Het topcompetitie programma begon vandaag, in Moerbeke Viane, zuidoosten van Oost Vlaanderen en dan gaat er een belletje rinkelen bij de doorsnee wielerfan. Inderdaad de streek van de Ronde Van Vlaanderen. Op het eerste zicht lijkt het parcours schitterend maar na de koers .... Vooral de Bosberg sprong in het oog, de klassieke laatste berg uit de Ronde Van Vlaanderen met kasseien tot 11% is een echte kuitenbijter en die stond ons al na 8.5km te wachten.

De topfavoriet was Belgisch kampioen Ruben Boons, hij won hier vorig jaar als eerstejaars de wedstrijd tegen kampioenen als Carolus en Vanbrabant.  We gaan met 10 Bodysol-renners van start.  Uiteindelijk zullen er slechts vijf de eindmeet halen.  Iedereen moest eerst door de verzetcontrole, wat de spanning alleen maar opdreef.

Het begin van de koers was extreem nerveus, er werd 2km achter de wagen gereden en er werd 2 keer gevallen, ook ploegmaat Jaspers Dylan lag erbij.  Hij moest de wedstrijd staken met materiaalpech. Toen de vlag naar beneden ging begon het wringen. Er werd gereden over fietspaden, in de tuinen, tussendoor, onder, boven, links, rechts .... overal probeerden renners naar voor te rijden. Er waren er zelfs enkele die in de gracht vielen !!  In de ganse koers ben ik er slechts drie keer in geslaagd om vooraan te komen.  Daar blijven was een ander paar mouwen !!  Ik kon ergens halfweg het peleton aan de bosberg beginnen.  Jordy Ganseman rijdt hier lek en zal na een wielwissel de ganse tijd op achtervolgen aangewezen zijn. 

Na de bosberg waren Van Goethem en Raeymaekers weggereden en kwamen de eerst doortocht met z’n twee voorbij.  Toen kwamen de vijf plaatselijke rondes, met daarin 2 hellingen die serieus pijn deden. Eén daarvan was voor het bergklassement, ook waren er op dat rondje nog 2 knelspurten. Van Goethem en Raeymaekers kregen iets later het gezelschap van 3 andere vluchters (Vallée, Mynheer en Mertens), maar alles zou opnieuw hergroeperen.

Het was een zeer gevaarlijke ronde, vandaag zijn er zeker 50 renners gevallen of plat gereden en die wegjes op dat rondje van 2 meter breed zijn echt niet geschikt voor een peloton van toen nog 100 man ! Het parcours was echt niet mooi en met die dalende aankomstlijn ook niet echt interessant voor toeschouwers. De seingevers lieten ook verkeer door in tegengestelde richting, iets wat ondenkbaar is in West-Vlaanderen.

Tom Mertens graaide de groene trui van knelspurten mee, maar zijn aanval met Van Goethem, Vallée, Raeymaekers en Myngeer werd teniet gedaan. Thomas Raeymaekers hield er wel de bergtrui aan over. Hij ging iets later opnieuw in de aanval met West Vlaams Kampioen Whytic Priem.  Martijn Degreve knalde in de laatste ronde naar de twee koplopers toe,samen met Kerf, Vliegen, Van Goethem, Vanreyten en De Buyst. Die 8 gingen sprinten voor de zege en het was ploegmaat Martijn Degreve die hem won.

Ik was al blij dat ik nog in het grote peloton zat en kom in de uitslag voor als 43^ste.  Opschuiven zat er vandaag niet in, hoewel de benen zeker meer aankonden.  68km afhaspelen aan 42 gemiddeld is ook al een nieuwe ervaring voor mij.  Verder zag ik voor het eerst een cijfer “7” op mijn kilometerteller verschijnen in een afdaling.  Gelukkig ben ik gespaard van valpartijen vandaag.  Twee handen aan het stuur was geen overbodige luxe.  Tijd voor eten en drinken was er nauwelijks.

In de Knesselaarse deelgemeente namen we met 79 deelnemers de start.   Het was zalig koersweer.  Korte mouwen en korte broek waren hier zeker op hun plaats.

De eerste aanval was meteen de goede: Robin Bruneel, Indiana Slabbinck, Robin de Ketele en Brecht Craeymeersch kozen bij het begin van de tweede van negen af te leggen ronden het hazenpad.   Ik zag het gevaar, sprong vanuit tweede positie uit het peleton alleen naar de koplopers toe en nam daar onmiddellijk de kop om de samenwerking op gang te zetten.    Een halve ronde later kregen we nog het gezelschap van eerstejaars Michael Cools en Jens De Meyere zodat we met zeven renners het commando namen.

We bouwden gestaag onze voorsprong uit tot anderhalve minuut.   Er werd onderling afgesproken om elk één premie op zak te steken.  Het was pas diep in de finale dat er reactie kwam van ondermeer Jens Nachtegaele.  Onze voorsprong slonk van 1.30 minuut naar 37 seconden, maar we bleven evenwel buiten schot.  Jens De Meyere probeerde het nog even solo, maar Indiane Slabinck hield alles samen.  Ikzelf bleef alles van uit de achterhoede in de gaten houden en probeerde op die manier te controleren. Uiteindelijk besliste een prangende spurt over de uitslag.

In de slotbocht dwong Indiana mij de koppositie op.  Het was nog te vroeg om de sprint in te zetten.  Ik hield wat in, keek links en Indiana probeerde me te verrassen door mij rechts te passeren.  Hij nam direct twee fietslengtes, maar die reed ik onmiddellijk weer dicht.  Ik remonteerde Indiana, zat daardoor weer op kop, maar moest nu - met nog 160 meter te gaan - wel voluit doorgaan omdat ik ondertussen voluit gelanceerd was.  Gelukkig kon ik mijn snelheid houden tot op de eindmeet.  Ik haalde het vóór Robin Bruneel, Michael Cools, Indiana Slabbinck, Robin De Ketele, Jens De Meyere en Brecht Craeymeersch. Op ruim een halve minuut werd Jeroen Cannie achtste,  Ruben Ros negende en Timothy Put maakte de toptien compleet.

Slechts 26 renners reden de wedstrijd uit, de rest mocht voortijdig en op ruime achterstand de kleedkamers opzoeken.

Geen haar op mijn hoofd dacht er aan dat ik zo vroeg in het seizoen als eerstjaars al met de bloementuil naar huis zou gaan.  Dit ging blijkbaar niet onopgemerkt voorbij.  In de loop van de week kreeg ik telefoontjes van zowel het Nieuwsblad, Het Laatste Nieuws als het Brugsch Handelsblad voor een interview.

Toen ik wakker werd op de dag van mijn eerste wedstrijd bij de nieuwelingen, viel de regen met bakken uit de hemel.  Ik bereidde mij al voor op een kletsnatte wedstrijd deze middag.  Hoe verder de ochtend vorderde, hoe mooier weer het werd.  We konden uiteindelijk onze wedstrijd uitrijden onder een staalblauwe hemel, weliswaar met een stevig windje. Goed genoeg voor een korte broek, maar wel met lange mouwen.  Mijn arm- en beenstukken zijn nog niet binnen.

De kleine voorbereidingen voor de wedstrijd liepen niet zo vlot.  Toen we mijn fiets op het rek wilden plaatsen, zagen we dat ik een lekke band had.  Vlug vervangen en weg waren we.  Mijn opa dacht dat het inschrijving was in De Engel, maar de juiste inschrijving was 1.5 kilometer verderop.  Ik daar met de fiets naar toe. Tweede stressmoment.  Eens ingeschreven, bleek dat we geen veiligheidsspelden mee hadden voor het rugnummer.  Dan maar aanbellen en rekenen op de vriendelijkheid van een paar mensen.

Uiteindelijk heb ik toch nog goed kunnen opwarmen.  Voor alle zekerheid stond ik een tiental minuten voor het beginuur aan de start, om de eerste trein zeker niet te missen en mogelijke valpartijen in de buik van het peleton voor te blijven.  't is toch allemaal nieuw en we moeten de risico's niet opzoeken.

De wedstrijd brak onmiddellijk open.  Robin Bruneel en Laurens Colle, twee tweedejaars, gaven er direct een lap op.  Toen het wat stil viel, ging Miel Pyfferoen in zijn gekende stijl in het begin van een wedstrijd hard tegenaan.  Het 72-koppige peleton werd onmiddellijk uiteengereten in een viertal groepjes.  Er vormde zich een kopgroep van 10 renners, waaronder Robin Bruneel, Laurens Colle, Maxime Farazijn, Miel Pyfferoen, Giorgio Derycke en ikzelf.  Bij iedere passage aan de eindmeet ging de snelheid de hoogte in door de premiespurten.  Ook dit is nieuw.  De snelheid piekte hier iedere keer weer naar de 50 km/uur. Ik slaagde er in om 2 van de 12 premies naar mij toe te halen. 

Halfweg wedstrijd werden we op 100 meter na ingehaald door een achtervolgend peleton van een 20-tal renners, waar ploegmakkers Jordy Ganseman en Robert Pollak in zaten.  Robert probeerde zo goed en zo kwaad als het kon af te stoppen. Ondermeer de premiespurten zorgen er voor dat we toch weer stelselmatig onze voorsprong konden uitbouwen. 
De meest verdienstelijke renner in de kopgroep was Maxime Farazijn.  Hij nam grote stukken met wind op kop voor zijn rekening.  Voor de rest was de verstandhouding niet optimaal.  Het was een beetje zoeken voor een aantal onder ons.  Wie nemen we mee ?  Wat soort renner is het ? 

Met nog drie ronden te gaan ging Maxime Farazijn er in zijn eentje vandoor.  Ik zat op dat moment achteraan in de groep en kon niet onmiddellijk reageren.  De conditie was er echter ook niet meer om dat te doen.  Ook bij de andere acht was dit blijkbaar zo.  Bij het ingaan van de laatste ronde heeft hij een voorsprong van een 15-tal seconden.  Er wordt op dat moment een offensief ingezet door Giorgio Derycke, maar dat draagt niet ver.  We kijken de laatste halve ronde wat de kat uit de boom, waardoor Maxime zijn voorsprong verder kan uitbouwen tot 30 seconden en solo over de meet komt op een prachtige manier.

Voor de slotbocht zit ik in tweede, derde positie en wil op 160 meter voor de eindmeet van rechts aangaan in de binnenbocht.  Op dat moment doet Robin onbewust de deur dicht.  Ik roep, hij wijkt wat uit naar links.  Ik zoef op centimeters langs de nadarspanning en geef hem uit pure noodzaak een kwak.  Het was dat of de stenen in Ichtegem.  Op dat moment zit ik op kop en moet volop doorgaan.  Miel wacht af in mijn wiel en komt er 30 meter voor de eindmeet mooi uit.  Hij wint de spurt voor de tweede plaats en ikzelf word derde.  Hiermee ben ik heel tevreden over mijn vuurdoop bij de nieuwelingen.

We leggen de 40 km af in juist één uur.  Mijn 52 x 16 heeft hier dus al zijn dienst bewezen.

Aan alles komt een einde.  Vandaag rij ik toch wel met een beetje spijt in het hart mijn laatste wedstrijd als aspirant bij de Koninklijke Brugse Velosport.  Vandaag mogen we misschien wel voor het laatst rijden op eigen gevoel, zonder inmenging van anderen naast het parcours.

Veldegem presenteert een mooi rechthoekig parcours van 1.8 km lang.  Er zijn twee lange, smalle stroken, waar je alles al kunt blokkeren door met drie renners naast elkaar te rijden.  De twee verbindingsstukken zijn dan heel wat breder.  Enkel hier kun je maneuveren van achter naar voor. 

De nazomerzon is volop van de partij.  Zowel in de aankomstzone als langs het parcours is heel wat volk komen opdagen, wat voor gezellige drukte zorgt.  De 51 ingeschreven renners willen blijkbaar allemaal vlug van start gaan.  We staan ruim twintig minuten in de startzone te wachten op het "startschot".  Jonas en ik staan helemaal achteraan in zesde, zevende stelling.  Er wordt in één reeks gereden met een sterke bezetting.  Ondermeer Jonas Rickaert, Miel Houflyn, Benjamin Declercq, Arthur Vanlokeren, Maxime Farazijn en niet te vergeten topsportleerling Niels Vanderaerden zijn van de partij.

De eerste twee ronden worden in een hoog tempo afgemalen.  Het duurt dan ook twee volle ronden vooraleer ik mij van achter naar voor kan werken op het smalle parcours.  Ik had deze week maar één training van een 50-tal km afgewerkt, en dat voel je direct.  De benen voelden eerst niet goed aan, maar dat beterde wel na een aantal ronden.  De wedstrijd wordt volledig gecontroleerd door Niels Vanderaerden. De talrijke demarrages door verschillende renners worden hoofdzakelijk door toedoen van Niels in de kiem gesmoord.  Hij houdt hiermee het peleton samen. 

Mij was het al vlug duidelijk dat demarreren hier vandaag weinig zin had.  Op de lange smalle stroken kun je dit alleen vanop de kop van het peleton.  Niels en Thieme namen hier steevast hun stek in en konden hierdoor direct reageren.  De twee verbindingsstroken waren dan weer te kort om een forcing door te voeren vanuit de achtergrond.  Dan maar de krachten sparen en blijven zitten.

Halfweg wedstrijd krijgt Miel Houfflyn een vrijgeleide.  Niels kent die nog niet goed en reageert daarom niet onmiddellijk.  Jonas en ik spreken af om zelf niet achter Miel aan te gaan.  Hij toonde dit jaar al zo veel mooie dingen dat hij ook wel eens een overwinning op zijn naam mag schrijven.  We proberen dan ook wat afstopwerk te verrichten en zeker niet over te nemen.  Miel houdt het een tweetal ronden alleen uit, maar bouwt niet meer dan een tiental seconden voorsprong op.  Vooral door toedoen van Niels en Thieme, die zich niet laten intimideren, wordt Miel terug gegrepen.

Het peleton is ondertussen uitgedund tot een 35-tal renners.  Het tempo ligt de ganse tijd vrij hoog, zodat er geen demarrages met enige draagkracht meer volgen.  We stevenen af op een massasprint.

Ik ga als 20ste à 25ste de laatste ronde in.  "Shit, het zal niet voor vandaag zijn" schiet er door mijn hoofd.  "Hoe moet ik hier in godsnaam nog opschuiven op dit smalle parcours".  Het is bang afwachten tot aan de voorlaatste bocht.  Ik kom die nog altijd vrij ver achteraan uitgedraaid.  De weg is hier voor zo'n 250 meter drie keer zo breed, wat mij ruimte geeft.  Gestuwd door de adrenaline plaats ik een volwaardige tussenspurt en kan mij op 200 meter tijd in een tweede positie wringen, in het wiel van Niels Vanderaerden.  Ik zit nu ideaal en moet er gewoon voor zorgen dat ik die positie niet meer kwijt raak.  We draaien in die volgorde de slotbocht uit.  Naar de eindmeet is het nu nog een goede 300 meter.    Ik bewaar mijn kalmte en schuif gewoon mee met Niels.  In mijn ooghoeken zie ik de dreiging van Thieme en Jonas, die zelf ook de spurt nog niet aantrekken en niet langszij komen.  Ik sta nu iets steviger op de trappers om mijn positie te bevestigen te hoogte van Niels zijn achterwiel.  Ik zie de pa van Niels staan op zo'n 200 meter voor de eindmeet en voel dat zijn moment daar aankomt.  Hij zet aan, maar ik anticipeer op zijn versnelling en blijf op dezelfde hoogte hangen.  Ik ben nu mooi gelanceerd.  Na 100 meter voel ik dat Niels lichtjes verzwakt.  Ik kom uit zijn wiel en ik ga mij links naast hem zetten.

We sprinten nu naast elkaar op dezelfde hoogte, bijna aan topsnelheid.  De laatste 75 meter gaat het telkens op en af tussen Niels en ikzelf.  We zijn elkaar beslist waard.  Een extra versnelling zit er niet meer in, maar stilvallen doen we allebei ook niet.  Een goed geplaatste eindjump beslist uiteindelijk wie de winnaar wordt van ons twee.  Dat word ikzelf, met een 20-tal centimeter voorsprong op Niels.  De ontlading bij mij is groot, de ontgoocheling bij Niels ook.  Zijn entourage wou bevestiging van de uitslag op de fotofinish, maar het verschil was met het blote oog goed zichtbaar.  Jonas en Thieme waren in ons kielzog gevolgd.  Zij kregen een gedeelde derde plaats toegewezen, zodat we met vier op het podium mochten verschijnen.

Ik geef toe dat het wat mij betreft een beetje een grijze wedstrijd was qua aanvalslust en wedstrijdopbouw, maar ik ga met de bloemen naar huis na een mooie en zuivere eindsprint.  Niels had tijdens de wedstrijd heel wat gaatjes moeten dichtrijden.  Hij werd door een aantal van ons soms in die rol gedwongen.  Ikzelf heb mij vandaag zoveel mogelijk gespaard en voor de verandering ook eens zuiver gerekend op mijn eindsprint.  Dat zal hier mijn geluk geweest zijn zeker ?  In Oostende was Niels mij te vlug af, nu is het omgekeerd.  So what.  Het moet niet altijd vuurwerk zijn.

Na afloop van de wedstrijd zette ik mijn aantal overwinningen van dit seizoen bij de wedstrijdomroeper nog recht tijdens het interview : 11 in de plaats van de aangekondigde 9.  Kwestie van de juiste statistieken bij te houden.

Nu gaan we een periode van een drie, viertal weken rust in waarbij er geen fiets in de buurt komt.  Daarna geleidelijk opbouwen in de vorm van een aantal pistemeetings in de Blaarmeersen.  Vanuit mijn nieuwe ploeg voor volgend jaar - Bodysol Lotto Cycling Team - zal ik ook wel de nodige begeleiding krijgen voor een goede wintervoorbereiding.  Hopelijk beleef ik met hen even mooie tijden als bij de aspiranten, hoewel de verwachtingen sterk naar beneden zullen worden bijgesteld wat de prestaties betreft als eerstejaars nieuweling.

Om 14.00 uur is het verzamelen geblazen bij ons thuis voor een uurtje rijden naar Wortegem-Petegem, waar zowat mijn favoriete parcours ligt van het ganse seizoen.  Wie gaat er mee : mijn nonkel Freddy, nonkel dirk, mijn pa en natuurlijk mijn opa.
Ik kom hier voor het derde jaar op rij.  De vorige twee keren stond ik er op het podium : 1 keer tweede en 1 keer derde.  De verwachtingen zijn dan ook groot, maar druk leg ik mezelf niet op.  We zullen ons beste beentje voorzetten en minstens opnieuw voor een podiumplaats gaan.

Afgelopen week verzette mijn opa heel wat werk om tijdig een "nieuwe" fiets in elkaar te knutselen, daar ik die van mij vorige week in de prak reed na een valpartij is Gistel.  Ik mag voor de rest van het seizoen een reservefiets gebruiken van mijn neef Tommy, die ondertussen belofte is, maar ongeveer even groot is als ik.  We hebben hierdoor gelukkig dezelfde kadermaat.  Bij deze wil ik ook Rik Deleye bedanken voor het alternatieve voorstel dat hij deed aan de telefoon deze week.

In Wortegem-Petegem komt altijd veel volk.  Niet verwonderlijk dat er dan ook in twee reeksen moet worden gereden.  Ikzelf mag in reeks één van start gaan, samen met ondermeer Tiesj Benoot, Jonas Rickaert, Benjamin Declercq, Thieme Vanruymbeke.  We vertrekken met 34 renners voor 11 ronden van 3 km op een parcours met een steile, vrij technische afdaling op smalle wegen, een stukje plat en daarna zeker 1.5 km omhoog op brede provinciebanen.  De aankomst ligt zowat op het hoogste punt, na een zware klim.  De laatste 150 meter gaan dan weer wat naar beneden.

De eerste drie ronden worden in een compacte groep uitgereden.  Er valt weinig te beleven.  Iedereen wacht nog wat af.  Vanaf ronde vier komt er schot in de zaak en zijn er vrij veel tempowisselingen onder impuls van diverse renners.  Hierbij is weer Benjamin Declercq opvallend veel vooraan terug te vinden.  Ook Thieme, Jonas en ikzelf laten niets aan het toeval over en blijven alert.

We zijn iets na halfweg wedstrijd.  De benen voelen uitstekend aan en ik rij op overschot.  Op een vlak stuk van het parcours waag ik mijn kans en spring weg uit het peleton.  Meer dan een kleine 100 meter wordt mijn niet gegeven.  Vooral door toedoen van Jonas wordt ik vlug weer ingerekend.  Door mijn demarrage hebben een zestal renners het peleton moeten lossen, maar dat is het wat.

Ik blijf anderhalve ronde wat rustig zitten om de batterijen op te laden en probeer het met nog drie ronden te gaan nog een keer.  Ditmaal ga ik aan op het lastigste stuk van het parcours op zo'n 450 meter voor de aankomstzone.  Bij het nemen van de afdaling na de aankomst heb ik een kleine afscheiding van een 50-tal meter.  Ik kan die niet uitbouwen, ondanks de hoge snelheid en een grote halve ronde verder wordt ik opnieuw ingerekend door een uitgedund peleton.  Dit was toen wel de snelste ronde van de wedstrijd.  Nog een ronde later gaat Benjamin Declercq in de tegenaanval op hetzelfde lastige stuk.  Ook zijn liedje duurt niet lang en wordt op een kleine halve ronde tijd bijgehaald.

Alles groepeert terug in de laatste ronde en het ziet er weer naar uit dat de wedstrijd op een massasprint zal uitdraaien.  Op zo'n 700 meter voor de eindmeet zit ik in een verloren positie midden het peleton in derde, vierde linie.  Toen schoot er door mijn hoofd "het zal voor vandaag niet zijn".  Hoe dichter bij de finish, hoe nerveuzer het peleton wordt en hoe meer maneuvreerruimte je krijgt.  Op 500 meter voor de eindmeet zie ik plots een gaatje, ik schiet mij er door en zit op dat moment naast Jonas Rickaert op de eerste rij.  Thieme zit aan de andere kant van het peleton, net iets achterop.  Jonas en ik gaan zij aan zij dansend op de trappers de helling op.  Wie trekt de sprint op gang ???  Ik had doelbewust gekozen om zo lang mogelijk op mijn 50 x 20 te rijden, om onmiddellijk te kunnen reageren op een ultieme uitval.

We zitten op 350 meter voor de eindmeet.  Het gaat nog steeds bergop.  Achter mij voel ik het peleton meer en meer wriemelen.  De derailleurs verspringen als een automatisch geweer.  Tijd voor actie.  Ik kan me niet meer inhouden en trek zelf de spurt op gang.  Na vijf trekken zie ik dat Jonas mijn wiel niet kan houden en ik schakel naar mijn 50 x 18.  Thieme, die op dat moment aan de andere kant van de weg zat, reageert iets te laat en ook op hem kan ik vlug een zestal fietslengtes nemen.   Stilvallen doe ik niet in de licht dalende laatste 150 meter.  Zo'n 10 meter voor de eindmeet kijk ik rechts in de ramen van de huizen om polshoogte te nemen van de situatie achter mij.  Ik zie dat mijn voorsprong comfortabel is en laat mij uitbollen.  Tijd genoeg voor de "Usain Bolt" beweging.  Genieten is dat.  Een beetje show mag ook nu en dan.  Thieme stelt zijn tweede plaats veilig.  De derde plaats is voor een Nederlander.  De bloemen zijn ditmaal voor mijn nonkel Dirk, als dank voor de reservefiets.

Ook de tweede reeks eindigt in een massaspurt.  Seppe Verschueren haalt het laken naar zich toe en haalt hiermee in Wortegem een drie op drie bij de aspiranten.  Miel Houfflyn reed een heel knappe wedstrijd en wordt derde.

Gistel heeft een heel bochtig parcours.  Wanneer je hier voor een kleine afscheiding kunt zorgen, raak je weg wanneer er ook maar een paar seconden getwijfeld wordt achter je.  Vorig jaar slaagden Jonas en ik er in om zo alleen weg te rijden.  Dit jaar ben ik naar hier gekomen met de intentie die weer te proberen.

We starten in één sterk bezette reeks met 48 renners, waaronder twee fransen die vorige week ook in Diksmuide te zien waren.  Bij de start ligt het parcours er droog bij, ondanks het slechte weer vroeger op de dag.

De toon wordt vanaf de eerste meters gezet door beide franse renners.  Ze gaan er keihard tegenaan en het is onmiddellijk harken om hen bij te houden.  Het peleton wordt op een lint getrokken van in de eerste ronde en er melden zich onmiddellijk al een vijftal afvallers.  Tot halfweg wedstrijd keert de rust wat terug in het peleton.  Er wordt stevig doorgefietst, maar aan een gelijkmatig tempo.  Op het bochtige parcours zorg ik ervoor dat ik zelden uit de eerste tien renners koers.

Iets voor halfweg wedstrijd demarreren Maxime en één van de franse renners.  Ze krijgen niet meer dan 100 meter op het peleton.  Een halve ronde verder demarreer ik alleen naar de twee koplopers toe en we proberen met drie een forcing door te voeren.  Het liedje blijft echter niet lang duren.  Seppe, Benjamin en Miel rijden met een pak andere renners in hun wiel het gat op ons terug dicht.

In de tweede wedstrijdhelft zijn er nog wat individuele aanvallen, maar het uitgedunde peleton kan die telkens collectief neutraliseren.  Twee ronden voor het einde plaats Cedric Vanhoutteghem nog een demarrage.  Hij krijgt een 50-tal meter, maar wordt vlug terug ingerekend, samen met zijn metgezel.

Bij het horen van de wedstrijdbel gaan we als gekken de laatste ronde in onder aanvoering van één van de Franse renners.  Halfweg hebben alle favorieten zich vooraan kunnen werken. Het ging hier ondermeer om Miel Pyfferoen, Seppe Verschuere, Arthur Vanlokeren, Benjamin Declerck, de twee franse renners en ikzelf.  Drie bochten voor het einde zitten we vooraan op twee lijnen.  Miel Pyfferoen neemt de bocht met een aantal renners in zijn wiel van buiten naar binnen.  Ikzelf wil mij binnendoor in het gat smijten en ondermeer Seppe gaat met mij mee.  Miel doet echter de deur dicht voor mij.  Ik moet kort overdraaien en in de remmen gaan op een witte lijn op het wegdek.  De lijn lag nat door een regenbui en ik ga onderuit.  De gevolgen waren heftig : de ganse kopgroep gaat mee onderuit en we liggen daar met een zes à zevental renners op een hoop (Miel, Seppe, Arthur, Benjamin, ikzelf en nog een tweetal anderen van wie ik hun naam niet ken).

De spurt voor de overwinning gaat nu tussen renners die zich op het moment van de feiten in de tweede linie bevonden.  Maxime Farazijn haalt verdiend de zege binnen, zijn eerste van het seizoen.  Proficiat Maxime !!  Beide franse renners vervolledigen terecht het podium.

De slachtoffers van de valpartij druppelen iets later binnen.  Niemand blijft liggen.  Ikzelf en Seppe duwen Miel voort naar de aankomstzone omdat hij niet meer kon trappen wegens geblokkeerde ketting.  We maken achter de eindmeet samen een inventaris van de gevolgen.  Bernard Callens komt naar ons toe en feliciteerde ons voor de fair play.  "Ik heb nog zelden zo'n collegialiteit gezien.  Meestal wordt er gescholden dat het een lieve lust is in zo'n situaties."

We gaan met een viertal naar de rode kruispost voor verzorging van de stilaan gebruikelijke schaafwonden.  Daar doen ze echt hun best om ons goed op te lappen, waarvoor dank.

Met mijn fiets is het erger gesteld.  Mijn drinkbushouder is er tijdens de val uitgerukt en het kader is in de lengte gescheurd halfweg de benedenbuis.  Alle stevigheid is zoek en de boel is goed voor de container.  Voor de rest van het seizoen zal ik misschien gebruik mogen maken van een reservefiets van één van mijn koersende neven, die dezelfde kadermaat heeft.  We zien wel.

Voor de derde belangrijke afspraak van het seizoen trokken we naar Ciney. Daar het voor ons toch zo'n 200 km rijden was, hadden we een gite gehuurd in Braibant op 4 km van het parcours.  We hadden die van zaterdag 12.00 tot maandag 12.00 ter beschikking, zodat we voor en na de wedstrijd alle tijd hadden om rustig op- en af te bouwen.  Naast mijn ma, mijn pa en mijn zus waren ook mijn nonkel Freddy en mijn opa meegekomen.  Zaterdagnamiddag trokken we al eens met de fiets naar het parcours voor een eerste verkenning.  Niets van te zeggen, met uitzondering van de aankomstzone, waar op 100 meter voor de eindmeet een bocht van 180 graden genomen moest worden.  We zagen ondermeer Jonas, Niels en Otto.  Elk had wel zijn eigen visie over hoe die laatste bocht wel het beste genomen kon worden, maar niets is zo onvoorspelbaar als een wielerwedstrijd.

Na een goede nachtrust en een stevig ontbijt kwamen we pas rond 11.00 uur op de wedstrijd toe. Vroeger was niet nodig, omdat het toch maar een miezerig weertje was in de voormiddag.  Van de familie Blomme mochten we zoals voordien afgesproken weer gebruik maken van hun accommodaties.  Conny zorgde weer voor een goede warme maaltijd na de tijdrit, waarvoor dank.

Mijn starttijd voor de tijdrit was 13.11.  Deze keer nam ik wel ruim de tijd om goed warm te rijden op de rollen.  Ik ga zonder enige stress van start en geef al wat er in me zit.  Tijdens de tijdrit kan ik me niet op een foutje betrappen en kan juist doseren.  Ik klok af op 6:23:88, voorlopig een derde tijd na die van Miel Pyfferoen en Kevin Rasschaert. De vier grootste kanshebbers voor eremetaal gingen echter nog na mij van start.  Uiteindelijk blijk ik op een zesde stek te belanden, één plaats beter dan op het BK van vorig jaar.  Ik rij 6,95 seconden trager dan de winnaar Dylan Jaspers, die zijn rol als topfavoriet waarmaakt.  Het podium voor de tijdrit was zoals velen hadden voorspeld : Dylan Jaspers op 1, Saimen Delaeter op 2 en Niels Vanderaerden op 3.  De verrassing van de dag kwam toch wel van Miel Pyfferoen, die met zijn 6:20:83 een vierde tijd neerzet op een parcours dat volgens velen toch niet op zijn lijf geschreven is.  Die tijdrithelm zal er wel voor een paar seconden hebben tussengezeten denk ik.

Voor de wegrit was het wachten tot 17.00 uur.  Om 16.30 draaien Lorenzo en ik al wat rond in de startzone.  We besloten toch nog eens het parcours volledig te rijden, maar komen hierdoor als laatsten bij de verzetcontrole toe, tot ergernis van onze pa's.  Ik heb het nadien nog wel een paar keer mogen horen, misschien wel terecht.  Op de koop toe stelt Lorenzo 3 minuten voor de start vast dat hij achteraan lek staat.  Lieven (de pa van Otto) is direct bereid om een reserve-achterwiel af te staan, zodat Lorenzo samen met de 49 anderen toch stipt om 17.00 uur van start kan gaan.  Op een halve ronde tijd kan ik mij van achteraan naar vooraan werken in het peleton.  Ik slaag erin om mij gedurende de ganse wedstrijd binnen de eerste tien renners te positioneren en zo vrij controlerend te rijden.

Het is Miel Pyfferoen die traditioneel opent met een demarrage.  Die houdt echter niet lang stand. Iets later sleurt een renner van Balen BC aan de kop, maar meer dan een 20-tal meter bewegingsruimte krijgt hij niet.  Er wordt aardig doorgefietst en we gaan enkele hellingen op tegen 35 km/u.  Een viertal renners houden het hierdoor na drie ronden voor bekeken en rijden op hun eigen tempo verder.

Halfweg koers demarreert Otto Vergaerde op een lang recht stuk vals plat, weg van het publiek.  Er komt niet onmiddellijk reactie en hij neemt al vlug een 15 à 20-tal seconden.  Dit blijft zo een tweetal ronden aanhouden.  Er volgen vanuit het peleton meerdere aanvallen, die telkens op niets uitdraaien.  Ik zie Thieme aangaan, ga onmiddellijk mee en plaats een tegendemarrage. Gedurende iets minder dan een halve ronde kan ik zo'n 40 meter voor het peleton uitrijden en kan de kloof met Otto dichten tot op een 10-tal meter.  Alles komt opnieuw samen en dat blijft zo voor anderhalve ronde.  Op twee ronden voor het einde kan Jonas Lammens in zijn eentje voor een afscheiding zorgen.  Ook hij kan tot maximaal 15 seconden voorsprong uitbouwen, maar wordt nog voor het ingaan van de laatste ronde terug ingerekend.

De wielwissel van bij de start bleek voor Lorenzo geen goede keuze.  Een Campagnolo 9 speed en een Shimano 10 speed gaan niet hand in hand.  Dat heeft hij duidelijk gemerkt.  Halfweg koers moest hij moegestreden en wat gefrustreerd door materiaalpech de rol lossen, maar hij reed wel zijn wedstrijd uit.

We gaan de laatste ronde in met een groep van een 35-tal renners.  Er wordt al positie gezocht van op 700 à 800 meter voor de eindmeet, met nog twee bochten te gaan.  Zo'n 600 meter voor de eindmeet is er achter mij al een eerste valpartij, waar ik niet meer over kan vertellen.  Ondermeer Kevin Rasschaert is hierbij betrokken, maar kan wel nog zijn koers beëindigen.  Op 3 à 400 meter voor de eindmeet is het opnieuw prijs.  Op dat moment zit ik goed geplaatst in zesde, zevende positie en ben nog mooi aan het opschuiven.  Plots nemen twee renners voor me, ik zal geen namen noemen, mij op een ondoordachte en onverantwoorde manier in de schaar en voor een derde keer op rij maak ik op een onzachte manier kennis met de beton.  Weg, reële kans op een mooie ereplaats.  Eén van de twee renners is in het peleton gekend als een gevaarlijk rijdend iemand, maar je kiest er niet voor om diep in de finale net achter die aan te rijden.  Samen met mij gaan nog drie andere renners tegen de vlakte, waaronder Joachim Vanreyten en Loic Penserini.  Ik kan onmiddellijk weer rechtstaan, loop naar mijn fiets die tien meter verder lag en vervolg mijn weg.  Ondertussen was wel al het halve peleton gepasseerd.

Wat ik in de laatste bocht zag, hield ik niet voor mogelijk.  Terwijl ik binnendoor mijn weg vervolgde zag ik een vijftal renners op de grond liggen, waaronder Saimen De Laeter, Niels Vanderaerden en Maxime Farazijn. Later bleek dat ook Thieme was gevallen, maar die was direct verder gereden.  Seppe Verschuere en nog enkele anderen hadden daar gewoon voet aan de grond moeten zetten in volle finale.  De gevolgen voor Saimen waren het ergst : gebroken sleutelbeen en enkele ernstige kneuzingen.

Otto Vergaerde, die voor mijn val nog een vijftal renners achter mij zat,  kon zich het vlugst doorheen die ganse tumult werken.  Hij wint overtuigend de eindsprint voor Wouter Leten en James Baeyens. Proficiat Otto, dit alles doet niets af aan je mooie prestatie !!

Van de 50 deelnemers halen er door die drie valpartijen 5 de eindmeet niet. Wie de uitslag zal raadplegen zonder erbij te zijn geweest zal zich wel wat vragen stellen. Het feit dat ik nog als 29ste sta geklasseerd na alles zegt volgens mij genoeg.

Mijn pa had dit alles van dichtbij zien gebeuren en kon door de hectische finale geen foto's nemen van de finish.

Veel zin om de podiumceremonie bij te wonen had ik niet.  Daarvoor was de sfeer wat te bedrukt.  Nog wat napraten met Naomi (die met brons naar huis gaat !), Lorenzo en de familie van Thieme en we reden terug naar de gite, waar mijn ma ondertussen voor een warme maaltijd had gezorgd.  De maandagvoormiddag kwam de eigenares van de gite (verpleegster op rust) vragen hoe het geweest was.  Ze zag mijn wonden aan kin, armen en benen en was zo goed om mij op een wat alternatieve manier te verzorgen.  Haar hobby was al jarenlang homeopatie.  Met een mengel van essentiële oliën, lavendel en geranium maakte ze mijn wonden schoon.  De dag nadien bleek dit wonderbaarlijk goed zijn werk te doen.

Mijn lievelingswedstrijd op mijn favoriete parcours wordt dit jaar op een zaterdag georganiseerd.  De bedoeling is wat meer volk te trekken omdat op zondag het BK voor nieuwelingen en dames jeugd plaatsheeft in Hooglede.  Raar, maar de organisatoren (Brugse Velosport) slagen niet echt in hun opzet.  De opkomst is vrij mager.  Niet zoveel toeschouwers en in alle leeftijdscategorieën wordt in één reeks gestart.

Omdat het voor mij bijna letterlijk een thuiswedstrijd is, kwamen heel wat mensen afzakken die anders niet echt de koers volgen.  Aan supporters ontbrak het mij alvast niet.  Aan iedereen : een dikke merci om jullie hart uit jullie lijf te schreeuwen.  't heeft geholpen en veel deugd gedaan.

Nochtans was mijn deelname kantje boordje.  Door mijn valpartijen op het VK van afgelopen maandag zat ik nog met twee grote open schaafwonden op mijn achterwerk.  Trainen zat er deze week weer niet in, enkel vrijdag kon ik een 40-tal km losrijden.  Mijn pa had liever gehad dat ik niet reed, maar toch bleef ik aandringen.  Twee gelpads (second skin) op mijn kont, en we stonden toch aan de start, weliswaar met bijgestelde verwachtingen.

Met deelnemers als Jonas Rickaert, Jonas Lammens, Miel Pyfferoen, Maxime Farazijn kregen we toch een sterke bezetting in het 45 man tellende peleton.

Er wordt onmiddellijk loeihard van start gegaan.  Miel Pyfferoen laat gedurende twee ronden alle PK's los, waardoor het onmiddellijk harken wordt om erbij te kunnen blijven.  Er moeten al een achttal renners de rol lossen.  De kalme momenten zijn zeldzaam in de wedstrijd.  Wanneer die er al een keer zijn, dan maakt Jonas Rickaert er handig gebruik van om in zijn eentje een aanval op te zetten.  Hij is opnieuw de renner met de meeste aanvalslust in het ganse peleton.  Tot zes keer toe moeten we hem - al dan niet met vereende krachten, maar dat laat ik in het midden - terughalen.

Rond half wedstrijd is er een valpartij, waar ik dit keer gelukkig aan kan ontsnappen.  Ondermeer Evy Roelen gaat tegen de vlakte en moet een ronde wachten om weer aan te pikken.  We zitten nu nog met een omvangrijke kopgroep van een 20-tal renners.  Alle favorieten zijn mee.  Achter ons is alles verbrokkeld.

Nu moet ik de tol betalen van het trainingstekort van de afgelopen twee weken.  Bij een nieuwe tempoversnelling van Jonas zit ik volledig op mijn tandvlees en moet alles uit mijn kas halen om hem opnieuw te kunnen bijbenen. Gelukkig reden de gasten van Jonge Renners Roeselare collectief het gat opnieuw dicht onder aanvoering van Maxime Farazijn.  Ik kan nu wat profiteren van enkele rustige momenten om te herbronnen in de buik van het peleton.  Dit blijft zo voor enkele ronden.

Vorig jaar kon Joren Ingelbrecht hier alleen wegrijden voor een ronde of twee.  Nu probeert hij het opnieuw, maar wordt vlug ingerekend.  Jonas rijdt naar hem toe en zegt hem "Kom, we zijn weg".  Hij antwoordt hier op, flegmatiek zoals hij is : "'t is goed, maar niet te rap hé".  De rest van de wedstrijd moet ik mij beperken tot het helpen parreren van enkele aanvallen, meer zat er niet meer in, wou ik nog meedraaien in de eindsprint.

Op drie ronden voor het einde probeert Jonas nog een met een ultieme poging om de spurt te ontwijken, zonder succes.  We gaan de laatste ronde in met een 20-tal renners.  Ikzelf zit in vierde stelling en dat blijft zo tot bij het indraaien van de laatste "rechte" lijn.  Ik weet dat het van aan het kruidenierswinkeltje nog zo'n 250 meter is naar de eindmeet.  Er staat een lichte rugwind.  Ik zet de sprint in ter hoogte van het winkeltje, zit onmiddellijk op kop aan de binnenkant van de bocht en blijf volop doorgaan op karakter.  Twintig meter voor de eindmeet pers ik er nog een ultieme versnelling uit onder aanmoediging van de opgedaagde supporters en kan met een fietslengte voorsprong op Maxime Farazijn voor de zesde keer dit seizoen het zegegebaar maken in een wegrit. 

Dat het een snelle, geanimeerde wedstrijd was, blijkt uit het wedstrijdgemiddelde : 38,7 km/u.  Aardig gefietst voor een bende aspiranten zou ik zeggen.

Vorig jaar was dit hier mijn eerste overwinning van het seizoen en meteen het mooiste moment van het jaar.   Ook nu zal dit wel het mooiste moment benaderen, alleen al voor de sfeer.  Ik wil iedereen die is komen kijken van harte bedanken voor de steun en de aanmoedigingen.  't was de laatste keer dat ik hier als aspirant mocht fietsen en we hebben het tegen alle verwachtingen in in schoonheid mogen afsluiten.  Mooi toch hoe zwarte momenten en zonnige momenten zich in één week tijd kunnen opvolgen.

Voor de eerste wedstrijd na het PK gaan we naar Oostkamp.  De temperatuur bedraagt een aangename 22 graden en er staat een matig windje, die we op het lange stuk dat evenwijdig loopt met de aankomstzone op kop hebben.  Ik start zoals meestal dit seizoen in reeks twee.  Het is dus wachten tot een uur of vijf vooraleer we van start kunnen gaan.  Ik vul mijn tijd in het aangename gezelschap van ondermeer Jonas Rickaert, Miel Houfflyn en Damon Maes.  Reeks 1 eindigt op een peletonspurt die overtuigend wordt gewonnen door Jonas Lammens.

In mijn reeks gebeurt er de eerste wedstrijdhelft niet zoveel.  Enkele individuele acties van ondermeer Jonas Rickaert, Miel Pyfferoen en ikzelf worden in de kiem gesmoord.  Dan maar wat afwachten in de buik van het peleton dat gedurende een vijftal ronden aan een wandelgangetje vooruitgaat.

In ronde twaalf zie ik mijn kans en ga voluit door net voor de laatste bocht voor de aankomstzone.  Ik kan een kleine voorsprong van maximaal 200 meter opbouwen en blijf gedurende een kleine twee ronden alleen voorop.  Het peleton blijft echter jagen en valt niet stil.  Jonas Rickaert, Miel Houfflyn en één van Jonge Renners Roeselare kunnen zich goed organiseren en rijden het gat terug dicht op mij.  We kunnen elkaar onmiddellijk vinden en blijven een stevig tempo aanhouden.  We blijven een rondje met z'n vieren circuleren, maar iets later moet de "Jonge Renner Roeselare" eraf.

Onze voorsprong op een achtervolgend groepje met ondermeer Miel Pyfferoen en Artur Vanlokeren, die zijn eerste wedstrijd fietst na vijf weken herstel van een teenbreuk, blijft toenemen van 19 seconden tot maximaal 1 minuut.  Arthur kan hier niet op zoveel bijstand rekenen in zijn achtervolgingswerk.

Een ronde of vijf voor de finish spraken Jonas en ik af om zonder tactische spelletjes verder te blijven fietsen en het "ploegenspel" met Miel en Jonas niet te spelen maar rechttoe rechtaan te spurten voor onze plaatsen.  In ruil daarvoor beloofde ik optimaal te blijven meewerken tot diep in de finale.  Had hij dit wel moeten doen, dan hield ik de benen stil en zat de kans er misschien in dat we opnieuw werden ingelopen.
Zo gezegd, zo gedaan : de samenwerking vooraan blijft optimaal tussen ons drieën tot in de laatste ronde.

De aankomstzone in Oostkamp ligt mij niet echt met al dat bochtenwerk.  Ik was van plan om de laatste bocht voor de aankomst als eerste uit te draaien.  Derdig meter voor die bocht zit ik op kop van ons drietal.  Ik zie Jonas in de schaduw achter mij demarreren en ga onmiddellijk mee.  Ik draai de bocht uit ter hoogte van de bracket van Jonas aan de binnenkant. Door de hoge snelheid (raming : een kleine 40 m/u) en het feit dat ik aan de binnenkant zit en geen uitwijkmogelijkheid heb naar buiten toe, zie ik mij genoodzaakt om kort aan het stuur te draaien.  Dit wordt mij fataal en ik ga tegen de vlakte.  Ook Miel Houfflyn maakt kennis met het beton.  Jonas kan zijn weg verder zetten, komt alleen over de eindmeet en wint de wedstrijd.  Miel en ikzelf wisten op dat moment niet hoeveel voorsprong we hadden op het peleton.  We nemen allebei zonder aarzelen onze fiets terug op en zetten onze weg verder tot over de eindmeet.  Ikzelf eindig nog tweede, Miel derde.  Miel Pyfferoen wint een half minuutje later de peletonspurt voor de vierde plaats en Arthur Vanlokeren wordt knap vijfde.

Eerst dacht ik alleen enkele schaafwonden te hebben aan het onderbeen en de onderarm.  Op weg naar de rode kruis post bleek dan toch dat mijn pistepak was gescheurd en dat het vel van de rechterkant van mijn bovenbil aan de beton is blijven hangen.  Miel Houfflyn en ik worden goed verzorgd in de rode kruis post.  Onze pa's hadden daar ook een aangename babbel.  Eén troost : Evans valt op 13 juli ook in de tour, verbrandt letterlijk zijn gat maar staat 's anderendaags in het geel op het podium.  Mij zal het wel wat minder goed varen, want de dag na de koers kan ik niet op een stoel of in een zetel zitten, laat staan gaan fietsen.  De voorbereiding voor het Vlaams Kampioenschap in Boortmeerbeek op maandag 21 juli ziet er niet al te rooskleurig uit, maar we zien wel.  Koersen en vallen gaan dikwijls hand in hand.  Het voornaamste is dat er zowel bij Miel als ikzelf geen breuken werden vastgesteld.