In januari heb ik mij aangemeld op een relatie-site; onbewust zocht ik naar het profiel van Robert, dat er natuurlijk niet was...

een boel mannen werden mij aangeboden als potentieel, maar, als ze mij al benaderden werd duidelijk hoe weinig eloquent ze waren; hoe gaat het...Hi...dag mooie dame enz...

als ik dan al eens antwoordde en uitbreidde over mezelf, kreeg ik ook eerder lauwe antwoorden; als er al een kwam.

tot ik op een dag een voorstel kreeg voor iemand, die zichzelf in meer dan een zin beschreef, en ook schreef dat hij tijd had, "ik ben de klok en jij geeft het tempo aan" of zoiets, ik ben niet meer op dat platform dus ik ben er niet zeker van.

Dus dacht ik: liken! en blijkbaar had hij dat ook gedaan want plots contacteerde hij mij en we gingen meteen aan de babbel, en alles wat hij zei klonk echt en eerlijk. Hij leek mij oprecht geïnteresseerd en ik besloot het aan te durven hem op messenger aan te spreken, wat hij fantastisch vond. We spraken over zijn en mijn werksituatie, over wat hij deed in zijn vrije tijd, wat schilderen bleek en ook boetseren. Hij was vrij bescheiden over zijn kunsten, ik vond zijn stem zo anders klinken dan die van Robert en wist niet of dit wel een goed idee was. Ging ik niet te snel? Wij bleven in contact, ook per telefoon, en hij zei dat ik een vlotte babbel had. We praatten veel online, en ik vroeg hem of ik niet te veel babbelde waarop hij onmiddellijk antwoordde: "niet genoeg". En toen vroeg hij mij om eens langs te komen...wat mij verontrustte. Ik zei hem dat ik eigenlijk naar mijn ouders wilde en hij begreep dat; ik kon op de terugweg als ik wilde langskomen bij hem - wat ik niet heb gedaan.

Hij suggereerde een tijdje later om bij mij langs te komen, en niet zoveel later heb ik hem uitgenodigd om met zijn hondje te komen wandelen, en ineens te komen eten.

Ik vond hem online heel sympathiek maar wou vooral weten of ik mij tot hem aangetrokken zou voelen. Als je met iemand online praat of telefoneert, vorm je die andere persoon naar de beeltenissen die je ziet terwijl je aan het praten bent. Dat vind ik nogal verwarrend. Dus zo gezegd, zo gedaan, en op een mooie dinsdagmiddag stond hij bij mij voor de deur, met bloemen en zijn hondje. Ik had de bloemen wel verwacht, maar was toch een beetje verlegen. Hij was ook timide, ik nam de bloemen aan en vroeg hem te gaan zitten. We zijn gaan wandelen, en ik was helemaal in de war, omdat ik fysiek absoluut geen aantrekkingskracht voelde. Dat was een beetje teleurstellend. Ik was vrij afstandelijk, durfde niet dicht naast hem te wandelen. Op de hondenweide was ik blij dat er nog andere personen waren, zodat ik niet alleen met hem hoefde te zijn. Thuis heb ik hem een koffie aangeboden en daarna hebben we de pasta gegeten die ik de dag voordien had bereid. Hij leek het niet echt lekker te vinden, hoefde geen tweede bord, en zei dat hij nooit veel at. Na het eten heb ik hem nog een koffie aangeboden, we hebben nog een beetje gepraat, en toen is hij vertrokken. Ik was opgelucht en besloot een beetje afstand te nemen. Ik had geen idee wat zijn indruk van mij was geweest, we bleven wel praten en ook soms bellen. en zo kwam het dat hij mij opnieuw vroeg via Messenger of ik eens naar hem wou komen in het weekend; ik antwoordde dat ik het nog niet wist, en hij zei iets te laten weten. Dezelfde week belden wij weer, en vroeg hij mij of ik nu wou komen, hij wou mij gerust komen ophalen en terugbrengen. Ik zei dat hij veel te goed was. Hij was steeds zeer vriendelijk en gaf mij regelmatig complimentjes, dus mijn gevoelens groeiden wel, ik dacht meer en meer aan hem....

Dus uiteindelijk hebben we dan een zondag samen bij hem thuisgebracht. Hij is mij komen ophalen en gaf mij een kus op de wang. we zijn bij hem thuis aangekomen en hebben koffie gedronken. we zijn samen gaan wandelen, en ik wou mijn arm door zijn arm halen, wat hij toeliet. Een tijdje later nam hij mij om mijn schouder en sloeg ik mijn arm rond zijn middel. ik was nog steeds een beetje onzeker en verlegen, maar hij keek mij aan en ik zag dat hij blij was.

Thuis aangekomen hebben we nog veel gepraat en hebben we geluncht. Alles liep zeer goed, maar na de lunch vroeg ik mij af wat er zou gebeuren; ik wou graag dat hij de volgende stap zette, maar wist niet goed hoe ik hierop zou reageren...hij legt zijn hoofd op mijn schouder, wat mij een opgelaten gevoel gaf.

hij draaide zijn hoofd naar mijn gezicht en onze ogen waren heel dicht bij. En plots waren we aan het kussen, hij liet mij niet meer los. Hij ging voor mij op de grond zitten op zijn knieën, en keek mij aan. Ik zei dat hij mij verlegen maakte, en hij zei dat ik hem ook verlegen maakte. We kusten en hij begon mij te strelen en ik hem. Ik vroeg of we naar bed konden. Hij zei lachend: wil je de schilderijen zien in mijn slaapkamer? En ik zei dat hij het zo puriteins wou aanpakken, dat dat goed voor mij was. In bed was het heerlijk, we lagen uren te vrijen, en ik voelde mij zo goed. Hij kuste mij en we praatten een beetje. Toen vroeg ik voor de grap: zijn we nu "in een relatie"? omdat dit typisch iets voor facebook was. Hij vroeg filosofisch wanneer een relatie eigenlijk echt begon...we bleven nog even liggen en gingen koffie drinken. Daarna bracht hij me naar huis. In de auto zei ik, dat ik de nicht van Robert zou vertellen dat ik iemand had gevonden, en dat zij dat waarschijnlijk too soon zou vinden. we praatten nog een beetje, en hij gaf me een kusje toen ik uitstapte en bleef nog even staan tot ik binnen was.

Toen hij thuis was, stuurde hij mij een berichtje, om mij te bedanken voor de mooie zondag. Ik zei dat ik nog iets zou eten en dat ik hem graag zag. Daarop antwoordde hij: dat is wel rap he lieveke? ik heb u graag met een smiley. ik schreef terug dat dat voor mij goed genoeg was. Waarop ik weer een kusje en een smiley ontving. Maar de volgende ochtend liet hij weten dat hij niet goed had geslapen door buikpijn en dat hij ook had liggen denken aan wat ik had gezegd, en dat hij dat te rap vond dat hij mijn gevoelens niet kon volgen. Ik heb hem geantwoord dat hij niet bezorgd moest zijn, dat we alles kalm aan zouden doen en dat het genoeg was dat hij mij graag had. Hij beaamde dat hij mij graag had. 

Maar ik heb daar dan een hele maandag over zitten kniezen, mijn humeur ging van goed gezind naar onzeker naar boos en naar verdrietig.

's avonds was hij uit en kon ik hem niet bereiken, ik wist dat hij op familiebezoek was. Toen hij thuis kwam heb ik hem aangesproken en gezegd dat ik in de war was. Hij zei dat dat zijn schuld was. Ik zei hem dat ik toch duidelijk was geweest op het relatie platform, dat ik een serieuze relatie zocht en dat ik dacht dat het toch duidelijk was, gezien ik nog niet lang iemand was verloren, en mijn situatie met mijn dochter dat ik ook geen fulltime relatie zou aankunnen. Ik zei ook dat, als hij vond dat ik te snel verliefd was, dat dat niet mijn probleem was. Hij zei dat hij inderdaad een probleem had. Waarop ik zei dat hij slim en lief was, en dat ik het heel triest vond, maar dat ik zo met hem niet verder kon. Dat ik iemand nodig had die trots op mij was. Hij zei dat dat ook belangrijk was.

En toen had ik een slechte nacht. De volgende avond belde ik hem.

Ik verontschuldigde voor wat ik had gezegd over de relatie, en dat ik dit maar als kwinkslag had bedoeld. Hij leek ok, maar de volgende ochtend liet hij mij weten dat hij geen relatiemateriaal was en dat hij telkens mensen kwetste, ik heb hem gevraagd of hij wou dat ik gewoon verdween of dat ik mocht bellen. Hij stemde toe dat ik zou bellen, en deed toen alles luchtig af, hij was nooit boos geweest of gekwetst, en voor hem was er blijkbaar niets aan de hand.

Sindsdien is er iets veranderd. Ik ben onzeker, en ben bang over mijn gevoelens te spreken.

Hij contacteert mij, maar is oppervlakkiger en geeft geen complimentjes en laat niet blijken hoe of wat hij voelt. Doet hij dat uit beleefdheid, mij blijven contacteren? Wil hij niet gezien worden als iemand die mensen kwetst? Maar als je in het begin van je relatie al niet over je gevoelens kunt spreken, als je alleen zit in het weekend omdat de andere zijn weekend heeft volgeboekt en tijd maakt voor andere mensen, wetend dat jij alleen zit in een periode dat je toch veel vrienden nodig hebt, wat is dan nog de zin van deze relatie? Die ik geen relatie mag noemen? de vraag stellen is ze beantwoorden....