Het is een foto gemaakt in onze slaapkamer, hij kijkt recht in de lens. 

Onze adhd jack russell, zo koppig!

Het gemis overspoelt me. Flarden van andere herinneringen borrelen op: hoe Robert tussen de rayons in de supermarkt liep, en plots voorbij kwam met in zijn mandje een paar verpakkingen hondeneten! 's Morgens waren we in Kieldrecht een vriendinnetje van Laura gaan ophalen, en toen we er aankwamen, stond haar jongere zusje op het erf - ze woonden in een boerderij - met in haar armen een pup. Die pup was Boaz.

Robert sprong bijna uit de auto en vroeg: - een jack russell? En toen zij ja antwoordde, had hij al beslist dat dat zijn hond zou worden.

En die herinnering brengt weer een andere herinnering naar boven: hoe hij, op bezoek bij de moeder van een van mijn vriendinnen, overrompeld werd door het zicht van de vele honden die in de woning aanwezig waren: de moeder van Helga had een 50 -tal honden geadopteerd, waarvan er meer dan 30 in huis leefden, en een twintigtal buiten. 

Robert had het niet zo met honden, maar toen hij ging zitten, en er een jack russell op zijn schoot sprong, zag hij dat als een teken dat dit hondje hem wilde verdedigen tegen de aanwezige meute.