Ik heb een paar dagen een goed gevoel gehad, maar nu begint het weer om te slaan. Ook thuis is de sfeer te snijden. Ventje is minstens zo gestressed als ik, maar schuift alles maar op mijn hormonen. Ach ja, we komen er wel door zeker... Nog iets meer dan een week...
Ik heb regelmatig buikpijn, alsof ik mijn regels moet krijgen...
Als ik het zo bekijk is dat natuurlijk geen goed teken, maar langs de andere kant had ik zo'n buikpijn ook toen ik zwanger werd van Lara*, dus misschien is het wel ok...
Vanalles voelen kan zowel goed als slecht zijn, dus het wordt er niet simpeler op...
Afwachten, nog 11 dagen...
Ik sta hier een beetje achter precies...
Donderdag was de controle wel goed en was er zeker 1 follikel groot genoeg. 'S avonds mocht ik dan de pregnylspuit zetten en dan was het wachten tot vandaag om te zien of er nog embryo's over waren na de ontdooiing.
Ze zijn alle 6 moeten ontdooid worden en er waren er tweetjes goed geevolueerd om terug te plaatsen.
Horen dat ze alle 6 ontdooid zijn had even een help-gevoel, maar als ik er verstandig over nadenk dan is het zo beter.
Ik zou er serieus tegenop zien om terug aan een nieuwe poging te moeten beginnen, ook als deze poging niet zou lukken. Nu hoeven we ons daar geen zorgen over te maken. En als deze poging wel lukt dan hoeven we ook niet na te denken over wat er mee mag gebeuren als ze niet meer gebruikt worden.
Maar nu er zitten 2 embiekes terug in mijn buik en we gaan proberen om alles positief in te zien en dan zien we wel wat er gebeurt... We blijven ook wel realistisch en beseffen dat dit de laatste keer is en we mogelijks maar met twee verder moeten met enkel ons engeltje op onze schouders...
