Onze poging is mislukt! We hebben nog wel onze cryo's die we ergens volgend jaar gaan proberen, maar de kans is groot dat we hier met 2 en ons engeltje in de hemel zullen blijven!
Eerst hadden we gedacht om direct de cryo's te proberen, maar we hebben het er samen over gehad en gaan dat toch niet doen.
Even terug alles een plaatsje geven!
We zitten momenteel te wachten tot het onze beurt is in het labo en dat gaat hier niet echt vooruit! of ligt dat aan mijn ongeduld?
De dokter is ook al op de hoogte dat er ergens vandaag een fax bij hem kan verwachten dus daar krijgen we straks een telefoontje van. Hopelijk een positief!!!
Afwachten! Hatelijk woord ondertussen.
Maar ik ga hier vragen om hoe laat ze ongeveer het resultaat hebben en dan kom ik al terug naar hier, samen met mijn ventje hopelijk krijgen we samen eenzelfde goed nieuws als toen we samen om het resultaat van Lara's poging kregen.
Vandaag opgestaan en weer direct gaan voelen, maar niets!
Maar we geven de hoop nog niet op want eigenlijk ben ik nu aan't vergelijken met de moment toen ik laatste keer een miskraam had. Toen was ik bij de controle ook een paar dagen dat bollig gevoel kwijt en daardoor wist ik dat het misging. Maar dat was natuurlijk wel op 11 weken zwangerschap! Als ik nu zwanger zou zijn ben ik nog maar 4 weken en da's natuurlijk wel 7 weken verschil met toen. Op 7 weken kan een baarmoeder goe groeien natuurlijk!
Ik weet niet meer hoe het op die 4 weken voelde en dat is frustrerend!
Gisteren ben ik dan toch gecrasht opt werk maar heb gezegd dat het door het nieuws van mijn stoeme nicht kwam, wat gedeeltelijk ook zo was.
Nog één nachtje en morgen is het D-day! HELP!
vanmorgen werd ik wakker, draaide me op mijn rug en voelde aan mijn buik... en alles was plat en zacht! ik kreeg meteen een klop van de hamer en dacht: "shit dit is niet goed!" als er iets is waar ik al 2 weken naar op zoek ben dan is het een strakke buik, 'smorgen zo'n klein bultje te voelen, maar vandaag niets! ik weet ook wel dat het telkens mijn blaas is die ik voel en nog niet mijn baarmoeder, maar om die laatste moet groeien, duwt die ook wat tegen mijn blaas en voel ik dat. Vanmorgen dus ni meer. eind vorige week had ik dat ook, maar met de pregnyl zaterdag is dat teruggekomen, maar ja, dat zijn wel NEPhormonen, en nu zijn die waarschijnlijk terug uitgewerkt! er was dus vanmorgen niet veel nodig om over te lopen , ik heb me redelijk lang goed kunnen houden, maar nu is het zover
mijn ventje heeft er nog hoop in ze, die zegt ook dat een vrouw die 'normaal' zwanger wordt ook ni zo snel iets voelt en hij heeft hoogstwaarschijnlijk wel gelijk. Ik hoop het ook, voor ons allebei dat hij gelijk heeft en ik zaterdag toch zwanger blijk, maar mijn schrik is enorm toegenomen. Waarschijnlijk ook stress van heel het gedoe zeker nu de D-day dichterbij komt. Zo bang dat het niet gelukt is... een mens zou voor minder zot worden he. ik moet me nu terug een beetje oppeppen want als iemand me vandaag vraagt hoe het is, dan komen allicht die traantjes weer boven en ik wil niet op mijn werk! Er zijn ni zoveel collega's die het weten en ik zou zo graag eens iemand verrassen met goed nieuws! er is nog ietsiepietsie hoop, maar moed blijven houden wordt moeilijk!
Vandaag was het een pak rustiger in de buik. Nog wel wat lichtere strakke pijn en af en toe die menstruatiepijn, maar we weten dat we daar ni veel staat kunnen op maken! Dus afwachten, nog 3x slapen... Maar wat de dag vervelender maakt is het nieuws dat mijn nicht van 18 zwanger is van haar tweede kind! En dat nog niet eens van dezelfde vader he! Ondertussen zijn er al een drietal vriendjes gepasseerd, dus van een langdurige stabiele relatie met deze jongen kan je ni spreken! Hoe kan die nu zo lomp zijn om weer zwanger te geraken?! Ze heeft haar school ni fatsoenlijk afgemaakt, geen job... De wereld is om zeep! Zoveel mensen met stabiele relaties en een gezonde financiele toestand die graag een kind willen en waar het niet lukt. Maar sociale gevallen (in spe) kweken als konijnen, de mensheid gaat er echt op achteruit!
Nog 'maar' 4 keer slapen, maar da's echt wel veel als je op zo'n belangrijk nieuws zit te wachten!
Heb vandaag weer last van pijn in mijn buik, enerzijds precies stretchpijn en anderzijds af en toe menstruatiepijn. Dat laatste hoeft niet noodzakelijk slecht te zijn, want ik had het ook toen ik zwanger werd van Lara* en als ik het opzoek op internet dan vind ik vrouwen genoeg die hevige menstruatiepijn hadden toen ze toch zwanger bleken. Dus elk gevoel kan nog steeds positief uitdraaien, maar het zet je meteen ook terug met 2 voeten op de grond. Ik durf niet te positief denken om een grote teleurstelling te voorkomen. Maar ja...we moeten ook blijven hopen zolang we niet zeker zijn. Het is dus met momenten om echt zot van te worden. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn ventje. Voor hem is het ook niet simpel om te wachten.
of ligt dat aan mijn ongeduld? 
, ik heb me redelijk lang goed kunnen houden, maar nu is het zover 
