Ik ben Kevin Deltombe
Ik ben een man en woon in Sint-Andries (België) en mijn beroep is Student Latijnse.
Ik ben geboren op 27/02/1994 en ben nu dus 31 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wielrennen, PC en PSP games.
Ik ben een simpele gast die graag koerst, maar in de eerste plaats ook goed wil scoren op school zonder daarbij te wille
{TITEL_VRIJE_ZONE}
{TITEL_VRIJE_ZONE}
{TITEL_VRIJE_ZONE}
05-12-2007
Piste Blaarmeersen
Beste lezer, Vorige week een telefoontje gekregen van Freddy De Roo, pistecoach voor West-Vlaanderen, met de vraag of ik dan toch niet geïnteresseerd zou zijn om enkele pistetrainingen mee te volgen en in januari-februari 2008 mee te doen aan enkele jeugdmeetings in de Blaarmeersen. Ik heb mijn pa zover gekregen dat hij ja zei. De wekelijkse mountainbike-activiteiten zullen wat op een lager pitje draaien. In de plaats daarvan zou ik één keer in de week, op zaterdagvoormiddag, rondjes draaien in de Blaarmeersen. Trainen tijdens de week is niet mogelijk. Hiervoor kom ik te laat thuis van de studie in school. Misschien tot op één van de komende zaterdagtrainingen in Gent of één van de aankomende meetings in 2008. Fun voor alles !!!
14-10-2007
Veldegem 13/10/2007
't is zover, de laatste wegwedstrijd van het seizoen wordt vandaag gereden in Veldegem. Het is een van de enige keren dat er in West-Vlaanderen op zaterdag een wedstrijd stond geprogrammeerd. Nu kwam het eigenlijk niet echt goed uit. In mijn vroegere basisschool en nu ook nog de school van mijn zus vierden ze hun 50ste verjaardag. Er was van alles te doen, helaas niet voor mij. Maar ja, de laatste koers wil ik voor geen geld ter wereld missen. Mijn pa en mijn opa zijn zoals altijd met mij meegekomen. Oma, de andere opa en mijn ma zijn op school van de partij. Zo krijgt ieder zijn deel.
Net voor de start brak er een spaak in het achterwiel van Jonas Lammes. Gelukkig hebben wij altijd reservewielen bij met het juiste verzet op. Het achterwiel gaven we graag in bruikleen aan Jonas, die zo op de valreep toch aan zijn wedstrijd kon beginnen, en wat voor één.
We starten onder een stralende nazomerzon met z'n 35. Alle bekenden zijn van de partij. Evy mocht samen met twee andere meisjes iets vroeger van start gaan. Ze gaat er onmiddellijk met een gezwind tempo alleen vandoor. Miel en ikzelf gooien alle registers open om zo vlug mogelijk aansluiting te vinden, wat toch een volledige ronde van 1.850 km duurt. Door die vlugge start is het peleton op dat moment in drie grote stukken verdeeld. Vier renners hebben een kleine voorsprong, waaronder Miel, Maxime en ikzelf. In de derde ronde valt het stil vooraan en alles komt weer samen. De groep blijft de rest wedstrijd compact bijeen.
De renner van de wedstrijd is ongetwijfeld Jonas Lammens die heel wat ontsnappingspogingen onderneemt en ook veel kopwerk voor zijn rekening neemt. De foto's spreken hierbij voor zich. Ook Miel probeert een paar keer in z'n eentje aan de haal te gaan. Ze worden iedere keer opnieuw gegrepen door het voltallige peleton. Ikzelf heb mij bewust niet getoond tijdens de wedstrijd. De laatste drie weken moet ik het rooien met één training van een 40-tal km per week, wat eigenlijk niet voldoende is. Dat voel je vooral wanneer je probeert langdurige inspanningen te leveren. Je zit vlugger op je tandvlees. Dan maar geen risico's nemen en mezelf zoveel mogelijk sparen tijdens de wedstrijd om fris genoeg naar de eindmeet te kunnen komen. Het levert weinig spektakel op, maar - zoals mijn opa altijd zegt : "'t is lientje dat telt".
In de laatste ronde rijden we nog met 28 renners samen. Ikzelf zit comfortabel in tweede positie in de buurt van Jonas Lammens. Achter ons is het trekken en duwen voor de beste plaatsen. Zo'n 400 meter voor de laatste bocht is er een demarrage van een onbekende renner. Het is Jonas Lammens die de kloof dicht, ikzelf laat mij meedrijven in zijn wiel. 50 meter na de laatste bocht, zeker nog 500 meter voor de eindmeet, trekt Christophe Noppe de spurt aan. Jonas Lammes reageert onmiddellijk en passeert Christophe met mij in zijn wiel. Miel volgt. Jonas is hier natuurlijk de ideale gangmaker en was van veel te ver op kop vertrokken. Een kleine 100 meter voor de eindmeet plaats ik een nieuwe versnelling en passeer Jonas Lammens aan de linkerzijde. Er is onmiddellijk een bres van een vijftal meter tussen mij en Jonas, waardoor hij mijn wiel niet meer kan nemen en zijn sprint zelf moet rijden. Die voorsprong kan ik behouden tot op de eindmeet en sluit dit droomseizoen af met een achtste overwinning. Jonas Lammens wordt verdiend tweede, Miel Pyfferoen sluit het podium met een derde plaats. Evy sprint zich naar een tiende plaats, wat een knappe prestatie is in dat sprintgewoel tussen al dat "mannelijk" geweld.
Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat vandaag niet de beste renner heeft gewonnen (dat was ongetwijfeld Jonas Lammens), maar wel diegene die wat gerekend heeft tijdens de koers en niet impulsief reageerde.
Een mooiere afsluiter van een prachtsseizoen kon ik mij niet inbeelden. Beter of evengoed doen dat dit jaar is voor mij haast onmogelijk denk ik. Mijn gemiddelde rangschikking komt neer op 1.95 (8 x 1, 9 x 2, 4 x 3 en 1 x 4). In de landelijke regelmatigheidsrangschikking van Eddy Cosyn eindig ik hiermee waarschijnlijk in de top drie bij de 13-jarigen. De herinneringen blijven alvast. We zien wel wat volgend seizoen biedt.
De wintermaanden gaan we competitieloos overbruggen : geen stress, tenzij wat gezonde spanning op school. Nu kan ik de zaterdagavonden eindelijk ook weer eens wat langer TV kijken dan tot 21.30 uur. We proberen wel wekelijks een VTT toertocht mee te pikken om wat basisconditie te onderhouden en wat kracht en behendigheid bij te kweken.
Tot slot wil ik - in naam van mijn pa en opa - de ouders van Evy in het bijzonder bedanken voor hun gastvrijheid. Ze stelden hun camper en de inhoud van hun frigo keer op keer ter beschikking zonder zelf iets in de plaats te willen.
08-10-2007
Watou 07-10-2007
Op naar Watou voor de voorlaatste wedstrijd van het wegseizoen 2007. Voor het vervoer naar Watou kon ik een beroep doen op mijn nonkel Freddy, daar mijn ouders genieten van een gastronomisch weekend in de Baai van de Somme in Frankrijk, georganiseerd door de bank waar mijn pa werkt.
De opkomst is aan de lage kant. We starten met een goede 20 renners. Evy is het enige meisje. De bekendste namen zijn Jordy Ganseman, Maxime Farazijn, Miel Pyfferoen en bomme Blomme.
Ondanks de beperkte groep is er al van in de eerste ronde een valpartij vooraan het peleton. Een aantal van ons moeten serieus in de remmen gaan, maar kunnen recht blijven. Maxime Farazijn ziet hier onmiddellijk zijn kans en gaat voluit door. Het duurt een tijdje vooraleer we weer zijn georganiseerd en zijn voorsprong groeit wat verder uit. Eerst is het vooral Benjamin Declercq die de kloof probeert te dichten. Ondermeer onder mijn impuls kunnen we al vlug weer aansluiting vinden bij Maxime. Na een drietal ronden wedstrijd wordt ook Evy bijgehaald, die zoals gewoonlijk iets vroeger mocht starten.
Het verdere verloop van de wedstrijd is kort samen te vatten. Bijna iedere ronde is er iemand die probeert het hazepad te kiezen, maar niemand slaagt erin om meer dan 50 meter te nemen. In het peleton wordt iedere keer onmiddellijk gereageerd door zowel bekende als minder bekende namen zonder dat er naar elkaar wordt gekeken. Hierdoor ontstaat er natuurlijk weinig ruimte om iets definitiefs op poten te zetten. Ikzelf probeer ook een tweetal keer het verschil te maken. Het zijn echter Maxime en Miel die mij weer op mijn plaats zetten.
We gaan allen samen de laatste ronde in. In Watou gaat het bergaf in de aanloop naar de laatste bocht - eentje die je aan 35 km/u vlot kunt nemen (dit had ik in de opwarming uitgetest). Jordy Ganseman slaagt er in om die als eerste in te komen. Achter hem is het strijden voor zijn wiel tussen mijzelf en Miel Pyfferoen. Ik kan uiteindelijk als tweede de bocht uitdraaien ter hoogte van het achterwiel van Jordy, maar aan de buitenkant (rechterkant). Miel zit op zijn beurt ook nog eens rechts van mij. Jordy draait door zijn hoge snelheid heel breed uit en neemt ons mee naar de kant van de weg waar ik in de straatgoot kom gesukkeld. Voor Miel is er geen plaats meer om uit te wijken en hij moet noodgedwongen in de remmen gaan, waardoor de spurt voor hem over is. Ikzelf slaag er nog net in om me recht te houden en terug uit de goot te maneuvreren, maar ondertussen had Jordy een zestal meter voorsprong in volle sprint. Op dat moment is het nog een kleine 200 meter naar de aankomst, die bergop ligt. Ik zet alles op alles om terug naar het wiel van Jordy te jumpen, die naar het einde toe lichtjes stilvalt op het hellend gedeelte. Ik kan op de valreep nog aansluiten en Jordy remonteren. Ik sprint de eindmeet over met een half wiel voorsprong en haal zo mijn zevende overwinning van het seizoen naar mij toe vanuit een bijna verloren positie .... Yes !!! Maxime wordt voor de zoveelste keer derde en Evy kan zich verdienstelijk naar een achtste plaats werken.
Na mijn ouders per sms in te lichten, blijven we - zoals meestal het geval is - nog kijken naar de wedstrijd van de 14-jarigen die wordt gewonnen door Martijn Degreve, een ploegmaat.
Op de terugweg naar huis staan we een hele tijd in de file. We nemen uiteindelijk een alternatieve route en moeten hierbij een ganse omweg maken. Het is al na acht uur eer we thuis worden opgewacht door mijn oma en opa die dit weekend voor opvang hadden gezorgd voor mijn zus Kimberly. De verse kervelsoep van mijn oma doet deugd en ik werk drie borden naar binnen. Ik herhaal nog vlug eens mijn lessen Latijn en Grieks in functie van twee DW's en ga moe maar tevreden slapen.
30-09-2007
Wielsbeke 30-09-2007
Nog drie koersen te gaan dit seizoen. Eén ervan is die van Wielsbeke. Het mooie weer is besteld tussen twee slechte dagen in, ideaal. Het parcours is 1.8 km lang. De wedstrijd loopt over 14 ronden. In het parcours zit veel afwisseling : er zijn lange rechte stukken op brede banen voorzien, maar ook meer technische stukken op smallere baantjes met veel bochtenwerk. De gevaarlijkste bocht is de laatste bocht voor de aankomst. Die kun je niet voluit uitdraaien omdat het er eentje is van 130 graden.
Er wordt gestart in één reeks, met een heel mooie bezetting van 36 renners. Alle Westvlaamse toppers tekenen present : Jonas Rickaert, Jonas Lammens, Seppe Verschuere, Lorenzo Blomme, Arthur Vanlokeren, Miel Pyfferoen, enz. Jonas Rickaert is extra gemotiveerd, omdat het voor hem daar een soort van thuiswedstrijd is. Hij heeft tal van supporters langs de kant staan. Daar kon je niet naast luisteren. Ook onze Evy is weer van de partij.
De wedstrijd nu. Miel laat van in de eerste ronde zijn pk's los en sluit als eerste aan bij de meisjes met een kleine voorsprong op het peleton. De trend is onmiddellijk gezet. Het peleton laat niet begaan en Miel wordt in de tweede ronde alweer gegrepen. Zo gaat het de hele tijd door. Wat kalmere momenten worden vlug afgewisseld met tempoversnellingen van zowel bekende als minder bekende renners. Dat houdt de koers spannend. Er zijn diverse uitvallen van ondermeer Jonas Rickaert, Seppe Verschuere en Miel Pyfferoen.
Gisteren ben ik een ganse dag naar de Efteling gegaan met mijn ouders, mijn zus en mijn neefjes en zat daardoor maar na middernacht in bed. Ikzelf beperk mij tot een meer controlerende rol omdat ik niet goed kon inschatten hoe ik de dag van gisteren verteerd had. Bij tempoversnelling schuif ik telkens mooi mee naar voren. Wanneer de gaten tussen het peleton en enkele voorlopers te groot dreigden te worden reed ik die zelf toe met het ganse pak in mijn wiel.
Drie ronden voor het einde onderneemt Jonas Rickaert nog maar eens een ultieme poging om zich van de rest los te maken onder luid gejoel van zijn supporters. Zijn poging draait echter op niets uit en het ziet er naar uit dat het opnieuw een massaspurt wordt. Bij het ingaan van de laatste ronde zien we Lorenzo Blomme alleen voor ons uitrijden. Hij kan de inspanning echter niet volhouden en blaast zich - mede door een verkoudheid - op. Hij wordt in de laatste kilometer gegrepen door het peleton en kan niet meer meesprinten voor een ereplaats.
De aanloop naar de eindmeet is het meest technische deel van het parcours. Iedereen weet dat en daarom is er in het stuk voor de laatste veraderlijke bocht al een spurt om die zo gunstig mogelijk uit te kunnen draaien. Hierbij zijn Seppe Verschuere en Jonas Rickaert elkaars directe tegenstrevers. Ikzelf kan Jonas Rickaert mooi volgen in het wiel. Jonas draait de bocht gezwind uit aan de binnenkant (wat ik hem al zag doen in de loop van de wedstrijd) en ik had maar zijn spoor te volgen. Seppe draait de bocht uit aan de buitenkant, en verliest hierdoor onmiddellijk een tweetal fietslengtes op Jonas en ik. Ik laat Jonas op snelheid komen en spring na een vijftigtal meter uit zijn wiel. Ik zat toen nog op mijn 19, Jonas al op zijn 18. Met nog zo'n 200 meter te gaan zet ik alle registers open en sla zo direct een bres van een tweetal fietslengtes op Jonas. Die comfortabele voorsprong kan ik behouden tot over de eindmeet en haal zo mijn zesde overwinning van het seizoen binnen. Dit is één van de mooiste overwinningen, gelet op de sterke bezetting en het spannende koersverloop. Jonas wordt in extremis nog voorbijgejumpt door Seppe en wordt derde na de provinciaal kampioen. Evy sprint zich - ondanks het feit dat haar ketting efkes blokkeerde - naar een twaalfde plaats en is weer eerste meisje.
Na de wedstrijd worden we nog bij de camper van Evy uitgenodigd voor een stuk taart en een "zjat" koffie ter gelegenheid van Evy's verjaardag eerder deze week. Bedankt mannen !!!!
Ik keer huiswaards met twee trofees : eentje van de koers in Wielsbeke en eentje die Dirk Taloen mij nog gaf voor mijn overwinning in Sint-Andries eind juli jl. Beter laat dan nooit. De bloemen waren deze keer voor mijn oma Simone.
Thuisgekomen verwennen we ons met levende verse garnalen die we op de koers gekregen hadden van de opa van Indiana. Wat kan het (koers)leven toch mooi zijn als je de juiste mensen kent.
PS : Anne-Laure, als je dit leest dan merk je dat ik mij inderdaad aan jou wijze raad heb proberen te houden. 't was alvast een extra motivatie. Bedankt !!!
24-09-2007
Diksmuide 23-09-07
Vandaag rijden we in Diksmuide en dit voor de vierde keer sedert ik ben beginnen koersen bij de 10-jarige miniemen vier jaar geleden. Het is een vrij bochtig parcours op brede banen in een industrieterrein dat we 18 keer moeten afmalen. Het rechte stuk naar de aankomst is zo'n 400 meter lang.
Er komen niet zoveel renners opdagen en we starten allen in één reeks van een 30-tal renners. Een aantal zijn gaan rijden naar één van de twee wedstrijden in Oost-Vlaanderen dit weekend. Voor anderen is het crossseizoen al beginnen. Nog enkele renners zijn naar Henegouwen getrokken, waar er een wedstrijd werd gereden in de buurt van het Belgisch Kampioenschap.
De wedstrijd nu. De meisjes mogen zoals gewoonlijk iets vroeger van start gaan. Met Evy op kop gaan ze flink door. Om hen niet teveel voorsprong te geven hou ik er de eerste twee ronden een aardig tempo op na zonder echt te demarreren. In de loop van de derde ronde komen we aansluiten bij de meisjes en zit alles blokvast. Ik probeer een tweetal keer te demarreren en wacht de reacties af. Het haalt niets uit. Het peleton sluit opnieuw de gelederen en enkelen zoeken mijn wiel op. Wat jammer dat er van de andere renners weinig of geen initiatieven kwamen vandaag. Slaat de vermoeidheid toe op het einde van het seizoen ?
Dan maar de koers verder uitrijden op een gecontroleerde manier in de eerste vier/vijf posities. Om eerlijk te zijn heb ik vandaag in 14 van de 18 ronden geen stamp teveel gegeven, andere renners de kop op gedrongen en alles op de sprint gezet. Dat mag ook een keer, maar dat zorgt natuurlijk voor weinig spektakel.
Bij het ingaan van de laatste ronde zit alles nog samen. Met nog een kleine kilometer te gaan is er een valpartij met Benjamin Declerck en een meisje midden het peleton. Een aantal renners - waaronder Evy en Lorenzo Blomme - moeten inhouden en zelfs voet aan de grond zetten. Ze slagen er in om toch weer aansluiting te vinden met de kopgroep. Lorenzo kan nog meesprinten vooraan, Evy zit jammer genoeg te ver om voor een mooie ereplaats te sprinten. Ikzelf had die dans ontlopen en draai als tweede de laatste bocht voor de aankomst uit. Ik laat de renner voor mij op snelheid komen. Wanneer ik aanvoel dat die wat stilvalt spring ik uit zijn wiel en ga met nog zo'n 200 meter te gaan voluit door. Blijkbaar slaagt er niemand in om mijn wiel te nemen en ik kan afgescheiden de eindmeet passeren. Mijn vijfde seizoenzege is binnen. Hiermee heb ik er nu eentje meer dan vorig jaar. Maxime Farazijn wordt tweede, zijn ploegmaat Arthur Vanlokeren derde. Lorenzo Blomme wordt ondanks de hinder nog vijfde. Evy komt teleurgesteld als twaalfde over de meet gereden maar is toch nog eerste meisje.
De winnaars krijgen een originele trofee, een medaille en een mooie ruiker bloemen. De bloemen zijn deze keer voor mijn nonkel Freddy, die bijna elke wedstrijd meekomt om te supporteren.
17-09-2007
Waardamme 16-09-2007
Kermis in Waardamme, en ook de jaarlijke koers voor aspiranten. Het parcours is hetzelfde als dat van de nieuwelingen, die de dag voordien hadden gereden : 3,750 kilometer lang, met veel rechte stukken, waar je lang in de kijker blijft rijden als je probeert te demarreren. Wegraken zou dus moeilijk worden.
Er wordt in twee reeksen gestart, ondanks het feit dat er niet veel meer dan 40 renners aan de start verschenen. Maar ja... de verzekeringen hé. Jonas Rickaert, Lammens, Vanlokeren en Ganseman starten als favorieten in reeks 1, die na een spannende spurt gewonnen wordt door Jonas Rickaert, voor Lammens en Vanlokeren Arthur. Evy wordt vijfde en eerste meisje.
Ikzelf start in reeks 2, de reeks waar ook Saimen De Laeter in zit en verder Maxime Farazijn, Miel Pyfferoen en Christophe Noppe. Wat te voorspellen was gebeurde ook. Er werden enkele aanvallen opgezet van ondermeer Saimen, Miel en ikzelf, maar die haalden niet veel uit. Eén keer kreeg ik een meter of 30, Saimen kwam mij ophalen, nam over maar aan een snelheid die te laag lag om een bres te kunnen slaan. Het volledige peleton bleef gedurende de ganse wedstrijd samen. Per momenten werd er haast niet gekoerst, maar gewandeld.
Laatste ronde : in tegenstelling tot de andere keren dat ik tegen Saimen uitkwam had ik mij voorgenomen om eens mijn eigen sprint te rijden en die niet af te stemmen op die van Saimen. Op het vlakke stuk nog voor de afdaling naar de aankomst toe zette ik mijn sprint in. Bijna gelijktijdig met mij begint ook Saimen te versnellen aan de andere kant van de weg. Miel zit gebeiteld in het wiel van Saimen en ze gaan me voorbij. Ikzelf moet op dat moment een uitwijkingsmaneuver uitvoeren om een renner voorbij te kunnen gaan. Hierdoor moet ik een gat laten van een tweetal fietsen met het tweetal Saimen/Miel. Door de hoge snelheid die we toen al hadden (bergaf naar de aankomst) kreeg ik dat gat niet meer dicht en de wedstrijd was gereden. Saimen wint, Miel volgt op een kleine fietslengte, ikzelf wordt derde met een achterstand van zeker drie fietslengtes. Ik sprintte op geen enkel moment mee voor de overwinning. Maximum snelheid op mijn kilometerteller : 60.2 km/u, hoewel ik nooit het wiel heb kunnen nemen en mijn sprint alleen sprintte. In reeks 1 lag de maximum snelheid volgens Arthur Vanlokeren op een goede 56 km/u. Daar had ik wel kans gemaakt op de overwinning, maar gun het Jonas evenzeer.
Er is in Waardamme enkel een podium voorzien voor de overwinnaars. Geen podiumfoto dus voor mij deze keer. Toen Saimen zich aanmeldde aan het podium vroegen ze "supporters" bij voor de foto in de krant. Ze hadden beter de nummers 2 en 3 erbij geroepen.
10-09-2007
Wortegem-Petegem 09-09-07
Net zoals vorig jaar verkozen we ook nu Wortegem-Petegem boven Dikkebus in West-Vlaanderen omwille van het mooie parcours waar een serieuse afdaling in voorkomt op vrij smalle wegen en een lange helling op een brede baan naar de eindmeet toe. Blijkbaar was dat ook de idee van vele anderen, want er werd in twee reeksen gestart van telkens een 30-tal renners.
In reeks 1 waren de bijzonderste namen Saimen De Laeter en Jonas Rickaert. Saimen won overtuigend. Jonas werd vijfde. Reeks 1 liep minder goed af voor Cedric Verbeken en Valerie Demey. Cedric brak zijn sleutelbeen en Valerie liep ernstige kneuzingen op aan haar bovenbil. Beiden werden met de ambulance afgevoerd.
Ikzelf start in reeks 2, samen met ondermeer Seppe Verschuere, Otto Vergaerde, Thieme Vanruymbeke en Jaspers Dylan. Een aantal van ons hadden vooraf al afgesproken op MSN om er een geanimeerde koers van te maken. In de praktijk liep het echter niet zo'n vaart. Ik startte al met een serieuse handicap. Vrijdagnamiddag moesten we op school een loodzware loopproef afleggen om onze maximale hartslag te bepalen. Lopen is iets wat ik al maanden niet meer had gedaan. Ik ben diep gegaan tijdens de proef en de spieren of pezen in mijn kuiten ernstig geforceerd. Zelfs op de ochtend voor de koers had ik nog moeite om op een normale manier van de trap af te komen. De massage voor de koers bracht niet veel beterschap. Ik dacht er een moment aan niet te koersen vandaag.
De wedstrijd zelf kende een vrij kleurloos verloop, ondanks onze goede bedoelingen. Er kwamen een aantal individuele aanvallen van ondermeer Seppe Verschuere, Jaspers Dylan, Otto Vergaerde en ikzelf. We kregen echter nooit meer dan een 20-tal meter en werden al vlug weer ingelopen. Ikzelf kon mij maar een tweetal keer tonen en hield mij voor de rest verscholen in het eerste deel van het peleton. Iedere keer als ik de helling op moest was het harken om erbij te blijven. Zelf een aanval remonteren zat er echt niet in. Zo had ik het nog niet meegemaakt.
We gaan de laatste ronde in met zowat het volledige peleton samen. In het begin van het klimmend gedeelte van het parcours zit ik achteraan het peleton. Puur op wilskracht werk ik mij een weg naar voor en op 400 meter voor de eindmeet rij ik dan toch op de eerste rij. De sprint wordt aangetrokken door een onbekende franse renner. Ik kan zijn wiel nemen, maar er zit absoluut geen snee op mijn pedaaltred. Al vlug schieten Jaspers Dylan, Seppe Verschuere en Otto Vergaerde ons voorbij. Ik slaag er in om bij hen aan te pikken, maar daar blijft het ook bij. Seppe trekt door en wint overtuigend de eindsprint. Jaspers Dylan - die nadien ook zei geen superbenen te hebben vandaag - wordt tweede. Ikzelf kan mij nog net naar een derde plaats werken door Otto Vergaerde met het kleinste verschil voor te blijven. Toen mijn opa riep om me nog eens uit het zadel te hijsen, lieten de benen het echt niet toe. Thieme wordt vijfde.
In de koers zelf viel niet zoveel te beleven, jammer. Een plezante ervaring door toch nog eens in een andere provincie te gaan koersen is wel dat je andere renners wat beter leert kennen. Met Otto en Dylan heb ik tijdens de opwarming bijvoorbeeld toffe gesprekken gehad. Ook daarvoor ga je koersen.
In Dikkebus wint Miel zijn wedstrijd, voor Maxime Farazijn en Jordy Ganseman. Evy wordt knap vierde en (uiteraard) eerste meisje.
03-09-2007
Gistel 02-09-2007
Vandaag start ik voor het eerst in Gistel. Vorig jaar reed ik die datum een wedstrijd in Oost-Vlaanderen. De opkomst is groot. Er moet weer in twee reeksen worden gereden. Ikzelf zit in reeks twee, samen met ondermeer Jonas Rickaert, Lorenzo Blomme en Maxime Farazijn. Er zijn ook twee onbekende franse renners ingeschreven die - zo bleek nadien - toch ook goed uit de voeten kunnen met een koersfiets. We moeten 13 ronden afleggen van 1.9 km op een bij momenten bochtig en vrij smal parcours.
De eerste ronde wordt gebruikt om wat af te tasten en het parcours nog eens te verkennen. De benen voelden goed aan. Daarom besloot ik om al in het begin van de tweede ronde mijn kans te wagen. Ik demarreer van achter de twee franse renners die op dat moment aan kop reden en krijg een gaatje van niet meer dan 20 à 30 meter. Het peleton probeert me te grazen te nemen met de twee fransen op kop, maar ze slagen er net niet in omdat ik nog een tijdje volop blijf doorfietsen ondanks de minimale voorsprong. Op het moment dat het wat stilvalt achter mij demarreert Jonas Rickaert alleen uit het peleton en vindt aansluiting bij mij. We gaan samen onmiddellijk volop door en het begin van de eerste en meteen succesvolle ontsnapping is een feit. Door de tempoversnelling is het peleton verdeeld in drie groepen : Jonas en ikzelf vooraan, daarna een eerste achtervolgende groep van een achttal renners met ondermeer Maxime Farazijn en Lorenzo Blomme. De grootste groep van het peleton volgt nog verder. Zo zal het de hele koers blijven.
De twee franse renners, Lorenzo Blomme onder uitbundige aanmoediging van zijn vader en Maxime Farazijn proberen nog een paar keer een tegenoffensief op poten te zetten, maar slagen daar niet meer in. In ronde vier bedraagt onze voorsprong al 20 seconden. Door een optimale samenwerking kunnen Jonas en ikzelf onze voorsprong uiteindelijk uitbouwen tot 2.15 minuten op de eerste achtervolgende groep.
Jonas en ik blijven tot in de laatste ronde mooi ieder ons deel van het kopwerk doen. Het laatste deel van de laatste ronde neem ik voor mijn rekening, zodat ik bij het uitkomen van de laatste bocht op zo'n 250 meter voor de eindmeet ook vanop kop de sprint moet aantrekken. Jonas kan eerst wel mijn wiel houden, maar moet uiteindelijk dan toch enkele meters prijs geven. Zo bol ik voor de vierde keer dit seizoen als eerste over de eindmeet. Een mooiere afsluiter van een geslaagde koersvakantie kan ik niet dromen. 2.15 minuten na ons wint Maxime Farazijn duidelijk de sprint voor de derde plaats. Lorenzo Blomme wordt vierde. Een franse renner legt beslag op de vijfde plaats.
In reeks twee raakt er niemand weg uit een omvangrijke kopgroep van een verdeeld peleton. Thieme Vanruymbeke doet een verdienstelijke poging en rijdt een tweetal ronden alleen voorop, maar wordt opnieuw gegrepen. Thieme en Seppe sprinten afgescheiden voor winst. Seppe haalt hier zijn twaalfde overwinning van het seizoen binnen. Evy hangt de hele wedstrijd tussen twee groepen in en wordt eerste meisje en achtste in het totaal.
26-08-2007
Meulebeke 26-08-2007
Na een jaar afwezigheid besloten we dit jaar nog eens naar Meulebeke af te zakken voor een wedstrijd. Dat was blijkbaar de idee van velen, want bij de aspiranten 13 jaar startten er twee reeksen van elk een dertigtal renners, waaronder een aantal uit Engeland.
De trekking valt gunstig uit voor Lorenzo Blomme. Hij start in de eerste reeks, waar de bezetting minder sterk is. Zijn enige rechtstreekse concurrent is Jonas Lammens. Lorenzo haalt hier in een massassprint zijn eerste overwinning van het seizoen binnen tot groot plezier van zijn ouders. Evy Roelen legt beslag op de tweede plaats na een heel sterke laatste 150 meter. Proficiat Evy !
In mijn reeks, de tweede reeks, zitten alle andere toppers : Seppe Verschuere, Jordy Ganseman, Jonas Rickaert, Arthur Vanlokeren, ... Het parcours leent zich niet echt tot ontsnappingen door de lange rechte stukken. Je blijft zo lang in de kijker rijden. De eerste drie ronden blijft alles samen. Er zijn enkel een paar tempoversnellingen van ondermeer Seppe Verschuere. Ik voelde toen al aan dat de benen niet optimaal waren. Om ze los te krijgen besloot ik in ronde drie mijn kans te wagen en ga voluit door. Er gaat niemand mee. Ik slaag er in gedurende anderhalve ronde alleen voorop te blijven, maar de snedigheid van vorige week zit er niet in. Ik krijg maximaal 150 à 200 meter speelruimte. Uiteindelijk wordt ik weer gegrepen, vooral door de inspanningen van Seppe Verschuere.
Door mijn ontsnappingspoging is het peleton ondertussen wel uiteen gevallen en we blijven over met een kopgroep van een man of 12. In de paar rondes halfweg wedstrijd zijn er nog een paar ontsnappingspogingen van enkele minder bekende renners. Ze worden allen teruggehaald. Vier ronden voor het einde deelt Jordy Ganseman een stevige prik uit. Hij slaagt erin om samen met één medevluchter een voorsprong uit te bouwen van maximum 250 meter. Hij kan wegblijven tot op 1 1/2 ronden voor het einde.
In de voorlaatste ronde besluiten Seppe Verschuere en ikzelf volop jacht te maken op de twee koplopers en we houden om beurten het tempo strak. Jonas Rickaert houdt zich wat op de achtergrond na 10 dagen welverdiende vakantie in Turkije en een operatie aan de appendix. Net voor het ingaan van de laatste ronde worden de twee koplopers gegrepen. De wedstrijd draait uit op een sprint met een kopgroep van een man of vijftien.
In vroegere wedstrijden had ik mij al een tweetal keer laten verrassen door de snelle sprintstart van Seppe Verschuere. Ditmaal besloot ik zelf de sprint aan te trekken en hem zo geen kans te geven onmiddellijk een fietslengte of twee voorsprong te nemen. Vanop 300 à 350 meter zet ik mij op kop en ga voluit door van het zadel. Seppe springt naar mijn wiel en blijft daar zitten. Tot op 10 meter voor de eindmeet ziet het ernaar uit dat ik het zal halen, maar enkele meter voor de eindmeet val ik stil. Seppe kan mij in extremis nog passeren met het kleinste verschil (op de fotofinish blijkt het om enkele centimeter te gaan). Zo wordt ik voor de negende keer dit seizoen tweede. Maxime Farazijn wordt derde. Jonas werd in sprint gehinderd (voet in wiel), waardoor hij pas 13e wordt.
Op de website van wielerbondvlaanderen blijkt dat ik in de nationale regelmatigheidsranking van Eddy Cosyn voorlopig beslag kan leggen op een derde plaats na Saimen De Laeter op 1 en Seppe Verschuere op 2. De bevestiging van een heel regelmatig seizoen.
19-08-2007
Wevelgem Wijnberg 19-08-2007
Vandaag reden we in Wevelgem Wijnberg onze eerste "gewone" wedstrijd na het Belgisch Kampioenschap. Vorig jaar reden we hier op het bochtige parcours van 1.6 km een slakkenwedstrijd. Dit jaar wil ik er toch iets anders van maken. We moeten in twee reeksen starten. Ikzelf zit in reeks 1 met ondermeer Lorenzo Blomme, Jordy Ganseman, Christophe Noppe en Benjamin Declerck. Opvallende afwezige is Miel Pyfferoen, die vermoedelijk nog last heeft van zijn val op het BK van vorige week. Ondanks de slechte weersvoorspellingen kunnen we de ganse wedstrijd droog uitrijden.
De eerste twee ronden na de start neem ik het voortouw en ga volop door op zoek naar de meisjes die een minuutje vroeger startten dan wijzelf. Er komt al onmiddellijk een afscheiding van een omvangrijke kopgroep. De rest van het peleton ligt al uiteen. In de loop van ronde drie vinden we aansluiting bij de meisjes en zet ik mij een ronde of twee wat in de achtergrond om te recupereren. Er wordt aardig doorgereden zonder dat er nieuwe aanvallen komen.
In ronde vijf en zes probeer ik nog een drietal keer te demarreren. Ik krijg hierbij wel telkens een gaatje van een twintigtal meter, wat onvoldoende is om een definitieve kloof te slaan. De ene keer krijg ik Lorenzo mee, de andere keer Christophe Noppe. Jordy en Benjamin proberen ook nog eens weg te glippen, zonder succes.
Nog een tweetal ronden later versnelt Lorenzo Blomme. Hij neemt al vlug 100 tot 150 meter. De kopgroep lijkt hem te laten begaan en er is niemand die het initiatief neemt om een tegenaanval op te zetten. Dan besluit ik maar zelf de kloof te dichten. Op mijn eigen tempo zonder mijzelf op te blazen rij ik op een halve ronde tijd naar Lorenzo Blomme toe. Wanneer ik bij Lorenzo aankom zie ik dat er mij niemand heeft gevolgd en ik besluit onmiddellijk vol door te gaan. Lorenzo kan door zijn inspanning niet volgen en moet mij laten gaan. Hij krijgt weer aansluiting met de kopgroep, waar hij nog een paar keer probeert het gat met mij te dichten. Hij kan echter op weinig medewerking rekenen van de anderen en slaagt niet in zijn opzet.
Ikzelf grijp mijn kans met beide handen om voor het eerst in mijn leven de solotoer op te gaan in een wielerwedstrijd. Gedurende een drietal ronden hou ik een strak tempo aan van zo'n 36 à 38 km/u, voldoende om een comfortabele voorsprong uit te bouwen zonder echt te diep te moeten gaan. Na 16 ronden wedstrijd, waarvan ik er 5 of 6 alleen afmaalde, rij ik als eerste de eindmeet over. Anderhalve minuut na mij wint Lorenze Blomme de spurt van een achtervolgend groepje en wordt tweede voor Jordy Ganseman. Evy wordt eerste meisje bij de 13 jarigen en achtste in totaal. Zij is echter niet tevreden over haar wedstrijd en hield zich nog wat in bij het bochtenwerk met haar ongeval nog vers in het geheugen.
12-08-2007
Belgisch Kampioenschap Frasnes-lez-Buissenal
12 augustus 2007. Eindelijk is het zover. Vandaag wordt de belangrijkste wedstrijd van het seizoen gereden voor aspiranten : het Belgisch Kampioenschap tijdrijden en op de weg. Net zoals bij het Vlaams Kampioenschap zijn we gewoon de dag zelf naar Frasnes gereden. Nu hadden we geen file en op 50 minuutjes stonden we ter plaatse. Op het laatste moment besloot mijn ma niet mee te gaan omdat ze de nacht voordien een griepje had opgedaan en zich te belabberd voelde. Ze zou in de loop van de dag wel 10 sms'jes sturen naar mijn pa om te vragen hoe het hier verliep. Ook nu hebben we een dagje aan de camper van Evy gelogeerd en mocht ik gebruik maken van alle faciliteiten, waarvoor dank. Grote afwezige (als renner, niet als supporter) was Jonas Rickaert, die het BK misliep omdat hij vorige dinsdag was geopereerd aan zijn appendix. Jammer, maar hij nam het blijkbaar goed op.
De tijdrit nu. In tegenstelling tot anders was het er nu eentje van 5 km. Hier moet al wat gedoseerd worden en door het geaccidenteerd parcours zouden er ongetwijfeld vrij grote tijdverschillen voorkomen. Net na onze aankomst in Frasnes en voor de start van de 12 jarigen had ik nog even de tijd om één keer het tijdritparcours te verkennen, zodat ik tenminste wist waar rijden. In de startvolgorde voor de tijdrit stonden de West-Vlamingen zoals altijd als laatste opgesteld. Ikzelf moet starten om 12.33 uur. Jaspers Dylan, Niels Vanderaerden en Saimen De Laeter hadden al heel scherpe tijden neergezet (Jaspers Dylan : 7.43 minuten) waarvan ik wist dat die niet haalbaar waren voor mij. Vooraf had ik mij als doel gesteld in de top 10 te eindigen, daar ik mij vooral op de wegrit had gefocust. Met een tijd van 8.06 minuten stond ik een tijdlang om de zesde stek, maar zoals verwacht deed Seppe Verschuere nog 3 seconden beter (en hierdoor vierde eindigde), waardoor ik uiteindelijk op een zevende stek strandde. Op het VK kon ik Otto Vergaerde en Joachim Vanreyten nog achter mij houden, nu hadden ze mij gepasseerd op een paar seconden na. Podium tijdrit : Jaspers Dylan op 1, Niels Vanderaerden op 2 en Saimen De Laeter op 3. Evy reed na 4 weken herstel van haar armbreuk een derde tijd.
Voor de wegrit was het wachten tot 16.15 uur. We volgden de wedstrijden van de 12 jarigen en de meisjes. Evy ging hier met een zilveren medaille naar huis bij de meisjes van 13 jaar na een sprint die ze met een halve fiets verloor. Knappe prestatie toch.
Het wegritparcours was 1.9 km lang. We moesten elf ronden rijden. De helft ervan was klimmen, de andere helft bergaf. De aankomst lag iets bergop, maar de 600 meter ervoor gingen vrij fel naar beneden. Ik had me voorgenomen om in het dalend stuk al zo vlug mogelijk positie te kiezen als ik die kans kreeg.
We startten de wedstrijd in droog weer. De ganse groep bleef gedurende de hele wedstrijd samen, zoals was voorspeld door de meesten. De verschillen tussen de veertig deelnemers zijn vrij klein en op iedere aanval wordt onmiddellijk gereageerd door diegenen die op dat moment vooraan rijden zonder dat er veel wordt over nagedacht. Ikzelf had vanaf de start doorgetrokken voor zowat een halve ronde, maar dat was vooral om zonder kleerscheuren het eerste deel van het parcours door te komen. Jaspers Dylan beantwoorde mijn aanval met een tegenaanval, die echter onmiddellijk werd geremonteerd door Saimen De Laeter. In de loop van de wedstrijd probeerde Jaspers Dylan nog een vijftal keer, zonder succes. Ook Thieme Vanruymbeke trok na een vijftal ronden eens door op het hellend stuk, maar hij werd gegrepen in de lange rechte afdaling voor de aankomst. Een viertal ronden voor het einde begon het opeens te gieten met bakken uit de hemel. Aan de aankomst was plots iedereen verdwenen van de nadarspanning, een vreemd beeld. Tol van het plotse regenweer : twee valpartijen van Miel Pyfferoen en Gianni Bossuyt. Van de gevolgen weet ik op dit moment nog niets af.
Laatste ronde nu : het was opgehouden met regenen, maar de weg lag uiteraard nog kleddernat. In het stuk voor de laatste bocht trok Niels Vanderaerden door en hij kwam als eerste de laatste bocht uit, die je heel voorzichtig moest nemen om niet uit te schuiven (aan 7 km/u). Seppe Verschuere zat in zijn wiel en ik volgde in derde positie. Niels ging voluit vanaf het begin van de rechte afdaling naar de aankomst. Seppe en ik volgden. Ik zag echter dat vanachter mij Saimen De Laeter en Jaspers Dylan kwamen aangestormd. Ik besloot niet langer het wiel van Niels te kiezen maar aansluiting te zoeken bij Jaspers Dylan en Saimen, wat mij ook lukte. Seppe volgde mij en Niels viel stil of werd gehinderd, waardoor hij niet meer kon meedoen voor de eindsprint. Op zo'n 150 meter voor de aankomst lag in het midden van de baan een vluchtheuvel die je ofwel links ofwel rechts kon passeren. Saimen, Dylan en ikzelf namen die rechts. We hadden toen al een paar fietslengstes voorsprong op de grote pak van het peleton, zodat we niet meer konden gehinderd worden door anderen. Door de afdaling lag de snelheid hoog (55 km/u, ondanks een tegenwind). Iemand passeren was met ons verzet nu niet meer mogelijk en de finishvolgorde was gekend. Net voor de aankomst ging het opnieuw bergop. Ik voelde dat zowel Dylan als Saimen wat in snelheid minderden. Ik kwam nog iets dichter, maar dat veranderde niets meer aan de situatie. Saimen wordt voor het tweede jaar op rij verdiend Belgisch Kampioen. Jaspers Dylan eindigde tweede, hoewel hij vooraf had gezegd dat hij vooral in de tijdrit was geïnteresseerd. Ikzelf wordt derde. Seppe Verschuere wordt net zoals in de tijdrit vierde.
Yes, voor het tweede jaar op rij een bronzen medaille op het BK !! Vooraf had ik willen tekenen voor een plaats in de top vijf, vooral als je ziet wat voor een sterke bezetting dit BK wel heeft. Bovendien is het niveau van een aantal renners serieus toegenomen, waardoor het aantal podiumkandidaten was toegenomen. In zo'n massasprint moet je heel wat geluk hebben, maar het is nu wel de vierde keer op rij (2 x BK en 2 x VK) dat ik in de prijzen val. Geluk kan misschien ook wel wat worden afgedwongen als je de goede benen hebt en je verstand voor 200 % laat werken in de laatste rechte lijn.
We kwamen thuis rond een uur of tien en ik plofte me rechtstreeks met een voldaan gevoel in bed. 't was rustig thuis, mijn zus is om CM kamp en dat scheelt een pak.
06-08-2007
Ruddervoorde Baliebrugge 05-08-07
Vandaar rijden we de laatste "gewone" wedstrijd vóór het Belgisch Kampioenschap in Ruddervoorde Baliebrugge. Hier behaalde ik vorig jaar mijn eerste overwinning van het seizoen 2006. De wedstrijd wordt gereden over 16 ronden van 1.7 km. Er wordt gestart in één reeks met 35 deelnemers. Een aantal renners kozen dit weekend voor een klimkoers in de Walen als voorbereiding op het BK van volgende week. Het is bloedheet, iets wat we deze zomer nog niet echt gekend hebben. Bekendste namen : Jonas Rickaert, Miel Pyfferoen (net terug van reis), Gianni Bossuyt. Evy en haar ouders waren ook hier weer van de partij.
De eerste vier ronden worden tegen een vrij rustig tempo afgewerkt. Wat gewoon raken aan de temperatuur en het parcours. Alles blijft nu nog samen. In ronde vijf worden door mijzelf, Jonas en Miel een aantal tempoversnellingen ingebouwd, vooral op het lastigste stuk op een vrij smalle asfaltweg tegen wind. Het peleton wordt hierdoor verbrokkeld, maar we hebben nog een vrij grote kopgroep. Jonas probeert ook een aantal keer aan te vallen, maar hij geraakt niet weg. In ronde zeven gaat Miel Pyfferoen voluit door in de aankomstzone. Hij blijft een halve ronde voorop en heeft Maxime Farazijn mee.
Hij kan echter het tempo niet aanhouden en Jonas en ikzelf rijden er op eigen tempo weer naar toe. Wanneer we aansluiting vinden plaats ik onmiddellijk een nieuwe demarrage. Jonas kan volgen, samen met Maxime Farazijn. Miel probeert nog maar moet passen door zijn inspanning van net daarvoor. Jonas, Maxime en ikzelf vinden elkaar onmiddellijk en de samenwerking is optimaal. In het achtervolgend groepje met Miel is er geen sprake van samenwerking. Miel moet de klus alleen opknappen, wat onbegonnen werk is, zeker na een weekje vakantie in Frankrijk.
We kunnen al vlug een comfortabele voorsprong uitbouwen en de koers ligt acht ronden voor het einde in zijn definitieve plooi. Jonas plaatst een ronde of vier/vijf voor het einde nog een aantal snedige tempoversnellingen waar ik onmiddellijk op inpik. Maxime moet vier ronden voor het einde passen. Hij heeft blijkbaar het meest last van de warmte. Zo stevenen Jonas en ik af op een sprint met twee. Jonas probeert nog van me weg te rijden, tevergeefs.
De aankomst in Ruddervoorde is er eentje die mij goed ligt. Brede baan rechtdoor met een zijwind van achteren. Op zo'n 250 meter voor de meet zet ik de sprint in vanop kop. Ik kan mijn snelheid aanhouden en val niet meer stil. Jonas kan aanpikken, maar moet uiteindelijk toch het wiel lossen. Ik kom als eerste over de meet met een tweetal fietslengtes voorsprong en haal zo mijn tweede zegen van het seizoen binnen. Op de foto van de finish zie je Jonas in de handen klappen. Een tof gebaar toch, van een toffe gast. Maxime wordt verdienstelijk derde op 20 seconden. Miel wint de sprint van een eerste achtervolgend groepje op 1.40 minuten.
De conditie is blijkbaar optimaal. Benieuwd wat het BK volgende week brengt.
30-07-2007
Sint-Andries Brugge 29-07-07
Vandaag mag ik een wedstrijd rijden in mijn thuisbasis Sint-Andries, in de wijk waar mijn pa 15 jaar groot werd gekweekt. Het huis van mijn oma en opa ligt amper 20 meter voor de aankomst langs het parcours. We hadden de avond voordien al alles daar afgezet. Mijn oma had de garage ingericht tot "verzorgingsruimte" met alles erop en eraan. Handig toch. Door de thuislokatie waren er veel meer mensen dan anders naar de koers afgezakt om mij eens te zien rijden. Wanneer ik ze zo allemaal eens overloop moeten het er toch meer van 80 zijn geweest. Brrr, om koude rillingen van te krijgen. Ook Evy en haar ouders waren weer van de partij. Ze stonden zoals gewoonlijk al van de vorige avond langs het parcours met de camper.
Doordat er veel renners de zaterdag in Oost-Vlaanderen gaan rijden waren om naar het BK Nieuwelingen in Roeselare te gaan kijken dat ook vandaag plaatsvond, was de opkomst vrij beperkt. Hierdoor kon alles in 1 reeks van 32 renners worden afgewerkt. De bekendste namen : Jonas Rickaert, Maxime Farazijn, Christophe Noppe en Lorenzo Blomme ("Bomme Blomme" voor de insiders, na het voorval met zijn voorband in Oostende).
In de eerste ronde gaan we er stevig tegenaan. Het peleton wordt uitgerokken en er is een lichte afscheiding van een viertal renners, waaronder ikzelf, Jonas, Maxime en Christophe. Er wordt niet echt doorgereden en alles komt weer samen. Van ronde twee tot ronde tien blijft alles op een hoop. Buiten een aantal schuchtere aanvallen die in de kiem gesmoord worden gebeurt er niet zoveel.
In de elfde ronde schiet de koers dan eindelijk in gang. Het is zowaar Joren Inghelbrecht die alleen weggaat en al vlug een 15-tal seconden kan nemen. Het peleton laat eerst nog wat begaan, maar Jonas en ikzelf gaan na een halve ronde dan toch op zoek naar Joren. Hij wordt gegrepen en kan nog wat aanklampen bij een groepje van vijf dat zich door de tempoversnelling heeft kunnen losmaken van het peleton : Jonas Rickaert, Christophe Noppe, Maxime Farazijn, Lorenzo Blomme en ikzelf. We blijven nu het tempo strak houden en dankzij een goede samenwerking van iedereen bouwen we in de laatste drie à vier ronden een comfortabele voorsprong uit op het peleton.
In de laatste ronde hou ik me wat gedeisd op de achtergrond en werk mijn tactiek uit in mijn hoofd : naar de aankomst is het wind achter. Ik zal zelf de sprint aantrekken van vrij ver (300 meter) zonder het wiel te kiezen van iemand om zo vlug mogelijk op mijn maximale snelheid te zitten, in de hoop dat er niemand meer over kan. In die weersomstandigheden val je toch niet stil en is het een kwestie van maximale souplesse met ons beperkt verzet. De baan draait links af naar de eindmeet. Zoveel mogelijk links blijven om meters uit te sparen is de boodschap. De sprint met vijf loopt precies zoals ik ze in mijn hoofd had. Op de eindmeet heb ik zo'n drie fietslengtes voorsprong op Jonas Rickaert. Derde wordt Maxime Farazijn.
Eindelijk !!! Na 8 tweede plaatsen heb ik mijn eerste hoofdvogel binnen en dan nog voor eigen publiek. Voordien had ik gezegd aan mijn ouders dat ik maar één wedstrijd in het ganse seizoen wou winnen, en het was deze van vandaag. Wanneer alles dan loopt zoals je het in je dromen voorstelt geeft dat een supercompleet gevoel.
Na de wedstrijd hebben we nog taart en een uitgebreide boterhammaaltijd gekregen bij mijn oma, verzorgd tot in de puntjes zoals altijd. Boonen eindigde de tour 2007 vandaag in het groen. Moet er nog meer zijn ?
23-07-2007
Vlaams Kampioenschap Zoersel 21-07-07
Eindelijk ... het langverwachte kampioenschap van Vlaanderen wordt vandaag gereden. We hadden geopteerd om de dag zelf te vertrekken in de plaats van ter plaatse te overnachten. Vrijdagavond om 20.00 gaan slapen om dan zaterdagmorgen om 06.15 op te staan. We vertrokken van bij mij thuis om 07.20 uur vol goede moed. Alles loopt vlot, tot we net voorbij de afrit van Aalter komen ... stilstaand verkeer op de E40. Links en rechts vragen we wat er precies aan de hand is. In onze buurt stonden vrachtwagenchauffeurs die met de radio in verbinding stonden met collega's die net voor de ongevallen stil stonden. Verdict : twee zware ongevallen met motorrijders, wagens en een vrachtwagen waarbij er twee doden en twee zwaargewonden vielen. De autosnelweg werd volledig geblokkeerd tot het parket de nodige onderzoeken hadden gedaan, wat lang duurde gelet op de zondagsdienst op de 21ste. Mijn pa verwittigde de organisatoren in Zoersel, die op hun beurt Dirk Taloen inlichtten. Na wat heen en weer getelefoneer bleek dat er nog een achttal West-Vlamingen in dezelfde file zaten, waaronder ook Miel Pyfferoen. We moesten met niets inzitten, zei Dirk Taloen. Er ging een mouw aan gepast worden.
We stonden 3 1/2 uren stil op de E40 vooraleer we mochten rechtsomkeer maken op de pechstrook tot afrit Aalter. Uiteindelijk kwamen we om 12.50 aan in Zoersel, waar de pa van Evy zijn overtuigingskracht gebruikte om ons naar een mooi plekje langs het parcours te leiden naast hun mobilhome.
Vlug naar de inschrijvingstafel rennen, waar ze vertelden dat ik mijn tijdrit om 13.20 moest afwerken. Net voldoende tijd om mijn pistepak aan te doen, mijn koersschoenen, helm en bril. Tijd om te eten heb ik niet gehad. Dat deed ik na de tijdrit. Net voor de start van de tijdrit kon ik nog net een tweetal verkenningsrondjes rijden met zware benen. De wegwedstrijden werden allemaal met 1/2 uur uitgesteld, zodat ze de West-Vlamingen uit de file er tussendoor konden nemen. Blijkbaar is het zo dat je moet deelnemen aan de tijdrit om te mogen starten aan de wegrit. Ik had net na aankomst eens gepeild naar de tijden van de anderen, die hun ding een tweetal uur voordien hadden afgewerkt. Om op het podium te staan moest ik beter doen dan 2:52:69, de tijd van de derde (Seppe Verschuere). Ik strandde uiteindelijk op een vijfde plaats in een tijd van 2:53:66, minder dan één seconde trager, maar twee plaatsen beter dan op het VK van vorig jaar. Podium tijdrit : Saimen De Laeter op 1, Jaspers Dylan op 2 en Seppe Verschuere op 3.
Tussen de tijdrit en de wegrit had ik nu rustig de tijd om te eten (spaghetti in de Lamme Goedzak) en mij gezellig bezig te houden met Thieme en Evy, die hun caravan en mobiel home naast elkaar hadden gezet. Ik mocht me daar ook weer omkleden en wassen, waarvoor dank.
16:30 uur : start van de wegrit. 11 ronden van 1.9 km op een vlak parcours in goede koersomstandigheden. Het parcours kende geen hellingen of lastige stukken. Je kon bijna voorspellen dat het op een massaspurt ging uitdraaien, wat ook zo was in alle reeksen. De strook voor de aankomst was er een van 550 meter rechtdoor, licht naar beneden. Wie hier goed op souplesse kon draaien, kon zich zeker goed klasseren. Het was geen aankomst voor alleen de machtsmensen onder de renners. Vanin het begin wordt er een aardig tempo op nagehouden. Er zijn verschillende ontsnappingspogingen van ondermeer Jonas Rickaert, Saimen De Laeter en Jaspers Dylan. Ikzelf probeerde ook een tweetal keer. Geen enkele poging was succesvol. Het enige wat je hiermee kon bereiken was dat het peleton voor een tijdje in een lange sliert werd opengetrokken om dan weer samen te komen. Doordat alles samenbleef was het van in het begin tot het einde knokken voor een plaatsje vooraan. Eens je eindelijk vooraan kon komen werd je onmiddellijk weer ingesloten vanaf de zijkanten, zodat je jezelf iedere keer opnieuw een baan naar voor moest murwen. Er werd door velen echt gevaarlijk gereden : in de remmen, slingerbewegingen van links naar rechts, sturen die aan elkaar haperden. Ikzelf kreeg ook het stuur van Jonas Rickaert in mijn bovenbil, waarna een correctie nodig was. Een ronde of vier voor het einde mis ik een bocht omdat iemand anders te breed uitdraaide en ga van de weg af in het mulle zand. Gelukkig kon ik ook hier corrigeren, maar zat ondertussen helemaal achteraan in het peleton. Het duurde een volledige ronde vooraleer ik weer vooraan zat, waarbij ik noodgedwongen een aantal riskante maneuvers moest uithalen. In de aankomstzone zag ik een gaatje van nog geen halve meter helemaal links tegen de nadarhekkens en wrong me erdoor. Alle toeschouwers die over de hekkens leunden moesten hun hoofden intrekken of ik had die mee. Oef, weer vooraan.
Bij het ingaan van de laatste ronde zat ik door het gewriemel weer ongelukkig geplaatst in het midden van het peleton. Dat zag er niet goed uit en dat bleef ook zo gedurende bijna de volledige laatste ronde. Seppe reed naast mij en vloekte omdat ook hij niet direct een uitweg zag. Na het nemen van de laatste bocht op zo'n 550 meter voor de eindmeet zag ik plots een gaatje aan de rechterkant van het peleton en schoot me er zonder nadenken door. Pure kamikazestijl, goed gek. Op 400 meter voor de meet had ik net op tijd het wiel van Jaspers Dylan vooraan in het peleton. Ook Miel zat naast me in hetzelfde wiel. Dylan en Saimen gaan nu samen aan. Ik kan vlot volgen en we krijgen onmiddellijk een ruimte van een fiets of twee voor het peleton, wat een luxe was gelet op het koersverloop. We kunnen als het nodig is wat maneuvreren nu. Ik voel dat Dylan wat stilvalt (nadien bleek dat hij krampen had in de benen), ga er vlot over en spring schuin naar het wiel van Saimen die ondertussen bijna op volle sneheid zit. Ik kan het wiel houden, maar raak er met de beste wil van de wereld niet meer over. Met een verzet van 49/18 sprinten we op dat moment aan 57 km/uur. Saimen wint met een kleine fietslengte voorsprong. Ikzelf ben tweede, Niels Vanderaerden derde op millimeters van Simons Michael die vierde wordt. Thieme is knap vijfde met een banddikte verschil van Michael Simons.
Voor de achtste maal tweede dit seizoen !! Dit is op zich al een unicum denk ik. Moe maar voldaan ga ik met een zilveren plak naar huis na de podiumfoto's, toch wel buiten mijn verwachtingen in gelet op de sterke bezetting : Belgisch Kampioen Saimen De Laeter, Provinciaal Kampioen in Antwerpen Jasper Dylan, Provinciaal Kampioen in Oost-Vlaanderen Otto Vergaerde, Provinciaal kampioen in West-Vlaanderen Seppe Verschuere, Provinciaal Kampioen in Limburg Niels Vanderaerden, Jonas Lammens, Thieme Vanruymbeke, Simons Michael, Joachim Vanreyten, enz. De hectische dag is toch positief geëindigd.
16-07-2007
Oostkamp Stuivenberge 15-07-07
Deze morgen werkten de miniemen hun wedstrijdjes af in de regen. Wijzelf zakken naar Oostkamp af onder een stralende zon voor een wedstrijd van 14 ronden van 1.3 km op een vlak parcours. Ik ga naar Oostkamp met gemengde gevoelens omdat het een aankomst is die mij al vier jaar lang niet echt op het lijf is geschreven. Danny, onze overbuur, volgt mij al een tijdje in de krant, maar is nu eens persoonlijk komen kijken. Ook Sarah Inghelbrecht is van de partij, zoals ze had beloofd.
In reeks 1 starten naast 9 meisjes, waaronder Evy, ondermeer ook Jonas Rickaert, Lorenzo Blomme en Jonas Lammens. Al vlug in de wedstrijd is er een afscheiding van vier renners, die ook sprinten voor de eindoverwinning. Jonas Lammens wint voor Jonas Rickaert en Lorenzo Blomme. Deze wedstrijd eindigt na een viertal ronden in mineur voor Evy. Ze hapert met haar pedaal aan de grond bij het nemen van een bocht en gaat zwaar tegen de grond. Ze loopt hierbij een open snijwonde op ter hoogte van de wenkbrauw en een gebroken schouder. Hierdoor is ze enkele weken "out", waardoor zeker het VK en misschien ook het BK in het gedrang komen. Ze wordt weggevoerd met de ambulance naar het AZ Sint-Lucas. Het kan ook de besten overkomen, zo zie je maar.
Ikzelf start in reeks 2. De belangrijkste namen hier zijn Miel, Noppe en Farazijn. Miel gaat in de eerste ronde voluit door, waardoor het peleton onmiddellijk in stukken en brokken uiteen valt. Miel wordt gegrepen, maar er is nu een kleine afscheiding van zes renners, waaronder ikzelf, Miel, Noppe, Farazijn en Benjamin Declerck. In ronde drie voer ik het tempo op, waardoor we nog met vijf overblijven op een comfortabele afstand van de kop van het peleton. Dit blijft zo enkele ronden. Onder aanvoering van Ciske komt het peleton halfweg wedstrijd nog terug op een 50-tal meter, maar door een gedeeltelijke hergroepering valt het achter ons opnieuw stil, waardoor we onze voorsprong finaal kunnen uitbouwen tot 1.30 minuten. In de ganse wedstrijd nemen Miel en ikzelf het merendeel van het kopwerk voor onze rekening. Het tempo ligt hoog. We malen de 25 km af in een tijd van 39 minuten, wat neerkomt op een wedstrijdgemiddelde van bijna 38,50 km per uur.
De eindfase : ik word hier in Ooskamp voor de zevende keer dit jaar tweede na een bewogen sprint. Miel draait als eerste de laatste bocht uit. Ikzelf zit in zijn wiel. Net zoals in Izegem gaat hij onverwachts gevaarlijk in de remmen, waardoor ik zijn achterwiel raak, maar nog net kan corrigeren. Benjamin Declercq gaat me voorbij. Ik kan aanpikken. Wanneer ik langszij kom gaat Benjamin met mij naar de nadarspanning, die ik op millimeters mis : tweede correctie op 200 meter. Ik moet inhouden maar kan hem nog net passeren. Ondertussen is Miel gaan vliegen en haalt hier zijn vijfde overwinning van het seizoen binnen. Ikzelf ben tweede, Benjamin derde, Noppe vier en Farazijn vijfde van de vijf. Ciske wint de peletonsprint en wordt knap zesde.
Na de wedstrijd heb ik Dirk Taloen aangesproken over het onregelmatig sprintgedrag van Benjamin. Dirk beloofte me om hem de volgende weken extra in de gaten te houden.
09-07-2007
Anzegem 8 juli 2007
Vandaag hebben we afspraak in Anzegem, West-Vlaanderen maar toch een 70-tal km rijden van waar ik woon. Hoewel er PK is in Oost-Vlaanderen wordt er toch in twee reeksen gereden. Er zijn heel wat renners van andere provincies afgezakt naar Anzegem. Mooie omloop van 3 km met een stuk vals plat.
In reeks 1 starten ondermeer Jaspers Dylan en Jonas Rickaert. Ook alle meisjes (met Evy uiteraard) rijden hier mee. De wedstrijd wordt van in het begin hard gemaakt door Dylan, waardoor het peleton direct in stukken en brokken uiteen valt. Halfweg koers kunnen Jonas en Dylan vluchten. In de spurt wordt Dylan afgescheiden winnaar. Jonas is na een verdienstelijke wedstrijd tweede. Evy wint de spurt van een tweede achtervolgend groepje en wordt hierdoor eerste meisje en zevende in totaal.
Reeks 2, mijn reeks nu. De mannen om in de gaten te houden zijn hier Seppe Verschuere, Gianni Bossuyt en Miel Pyfferoen. Miel geeft er in de eerste ronde een lap op maar krijgt niet meer dan een tiental meter. Ikzelf zet samen met Seppe Verschuere een drietal keer een aanval op, maar we krijgen ook nooit meer dan 30 meter. Ook in mijn eentje probeer ik iets te forceren, zonder resultaat. Ondermeer Miel rijdt alles weer toe met het ganse pak in zijn wiel. Ciske had aan zijn pa gezegd dat hij ging aanvallen, wat hij ook een paar keer doet, maar zonder succes. Van de meeste andere renners gaat bijna nooit initiatief uit om iets op te bouwen, vandaag ook niet. Vandaar dat het per momenten bijna stil valt.
De wedstrijd eindigt onvermijdelijk in een massaspurt waar bijna het volledige peleton aan meedoet. De spurt wordt op zo'n 200 meter van de eindmeet ingezet door Seppe. Ik kan direct volgen, maar wordt (voor de zesde keer dit jaar) tweede met een fietslengte achterstand. Miel vult de derde stek op. Ook na een wedstrijd waarin niet zoveel gebeurd is zijn de verhoudingen wat ze zijn en zijn dezelfde mensen vooraan in de uitslag terug te vinden. Ik kan wel mijn mannetje staan in de sprint, maar kom op een of ander manier wel telkens mijn meerdere tegen. De positieve les die hieruit kan getrokken worden is dat ik wel héél regelmatig rij dit jaar. Trofee voor de drie finalisten : een medaille en een bloempotteke.
Na de wedstrijd in Anzegem zijn we naar Zwijnaarde afgezakt, waar we nog net de PK-finale voor de 13 jarigen konden meepikken. Evy is met onze auto meegereden naar daar. Samen met mijn buur, beste vriend en meester-babbelaar Thibault hebben we op weg naar Zwijnaarde en tijdens het Oostvlaams PK heel wat afgelachen.
De PK-finale werd gewonnen door Otto Vergaerde. Topfavoriet Saimen Delaeter kreeg drie keer met een lekke band te kampen en moest de koers uiteraard vroegtijdig verlaten. Thieme, voor wie we speciaal kwamen supporteren, ging heel de wedstrijd vlot mee met de kop van het peleton. Helaas sloeg ook voor hem het noodlot toe en reed hij lek op drie ronden van het einde... van balen gesproken. Als je hier het podium ziet (Otto Vergaerde, Jonas Lammens, Cedric Verbeken), dan zat er zonder pech voor Thieme zeker een podiumplaats in. Mijn opa, mijn pa en de ouders van Evy kregen na de wedstrijd nog een drink aangeboden van Thieme's ouders bij hun caravan. Daar werd al het "leed" weggelachen en gerelativeerd.
24-06-2007
Sint-Pieters 24-06-2007
We rijden de wedstrijd - de eerste na de examens, hoewel ik er morgen nog ééntje heb - in de regen. Er zijn opnieuw twee reeksen. Ikzelf zit in de eerste reeks, samen met ondermeer Ciske, Miel, Thieme, Jordi Ganseman en Seppe Verschuere. Jonas moet starten in reeks twee, hoewel hij liever bij ons had gereden.
Het parcours is totaal anders dan dat van vorig jaar, maar dat had Dirk Taloen ons vorige dinsdag al verteld. Een parcours van 1.9 km lang, met op bepaalde plaatsen vrij veel bochtenwerk en andere stukken mooi rechtdoor. Opa Gilbert is onverwacht komen opdagen, net als mijn nonkel Freddy met zijn schoonvader.
De eerste vier ronden blijft alles zowat samen, ondanks enkele aanvalspogingen van Thieme, Miel, Seppe en mijzelf. In de vijfde (of zesde ?) ronde plaats ik een nieuwe aanval en kan een gat slaan van een dertigtal meter. Een groepje van vier renners (Seppe, Miel, Thieme en Jordi) pakt me terug onder aanvoering van Seppe. Seppe neemt onmiddellijk van me over, ik kan zijn wiel opzoeken en weg zijn we met z'n vijven. Het draait niet echt rond zoals het zou moeten. Thieme en ikzelf nemen het leeuwendeel van het kopwerk voor onze rekening, wat mij in de finale dan misschien wat zuur heeft opgebroken.
Dertiende ronde, laatste bocht ... eindsprint. Jordi zet aan, Miel en ik springen in het wiel. Jordi gaat in de remmen en Miel komt aan kop te liggen en gaat zo'n 200 meter voluit. Net voor de eindmeet gaat Seppe er nog over. Ikzelf eindig derde op twee fietslengtes. Ik ben toch wat teleurgesteld met de derde plaats omdat ik er deze week meer van had gehoopt op training (super goed gevoel). De benen wilden op het einde niet echt meer mee (klam en zwaar), waardoor ik het niet kon opbrengen om me nog uit het zadel te hijsen. De sprintsnelheid bleef hangen op 48 km/u terwijl die woensdag jl nog piekte naar 53 km/u in gelijkaardige omstandigheden. Niets aan te doen, zondag beter misschien.
Jonas Rickaert wint de tweede reeks met glans, na zowat een halve wedstrijd alleen voor het peleton uit te rijden. Sterk toch.
Net zoals vorig jaar kregen de deelnemers hier in Sint-Pieters geen natura prijzen. Een triestige zaak, net zoals het weer deze namiddag.
PS : Evy Roelen wordt vandaag tweevoudig winnaar op het provinciaal kampioenschap van Antwerpen !!! Ze overklast alle meisjes, van 12 tot en met (jawel) 14 jaar. Yes !!! Dat geeft me dan weer een supergoed gevoel. Merci Evy !!!!!
03-06-2007
Pistemeeting Brugge 02-06-2007
Sedert 2 juni 2007 ben ik weer een ervaring rijker. Die zaterdag werd de nieuwe wielerbaan op het domein Julien Saelens officieel geopend. Er waren eerst toespraken van ondermeer minister van sport Anciaux, burgemeerster Moenaert van Brugge enz. Het was schitterend zomerweer.
Om 13.00 uur was er dan een meeting voor alle ingeschreven aspiranten : puntenkoers, scratch en positieve afvalling. Omdat ik voordien nog nooit op een piste had gereden ben ik de twee dinsdagavonden voordien naar de pisteopleiding geweest tussen 18.00 en 20.00 uur, waar er wat basistechnieken werden aangeleerd.
Evy was ook weer van de partij. Ze won bij de meisjes met veel overschot alle disciplines. In de scratch pakte ze bijna een volledige ronde op de laatste deelneemster. De klasse steekt er torenhoog uit.
Puntenkoers : 15 ronden, waarbij op ronde 5, 10 en 15 wordt gesprint voor punten. Hier was ik in het klassement slechts vierde (eerste tussensprint : tweede, tweede tussensprint : derde, derde eindsprint : derde). Niet zo'n goede start, maar ja 't is ook allemaal nieuw voor mij.
Positieve afvalling : vanaf de derde ronde printen voor klassement, iedere eerste renner per ronde mag de wedstrijd verlaten. Hier is het in de derde ronde (eerste sprint voor de eerste plaats) een nek aan nek race tussen mij en Jonas. Jonas vertrekt op kop, ik kan hem remonteren en heb aan de meet een voorsprong van twee banddiktes door een goede eindjump. Genoeg om de eerste plaats op dit nummer op zak te steken.
Scratch : 9 ronden wedstrijd. Er waren ondermeer demarrages van Miel Pyfferoen, Jonas Rickaert en Ciske Aneka, maar alles kon worden gecounterd. Met nog 2/3 in de laatste ronde te gaan zet ik mij aan kop en ga voluit door. Jonas volgt met ondermeer Miel, maar ik kan stand houden tot op de meet. De voorsprong met Jonas bedroeg één wiel.
Ondanks het feit dat ik twee van de drie disciplines won, staat Jonas op het hoogste schavotje omdat hij in de puntenkoers beter geklasseerd was dan ik. Het verschil tussen mij en Jonas bedroeg één puntje. Miel was derde in het eindklassement en Lorenzo Blomme vierde met één punt minder dan Miel.
't gaat allemaal vlug op de piste. In de tussenronden haal je al vlug 40 km per uur en mijn topsnelheid in de sprint bedroeg 55 km per uur. Dat geeft toch een kick.
Omdat ik de enige Bruggeling was die op het podium stond, nam het Brugsch Handelsblad een interview af. Weer in de gazet met foto, yes !!
29-05-2007
Knesselare 28-05-2007
Een zegen van de kalender : twee wedstrijden mogen rijden op drie dagen (Moulbaix en Knesselare). Twee wedstrijden die elkaars tegenpolen zijn qua organisatie. Al wat Moulbaix niet had, had Knesselare wel : veel volk op en rond het parcours, vlotte organisatie, mooi afgezet parcours, wagen vóór de renners, voldoende signaalgevers, mooi podium. Er kwamen dan ook renners op af vanuit verschillende provincies.
Evy Roelen start niet omdat ze de dag voordien reed en alles won in Aartrijke, maar is wel in de streek gebleven om te supporteren. Een genereus gebaar.
Ik start in de eerste reeks, samen met mijn koersvriend Jonas Rickaert (bedankt Jonas voor de toffe commentaren in mijn gastenboek), maar ook met Dylan Jaspers (slik !!), Jonas Lammens, Jordy Ganseman en Simons Michael (ploegmaat van Dylan).
Evy had mij verteld dat Dylan iets minder goed sprint, maar des te gevaarlijker is wanneer hij een bres kan slaan en een stevig tempo kan aanhouden. Hij was vorig jaar tenslotte tweede op het BK Tijdrijden. Dat is wat hij probeert te doen vanaf de start. Verschillende ontsnappingspogingen worden in de kiem gesmoord, ondermeer door mijzelf en Jonas Rickaert. Zelf probeer ik ook een tweetal keer, maar dan wordt ik gecounterd door Dylan Jaspers.
De bel rinkelt voor de laatste ronde. Dylan gaat voluit en heeft onmiddellijk een tiental meter voorsprong. Vooraan in het peleton wordt wat geaarzeld. Ikzelf zit op dat moment ingesloten en kan geen kanten op. Dylan blijft zijn voorsprong uitbouwen en wint de koers met een tiental seconden voorsprong. Knappe prestatie, en weer op de manier waarop hij zijn sterktste troeven kan uitspelen.
Ik kom de laatste bocht uit in derde positie, Simons Michael als tweede en Jonas Rickaert als eerste. Nog 200 m naar de eindmeet. Kort na de bocht ga ik Jonas en Michael voorbij en kan ze voorblijven tot op de meet, waardoor ik toch nog tweede wordt in een wedstrijd met een sterke bezetting. Simons Michael wordt derde en Jonas Rickaert wordt uiteindelijk nog zesde. Ik deed zoals gevraagd : mijn eigen sprint rijden en niet afstemmen op iemand anders. Zo gaat het blijkbaar goed.
We bleven nog op de koers tot na de wedstrijden van de 14 jarigen. Gezellig napraten (?) met Jonas, Evy, Indiana (die derde werd in zijn reeks) en wat anderen. Mijn leraar wiskunde (mijnheer Vanparijs) was ook komen zien. Uitgerekend van hem had ik deze week nog 4 bladzijden straf gekregen (verhandeling over Sessa). Hij vertelde mij die later voor veel geld te zullen verkopen wanneer ik "beroemd" ben. De factuur van de royalties zal volgen, mijnheer Vanparijs.
21-05-2007
Deerlijk 20-05-2007
In de voormiddag reed mijn pa met zijn club nog 110 km in een stralende zon, wij moeten het stellen met 25 km in de regen. Weer twee reeksen. Ikzelf zit in de eerste reeks samen met Miel en Evy.
Het wordt een wedstrijd met weinig animo waarin alles samen blijft tot in de laatste ronde. Een wedstrijdgemiddelde van 32.50 km/u zegt genoeg. Op training halen we meer. We hadden tot in de voorlaatste ronde tijd om gezellig te keuvelen onder elkaar. Niemand durfde zich echt te geven omwille van de regen en het bij momenten bochtig parcours. Beter samen op de fiets dan alleen op de grond, dachten waarschijnlijk de meesten onder ons.
Enkel de laatste ronde wordt er gekoerst. Net na de laatste bocht, nog zo'n 500 m voor de aankomst zet Miel aan. Ikzelf zit op dat moment in derde positie en spring naar zijn wiel. Miel gaat naar de andere kant van de weg en kruipt in de remmen, zodat ik op 500 meter voor de aankomst - veel te vroeg - ongewild op kop zit. Nadien bekeken toch een knappe en gedurfde zet van Miel. Dan zat er niet anders op dan volop door te gaan, wat ik ook deed : de teller bleef de volle 500 meter op 48 km/u staan. Miel zat in mijn wiel en kon zich wat herzetten. Vijf meter voor de meet gaat hij mij nipt voorbij en wint met twee banddiktes verschil. Hij haalt hiermee een vier op vier, wat toch een dikke proficiat waard is.
Het positieve wat ik hieruit leer is dat mijn ultieme inspanning mij twee weken geleden nog zuur opgebroken zou hebben (ik zou zeker zijn stilgevallen). Met de conditie gaat duidelijk bergop en het verschil met Miel is toch miniem, hoewel hij een stuk steviger uit de kluiten is gewassen dan ik.
In de tweede reeks gaan Jonas Rickaert (toch weeral !), Seppe Verschuere, Giani Bossuyt en - jawel - Ciske Aneka er al vlug vandoor met z'n vieren. Ciske moet er wat later jammer genoeg af en blijft op zo'n 50 meter hangen van het drietal. Het peleton komt echter een minuut later voorbij. Seppe wint de sprint voor Jonas, die dit seizoen nog op zoek is naar zijn eerste overwinning, maar - laat ons eerlijk zijn - toch iedere keer de wedstrijd kleurt.
't is zover, de laatste wegwedstrijd van het seizoen wordt vandaag gereden in Veldegem. Het is een van de enige keren dat er in West-Vlaanderen op zaterdag een wedstrijd stond geprogrammeerd. Nu kwam het eigenlijk niet echt goed uit. In mijn vroegere basisschool en nu ook nog de school van mijn zus vierden ze hun 50ste verjaardag. Er was van alles te doen, helaas niet voor mij. Maar ja, de laatste koers wil ik voor geen geld ter wereld missen. Mijn pa en mijn opa zijn zoals altijd met mij meegekomen. Oma, de andere opa en mijn ma zijn op school van de partij. Zo krijgt ieder zijn deel.
Op naar Watou voor de voorlaatste wedstrijd van het wegseizoen 2007. Voor het vervoer naar Watou kon ik een beroep doen op mijn nonkel Freddy, daar mijn ouders genieten van een gastronomisch weekend in de Baai van de Somme in Frankrijk, georganiseerd door de bank waar mijn pa werkt.
Nog drie koersen te gaan dit seizoen. Eén ervan is die van Wielsbeke. Het mooie weer is besteld tussen twee slechte dagen in, ideaal. Het parcours is 1.8 km lang. De wedstrijd loopt over 14 ronden. In het parcours zit veel afwisseling : er zijn lange rechte stukken op brede banen voorzien, maar ook meer technische stukken op smallere baantjes met veel bochtenwerk. De gevaarlijkste bocht is de laatste bocht voor de aankomst. Die kun je niet voluit uitdraaien omdat het er eentje is van 130 graden.
Vandaag rijden we in Diksmuide en dit voor de vierde keer sedert ik ben beginnen koersen bij de 10-jarige miniemen vier jaar geleden. Het is een vrij bochtig parcours op brede banen in een industrieterrein dat we 18 keer moeten afmalen. Het rechte stuk naar de aankomst is zo'n 400 meter lang.
Vandaag start ik voor het eerst in Gistel. Vorig jaar reed ik die datum een wedstrijd in Oost-Vlaanderen. De opkomst is groot. Er moet weer in twee reeksen worden gereden. Ikzelf zit in reeks twee, samen met ondermeer Jonas Rickaert, Lorenzo Blomme en Maxime Farazijn. Er zijn ook twee onbekende franse renners ingeschreven die - zo bleek nadien - toch ook goed uit de voeten kunnen met een koersfiets. We moeten 13 ronden afleggen van 1.9 km op een bij momenten bochtig en vrij smal parcours.
Na een jaar afwezigheid besloten we dit jaar nog eens naar Meulebeke af te zakken voor een wedstrijd. Dat was blijkbaar de idee van velen, want bij de aspiranten 13 jaar startten er twee reeksen van elk een dertigtal renners, waaronder een aantal uit Engeland.
Vandaag reden we in Wevelgem Wijnberg onze eerste "gewone" wedstrijd na het Belgisch Kampioenschap. Vorig jaar reden we hier op het bochtige parcours van 1.6 km een slakkenwedstrijd. Dit jaar wil ik er toch iets anders van maken.
12 augustus 2007. Eindelijk is het zover. Vandaag wordt de belangrijkste wedstrijd van het seizoen gereden voor aspiranten : het Belgisch Kampioenschap tijdrijden en op de weg. Net zoals bij het Vlaams Kampioenschap zijn we gewoon de dag zelf naar Frasnes gereden. Nu hadden we geen file en op 50 minuutjes stonden we ter plaatse. Op het laatste moment besloot mijn ma niet mee te gaan omdat ze de nacht voordien een griepje had opgedaan en zich te belabberd voelde. Ze zou in de loop van de dag wel 10 sms'jes sturen naar mijn pa om te vragen hoe het hier verliep.
Vandaar rijden we de laatste "gewone" wedstrijd vóór het Belgisch Kampioenschap in Ruddervoorde Baliebrugge. Hier behaalde ik vorig jaar mijn eerste overwinning van het seizoen 2006. De wedstrijd wordt gereden over 16 ronden van 1.7 km. Er wordt gestart in één reeks met 35 deelnemers. Een aantal renners kozen dit weekend voor een klimkoers in de Walen als voorbereiding op het BK van volgende week. Het is bloedheet, iets wat we deze zomer nog niet echt gekend hebben. Bekendste namen : Jonas Rickaert, Miel Pyfferoen (net terug van reis), Gianni Bossuyt. Evy en haar ouders waren ook hier weer van de partij.
Vandaag mag ik een wedstrijd rijden in mijn thuisbasis Sint-Andries, in de wijk waar mijn pa 15 jaar groot werd gekweekt. Het huis van mijn oma en opa ligt amper 20 meter voor de aankomst langs het parcours. We hadden de avond voordien al alles daar afgezet. Mijn oma had de garage ingericht tot "verzorgingsruimte" met alles erop en eraan. Handig toch.
Sedert 2 juni 2007 ben ik weer een ervaring rijker. Die zaterdag werd de nieuwe wielerbaan op het domein Julien Saelens officieel geopend. Er waren eerst toespraken van ondermeer minister van sport Anciaux, burgemeerster Moenaert van Brugge enz. Het was schitterend zomerweer.
