Voor velen onder ons de eerste wedstrijd van het seizoen. Iedereen is gebrand op het herboren wedstrijdgevoel. Ik start met gemengde gevoelens vanwege het gemis aan voorbereiding deze winter (sleutelbeenbreuk, gesprongen appendix, drie gebroken tenen, virale infectie).
In de eerste reeks van de 13 jarigen wint Miel Pyfferoen zijn eerste koers in een lange sprint tegen ... jawel ... Jonas Rickaert. Al vlug in de wedstrijd kon het tweetal ontsnappen. Ze hadden zo'n minuut voorsprong.
In de tweede reeks kom ik aan de start. Bekendste namen : Jens Couckuyt, Evy Roelen, Thieme Van Ruymbeke. Na een drietal ronden is er een duidelijke afscheiding van een groepje van 5 : Evy, Thieme, Jens, Bram (Antwerpenaar) en ikzelf. We blijven goed samenwerken en dubbelen over de 25 km zowat de helft van het peleton.
In de laatste ronde wordt er keihard doorgereden. Bij de laatste bocht is er een duidelijke afscheiding tussen Thieme en ikzelf en de andere drie. Thieme wint verdiend de sprint met mijzelf. Evy wordt eerste meisje en derde algemeen, knap toch.
Ik heb blijkbaar toch nog een goede basisconditie ondanks alle tegenslagen, maar kom gewoon nog wat "panache" tekort op het einde. Zes weken gips laten (zichtbaar) hun sporen na aan de linker beenspieren. Dat is goed voelbaar. Na een tweetal uurtjes "terrassen" in een zonovergoten Zeebrugge gaat iedereen tevreden naar huis.
|