijderoute kan ik moeilijk laten links liggen. Ik zie wegwijzers naar het centrale ' birds park ' en volg ze tot ik het grote park uiteindelijk bereik aan de andere kant van de stad. plots stopt er een man op een brommer met zijn vrouw achterop, hij stelt voor om in zijn tuin te komen overnachten ipv in het park, ik kan je een kamer, toilet en eten aanbieden zegt hij. Ik ben doodop na deze monster etappe en neem het aanbod aan.
het is een prachtig ommuurde tuin met bloemen, groenten en fruit . Het terras is overgroeid met wijnranken, en in een mum van tijd staat de theepot te koken en brengt zijn vrouw eten en koude dranken. We kletsen nog tot een uur of twaalf door, waarna ik me verontschuldig en mijn bed voor deze nacht induik, want mijn lichaam heeft het hard te verduren gehad vandaag en zelfs geen lucifers kunnen mijn ogen nog openhouden .
07-09-2016 om 00:00
geschreven door Sabine
06-09-2016
Dag 25 Senna ( Sanandaj )- Malayer (Hamadan)
SMS
21:20 : Na méér dan 48 uur hebben mijn vrienden van Moalem Company, me een verzekering kunnen bezorgen.
Met veel spijt in mijn hart heb ik moeten afscheid nemen van mijn Koerdische "broers en zussen".
Deze avond kampeer ik in het peoples park van Malayer en kreeg ik ondertussen al een berichtje toegestuurd om te
zeggen dat zij mij ook al missen : "Hi dear Alain, it's Ali of Moalem insurance, where are you ? we really miss you, take care !
Reisverhaal
Afscheid:
Het was terug een korte nacht. We zijn gisteren pas na 01:00u gaan slapen en om 06:15 komt m'n gast heer me al opnieuw wakker maken, want hij moet om 07:00u op kantoor zijn.Onderweg pik ik nog vlug m'n motorfiets op die bij één van mijn nieuwe vrienden op de afgesloten binnenkoer stond. Het lijkt wel of ik één van de nieuwe collega's van het kantoor ben, ik kan ondertussen gans de bende en word net als de rest door iedereen goedemorgen gewenst. Er is geen zekerheid dat ik vandaag nog aan een verzekering zal geraken, maar Ali beloofd me om na ons gezamenlijk ontbijt, gans zijn crew terug in te schakelen. Hijzelf moet even weg omdat hij vijftig dagen geleden een aanvraag verstuurde om van internet provider te veranderen, en ondertussen heeft de oude provider hun afgesloten, en zitten ze al twee dagen zonder internet verbinding. Niet echt een ideale situatie voor een verzekerings kantoor natuurlijk, maar de normaalste zaak van de wereld in Iran, naar hun zeggen. Het enige dat niet van belang is in hun land is tijd, grapt hij, hier moet je voor alles geduld hebben. Ik pas me aan, aan mijn nieuwe habitat en laat de rest over aan de professionals Overal hoor ik mijn naam vallen aan de telefoon, en iedereen is druk in de weer met het fax toestel. Mijn volledig dossier word doorgestuurd naar Teheran, en daarna moeten we geduldig afwachten en hopen op een gunstig antwoord. Ondertussen bekijken we nog wat foto's uit België op de laptop en ketsen de dag aan elkaar, niemand heeft echt veel te doen, want zonder internet verbinding ligt zowat alles stil op het kantoor. We gaan nog even de stad in naar Mrs Bagrani's winkel om met mijn laptop in te loggen op het internet.
Maar achter elke glimlach schuilt wel een traan, zo is ze al jaren verdrietig omdat haar zoontje haar werd ontnomen. In Iran hebben vrouwen weinig rechten. Ze was getrouwd met een man die aan drugs verslaafd was, bij een scheiding worden de kinderen altijd aan de man toegewezen tot hun zevende jaar. Omdat haar ex man een drugsverslaving heeft werd haar zoontje aan zijn ouders toegewezen en kan zij hem slechts twee dagen per maand zien, tot dat hij zeven wordt . Ondanks dit groot verdriet blijft de jonge vrouw steeds optimistisch en vol levenslust. Als we iets na de middag terug komen, springt zowat iedereen me om de hals, en het hoeft geen betoog dat het gelukt is. Mijn vrienden zijn net zo opgetogen als ikzelf, en ik bedank iedereen uitbundig, maar ze wimpelen mijn bedankingen weg en zeggen dat zij zeer blij zijn dat ze mij kunnen helpen hebben.
Hun hoofdkantoor in Teheran heeft blijkbaar een deal gesloten met een andere maatschappij, die me wél kunnen verzekeren op mijn Belgische nr plaat en adres. Als ik de vraag stel hoeveel het me gaat kosten, antwoorden ze me in groep dat dat allemaal al geregeld is. Ik dring aan om hun terug te betalen maar daar wil niemand iets van horen, jij bent onze gast zeggen ze en het is onze plicht om voor je te zorgen. Ik doe nog een poging, maar zonder succes, en ik kom ook niet te weten wie de premie uiteindelijk betaald zou hebben. Er loopt nog iemand een paar blokken verder mee tot bij het kantoor waar ik eindelijk mijn verzekeringsbewijs kan afhalen.
Ik was daar gisteren ook al over de vloer geweest en de mensen herkennen me meteen en feliciteren me, het is echt een dolle situatie, zowat de ganse stad was betrokken bij deze operatie. eens terug in ons" hoofdkwartier is het tijd voor de gezamenlijke lunch, iedereen is een beetje triest omdat ik beslist heb om nog deze namiddag door te reizen, en natuurlijk had ik zelf ook nog langer willen blijven maar dat kan nu eenmaal niet . Ik kan het niet verklaren maar de Koerden hebben een geheim talent waarmee ze je betoveren, en je meteen het gevoel geven dat je thuis bent bij hen. ze kijken me triest aan terwijl ik mijn spullen bij elkaar raap en mijn motor begin te pakken. Ondertussen komen ze nog met allerhande cadeautjes aandraven, knopen nog een vlagje van hun bedrijf aan m'n motor En als ik me excuseer omdat ik niets terug kan geven antwoorden ze dat ikzelf het grootste geschenk ben dat ze ooit mogen ontvangen hebben. Iedereen komt om me heen staan en terwijl ik hun nogmaals bedank word ik innig omhelst en gekust en moet ik beloven om volgend jaar terug te komen met Sabine zodat ze ook haar eens kunnen ontmoeten, want alle meisjes op kantoor zijn vol lof over die mooie Belgische dame op de foto's die ik hun liet zien.(bloos, bloos)
Ik snap nogal tijd niet waarom ikzelf zoveel lofzang verdiende, en moet me bedwingen om niet in tranen uit te barsten wanneer ze zeggen dat god me gestuurd heeft en dat ik hun Belgische broer ben. Nadat ik vraag om nog een laatste foto te nemen van de ganse groep, springt iedereen in zijn beste pak en poetst nog even zijn schoenen. We nemen enkele officiële foto's, ééntje met de mannen, en ééntje met de meisjes apart,in Iran is dit nog steeds een algemene regel, dat mannen en vrouwen gescheiden eten op kantoor en gescheiden zitten op bussen ... Als ik de foto later bekijk ziet het er allemaal heel erg koel en officieel uit, maar ikzelf weet dat achter deze serieuze blikken de warmste mensen mensen schuilen die je je maar kan inbeelden. Met een krop in de keel rijd ik het steegje uit en zie iedereen uitbundig wuiven in mijn achteruitkijk spiegel. Ik verlaat de stad en beklim de omringende bergen, en stop nog even op de top. Daar beneden in de vallei zie ik een stad liggen waar duizenden mensen gewoon hun dagelijks gangetje gaan, maar weet dat een handvol van hen vrienden voor het leven geworden zijn en ik hen nooit meer zal vergeten. Ze zullen net als hun Stad voor altijd in mijn geheugen gegrift blijven staan.
Als ik een carwash passeer onderweg doet een man me teken om te stoppen en gebaart met zijn water slang dat hij mijn motor zal wassen, maar ik weet genoeg welke scenario's hieruit zullen voortvloeien en rijd neen knikkend verder
Als ik even later mijn benzinetank vol gooi, wil de pomp bediende geen geld van me aanvaarden en doet teken dat ik mag doorrijden, maar ik dring aan en slaag er toch in om mijn rekening te betalen. Bij twee check points onderweg tonen de militairen steeds meer interesse in mij en m'n motor i.p.v mijn documenten ,en krijg ik thee aangeboden.
In mijn hoofd smeed ik een sluw plan, ik ga trachten om wat tijd in te halen en doorrijden tot de avond valt, om zo in de anonimiteit van de duisternis het stadje Malayer onopgemerkt binnen te rijden.Mijn plan blijkt te werken en ik glip stiekem het stadsppark binnen langs de achterzijde en sla m'n tentje op . Het is een prachtig park met vijver, pergolaatjes en een kitscherig verlichtte moskee. de mannen zijn gezamenlijk bezig voor de moskee met het avond gebed en kinderen lopen uitbundig te krijsen, terwijl de vrouwen tapijten uitgooien en het avondmaal klaar zetten. Ondertussen kreeg ik een sms van Ali : Hi Alain,it's clerk of moallem insurance, where are you ? We really miss u dear and take care . Ik word er terug even stil van en stuur een berichtje terug.
Ik hoor luide Koerdische muziek in de verte en ga even op verkenning , het blijkt een traditionele Koerdische trouwpartij te zijn met de bijhorende ceremonie en dans. Ik blijf er een half uurtje gefacinneerd naar kijken en keer terug naar mijn kampplaats. Van in de verte zie ik zo'n twintig mensen rond mijn motor staan en foto's nemen . als ik arriveer kan ik niet aan de verplichte selffies onderuit en word overladen met fruit . het neemt belachelijke vormen aan,i edereen komt aangelopen met grote hoeveelheden druiven, appelen en perziken, meer dan ik ooit kan opeten. Ik tracht hen te stoppen maar ze lachen mijn protest weg en deponeren een ganse fruitwinkel voor mijn tent. tenslotte brengt een oudere dame me nog twee grote ijsblokken om alles te kunnen bewaren. als het even later wat bekoeld is, duik ik in mijn tent. Halverwege de nacht word ik wakker van de koude , iets wat ik tot nu toe nog niet tegen kwam, ik dek me met mijn motorjas en wat kledij. wanneer de zon 's morgens opkomt warmt ze mijn tentje terug snel op en steek ik goed geluimd mijn hoofd naar buiten, klaar voor een nieuwe dag in een sprookjes wereld ..
06-09-2016 om 00:00
geschreven door Sabine
05-09-2016
Dag 24 Iran-Senna
SMS
22:15 : Er is licht aan het eind van de "verzekeringstunnel," morgen om 10u, heb ik een afspraak op het hoofdbureau. De rest van de avond was super gezellig.....
Reisverhaal:
Registration Nr:
Ik heb vandaag met Mehrad van het fotografie gezelschap afgesproken op het centrale plein in de stad . Terwijl ik sta te wachten stapt er een man op me af en kribbelt vlug zijn e-mail adres op een velletje papier en vraagt me in gebrekkig engels ,please help me sir. Ik heb geen idee wat hij bedoeld, en vraag hem waarmee ik hem kan helpen, maar hij begrijpt mij al evenmin, en blijft slechts herhalen, please help me sir ; Wanneer Mehrad uiteindelijk arriveert, gaat de man gewoon terug verder, en ik blijf met een groot vraagteken achter...
We starten samen aan een lange dag van verzekerings -kantoor in en uit, ik volg Mehrad op de motor en besef dat ik beslist een verzekering nodig heb in deze warboel van auto's We gaan op zoek in alle hoeken van de stad achter een kantoor dat me kan verzekeren, maar overal vangen we bot. Ondertussen krijg ik een goede indruk van de stad en hoe alles er in zijn werk gaat, 1 ding valt meteen op: de verkeerswet overtreden is onmogelijk want ze bestaat gewoonweg niet.
Iedereen rijd kris kras door elkaar, richtingaanwijzers zijn onbekend, en de ronde punten zijn draaikolken van auto's waar je gewoon veel zelfzekerheid moet tonen om er veilig door te komen. Toch blijkt het systeem op een wonderbare wijze te werken en stilaan pas ik me aan en rijd vlotjes mee tussen de Iraanse Peugeots en Peykans. Ik ben al lang de tel kwijt geraakt maar denk dat we ondertussen zo'n zeven kantoren hebben aangedaan als we uiteindelijk te weten komen dat ik een speciale registratie Nr nodig heb om een verzekering te kunnen afsluiten.
Op naar het douane kantoor aan de rand van de stad, waar we na een uur ook onverrichter zake doorgestuurd worden naar een kantoor dat ons misschien verder kan helpen. Het is ondertussen al bijna middag als we via een steegje naar binnen wandelen en het kantoor vinden op de tweede verdieping . We worden vriendelijk begroet door de staf en we leggen ons geval uit. Er zijn vijf mensen aan de slag en iedereen staakt zijn bezigheid en buigt zich over mijn dossier, ik krijg ondertussen thee en vers fruit aangeboden. Na een uurtje is het ganse bedrijf druk in de weer om mijn probleem op te lossen en uiteindelijk roepen ze de " Grote baas " uit zijn kantoor en komt hij me begroeten. Hij belooft me dat zij alles in hun macht zullen doen om me verder te helpen. Iedereen hangt aan de telefoon en de enigste woorden die ik er kan uitpikken zijn, Belgisky en motorcycly, het hoeft een betoog waar ze mee bezig zijn.
Tegen lunchtijd bestellen ze een kleine berg eten en moet ik mee aanschuiven in het kleine achterkeukentje, van betalen willen ze niet weten , ik ben hun gast klinkt het argument. Ik verlies ondertussen kostbare tijd in een op 't eerste zicht saai verzekerings kantooor, maar naarmate de dag vordert word ik opgenomen in het kleine vriendenclubje. Tegen zes uur is het sluitingstijd maar is er nog geen pasklare oplossing voor mijn probleem. Morgen voeg moet ik eerst naar het politie kantoor om een registratie Nr trachten te bemachtigen. Ze troosten me dat toestanden als deze " normaal " zijn in Iran en dat ook zijzelf er dagelijks mee kampen, alles draait om papier werk in hun land. Iedereen was zeer geïnteresseerd in hoe het leven in Belgë er aan toe gaat en we bekijken allen samen foto's van onze familie , onze thuis en hobby's ...
Na een douche bij de manager van het bedrijf thuis, nemen ze me mee naar een winkeltje waar één van de werkneemsters 's avonds haar bijberoep uitoefent. Ik kan er uiteindelijk inloggen op internet en wat verslagen en foto's doorsturen . Daarna geven ze me een rondleiding door hun stad en we sluiten de avond af op de berg waar ik vorige nacht kampeerde . Abidar betekend letterlijk vertaald, berg vol water en is de lokale attractie van de stad en iedereen komt er elke avond samen om met vrienden bij te praten, te pick- nicken, of wat te rusten.
Alhoewel ik deze mensen gisteren nog nooit gezien had, voel ik er me nu al thuis en lid van hun vriendenclubje. Opnieuw krijg ik te horen van iedereen dat ze weg willen in hun land omwille van het strenge regime en er van dromen om naar Europa of Noord Amerika te emigreren om er te leven in een " vrije " maatschappij. De meeste spreken goed Engels en het is buiten een leerrijke avond vooral een leuke avond, we maken constant grappen en lachen ons te pletter, vooral de twee grappige jongemannen die ons vergezellen zijn grote grappenmakers en entertainen het gezelschap met met hun opmerkingen en treiteren elkaar constant over hun Koerdisch accent wanneer ze Engels praten. Ali is blijkbaar een gekend figuur in de stad, hij heeft duidelijk een reputatie van goed in de markt te liggen bij de dames, en zijn vrienden krijgen er maar niet genoeg van om hem hiermee op stang te jagen en de ganse groep aan het lachen te brengen.
We zijn deze avond tot helemaal boven op de berg gereden en het uitzicht is nog indrukwekkender als gisteren . Een slechte situatie is tenslotte uitgedraaid in één van de mooiste ervaringen tot nu toe , en doordat ik hier al zoveel tijd spendeerde zal ik de historische stad Yazd, die op mijn planning stond, misschien niet meer halen. Maar mijn geweldige dag met deze mensen zal ik nooit meer vergeten en kan door geen enkel bezoek aan historische monumenten geëvenaard worden. Ik slaap tenslotte bij de " grote baas " thuis op het Perzisch tapijt en val als een blok in slaap na deze bewogen dag.
05-09-2016 om 00:00
geschreven door Sabine
04-09-2016
Dag 23 : Iran - BuCha
Beste familie, vrienden en sympathisanten,
We hebben vandaag 3 reisverhalen en de bijbehorende foto's gepubliceerd. Dus srol eventjes omlaag naar dag 19 van 30 augustus.
De bijbehorende fotoreeks is vanaf HIER terug te vinden. Veel lees- en kijkplezier!
SMS
00:00 : ...
Reisverhaal
Windy city Sanandaj
Ebrahimi neemt me deze morgen mee naar het lokale verzekeringskantoortje in Bukan.
Zelf had ik het ongetwijfeld niet gevonden want het is een piepklein lokaal bemand door twee jonge Koerdische meisjes.
Deze springen beiden recht uit hun stoel als we binnenwandelen, dit doen ze trouwens elke keer als er een mannelijke klant langs komt. Hun eerbiedigheid loopt de spuigaten uit en als
de dames een document moeten overhandigen doen ze dat met beide handen voor hun, en het hoofd gebogen. Het lijkt wel een ritueel.
Ze pluizen alles uit, om mij een verzekering voor mijn motorfiets te kunnen laten afsluiten, maar na een uurtje heen en weer gebel, blijkt dat ik naar een provincie stad als Sanandaj moet ,
zij kunnen me van hieruit niet verder helpen.
Ik neem nog vlug een laatste foto met mijn "drinkebroer" van gisteravond, gooi mijn been over me'n stalen ros en rij richting zuiden.
Van zodra ik de stad buiten rijd word ik bijna omver geblazen door hevige windstoten.
De hete westenwind heeft vrij spel in dit heuvelachtig landschap en ik word ongenadig heen en weer geslingerd, het wordt een hevig gevecht met de natuur elementen deze namiddag,
al gauw krassen mijn ogen door het opwaaiende zand en moet ik de ganse namiddag met gesloten vizier rijden in deze hitte .
De kilometers tikken slechts traag aan en tegen de middag stop ik even om bij te tanken, echter even bestaat niet in Iran, want ik word vriendelijk uitgenodigd om
te gaan zitten op de stoel van de uitbater en krijg prompt een kopje thee in mijn hand gestopt.
de selfies vliegen me terug om de oren en ik tracht me toch snel uit de voeten te maken. Ik heb al twee dagen geen kans gehad om even een blog berichtje te tokkelen, en rijd zo onopvallend mogelijk een park binnen.
Langs de weg installeer ik me onder een boom met mijn laptop.
Net als ik dacht dat mijn plan gelukt was komen er uit alle richtingen jonge gasten mijn richting uitgewandeld .
Ik probeer hen uit te leggen dat ik even moet doorwerken, maar ze wijken niet, iedereen gaat gewoon rondom mij zitten terwijl ik rustig verder typ.
ze zijn niet opdringerig en respecteren mijn privacy ,maar als ik mijn laptop dichtklap willen ze wel eerst allen nog eens op de foto, ik ben het ritueel ondertussen al lang gewoon en geef ze vriendelijk lachend hun zin,
ze nodigen me nog uit om bij hen thuis te gaan maar dat moet ik vriendelijk weigeren .
Ik zet het gevecht met de stormwinden verder en kom zelfs even in een kleine zand storm terecht, het is geen makkelijke taak om de deauvie in rechte banen te leiden terwijl de natuur krachten zijdelings op me inbeuken.
Bij een militaire check point word ik opzij gezet door een soldaat, hij spreekt me in het Farsi aan maar ik begrijp zijn vragen (natuurlijk) niet, en leg hem uit waar ik heen wil.
Hij gebied me om even mee te komen tot aan het loket van zijn meerdere, deze zou Engels praten.
maar niets is minder waar, en een derde soldaat komt er bij staan.
Ze proberen elkaar te overhalen om een paar woordjes te spreken met mij, maar zijn allen zo verlegen dat ze te staan lachen als een groepje school meisjes. Tenslotte vermant één van hen zich dan toch, en vraagt of ze met me op de foto mogen, natuurlijk!! antwoord ik en haal mijn glimlach boven en even later rijd ik zonder verdere controle verder.
Net voor de stad Sanandaj ligt er een mooi meer in de diepte tussen de bergen, op de parking staan twee auto's van families die er foto's nemen met hun kinderen .
Niet te veel volk ; denk ik bij mezelf en hou ook even halt voor een fotootje.
langzaamaan slenteren de kinderen op me af, één van de meisjes blijkt Frans en Engels te studeren, ze komt even haar kunsten op me uitproberen .
de selfies vliegen me terug om de oren, ze vragen of ze me kunnen helpen, of ik soms eten nodig heb, ik heb alles bij wat ik nodig heb, tracht ik hen wijs te maken maar krijg toch nog vlug een perzik in mijn hand geduwd.
Ik had het eigenlijk niet in de mot maar blijkbaar was het de andere passanten ook niet ontgaan dat er iemand met een motor langs de weg stond ( ondertussen stond de parking bijna vol)
Me eerbiedig excuserend kies ik voor het hazenpad en wuif netjes terug terwijl ik mijn rit verder zet.
Ik had deze morgen een foto genomen van de Perzische tekens bij het verzekeringskantoor, zodat ik even kon spieken als ik op zoek ging achter een kantoor in Sanandaj en, mijn plan werkt!
ik merk een kantoortje op in de stad met dezelfde combinatie van tekens.
de juffrouw spreekt echter geen letter Engels maar belt een vriendin van haar op die lerares is.
Spijtig genoeg kan hun maatschappij me niet verzekeren omdat ze een staats maatschappij zijn, blijkt even later.
de juf Engels neemt me mee op sleeptouw door de stad en na een vijftal andere kantoortjes te hebben aangedaan hebben we uiteindelijk prijs en beginnen we aan het papier werk .
ik moet wel morgen nog naar het hoofd kantoorr aan de andere kant van de stad om mijn verzekeringsbewijs , want dat kunnen ze me hier niet bezorgen.
De jonge dame raad me aan om te kamperen boven op een berg net buiten de stad en geeft me richtlijnen mee naar het park, van waar je een prachtig uitzicht hebt op de stad
ik neem afscheid van mijn prive gids en vind vlot het park op de bergtop.
Ik rijd stiekem tot in een uithoek en denk onopgemerkt mijn kamp voor deze nacht te kunnen opstellen , maar wat had je nu gedacht , mijn eerste tent haring zat nog niet in de grond of een paar jonge mensen
komen me een volledige schaal fruit aanbieden én nodigen me uit om samen met hun vrienden te komen eten op hun pick-nick plaatsje
, de rest van de bende staat van ver naar me te wuiven en ik kan onmogelijk weigeren ....
ik sla mijn tent op, spring uit mijn motor kledij en vervoeg me even later bij hen.
Het is een vrolijke bende en ze vertellen me dat ze een amateur fotografie groepje zijn uit Sanandaj, even later halen ze een grote vracht eten en drank tevoorschijn en hebben we een super gezellige avond samen,
ze spreken bijna allen goed Engels en ik leer opnieuw wat bij over de Koerdische cultuur waar ze zo trots op zijn .
ze bedanken me onophoudelijk omdat ik samen met hen wil eten, maar ik zeg hen dat het het tegenovergestelde moet zijn, en Ik hen bedank voor de lekkere maaltijd .
de selfies zijn natuurlijk terug onvermijdelijk.
Tenslotte willen ze me meenemen naar huis om bij hen te overnachten ,maar ik heb echt geen zin om zo laat nog opnieuw mijn kamp op te breken en me om te kleden en excuseer me hiervoor . Ze hebben er begrip voor en beloven me om morgen mee te helpen om het verzekeringskantoor te vinden en willen me hun stad laten zien overdag , zwak als ik ben stem ik toe,en we spreken voor 's morgens af op het centrale stadsplein.
Iedereen die ik deze week al sprak, blijkt ontevreden met de strenge wetgevingen van hun land en ze voelen zich allen opgesloten in een gevangenis met weinig vrijheden,
ze fluisteren als ze stilletjes kritiek uiten over hun land want je weet nooit wie er mee luisterd in Iran, "secret police" is overal blijkbaar ....
Ik heb medelijden met deze lieve jonge mensen, zij zien vele kansen aan zich voorbij gaan hier, en dromen er allen van om deze "dictatuur", zoals ze het zelf noemen , te ontvluchten en naar Europa of Noord-Amerika te trekken,
ook al moeten ze hun familie en vrienden hiervoor achter laten.. ...
04-09-2016 om 00:00
geschreven door Sabine
02-09-2016
Dag 22 : Grensovergang Iran - Urmia
SMS
16:30 : We zijn binnen , ik ben nu officieel bevriend met de Iraanse douane nu ga ik trachten om een van onze vrienden terug te vinden in Urmia .
20:10: Salaam.... De grens overgang was "piece of cake" :) oefening baart kunst hé !
Ik ben ondertussen in Urmia geraakt en met Vida gaan eten ( Vida is een lerares die we 2 jaar geleden ontmoet hebben, en we hebben toen bij haar ouders overnacht). Nu ben ik bij de voormalige kampioen martial arts ( gevecht sport) beland, momenteel begeleid hij het nationaal team, ik kan dus op beide oren slapen deze nacht ;). Het was een lange en vermoeiende dag, maar ik heb een bed voor de nacht bij mijne nieuwe makker. IRAN IS NOG STEEDS TOP (pfff.... nu ben ik toch wel héél erg jaloers aan het worden....was ik maar mee :(sabine ) next time !!!
Reisverhaal
Dry lake,
Saber zijn moeder lijdt aan een spierziekte en kan niet meer stappen, de vriendelijke vrouw heeft gisteren mijn was gedaan en vraagt om nog een dagje langer te blijven,
maar ik moet elke dag verder want ik heb nog een flinke reis voor de boeg.
Saber neemt me nog even mee naar de stad voor een kleine rondleiding alvorens hij deze middag terug aan de slag moet als bewaker.
Als ik in één van de winkeltjes een stattiefje opmerk om de smartphone in te klemmen, zegt hij dat hij een vriend in de stad heeft die deze ook verkoopt en we wandelen er heen.
Zijn vriend blijkt nationaal kampioen martial arts te zijn en even later wandelt de nationale kampioen body building er binnen.
Het winkeltje is blijkbaar een ontmoetingsplaats en iedereen is hecht bevriend met elkaar, de mannen kussen elkaar als begroeting, en willen met mij op de foto.
Ik bevind me tussen heel wat spiermassa en testosteron,maar voel me direckt opgenomen in hun exclusief gezelschap.
Ze hebben inderdaad het statief op stock, maar zoals ik al vreesde mag ik niets betalen en krijg ik het cadeau , ik doe hard mijn best om te protesteren maar tegen zoveel
man- en spier kracht maak ik geen enkele kans, en geef ik het op, en stap buiten met een driepikkel onder de arm en word ik nog eens vriendelijk omhelst door mijn breed geschoudere nieuwe vrienden ;
de Iranezen spannen echt de kroon in gastvrijheid ,en je moet het meegemaakt hebben om te kunnen geloven. Na een honderdtal laatste selfies en foto's met Sabers- familie escorteren ze me de stad uit.
Ik besluit om de brug over Lake Urmia te gebruiken om richting zuiden te rijden want ik wil het uitgedroogde meer wel eens van dichterbij bekijken.
Het eens zo mooie meer is door de droogte en wanbeheer bijna volledig uitgedroogd en omgetoverd in één grote zout vlakte.
De schepen zijn op de bedding gestrand en takelen langzaam verder af.
Bij het kleine gedeelte dat nog wat uiterst gezouten water bevat kamperen mensen, spelen kinderen uitbundig in het roze water.
Wanneer een bus vol mensen arriveert neem ik de benen want ik weet welk scenario er zal volgen, en ik ontsnap op het nippertje aan een duizendtal selfies.
Onderweg word ik gefotografeerd en begroet door mensen uit voorbijrijdende wagens.
Als ik op een politie check point stuit springt er plots een agent met opengesperde armen en benen voor me en doet me stoppen.
De brede glimlach op zijn gezicht verraad dat het geen strenge controle zal worden...
Ze halen ( volledig over hun toeren) hun gsm's boven en gaan alle drie met me op de foto, daarna mag ik zonder problemen doorrijden .
Dit gaat zo de ganse namiddag verder.
Wanneer ik in een dorpje voor het rode licht sta, springen vier jonge mannen uit hun wagen, gooien elk op hun beurt een arm om me heen en nemen een foto ,
tegen dat het licht op groen springt zijn we terug allen opnieuw op weg.
Even later komt een man naast me rijden en reiktt me een stapeltje droge koeken aan al rijdend, ik neem ze tussen mijn tanden en bedank hem terwijl we verder rijden.
Het is echt ongelooflijk hoever deze mensen gaan in hun gastvrijheid.
Tegen de avond arriveer in in Bucha en rijd het drukke centrum binnen .
Ik bevind me ondertussen in Koerdistan, en de bevolking hier is uitsluitend Koerdisch.
Je merkt het meteen aan de lagere levenstandaart, de pofbroeken, de vrouwen met eerder conservatieve gekleurde hoofddoeken.
De straat honden, bedelende vrouwen met baby's op de arm en natuurlijk de driewielige traktortjes.
Alle hoofden draaien met me mee als ik voorbij rijd en mensen in hun auto rijden elkaar bijna aan terwijl ze me nastaren. Ik stop even , en na twee minuten staat er zowat dertig man om me heen die willen helpen, ze nemen foto's en omarmen me,
het geeft een licht verstikkend gevoel maar iedereen staart me breed glimlachend aan waardoor ik me meteen super veilig voel.
In Iran kampeert en relaxt iedereen in de parken in de stad , en ik vraag de weg naar het lokale " peoples park "
Een jonge man die me wil begeleiden naar het park stopt de eerste beste brommer, en confisceert hem, iemand anders springt nog achterop en de jonge kerels rijden me voor tot in het park.
Er staan een paar tentjes , hier en daar zitten mensen thee te drinken op een dekentje.
Ik wil net mijn tent opstellen als een groepje mannen me komt begroeten, één van hen is leraar Engels en spreekt het perfect.
Ze smeken me om mee te gaan naar hun huis om samen te eten en Iraanse wijn te proeven.
ik kan niet weerstaan aan hun smeek bede en even later zitten we allen samen in de woonkamer te eten, en drinken we lekkere zelf gemaakte wijn.
Dit is uiterst illegaal in het Islamitische Iran maar ze stellen me gerust en zeggen dat het binnenshuis geen enkel probleem is .
ze zijn uiterst geinteresseerd in het leven in Belgie en dromen allen om ooit hun land te ontvluchten en zich in het vrije westen te settelen.
Het is een gezellige en leerrijke avond en we komen allen wat meer te weten over de verschillende werelden waarin we leven .
02-09-2016 om 00:00
geschreven door Sabine
01-09-2016
Dag 21: Armenië - Megri
SMS
22 : 10 Grens Armenië (Megri) - Iran.....
Reisverhaal
Richtig Perzie....
We hebben geslapen als een roos in een onbeschrijfelijk decor van de duizend jaar oude kerk, het zonlicht valt binnen door het kleine deurtje als we rond 07.30u onze ogen openen.
Het ochtend licht geeft een betoverende schoonheid aan het gebouw terwijl we onze slaapzakken oprollen en vaarwel zeggen tegen de nachtwaker.
We botsen de ganse dag op en neer op ons zadel,en elke ruggewervel wordt op de proef gesteld.
Het asfalt is op vele plaatsen beneden alle peil, maar de omgeving maakt het dan weer een beetje goed.
Rond de middag merken we een oude begraaf plaats op in de verte, met een groot Sovjet monument.
We verlaten de hoofdweg en manoevreren via een ezels pad naar de heuvel naast het meer.
Het is een idyllisch plaatsje en in alle ex-ussr staten is het de gewoonte dat mensen gaan pick-nicken op begraaf plaatsen om hun dierbaren te herdenken. Ook wij zetten hier een kopje thee en halen ons rantsoen boven terwijl we genieten van de omgeving en onze lunch.
De rest van de rit verloopt moeizaam vanwege de weg kwaliteit en het duurt eindeloos alvorens we uiteindelijk de twee, 2500M hoge bergpassen overwonnen hebben.
Veel verkeer is er gelukkig niet en de enkele overjaarse vrachtwagens met Iraanse nr platen zijn een indicatie dat we op het juiste pad zitten.
De mensen die we onderweg kruisen wuiven ons bijna allemaal vriendelijk na; ook de truck chauffeurs toeteren als we ze voorbij steken.
Net voor zonsondergang rijden we uiteindelijk uitgeput het grens stadje Agarak binnen.
Grens stadjes staan nu eenmaal niet bekend als de meest mondaine plaatsen en Agarak is daar het perfecte voorbeeld van, het lijkt we een scene uit een mad max film.
We zoeken een budget vriendelijk onderkomen en gaan samen voor de laatste maal iets eten, in een klein eethuisje.
Na drie weken samen onderweg te zijn, zijn we volledig op elkaar ingespeeld en vormen een hecht 2mans team.
Samen reizen is al vaak de ultieme test gebleken voor vriendschappen: Phill en ik zijn zeker met vlag en wimpel geslaagd en zullen morgen als nog betere vrienden uit elkaar gaan ...
Ik zal de grens met het Perzische Rijk oversteken en mijn reispartner zal terugkeren richting België om van daaruit terug naar Engeland te reizen.
We kijken terug op een mooi drie weeks avontuur samen en zijn er eigenlijk een beetje stil van geworden. Dat het allemaal zo snel gegaan is ... en we aan de vooravond van ons afscheid staan.
Maar we treuren niet, dit was het plan en we staan beiden nog voor een groter avontuur, we drinken samen nog een laatste slaapmutsje.... Bedankt Phill het was de max !!
01-09-2016 om 00:00
geschreven door Sabine
31-08-2016
Dag 20 : Armenië
SMS
19:40 We hebben deze morgen afscheid genomen van onze Armeense vriend Ara en zijn na een hobbelige rit gestrand in de bergen, het uitzicht is ongelooflijk!!! We zijn verplicht om via deze bergen rond te rijden omdat de Azerbaijaanse enclave ons in de weg ligt richting Iraanse grens. Het is weliswaar geen straf om een dag langer in Armenië te blijven want niet enkel het landschap, maar ook de mensen zijn ongelooflijk mooi en gastvrij.
Reisverhaal A night at god's house,
We nemen snel een douche en ontbijten , want Ara staat er op dat we eerst samen nog een bezoek brengen aan de kerk uit de eerste eeuw ze staat diep in een nabijgelegen vallei.
De rit ernaar toe verloopt nogal moeilijk via een ruige veldweg, maar de duizend jaar oude kerk is zeker de moete waard ! We verkennen de omgeving , en de restanten van de abdij en steken drie kaarsjes aan voor goed geluk tijdens onze reis.
Mijn fascinatie voor zijn " Russian Cadillac " is Ara blijkbaar niet ontgaan ,en hij bied me aan om er even een ritje met te maken Het is een buitengewone belevenis om even met zo'n oude Volga te rijden en met het feit dat de auto bijna geen remmen heeft, valt alles heel goed mee , in acht genomen dat het gevaarte al veertig jaar ronddobbert op armeense wegen :).
Na ons afscheid zetten we koers naar het zuiden . De Armeense enclave die tussen Turkije en Armenie geklemt ligt is wel een bron van ergernis, want hierdoor moeten we een grote omweg maken , om langs de smalle corridorr de Iraanse grens te bereiken.
Al vlug blijkt dat we de rit een beetje onderschat hebben, want de wegen zijn heel hobbelig en we vorderen heel traag. We gooien ons met volle overtuiging in de verkeerschaos van Yerevan , en werken ons er in ongeveer een uurtje door heen om langs de zuidkant terug het platte land in te rijden . (Als we het kadaver van een wolf langs de weg zien liggen houden we even halt, het indrukwekkend mooie dier moet vorige nacht omvergereden zijn) .
Het is vandaag waarschijnlijk één van de heetste dagen tot nu toe, en we smelten bijna in onze motorpakken . Tegen de avond gaan we op zoek naar een kampeerplaats en spotten een wegwijzer die naar een kleine Armeense kerk verwijst bovenop een hoge berg . We rijden de smalle "canyon" door en ploeteren de smalle bergweg op tot bij het kerkje . Een groepje lokale bedevaarders verwelkomt ons, en we drinken nog iets in het aanpalende thee huisje . We vragen de eigenaar of we hier kunnen overnachten , en dit blijkt geen probleem te zijn . Tegen zonsondergang is iedereen naar huis en blijven we enkel met de nachtwakerr achter . We gooien onze slaapzak open op het eerste verdiep van het eeuwen oude kerkje en slapen net iets dichter bij god deze avond ....
31-08-2016 om 00:00
geschreven door Sabine
30-08-2016
Dag 19 : Armenië (Ermenistan)
SMS
22 :50 Na een moeizame grens overgang tussen Georgië en Armenië zijn we in Gyumri gestrand bij een Armeense familie. Na een rondleiding in zijn stad heeft Ara zijn moeder ons een lekker, nationaal gerecht voorgeschoteld en hebben we samen oude familie foto's bekeken, en getoost op een Belgisch- Engels-Armeense vriendschap.
Reisverhaal Ermenistan,(Armenië)
Georgië is terug even wennen, de straten, de huizen, de mensen zijn zooo verschillend van het Turkije dat we gisteren verlieten maar het bevalt ons meteen.
Voor de eerste keer tijdens deze reis kruisen we een koppel westerse toeristen. Zij passeerden ons in tegenovergestelde richting op hun Honda-blackbird, zoiets kan ons niet ontgaan in een land waar westerse motoren zo goed als onbestaande zijn. We houden allen halt en "springen" van onze motoren om kennis te maken. Het blijkt een Tsjechisch-Slovaaks koppel te zijn en zij zijn op de terugweg van een trip door Iran .... We slaan een praatje en delen ons reisverhaal. Intussen polsen we naar de staat van het wegdek richting Armenië: zeer slecht is hun antwoord :/. Nadat we gegevens uitwisselden en allen terug onze geplande rijrichting verder zetten, kwamen we al vlug tot de constatering dat ze niet overdreven hadden. De asfaltweg zat vol diepe kuilen waar je makkelijk een baby olifant in kwijt kan en vele stukken weg zijn gewoon verpulverd tot stof en gravel. We passen onze rijstijl aan en slalommen tussen de putten en bulten door. We moeten ons tot het uiterste concentreren op de rijweg zodat we weinig tijd hebben om ondertussen te genieten van de mooie groene heuvels rondom ons.
Een bijzondere voetgangers brug is onze aandacht niet ontgaan en we stoppen even bij een oude trein wagon die dwars over de rivier ligt en dienst doet als brug. Een sterk staaltje recycleren noemen we dat.
Als we uiteindelijk de grens bereiken raken we vlot door de paspoort- en voertuig controle aan de Georgische zijde, maar de Armeense kant is een hardere noot om te kraken. Het zal uiteindelijk verschillende uren duren want we moeten onze voertuigen tijdelijk invoeren en daar komt aanzienlijk wat papier- en stempel werk aan te pas. Als we aan het laatste loket nog een dik uur verslijten om ook nog een verzekering te bemachtigen gaat de slagboom uiteindelijk open en rijden we Armenië binnen.
Het platte land is zeer arm en de kleine stenen huisje zien er vervallen uit, de tuinen staan veelal vol met geplunderde autowrakken en degene die nog rondrijden zien er al niet veel beter uit. We stoppen bij een benzine boer om bij te tanken, de oude man haalt een emmer benzine en trechter boven en verspilt al bijna even veel benzine op de grond als er in de tank gaat ... Hij is een beetje afgeleid omdat 2 van zijn varkens zijn uitgebroken en de straat zijn opgelopen, het leidt tot hilarische taferelen en we trachten niet in een schaterlach uit te barsten terwijl we het schouw spel gadeslaan. Eens de varkens terug binnen gedreven zijn kunnen we afrekenen, (benzine is hier buitengewoon goedkoop) en we rijden door tot de stad Gyumri.
Als we even stoppen langs de kant van de weg duikt er plots een man op voor ons, die in gebroken Duits vraag of we hulp nodig hebben. Een paar minuten later volgen we hem al naar een appartement aan de rand van de stad dat hij deelt met zijn moeder. Net als hijzelf verwelkomt zijn moeder ons vriendelijk en nodigt ons uit om bij hen te blijven eten en overnachten; een aanbod dat we moeilijk kunnen afslaan natuurlijk. Haar zoon Ara woont tijdelijk bij haar in terwijl hij zijn eigen huis aan het bouwen is in het centrum. Het appartementsblok is in U- vorm gebouwd en op het binnenplein heerst er een uitbundige sfeer met tientallen kinderen die ons meteen vol bewondering komen aanstaren. We parkeren de motoren achter slot en grendel en trekken onze motor kledij uit. We drinken samen thee met Ara en hij stelt voor om ons eerst een kleine rondleiding te geven door zijn stad.
Hij blijkt al vlug de perfecte gids te zijn die vol passie verteld over de historie en de tragische aardbeving die heel de stad in puin legde in 1988. Als dienst plichtige onder het USSR regime was hij op dat moment is het Oostelijke deel van Berlijn gelegerd en moest in allerijl terug keren naar Armenië om zijn familie bij te staan in deze ramp; een ramp waarbij hij ook enkele goede jeugdvrienden verloor. Hij verteld met veel heimwee over de sovjet- periode en hoe alles eigenlijk perfect georganiseerd was door de partij. Zijn moeder werkte in de lokale textiel fabriek en zijn vader was werkzaam als loodgieter. Het was een goed leven voor iedereen, zo vertelt hij. Hij zelf hielp mee om de stad terug herop te bouwen en leerde de knepen van het vak als metser. Onder het sovjet regime ging hij werken in Moskou als bouwvakker en bouwde mee aan de luxe hotels rondom het rode plein, mooie tijden volgens zijn verhaal. Maar toen de Sovjet Unie uit elkaar viel moest hij aan de slag bij een privé bedrijf en kwam in Duitsland terecht. Het leven was uiterst duur in West-Europa en het werk was niet constant waardoor hij soms maanden werkloos was en na vijf jaar zonder 1 cent terugkeerde naar Armenië.
Ara kocht een oude Volga en probeert nu daarmee de eindjes aan elkaar te knopen als taxi chauffeur. Een gemiddeld arbeidersloon bedraagt slechts 200 in Armenië weet hij ons te vertellen. Het is een aangrijpend verhaal van tegenslagen, (twee jaar geleden overleed zijn vader én zijn broer zowat gelijkertijd) en bleef hij met zijn moeder alleen achter. Trouwen en of een relatie is er door zijn vele verblijven in het buitenland ook nog niet van gekomen, maar de man straalt zo'n warmte en vriendelijkheid uit dat we hem al het beste in de wereld toewensen. Hij is nogmaals het levende bewijs dat reizen niet enkel bestaat uit het bezoeken van historische gebouwen en het bewonderen van de mooie natuur maar uit ontmoetingen met simpele mensen en hun levensverhaal.
Gyumri lijkt op het eerste gezicht een grauwe verzameling van woon kazernes maar Ara toont ons de mooie zijde van zijn stad, met het mooi verlichte plein waar iedereen gezellig samen zit. De kinderen spelen en we kijken onze ogen uit op de prachtige historische gebouwen. Ara blijft steeds met veel heimwee terugblikken naar zijn jeugd jaren in de USSR en zijn verhaal boeit ons mateloos. Het is echt een reus met een peperkoeken hartje. Later die avond gaan we lekker smullen bij zijn mama, die ons een smakelijk traditioneel Armeens gerecht klaar stoofde met verse groenten. Na het lekkere avond eten haalt hij zijn foto's uit de oude doos boven en drinken we nog een paar Russische wodka's terwijl hij meermaals toost op de vrede onder de verschillende volkeren en godsdiensten.
We gaan met een warm gevoel slapen, zijn moeder ligt al lang onder de "wol" want ze moet elke morgen vroeg op omdat ze wat tracht bij te verdienen door fruit te verkopen op de lokale markt. Ze heeft gans haar leven hard gewerkt voor de partij maar valt nu terug op een schamel pensioentje waarmee ze niet kan rond komen.
Bedankt lieve mensen voor de gastvrijheid.... Ara en mama het ga jullie goed ...
30-08-2016 om 00:00
geschreven door Sabine
29-08-2016
dag 18 Georgië
Juist met Alain ge-skypt, ze zijn in Georgië aanbeland, en overnachten in een hotelletje, alles nog steeds prima met hen...
Reisverhaal
Georgia on my mind....
Een geritsel wekt me deze morgen rond 07.00u als ik de tent open rits en ik staar in de ogen van een lieve pup . Welke betere manier kan je je indenken om 's morgens gewekt te worden ?
We hebben nog drie sneden brood en een doosje sardientjes op voorraad en we beperken ons ontbijt tot 1 sneetje per man, het derde sneetje offeren we op aan onze viervoetige vriend, want we kunnen onmogelijk weerstaan aan de lieve oogjes die ons bedelend aanstaren.
We koppelen het aangename aan het praktische en duiken het turquoise meer in om ons te wassen en ter zelfder tijd enkele baantjes te trekken om de spieren wat op te warmen, voor de berg etappe van vandaag .
Veel opwarming zullen we echter niet nodig hebben want tegen dat we ons paradijselijk kampeer plekje verlaten is het al opnieuw super warm. De weg die de rivier volgt, richting Artvin is zo onbeschrijfelijk mooi dat geen duizend woorden of honderden foto's hem kunnen beschrijven . Ik ga dan ook niet te veel moeite doen want je kan de rotswanden die langs beide zijden tientallen meters hoog oprijzen, of het kolkende water in de snelstromende rivier geen eer aandoen met simpele woorden .
Net als we denken dat het mooiste voorbij is rijden we plots langs het kilometers lange stuwmeer, dat rondom afgezoomd word door hoge bergen met uiteenlopende kleurschakeringen . We stoppen ontelbare keren en proberen de natuur pracht op foto vast te leggen maar dit schouw spel van kleuren , schaduwen en geuren kan je enkel echt beleven als je er langzaam doorrijd met de motorfiets . het ene waauw moment volgt het andere in sneltempo op en achter elke bocht krijgen we een nieuw prachtig decor in ons aangezicht gegooid .
Naarmate de dag vordert komen we langzaam in een weidser landschap terecht en zowat op elke hoek van de straat staan zwaar bewapende militaire voertuigen opgesteld. Grote aantallen soldaten bemannen versterkte vestigingen langs de weg, en wanneer we even een rust stop inlassen onderweg, komen een groepje soldaten in hun gepantserde voertuigen even polsen naar onze plannen..... Enkele ogenblikken later zitten we allen gezellig samen aan de pick-nick tafel en krijgen we thee aangeboden. Het wederzijds respect is groot, zij tegenover ons humanitair plan en wij van onzerwege naar hun patriotisme .
We gaan nog even samen op de foto en wisselen sociale media gegevens uit alvorens afscheid te nemen en we terug elk onze eigen weg gaan.
De bedienden van het benzinestation trakteren Phil nog even op een afkoelings beurt met hun immense waterslang alvorens we ons in onze bezwete motorkledij hijsen. Al snel klimmen we naar ongekende hoogtes en komen op de weidse groene hoog plateaus terecht die ons richting Georgische grens moeten voeren .
De hoog vlaktes zijn dunbevolkt en er zijn meer paarden en grote kuddes vee onderweg dan van mensen . De rijweg is meestal voorzien van grote gaten en bulten , we komen geregeld op onverharde stukken terecht waardoor onze gemiddelde snelheid kaarsrecht naar beneden duikt terwijl wijzelf recht omhoog schieten tot op zo'n 2550 meter boven zee-niveau .
Het landschap, de huizen, en de mensen die er leven verschillen ongelooflijk veel met het lage land en we wanen ons al in een andere wereld . De afdaling aan de andere zijde van het hoog gebergte lijkt wel oneindig te duren en opnieuw doet de achterrem van onze blauwe deauuvie het niet meer en moet ik enkel op de voor-en motorrem naar beneden manoevreren .
Uitgeput van deze titanen rit komen we uiteindelijk aan bij de Turks-Georgische grens en na de obligate papierwinkel moeten we ook nog eventjes al onze bagage uitladen ter inspectie alvorens we de streep over mogen...
We staan opnieuw met onze voeten in de ex USSR en dat merk je al vlug door de verloederde dorpjes, de welbekende gele gasleidingen langs de straten en de overvloed aan aftandse russische wagens .
De levensstandaard zakt meteen zo'n 100 %, maar de wegen zijn blijkbaar wel onlangs vernieuwd en vallen voorlopig redelijk mee , de bruggen zijn eigenlijk wel eens aan vernieuwing toe, want er zitten gaten in waar het ganse voorwiel van een motor in past en het ijzeren wegdek vertoon overal grote scheuren .
Net voor zonsondergang vinden we een twee-persoons kamertje in een pension, voor zowat 14 . Een beveiligde parking is er echter niet en daarom besluiten we om al onze bagage, inclusief reserve banden en jerrykannen te demonteren om in onze kamer op te bergen, want Georgië is nog steeds een zeer arm land waar deze spullen uiterst waardevol zijn en we willen mensen met lange vingers zeker niet gaan verleiden.
De uitbaters van het pensionnetje zijn uiterst vriendelijk en behulpzaam en we halen ons beste Russisch boven. We drinken nog een slaap mutsje voordat we ons in ons bed laten ploffen. Moe maar voldaan kijken we terug op de mooiste dag van deze reis tot nu , we trachten de blaffende straat honden onder ons raam te negeren en wat slaap te vatten....
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Laughing"){kind=icon}
. Ik maak dan zelf ook van de gelegenheid gebruik om mijn lunch pakket boven te halen.
 "Shocked"){kind=icon}
 "Cool"){kind=icon}
Translate