Desertlions goes Tajikistan 2013 - 2014



Onze gesteunde projecten














Bezoek onze gouden sponsors!!!


Bezoek onze sponsors!
IDEA reclame
Brakelsesteenweg 66
9400 Ninove

 

 


Bezoek onze sponsors!
Adviesbureau Walravens
Albertlaan 200
9400 Ninove

 

 



Houtbewerkingsmachines
Steenstraat, 12
9402 Meerbeke-Ninove

 

 


Bezoek onze zilveren sponsors!!!



Moto's Van Rossom
Edingsesteenweg 416
9400 Denderwindeke



Dakwerken
VANDENBRANDE & Co

Wallestraat, 64
9506 Waarbeke



RICHA - sport en recreatie kledij
Westerring 27
9700 Oudenaarde



Bezoek onze bronzen sponsors!!!



Ijzerwaren, gereedschappen, ...
St-Berlindisstraat, 17
9402 Meerbeke (Ninove)





Industriële ventilatie en stofafzuiging
Industrieweg Noord, 1141
3660 Opglabbeek





FTB-Remmers bvba
bouw- en houtbeschermingsproducten

Bouwelven, 19
2280 Grobbendonk





N.V. Leitz-Service S.A.
Machinale hout- en kunststofbewerking

Industrieweg, 15
1850 Grimbergen





CAD Serviceburo
Tekensystemen, opleiding en
plotservice op maat

Rondstraat, 37
3640 Kinrooi





CD Technologies bvba
software & automation

Haachtstraat, 120
3020 Veltem





Bezoek onze sympathisanten!!!



Koenraad Coppens
Afwerkingsbedrijf - Schrijnwerkerij -
Ramen & deuren in ALU en PVC -
Alle herstellingen in en rond het huis
Dotterbloemstraat, 12
9320 Erembodegem
0496 876 388




Autobedrijf Caudron
Hekkestraat, 43b
9308 Hofstade
053 76 11 86





Transport Lemaire b.V.B.A.
Ternatstraat 225
9402 Ninove-Meerbeke





Ninoptics
Brusselstraat, 64
9400 Ninove




Architectenbureau
Stef Van Den Haute bvba

Hemelrijk 96
9402 Ninove-Meerbeke





Hoorcentrum Amplifon
Biezenstraat, 5
9400 Ninove





Airstream bvba
Krepelstraat 38
9400 Denderwindeke





Eet- & praatkaffee
Edingsesteenweg, 421
9400 Denderwindeke (Ninove)





Groenten en fruit
Beneden Hemelrijk, 7D
9402 Meerbeke (Ninove)





Drankencentrale Malfroid
Oude Kaai, 34
9400 Ninove




Vloer- en wandbekleding
De Pauw Marnix BVBA

Edingsesteenweg, 215
9400 Denderwindeke (Ninove)




Onstoppingen Hemerijckx
Steenhout, 55
9400 Denderwindeke (Ninove)





De Coninck Stefan
Roe, 27
9401 Pollare (Ninove)




Maarten Vandeneynde technicks
0474/398549




Café GONZO
Geraardsbergsestraat, 33
9400 Ninove





BROOD & ZO
Ternat, 255
9402 Meerbeke (Ninove)





Meet us @ Facebook





Van Den Broeck-De Sutter Ferro & non-fero metalen
Aalstersesteenweg, 364
9400 Ninove





Dierenoppas ANGELINA
0477/03.48.30




Web Hosting

 

 

U kunt ons kosteloos steunen
door gebruik te maken van onze
Trooper pagina:

 

 


A daring chalenge from Belgium to Tajikistan
29-08-2014
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 15 : Iranian border

Ik heb vandaag nog geen contact gehad met onze Leeuwen maar ik weet dat het vandaag de bedoeling was zo dicht mogelijk naar de grens Turkije-Iran te rijden.
Van thuis uit is al contact gelegd met Dhr. Hossein Sheykhlou voor hulp bij de afhandeling van de grensformaliteiten. 

Naast het verstrekken van hulp aan buitenlanders bij het vervullen van de nodige grensformaliteiten en biedt hij ook logies aan buitenlandse toeristen aan maar ik vrees dat deze locatie, het stadje Urmia, mogelijks wat  ver gegrepen als bestemming voor vandaag. Zie kaartje in de rechter marge (ten Oosten van de huidige positie en vóór het gelijknamige meer).



29-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie


28-08-2014
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 14 : Koerdisch gebied

SMS - 00:00 : We kamperen vandaag op 1800 meter met uitzicht op de besneeuwde toppen van de berg 'Arafat' in Doguabazit. Kan het nog beter worden? Morgen een nieuwe uitdaging: IRAN! Het noodsysteem voor de luchtvering werkt tot nog toe perfect!

28-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie


27-08-2014
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 13 : Free Koerdistan

SMS - 21:04 : We zijn in Van en zitten ondanks alles op schema. We hebben namelijk problemen gehad met de achtervering van de ambu. Na 4 uur try and fail, noodoplossing bedacht. Morgen testrit!!


Reisverslag:
Thee is tot nu toe de constante geweest tijdens deze trip door Turkije. En dat was deze morgen niet anders. We troffen ook een lekker ontbijt aan dat onze vrienden van gisteren hadden klaar gezet. Eén van de jongens snelt nog vlug naar huis achter een paar zelf gemaakte pantoffels die hij aan Sabine cadeau doet. We nemen afscheid en moeten beloven nog eens terug te komen.

We rijden opnieuw door Koerdisch gebied en stoppen om brood te kopen in een dorpje onderweg. Maar na vijf minuten worden we al geroepen door een paar die aan het ontbijten zijn op een terrasje. Het gebruikelijke spelletje begint opnieuw: we mogen niet weigeren als ze voor ons een schotel bestellen en zo zitten we op één uur tijdsverschil alweer aan 't ontbijt.

Als we daarna verder stappen en de hoek omslaan is het opnieuw prijs: we worden opnieuw geroepen door een groepje mannen die thee zitten te slurpen voor hun winkel. Gelukkig spreekt één van hun wat Engels. Hij vraagt ons om aan onze vrienden in België te melden dat de Koerden goede mensen zijn en dat ze onafhankelijk willen worden. Dat is trouwens de reden dat er zo veel problemen zijn in deze regio. Maar tegen ons zijn ze super vriendelijk hoewel de sfeer hier misschien wat grimmig is door de oorlog die slechts op een boogscheut van hier woedt. Onderweg zien we geregeld Koerdische vluchtelingenkampen waar mensen in slechte omstandigheden samen leven in tenten.



Tegen de middag duikt dan ineens het Van meer op vanuit het niets. Dit was een mijlpaal voor ons want dit betekent dat we niet ver meer van de Iraanse grens zitten en daar mee het Turkse hoofdstuk bijna kunnen afsluiten. Het meer heeft een magische uitstraling zoals het daar voor ons ligt omringt door haar mooie bergen. We volgen de rivier die rond het meer slingert, waar op de groene oevers allerlei gewassen worden geteeld en de kuddes worden gehoed. We worden door de mensen die met de hand aan het oogsten zijn of met hun schapen rond trekken nagewuifd. De sfeer is super aan boord van de ambu tot we plots ons doel voor vandaag bereiken: de stad Van.

We zitten één dag voor op schema en dit zou een perfecte gelegenheid geweest zij om eens een rustdagje te nemen na de uitputtende laatste twee weken. Maar Murphy beslist daar echter anders over: net als we de stadsgrens over rijden begeeft onze luchtvering het en zakt onze ambulance door haar achterpoten. We rijden nog even door tot bij een tankstation en demonteren het gehele vering systeem en stellen vast dat een deel van de reserve onderdelen die we bij hebben van onze donor ambu blijken spijtig genoeg niet blijken te passen. Ook na het vervangen van de magneet schakelaars en de luchtcompressor blijft het euvel voort bestaan. Na vier uur op een harde parking onder de wagen gelegen te hebben besluit ik om heel de boel uit te schakelen en een noodoplossing uit te dokteren zodat we de luchtbalgen manueel kunnen oppompen met de banden blazer van het station. Het blijkt te werken en een testrit zal morgen moeten uitmaken of we de reis zo verder kunnen zetten. Het plan C ligt ook al klaar maar hopelijk moeten we dat niet bovenhalen.



Maar de dag zit er nog niet op. Zowat gans het dorp is er ondertussen komen bij staan en iedereen wil wel een handje meehelpen. En als de wagen terug op zijn pootjes staat beginnen ze bijna te ruziën over bij wie wij nu thee moeten gaan drinken en gaan eten. We zijn moreel verplicht om eerst mee te gaan met een buur die een winkeltje uitbaat en worden fruit en thee gevoerd. Het eten weigeren we vriendelijk want ook de tankbedienden trekken aan onze arm om bij hun te komen overnachten. Het zelfde scenario speelt zich daar af: de thee wordt uitgeschonken en ze willen eten voor ons gaan halen. Gelukkig kunnen we onze laptop bij hun inpluggen op het web en eindelijk de verslagen van de voorbije dagen door sturen naar onze Webby. Wifi is hier trouwens een schaars goed. Verder zitten we de ganse avond samen met onze Koerdische vrienden. Eén van hen zijn zus is PKK strijdster, net over de grens in Irak en hij laat ons enkele schokkende foto's zien van haar. De problematiek die wij enkel van op tv kennen is hier wel heel tastbaar aanwezig.



Ondertussen krijgt ook onze route tracker en laptop rare kuren. Tja, Murphy is ook steeds een constante geweest in de Desertlions geschiedenis maar we houden de moed er in en geven niet op: morgen is een nieuwe dag!



Afgelegde weg : 139 Km.

27-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie


26-08-2014
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 12 : Over the mountains

SMS - 18:13 : Dit was niet het plan voor vanavond: we slapen aan een tankstation, voorbij de stad Mus. Alain heeft een wagen die zonder benzine was gevallen van drie oudjes voortgetrokken tot aan het tankstation. Ik (nvdr: Sabine dus) moest ondertussen thee drinken en nu moeten we bij hen aan het tankstation blijven slapen. We zijn genaderd op zo'n 250 Km van Van (nvdr: meest Oostelijke provincie, stad aan het gelijknamige meer - zie kaartje hieronder). We zijn reeds vier dagen tevergeefs op zoek naar Wifi. Hopelijk morgen!


Bron: https://diplomatie.belgium.be/
Het stadje "Mus" ligt ten Westen van het meer van Van


Reisverslag:
Het eethuisje bevind zich in een vallei naast een snelstromend riviertje. Op het erf lopen een tiental kippen. Op het menu staat vis (uit de rivier) of kip. Wij bestelden gisteravond kip en deze morgen liep er blijkbaar één kip minder rond. Alles - tot de honing bij het ontbijt toe - is eigen kweek en volledig biologisch. De uitbaters liggen nog te slapen op hun matje in hun restaurantje. Ze ontwaken rond acht uur om ons een stevig ontbijt met eieren, worst, kaas ... klaar te maken zodat we er stevig kunnen invliegen vandaag.



We rijden opnieuw de bergen in. Deze regio heeft niet zo'n beste reputatie omwille van de terroristische groeperingen die zich in de bergen zouden ophouden. Maar de talloze zwaar bewapende militaire stellingen geven ons toch een gevoel van veiligheid. De locals raden ons aan niet alleen 's nachts in de bergen te kamperen maar het gezelschap van mensen op te zoeken in de dorpen. Een raad die we dan ook strikt volgen. Overal zien we wachtposten, patrouilles, uitkijktorens en zwaar gepantserde voertuigen die een konvooi bussen begeleiden door de bergen. Er hangt een "speciale" sfeer in dit onherbergzaam gebied en de mistige sluier waarin de bergtoppen vandaag gehuld zijn dragen daar enkel toe bij.



De meeste vrouwen zijn volledig in het zwart gekleed met een sluier die enkel de ogen onbedekt laat. We zien ook voor het eerst mannen met baarden. Er zit blijkbaar tamelijk wat verschil tussen het noordelijke deel en zuid deel van Turkije. We passeren enkel een paar zielloze stadjes en als we even stoppen aan een terrasje voor een kopje thee is Sabine natuurlijk de enige aanwezige vrouw en loopt het terras in enkele minuten leeg. Het kan onze verbeelding zijn maar als we terug verder rijden duiken de mannen plots terug op uit het niets. Onze voorruit lijkt wel een flatscreen waarop een natuurdocumentaire wordt geprojecteerd en we genieten volop van de mooiste vergezichten. We rijden met blik op oneindig en verstand op nul door het desolate landschap. Gelukkig hebben we voldoende brandstofreserve want zelfs een benzinepomp vinden we niet. Ook werden we vandaag plots door een politie checkpoint opzij gefloten maar als ze zien dat we buitenlanders zijn mogen we prompt weer verder doorrijden zonder verdere controle.



De bergweg is in perfecte staat en leent zich goed om kilometers te malen en zo schieten we dan ook lekker op. We nemen onderweg ook nog een paar lifters mee die studenten blijken te zijn en er van dromen om volgend jaar in Europa te komen studeren. We droppen ze af in de stad Mus waar er letterlijk op elke straathoek politie agenten staan en het krioelt van de militaire pantserwagens. Even verder botsen we op een vijftal oudere mannen die hun aftandse Renault 12 aan het duwen zijn. Ze zijn blijkbaar zonder benzine gevallen en dus halen we onze trekkabel boven en takelen we ze tot bij het eerste tankstation. Hun dankbaarheid loopt de spuigaten uit en terwijl we onze trekkakel loskoppelen worden we overrompeld door de bedienden van het station. Ze gieten de thee opnieuw met liters in onze keel en duwen ons vol met eten en fruit. Ze eisen bovendien dat we deze avond bij hun blijven logeren en bieden ons een douche aan.



Onze auto staat onder het licht van het tankstation en in het oog van de veiligheidscameras zodat we ook deze nacht op onze twee oren kunnen slapen. We zitten ongeveer 250km van het meer Van en zijn daarmee perfect op schema want op 30 augustus moeten we klaar staan aan de Iranese grens en begint ons 10 dagen transit visum te lopen.

Klik hier voor toegang naar het fotoalbum

Afgelegde weg : 489 Km.

26-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie


25-08-2014
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 11 : Eenzame hoogtes

SMS - 19:54 Na een dagje tussen de rotswoningen in Urgup zijn we ondertussen het hoogplateau overgestoken. We kamperen vannacht op een camping naast een kabbelend beekje dat naar een meertje leidt, samen met bijtende muggen en 3 ganzen. We zijn voorbij Gürün ; de volgende grote stad is Malatya.

Malatya: Malatya is een stad in het zuidoosten van Turkije en is de hoofdstad van de gelijknamige provincie Malatya. De stad is gelegen in een bergachtig gebied, tegen de Taurus aan. Zie Wikipedia

Reisverslag:
Elke morgen worden we wakker met een ander uitzicht door onze slaapkamer venster, en vandaag is dat er eentje om in te kaderen. We zijn om kwart voor zeven al uit de veren om de zonsopgang over de vallei niet te missen maar we worden op een tafereel getrakteerd waar we ons niet aan verwachtten. Een ganse zwerm hete lucht ballonnen stijgen op uit de vallei. In alle stilte en kleuren zorgen ze voor een ongezien tafereel en we kijken onze ogen uit als de zon eindelijk over de bergen komt gluren en de zonsopgang de bergen in lichterlaaie zet. We kunnen het ons niet laten om spontaan het deuntje van "99 luftbalons" beginnen te neuriën.



De omgeving is ongezien mooi en met geen duizend woorden of foto's te beschrijven -en dat gaan we dan ook niet proberen- maar wie interesse geeft moet de rotsen van Urgup maar een Googelen. (Nvdr: tja Alain, wat dacht je nu? Deze link hebben jullie lezers na het SMS bericht al massaal aangeklikt hoor).
Gewapend met onze stapschoenen trekken we de bergen in en vinden overal in rotsen uitgehouwen huisjes. We wurmen ons door smalle doorgangen en krijgen zo een idee hoe de mensen hier eeuwen geleden leefden. Alle toeristen komen met bussen om de afgesloten open air musea te bezoeken maar wij kiezen er voor om zelf op goed geluk de streek te ontdekken. We slagen er in om met onze ambu de rotsige tracks te beklimmen tot boven op de berg waar we ganse het uitzicht op "love valley" voor ons alleen hebben en enkele foto's nemen alvorens terug verder te trekken.



Maar achter elke heuvel komen we in een ander sprookjes landschap terecht en we blijven er iets langer hangen dan we gepland hadden. Als we uiteindelijk terug op onze route zitten rijden we het laatste dorpje voorbij waarmee we voor de rest van de dag vaarwel zeggen aan alle beschaving. We maken de klim naar het hoogplateau en zien aan de peilstokken en grote sneeuwremmers dat het hier in de winter blijkbaar stevig kan sneeuwen maar vandaag rijden we net in een hete lucht oven. Het wegdek smelt letterlijk onder onze wielen en kleeft aan onze banden; de geur van vloeibaar asfalt vult onze cabine. Voor ons rijd er plots een oude kiepwagen van waarop twee mannen met schoppen woestijn zand op het eerste rijvak gooien om de situatie wat te verbeteren maar echt veel helpt dat niet. Even later zitten we boven op het plateau waar alle bewoning ophoudt.



Hier boven rijden we door een marslandschap en slechts een paar vrachtwagens en grote toerbussen delen deze verlaten bergroute met ons. Buiten een militaire vestiging is er in de verste verte geen bewoning merkbaar. We wijten dit aan het feit dat deze regio in de winter waarschijnlijk niet bewoonbaar is. Dit plateau is licht glooiend en aan de randen afgezoomd door bergketens. Het donkere asfalt lint loopt meestal rechtdoor tot aan de horizon maar telkens als we deze bereiken ligt er in de verte reeds een nieuwe horizon op ons te wachten ...



De ganse namiddag komt er geen verandering in de situatie tot we tegen de avond terug aan de afdaling beginnen. De schaduwen worden ondertussen langer en het wordt tijd om een standplaatsje te zoeken. We zien een eethuisje naast de weg dat ons wel geschikt lijkt en we rijden het heuveltje af tot voor het open, met golfplaten samen getimmerde hokje. Op de parking staat een terrasje opgesteld. Er zit slechts één man op de plastiek stoeltjes. De jonge mannen die het tentje runnen verwelkomen ons en zeggen dat we op hun parking mogen kamperen. Maar plots gaan de poppen aan het dansen: er ontstaat een verhitte discusie tussen de jongens en de oudere man en het komt zelfs zo ver dat even later vier gewapende militairen arriveren en trachten te bemiddelen tussen beide partijen.



Het is ons niet duidelijk wat er precies aan de hand is maar na een uurtje lijkt het dispuut min of meer opgelost en verlaten de soldaten de scene. Eén van de jonge mannen komt zich bij ons excuseren in de naam van zijn familie maar wij zeggen dat hij zich niet moet schamen waarop hij ons trakteert op een kopje thee. En ondanks een nog ietwat vreemde sfeer, verloopt de rest van de avond zeer rustig.

Afgelegde weg : 304 Km.

25-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie


24-08-2014
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 10 : Lions in the Desert

SMS - 20:20 :Ondertussen in Urgub, Capadocië aanbeland. We zijn op camping Kaya, efkens een avondje rust want hoe vriendelijk de mensen hier ook zijn, voor ons is dat zeer vermoeiend. Eens vroeg onder de "wol" en morgenvroeg een goede douche en we kunnen er weer tegen.

Capadocië: Cappadocië is een landstreek ten zuiden van de steppe in de Turkse regio's Centraal-Anatolië en Oost-Anatolië. Het gebied staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Meer info over Capadocië vind u HIER. Foto's van de regio ziet u HIER. Een aanrader!

Reisverslag:
Zondag is het marktdag in de conservatieve , en de boeren komen met hun kleine tractortjes of met paard & kar uit alle windstreken aanwaaien om hun oogst te slijten op het kleine pleintje in het dorpscenter. De markt is een kakofonie van geuren en kleuren en voor het eerst zien we vrouwen ten tonele verschijnen. Ze vallen op door hun kleine gestalte: ze meten allen amper anderhalve meter maar maken dat in de breedte dan weer dubbel en dik goed. Hun traditionele kleren en kleurige hoofddoeken geven het ganse marktgebeuren een exotische uitstraling. Voor geen geld koop je er verse groenten en allerlei fruit. De perziken hebben de grootte van kleine meloenen en de meloenen afmetingen waar de doorsnee rugbybal gaat bij blozen.


We wippen onderweg naar de auto nog even binnen bij de lokale bromfiets reparateur om de verschillen met het thuisfront eens op te meten. Het kleine werkplaatsje is wonderlijk genoeg netjes geordend en buiten enkele afgeragde Franse snorfietsjes liggen er voornamelijk goedkope Chinese honderdvijventwintig-jes en een enkele Tsjechisch-Slovaakse Jawa voor de deur. We krijgen natuurlijk opnieuw een kopje thee voor de neus geschoven en slaan nog een babbel in handgebaren alvorens terug op pad te gaan.


We zoeven op loodrechte wegen door het eentonige weidse landschap en tegen de middag snijden we door de stad Konya. Eeuwen lang was dit de hoofdstad van het Ottomaanse rijk en daardoor vind je er nog steeds een schat aan historische gebouwen terug. Verder richting zuiden loopt de weg dwars door de hete woestijn. De temperatuur loopt op tot boven de veertig graden waardoor de koelventilatoren van onze Peugeot op volle toeren draaien. De oostenwind krijgt vrij spel op deze open vlaktes en beukt hard in op onze linker flank waardoor we onze kruissnelheid wat moeten aanpassen. Gelukkig breng hij ook wat verkoeling met zich mee. Jonge mannen rijden met twee op een motorfietsje plots aan onze zijde en trachten, plat op hun tank gelegen, ons in te halen. Helmloos en zonder beschermende kledij lijkt dit voor ons een gevaarlijk avontuur maar zij zwaaien ons lachend na als we hun even voor laten.


Her en der staat een dapper boompje in het verder boomloze maanlandschap en meermaals zien we kleine wervelwinden het mulle zand opgooien. Slechts bewoond door enkele Berberstammen in lemen hutjes, staat dit landschap sterk in kontrast met de steden die we onderweg reeds aandeden. We trekken even een half uurtje uit om één van de ondergrondse dorpen te bezoeken waar de christenen zich destijds schuilhielden om vrij hun geloof te kunnen belijden in deze moslim wereld.



Tegen de avond duiken plots de alom bekende uitgehouwen bergen van Urgup op aan de horizon. Het eerste groot waaauw moment van deze trip is daarmee aangebroken en we stoppen op een bergtop om de wondermooie zonsondergang te bewonderen achter de rotsen van "Pigeon valley ". We parkeren de ambu met uitzicht op de vallei zodat we morgen met een "one million dollar view " kunnen ontwaken.





Afgelegde weg : 396 Km.

24-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie


23-08-2014
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 9 : Dryland

SMS - 22:05 : We zijn in Argithani aangekomen en opnieuw wordt ons hier door iedereen thee aangeboden. De Turkse gastvrijheid is enorm! Iedereen zit hier 's avonds buiten, elke avond denken we (hopen we) eens vroeg te gaan slapen maar dat lukt gewoon niet Evil or Very Mad

Reisverslag:
Onze gastheer van gisteren is teleurgesteld dat we niet langer kunnen blijven maar we moeten er echt vandoor. Hij geeft nog een papiertje met zijn adres en telefoonnummer zodat we ooit nog eens terug bij hem op bezoek kunnen komen. We hebben medelijden met de arme man als hij ons staat na te wuiven terwijl we zijn straat uit rijden maar dat is nu eenmaal "life on the road ".


We trekken voor de zoveelste maal de bergen in en rijden slechts sporadisch door een vergeten dorpje waar de witgekalkte huisjes begroeid zijn met wijn ranken en de geiten vrolijk over straat huppelen. We rijden op een smal slingerwegje met aan de rechter zijde de bergflank en aan de linker zijde de steile afgrond. Het gebrek aan enige vorm van vangrails maant ons automatisch aan tot voorzichtigheid. De oevers van wat normaal een bruisende rivier moet zijn, maar nu slechts een kabbelend beekje is, zijn een oase van groen en staat in schril contrast met de dorre bergen. De meeste van de berg-bronnetjes die we onderweg passeren staan droog door de langdurige droogte en diegene die wel nog water spuwen zijn overbevolkt door dorstige geiten. Onze water tanks zullen we dus elders moeten bijvullen.


De overjaarse Renault 12 scoort hier nog steeds het hoogst in populariteit en palmt ongeveer 80% van lokale wagenpark in. Hij is te zien in de meest uiteenlopende versies; van stationcar en gezinswagen tot sportversie. Overal onderweg zien we mensen rusten in de schaduw van een boom of op het terras van een theehuisje. Het is trouwens een discipline waar ze goed in getraind zijn en er daardoor sterk in uitblinken.



Het berglandschap loopt naadloos over in een heuvellandschap om uiteindelijk uit te lopen in een dorre vlakte waar voornamelijk graan geteeld wordt. Onderweg pikken we een oude man op met een grote boodschappentas en twee wandel stokken. Hij moet naar de grote stad en dat is gelukkig op onze baan. Hij heeft nog maar nauwelijks plaats genomen in onze wagen of hij heft beide handen ten hemel en begint luidop een gebed te prevelen om Allah te bedanken voor deze ontmoeting. Een licht benauwd gebeuren voor "ongelovigen" als wij. Even later biedt hij ons een flesje geparfumeerde olie aan waarmee hij ons rijkelijk besprenkeld. Blijkbaar een krachtig mengseltje dat bijna onze ogen doet tranen. Zou dit een stille hint kunnen zijn dat we eens aan een deftig bad toe zijn?

Hij bedankt ons uitbundig bij ons afscheid en even verder zien we reeds de talloze minaretten van Usak hoog boven de daken van de stad uittorenen. Vooral de in aanbouw zijnde mega moskee trekt onze aandacht. In zijn schaduw verpozen we even voor het middagmaal van vandaag. Vanaf hier loop de weg door droge vlaktes en we zijn licht teleurgesteld als blijkt dat het op de kaart aangegeven meer volledig uitgedroogd is evenals de rivieren die het ooit voedden. Eenmaal aangekomen op onze eindbestemming voor vandaag rijden we de buitenwijk van Arghitani door en zien overal de gesluierde vrouwen samen zitten op de stoepen voor hun huis.



In het gezellige centrum van het kleine stadje bruist het van de gezelligheid. De mannen zitten in alle hoeken van het park en de omliggende theehuizen te praten. Hier is geen enkele vrouw te bespeuren maar als we uistappen worden we vriendelijk begroet door iedereen. Onze ambu is een opvallende verschijning in het rustige stadje en alle hoofden draaien met ons mee als we voorbij rijden. Het duurt dan ook niet lang voor we terug ons eerste kopje thee achterover slaan, het eerste in een lange rij. We krijgen echter nooit de kans om iets terug te trakteren. Na enige tijd zijn we terug de talk of the town en is iedereen er komen bij zitten. Een Frans sprekende stadsgenoot wordt onmiddellijk opgebeld om als tolk te komen fungeren en zo kletsen we de avond vol tot een uur of elf wanneer we ons verontschuldigen en moe in ons bed duiken.

Klik hier voor de meest recente foto's

Afgelegde weg : ??? Km.

23-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie


22-08-2014
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 8 : Turkije - Inland

SMS - 20:05 : Na een dag zweten (40°C) zijn we gestopt in Bigadic. De mensen hier overstelpen ons met thee, brood, verse vijgen en tomaten. Iedereen is hier super vriendelijk. Spijtig genoeg gene Wifi te vinden Evil or Very Mad, hopelijk morgen!
Vanavond om 12 uur wordt er ons terug thee aangeboden. We zullen dus weer niet veel moeten slapen
Rolling Eyes.


Reisverslag:
Het terrasje zit terug al vol met mensen als we wakker worden. We ontbijten, voederen de straathonden wat oud brood en nemen afscheid van iedereen en worden vriendelijk uitgewuifd terwijl we het stoffige dorpje te verlaten.

We kopen even later een ticket voor de ferryboot die ons twintig minuten later in de drukke straten van Calakkale dumpt. Met wat navraag slagen we er toch in om de juiste uitvalsweg te vinden en rijden verder de kustweg af richting zuiden. We houden vlug een moment van bezinning bij de memoriaal van de bloederige slag van Gallipoli, zo'n honderd jaar geleden.



De ganse kustlijn is een aaneenschakeling van hotels en toeristische attracties en om de drukte te vermijden zetten we vlug koers richting binnenland. Ondanks de talloze wegwerkzaamheden malen we toch nog flink wat kilometers op de verlaten wegen door het dorre landschap. Het is stikheet in de wagen en we zweten ons te pletter. Aan een stalletje naast de weg kopen we vruchtensiroop om te mengen met ons drinkwater en gieten het goedje met emmertjes naar binnen om uitdroging te voorkomen.

We zijn ondertussen een week onderweg en zijn al goed gewend aan het dagelijkse stramien van opstaan, ontbijten, rijden, tanken, kaart bestuderen, rondkijken, stoppen, praatje slaan, standplaatsje zoeken, thee drinken, ons verhaal doen en slapen gaan. De ambu doet het beter dan ooit en galoppeert als een jong veulentje de bergen af. Enkel bergopwaarts laten we de vijfde en vierde versnelling steevast in de kast liggen. Een totaalgewicht van 4 ton de bergen op stuwen blijft nog steeds een hele hap voor onze Peugeot.



Tussen twee steden in is er meestal niet veel bewoning en van mede weggebruikers hebben we ook al niet veel last. Tegen de avond vragen we aan een paar mannen aan de rand van het mijnwerkersstadje Pigadic of we op een braakliggend stukje land rechtover hun huis mogen kamperen. Dit blijkt geen probleem te zijn voor hen. Eens we ons kamp hebben opgesteld komen ze vragen of we iets nodig hebben en wat later krijgen we twee broden, koud water, versgeplukte vijgen en tomaten aangereikt. Wanneer we hun hiervoor willen betalen botsen we op verzet. Ze willen er niets van horen. Wij zijn hun gasten en het is hun taak om voor ons te zorgen is hun antwoord. De Turkse gastvrijheid kent echt geen grenzen. Ishmahl is een vijftiger die twintig jaar in Zwitserland gewoond en gewerkt heeft en spreekt (ook al) vloeiend Duits We praten de ganse avond over zijn leven in Europa en de verschillen en gelijkenissen tussen beide werelden. En ons besluit is dat we allemaal dezelfde mensen zijn met dezelfde zorgen. We drinken gezellig samen Belgische koffie op ons geïmproviseerde terras terwijl de muggen ons letterlijk levend verslinden. De boeren die 's avonds van hun velden komen knikken ons vriendelijk goedenavond en Ishmahl vraagt of we niet een paar dagen hier willen blijven. Dan zouden we zijn familie kunnen ontmoeten en zijn geboorte stad te verkennen. Wij zouden dit aanbod maar al te graag aannemen maar de tijdsdruk van deze missie laat dat spijtig genoeg niet toe en morgen moeten we alweer verder richting zuiden.



Om half tien roept de Iman met zijn klaaggezang iedereen -en dus ook onze makker- naar de moskee voor het obligate avondgebed.

Klik hier voor toegang naar het fotoalbum

Afgelegde weg : 350 Km.

22-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie


21-08-2014
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 7 : Zoete thee

SMS - 19:31 : Vlotjes de grens met Turkije over. We zijn nu in een klein vissersdorpje niet ver van Gelibolu. We genieten, samen met de locale bevolking, van de mooie zonsondergang op het rustige dorpspleintje.

Reisverslag:
Als we om 06:30 opstaan, omdat we een telefoontje van de Belgische Radio2 verwachten voor een live interview is Georgo al druk in de weer met ons ontbijt. Hij overstelpt ons ook nog eens met een lading vers fruit van zijn boomgaard en sleept ons dan terug mee naar 't café waar hij elke morgen koffie gaat drinken met zijn vrienden. We drinken nog een paar koffietjes alvorens we terug afscheid moeten nemen en worden innig omhels en vaarwel gekust door onze nieuwe vrienden. En, dat we moeten zeker nog eens terug komen!

Via Thessaloniki rijden we de schilderachtige kustweg op die ons met een aaneenschakeling van zwierige bochten rond de baaien leidt en verder oostwaarts brengt. Rond de middag kunnen we de lokroep van de zee niet meer weerstaan en houden we halt aan een afgelegen strandje voor onze picknick en een verfrissende duik in de Adriatische zee.



Volledig herbront door het zoute zeewater zetten we nu koers richting Turkse grens. Het is drukkend warm in de bestuurderscabine en we zetten de airco op volle kracht doormiddel van beide ramen volledig omlaag te rollen. We schieten goed op vandaag en bereiken in de late namiddag de grens. Aan de Turkse kant worden we opnieuw wat sceptischer ontvangen en polsen de douaniers naar onze reisplannen. Ze verdenken ons ervan deze ambulance naar Syrië te brengen als ondersteuning in de oorlog. Iets wat we met nadruk ontkennen waarna ze ons gebieden te wachten op de parking om ons nog wat verder laten sudderen. We nemen na een tijdje initiatief en stappen zelf op de douanebeambten af met de vraag hoe het nu eigenlijk verder moet. Ze weten onze ambulance niet echt te plaatsen maar gelukkig raken we uiteindelijk toch nog vlot onder de laatste slagboom door die ons met Turkije scheidt. Hier nemen we afscheid van Europa en betreden de Moslim wereld voor de komende weken.



We besluiten een standplaatje te zoeken in een vergeten vissersdorpje op het schiereiland maar als we halt houden op het dorps pleintje waar de mannen allen thee zitten te slurpen worden we al vlug vast geklampt door de dorpelingen en zowat verdronken in de Turkse thee. We hebben nog geen Turkse Lira's op zak maar daar maakt de uitbater zelfs geen probleem van en het eerste rondje is op zijn rekening. De avond eindigt hilarisch: met veel getokkel op de smartphone, vertaal programma's en enkele hectoliters zoete thee. We kruipen in ons bed met een volledig uitgestippelde rondreis en een handgeschreven briefje met de vertaling van wat dagelijkse woorden die ons verder moeten helpen in het gastvrije Turkije.

Klik hier voor toegang naar het fotoalbum

Afgelegde weg : 358 Km.

21-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie


20-08-2014
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 6 : SOS Kinderdorpen Kosovo

SMS - 20:20 : We zijn vandaag via Kosovo naar Macedonië gereden en in één stuk door naar Griekenland. We zijn aanbeland in een klein dorpje "Kilkis" net over de grens. We zijn momenteel aan het socializen in de plaatselijke kroeg met een paar oudere mensen en zijn uitgenodigd om met hen te eten en te drinken (maar we hadden zojuist al gegeten maar "Neen" staat duidelijk niet in hun woordenboek). We blijeven vannacht overnachten bij George en zoon Dimo.
Morgenvroeg, om 6:40 worden we live geïnterviewd door Radio 2 voor hun programma "Ochtendpost".

Wie ook eens in Kilkis wil rondwandelen in G-Streetview kan HIER klikken.

Reisverslag:
Vandaag staat er een bezoek aan het S.O.S. kinderdorp in Pristina op de planning. We willen er een lading hulpgoederen schenken aan de weeskinderen.

Bij de benzinepomp treffen we een paar mannen die Duits spreken en we vragen hun de weg naar het kinderdorp. Ze zeggen dat het zich aan de andere kant van de stad bevindt en dat het moeilijk te vinden is. Eén van de mannen is blijkbaar politie agent en raad ons aan om te gaan aankloppen in het centraal politie kantoor van de stad en dan zou de politie ons escorteren naar onze bestemming. Een voorstel dat wij, aangezien de beruchte reputatie van de Kosovaarse politie, in twijfel trekken.



Maar toch storten we ons in de heksenketel van Prestina. Het politie kantoor vinden is echter niet simpel in de wirwar van straatjes en wanneer we ons plan met de politie aan een taxi chauffeur voorleggen kijkt hij ons aan met een blik die boekdelen spreekt. We laten het plan dus maar varen en de taxi chauffeur begeleid ons, dwars door de drukke stad, voor 10€ naar onze bestemming. We worden er met open armen ontvangen en hebben een leerrijke babbel met de mensen van het kinderdorp. Ze zijn vooral verwonderd dat mensen uit België zo ver reizen om hun deze goederen bij hun te brengen maar ze zijn zeker super blij met de nieuwe kledij van Joke, het schoolgerij van Georgette en ook met een kleine lading mutsjes van onze berijdsters. Tegen de middag moeten we spijtig genoeg opnieuw afscheid nemen en wisselen we contact gegevens uit. We hopen in de toekomst nog verder te kunnen samen werken.

Ze begeleiden ons opnieuw de stad uit en we zetten koers richting Macedonië. Overal op de uitvalsweg ligt de Kosovaarse politie op de loer met hun geliefkoosde speed camera's maar de tegenliggers verwittigen ons steeds op tijd en zo komen we zonder problemen terug op het vlakke binnenland van Kosovo. De weg in afgezoomd met allerlei bedrijfjes die vooral in tweedehands auto onderdelen, bouwmaterialen en marmer handelen. We houden even halt bij één van de kleurrijke fruit stalletjes en kopen voor 1,50€ zowat een karrenvracht sappig fruit voor onderweg.


Op een parking voor het militaire kerkhof met oorlog slachtoffers voederen we een jonge straatpub zijn buikje rond en brengen een bezoek aan de begraaf plaats. We staan even stil bij de bedenking dat veel van de soldaten die allen sneuvelden in 1999 slechts twintig jaar waren. Onderweg krijgen we een telefoontje van onze Belgische Radio2 om te melden dat ze ons morgen vroeg om 7u30 gaan opbellen voor een live interview. In de verte zien we reeds de bergen liggen die Kosovo van Macedonië scheiden en eens aan de grens aangekomen wordt ons voertuig aan een grondige onderzoek onderworpen door een norse douanier. We kopen een verplichte verzekering maar merken pas enkele kilometers verder dat we het drievoud van het normale tarief betaalden. Misnoegd maken we rechtomkeer en stappen met een boos masker opnieuw het loket binnen. De fraudeur achter het venster zag blijkbaar meteen dat we niet van plan waren om het hier bij te laten en betaald bij wonder netjes terug wat we teveel betaalden. Met gemengde gevoelens rijden we opnieuw Macedonië binnen.

Het een verademing om terug relax kilometers te kunnen kloppen over de "Alexander from Macedonië highway ". De kruisen houden blijkbaar een wedstrijd met de halve manen want we zien afwisselend kerken en moskeeën in de dorpjes langs de snelweg. We betalen met veel plezier één euro tol aan het tolhuisje en sjezen in sneltempo door het bergachtige land. De kale bergen zijn met stuikgewas besprenkeld en de vergezichten onderweg zijn niet te versmaden op deze verlaten hobbelige tweevaksbaan.



Wanneer we tegen de avond uiteindelijk de Griekse grens oversteken laten we de lappendeken van Balkenrepubliekjes eindelijk voor goed achter ons. We doorkruisen het Griekse platteland met de zonsondergang in onze achteruit kijkspiegel en houden halt in een dorpje met een onuitspreekbare naam en een 800 tal inwoners. Wanneer we bijschuiven op het bankje waar de oudjes van het dorp samen scholen en vertellen dat we hier deze nacht in onze auto zullen slapen protesteert de tachtig jarige Georgo tegen ons plan en verplicht ons bij hem in zijn huis te komen logeren. Hij preekt verstaanbaar Duits doordat hij in de jaren 70 in Nurnberg werkte in de Siemens fabriek. Samen met zijn al even oude makker en zijn Engels sprekende zoon neemt hij ons mee naar het plaatselijk restaurantje en propt ons vol met Griekse lekkernijen.

Het wordt een gezellige avond met deze mensen die we een uur eerder nog nooit gezien hadden en nu reeds oude vrienden lijken te zijn. We kruipen opnieuw veel te laat onder de wol maar we slapen als baby'tjes.

Klik hier voor toegang naar het fotoalbum

Afgelegde weg : 324 Km.

20-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie


19-08-2014
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 5 : Border crossing à volanté.

Reisverslag:
Het is een frisse morgen. Het wolkendeken dat het land overdekt hangt vastgehaakt aan de toppen van de bergen en het zou nog eventjes duren voor de zon opnieuw zou doorbreken. We maken van de gelegenheid gebruik om ons nog wat te verfrissen alvorens we het club huis afsluiten en de sleutels in de bus deponeren en opnieuw de bergen in trekken.

De vijf dagen die Gunther plande om ons te begeleiden zitten er spijtig genoeg al op en dat wil zeggen dat onze wegen deze namiddag zullen scheiden.

We volgen opnieuw de oever van de rivier Drina. We zijn ondertussen al gewend aan de natuurpracht en moeten ons uiterst concentreren op de bochtige bergwegen. Al gauw bereiken we de Servische grens en komen na een vluchtige voertuigcontrole opnieuw in een andere wereld terecht. De huisjes zijn nog erbarmelijker en vanaf hier domineren aftandse straathonden, Yugo's en Zastava's het straatbeeld. De levensstandaard ligt hier overduidelijk terug een paar treden lager.


Bij gebrek aan een landkaart moeten we afgaan op de aanwijzigingen van de lokale bevolking waardoor we een paar keer rechtsommekeer moeten maken en nog wat meer tijd verliezen. We stellen met de hulp van een paar chaufeurs de meest optimale route samen en met enkel een handgeschreven briefjes met plaatsnamen als leidraad zetten we onze rit verder. Tegen de namiddag bereiken we de grens met Montenegro en genieten opnieuw van een vlotte afhandeling van de grensformaliteiten.

We rijden veelal door kleine boerendorpjes en picknicken voor de laatste keer samen met Gunther. Bij wijze van afscheidscadeau vult hij nog eens onze brandstof tank. We trachtten niet te sentimenteel te worden als we elkaar nog een behouden reis wensen en voor een paar weken afscheid nemen van elkaar. Van hier af aan staan we er alleen voor en zullen we onze sterke man missen maar we laten ons niet van streek brengen en zijn vast beraden tot het uiterste te gaan om deze missie tot een goed einde te brengen.


Tegen de late namiddag komen we boven in de bergen bij de grenspost aan die Servië met Kosovo scheidt en stempelen vlot het land uit. Na enkele kilometers niemandsland arriveren we bij een lege Kosovaarse grens overgang. Gelukkig blijkt er een vriendelijke grenswachter in zijn krappe hokje te zitten die onze papieren behandelt en ons er op wijst dat onze verzekering niet geldig in zijn land. We kopen ter plaatse een verzekering en rijden Kosovo binnen. Van op deze grote hoogte hebben we een ongelofelijk uitzicht op het vlakke land dat zich uitstrekt tot aan de horizon. Maar we zijn er nog niet; eerst moeten we via een paar honderd haarspeldbochten helemaal naar beneden. Een vermoeiende etappe voor mens en machine onder een blakende zon. En halverwege raken de remmen al oververhit met de indringende geur en remdruk verlies tot gevolg. Even uitblazen en de rest van de rit op motorrem en tegen een slakkengangetje dan maar verder afleggen.

Het is zo'n lange en bewogen dag geweest dat we er bijna het noorden bij verliezen: de variatie in landschappen, grensovergangen, valuta aanpassingen en andere talen zorgen er voor dat ons brein het allemaal niet op tijd meer kan verwerken. Gelukkig rijden we tegen de avond voor de verandering opnieuw op vlakke wegen zonder al te veel bochten over het Kosovaarse -letterlijke- platte land. We stoppen even in een dorpje naast de hoofdweg bij een kruideniers winkeltje voor wat brood en vragen aan de uitbater of we op zijn parking mogen overnachten. Geen probleem is het antwoord. Tot een paar vriendelijke mannen, die achteraf politie mannen blijken te zijn, ons komen begroeten en het gesprek ontaard al vlug meer in een ondervraging dan in gewone interesse in ons verhaal. Hoewel ze ons vriendelijk aanbevelen wat verder gaan te kamperen besluiten we om toch maar een ander stekje voor de nacht te zoeken en op hun aanraden nemen we deze nacht een goedkope kamer in een nabijgelegen motelletje waar we voor amper tien € nog een avondmaal met drank voorgeschoteld krijgen.

Klik hier voor toegang naar het fotoalbum


Afgelegde weg : 384 Km

19-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie


18-08-2014
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 4 : Bosnië-Herzegovina.

SMS - 12:00 : Deze morgen vroeg uit de veren en nu op weg naar Sarajevo. We gaan de nationale routes nemen om tol op de snelwegen te vermijden.

Reisverslag:
De kombinatie, jeukende muggenbeten en voorbij razend verkeer zorgde er voor dat we deze morgen niet al te fris uit ons bed tuimelden. Na het ontbijt zetten we via de eentonige Sloveense snelweg koers richting Bosnië.

Na de grensformaliteiten te hebben doorlopen komen we meteen in een andere wereld terecht. Het lijkt wel of de klok plots 20 jaar is terug gedraaid. Naast de weg treffen we talloze kleine kiosken waar vooral groenten en fruit worden aangeboden.
De meeste wagens stammen uit begin jaren ‘90 en de Volkswagen Golf 2 steekt er met kop en schouders uit qua aantallen. We zien ook voor het eerst de Lada's en Zastava’s opnieuw in het straatbeeld verschijnen. De wegwijzers zijn schaars en aangeduid in "t Cyrillisch. De huisjes zijn klein en verloederd en in elk dorpje reikt op zijn minst één hoge smalle minaret naar de hemel.


De zon staat tegen een staalblauwe hemel met temperaturen die schommelen rond de 25 graden. We volgen de rivier stroom opwaarts richting Sarajevo. Het is een schilderachtige route die langs beide zijden ommuurd wordt door metershoge groene bergen. We vergapen ons de ganse voormiddag aan deze natuurpracht maar het gevaar loert om elke bocht; roekeloze truckers en locals overschrijden geregeld de witte lijnen van deze smalle weg en halen halsbrekende inhaalmaneuvers uit. De vele gedenkstenen in de berm zijn stille getuigen van dodelijke ongevallen. Gelukkig komen we er zonder kleerscheuren van af en herenigen we tegen de middag met Gunther om vanaf Sarajevo de rit voor vandaag samen verder te zetten.
Door gebrek aan een ringweg moeten we de gehele stad doorkruisen. We komen in een ellenlange file terecht die ons veel kostbare tijd kost. Eenmaal we de stad aan de zuidelijke kant verlaten komen we opnieuw in het prachtige Bosnische berglandschap terecht. Naarmate we vorderen wordt de weg steeds smaller en slechter. Vanaf hier treffen we meer rondlopend vee op de weg dan auto’s. De lokale bevolking kijkt ons verwondert aan en wuift ons vriendelijk na. De kogelgaten in de huizen zijn een pijnlijke herinnering aan de bloedige Joegoslavische oorlog van twintig jaar terug.


In de late namiddag stoppen we nog even voor een roadside picknick en algauw krijgen we bezoek van de dorpsjeugd die vooral veel interesse betonen in Gunther’s motor. Hier delen we dan ook meteen het eerste paar mutsjes uit. Daarna beginnen we aan een ongelofelijk zware bergetappe waarvan de smalle bergweg ons via een honderdtal haarspeld bochten naar meer dan 1000 meter boven de zeespiegel leidt. Onderweg is er praktisch geen beschaving aan te treffen maar de enkele oudjes die we in de bergen aantreffen zwaaien ons wel allen vriendelijk na. De ambulance heeft het vreselijk zwaar en we moeten bijna de ganse beklimming in eerste versnelling afleggen. Maar eenmaal de sommet bereikt, worden we beloond met een hemels uitzicht en het gezelschap van wilde paarden. En net als we denken dat het niet erger kon worden stopt het asfalt en komen we op een nog smallere grindweg terecht die ons uiteindelijk een paar uur later naar de vallei van Gorazde zal brengen.
We zitten al meer dan twaalf uur achter het stuur en zijn totaal uitgeput als we een wegwijzer treffen die aangeeft dat er zich op de oevers van de rivier een motor club bevindt. We slaan het veldwegelje in en komen terecht bij de stoere maar vriendelijke bende motards van Morazde MK die ons na het trakteren van enkele pintjes aanbieden in hun zelf gebouwd clubhuis te overnachten. Een aanbod dat we gretig aannemen want we zijn dringend aan een paar uurtjes nachtrust toe.


Klik hier voor toegang naar het fotoalbum

Afgelegde weg : 440 Km

18-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie


17-08-2014
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 3 : Slovenië - Kroatië


SMS - 17:34 : We zitten nu in Ptuj in het zonnetje.


Foto van het stadje

SMS - 00:00 : Na het mooie Slovenië en een vlotte grensovergang, doorkruisen we het prachtige Kroatië. Samen met Gunther zo'n 400 km afgelegd. In Kutina zijn we gestopt aan het meer maar evensnel, het is te zeggen na 50 muggenbeten, weer vertrokken naar een bijna muggenvrije slaapplaats. Nog terasje gedaan in de Irisch pub "Kings".

Reisverslag:
Toen we deze morgen onze schuifdeur openden werden we meteen getrakteerd op een wondermooi schouwspel: enkele wolkensluiers gleden langzaam over de bergen die werden opgefleurd door een mooie zonsopgang en zo we zetten de dag meteen in met een flinke portie nieuwe moed.

De exodus van toeristen zorgden ook vandaag weer dat de westelijke route propvol campers zaten met de onontkoombare files tot gevolg. Dus stippelden we een route uit langs de rivier die ons richting oosten zou leiden. Het werd een prachtige rit langs smalle baantjes en door nauwe tunneltjes waar we soms vreesden dan onze ambu halverwege zou komen vast te zitten.

Gelukkig slaagden we er in het traject feilloos af te leggen en tegen de namiddag het ingedommelde middeleeuwse stadje Ptuj te bereiken. Hier zouden we ons hergroeperen met Gunther die nog onderweg was met de motor. In afwachting slenterden we wat rond door de straatjes en beklommen het steile pad dat ons naar de burcht bracht en een mooi uitzicht gaf op de typische rode daken van de stad.

Op een terrasje werden we aangesproken door Alex , een spraakgrage jongeman die in zijn beste Engels zijn beklag deed over de slechte politieke en economische toestand van zijn land maar evenzeer filosofeerde over de goedheid van de mensen en de hoop op een betere wereld. We herkenden onszelf in zijn verhaal en bij zijn afscheid wisselden we onze contact gegevens uit. Hij drukte er nogmaals op dat we hem steeds mochten contacteren als we onderweg in problemen mochten verzeilen en dat hij alles wat in zijn macht lag zou aanwenden om ons te helpen.

Ondertussen was Gunther ons komen vervoegen ,en besloten we nog een eind verder te rijden. We rijden na een snelle paspoort controle Kroatië binnen en belandden via Zagreb in het kleine stadje Kutina. Hier ontdekten we een perfecte overnachtingplaats bij een meertje, waar enkele vissers hun geluk zaten te beproeven, maar al na enkele ogenblikken beseften we dat we gewoon levend verslind werden door de duizenden muggen die er rondzwermden. Gevolg: opnieuw op zoek naar een andere locatie en die vonden we in het park van de stad. Eenmaal Gunther's tent opgesteld stond was het algauw bedtijd en doken we allen snel in onze bedstee.

Afgelegde weg : 242 Km

17-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie


16-08-2014
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 2 : Oostenrijk

SMS - 19:12 : We zijn in Slovenië aan het meer van Bohinj (tegen het bekende meer van Bled).


Reisverslag:
De dag begon deze morgen grijs en druilerig. Na een vlug ontbijt verlieten we het dorp samen met onze motor scouts. Zij zouden vandaag voor een alternatieve route over de bergpassen opteren terwijl wij met de ambu kiezen voor de meer efficiënte autosnelweg. Echter, het idee om een flink aantal kilometers af te malen wordt al gauw in de kiem gesmoord wanneer we reeds na enkele minuten op een monster file "botsten" die er voor zal zorgen dat we er maar liefst vier uur over doen om de tweehonderd kilometer tot de Oostenrijkse grens af te leggen.

We ergeren ons dood aan de vele toeristen met mobile homes en caravans die ons een vlotte doorgang belemmeren maar, we moeten gedwee ons lot ondergaan. Gelukkig kunnen we terug op kruissnelheid komen eenmaal de landsgrens met Oostenrijk is overschreden. Maar, het geluk is van korte duur: onze ambu krijgt het moeilijk om de Alpenroute te verteren. De oorzaak blijft vaag maar na het ontluchten van het brandstofsysteem lijkt het blijkbaar weer wat vlotter te gaan ... tot we de sms van onze motards ontvangen dat Tracy's motorfiets te kampen kreeg met een lekke achterband en dat ze het afgesproken ontmoetingspunt voor vandaag niet meer zullen halen.

Wanneer we plots lawaai in onze achterruimte horen stoppen we even en merken we dat onze provisiekast is open gerold en één van onze stopcontacten naar de filistijnen geslagen heeft. Onze trouwe bondgenoot Murphy, die van de naar hem vernoemde wet, laat ons nooit in de steek blijkbaar. Er zijn nog zekerheden in het leven ...
We slagen er toch nog in om vlot door de Alpen te klieven en tegen de late namiddag de Sloveense grens te bereiken. Na de tol voor de 8 kilometer lange Karawanka tunnel te hebben betaald komen we enkele minuten later in het prachtige Sloveense landschap terecht. We bewonderen het idyllische meer van Blet aan onze rechter zijde maar besluiten na een kort bezoek om het toch maar links te laten liggen wegens te toeristisch en we zetten onze reis nog even verder.

Tegen de avond hebben we er 600km op zitten en merken we op dat er een feest aan de gang is op een weide tegen een bergflank en besluiten dat dit onze rustplaats voor de nacht zal worden. Het blijkt het "Interantional fly fish competition festival" te zijn dat opgeluisterd wordt door een lokale band die enkel melancholische Sloveense liedjes te horen brengt. We sluiten de avond af met een nationaal visgerecht met een karaf Sloveense wijn en hopen morgen wat vlotter te kunnen vorderen en te herenigen met onze Gunther. Tracy zal spijtig genoeg morgen het team moeten verlaten er terug koers zetten richting Belgenland.

Onze nachtrust wordt nog even verstoord door een paar grapjassen die aan onze wagen komen schudden maar als we even onze stemmen verheffen druipen ze het opnieuw af en kunnen we rustig doorslapen.


Afgelegde weg : 561 Km

16-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie


15-08-2014
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 1: Kantel momenten

We schrijven "15 augustus 2014", een dag waar twee jaar voorbereiding aan vooraf ging. Een dag dat een kantelmoment inluidt. Een dag van afscheid nemen maar ook een dag die een nieuw avontuur en een nieuwe missie inluidt.
En de Deserlions zouden de Desertlions niet zijn als ze dit kantelmoment niet zouden hebben willen delen met hun vrienden. Vanaf 10:00 uur was het verzamelen geblazen op het kerkplein aan café "Het Oud Withuis" in Meerbeke waar iedereen vergast werd op heerlijke koffie en knapperige ontbijtkoeken. Druppelsgewijze kwamen de familieleden, sponsors, vrienden, buren en kennissen aan om geleidelijk aan aan te zwellen tot een hele menigte. Een gezellige menigte.
Met de nabije kerktoren als leidraad startte Alain de motor van de ambulance letterlijk op klokslag 12:00 uur. Na nog vele 'behouden thuiskomsten' en 'veilige reis' wensen vatte een convooi met de ambulance en een escorte motorrijders de helse reis aan. Twee motorrijders zullen bij de ambulance blijven tot in Griekenland. Nadien moet de ambulance onverbiddelijk alleen voort. De reis naar Duschanbe, de hoofdstad van Tajikistan, zal zo'n 4 à 5 weken duren.

Dat betekent nog niet dat we hun 5 weken zullen moeten missen. Via deze blog zullen ze ons, zo mogelijks, dagelijk brieven over hun wel en wee. Ik kijk er alvast naar uit. U ook?
De gehele route met een overzicht van alle landen die doorkruist zullen worden kan u HIER (link naar onze website) terugvinden.
Zoals de vorige jaren zal er slechts één bericht per dag zijn waarin in eerste instantie hun SMS-en zullen gepost worden en zodra het reisverslag van die dag beschikbaar is zal het onder de SMS-en geplaatst worden. Als er een reisverslag wordt aangevuld in het verleden dan leest u dat in het laatste (huidige) bericht.

Nog een extra bedankje aan Veronique en Viviane van café "Het Oud Withuis" voor het sponsoren van de lekkere koffie en aan Erwin voor de lekkere koeken!


Een verslag van NinofMedia

SMS - 15:30 We zijn aan de Luxemburgse grens, zonder regen Surprised
SMS - 23:35 We zijn aangekomen in Nellingen (zo'n 125 km voor Munchen). De motards zijn in hotel Krone, wij op de parking ervoor in de ambulance. Nu er eerst ene drinken ...


Reisverslag:
De verse ontbijt koeken van Erwin en de heerlijke koffie van Vivi zorgden er samen met de massale opkomst voor dat dit één van de leukste afscheidsfeestjes werd in de Desertlions geschiedenis. Ook de pralines, flessen bubbels, wenskaarten en gulle schenkingen die we nog toegestopt kregen vervolledigden onze uitrusting zodat we na een interview met Ninofmedia eindelijk de motoren konden starten en onder luide sirenes Meerbeke verlaten.


Net zoals iedere keer gaf de wuivende menigte ons een flinke brok in de keel terwijl we ons klaarmaakten voor de nieuwe sprong in het duister. De motards begeleidden ons naar de autosnelweg en op de parking in Groot-Bijgaarden namen we afscheid van onze Flying Hermans vrienden en zetten we koers richting Luxemburg waar we nog even halt hielden voor wat afgeprijsde brandstof in te slaan. Op de parking troffen we daar een gestrande motorrijder aan met motor pech. En hoewel tijd een kostbaar goedje voor ons is  konden we het niet over ons hart krijgen de arme man aan zijn lot over te laten. Samen met de hulp van een paar Poolse truckers en een staaltje Desertlions-inventiviteit kregen we de motor opnieuw aan de praat en kon de man een uurtje later zijn reis verder zetten. Onze Poolse vrienden keken ons met ongeloof aan als we vertelden dat we met deze ambulance op weg waren naar Tadzjikistan maar na ons voor gek verklaard te hebben schonken ze ons nog wat Poolse snoepjes voor onderweg en gaven ons richtlijnen qua traject keuze.

Omdat er in Duitsland grote wegwerkzaamheden aan de gang waren raadden ze ons aan onze reis een stukje via Frankrijk veder te zetten. Regenvlagen wisselden steeds af met zonneschijn zodat de mooie zonnebrillen die we van Joris cadeau kregen reeds goed van pas kwamen.


Eens in het Zwarte Woud schoven de kilometers vlot onder onze wielen door en, na zo'n uurtje te hebben doorgereden na zonsondergang en 600 km extra op de teller gezet te hebben, werd het tijd voor onze motards Gunther en Tracy om de motoren te stallen en een slaapplaatsje te zoeken. In de bar van het traditionele Bayerse pensionnetje dronken we nog een pintje op Sabine's verjaardag en doken dan onze ambulance in voor een paar uurtjes nachtrust.

Klik hier voor toegang naar het fotoalbum

Afgelegde weg: 641 Km.

15-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie


13-08-2014
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Laatste dag op Belgische bodem

Dit is het laatste beeld dat jullie morgen te zien zullen krijgen van de desertlions ambulance. Lang was hij een bekend gezicht in het Ninoofse straatbeeld maar na een jaar van zwoegen, zweten en plannen is het uiteindelijk tijd om de epische reis naar Tadjikistan in te zetten.
Iedereen die ons wil komen uitwuiven kan dit vanaf 10.00h op de parking van cafe "Oud Withuis" aan de kerk van Meerbeke. Om stipt 12:00h zal dan het finale startsein gegeven worden en zal "the big yellow ambulance" voor de allerlaatste keer zijn sirenes laten loeien op Belgische bodem ...

13-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie


07-08-2014
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.'To Do' lijstje

De "list of things to do before we leave" was lang, maar elke dag trachten we een paar lijntjes te schrappen en zo zijn we intussen toe aan de testen met ons tracking systeem. We hopen dan ook onze route integraal te kunnen posten op deze blog.

Inmiddels reeds volledig doorstreept zijn:

- het opbergen van een eerste lading van 25kg mutsjes in alle mogelijke vrije ruimtes van de ambulance ;

- de zelfgemaakte gordijntjes hangen intussen ook aan de raampjes ;

- de reserveonderdelen zijn netjes ingepakt en opgeborgen onder het bed ;

- spiegels met geïntegreerde dodehoekspiegels vervangen de originele en zullen ons hopelijk mee helpen behoeden tegen ongevallen ;

- de bestuurderszetel had reeds zijn beste tijd achter de rug en werd vervangen door een volledig  regelbaar exemplaar. Dus nog maar eens de handen uit de mouwen  gestoken en vlug een aangepast frame gelast zodat de ambulance vanaf nu met een nieuw zetel met armsteunen en al voorzien is. Geen overbodige luxe trouwens gezien de ontelbare uren die ons nog te wachten staan achter het stuur.

En al deze werkzaamheden werden zoals gewoonlijk afgesloten met een testrit door onze Vlaamse veldwegen die verdacht veel lijken op de Centraal Aziatische hoofdwegen.Laughing

07-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie


02-08-2014
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Elk mutsje telt

De actie “brei een mutsje voor Tadjikistan“ werd een onverwacht succes dat echt al onze stoutste verwachtingen overtrof. Werkelijk in alle hoeken van Vlaanderen sloeg men massaal aan ‘t breien.
Zo werden er ondertussen al een duizendtal zelfgebreide mutsjes ingezameld.
En deze week werden we uitgenodigd op het tuinfeestje bij mvr Christa Suneart om daar nog eens een dikke vijfhonderd mutsjes aan toe te voegen. Christa had namelijk met haar vriendinnen van de K.V.L.V. Grimminge een breiclubje opgericht met slechts één doel voor ogen om zo veel mogelijk mutsjes voor ons te maken. Hun inzet had opnieuw een prachtige collectie van kleine kunstwerkjes opgeleverd.
Na deze  gezellige avond met de dames van het KV.L.V. keerden we dus goedgemutst naar huis terug. Nu moeten we enkel nog een plaatsje vinden in onze ambulance om alles op te bergen. We overwegen zelfs om een deel van de buit met de post te versturen naar Duchanbe. We willen namelijk ten allende tijde vermijden dat we opnieuw problemen krijgen aan de grensovergangen doordat we teveel materiaal bij hebben.

Klik hier voor toegang naar het fotoalbum

02-08-2014, 00:00 geschreven door Webbie


26-07-2014
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ten huize Klateringen

Vandaag hadden we een afspraak met NINOFMEDIA, het regionale nieuwsmedium voor Ninove en de denderstreek voor een interview en fotosessie met Marcella en Adrienne, ten huize Klateringen. Ze breien nog steeds vol goeie moed verder. Bij deze nogmaals een welgemeende dank u wel!!

Bedankt aan deze fijne mensen die er ten huize Klateringen lustig op los breien en al een heleboel prachtige mutsjes afgewerkt hebben. En, nòg meer mutsjes en baby-sokjes staan op hun programma om af te breien voor de vertrekdatum van 15 augustus. Alle restjes breiwol om aan Adrienne en Marcella te geven zijn welkom.



Bovendien schonk Marcella ons haar talisman, een sleutelhanger met een afbeelding van St. Christoffel, patroonheilige van Pollare die wordt aangeroepen ter bescherming van de weggebruikers. Een talisman die haar reeds 33 jaar feilloos behoede voor ongevallen. Hoeft het gezegd dat dit het pakkenste moment van het hele interview was?
Bedankt Marcella!!!!!!!!!!


26-07-2014, 00:00 geschreven door Webbie


22-07-2014
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Roeste vijzen


Na een heftig dagje vechten tegen verroeste bouten en vijzen is de donor ambulance alweer een stukje lichter gemaakt. Het zware zwoegen leverde ons wel een mooie voorraad reserveonderdelen op voor onderweg en met deze voorraad kunnen we hem later in Tadjikistan ook nog jaren operatief houden.

Zo recupereerden we vandaag de o.a. koeradiator, interkoeler, luchtvering, alternator, turbo, spiraalveren, electronica winkel, schokdempers, luchtkompressor, cardanassen, riemen en nog veel meer ..
.
Nu alles nog netjes inpakken en een plaatsje geven tussen de mutsjes in onze Desertlions-ambulance die trouwens al behoorlijk volgestouwd begint te raken.



Klik hier voor toegang naar het fotoalbum

22-07-2014, 00:00 geschreven door Webbie


Oorspronkelijke tekst


Mogelijk gemaakt door Translate




Inhoud blog
  • Uitnodiging lezing
  • Desert Lions terug in het land na expeditie - Nieuwsblad
  • Bedankt voor de hartverwarmende reacties!
  • Een nieuw begin
  • Tranen van geluk
  • Dag 31 : Finish line in zicht!
  • Dag 30 : Fuck Murphy!!!
  • Dag 29 : Oezbekistan
  • Dag 28 : Desert Moon
  • Dag 27 : The blue door
  • Dag 26 : Turkmenistan -> Oezbekistan
  • Dag 25 : Kotton fields forever
  • Dag 24 : Stof & meloenen
  • Dag 23 : Turkmenistan
  • Dag 22 : laatste dag Iran
  • Dag 21 : The Sea
  • Dag 20 : Desert Highway
  • Dag 19 : Peoples Park
  • Dag 18 : The tractor brothers
  • Dag 17 : Welcome to my home
  • Dag 16 : Welcome to the I.R. of Iran
  • Dag 15 : Iranian border
  • Dag 14 : Koerdisch gebied
  • Dag 13 : Free Koerdistan
  • Dag 12 : Over the mountains
  • Dag 11 : Eenzame hoogtes
  • Dag 10 : Lions in the Desert
  • Dag 9 : Dryland
  • Dag 8 : Turkije - Inland
  • Dag 7 : Zoete thee



    Weersverwachtingen

    België

    Tajikistan (Dushanbe)

    Het klimaat in Tadzjikistan
    Tadzjikistan heeft een uitgesproken landklimaat. Heet en droog in de zomer, koud in de winter. De hoogste temperaturen worden bereikt in de lage gedeeltes (de helft van het land is bedekt met bergen hoger dan 3000 meter) in hartje zomer (juli) gemiddeld op 48°C. In januari daalt het kwik tot dik onder nul. Het zijn extreme temperatuurverschillen die typerend zijn voor een landklimaat. De meeste regen valt in de winter, maar veel heeft het gedruppel niet om het lijf.

    Hoofdpunten blog desertlions3
  • Uitnodiging lezing
  • Update Priscilla
  • Priscilla at work!
  • Powerpoint Presentatie inhuldiging Priscilla
  • Mobile Desertlions-Bookhouse
  • Kerstmarkt Pollare
  • Magisch Mongolië
  • Mythisch Rusland
  • Dag 44 - Back to Belgistan
  • Dag 42 - Bookhouse
  • Dag 41 - S.O.S. Kinderdorpen.
  • Dag 40 - Jengis avenue
  • Dag 39 - Een drukke rustdag
  • Ulaan Baatar
  • Dag 38 - The beast

    Hoofdpunten blog desertlions2
  • Uitnodiging lezing
  • Einde missie = start nieuwe missie
  • Dr Robert Shenk.
  • Filmavond 30/4/2011
  • Film, spectaculaire foto's en een sterk verhaal!
  • Aanvulling reisverslagen.
  • The Lions return!
  • Dag 52 : Mongolië - België
  • Dag 51 : Mongolië - SOS Kinderdorpen
  • Dag 50 : Mongolië - SOS Kinderdorpen

    Hoofdpunten blog desertlions
  • Uitnodiging lezing
  • Afsluiting van het project Gambia
  • In memorium
  • Een avonturier met het hart op de juiste plaats.
  • Film & diapresentatie 28 maart 2009
  • Harthouse news letter
  • Opbrengst verkoop voertuigen
  • Nieuwe reisverslagen en foto's.
  • Reisverslag dag 2x: de projecten.
  • De laatste dagen ...


    Forum / Gastenboek
    Wilt u een bericht nalaten of in contact treden met onze Leeuwen, klik dan HIER.



    Zoeken in blog


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs